The_Fragile: Flaków też nie DDDD
--

lubie i golonke :P

oj tam laski, nie wiecie co dobre :)
ja jadam i nozki w galarecie i flaczki ale tylko jak moja mama zrobi, u nikogo innego nie tkne; za to nie jadam miesa z krolika czy cieleiciny oraz wszelkich plucek i podrobow, a juz gulasz z zoladkow na sam zapach (baaa sama nazwe) wzbudza u mnie mdlosci

Ja tez rybki bardzo, bardzo, bardzo :)

The_Fragile: Za to teraz za rybkę z Przystani z Sopotu to bym zamordowała ;)

To moja ukochana smazalnia. Jak tam halibut smakuje.... Mmmmm...... Marzenie


------
A nie wydaje sie Wam,że do smaku oliwek trzeba dorosnąc? Podobnie jak do owoców morza? Ja kiedyś nawet spróbowac nie chciałam. To chyba przychodzi z czasem. No i ja kocham eksperymenty, wiec próbuję, próbuję, próbuję :) A potem się odchudzam ;)

ooo- na wspomnienia mi sie zebrało :)
Sopot w grudniu :)

a ja wczoraj mialam koltuna i marzylam o ziemniakach z ogniska, takich jak po wykopkach kiedys w nacinie pieczonych.. maz postanowil zaspokoic rzadze i ... upiekl mi w zarze w kominku

Frag- ja tez tam potrafię jechac kawał drogi :) Myślałam jednak, ze tylko ja taka napalona jestem :))

Moze kiedys sobie stworzymy wątek o najfajniejszych knajpach w Polsce :) Będziemy w podrózy- i hyc- na pyszny obiad polecany przez forumowe kolezanki :)

szczypta_chilli: Moze kiedys sobie stworzymy wątek o najfajniejszych knajpach w Polsce :)

Ooooo nooooo :D Aż mi się jeść zachciało, a jeszcze Ugotowanych i MAster Chefa oglądam...

hahaha KASIA ale ze u Tesciowej tez recykling?

o matko, tluszcz do zupy?!

Cóż Jaheira - teściowa nie matka
Szczypta - ja właśnie jestem z tych co do oliwek dojrzałam. Kiedyś, jak pierwszy raz spróbowałam, to aż mi się w głowie zakręciła i patrzyłam, żeby na stół nie żyg..., żeby wstydu nie było. A teraz jak się czasem dorwę do słoiczka to paluchami wyżeram nie odchodząc od lodówki. A jak do tego mam jeszcze ser, pomidory i winko to normalnie...

Skoro towątek o radościach (smutki mi dziś nie w głowie) to DZIŚ NASZA ROCZNICA ŚLUBU
Jednak fajnie jest być mężatką.

