i wlasnie chodzi mi o to co jaca_randa napisala do anginki. Rozumiem że już nikt mnie nie rozumie :P niewazne.

Chyba po to jest ten watek zeby pisac o swoich historiach. Nie wszystko da sie zawrzec w kilku zdaniach czy postach. Nie wszystko jest czarne albo biale i nie zawsze da sie odczytac/zrozumiec to co ktos innego napisal poniewaz slowo pisane, to cos innego niz dyskusja twarza w twarz...

Witajcie. Jestem sama dokładnie od 2 lat. Mam 5-letnią córkę. Wśród starych cykli jest tu też i ten, w którym pierd... moje małżeństwo. Ilustracja jak stres wpływa na długość cyklu

Nie umiem cytować, niestety, ale chciałam się odnieść do pytania o pretensje dzieci i o stwierdzenie, że dziecko widzi że jego rodzina wygląda inaczej. Moja przez długi czas w ogóle nie chciała mówić, o tacie, o tym co u niego robi, ani nie podejmowała tematu wyprowadzki. Po prawie roku zapytała, dlaczego nie pozwoliłam tacie z nami mieszkać, dlaczego go przestałam kochać. W krótkich żołnierskich słowach stwierdziłam, że nie ja nie pozwoliłam, tylko on wolał z babcią, a kochać przestaliśmy oboje. Trudno było wyjaśnić sprawę ze swojego punktu widzenia, nie osłabiając zarazem pozycji ojca, który musiał jej te rewelacje jakoś przekazać. Ze wstydem przyznaję, że przypomniałam jej, a raczej opowiedziałam jedno traumatyczne wydarzenie, w którym wzięła udział, a na wspomnienie którego sama jestem przerażona, jak można kogoś tak mocno nienawidzić, jak ja tych ludzi. Natomiast bardzo bolało, kiedy zabierał ją na budowę, gdzie kupił mieszkanie i potem Mała planowała, że się do niego wyprowadzi. A mnie będzie odwiedzać. Pękłam. To był szantaż emocjonalny, ale poprosiłam (czterolatkę!!!!!) żeby się do mnie nie odzywała, skoro nie chce mieszkać ze mną
Z eksem się szczerze nie znosimy, bywa że podkładamy sobie świnię, ale jednak oboje w równym niemal stopniu bierzemy udział w jej życiu.

Kiedy podejmowałam decyzję o rozwodzie, bardzo się bałam 1) czy sobie poradzę, 2) czy ona nie będzie mnie obwiniać o niepełną rodzinę, 3) czy nie będzie inna wśród rówieśników. W końcu, kiedy chodziłam do podstawówki, rozwiedzeni rodzice to była jakaś ułomność wstydliwie ukrywana. Co do pkt 1 i 2 - jeszcze nie wiem. Ale nie będzie inna. Marne to pocieszenie, ale w tym roku w mojej parafii rodzice 60% dzieci pierwszokomunijnych nie żyją w związkach sakramentalnych. Większość z nich to rozwodnicy :(

gosiaczku, nie rozumiem- czterolatka zobaczyła na horyzoncie coś dla niej atrakcyjnego a Ty powiedziałaś żeby się do Ciebie za to nie odzywała? WTF? Jakby zamieszkała u taty to znaczy że się Ciebie wyrzeka? To chyba nie tak działa. Twoja relacja z nią nie jest taka sama jak Twoja z byłym mężem- że wyprowadzka oznacza topór wojenny, koniec miłości itp. Jeśli on bierze mocno udział w życiu dziecka to wcale się nie dziwię że dziecko w jakiś sposób rozważa mieszkanie z tatą, i nie oznacza to że chce Tobie dopiec!

Moja nigdy tak nie mówiła, ale jak pisałam- ojciec ją po raz pierwszy zobaczył gdy miała 5,5 miesiąca, widuje ją raz na miesiąc- dwa, więc to u nas wygląda zupełnie inaczej.

