Moja matka też zmarła 5 lat temu po 5 miesiącach walki z nowotworem. Miała zaledwie 47 lat. Na początku było ciężko teraz też nie jest wcale lepiej, czasem myśli nie dają spokoju, zawsze jej bedzie brakować w naszym domu. Nie raz płakać się chce i ja się nie powstrzymuję to chyba najlepszy sposób wypłakać się do poduszki bo niestety mu musimy dalej żyć.

Dzisiaj między 3-4 rano zmarła ciocia mojego chłopaka...
Mimo, że jej nie znałam zbyt dobrze i nawet nie lubilam (miała dziwny charakter)... to jakoś smutno na sercu...

Ten rok jest rokiem śmierci...
W kwietniu tragedia w smoleńsku
We wrześniu zmarł teść szwagierki (porządny chłop) - na raka cierpiał...
W październiku - zmarł przyjaciel mojego taty, zderzył się ten bus i zmarło 18 osób, zamordowano posła w Łodzi i syn posła zamordował i poćwiartował ojca...

A teraz R. ciotka...

Za dużo tego!!!!

Kodama masz rację - każdy rok jest rokiem śmierci i życia... U mnie w rodzinie był kiedyś bardzo ciężki czas - przez kilka lat z rzędu umierało dużo osób - zmarł mój tata (miałam wtedy 7 lat), dwa tygodnie po nim odeszła we śnie moja chrzestna. Moja mam w ciągu 2 tygodni straciła męża i jedyną siostrę. W mojej rodzinie wiem, że to może zabrzmi głupio, ale umierają młode dziewczyny - nagle, na skutek wypadku. Straciłam tak ciocię i 2 kuzynki, jedna odeszła w maju tego roku. Wiem, że moja rodzina jest przewrażliwiona - moja mama, siostra, ciocie, ja (nie wiem jak część męska:) gdy tylko słyszymy głos karetki od razu lokalizujemy najbliższych, dzwonimy do siebie by sprawdzić, że wszystko ok. Ja to wiem i rozumiem i nie złoszczę się, kiedy mama lub siostra dzwoni do mnie 3 razu w ciągu dnia niby "po nic" ale podświadomie wiem o co chodzi bo sama też tak robię.

We wtorek mamy pierwszą rocznicę odejścia Taty...
boję się trochę tego dnia...

Ciężko mówić tu o zżyciu,kiedy Tata przez 8 lat mojego życia (mam 21 lat) był chory... a udar to taka choroba, która diametralnie zmienia człowieka... I właściwie mało znałam 'wcześniejszego' Tatę...
Odpowiadając na Twoje pytanie - tak, byłam zżyta z Tatą. O wiele lepiej się z nim dogadywałam niż z mamą. Zresztą z nią do tej pory nie mogę dojść do ładu, bo jest alkoholiczką - ale to inna historia.

Talka wg mnie rocznicę śmierci powinno się celebrować tak samo jak rocznicę urodzin - na wesoło. Wiem, że to trudne, ale na pewno łączy Was wiele fajnych - wspólnych wspomnień, które warto tego dnia sobie odświeżyć. Mnie ostatnio przyszło do głowy jak odwiedzałam grób Taty, że nawet nie wiem jaką muzykę lubił, jaki był jego ulubiony kawałek. A uświadomiłam to sobie, bo pomyślałam, że można by przyjść z jakimś nośnikiem muzycznym i puścić Mu ulubione dźwięki :). Może zrób coś szalonego? To w końcu Jego święto. Dla Was smutne, a dla Niego... kto wie?

ETAPY DOŚWIADCZANIA SMUTKU

Jak wyjaśnia psycholog, z utratą najbliższych wiąże się kilka "książkowych" etapów przeżywania żałoby.

"Pierwsza faza to szok i otępienie, które następuje zaraz po śmierci bliskiej osoby. Może temu towarzyszyć wstrząs psychiczny, zaprzeczanie i złość" – mówi Paczkowska. Szczególnie silne reakcje w tej fazie następują, kiedy strata była niespodziewana. W takich przypadkach człowiek może buntować się przeciwko wcześniej wyznawanym wartościom, przeżywać załamanie wiary. Zdaniem terapeutki, religia wcale nie musi pomagać w radzeniu sobie z rozpaczą.

