MrsHyde: jestes pewna ze potrafilabys sie przygotowac na smierc bliskiej osoby? ja kilka lat temu przerabialam podobna syt z babcia i totalnie nie umialam sobie tego wytlumaczyc mimo ze babcia dozyla pieknych lat

Kiedy straci się jednego rodzica po raz pierwszy w najmniej oczekiwanym momencie nie jest to łatwe do przejścia i poukładania w głowie. Myśl, że drugi rodzic ma lat tyle ile ma i choruje i w każdej chwili może go zabraknąć tak samo boli i codziennie budzi strach i obawy co będzie dzisiaj, jutro i czy rano się obudzi, etc... Trzeba być gotowym na wszystko - na najgorsze! Jaki mamy wpływ na czyjeś życie? - nie mamy żadnego :( To boli a ból po bliskiej nam osobie nigdy się nie kończy :( Na śmierć kogoś bliskiego nigdy się nie jest przygotowanym ale trzeba dopuszczać tę myśl....

cerisecerise: Lady, a ja się totalnie nie zgadzam z tym co napisałaś. Po pierwsze z tym uśmiechaniem się dla dzieci. Myślisz, że oszukiwanie dzieci, to dobry pomysł? Po co uśmiechać się na siłę? Żeby pokazywać im, że płacz czy smutek są czymś do ukrycia? Ja się raz czy dwa popłakałam przy Ewuni i nie udawałam, że nic się nie dzieje. Ogólnie jej powiedziałam o co chodzi, przytuliłyśmy się i było lepiej. A to, że dzieci potrzebują mamy o każdej porze dnia i nocy nie wyklucza tego, że mama może czuć żal i bezradność, nie?
A po drugie- jakoś mnie sposób w jaki piszesz nie przekonuje, choć pewno masz dobre intencje

Nie oczekuję tego abyś się zgadzała z moimi słowami i nie do tego dążę. Każda z Nas ma prawo do wyrażenia własnego zdania (...)
W wielu słowach bazuję na tym co sama przeszłam w życiu i z pewnością nie było to nic przyjemnego. Wiele tutaj już napisałam choć nie o wszystkim co mnie złego spotkało!
Chyba jednak sobie sprawy nie zdajesz jak wiele negatywnych stanów uczuć i odczuć ze strony rodziców wpływa negatywnie na dzieci na ich zachowanie może nie teraz ale w niedalekiej przyszłości... Lubisz kiedy ktoś bez przerwy mówi o problemach, płacze, jest przygnębiony, apatyczny etc? Pewnie NIE a dzieci chłoną to jak gąbka.

Chyba jednak nie będziemy tutaj rozbijali tematu Hyde na czynniki pierwsze i przekomarzały się kto ma rację albo i nie.

Julka moja jakieś 2 miesiące temu może więcej popłakała się i powiedziała mi, że nie chce abym Ja umarła :( Skąd takie słowa u dzieci?

Hyde a myślałaś o genetycznych badaniach?

Ja się boję iść w ogóle do lekarza aby wziąć takie skierowania na badanie a też u mnie w rodzinie jest dużo zachorowań na raka i to ze strony ojca jak i mamy :( Nie ukrywam, że bardzo się boję :( Ciocia - siostra ojca niedawno na pogrzebie bardzo nalegała abym poszła zrobiła te badania a w szczególności na żołądek :( ehhh czy warto? nie wiem sama a może lepiej żyć i nie zamartwiać się tym co będzie?

