Irja: [/quote][quote=Irja]Jeszcze raz powiem: widziały gały co brały. Nikt nie zmienia się nagle o 180 stopni

chyba nie do końca...ja mam meża od 3 lat a znamy sie ogólnie 7...i dobrze wiem ,że nie znam go na wylot...uwierz mi ,że ludzie potrafią sie zmienic w jednej chwili o 180 stopni i to nie pod wpływem wypadku.

Irja: Uważam, że związek to praca, praca i jeszcze raz praca nad sobą. Nad tym, żeby być atrakcyjnym dla drugiej osoby (i nie chodzi mi o 50 kg i 90-60-90 ale o dbanie o swój poziom - o zadbanie o wyjazd na narty, o wspólne wyjście na wystawę, o wspólne jedzenie śniadań, o to, co wg. mnie jest sednem związku - troszczenie się o to, żeby drugiej osobie było dobrze).

Tak??? dziwne..dla mnie facet który będzie miał zaniedbaną zapuszczoną żone w końcu zacznie sobie szukać rozrywek u "fajnych lasek" nie oszukujmy sie faceci sa wzrokowcami ,miłosc nie ma tu nic do rzeczy.

Ktos chyba pomylil wybaczania zdrady od wybaczania "przykrosci" jakie mozemy sobie robic na co dzien i jakie niestety popelniami nawet w najbardziej wspanialych i kochajacych sie rodzinach.

tom - ekspert z poradni malzenskiej - po krotce (nie jestem zwolenniczka wyidealizowanych monologow) zdrada czesto jest poczatkiem dalszych problemow zwiazanych z przemoca i traktowaniem drugiej osoby bez szacunku. Wiem jaki jest mechanizm i do czego czlowieka potrafi dobrowadzic takie chore zwiazki i zycie w przekonaniu, ze cale zlo to moja wina. Wlasnie dlatego, ze kiedys spotkalam kogos kto pokazal mi co znaczy godnosc i pokazal co znaczy szacunek do siebie samego i innych jestem teraz na takim na nie innym etapie. Nie wiem jakim prawem mozesz mowic, ze ktos kto nie wybacza zdrady to czlowiek, ktory jest zakompleksiony, malo warty, etc.
tom, tak, brawo, brawo, dzieki twojej epopei, z kotrej kompeltnie nic konstruktywnego nie wynika, kolejny raz a pierwszy w tak dziwny sposob, docenilam swojego wspanialego meza.
Brawo tom strzelasz slepakami !!!

irja a ja mam kompleksy, bo chcialabym miec jeszcze zgrabniejsze nogi i znac wiecej niz dwa jezyki...

A tak powaznie, bo dosc zabawne jest to rozancowe koleczko wzajemnje adoracji, oby nikt nie musial analizowac przyczyn zdrady, walczyc ze smutkiem i szukac sensu zycia na nowe... Nie probojcie byc bardziej papiescy od papierza.

A to co mowi Ciasteczko i Skorpi to jest wlasnie zycie.

No to jeszcze raz zabiorę głos w tej dyskusji, która wydaje mi się coraz bardziej jałowa.
Do wybaczenia potrzebna jest skrucha i chęć naprawy wyrządzonej krzywdy.
Nawet Bóg nie wybacza bez tego.
A cokolwiek człowiek robi złego, zawsze istnieje tego jakaś przyczyna.
Zdrada też ma swoją przyczynę i jakieś podłoże.
I warto do tego dojść, bo wtedy jest szansa na naprawę.Najłatwiej jest przekreślić człowieka i odrzucić.
Tylko kto z nas chce sam być tak potraktowany?
Kto jest bez grzechu, proszę, niech rzuca kamieniami....
Ja nikogo nie usprawiedliwiam i nie twierdzę, że jak są przyczyny to wolno zdradzić. To dla mnie jest zbrodnia. Ale nie wiem do końca sama jakie mroki kryją się w moim własnym sercu i kiedy mogą dojść do głosu.
Czasem u podstaw zdrady leży nawet choroba psychiczna.
Znam blisko taki przypadek. Czasem człowiek zwyczajnie się przeliczy, że da radę, a nie da. To małżeństwo rozpadło się po 19 latach. Ale wiem, że żona robiła wszystko co w ludzkiej mocy, żeby go wyciągnąć z choroby i ratować rodzinę. Ale dopóki nie zrobi komuś krzywdy fizycznej i nie zagraża bezpieczeństwu nie ma przymusu leczenia.

