Ja zaszłam w ciążę mając 26lat więcmoże nie powinnam sięwypowiadaćw kwestiii wczesnergomacierzyństwa ale uważam że najwazniejsza jest pewnosc ze obydwoje przyszli rodzice wezm pełną odpowoedziałnosc za dziecko tj. jestem absolutnie za wychowywaniem dziecka w rodzinie tj. w malzenstwie - związku ktory nie zostanie azwarty zbyt pochopnie i poparty jest czyms wiecej niz tylko uczuciem, w moim przypadku jest to wiara. Mysle ze rok bycia razem to jeszcze zbyt wczhesnie by powiezdiec ze zwiazek jest na dobre i na złe czy przezył trudne chwile, czy na pewno jestesmy gotowi wziac odpowiedzialnosc za dziecko. Problemy zaczynaja sie gdy zauroczenie mija i zostaje "szara codziennosc" wtedy dopiero mozna sie sprawdzic...czy nadal chcemy byc razem czy przetwamy problemy? Gdy to juz bedziemy wiedziec mozna dopiero dac sie poniesc instynktowi macierzynskiemu:)No i Wazne czy partner nadaje sie na ojca:) Gdyby moj maz po porodzie nie dbal o to by byly codzien pieluchy, robil zakjupy, pomagal mi przy dziecku chyba porwałaby mnie depresja, choc miałam 27lat czulam sie jak mala nieporadna dziewczynka...

a ja mam takie pytanie z ciekawosci do mam, ktore rodzily kolo 20-stki i po 30-stce jesli takie tu sa...jakie i czy w ogole odczulyscie roznice podczas opieki niemowletami? bo moja mama od dawna mi powtarza, ze duzo gorzej jej bylo z moim bratem(7 lat pozniej) niz ze mna i podczas ciazy i podczas opieki w okresie pierwszych kilkunastu miesiecy... ostatnio moja kuzynka urodzila drugie dziecko po 10 latach przerwy.pierwsze miala w wieku 19 lat, slub na predce, a malzenstwo mimo, ze zawarte w taki sposob i po krotkiej znajomosci mocne jak nic.fakt, ze rodzice pomogli z mieszkaniem i mysle, ze finansowo tez. ta kuzynka teraz tez stiwerdzila, ze gdyby mogla zdecydowalaby sie na drugie dziecko wczesniej, ze wzgledu na brak sil( czuje sie bardziej zmeczona teraz niz 10 lat temu).

ja sama mialam silny instynkt macierzynski od czasow liceum, ale na dziecko bym sie nie zdecydowala w zadnym wieku bez odpowiedniej osoby u boku(na ktora moge liczyc, ktora jest w stanie zabezpieczyc mnie i dziecko finansowo i ktora nie da nogi przy pierwszej lepszej okazji).z moim partnerem jestesmy razem ponad rok, znamy sie ok.3 lat i chcemy budowac razem przyszlosc, a zaczynamy od dziecka ze wzgledu na wiek D.a co nam pisane czas pokaze:)


do AniM dokladnie trudne chwile pokazuja czy zwiazek jest mocny.ja swoj probuje budowac z sercem, ale i z rozumem, dzialanie chemii-mlodzienczego zauroczenia juz nie dla mnie,kiedys sie na nim mocno sparzylam.wole stac sercem mocno na nogach;)

AniuM moi teściowie znali się tylko 9 czy 10 miesięcy przed ślubem a bardziej zgodnego i szanującego się małżeństwa to chyba nie widziały moje oczy...Byli najlepszymi przyjaciółmi aż do śmierci teścia niestety...od tamtej pory teściowej jakby rękę obcięto...

Czytając to forum coraz czesciej mam wrażenie,ze trzydziestka czy czterdziestka to juz prawie schyłek zycia
Marzycielko- ja urodziłam Michała w wieku 20 lat, a Hanię w 31r.z.
Drugie macierzynstwo było bardziej świadome, spokojniejsze, dojrzalsze. Nie stresowałam się byle pierdołą, nie miałam poczucia że w 1 chwili musze zrobic tysiąc rzeczy. Moze dlatego nie odczwałam jakiegos mega zmeczenia. Wiadomo- bywały i trudniejsze chwile- bo przeciez swój czas nalezało podzielić na dwoje;)
HYdrazine- no wg mnie dziewczyna z 83 rocznika rzeczywiście jeszcze spokojnie zdązy z ciazą.