Ladybird76: Chyba jednak sobie sprawy nie zdajesz jak wiele negatywnych stanów uczuć i odczuć ze strony rodziców wpływa negatywnie na dzieci na ich zachowanie może nie teraz ale w niedalekiej przyszłości... Lubisz kiedy ktoś bez przerwy mówi o problemach, płacze, jest przygnębiony, apatyczny etc? Pewnie NIE a dzieci chłoną to jak gąbka.

ale to, że nie powiem głośno o moich "negatywnych" uczuciach nie sprawi że nie będą istniały, że nie będę ich odczuwała. To, że nie powiem głośno "jestem zła" nie sprawi, że zła nie będę. Nawet jeśli nie powiem, to będzie po mnie widać- będę mniej cierpliwa, łatwiej będę się irytowała. Więc dla mnie zdrowsze jest powiedzenie "jestem zła/smutna, bo..." i tak jak Peaberry pisze uzasadnienie dostosować do wieku dziecka, niż udawać.
Pytasz się mnie: "Lubisz kiedy ktoś bez przerwy mówi o problemach, płacze, jest przygnębiony, apatyczny etc?" może Cię zdziwię, ale tak. Tzn jest mi smutno, że jest sytuacja, która kogoś przygnębia. To chyba normalne, że chciałabym, żeby moja rodzina, przyjaciele, znajomi byli szczęśliwi. Ale jeśli mają powód do smutku, to nie przeszkadza mi, że o tym mówią. Nie przeszkadza mi jak ktoś płacze, jak ktoś jest smutny. To jego uczucia (i nie uważam, że są jak piszesz "negatywne") i ma do nich prawo. Tak samo nie złości mnie jak moje dzieci płaczą- daję im pełne prawo do przeżywania wszystkich emocji, także smutku, tęsknoty czy rozczarowania.
Po prostu zdecydowanie lepiej czuję się w towarzystwie osób, które są autentyczne i nie udają. Jakaś zdrowsza wydaje mi się taka relacja. Tak samo nie zależy mi, żeby moi bliscy chodzili z uśmiechem przyklejonym do ust i mówili mi, jak jest super, podczas gdy mają ochotę płakać.

Wiesz co, czytałam o tym już jakiś czas temu. Zaraz wygrzebię jakieś info.

Treść doklejona: 09.01.13 21:18
link
Tu to co czytałam.

Hyde, bardzo mi przykro...
Ale trzymanie wszystkiego w środku i duszenie się we własnym smutku nam raczej nie pomaga. Nie chodzi o to, by epatowac wszystkich naszymi emocjami, ale umiec je nazwać i miec szanse przeżyć. Zresztą, czasem nawet obca osoba, której w chwili słabości się zwierzamy, może nam powiedziec coś, co da siłe.

matko laski weźcie wbijcie na luz i rozgraniczcie pisanie o tym o czym się powinno mówić a co warto przemilczeć aby dzieci nie cierpiały razem z nami na teraz i na przyszłość!

Czy Ja napisałam, że Hyde nie ma prawa wyrażać swoich uczuć i odczuć przy dzieciach? a tym bardziej, że nie powinna o nich tutaj pisać? to jej sprawa i ostateczna decyzja co ona zrobi względem swojej rodziny i swoich dzieci czy znajomych... Wydaje mi się, że po to tutaj jesteśmy aby się wzajemnie wspierać i zrozumieć a nie ciągle krytykować i w każdym zdaniu doszukiwać się sensacji!

Jeśli czujecie potrzebę informowania dzieci czy rodzinę jak i znajomych o wszystkich problemach to OK, jeśli uważacie, że bezustanne przygnębienie w czymś pomoże Wam czy bliskim to ok... Macie prawo robić co chcecie...
Z własnego doświadczenia wiem, że nie warto zbyt wiele złych emocji okazywać dzieciakom, nie warto o wszystkim mówić i bezustannie o tym samym... Problemy problemami ale są ich granice pod kątem udzielania się.
Półtorej roku jestem pod opieką psychologa z powodu mojego męża i ze względu na niego, siebie i dzieci swoje a od paru miesięcy moja starsza córa również korzysta z terapii a dlaczego? bo popełniliśmy wiele błędów gdy były problemy, które przelewaliśmy na nią... które się jej udzielały i teraz ona sobie z pewnymi zachowaniami nie radzi!

To tyle...

Ladybird76: Jeśli czujecie potrzebę informowania dzieci czy rodzinę jak i znajomych o wszystkich problemach to OK, jeśli uważacie, że bezustanne przygnębienie w czymś pomoże Wam czy bliskim to ok... Macie prawo robić co chcecie... Z własnego doświadczenia wiem, że nie warto zbyt wiele złych emocji okazywać dzieciakom, nie warto o wszystkim mówić i bezustannie o tym samym... Problemy problemami ale są ich granice pod kątem udzielania się.