Dziewczyny, ja mam straszny problem...
Nic się nie zgadza nasz związek z tym, jaki sobie wymarzyłam. Zawsze pragnęłam, żeby facet, z którym się zwiążę, mówił, że kocha, chociaż, żeby to pokazywał, żeby były z jego strony jakieś gesty świadczące o uczuciu. Chciałam, żeby mówił mi - jesteś dla mnie najpiękniejsza, najważniejsza. Żeby chociaż pokazywał, że tak jest, skoro ciężko to powiedzieć... I co? I nic. Nic. Owszem, usłyszę to czasem lub zobaczę taki gest, ale jak zacznę go prosić o to. Jak można o takie rzeczy się prosić. To żałosne. Wynik z tego taki, że chociaż usłyszę to i tak czuje się niekochana. Nie akceptowana. Czuje, że nie podobam mu się fizycznie. Sprawił mi nie raz ból wypominając mankamenty mojego ciała. Nawet w czasie ciąży wypominając, że tyję i zaznaczając, że koniecznie po ciąży muszę wrócić do poprzedniego stanu. Przy nim stałam się strasznie krytyczna wobec siebie. Boże, ja mu urodziłam dziecko. Sądziłam, że ten nasz mały cud, sprawi, że jeszcze bardziej mnie pokocha. A co ja słyszę prawie codziennie? Że powinnam myśleć o pracy już. Że powinnam zarabiać. Że powinnam się dokładać do rachunków, teraz się nie dokładam, wiec nie rozumiem jak to jest ciężko. Na litość boską, on przekłada uczucia, miłość na pieniądze. Twierdzi, że jak będzie nam lżej finansowo to będzie lepiej bo będziemy mogli gdzieś razem wyjechać; to będę mogła dbać o siebie i jednocześnie czuć się lepiej we własnej skórze; to on będzie inny jednocześnie, itd. Co to za tłumaczenie?! To chore przecież... Albo ja chora jestem i głupia. Teraz nie dbam o siebie tak jakbym chciała bo najzwyczajniej w świecie nie stać mnie na to, czyli, że co? Muszę się z tym pogodzić, że źle wyglądam i musze pogodzić się z tym, że on tak uważa, że nie prawi komplementów bo faktycznie nie ma ku temu powodów, bo nie zasługuje, bo nie należą się... Już sama nie wiem. Boże, jak go tak kocham. Nie wiem co mam robić. Wczoraj powiedział mi, że on taki po prostu jest. Zresztą już kilka razy mi to mówił, ale także dopowiadał, że będzie starał się zmienić. Śmiem sądzić, że owszem zmieniłby się ale po prostu nie warto dla mnie. Ja jestem przygnębiona tą całą sytuacją, on wkurzony, że ja jestem przygnębiona, smutna, że płaczę bo mi źle, on nie rozumie czemu mi źle, a ja chcę więcej uczucia. To błędne koło jest. On chce abym była pewna siebie, a sam odbiera mi pewność siebie, nie daje wielu powodów abym czuła się lepiej we własnej skórze. Efekt z tego taki, że czuje się brzydka, okropna, niekochana. I nie mogę się obecnie pogodzić z tym, że jest mu lepiej dogadywać się w pracy z koleżankami. Wiem, to straszne ale jestem o to zazdrosna. Bo są ładne, adorowane przez kolegów i w ogóle miłe, sympatyczne, a ja co? Siedzę w domu, zajmuje się dzieckiem, nie wyglądam, ogólnie nuda więc nie mam szans u męża na lepsze traktowanie. Ja nie narzekam na to, że siedzę z dzieckiem w domu. Mogę siedzieć ale głupieję już kiedy jednocześnie słyszę od niego - dobrze, że jesteś teraz z Michasiem w domu, że to matka powinna się takim maluchem zajmować (też tak uważam), a z drugiej strony klepie mi, że powinnam pracować, zarabiać... Ja chyba zacznę się pakować, jak wróci z pracy ma nas zawieźć na dworzec, ale nie wiem gdzie pojechać. Do rodziców nie chcę...

The_Fragile: Katarzynah, a Twój maż zawsze taki był, czy się w czasie ciąży zmieniło?

W czasie ciąży zaczęło się przejawiać. M. in. komentowaniem mojego ciała, że się powiększa i to nie w pozytywnym sensie. Nie usłyszałam, że wyglądam ładnie (podobno kobiety w ciąży są piękne, ja zawsze tak uważałam), ale za to, że już gruba się robię, to owszem.

The_Fragile: Możesz pójść pobiegać z wózkiem, tańczyć z Michasiem, są ćwiczenia na dvd dla mamy i dziecka (ja mam takie, rewelacja, dzidziek się cieszy, a ja chudnę ;)). Włosy można sobie zrobić w domu, np. ufarbować, lekki makijaż i tyle...

Ja spaceruję. Ćwiczę, ale na pupę i brzuch. Ja ważę 58-59 kg, nie chcę chudnąć bo już mi nie trzeba, jedynie się ujędrniam. Ja mam świadomość tego, że to on zarabia na dom ale czy to daje mu prawo do przypominania mi na każdym kroku, że ja się nie dokładam do budżetu, więc ja nie mam prawa do decydowania o czymkolwiek. Rozumiem, finansowo jest kiepsko i nie mogę pozwolić sobie na fajne zakupy od czasu do czasu ale czy to oznacza, że dopóki nie będę zarabiać, on nie powie mi nic dobrego, typu: "kochanie, ładnie wyglądasz dzisiaj" ? Czy to naprawdę zajebista fryzura, zajebisty makijaż, zajebiste ciuchy dopiero mogą sprawić, że on skomentuje mnie pozytywnie? Ja się w tym gubię, ponieważ z jednej strony uważa, że to przesada gdy kobieta się stroi, maluje, itd. a z drugiej strony za takimi sie ogląda, takie komentuje (pozytywnie). Ja czuje się źle przez pryzmat tego, jak on na mnie patrzy. O co mi chodzi? Przykład: może i tyłka, i brzucha nie mam jeszcze takiego jak przed ciążą, ale dla mnie wydawały się nawet ok dopóki nie słyszałam z jego ust, że brzuch mam jak u starej baby. Nie słyszę od niego nic dobrego na temat swojego wyglądu, przez to zaczęłam się źle czuć we własnym ciele.