Ja też wolałabym nie czekać do 40ki, ale nie potępiam ciąży w tym wieku. Ja osobiście ze względów wzrostu ryzyka chorób u dziecka.
Chciałabym mieć jeszcze drugie dziecko. Teraz, ze względów osobistych to nierealne. W maju stuknie mi 30ka. W mojej sytuacji, chciałabym "wyrobić" się z drugim dzieckiem do 34-35... Ale co los da - nie wiemy.
Moja przyjaciółka ma 37 i 4kę dzieci - pierwsza ciąża w wieku 28, tak jak ja, więc jeszcze wieeeele może się wydarzyć;)

Moja teściowa ma 3 synów - najstarszy 40 lat, średni (mój M) 31 lat, najmłodszy 20 lat - cały czas powtarza, że późnej ciąży nikomu nie życzy, bo człowiek nie ma już tyle siły i cierpliwości, no i już się nie chce wstawać w nocy, zmieniać pieluch i gotować kaszek.
A co do kolejności budowania życia - jeszcze pare miesięcy temu M nie chciał słyszeć o drugim dziecku, dopóki nie wybudujemy domu. Udało mi się go przekonać w prosty sposób - matematycznie. Na budowę domu liczymy jakieś 5 lat, więc M będzie miał ok. 36 lat jak skończymy. Wtedy zaczniemy starania o dzidziusia (o ile jeszcze po drodze coś innego nie wyskoczy), musimy założyć, że od razu się nie uda. Tak więc jak dobrze pójdzie to przed 40-tką może zostanie drugi raz ojcem. Wniosek - już mu się nie będzie chciało "bawić" w pieluchy. Tak więc decyzja zapadła - budowa swoją drogą, starania swoją - jak uda nam się zaciążyć to budowa poczeka (jeść nie woła ).

Wiem, że można wybudować szybko (od kilku lat mam z tym styczność). Tyle że nie stać nas na to, żeby wybudować tak szybko za gotówkę, a nie chcę ładować się w tak duży kredyt. Jeśli już to na wykończenie.

wlasnie ja sie obawiam tego, ze gdyby mi przyszlo dlugo czekac to moj oragnizm nie bedzie juz tak sklonny do odnowy po ciazy...zreszta to indywidualna sprawa.sa mamy, ktore prawie w ogole w nocy nie wstaja, a ciaze i porod przeszly 'lekko'. z moim szczeniaczkiem juz mam sporo 'podartych' nocy za soba, a teraz przechodzimy mocne zapalenie oby uszu i niby to tylko namiastka tego co z dzieckiem, ale szczerze mamrwazenie, ze jest to dla mnie bardziej meczace niz pare lat temu z moim starym pieskiem. wydaje mi sie, ze lekarze maja racje, iz organizm kobiety najlepiej jest przygotowany fizycznie do ciazy i porodu, a co za tym idzie opieki na malym dzieckiem w wieku 20-21. nie wiem czy tez tak macie, ale ja w wieku licealnym bylam duzo odwazniejsza, mniej roztrzesiona nad wszystkim, a wraz z wiekiem widze coraz wiecej niebezpieczenstw w swiecie. moze dlatego strasi rodzice tak sie trzesa nad swoimi pisklatkami;)bez urazy nie chce, zeby na moja glowe posypaly sie gromy za to stwierdzenie...

widzialem tez jednego bohaterskiego dwulatka... Usilowal wepchnac widelec do gniazdka elektrycznego.

To odwaga wg Ciebie? Dla mnie to zwykła niewiedza, co się może stać.

Kawał kawałem... ale o takich przypadkach słyszałam

czemu Tomku uwazasz ze wyszumienie sie nie jest konieczne? byc moze pojmujesz je inaczej niz ja ale wg mnie jest niezbedne
pozniej dziecko przez pewien czas pare ogranicza i koncza sie wyjscia do kina czy na dyskoteki, nie ma jak spotykac sie beztrosko ze znajomymi i schodzic z parkietu nad ranem, no chyba ze ma sie babcie na kazde zawolanie lub kase na nianke...

tak tak wiem odwaga to brak wyobrazni;) moj 2l etni braciszek bawil sie kluczem...w gniazdku.biedronki jak mial roczek tez prowbowal jesc...nawet zywe, pozniej je zgnital;) ja sie strasznie trzese nad moim piesiem, az sie boje co moze byc z dzieckiem...a mam dopiero 25.strosc nie radosc;))))

a no i przypomnialyscie mi o disco.z kuzynka rozmawialysmy kiedys o tym, ze juz sie starzejemy, bo wcale sie nam nie chce isc na disco, a jak juz sie trafi to nie mamy sily wytrwac do konca jak dawniej;)

dla mnie nie ma to większego znaczenia.
oczywiście lubię czasem wyjść z chłopakiem. przyjaciółki nie mam. czasem mi tego brakuje, ale niestety ta, którą miałam od dziecka - okazała sie niegodna mojego zaufania.
nie czuję potrzeby pójścia na imprezę - to czyni mnie niezrównoważoną psychicznie? wolę poczytać książkę, czy obejrzeć ciekawy film.
a nawet pójść na spacer czy odwiedzić Tatę na cmentarzu.

