jas jestem histeryczka i panikara...trace głowe w sytuacjach kryzysowych.U nas jest az jedna szkoła rodzenia wiec wyboru nie mam za duzego.ale nawet jakby było ich wiecej to bym nie skorzystała.marzracje pani_wonka-chcesz chodzisz , nie chcesz nie chodzisz.proste.

tak dziewczyny - instynkt, to nasza moc i podstawa.
Szkola, która o tym nie mówi, nie jest moim zdaniem godną polecenia.
W pierwszym okresie porodu kobieta "płynie" na oksytocynie i dobrze aby nie kombinowała za wiele, ale warto, aby była spokojna, aby światło było przytłumione, aby nikt nie przeprowadzał z nią wtedy wywiadu itd... W osiągnięciu spokoju pomaga oddychanie, specyficzne pozycje, ruch,...
Wonka widzę, ze złapałaś bakcyla, cieszy mnie to bardzo i trzymam kciuki, aby maleństwo wcześniej ustawiło sie główką w dół, a nie tuż, tuż przed porodem. Niektóre bąble przekręcaja sie nawet dopiero w trakcie akcji porodowej - nygusy - jakby na to nie patrzeć!!!
W drugim okresie porodu - jesteśmy już gotowe na współprace z położną, słuchamy co mówi i wykonujemy polecenia - jeśli nie mamy swojego pomyslu na rozegranie swojego porodu

Czekamy na opis wrażeń

Tom, to prawda z tą sensownością poprowadzenia szkoły rodzenia

a czy zawsze szkoła rodzenia jest płatna??

s_biela- nie zawsze. Mieszkankom Warszawy( lub osobom studjującym, parcującym w stolicy)szkołę rodzenia funduje miasto.

Wonko , szykujesz się do porodu w domu? Brawo dla syna!!! za porządne ustawienie się

"Mimo że od porodu dzieli mnie nieco więcej jak tydzień, to wrażenia powoli się już zacierają – głównie dlatego, że przyjście dziecka na świat jest nie mniej ekscytujące niż później sama jego obecność: intensywność przeżyć nie pozwala na pamiętanie wszystkiego…

W nocy z poniedziałku na wtorek pojawiły się pierwsze skurcze, mniej więcej raz na pół godziny. Nie poszłam do pracy, bo choć nie wiedziałam, czy to TO, to mimo wszystko nie czułam się zbyt pewnie.

W ciągu dnia skurcze trochę przybrały na częstotliwości, ale nie były to jakieś dezorganizujące bóle: pojawiały się co ok. 10 – 15 minut, pozwoliły mi na napisanie 1/2 pisma procesowego do pracy, załatwienie spraw w banku, uprasowania zaległych misek z praniem itp.

Nasza położna przyjechała o 15.00, żeby mnie zbadać. Do tego momentu cały czas nie byłam pewna co się dzieje. Chciałam usłyszeć, że to już, bałam się, że po badaniu okaże się, że niepotrzebnie jej zawracam głowę i to zwykłe skurcze przepowiadające. Sama – mimo że mocno zaskoczona, że tak wcześnie, bo moje przeczucia mówiły mi, że raczej dotrzymam terminu i jeszcze parę dni potem – chciałam, żeby się okazało, że to faktycznie poród.

W czasie badania położna zaczęła się śmiać, a ja burknęłam, że jeśli chce mi powiedzieć, że nic się nie dzieje, ale wyczuła bliźniaki, to nie przyjmuję tego do wiadomości. Tymczasem – miałam już 6 cm.

Gdybym miała opisać same skurcze, to odczuwałam je dwojako. Jedno, to silny ból pleców – taki jak po wysiłku fizycznym, jak mocne zakwasy. Drugie – to regularne skurcze w podbrzuszu, promieniujące na całe ciało: nie da się ich do niczego porównać, przynajmniej ja nie potrafię. Bóle krzyża były zupełnie znośne. Skurcze w podbrzuszu potrafiły nieźle sponiewierać, ale dawałam sobie z nimi radę.