Ja bym raczej tej opcji z pudelkiem szczesliwych rodzicow nie brala dla siebie pod uwage, bo dziecko mialoby w glowie ten obraz i raz, ze nie potrafiloby zrozumiec czemu rodzice nie sa juz razem skoro tak sie kochali i byli szczesliwi a dwa, ze pewnie "dazyl by" do pojednania. Niestety takie dziecko potrafi to sobie obraz za cel zycia i jego mysli i czyny krazylyby tylko wokol tego.

Natomiast mysle, ze nalezy zachowac zdrowe relacje miedzy soba po rozstaniu i wlasnie nie najezdzac na drugiego rrodzica i nie nastwiac dziecka przeciw drugiemu rodzicowi. Co miedzy rodzicami powinno zostac miedzy nimi.

Wg mnie, każde dziecko marzy o tym, żeby rodzice byli razem. I nie ma na to wpływu ani zdjęcie, ani nic innego. W końcu rodzice są fundamentem dla takiego małego dziecka. Myślę również, że dziecku bardzo trudno ogólnie zrozumieć dlaczego rodzice nie są razem. Dlatego trzeba to dziecku ułatwić . Myślę, że mówienie o tym, że rodzice się kochali , pokazywanie tego dziecku nie sprawi, że to dziecko zacznie o tym obsesyjnie myśleć. Ale da mu poczucie bezpieczeństwa. Myślę, że wręcz należy dziecku mówić , że rodzice się nadal kochają, tylko troszkę inaczej... że rodzice maja inne zdanie na różne tematy, że się kłócą... a własnie ze względu na miłość, która ich łączy nie chcą sobie przykrości sprawiać i dlatego mieszkają osobno. Ale mimo to nadal jest to uczucie między nimi , jak i do tego małego dziecka...

MsMartina: a taka odkładająca do "sanktuarium" pamiątki mama może w ten sposób zwiększać swoje złe odczucia, smutek i żal

Ale dlaczego? Te odczucia i uczucia musiały chyba już wczesniej być kiepskie skoro małżeństwo się rozpadło? Przecież nie można zapomnieć o tym co było kiedyś? Trzeba się z tym zmierzyć. A myślę, że to zarówno dla dziecka jak i dla matki jest dobra terapia. Przecież nikt nie mówi, że trzeba przed tymi zdjęciami siedzieć godzinami. Ale gdy dziecko zapyta, wyciagnąć je... opowiedzieć jak się poznalismy , jak sie dziecko pojawiło na świecie, jak bardzo bylismy z tego powodu szczęśliwi.
Ja mam w domu trzylatka. Co prawda nie rozwiedliśmy się. Ale przeszliśmy niesamowity kryzys. Widziałam co się działo z naszym dzieckiem. Jak dla niego ważne było to, żeby Marcin mówi dobrze o mnie, a ja o Marcinie. Taki trzylatek już wiele rozumie. Ja wtedy pojęłam, że własnie to my jesteśmy dla tego dziecka ta podstawą i jeżeli ja zacznę źle się wypowiadać na temat swojego męża, to jego świat runie. Mimo, że było mi przykro, że było mi ciężko i najchetniej wykrzyczałabym całą swoją złośc, to mimo to mówiłam o M. z miłością i spokojem. A to co miałam do M. mówiłam mu w oczy, bez mieszania w to dziecka. Takie rzeczy sa do przeskoczenia.... własnie dla dobra takiego małego człowieka.


No to się nagadałam.

Aga, DA SIĘ. MUSI SIĘ DAĆ. Czy dotknęło to i Ciebie?