Treść doklejona: 24.09.12 10:43
Mi Fragile wydawało się, że robię tyle i ile mogę dla swojego wyglądu (tyle na ile mogę sobie pozwolić) i o ile czułam się fajnie, przestałam, nie widząc i nie słysząc od niego nic dobrego nt. mojego wyglądu. Przykro mi jest, najzwyczajniej w świecie przykro.

The_Fragile słyszał to ode mnie już kilka razy, i o ile była to rozmowa pełna emocji, ale koniec końców mówił, że postara się zmienić choć i tak twierdził, że bez lepszych finansów będzie źle, to o tyle, teraz twierdzi, że on już taki jest. I ma pretensje, że ja mam do niego o takie rzeczy pretensje. Nie da się pogadać o tym bez emocji. Jak trzaśnięcie drzwiaminie pomoże, to już chyba nic nam nie pomoże... Chciałabym, żeby ktoś mnie wysłuchał i o ile zrozumiałby mnie, przetłumaczył mu to. No chyba, że ja nie mam racji i faktycznie przesadzam.

Niezalogowana: facet powinien cię kochać taka jaka jesteś

Tym bardziej, że faceci również się starzeją, ale sami tego chyba nie widzą...

Tylko nie wiem, czy trzaśnięcie drzwiami jest dobrą opcją - trzeba mieć bardzo dobry plan B, bo co jeśli mąż powie "ok, to w takim razie się rozstańmy?"...

Ech, Katarzynah, jak mu to już mówiłaś to nie jest fajna sytuacja... Współczuję :( A pracowałaś kiedyś, w ogóle chciałabyś wrócić do pracy, czy chcesz się małym zajmować?

Lexia: To moim zdaniem dalszy związek nie ma sensu.

Masz rację, zdecydowanie. Tylko tak jak napisałam - zanim zdecydujemy się rozstać to warto mieć inny plan, mieć dokąd się wyprowadzić, mieć się za co utrzymać, a Katarzynah chyba takiej opcji nie ma - chyba, że faktycznie do rodziców?

The_Fragile: Tylko tak jak napisałam - zanim zdecydujemy się rozstać to warto mieć inny plan, mieć dokąd się wyprowadzić, mieć się za co utrzymać, a Katarzynah chyba takiej opcji nie ma - chyba, że faktycznie do rodziców?

Zgadzam się całkowicie. Jeśli rzeczywiście mąż powie "okej, rozstańmy się" to przecież nie można zostać w domu...
I fakt- Kasiu, skoro jesteś gotowa na krok "wyprowadzka" to musisz liczyć się z tym, że mąż może na to przystanąć. A wtedy rzeczywiście, musisz mieć za co utrzymać siebie i synka...

Niezalogowana: może jest zazdrosny,

Myślę, że nie ma powodu. On wie, że go kocham. Słyszał i słyszy wiele razy, że był i jest dla mnie najważniejszym mężczyzną. Wie, że kocham Ich obu... Nie powinien mieć powodu do zazdrości.

Niezalogowana: Nie powinien ci mówić ze powinnas się dokładać pracować ,można żyć skromnie i szczęśliwie przecież my matki tez charujemy tylko nikt nam za to nie płaci

Też tak sądziłam. Tym bardziej, że ja chcę pracować ale nie teraz, najpierw chciałabym zająć się dzidziusiem...

The_Fragile: "ok, to w takim razie się rozstańmy?"...

Boję sie, że to usłyszę dziś od niego...

The_Fragile, ja do tej pory nadal uważam, że to właśnie TEN facet... Ja się zastanawiam tylko czy Piotr faktycznie wybrał TĘ kobietę... Skoro tak mu ciężko mnie wspierać, akceptować, kochać to może nie ja powinnam być obok? Ja już głupieje momentami... Jeszcze chwila a będę brała całą winę na siebie, że to ja jestem zla, niedobra, marudzę, mam dziwne wymagania...

Treść doklejona: 24.09.12 11:50
Żałuję, że jesteśmy jedynie takimi "wirtualnymi" znajomymi. Choć bardzo się cieszę, że choć "tylko" wirtualne, to takie wartościowe kobiety jesteście. Chciałabym móc pogadać z Wami tak normalnie, w realnym świecie. Czuję, że mnie rozumiecie, mój problem. Chciałabym mieć obok kogoś, kto patrząc na sytuację obiektywnie, porozmawiałby z Piotrem...

Treść doklejona: 24.09.12 11:54

agap81: Chodziło mi o zazdrość o dziecko ,ze wiecej czasu poświęcasz Michalkowi.. A twój mąż jaki ma kontakt z dzieckiem bo to jest bardzo ważne ?

