Ja myślę, że ktoś niedzieciaty spokojnie może mi powiedzieć, że coś mu przeszkadza- że moje dziecko biega, że moje dziecko hałasuje, itd. No bo nie trzeba być do tego dzieciatym, nie? Przeszkadza mu, no to ma pełne prawo to powiedzieć.

Ale ja mam dokadnie takie samo podejcie . Nie focham sie, nie rzucam gdy ktos mi zwroci uwage. Chodzimy do restauracji, syn zawsze siedzi wtedy przy mnie, ale nie ma szansy, zeby przez godzine gdy tam jestesmy siedzial cichutko. No niewykonalne w wykonaniu mojego czterolatka. Opowiada, czasem krzyczy, macha raczkami, gestykuluje, generalnie slychac ze jest tam dziecko. I szczerze to jest mi nieco przykro gdy komus najzwyczajniej w swiecie przeszkadzamy, bo nie mamy takiego zamiaru. A nie planuje zamknac sie z dzieckiem w domu tylko dlatego, ze jest glosny . Nikomu do talerza nie zaglada, nikogo nie zaczepia... no, ale slychac go .

<span style="font-size:11px;color#333;">Treść doklejona: 26.07.12 15:07</span>

czyli generalizując każdy psycholog dziecięcy czy też pedagog powinien dziecko mieć

To juz inna sytuacja, poniewaz psycholog czy tez pedagog krztalci sie w kierunku, w ktorym poznaje dziecko. Zna teorie, musi miec rowniez praktyki.

Agnieszka25: To juz inna sytuacja, poniewaz psycholog czy tez pedagog krztalci sie w kierunku, w ktorym poznaje dziecko. Zna teorie, musi miec rowniez praktyki.

no kształci, ale bez względu na teorię i praktykę - NIE WIE jak to jest, bo raczej nie zostaje oko w oku z dwulatkiemw okresie buntu 24h na dobę
ale ja tak trochę żartem o tym napisałam

no kształci, ale bez względu na teorię i praktykę - NIE WIE jak to jest, bo raczej nie zostaje oko w oku z dwulatkiemw okresie buntu 24h na dobę
ale ja tak trochę żartem o tym napisałam

Teoretycznie tak, ale zawsze ma i tak wieksza praktyke niz ktos kto jednak z dziecmi ma niewiele wspolnego. Nie chce tu urazic kobiet, ktore nie maja dzieci. Nie odbierajcie tego tak. I na serio nie rusza mnie to, gdy ktos zwraca mi uwage. Biore sobie to do serca. Ale .... pozostaje to ale:)

A propos zwracania uwagi. Sytuacja z wczoraj - jedzie babka na rowerze, z nią synek ok. 6-7 lat. Ona cośtam do niego krzyczy i słyszę "ale nie zawracaj tutaj!", dziecko jak to dziecko w tym momencie właśnie zawróciło... Przewrócił się, rower mu upadł na nogę, widać krew i dziecko krzyczy "mama, mama!". Mama powoli schodzi z roweru, drze się na młodego, ten przestraszony, zaczyna płakać.

A ta nadal z rozdartą japą podchodzi do niego i słyszę "i coś ty zrobił zidiociały dzieciaku!". W tym momencie opadła mi szczęka, żal mi dziecka, ale co - zwracać babce uwagę? Przecież tego nie zrobię, jej dziecko, nie biła go, ale werbalnie poniżała... Ludzie przechodzili obok, patrzyli się na nią jak na wariatkę - dziecko z rozbitą nogą, a ta stoi i się drze...

A faktycznie jest tak, że jak dziecka nie miałam to dzieci mnie bardziej irytowały... Jak naczytałam się Waszych opowieści, poczytałam na forum o buntach i innych to często jak widzę matkę z rozhisteryzowanym dzieckiem to jej po prostu współczuję, gdzie kiedyś bym pomyślała, że wychować nie umie

Właśnie od razu mi przyszła na myśl ta kampania... I całą noc mi się tłukło (śniło mi się to dziecko zapłakane), że coś powinnam była powiedzieć. Tylko co?