"Drugi etap to tęsknota i żal" – mówi Paczkowska. "Osoba pogrążona w żałobie czeka, aż zmarły wróci, nasłuchuje jego kroków, może jej się wydawać, że spotyka go w sklepie lub na ulicy" – rozwija myśl psycholog. Jej zdaniem, ta faza jest najsilniej związana ze smutkiem, a jednocześnie pojawia się tu gniew lub poczucie winy. W tym czasie mogą przychodzić do głowy wspomnienia innych strat, które poniosło się w życiu; cierpieniu psychicznemu towarzyszy ból fizyczny" – mówi Paczkowska.

Smutek nasila się po pogrzebie, kiedy już nie trzeba nic organizować, a pustka po zmarłym zaczyna być szczególnie widoczna. Wówczas osoby w żałobie wchodzą w "fazę dezorganizacji". "Po zakończeniu czynności pogrzebowych pozostaje totalny chaos. Trudno wrócić do normalnego życia, gdy człowiek ma poczucie beznadziei i osamotnienia" – ocenia psycholog. Z jej doświadczenia wynika, że ten etap żałoby trwa najdłużej i jest najtrudniejszy do przejścia. "Pojawia się lęk i bezradność, człowiek traci grunt pod nogami, nie wie dokąd zmierza, czasem nie widzi sensu dalszego życia" – tłumaczy Paczkowska.

Ostatnim elementem żałoby jest "faza reorganizacji", w której ludzie zaczynają akceptować stratę i wracają do równowagi. "Czas upływa. Ból, choć pozostaje do końca życia, staje się mniej dotkliwy" – wyjaśnia Paczkowska.

Terapeutka zaznacza, że taki schemat przechodzenia przez żałobę nie zawsze ma odzwierciedlenie w rzeczywistości. "W życiu nie jest tak jak w teorii. Czasem poszczególne fazy przedłużają się, czasem człowiek się cofa do poprzednich, a niektórzy nigdy nie zdołają poradzić sobie z cierpieniem" – mówi doświadczony psycholog.

Więcej tu

53 lata to strasznie młody człowiek!
Współczuję Ci Agakula!

Zazwyczaj tylko czytam Wasze wypowiedzi, ale dziś nadszedł czas żeby zabrać głos. Dziewczyny, właśnie mija 9 lat od śmierci mojego brata. Zginął w wypadku samochodowym tuż przed swoimi 21 urodzinami. Każda niespodziewana śmierć osoby, z którą byliśmy związani, zmienia nas, przewartościowuje, stajemy się lepsi, gorsi lub po prostu - inni. Jeśli nie było wam dane pożegnać się z najbliższymi, wydaje mi się, że proces godzenia się z odejściem trwa dłużej. Każda z was zadaje (sobie) pytanie - dlaczego. Dlaczego ja? dlaczego mój Tata? Mama? Odpowiedź jest prosta - "Bo tak". Do tej odpowiedzi dochodziłam długo, bo nie potrafiłam sobie poukładać świata po śmierci mojego brata. Czułam się tak jakbym straciła połowę siebie - jakby odrąbano mi jedną rękę, jedną nogę, jakbym straciła jedno płuco, nerkę. Połowa mnie zniknęła. Myślę, że jeśli odchodzi rodzic jest to trochę inne odczucie - tak jakby nagle stracić "parasol ochronny", jakbyśmy nagle wyszli na straszny mróz bez płaszcza.

Zmarli nie odchodzą, oni tylko zmieniają miejsce w NASZEJ rzeczywistości. Tylko trzeba do tego samemu dojść.
Ja dziś jestem pogodzona z nową rzeczywistością. Wam też tego życzę.

A ja tez przezyłam smierc Ojca. Zmarł po 4 latach zmagania z nowotworem. Bol jaki przezyłam siegnął monstrualnych rozmiarów zwłaszcza że zmarł 25 grudnia 2009 roku. W samo Boże Narodzenie. Wszystko zaczęlo sie dwa tygodnie przed siwetami. Nagle pogorszenie stanu zdrowia, szpital. z dnia na dzien coraz gorsze wisci, wkoncu lekarz mowi nie ma juz szans prosze zabrac Tate do domu i zalatwic opieke hospicyjna. A Swieta za pare dni. Wyobrazacie sobie nasze przygotowania do Wigilii? Ubieranie Choinki pieczenie ciasta, mama zaplakana a za drzwiami pokoju umierajacy Tata. Dozyl Wigilii podzielil sie oplatkiem i na drugi dzien zmarl na moich oczach. W minione swieta mielismy rocznice. Swieta tez smutne. Przez lzy.... Minal rok i dopiero teraz tak na prawde moge powiedziec ze wracam do siebie.... A mial tylko 51 lat :(((