Jeszcze raz zaznaczam: do wybaczenia potrzebna jest skrucha chęć naprawy, zadośćuczynienia.
Tylko ten, kto rozumie jakie zło wyrządził ma szansę naprawy go.

Pani Doroto jakby mi maż przyszedł jak zbity pies i powiedział ze zdradził i że żałuje i tak bym go nie chciała już.Co z tego ,że żałuje jakbym czuła do niego straszne obrzydzenie do końca zycia.Cały czas bym myślała o tym ,co ta druga miała lepszego ode mnie? albo czego mu zabrakło w naszym zwiazku.Znam swoja wartosc wiec umiem powiedzieć "zegnaj" Bóg każe wybaczać a dlaczego przed ołtarzem każe przysiegac małżonkom wiernosc i że "co Bóg złączył człowiek niech nie rozdziela"
Kazda z nas jest inna,ja np nie znosze słabosci u innych -sama staram sie jej nie okazywac.Nie uwazam ,że jest to czymś złym ale ja tego nie lubie.Zdrada jest oznaką słabości i przyznanie sie do niej też.

Skorpionko, przecież stwierdzenie, że jest się <strong>bez grzechu</strong>, obojętnie w jakiej dziedzinie w zupełności wystarcza, żeby stwierdzić brak pokory. Miłość to także przebaczanie. Nigdy nie przebaczasz? Boję się takich ludzi, bo jestem świadoma swojej niedoskonałości. Wiem, że czasem potrzebuję przebaczenia - jak każdy. Ty też potrzebujesz.
Ten, kto nie przebacza, ten nie kocha. Miłość nie pamięta złego. Wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko przetrzyma.

Jeżeli czujesz się urażona słowami, że tylko osoba szlachetna może wyjść poza urazę... To znaczy, że nie potrafisz poza nią wyjść. To przykre, jeżeli nie dostrzegasz paradoksu. Bynajmniej - nie dla mnie.

To ja nie będę lała wody i napiszę że koniec historii jest taki : S doszła do porozumienia ze swoim mężem, małżeństwo przetrwało ,ale jakie ono będzie czas pokaże.

Widzisz Skorpionko, różnica jest taka, że wyrażenie "bez grzechu" wcale nie jest nic nie znaczącym szczegółem. Uważam, że jakąś odpowiedzialność za swoje wypowiedzi powinno się ponosić, a nie rzucać słowa na wiatr, nazywając je "szczegółami" - zupełnie, jakby przez samo nazwanie tak, czy inaczej, traciły cokolwiek na wartości.

Widocznie nie zrozumiałaś mojej wypowiedzi [bo przecież nie posądzam cię o cytowanie jej opacznie umyślnie! ;P] - chodziło mi o twoją tendencję do analizowania każdego słowa, zamiast skupienia się na sensie wypowiedzi. Dokładnie po to, żeby nie przyznać komuś racji. Prościej już napisać nie potrafię - mam nadzieję, że w tej formie odczytasz to poprawnie.

Jaka zbrodnia, o czym ty w ogóle piszesz? Zaraz dojdziesz do wniosku, że najchętniej wrzuciłybyśmy cię na stos (ach to poczucie prześladowania) - czy czasem nie przesadzasz? Żadna zbrodnia, po prostu dyskutujemy. Czyżby brakowało ci argumentów, skoro uciekasz się do argumentu typu "czuję się prześladowana"?

Zresztą, jak mi napisałaś, 'nie mamy o czym gadać'. Więc nie będę już pisać, po co wytwarzać niepotrzebne stresy...

pani_wonka oczywiscie ze masz racje ze wybaczanie jest potrzebne, bo oczyszcza czlowieka. ja tylko mowie ze zdrady wybaczyc nie potrafilam kiedys. moze to kwestia mojego poziomu,ale zreszta wtedy ten zwiazek i tak nie mial sensu. mniejsza o wiekszosc. mi bardziej chodzilo o to co powoduje dyskusja o zdradzie. czy wymienianie przykladow negatywnych kto kogo kiedy itp. czy budujaca dyskusja o zwiazkach, o naszych slabosciach itp. zaczął się też ten 2gi rodzaj dyskusji i to mnie cieszy.

