eveke - myślę, że będziemy się starać po pierwszej @ - trochę wygrywają u mnie bardziej emocje niż rozsądek - ale nie dam rady dużej ... no i tak myślę, że jeśli powodem obumarcia płodu był jakiś zły podział komórek , a po za tym wszystko jest ok to teraz już na pewno będzie dobrze,, podjęłam tę decyzję kilka dni temu - i od tej pory w końcu ujrzałam małe słoneczko, choć wczoraj miałam moją smutną rocznicę :(..

jak zaszłam w ciąże to lekarz mówił, że należy żyć tak jak się żyło, więc chodziłam na basen, dźwigałam zakupy - oczywiście nie ciężkie itp itd, --- i tak to w większości wypadków wygląda, kobiety pracują nieraz do końca, - chciałabym mieć do tego takie zdrowe podejście jakie miałam za pierwszym razem,, a nie żeby ciągle panikować i się bać.
to tak a propo Twoich wątpliwości Gosiu, myślę, że Twoje obawy są nieuzasadnione . nie zamartwiaj się, ja też miałam różne myśli w głowie - ,że zrobiłam pare rzeczy źle, jak niepotrzebna kłótnia z M podczas ciąży, przeziębienie, tabletka na ból głowy (kiedy nie wiedziałam jeszcze, że jestem w ciąży) itp.i, że moją winą jest taki obrót sytuacji jaki miał miejsce.

ja skończę ten swój cykl i raczej nie będzie żadnego wykresiku -- od marca będę mieć dużo więcej roboty , po @ kiedy nadejdą płodne dni będziemy się starać, ale pewnie bez codziennego pomiaru i obserwacji, tylko totalny luz.mam nadzieję, że będę mieć głowę zajętą innymi rzeczami i , że w końcu na prawdę ruszę do przodu.

Dziękuję J za miłe słowa.

Ja tak dalekich planów nie miałam, owszem zastanawiałam się nad imieniem, w sklepach oglądałam łóżeczka i zastanawiałam się gdzie to łóżeczko będzie stało w naszym małym mieszkanku.

Powiedz mi, bo nie mogę zrozumieć... Dlaczego tak się dzieje, że jak kobieta pragnie dziecka całym sercem to nie może zajść w ciążę, a są 13latki i inne dziewczyny, które się trują pigułkami antykoncepcyjnymi i zachodzą w ciążę?

oj nikt nie zna odpowiedzi na to pytanie - też sobie je zadaje - już przestałam wierzyć w to ,że wszystko jest po coś itp,, no bo jaki sens ma to ,że straciłyśmy nasze dzieci - skoro tak się o nie starałyśmy - raczej przyniosło by to same korzyści dla każdego, a tymczasem jest pustka i smutek , mimo, że wierzę, iż uda nam się mieć dzieci, to jednak nikt nie cofnie tego co się stało i nikt nam tego nie zwróci, - więc nic optymistycznego w tej naszej tragedii nie widzę.
tez wspomnę słowa dziewczyny z forum, które padły niedawno - nie wiem czy to eveke pisała czy inna kobitka- chodzi o to , że po trochę odebrano nam już możliwość cieszenia się z przyszłej ciąży bo zawsze będzie się gdzieś czerwone światło paliło i strach,, i to chyba święta prawda - może nie będzie to trwało przez 9 mies, ale na początku z pewnością.. bo przecież nikt - ja na pewno - nie przypuszczał, że coś pójdzie źle.
Jak w szpitalu stwierdzili u mnie obumarcie płodu to lekarz powiedział ,żeby się nie przejmować, żeby następnym razem zażywać kwas foliowy i będzie dobrze - miałam ochotę mu krzyknąć, że żarłam ten kwas i witaminy na długo przed ciążą pacanie!,, :( u gina też byłam kilka mies przed na badaniach.:/ Także tak to jest, ktoś się stara- ktoś nie - ktoś kto czasem naprawdę lepiej żeby nie miał dzieci...... bo czasem to na prawdę (wg słów mojej mamy ) dzieci powinno się robić głową a nie jajami!