Nie wiem, mnie się zawsze serce ściska, jak widzę taką scenkę... i zazwyczaj nie mam odwagi nawet powiedzieć, żeby nie drzeć paszczy na dziecko albo nie szarpać.
Kurczę, to dziwne, bo zwykle, jak trzeba wykłócić się o swoje z kasjerką w PKP albo złożyć reklamację, to mi nigdy elokwencji nie brakuje, a w takiej ewidentnej sytuacji zapominam języka w gębie. Jak to człowieka konwenanse opadają, bo niby co ja taka siksa (edit: w kontekście stażu rodzicielskiego, bo z metryki to już nie taka siksa ;) ) mogę wiedzieć o darciu się na dziecko.
Długa droga w ćwiczeniu asertywności.
Na szczęście nie widuję takich sytuacji zbyt często.

wszystkim moim imienniczkom- annom, grażynom wszystkiego naj, naj, naj - lepszego..
pozdrawiam was kochane..

Pozostaje mieć nadzieję, że tak, jak kiedyś nauczyłam się kulturalnie zwracać uwagę palaczom w niedozwolonych miejscach, tak i w końcu nauczę się zwracać uwagę na szacunek do słabszych.

Mnie drażnią cudze dzieci, chociaż dla swojego syna mam pokłady cierpliwości czasem niezwykłe Nie lubię jak krzyczą, biegają i ogólnie wprowadzaja chaos , tak już mam I zawsze przeklinam w myslach rodziców którzy mają głęboko w poważaniu co robi ich dzieciak, na placu zabaw, w sklepie... Wszystkich poza rodzicami dwulatków Im zwyczajnie współczuje, bo wiem, że na takiego dzieciaka nie ma mocnych

a ja nie rozumiem czemu niektore z was dziwia sie ze dziecko np lat 3 jezdzi w wozku, nie sadze zeby ktorakolwiek mnatka wsadazala dziecko do wozka na caly czas i kazda minute spaceru dziecie spedzalo w wozku. Moje w prawdzie jako 2latki w wozku jezdzic nie chcialy (co mnie niemozebnie wkurzalo bo targalam wielokrotnie 5siat, plecak i dzieciaka pod pacha) ale ja jak najbardziej rozumiem mamy ktore pakuja dziecko do wozka; jak masz kilka km do przedszkola albo idziesz po zakupy to taka opcja jest wrecz ZBAWIENNA a nie bodajze siaty w zeby brac i nosem sie podpierac ale dziecka do wozka nie wsadzic bo spoleczenstwo bedzie gadac

MrsHyde: nosem sie podpierac ale dziecka do wozka nie wsadzic bo spoleczenstwo bedzie gadac

a propos społeczeństwo będzie gadać- uwierzycie, że jak mój brat (wtedy 3l) na początku poszedł do "normalnego" (w sensie nie integracyjnego) przedszkola, to kadra krzywo patrzyła, że w wózku przyjeżdża? A my do przedszkola mieliśmy 10min piechotą, no ale Michałek chory, więc czasem szedł, czasem (szczególnie z powrotem) się męczył. A im wybitnie przeszkadzało, że w wózku go wozimy.
I ze względu na Michała ja tam nie patrzę krzywo na mamy z nawet i pięciolatkami w wózkach. Nigdy nie wiadomo, czy dziecko nie jest chore. Po Michałku do samego końca nie było widać, że coś mu jest, tylko jak chodził, widać było, że słabo mu idzie (bo chodził jak 1,5 roczne dziecko)

Treść doklejona: 26.07.12 22:05

Licho: bo chciałam uprzejmie zaznaczyc, ze ktoś kto nie ma dzieci nie zwraca uwagi na to kiedy należy pozbawic dziecko jego pierwszych 4 kółek

Złośliwiec

Przyczajem siem i odgryzem... w najmniej spodziewanym momencie

Ceri jakos mi nie pasujesz na odgryzacza ;)

a tak serio ...
po tym co napisałaś o bracie, przypomniało mi się, ze w wieku 8 lat zakolegowałam się z chłopcem, który był chory (nie wiem czy w ogóle chodził), ale nie miał wózka inwalidzkiego więc wożony był w takiej jakby "parasolce"... pamiętam jak jakaś pani skomentowała "taki duży i w wózku?"... myślałam, ze się zapadnę pod ziemię (edit: nie, to stwierdzenie z perspektywy dorosłego, ale pamiętam palące policzki i straszne zakłopotanie i wstyd, oczywiście z powodu tego, ze słyszał to mój kolega j jego mama, a nie z powodu wózka)

No mój brat właśnie miał do samego końca taki normalny wózek, typowy dziecięcy. A miał prawie 5,5 roku jak w nim jeździł. Mama nie chciała kupować inwalidzkiego, bo Michałek nie lubił jeździć, jeździł tylko jak naprawdę nie dawał rady iść; no i ciągle miała nadzieję, że stanie się cud i mały zacznie dobrze chodzić, że będzie lepiej. Więc czasem jak z nimi jechałam, to słyszałam komentarze "Zobacz, taki duży a jeszcze mama go w wózku wozi". I to mnie nauczyło nigdy nie oceniać po pozorach.