Dziecko może nie znać rodzica, ale sama świadomość, że go MA jest bardzo istotna.... Dzieci bywają różne. Nawet w piaskownicy słychać rozmowy na temat rodziców. Jest tam jedna dziewczynka, której rodzice się rozwiedli. I jeden z chłopców zaczął jej dokuczać, że ma tylko mamę... że taty nie ma itd. Wiadomo, dzieci bywaja mało empatyczne. Ta dziewczynka sie popłakała, ale wytłumaczyła temu chłopczykowi, że ona tatusia też ma, tylko, że nie mieszka razem z nimi. Ale go MA. Zaznaczyła to wielokrotnie. Gdy dzieci o tym usłyszały to skończyły temat. ... Nigdy już nie wrócimy do momentu gdy byłyśmy dziećmi, więc trudno w 100% zrozumieć myśli i uczucia takiego dziecka. Ale wydaje mi się, że rodziców można nie znać, ale się ich ma i to znaczy już bardzo wiele dla małego człowieka.

Z całą pewnością masz rację:).
Tak jak każda z nas ma inne spojrzenie na temat.... tak samo pewnie jest z dziećmi. Każde z nich odbiera inaczej sytuację, w której się znalazło. Dla mnie w takiej sytuacji po prostu podstawa jest to, aby rodzice byli rodzicami.... żeby nie nadawali na siebie itd.itp.

____________________________________________________________________________________________________________________________________

Ps. napisałam sobie o odkładaniu zdjęć do pudełka.... ale to bardziej przenosnia. Może to być album, może to być cokolwiek co świadczy o tym, że dziecko nie było dzieckiem z "przypadku" , a dzieckiem miłości! Bo to jest dla mnie bardzo ważne! Bo właśnie to, że dziecko sie pojawiło, bo rodzice sie kochali a nie przypadkowo spotkali jest dla mnie ogromną wartością!!!!!

Agnieszka25: świadczy o tym, że dziecko nie było dzieckiem z "przypadku" , a dzieckiem miłości! Bo to jest dla mnie bardzo ważne! Bo właśnie to, że dziecko sie pojawiło, bo rodzice sie kochali a nie przypadkowo spotkali jest dla mnie ogromną wartością!!!!!

Dlatego ja mam te kilka rzeczy które dziecku dam, czy po prostu powiem, że pochodzą od jej taty. Ona go ma raz na rzadki czas, ale jednak ma.
Gorzej będzie powiedzieć czemu z tej miłości nic nie zostało- zostawił mnie z powodu ciąży- i jak to dziecku powiedzieć? To trochę tak jak mojej znajomej matka w kłótni powiedziała że chciała ją usunąć :/ (a bioojciec i jego matka tego chcieli) No i mogę mówić że kochałam/kochaliśmy się w momencie tworzenia jej, ale potem... będę musiała dużo z tego zmilczeć dla dobra psychicznego Hanuśki.

Ja widzę że mam zupełnie inną sytuację niż którakolwiek z Was właściwie- bo moje dziecko od zawsze było bez taty, nigdy z nami nie mieszkał. Więc prowadzimy tutaj dyskusję, ale na różnych płaszczyznach :)

Mój luby robi identycznie, jego ojciec odszedł jak miał 3 latka. Gdy pierwszy raz o nim mi opowiadał powiedział, że powie jak to było ale on uznaje że ojca nie ma, bo co to za facet(ojciec!) który zostawia nie dość że żonę, to jeszcze z małym dzieckiem... No ale mamę ma zaradną kobietę, niczego mu nigdy nie brakowało, z tym że ojca znać nie chce i stara się go unikać jak może, chociaż mieszka całkiem niedaleko... I czasem widzę jak bardzo mu go brakuje i ile by oddał by ojciec był aczkolwiek na pytanie czy chciałby by wrócił odpowiada, że nigdy w życiu, bo na to nie zasługuje. Po prostu chyba chciałby żeby jego ojciec był zupełnie innym człowiekiem ale to niestety niemożliwe... Cóż, w takich sprawach chyba po prostu podejście i stosunki między rodzicami są najwazniejsze, inaczej reaguje dziecko które znało ojca jakiś czas, inaczej te, które go wgl nie widziało (taki jakby "dawca nasienia"- zapłodnił i zwiał). Inne są też reakcje na śmierć- po prostu każda z takich sytuacji sprawia że matka inaczej radzi sobie z rozstaniem, inaczej o ojcu mówi, myśli- dziecko to czuje i też stara się wyrobić sobie opinię.