wonko
ten może troche zbyt emocjonalny stosunek do Irjii mam bo przezylam to z 2giej strony barykady że tak powiem, i wiem jak to boli. wiem że jak jest źle, staram sie odreagowac i naprawic inaczej. a kusilo kiedys raz w poprz. zwiazku.ale udało mi sie przezyciezyc slabość, mimo ze ten poprzedni zwiazek wtedy sie sypał.
chodzi tez o znajoma ktora i przed slubem i po zdradzala meza z tym samym niedojrzalym emocjonalnie oraz do zwiazku mezczyzna. maz swiety nie jest, tzn.wiem ze ich zwiazek to ogromne wyzwanie, bo on jest mamisynkiem, nie wracal na noc wielokrotnie w weekendy po piciu z kolegami a nocowal nad ranem u mamusi. ona za to rozpieszczona jedynaczka , ktora kiedys zawsze byla w centrum uwagi i tej atencji dopomina sie caly czas i w dodatku b.dominujaca. co z tego ze maz przed slubem jej wybaczyl jak ona po slubie(on moze sie domyslal, ale oficjalnie nie wiedzial tego)zdradzala meza wiele razy. wiedza o tym chyba wszystkie jej kolezanki, a on nic. teraz od jakiegos czasu postanowili zwiazek swoj ulozyc na nowo.jak im wychodzi trudno powiedziec, ona w kazdym razie nie spotyka sie z tamtym mezczyzna juz do ktorego miala taka slabosc. powiem tak z jednej strony widze w niej bardzo zagubiona osobe, slaba i poddajaca sie fascynacji tamtym mezczyzna, ktory jednak zwiazku stalego nie chcial. z drugiej bylo mi po prostu niedobrze od ciaglego sluchania jej zalow jak to jest jej zle i jak jeden i drugi ja traktuje itp. itd. ciezko patrzec wtedy jak na czlowieka, bez potepienia, a probowac zrozumiec, jak ta osoba sie nie chce zmienic.

Jeszcze jedna rzecz mi się nasunęła. Napisałaś "wybaczyc nie potrafilam kiedys. moze to kwestia mojego poziomu" - ja bym tego tak nie ujmowała.
Wydaje mi się, że to raczej kwestia doświadczenia - jak się jest młodym, albo młodszym to każdy ma chyba naturalną skłonność do radykalnych ocen typu czarne/białe. Potem doświadczenie, także własnych słabości, pokazuje, że wiele spraw nie da się rozstrzygnąć w systemie zero-jeden. Dlatego zgadzam się z tym co napisała Dorota - że wiele daje pokora. Jeśli się ma świadomość własnych błędów, to inaczej patrzy się na błędy innych - bo wiem, ile mi wybaczono.