Treść doklejona: 26.07.12 22:40
No i 26 maja 2010r ostatni raz jechał w takim dziecięcym wózku, pamiętam niektóre spojrzenia "że taki duży..."- miał 5,5 roku. Trzy miesiące później wyszłam z nim na spacer już w takim normalnym wózku inwalidzkim, Michałek nie miał nawet siły głowy utrzymać. Zadziwiające jak zmienił się sposób patrzenia otoczenia. Już nie był "taki duży, a w wózku" tylko "taki mały, a taki chory"

Licho: nie miał wózka inwalidzkiego więc wożony był w takiej jakby "parasolce"... pamiętam jak jakaś pani skomentowała "taki duży i w wózku?"..

No właśnie dlatego bym nie oceniała, bo nigdy nie wiadomo jaka to sytuacja i czy życie nie zmusiło rodziców, żeby dziecko jechało w wózku...

Ale przypomniało mi się z kolei jak moja przyjaciółka, która ma już trójeczkę - prawie rok po roku - z "musu" wysadzała dzieci z wózków jak tylko chodzić zaczynały. Pytałam się dlaczego to mówi, że przecież nie da rady z 2 czy 3 wózkami :D Ale teraz ma w sumie fajnie, bo chłopaki aktywne i nie mówią po 5 minutach "mamo, na ręęęęce" :D U mnie to chyba nie przejdzie ;)

ja mysle ze u nas laski sa juz na tyle swiadome ze stosuja na dodatek zasade NA WSZYSTKO PRZYJDZIE CZAS, i w wiekszosci daja dziecku rozwijac sie w jego wlasnym tempie

Treść doklejona: 26.07.12 22:56
Elfika a czy ja napisalam ze to TY uogolniasz? coz... jak to lecialo?.... UDERZ W STOL A NOZYCE SIE ODEZWA

Licho a ja mimo ze mam dwojke to sie wcale a wcale ci nie dziwie bo mi tez czasami kilka cierpkich slow na usta sie cisnie ;) ja tez nie lubie jak dzieci w sklepach puszczane sa samopas, swoich zawsze pilnowalam i za reke prowadzalam i uwazam ze trzeba o swoje berbecie dbac a nie miec "wylozone" na to co sie dzieje

spoko Elfika, tylko winny sie tlumaczy

a wiecie co mnie do szaleństwa doprowadza? dzieci puszczone samopas na plaży! tzn nie tak, ze im coś może grozic, no ale np. w sytuacji : pusta prawie plaża, leżę sobie z moim mężem w grajdole jakieś 5 m od nas rozkłada się mama z synkiem i ten synek przychodzi się bawic nam koło stóp... grzebie sobie w piasku, rozgląda się... niby nic... ale ma przecież kurna kilka kilometrów prawie pustej plaży! a mama nic...

haha, Hydi... nie był już chyba na mleku

cerisecerise: co ma się odzywać. Jeszcze bachorek się przeniesie bliżej niej to jej będzie przeszkadzał, a nie Tobie. Też bym się na jej miejscu nie odzywała
--

to ten odgryz?

Treść doklejona: 26.07.12 23:22
ale w sumie uczepiłam się dziecka, ale generalnie wnerwia mnie jak plaża świeci pustką, przychodzi towarzystwo i układa się tuż obok mnie ... ja nie wiem co to jest,przecież chyba nie jesteśmy aż tak stadni? tzn przynajmniej ja nie

edit: tylko ze względu na moja cudowną teściową nie oooam :)

Ceri, uwierz mi na slowo WAAAAAAAAAAAAARTO dla samej Liszki :)

Lisz, zawsze możesz ostentacyjnie okopcić wszystkich dookoła