Przychodzi moment w życiu człowieka kiedy śmierć najbliższych go dotyka bardzo - mniej lub bardziej świadomie to przeżywa ale jednak
Mój tato zmarł jak miałam lat 4 a on był młodym facetem bo miał 28lat
Potem śmierć rodziców mamy czyli dziadków (około 50 mieli może i mniej - nie wiem) - nie odczułam tego prawie wcale bo nie byłam z nimi zżyta
Miałam 14 lat zmarła moja prababcia u której mieszkałam i która mnie wychowywała, jej śmierć przeżyłam bardzo do tego stopnia że były próby samobójcze. Miała raka, wycięte narządy kobiece, po naświetlaniach i chemii no i 83lata więc wiekowa ale wtedy dla mnie była młoda i pełna życia - po prostu ona była mi jak mama a nawet jeszcze bardziej
26 lat śmierć własnego dziecka i to dotknęło mnie bardzo
28 lat śmierć mamy - 48lat
Tęsknie - nadal bardzo tęsknię i zdarza mi się płakać. nie mogę oglądać zdjęć Babci czy Taty Ostatnio z teściową rozmawiałam o mojej mamie i wspominałyśmy naszą ostatnią Wigilię to oczy mi sie zaszkliły... ale już tak nie boli, już nie ma we mnie tej wściekłości wręcz nienawiści dlaczego oni
To mija jeśli się pozwoli by to minęło i "nie karmi się siebie" jadem (nie umiem wytłumaczyć ale dopóki było we mnie ów dlaczego i co by było gdyby - ta pustka bolała bardziej

Talko ja już nie wymieniam cioć czy znajomych kogoś tam wymieniłam tylko najbliższą rodzinę

Niestety do śmierci najbliższych zmuszona jestem dopisanie własnego dziecka...
17.02.2011 [']

hej dziewczyny ja też chciałam się podzielić smutną wieścia... wczoraj zmarł mój ukochany domowy dziadek. Miał 78 lat i zmagał się z rakiem prostaty. w ostatnich dniach dostał rozległych przerzutów i zabrano go do hospicjum... gdzie wczoraj zmarł. i tak bardzo sie ciesze ze zdążyłam go odwiedzić dzień wcześniej ;( porozmawialiśmy sobie... nikt sie nie spodziewał, że tak szybko odejdzie bo w ten dzień kiedy zmarł polepszyło mu sie troche... tak mi smutno... miałam jeszcze nadzieje, ze zdąży sie doczekać pierwszego prawnuka albo chociaż wieści o nim

Moja mama zmarla 31 stycznia 2009 r a 11 stycznia urodzilam jej sliczna wnusie :(.Ciezko mi bo to byla moja jedyna przyjaciolka.Przezwyciezyla walke z rakiem a zmarla nagle.Przwrocila sie w kuchni i tato ja znalazl ale bylo zbyt pozno na uratowanie jej:(.Przeszlam depresje jestem po leczeniu i powoli dochodze do siebie.Gdyby nie corcia i maz to byloby ze mna zle.

Talinka na wszystko trzeba czasu i dystansu do pewnych spraw.Z poczatku nie dawalam mamie odejsc ciagle o niej myslalam zastanawialam sie dlaczego?Potem pozwolilam jej na odejscie i wszystko sie zmienilo,proboje normalnie zyc i jest dobrze a mama zawsze jest obok mnie i to sie da wyczuc.Pamietaj,tak naprawde umieraja Ci o ktorych juz nikt niepamieta:)

śmierć.. to temat również mi nie obcy
mój kochany Tata zmarł na guza mózgu po 2 latach walki. Zaledwie 2 miesiące po swoich 40 urodzinach, odszedł w Wielką Sobotę, a tydzień po nim mój drugi tata - Ojciec Święty Jan Paweł II
to było niełatwe przeżycie, bardzo Go kochałam, wszyscy go kochali, bo był na prawdę wspaniałym człowiekiem o wielkim sercu.. do dzisiaj płacze po nocach gdy mi go bardzo brakuje, ale rozmawiam z nim. Od czasu Jego śmierci on ciągle z nami jest, czuc Jego obecnosc, od tamtej pory bardzo palą nam się żarówki w domu, co chwila, a nawet w aucie, po śmierci przysnił sie mojej cioci, która nam pomagała finansowo, jak przyszedł do niej z bukietem kwiatów żeby jej podziękowac, ale co ciekawsze ciocia myslała że to dzieje się na prawdę i w środku nocy wyszła otworzyc drzwi bo słyszała dzwonek..
czasami myślę jakby było gdyby żył, co byłoby inne.. eh.. niestety trzeba życ z tym ciężarem chociaż nieraz bywa bardzo ciężki
pamiętam jakie miałam wtedy pretensje do Boga, jak krzyczałam do Niego "Dlaczego właśnie On?!" ale teraz wiem że tak po prostu musiało byc.
TATO TĘSKNIĘ! i nie moge doczekac się kiedy się z Tobą zobaczę