Koniec z Second Life

witajcie.Mam na imię Ania i jestem 8 miesięcy po ślubie.Przed ślubem byliśmy ze sobą 4 lata.Jeszcze jako narzeczony był strasznym pracocholikiem,wiedziałam o tym dobrze.Siedział w pracy od 8-20 czasami nawet dłużej, wyjeżdżał na szkolenia dość często(rozumiałam to).Potrafił odbierać telefony od prywatnych klientów nawet o 23.00 co zaczęło mnie denerwować,ale doszliśmy do porozumienia.kończył szybciej, klienci mogli dzwonić tylko do 18.00 więc jeden problem był rozwiązany.Gorzej było potem gdy zmienił pracę:znowu zaczął dlugo siedzieć w pracy,co tydzień wyjeżdżał na szkolenia.Czasami było tak że wyjechał na kilka dni, wrócił na jeden dzień, po czym znów wyjeżdżał w inne miejsce na tydzień(o jego wyjeździe dowiadywałam się zazwyczaj dzień przed).Tolerowałam to do czasu. Zawsze mieliśmy być ze sobą szczerzy i mówić sobie prawdę.Potem doszły firmowe imprezy(wychodziło na to ,ze sie odbywały raz w miesiącu).widywalismy się coraz rzadziej,przwie wcale.Zaczęłam się zastanawiac czy to ma sens...a wkońcu zaczęły wydzwaniać jakieś"koleżanki" z różnymi propozycjami na wypady nocne typu urodziny, spotkanie w barze.Puściły mi nerwy i postanowiłam że teraz ja pokażę na co mnie stać!!!
wykupiłam bilet na samolot, zwolniłam się z pracy, a dopiero na samym końcu powiedziałam mojemu narzeczonemu że wyjezdżam...
Był lament i przeprosiny, szkodz że tak późno!!Daliśmy sobie czas,dzwoniliśmy do siebie.Nie interesowało mnie już tak bardzo co on teraz robi, gdzie jedzie i z kim
To była dla niego nauczkaPrzyleciał do mnie po czterech miesiącach i błagał zebym wróciła.jstem dośc twarda, zjawiłam się ale tylko na dwa tygodnie,żeby spotkać się z rodziną, której nie widziałam 5 miesięcy.Dowiedziałam się od rodziców,że ciągle do nich przyjeżdża na weekendy,że przestał wyjeżdżać.Mimo to wyjechałam z powrotem.Byłam tam jescze kolejne 5 miesięcy i postanowiłam,że zrobię wszystkim niespodziankę i wrócę niespodziewanie na stałe.Był zaskoczony moim widokiem bardzo pozytywnie,wziął tydzień urlopu i wyjechaliśmy na wczasy, zauważyłam że faktycznie się zmienił.Zaplanowaliśmy nasz ślub.mamy swoje mieszkanie, ale teraz wszędzie wtrąca sie jego matka.Bezprzerwy wydzwania(średnio 10 razy dziennie)potrafi zadzwonić o 8 rano w sobotę ipowiedzieć, że trzeba ja zawieźć gdzieś teraz, zaraz,po prostu mówi:bądź za pięć minut, a mój kochany mąż wsiada i jedzie...Nie liczy się z tym że mamy inne pplany.To on wszędzie dzwoni w jej sprawach bo tak jej wygodnie.teściowa nie jest taka stara, ma 52 lata i dorastającego syna w domu,który tez ma jej dość!!Teściowa jest rozrzutna, wyda każdy grosz na byle co,do tego często nie wraca na noc po pracy,wraca rano a potem dzwoni że jej kartę do bankomatu ukradli.Mąż tez ma jej dość, bo wszystkich obwinia za swoje niepowodzenia życiowe,mąż wyrzycił z jej mieszkania suchą jemiołę, która się na głowę sypała to teściowa za jakis czas zadzwoniła i nawrzeszczała na mojego męża ze to prez niego straciła faceta i to jego wina,a do tego lubi sobie wypić.Ostatnio na moich urodzinach zapytalam co komu zrobić do picia,a ona na to:"ty wiesz co ja lubię,wino"Zrobiło mi się przy gosciach wstyd za jej zachowanie, tym bardziej że się upiła,w rzeczywistosci każdy wypił po lampce a ona do oporu.Na naszym weselu też się upiła nawet nie zauważyliśmy kiedy świadek(starszy brat mojego męża)odwiózł ją do domu,Ja juz nie mam sił na tą kobietę.Świadka żona(druga synowa teściowej)tez ma jej dość, nawet nie chce jej widzieć.Świeta Bożego narodzenia odbywały się u nas,Teściowa życzyła swojemu drugiemu synowi "fajnych babeczek"(jest kobieciarzem,ma dwoje nieślubnych dzieci,i trzecie z żoną)jego żona to słyszała, ale pozostawiła bez odzewu,było jej przykro,że tak zachowuje się nasza teściowa.
Co my mamy zrobić z tak uporczywą kobietą???Dodam,że teściowa nie rozmawia z nikim ze swojej rodziny, bo uważa że wszyscy są winni jej niepowodzeniom.