Może to brutalne , ale przytoczę coś co powiedziała mi niedawno znajoma (która jest też po poronieniu)

Kiedyś , kiedy ona poroniła , ktoś jej powiedział na pytanie "dlaczego, dlaczego ja?"

A dlaczego nie? w czym jesteś wyjątkowa, lepsza od innych, czy od tych , które już roniły?

Myślę, że jest w tym pewna prawda, dla nas oczywiscie to był koniec świata, ale jesteśmy taką malą kropelką w morzu tego okrutnego świata i teraz od nas zależy... albo się pozbieramy i zawalczymy o nasze marzenia i przyszłość, albo będziemy się użalać nad losem.
Wybór, dziewczyny, należy do nas, bo ... zacytuje "DOPÓKI WALCZYSZ, JESTEŚ ZWYCIĘZCĄ!"

Hej,
Dziewczyny dziękuję za słowa wsparcia.

Chciałabym mieć z kim porozmawiać, ale rodzice unikają tego tematu, nawet jak zacznę to udają, że nie słyszeli i mówią o czymś innym. Zresztą nigdy nie miałam z nimi takiego kontaktu, żeby się zwierzać. Tak samo rodzeństwo, oni w ogóle udają, że nic się nie stało. Przyjaciółkę oddałam bratu (żałuję tego najbardziej na świecie, ale nie życzę im źle) - wyszła za niego - i nie mam z nią już takich relacji jak kiedyś. A mąż? Ucieka w pracę, robi wszystko, żeby nie siedzieć w domu. A jak wieczorem wróci to jest zbyt zmęczony na rozmowę.

Także widzicie, nie mam z kim pogadać, ani komu się wyżalić... Dlatego tu jestem...

Igisowa są momenty, w których jestem wesoła, a niekiedy nawet prawie szczęśliwa. Powiedzieć szczęśliwa to za dużo. I są momenty, gdy muszę być silna, bo nie wszyscy z rodziny i znajomi wiedzą co mi się przydarzyło. Nie chcę tego rozgłaszać całemu światu, bo nie chcę więcej słyszeć "oj, tak mi przykro, rozumiem co czujesz" od osób, które nie wiedzą co czułam i co czuję nadal. Wkurza mnie takie ich gadanie...
A co do tematu. Potrafię się uśmiechać, śmiać się, ale to zależy od dnia. Dla Ciebie:

gosiu o tej drugiej ciazy tez nie rozglasnialam,dlatego tez mnie wkorza, jak ktos jeczy ,ze ma problem wymyslony od tak,mam ochote wykrzyczec, '' ty wiesz jaki ja mam problem? i radze sobie sama?''

Bonim nie wyobrażam sobie straty drugiego dziecka... Teraz czuję, że jakaś moja część umarła...

Podziwiam Twoją siłę.

Goska22 i tutaj tkwi problem, ze nie mozesz pogadac o tym z kims bliskim. Moj maz takze uciekal przed rozmowa i to mnie bardzo wkurzalo. A inni zachowywali sie jakby nic sie nie stalo. Niestety takie zachowanie bliskich oddala nas od nich.
A co do znajomych, ktorzy czegos takiego nie przezyli, to nie tak, ze oni nie wiedza co czujesz, bo na sama mysl czlowiek, ktory ma troche empatii przezywa to. Jak moja kolezanka z pracy poronila i mi powiedziala o tym, to plakalam razem z nia(bylam przed poronieniem,wiec tak naprawde nie wiedzialam co czuje, ale wyobrazilam sobie jaki to jest bol i czulam bol razem z nia). Czasem obcy czlowiek(nie z rodziny) potrafi pocieszyc bardziej, nawet wtedy kiedy nie wie co Ty przezywasz w srodku.

montenia my rozumiemy to bardziej,bo tez to przechodzimy,tez sie leczymy i to wszystko nie jest nam takie obce, w grupie sila

Co ja bym bez Was zrobiła?