Dziś jest trzecia rocznica smierci mojej mamy

Może jestem w tym dziwna, ale nigdy nie zadawałam sobie pytań z serii "dlaczego ja?", "dlaczego on/-a?". Wiem, że wszyscy żyjemy jakiś czas, a później umieramy. Nie ma człowieka, który jest nieśmiertelny, dlatego tego typu pytania mnie omijają. Co nie znaczy, że nie czuję bólu po odejściu kogoś bliskiego. Czuję - i to wielki, ale nie dorabiam do tego filozofii. Wolę śmierć przyjmować jako fakt.

morela1: mam 22 lata i żadnej przeżytej śmierci bardzo bliskiej osoby...

rocznikowo? jeśli jesteś z 89 roku to jesteśmy rówieśnicami ;)

Ciężko by mi było wymieniać, kogo straciłam... Najbardziej bolała mnie śmierć ukochanej Babci, ale śmierć Mamy niespełna trzy lata temu to był ból stokrotnie większy...
Do wypowiedzi w tym wątku skłoniło mnie to, co przeżyłam, a czym nigdy się nie dzieliłam, bo ten zbieg okoliczności jest albo bardzo nietypowy, albo to wcale nie żaden przypadek.
-Kiedy byłam w pierwszej ciąży ok. 20-tygodniowej umarł na serce mój Wujek, najmłodszy brat Mamy.
-W 19 tygodniu drugiej ciąży zmarła moja Mama. Bezsensownie, poszła do szpitala z chorą stopą, zabił ją skrzep krwi, który oderwał się z zatoru żyły i dotarł do serca lub mózgu.
-W trzeciej ciąży, ok. 18 tygodnia, 15 sierpnia 2010 roku poczułam pierwsze ruchy Filipa, a dzień później zmarł nagle na zawał kolejny Wujek, najstarszy brat mojej Mamy.
Jakaś dziwna korelacja jest widoczna jak na dłoni. Śmierć kogoś z rodziny na półmetku mojej ciąży. Myślałam, że tylko ja ją zauważyłam. Ale kiedy w te Święta rozmawialiśmy sobie z moim Tatą, to on sam zapytał, czy zwróciłam uwagę na ten "zbieg okoliczności"...

mój brat spadł ze schodów i umarł , to nie mozliwe spasc z 8 schodów betonowych i skrecic kark nawet po pijanemu . czy ktos mi pomoze :( chłopak 21 lat i umarł :( mam dosyc najpierw tato tweraz brat

Martyna - nie potrafimy Ci pomóc, niestety...

Życie nie jest sprawiedliwe, wypadki zdarzają się, nieraz idiotycznie głupie, a jednak...

Bardzo mi przykro z powodu Twojej straty. Będzie bolało, ale z czasem nauczysz się żyć od nowa. Brat zawsze pozostanie w Twoim sercu.

Trudno to zrozumieć, pogodzić się z takim zdarzeniem, ale... szukanie winnych jest naturalnym etapem żałoby. Nie zawsze winni istnieją.

Myślę, że możecie starać się o rozmowę z anatomopatologiem, bo sekcja na pewno była. Jednak wypadki, szczególnie po alkoholu, zdarzają się.

Zabierze Wam to dużo czasu, dużo łez, ale pogodzisz się z tym i będziesz żyć dalej.

U mnie również niespodziewanie zmarły 2 babcie na około pólmetku moich 2 ciąż. Ja traktuję śmierć jako przejście do innego świata i nie żegnam się ze zmarłą osobą na zawsze, ale tylko na chwilę i myślę, że jeśli myślimy o śmierci tzn. przyjmujemy do sobie fakt, że może ona przyjść w każdej chwili to bardziej doceniamy życie i staramy się o jak najlepsze relacje z najbliższymi.