Chodziłam, kucałam, klęczałam, czepiałam się framug, pieca, łóżka, sapałam, stękałam, oddychałam i robiłam całą masę fantastycznych rzeczy, przy których o 17.00 miałam już 8 cm.

Pan_wonka był cudownie spokojny – ja po prawdzie nie wymagałam zbyt wiele uwagi, byłam zbyt zajęta sobą, skupieniem się na oddechu i „przepracowywaniu” tych skurczy. Mimo wszystko cierpliwie znosił moje odmienne stany świadomości („teraz tul, teraz nie”), mętne dyspozycje co do muzyki („nie chcę Herbiego, puść mi coś jak Amy, przy niej doszłam do 6 cm!!!”) i po prostu BYŁ.

Położna co jakiś czas słuchała naszego syna, który miał się jak najlepiej.

Niestety od 17.00 poród przestał postępować, i o 19.00 cały czas było 8 cm, tak samo o 20.00, gdy tymczasem przy takim tempie, o tej porze powinno już być po wszystkim.

Położna powiedziała, że nie możemy czekać w nieskończoność, zwłaszcza, że ok. 19.00 odeszły wody, i że mamy dwa wyjścia: albo czekamy do 22.00 i próbujemy rodzić w domu, i jeśli to się nie uda jedziemy do szpitala, albo jedziemy od razu.

Pani_wonko, piekny opis prosze pani!!!!!! gratuluje syneczka i zazdroszecze, ze jestes juz mamusia cala geba

szkoda ze nie chcesz napisac czegos wiecej o tych niemiłych stronach...ale opis faktycznie fajny,widac ,ze nie jestes miekka i dlatego dałas rade i uniknęłas cesarki.To wogóle Cie nie nacięli?

Ciasteczko, to co było niemiłe, dotyczyło opieki nad maluchem, itp. rzeczy, które - tak jak napisałam - nie miały związku z samym porodem. Po prostu pobyt w szpitalu nie okazał się niczym przyjemnym - trudno się zresztą czego innego spodziewać.
Wiurzyca, mały wzorcowo: 10 punktów, 3.720 gr, 56 cm.

W ogóle mnie nie nacinano, po porodzie byłam zszywana, bo sama pękłam (II stopień). Rana zagoiła się w kilka dni, teraz już jej praktycznie w ogóle nie odczuwam.

Hoho! no to spory ten mały:)! Jeszcze raz gratuluję:)! Ciekawe jak wygląda pęknięcie...

Wiu, wybacz, naturalia non sunt turpia, ale w szczegółowe opisy wdawać się nie będę, musisz mi wierzyć na słowo, że elegancko cerowali

A ja mam nadzieję, że wątek będzie kontynuowany i że jest tu więcej osób zainteresowanych porodami domowymi :-)

A ja mimo tego, że jeszcze nawet nie jestem w ciąży (chociaż... kto wie? ;)) myślę już o tym, że jak będę rodzić, to chciałabym to zrobić w domu. Nawet mój mąż, który był całkowicie przeciw, zaczął na to patrzeć inaczej po obejrzeniu filmu "Poród w harmonii z naturą" i rozmową z panią Pułczyńską. Przeraża mnie myśl o porodzie w szpitalu. Chociaż oczywiście liczę się z tym, że tak to się może skończyć i wiem, że poród w szpitalu też może być piękny. Zresztą chyba dużo w szpitalach się zmienia na lepsze... No i te parę miesięcy/lat to jakaś szansa na powstanie domów narodzin?