Mylisz zupełnie pojęcia.
Po pierwsze: nikt nie mówi o "nieustannym" mówieniu o "złych" emocjach a o przyznawaniu się do nich i nie zaprzeczaniu im. Jeśli gotuje się we mne ze wsciekłości to nie zamierzam się uśmiechać do całego świata i opowiadać wszystkim, że jest mi dobrze. Jeśli ktoś nie zapyta odpowiem, że jestem zła, bo... Ale nie zmierzam oznajmiać każdemu w okolicy, bez pytania o to, że jestem wściekła, albo smutna, albo przygnębiona. Jeśli moje dziecko zapyta mnie, czemu jestem zezłoszczona, albo smutna to mu odpowiem - że jestem i dlaczego. Lady i jeszcze raz: nie ma złych emocji, są tylko te pozytywne i te negatywne. Emocje z definicji nie są złe - to jest właśnie zaprzeczenie.
Prosty przykład: jest upał, siedzicie w cieniu a Twoja córka mówi: "Mamo, jest mi zimno, założe sweter" Co odpowiesz? Bez zastanowienia.
I jeszcze jedno - zauważyłaś co napisała Ania o swoim stanie, gdy tłumiła wszytko w sobie, gdy sobie z tym nie radziła? Nie uważasz, że to działa jeszcze bardziej destrukcyjnie w świetle Twojego apelu, by trzymać się dla dzieci?
Acha - tak się zastanawiam, może gdybyś nie zaprzeczała swoim emocjom, gdybyś potrafiła się przyznać przed sobą i swoją córką do złości, upokorzenia, bezradności to ani Tobie ani jej terapia nie byłaby potrzebna? Może na terapię nie powinnaś chodzić z powodu swojego męża tylko przyznać się, ze to Ty nie radzisz sobie z tą sytuacją? No i nikt tutaj nie przelewa problemów na dzieci, bo niby jak? Jak w przypadku Ani 9ciolatka i 5ciolatek mają się mierzyć z problemami? Jak sześciolatek ma mi pomóc w żałobie. Myślę Lady, ze w Twoim przypadku to nie było przelanie problemów na córkę, tylko to, że Ona czuła się winna temu, ze w domu dzieje się źle. Taka jest reakcja dzieci, które nie wiedzą i nie rozumieją sytuacji, która ich spotyka.

Ladybird76: Półtorej roku jestem pod opieką psychologa z powodu mojego męża i ze względu na niego, siebie i dzieci swoje a od paru miesięcy moja starsza córa również korzysta z terapii a dlaczego? bo popełniliśmy wiele błędów gdy były problemy, które przelewaliśmy na nią... które się jej udzielały i teraz ona sobie z pewnymi zachowaniami nie radzi!

a ja mysle ze kwestia zycia w domu z osoba uzalezniona to zupelnie co innego niz przezywanie choroby bliskiej osoby czy tez zaloby po kims kogo zabraklo; moim zdaniem nie ma co porownywac problemu ani pod katem radzenia sobie z nim ani wychodzenia z niego

Brrr, ta kontrola wyrażanych emocji poruszana tu przypomina mi jak mnie moja mama katowała wiecznie swoim "nie możesz płakać" "masz być silna" "nie rozczulaj się" "nie histeryzuj"... aż mnie ciary przeszły bo chyba przez chwilę udało się jej ze mnie zrobić nieradzącego sobie ze swoimi emocjami bajtla bo myślałam, że okazać słabość to jest źle, a ja raczej emocjonalna jestem. Ale na szczęście przepracowałam to.