Cieszę się, że Was poznałam, jest mi trochę lżej...

Bonim, na jakiej stronie znalazłaś te bobaski? Symbolizują Twoje Maleństwa...

Goska ja przewertowałam tony internetu, przekopałam fora, wyżalałam się tu, porobiłam badania (mimo komentarzy rodziny, że może popadam w paranoję), ale wybierałam to, co mnie osobiście uspokajało. I jest lepiej. U Ciebie też z dnia na dzień będzie lepiej, trzymam kciuki za poukładanie tego w sobie:*

W mojej rodzinie ten temat jest bardzo bolesny i nie da się chociaż przez chwilę zapomnieć, bo prawie każda moja kuzynka poroniła, jedna miała szczęście. Moja babcia ze strony mamy straciła dwójkę dzieci, więc myślę, że historia się powtarza. I może również popadam w paranoję, ale też czytam o poronieniach u innych kobiet, staram się dowiedzieć, czy ta przypadłość jest dziedziczna, przypuszczam, że tak, bo w mojej rodzinie zdarza się to zbyt często.

I może właśnie dlatego nie chcą o tym mówić... Nie wiem...

Mam awatarka.

Może już takie jest nasze pokolenie... Słabe i nie płodne... A być może, że za bardzo chcemy... Ja sobie tak tłumaczę, jak chcesz to nie masz, a jak nie chcesz to masz.

czesc dziewczyny ale ze mnie len dopiero sobie wstalam i pije kawke nie było mnie tu jeden dzien a tu juz tyle wpisow gosia zgadzam sie z toba my bardzo chcemy i datego pewnie jest nam ciezej....

Goska22, sliczny masz awatarek

ale potem obydwie urodziły zdrowe dzieciaczki

tak igisowa wczesnij sie o tym nie mowilo i te poronienia byly traktowane jako pozna miesiaczka, przeciez jest tyle dziewczyn co nawet nie wiedzialy ze sa w ciazy...

mnie moj Tz bardzo wspiera, ja jego tez wiem ze jest mu ciezko wspieramy sie nawzajem. Przezylismy tragedie ale sie z niej podnosimy i odliczamy cykle kiedy znow bedziemy mogli sprobowac starac sie o nasza kruszynke....

a ja dziś 2 tygodnie po stracie ..kiedy to zleciało?? [*]
śnił mi się mały dzidziuś, mówił, że tak miał wyglądać, i mówił dlaczego się nie urodził.. ale zapomniałam cholera czemu
a może to tylko psychika się odzywa a nie podświadomość..
no i znów drabina, że spada ktoś z niej, albo ja ..
a ja się dzisiaj źle czuję... spalam ponad 2 godziny w południe, teraz mam początki rozwolnienia, albo jakiejś infekcji.. może to z nerwów też..

znów takie niebieskie małe literki i dziwne coś.. co się dzieje z tym forum?????????????

ja tez widze wszystko

hej bonim, no niestety ta mania chyba mi nie przejdzie mysle o tym strasznie duzo a tym bardziej jeszcze jak owulka jest ojoj ale czekamy i niestety jak na razie szalejemy tylko z gumka chociaz moj Tz nie lubi a ja nie chce brac tabletek

Gosia teraz doczytałam, że pytałaś czy mamy już dzieci... nie mamy, to była moja pierwsza upragniona ciąża....
Na staż małżenski nie patrz, ja wyszłam za mąż w wieku 22 lat... po prostu chcielismy byc razem a w miedzy czasie były jeszcze studia i inne obowiązki a o dziecko staramy sie od czerwca 2011.

a i ciesze sie ze mam owulacje bo wiem ze moj organizm zaczyna powoli dochodzic do siebie i bede wiedziala mniej wiecej kiedy mam sie spodziewac @