Z Michasiem ma b. dobry kontakt. Kocha synka, wielokrotnie mu to powtarza.
Myślę, że nie powinno być mowy o zazdrość o synka. Piotr prakycznie całe dnie od pon. do pt. spędza w pracy, więc wiadomo dla niego, że w tym czasie to ja opiekuję się Michałem. Po powrocie pomaga w opiece nad nim. W ten weekend został po raz pierwszy na dłużej z Michasiem w domu, bo miałam zajęcia w szkole.

agap81: jak się coś dzieje w małżeństwie to powinno się o tych problemach rozmawiać , razem je rozwiązywać

Ja chcę rozmawiać... Tylko te rozmowy powinny prowadzić do zrozumienia, do chęci zmiany. Nie wyobrażam sobie życia bez faceta, którego kocham, bez Piotra...

Kasia wg mnie i nie tylko niektórzy faceci nie potrafią rozmawiać zresztą słuchać też nie umieją. Czytam i czytam i widzę że jest Ci w małżeństwie źle. Wiem jak ważna dla kobiety jest akceptacja i inne miłe gesty na co dzień. Może to głupi pomysł ale spróbuj może jak mąż będzie w domu np na weekend ładnie sie ubrać, umalować umówić z kimś znajomym i wyjść do ludzi. Niech mąż zostanie w domu z dzieckiem. Oczywiście popieram że tak byc nie może że małżeństwo nie powinno tak wyglądać ale staram się patrzeć z innej strony. Nie wierzę że mąż mimo tego że oszczędza na piwo nie wychodzi albo nie przynosi zgrzewki do domu. A co tam wyjdź i ty na kawę z koleżankami. Albo choć przespaceruj się po mieście czy parku elegancko ubrana. Na film "Dwoje do poprawki" polecam pójść chodz sama nie oglądałam zamierzam sobie ściągnąć z internetu i może i mi uda się z mężem obejrzeć. Złożyć cv w miejscach gdzie chciałabyś pracować to świetny pomysł może zadzwonią za jakiś czas. Nie szukaj byle czego na już a jak trafi sie wymarzona praca to nie odmawiaj bo jesteś mama tylko zgódź się bo jesteś kobieta. Ja półtora roku siedziałam z córką w domu i juz miałam dość. Podejrzewam że twój mąż jest zapracowany nie myśli o twoich potrzebach "duchowych" tylko o tym byście mieli na dom na dziecko i takie tam materialne sprawy. Myśle że twój mąż tak trochę się zapędził w pracy i zapomniał że TY MASZ SWOJE POTRZEBY napewno nadal Cię kocha tylko raz zdobył i uważa że więcej starać się nie musi. Pewnie się starasz pokazać mu że ci zależy że w miare możności dbasz o siebie ale dla niego to za mało. Wymyśl coś by poczół się zazdrosny. Nie nalegaj na czułe słowa i gesty olej to na jakiś czas ale tez niech nie oczekuje seksu ty tez możesz nie mieć chęci. Trzeba coś wymyśleć na twego ślubnego- jedna rada każ mu zawsze wracać do domu. Ja zrobiłam błąd i będę płacić całe życie. Ale mniejsza o mnie dasz radę musisz byc silna. Pozdrawiam

Kasiu- a co masz na mysli mówiąc,że mąz zawsze musi wracać do domu?

Katarzyno- tu na forum jest chyba sporo dziewczyn z Wrocławia. MOje wirtualne przyjażnie przekształciły się w naprawdę fajne znajomosci realne :)

Zawsze by wracał do domu to znaczy dla mnie tyle że nie ważne o której kończy pracę jak nawet zostanie później to niech do domu wraca a nie np do kolegi na noc!
......
wiem i rozumiem bo ja tez mam silna potrzebę przytulania itd. a mój M. trochę jak twój i tez chodzę poddenerwowana. Mój mnie zdobył ale starał się przed zdobyciem a teraz ostatnio jakoś nie mysli o tym bym czuła się doceniana trochę jak u ciebie (może mniej) ale mysli o domu i pieniądzach niestety.
Sama miałam rożne momenty ale ja będę walczyć do końca o naszą miłość.
Byłam kiedyś we Wrocławiu i w Bolesławcu tez (Mój M. przed slubem tam pracował -delegacja) piękne miasta i super wspomnienia.Jeździłam pociągiem prawie cały dzień drogi ale warto było

Treść doklejona: 24.09.12 14:02
A na przyjaźnie na pewno są szanse zwłaszcza na 28 dni. Musisz być silna i walczyć o miłość