Cześć Ania. Ja też Ania tak naprawdę :) Myślę, że masz prostą teściową i niestety tego nie zmienisz. Postaraj się ją polubić chociaż pewnie czasami zachowuje się jak burak. Myślę, że ona rozpaczliwie próbuje sobie udowodnić że syn jest dalej jej,dlatego robi Wam takie akcje. Może czuje się odrzucona i samotna. Narobiła głupot w życiu i może nie potrafi się do tego przyznać, ale potrzebuje Was bardzo ! To na co powinnaś zwracać uwagę to jak Twój narzeczony reaguje na jej zachcianki. To Ty powinnaś być na pierwszym miejscu a nie ona. Nie znaczy że powinniście na nią krzyczeć. Raczej spokojnie jej uświadamiać że żyje z Wami a nie Wy dla niej. Jeżeli facet nie potrafi odciąć pępowiny to marne z nim Twoje życie. Mów jej wyraźnie co Ci się nie podoba,ale nie krzycz na nią i jej nie upokarzaj. Jeżeli będzie Ci bruździć w życiu to ogranicz kontakty. Obserwuj uważnie jakie w ich domu są kontakty między najbliższymi bo niestety Twój ukochany część takich przyzwyczajeń wniesie ze sobą do Waszego związku ( najlepsze jest to że część ujawni się nawet ze dwa lata po ślubie) Jeżeli poczujesz się gorsza, niedoceniana, niekochana z powodu zaangażowania swojego faceta w sprawy zawodowe i niezawodowe i jeżeli nie będzie reagował na Twoje protesty to uciekaj gdzie pieprz rośnie. Po ślubie problemy nie znikają- wygrywają Ci którzy podczas narzeczeństwa nauczą się sztuki miłości i kompromisu. My jesteśmy z mężem 3 lata po ślubie i dalej uczymy się jak żyć ze sobą, jak rozwiązywać problemy.

może troche późno, ale chciałam się wypowiedzieć w temacie zdrady.
zdradziłam.
przyznałam się do tego.
i chociaż powiedziałam, że to koniec(uważałam ze z tym drugim jest mi lepiej, bo był obok, a nie 700 km ode mnie), K uratował nasz związek.
wsiadł w nocny pociąg i przyjechał.
opuchnięty od płaczu, bez żadnej torby, nawet pary skarpetek nie miał na przebranie.
żadnego jedzenia, napoju, dosłownie nic.
tylko portfel.
to był chyba najgorszy widok w moim życiu.
nigdy nie czułam się tak podle.
to było w grudniu 2006.a jesteśmy ze sobą od lutego 2006.
było nam ciężko.
nie potrafił się ze mną kochać.
był moim pierwszym mężczyzną i myśleliśmy, że zostanie jedynym.
ale mnie omotał ten drugi.
K wybaczył.
trwało to kilka miesięcy, ale mi wybaczył.
przez jakiś czas zaufanie było słabe.ale swoim zachowaniem je odbudowałam.
pokazywałam mu, że wiem jak wielki błąd popełniłam i jak bardzo go żałuje.
czasu nie cofne.
ale dziękuję Bogu, że K mi wybaczył.że pomimo bólu i krzywdy jaką mu wyrzadziłam potrafił i potrafi ze mną być.

można żyć dalej.
można wybaczyć.
może nam zostać wybaczone.
trzeba tylko prawdziwie kochać.

robi sie z tego wątek o nieporozumieniach na linii mąz-ja -teściowie
tez mam ten problem od 4 lat-nawet gdy urodziłam im jedynego jak na razie wnuka sytuacja sie nie zmieniła-dalej jestem traktowana jak smarkate dziecko
teraz juz nie chce i nie potrzebuje ich aproabty
przez te lata zrazili mnie do siebie i nie chce juz sie starac,cos udawadniac i przekonywac ich ze tez zasługuje na szacunek
odwiedzam ich jak musze,jestem grzeczna i mila ale jak mnie wnerwia wychodze od razu ,nie czekam az sie rozwinie kłótnia
pozdrawiam wszystkie nielubiane synowe:)

mnie znów tesciowa nie obraza tylko poprostu gada na mnie jak mnie nie ma ale tesc wspaniela potrafi !
pamietam ze miesiac po porodzie jak do nich pojechałam smiał sie przy wszystkich ze ja chyba dalej w ciazy jestem bo cyt"dalej gruba jak słoń hahahah"
a to przykład jeden z niewielu,M juz nie raz interweniował ale cos bez efektów.teraz tesciu sie do mnie nie odzywa bo mu pierwszy raz odpyskowałam.ale zarzucił mi ze żle wychowałam swoje dziecko bo ono do nikogo nie chce isc.żal po prostu

Moze i tak ale nasi tesciowie maja 4 synowe i jednego ziecia i nikt im nie pasuje,z nikim sie nie"kochaja" do kazdego maja jakis problem.Checi były aby życ z nimi w zgodzie i miłosci-ale juz chyba nam przeszło wszystkim i poprostu jestesmy dla nich mili i grzeczni zeby nie mieli powodów do"gadania " na nas