Cóż - wiele ludzi mówi mi, że jestem dziwna czy inna. A ja nie czuję się z tym źle.

Ale "wyszumienie się" przecież można rozumieć różnie.

Właśnie miałam dopisać, że na swój sposób się wyszumiałam.

talinko - skoro Twoje wyszumienie się to oglądanie filmów w necie i Tobie to odpowiada, to nam nic do tego :P

dyskoteka to nie od razu miejsce o tej nazwie, to wszelkiego rodzaju imprezy u znajomych czy w klubach, a i bale sylwestry i inne takie, uogolnilam moze troche tyle ze myslalam ze zalapiecie ze mi o "pogibanie" sie chodzi...
ja super tanczyc nie umiem, spiewam tez ze uszy bola ale nie chcialabym zrezygnowac z takiej rozrywki a wlasnie jak sa dzieci to jest juz znacznie ciezej takie wyjscia zorganizowac nie mowiac juz o wyjazdach ze znajomymi...

Talinko wyrwalas fragment z kontekstu - napisalam wyraznie takie wyjscia zarowno we dwoje z mezem/partnerem jak i z jakimis kolezankami sa dla mnie szalenie istotne i wydaje mi sie ze niezbedne dla rownowagi psychicznej...

takie wyjscia zarowno we dwoje z mezem/partnerem jak i z jakimis kolezankami sa dla mnie szalenie istotne i wydaje mi sie ze niezbedne dla rownowagi psychicznej...

I'm sorry - jak to było w Lejdis - "taka jestem w tej ciąży roztargiona"

wiesz Talinko, przez pewien czas jak urodzil sie Krzysko nie mialam sily, ochoty, kasy ani czasu zeby wyjsc z domu. kisilismy sie we wlasnym sosie, ksiazki, filmy ok ale trzeba zlapac oddech, zdystanstowac sie do spraw domowych, inaczej uwierz mi - mozna zwariowac. na dlzusza mete nie znam kobiety ktora by to wytrzymala. Maz niech bedzie najlepszym przyjacielem ale przebywanei w towarzystwie jego i dziecka non stop z czasem tez moze zaczac meczyc...
pisalas ze nie masz przyjaciolki, kolezanki zadnej tez nie? ja umawiam sie z kolezankami a nawet czasami zdzwaniamy sie ze znajomymi takimi gdzie jest srednia zazylosc i w iles bab idziemy posiedziec i pogadac o wszelkich glupotach byle nie o dzieciach i klopotach, tak dla rozrywki czystej

hehe nie nie.ale moze tak sie kojarzy od razu z hulaniem do bialego rana. a chodzi przeciez o zycie pelnia zycia.mozna to kontynuowac majac dzieci, ale w inny sposob.mysle, ze tu chodzi bardziej o sowbode, (np.pies tez juz jakos mnie ogranicza) taka lekkosc zycia, w sensie braku wielkiej odpowiedzialnosci i obciazenia.

Dokładnie marzycielko. Absolutnie nie twierdze,ze nie mozna zyc pełnia zycia majac dzieci!
Pachinko- temat rozwinał sie w odniesieniu do ciąz nastolatek :)

ale wy szybko piszecie;) talinko a Ty mieszkasz z chlopakiem/narzeczonym? studiujesz pracujesz? bo wiesz ja nie moge znalzec pracy odkad przyjechalam do D. finansowo jest dobrze, ale trafia mnie cos, ze nie moge wyjsc nawet z kuzynka, czy np z mama do sklepu.i tak smaa siedze(teraz juz z psem).jestem leniuszkiem i domatorka, nie lubie czestych wyjsc, szalonego zycia.ale sama juz nie wytrzymuje mimo ze z D.mieszkam. mam jedna kolezanke tutaj,ktora ma dzieci i nie za bardzo czas, zeby sie spotkac( nawet isc na spacer z jej dziecmi).

Mama Twojego chłopaka tez tak uważa?

a to z rodzina mieszkasz, to sama nie jestes. to jeszcze Ci sie nie ma prawa przykrzyc,a za pare miesiecy bedziesz zagoniona... ja rozumiem Cie doskonale. zanim tu przyjechalam tez nie mialam potrzeb czestych wyjsc ze znajomymi, wychodzilam raz na jakis czas tylko.kontakt z ludzmi w szkole, a pozniej na studiach mi wystarczal, czasem sie spotykalismy po zajeciach.