Podziwiam za to że umiesz się znaleźć w nowej sytuacji,że dajesz radę ,że masz dla kogo.Podziwiam za bycie sobą mimo wszystko.Są osoby które nigdy ze strachu nie zechcą zostać same...
Nie chciałam by zabrzmiało to jakkolwiek głupio...

Nie martw się.Nie zabiorą Ci jej.Nawet jeśli jesteś na utrzymaniu rodziców.Sam sobie kopie dołek.Jeśli nie masz możliwościu utrzymania jej wystąp do sądu o wyższe alimenty(mam nadzieję że teraz płaci Ci jakieś??).Idz do adwokata z rodzicami on już odpowiednio "usadzi" tatusia:)Śąd na pewno zainteresuje się faktem jak często odwiedza ojciec dziecko i ile łoży na jej utrzymanie.Pamiętaj że nawet jeżeli nie płaci Ci alimentów bo np.nie pracuje możesz je ściągać z jego rodziców.Poradzisz sobie na pewno:)

Niiuniiaa: Strasznie sie boje że mi ją zabiorą

Weź pozgarniaj świadków że w ogóle z dzieckiem nie ma nic wspólnego i to wystarczy. Nie bój się.

Ja miałam boje o udowodnienie ojcostwa, alimenty, zgodę na paszport, ehh, ciężko wymieniać, ale się poprawia. Jakiś tam szacunek do mnie były ma, ostatnio nawet dzwonił i się pytał co młodej pod choinkę kupić...

Karko- naprawdę się cieszę,że pozbierałaś się.
Mam nadzieję,że zaczniesz nowe , lepsze zycie :)

Kiedy mama jest sama reportaż o samotnym macierzyństwie do posłuchania

Witam, chciałam się przywitać na tym wątku. Mam 10 córkę, którą wychowuję sama od około 9 lat. Obecnie jestem w ciąży z bliźniakami, i wszystko wskazuje na to, że i je będę wychowywać samotnie. Dodam, że ojciec córki nie kontaktował się z nami od około 7 lat, także jestem naprawdę samotnie wychowującą dziecko, nie mam pomocy w weekendy itp. W jaki sposób dam sobie radę z trójką? - nawet nie mam wyobrażenia. Pozdrawiam, trzymajmy się :)

To moje wnioski?

Niepłodności względnej może w ogóle nie być, dlatego niektóre pary nie mają czego odpuszczać, jesli są płodne od początku cyklu.

I ja się witam na wątku, niestety. Mam dwójkę maluchów. Kocham je nad życie.

Ja zlozylam pozew o alimenty tydzień temu. Jak będzie po to daje o rozwód

Dagus czemu nie razem pozew o rozwód i alimenty?

A jak ojciec mojego dziecka alimenty płaci (dobrowolnie) to moznaby na jednej sprawie tę sumę uprawomocnić (czy jak to się tam zwie)?????

Moja siostra na tej samej sprawie miala zasadzony rozwod i alimenty.

Ja chce miec pewność jesli chodzi o kasę. Teraz w maju nie chce mi nic dać bo będę miec zwrot z US. Dobrowolnie mi daje 1800 ale ja co chwila mówi ze obetnie mi za to, za tamto. Chce miec pewność po prostu. Nawet jesli będę miec zasadzone 1400. Bo jak pójdę do pracy to da mi mniej.
A rozwodu cholera nie chce mi dać i co za tym idzie będzie mysle dlugo to trwalo.
Alimenty będą w Opolu a rozwód niestety w stolicy.