Ania no to faktycznie....
u nas jest ten problem jeszcze ze tesciowie ni emoga zrozumiec jednego-albo raczej zaakceptowac.sa to dosc zamozni ludzie i kazdemu dziecku na odchodne daja tzw wyprawke,a my(czyli te drugie połowy) nie przychodzimy z "czyms" poprostu nasi rodzice juz na wesele sie wykosztowali wiec nie stac ich było na to zeby nas w cos wyposazyc.to ich boli ,że my nie mamy takiego statusu jak oni.I co mnie bardzo kiedys zdziwiło-tesc sie burzył,ze mój Maz płaci mi za studia.a to przepraszam nietakt jakis? jak znalazłam prace i zarabiałam na poczatku 700 zł to mi powiedzia ze to -sorry za wyrazenie-gówno nie robota

Ojej Kasia ale masz nieciekawe przeżycia,i w sumie nikt Ci nie pomógł...no tak my kobiety czasem may tylko...siebie samą
ja na M nie moge powiedziec złego słowa bo dzieki niemy żyjemy wspokoju nie martwimy sie co bedziemy jesc czy gdzie mieszkac ale jednak wymagam czasem od niego zeby zareagował gdy tesciowie mnie obrazaja.Niestety przewaznie dzieje sie to wtedy gdy jego nie ma w kraju bo co on wtedy może? zadzwoni powyzywa oni jednym uchem wpuszcza a drugim wypuszcza i dalejj swoje

Dziewczyny to tylko pozazdroscic :) Ja ze swoim obecnym M. jestem prawie 3 lata. Ostatnio przechodzilismy kryzys (mam nadzieje, że moge juz o nim mówić w czasie przeszłym :) ). Mieszkamy razem od pazdziernika. Mój syn mowi do niego "tata". Jego ojciec, a mój ex mąż się go wyrzekł, mówiąc przed sądem, że odkąd sie wyprowadzilam nie miał i nie chce mieć nic wspólnego z synem bo teraz ma juz nową rodzine (nie rozwiedlismy sie odrazu po rozstaniu, potrzebowałam czasu by zebrac siły na to by spojrzec mu bez strachu i wstydu w twarz). Jakoś się układa... .

Kasia straszna historia, trzymaj się kochana. Cieszę się i podziwiam, że masz to już za sobą.

sory za szczerosc ale -w dupie ich miej!!!!
nie chca dziecka,wypieraja sie?wnuka chrzesniaka kuzyna???? dobrze miej ich gdzies niepotrzebna Wam taka"rodzinka"
ja wiem ze dzieciakowi trudno to wytłumaczyc ale bedzie starszy to zrozumie tak jak ja:))) nie mam juz zalu ze rodzina mojego ojca sie od nas odwróciła(rodzice rozwiedli sie gdy miałam 2 lata) sa to dla mnie obcy ludzie i teraz oni szukaja kontaktu ze mna po 22 latach!!! teraz to ja nie chce i dziekuje bardzo

Ja juz to przebolałam i nawet tak jest teraz lepiej bo wiem jaki on jest. Byłby "tatusiem" raz do roku i tylko dziecko by cierpiało czekając miesiącami na "tatusia". A tak to go nie pamieta,nie zna a ma do kogo mówić "tata". Nie chcialabym żeby były sie odezwał, przynajmniej póki synek jest jeszcze mały. Bo jak bedzie miał z 10 lat to już sam bedzie mógł powiedzieć czy chce go widzieć czy nie.

To dobrze bo kiedys mi ktos powiedział, że jakby sie ex odezwał i chcial widziec to powinnam bez wzgledu na wszystko mu na to pozwolic bo chcąc nie chcąc to jest ojciec a dziecko po latach bedzie miało żal, że "tata chciał sie ze mną widziec a Ty nie pozwoliłaś!". A ja oczywiscie pozwolę.... kiedy syn bedzie już miał na tyle duzy rozumek by zadecydował sam !

z facetami czasem ciężko...

ja ostatnio z moim R. to uzgodniłam, że będziemy prowadzić rozmowy, żeby on lepiej zrozumiał, co ja w danej sytuacji czuję/myślę.

skłoniły mnie do tego dwie książki : "Ewa czuje inaczej i "Seks po chrześcijańsku

Mam nadzieję, że to da mu trochę do myślenia i drugim razem, kiedy będzie chciał mi coś wypomnieć, to się zastanowi 2 razy.