Czasami po prostu następuje punkt krytyczny, człowiek zatraca nadzieję, wiarę ż ebędzie lepiej, wszystko zwala mu się na głowę... i wtedy chce uciekać. No może są osoby, które takie momenty przechodzą bez szwanku... ale wydaje mi się, że to margines, albo osoby, którym z różnych przyczyn już wszystko jedno...
Dla mnie radzenie sobie ze stresem związanym z chorobą taty jest na razie proste - po szoku związanym z diagnozą działamy, szukamy możliwości, robimy wszystko co w naszej mocy, ale już są chwile, że chce mi się wyć do księżyca... a co dopiero ma powiedzieć osoba, która w tej drodze do niewiadomej jest z bliską osobą gdzieś dalej?
Po iluś utraconych nadziejach, po wielu niepowodzeniach w nierównej walce psycha w końcu klęka.

czesc dziewczyny
Nie wiem jak u Was ale u mnie pogoda jest podła. Chlapa, pada śnieg z deszczem,,, Do pracy doszłam w całkowicie mokrych butach i teraz suszę skarpetki na kaloryferze

U nas wieje o malo lba nie urwiew dodatku szklanka na drodze.

Lady- skoro masz sporo problemów ze zdrowiem to moze warto pomyslec o dodtakowym ubezpieczeniu zdrowotnym i pakiecie w jakimś centrum medycznym?
Wiesz- typu Medicover czy Lux med?
Nam ostatnio proponowali taki pakiet w banku, przy koncie osobistym. Za 100zł miesięcznie wszycy lekarze.
NIe potzrebowaliśmy bo mój maz ma w pracy taki pakiet a ja mam lekarza obok, ale moze warto zainteresowac sie tematem?

szczypta myślałam o tym ale... na myśleniu się skończyło nie będę ukrywała... Znajoma sobie chwali Medicover ale ona ma to z zakładu pracy i bez problemu wchodzi do lekarzy!

Obiecałam sobie, że jak dom będzie stał to potem zabiorę się za siebie :) ot takie już od jakiegoś czasu postanowienie moje :)

Zniechęca służba zdrowia kiedy np do ortopedy z Julką czekałam rok czasu za pierwszym razem a obecnie pół roku :( - masakra... w końcu młoda ma rehabilitację i tylko 10 spotkań... Wada nóżek nie znika a plecy na razie zostawiła lekarka w spokoju pod kątem obserwacji :( Czeka mnie jeszcze z nią okulista i chyba do kliniki Gierkowej umówię i aż jestem ciekawa jakie tam będą terminy odległe!

Treść doklejona: 10.01.13 10:40
Na śląsku brzydka pogoda... :( mokro i jakoś tak bleeee aż się z domu wychodzić nie chce :)

Hyde, chciałabym CI napisać,że jest mi bardzo przykro w związku z tym, co przeżywasz...

Ja 5 lat temu doświadczyłam śmierci 2 babć i dziadka- wszystko w ciągu jednego roku...
Pierwsza babcia umarła "z zaskoczenia". Druga chorowała i pewnego dnia dostałam info od rodziców,że jest źle i że czas chyba się pożegnać. Jechałam wtedy z mężem i całą drogę się zastanawiałam, jak go babci przedstawię(nie byliśmy jeszcze wtedy zaręczeni). Dopiero w domu rodzice mi powiedzieli,że babcia jest w śpiączce.Rodzice nie powiedzieli mi tego wcześniej, bo wiedzieli, jak to na mnie wpłynie.
W każdym razie, kiedy już pojechałam do szpitala, kiedy trzymałam swoją babcię za rękę, to powiedziałam jej,że jeśli czuje,że chce odejść, to niech odejdzie...

Do czego zmierzam...
Ja wiem,że często się powtarza,że trzeba mieć nadzieję itd. Jedak przychodzi taki czas,że trzeba dać choremu odejść, nie trzymać go za wszelką cenę. Ludzie w stanie terminalnym, zdają sobie sprawę ze swojego stanu. Oni tez mają obawy, też się boją. Czasem chcą o tym porozmawiać,czasem ich męczy,że otoczenie udaje,że wszystko jest OK.

2,5 miesiąca po babci zmarł dziadek...
A ostatnie słowa, które wypowiedział pod moim adresem to: "Kasia, Ty zawsze byłaś taka dobra"...