Niestety Josaris nie jest to chyba takie proste. Np. w Krakowie jest praktycznie jedna położna, która przyjmuje porody w domu, a chętnych coraz więcej. Lepiej jest w Warszawie i na Śląsku. Poza tym ta właśnie położna mówiła nam, że nie należy się w szpitalu "chwalić" (jeżeli okaże się, że trzeba jednak jechać), że próbowało się rodzić w domu. Taka kobieta jest traktowana okropnie :| Niestety historie ze szpitali są przerażające, ale mam nadzieję, że jednak da się przed większością z nich jakoś zabezpieczyć, nie wiem...

nie wiem czy ta stroka byla juz podawana

Urodziłam Hanię w szpitalu. Z wyboru.
Nie byłam ani instrumentalnie, ani nieludzko traktowana. Wręcz przeciwnie- urodziłam w otoczeniu ciepłych i mądrych ludzi, którzy w chwilach gdy nie było takiej potrzeby odsuwali się, aby nie przeszkadzać ani mnie, ani mojemu mezowi, ani naszemu dziecku.
Wiem,ze sa lepsze i gorsze szpitale. Ale myslę,że przez 9 miesięcy naprawdę można zrobić "rekonesans" i dokonac wyboru tak, aby podstawowym kryterium nie była wyłącznie bliskosc porodówki.

Dla mnie poród w domu to zbyt duże ryzyko. Nie narażałabym życia swojego ani mojego dziecka. Poród nie zawsze przebiega tak samo i czasem konieczna jest natychmiastowa interwencja lekarza. Jasne jest, że przyjemniej się rodzi w domu, ale czy to wystarczający powód aby się narażać na kłopoty?

Powiem, że to mnie nie przekonuje. Wszystko byłoby pięknie gdybym miała pewność, że nie będzie komplikacji. Kto mi ją może dać? Zbyt cenię życie, żeby je narażać.

Wiem,ze sa lepsze i gorsze szpitale. Ale myslę,że przez 9 miesięcy naprawdę można zrobić "rekonesans" i dokonac wyboru tak, aby podstawowym kryterium nie była wyłącznie bliskosc porodówki.


Aga1976, ja także z wyboru rodziłam w szpitalu, w którym otoczono mnie dobrą opieką. Świadczy zresztą o tym opis mojego porodu. Wszyscy byli mili i pytali mnie o zgodę przed wykonaniem jakiejkolwiek czynności. Nie w tym jednak rzecz. Mówię zdecydowane NIE rutynowemu podawaniu oksytocyny i przebijaniu pęcherza, o nacinaniu nie wspominając. Uważam, że sama z dobrą położną doskonale poradzę sobie w domu, o ile tylko ciąża będzie przebiegać prawidłowo.

Uważam teraz, że na Zachodzie podejście do ciąży i porodu jest o wiele zdrowsze niż u nas, choć szczerze mówiąc, na początku ciąży spanikowana wróciłam z Anglii do ojczyzny.

Proponuję zmienić tytuł tego topicu, zaczynając od usunięcia z niego słowa opinie.

dajcie spokoj dziewczyny:) przeciez to nie chodzi o licytacje, nikt nikogo nie krytykuje, za podjecie decyzji o porodzie w szpitalu czy tez nie...
ale Wonka ma racje... zostawmy ten watek dla mam, ktore chca rodzic w domu:)

Nie przypominam sobie, abym krytykowała poród domowy.
Napisałam jedynie, że w szpitalu może być równie intymnie, spokojnie, milo i dobrze.
Nie widzę równiez zadnej "licytacji" - ale pewnie Ty -Wonko- wiesz lepiej.
Miłego dnia.

aga - Ty tak nie napisałaś, ale przyjrzyj się innym wypowiedziom.
Pisanie że "nigdy nie zdecydowałoby się na poród domowy bo za bardzo ceni się swoje życie" to jak dla mnie sugestia iż osoby decydujące się na taki poród są w najlepszym przypadku nieodpowiedzialne ew. nie cenią sobie swojego życia i życia dziecka.
Swoją drogą jak to szybko poszło z porodami , że w przeciągu zaledwie 50 lat tak zmienił się światopogląd o porodzie w domu i wielu ludzi uważa że tylko szpital jest miejscem do tego odpowiednim.
W Holandii rzeczywiście wraca się do źródeł i w przypadku prawidłowego przebiegu ciąży, porody domowe są wręcz zalecane dla kobiet. Wiem to od koleżanki której siostra właśnie w tym kraju rodziła 2 lata temu.