Odchodzenie zawsze jest trudne, ale choćbyśmy nie wiem co robili, nie unikniemy tego.

MrsHyde, jest mi bardzo przykro, to musi być wyjątkowo ciężki czas dla Ciebie, dla Was. Moja babcia jest teraz w szpitalu, w bardzo ciężkim stanie. To już starsza osoba, pogodzona z tym, że to już kres życia, my próbujemy wykorzystać każdy moment jaki jest, żeby po prostu z nią pobyć, pogadać, żeby nie była sama. U Ciebie jest o tyle gorzej, że nie możesz taty odwiedzić, ale jeśli może rozmawiać to dzwoń do niego, mów to, co byś mu jeszcze chciała przekazać. Ja bardzo żałowałam, że mojemu dziadkowi przed jego śmiercią nie zdążyłam powiedzieć jak bardzo mu jestem wdzięczna za wszystko co dla mnie zrobił, za to, że był takim dziadkiem, jakiego sobie mogłam tylko wymarzyć, za spacery, za struganie dla mnie łódek z kory drzewa, za to, że był ze mnie dumny, nawet jak na to nie zasługiwałam. Nie powiedziałam tego i bardzo żałuję.

Powiem jeszcze tylko, że babcia jest bardzo świadoma tego, co się z nią dzieje, patrzy na starsze osoby z sąsiednich łóżek, które już nie wychodzą ze szpitala, cierpi i mówi, że nie rozumie, dlaczego tak się musi jeszcze męczyć, że chciałaby po prostu już zasnąć...

Ania wiem, że to ciężko czasami wyjaśnić ale nie myślę zza dnia o tym wszystkim... wiem i mam świadomość, że wcześniej czy później lekarze mnie nie ominą ale chyba jak większość ludzi tak robi to chyba i Ja do nich się zaliczam, że do póty do póki nic się poważnego nie dzieje lekarze idą w odstawkę...
Dziewczyny to inny temat...

Ja dla odmiany smutnego tematu proszę jutro o kciuki o 10:30- prawko zdaję, a warunki są z leksza beznadziejne przez ten śnieg...

Lexia jak u was tak jak u mnie to wspolczuje egzaminu, zero hamowania i rzuca jak cholera :/

btw - gotowas juz na studniowke?

MrsHyde: Lexia jak u was tak jak u mnie to wspolczuje egzaminu, zero hamowania i rzuca jak cholera :/

btw - gotowas juz na studniowke?

Miałam dziś jazdy i może nie jest aż tak tragicznie, że nie da się wyhamować, główne drogi fajne, jedynie te boczne, gdzie egzaminatorzy wywożą na parkowania i zawracania jest biało i śnieg.

Co do studniówki- kiecka jest, dodatki są, bielizna i podwiązka też, buty na miejscu, makijaż, fryzjerka i paznokcie umówione, więc nic tylko czekać na sobotni wieczór

Treść doklejona: 10.01.13 21:34
Lady, a na czym córka oblała?

Lexia: Co do studniówki- kiecka jest, dodatki są, bielizna i podwiązka też, buty na miejscu, makijaż, fryzjerka i paznokcie umówione, więc nic tylko czekać na sobotni wieczór

czerwone majty?

Ja mam makijaż w pakiecie z fryzjerką, która jest znajomą, więc to nie jest wizyta w salonie za nie wiadomo jaką kasę A paznokcie robię też w sumie u znajomej kosmetyczki i żadnych żeli czy akryli- zwykły manicure z ładnym kolorem. Bez tego moje paznokcie są brzydkie.

Treść doklejona: 10.01.13 21:37

Licho: czerwone majty?

Nie, czarne Wiem, wiem, nie zdam matury przez to

a ja ostatnio zrobiłam sobie pierwszy raz manicure hybrydowy i jestem zachwycona

W Krakowie jest też zwyczaj skakania (po studniówce) wokół "Adasia" na jednej nodze... ile razy oblecisz taką dostaniesz ocenę maturze