Ja ostatnio szukałam rózowego VW dla mojego Krasnala i zapomnijcie, nigdzie nie ma.
.
Ale u nas ani lale ani inne "dziewczyńskie" rzeczy nie dają rady. Samochody, samoloty, wyścigi, parkingi, garaże to jest to, także ja mam banana na gębie, bo o tym marzyłam skrycie jako dziecko ;)
.
Warsztaty bomba, duuużo dobrych rzeczy dziewczyny przekazały, jak usiądę na dłużej przy kompie to skrócę.

U nas Miki też samochodowy...a Gajkę oczywiście najbardziej do tych właśnie autek ciągnie

Dobra, wklejam co udało mi się spisać z warsztatów. Każdemu polecam.

Tekst na początek:

"Wyobraź sobie, że twój małżonek obejmuje cię ramieniem i mówi: Skarbie, tak bardzo cię kocham i jesteś taka cudowna, że zdecydowałem się na drugą żonę, podobną do ciebie". Kiedy w końcu pojawia się nowa żona, zauważasz, że jest bardzo młoda i niezwykle urocza. Gdy wychodzicie gdzieś w trójkę, ludzie uprzejmie się z tobą witają, ale wychwalają pod niebiosy nowo przybyłą: Czyż nie jest zachwycająca? Witaj, kochanie! Jesteś nadzwyczajna!" Potem zwracają się do ciebie z pytaniem: Jak ci się podoba nowa żona?" Nowa żona musi się w coś ubrać. Mąż szpera w twojej szafie, zabiera twoje swetry i spodnie i daje tamtej. Kiedy się sprzeciwiasz, zauważa, że te rzeczy są już na ciebie za ciasne, ponieważ trochę przytyłaś, a na tamtą będą pasowały jak ulał. Nowa żona szybko nabiera pewności siebie. Z każdym dniem wydaje się bardziej bystra i coraz lepiej się na wszystkim zna. Któregoś popołudnia, kiedy z wysiłkiem zgłębiasz instrukcję obsługi nowego komputera, który kupił ci mąż, tamta wpada do pokoju i mówi ?O, mogę spróbować? Wiem, jak to zrobić". Nie pozwalasz jej, więc biegnie z płaczem do twojego męża. Chwilę później wraca z nim, na policzkach ma ślady łez. Mąż obejmuje ją ramieniem i mówi do ciebie: Dlaczego nie pozwalasz jej spróbować? Co ci to szkodzi? Dlaczego nie potrafisz się dzielić?" Gdy pewnego dnia wchodzisz do pokoju, twój mąż i nowa żona leżą razem w łóżku. On ją łaskocze, ona się śmieje. Nagle dzwoni telefon, mąż go odbiera. Po chwili mówi, że wzywają go pilne sprawy i musi natychmiast wyjść. Prosi, żebyś została w domu z nową żoną i dopilnowała, żeby tamta dobrze się czuła…"

Tekst był dłuższy, ale już wiadomo, o co chodzi. To tak samo czuje się starszak jak pojawia się nowy członek rodziny.

Wiadomo, że nie zrobimy wszystkiego na 100%, że nie da się powstrzymać konfliktów, a to jest nawet niewskazane, bo mają one swoje duże zalety. Ważne jest, żeby jedno z dzieci nie było faworyzowane, żeby unikac stwierdzeń „jesteś starsza/starszy to ustąp”. Rodzice to jedna drużyna, dzieci druga. Dobrze jak trzymają ze sobą, dobrze to dzieciom podkreślać jak razem się „ładnie” bawią i wzmacniać pozytywnymi przekazami.

U maluchów, które jeszcze nie potrafią się zastosować do zasady 5 kroków (o tym później) dobrze jest zabrać przedmiot sporu (u nas to działa), żeby ani jedno, ani drugie go nie widziało, odwrócić uwagę, zająć czymś innym.

Nie interweniować bez potrzeby. Nie wchodzić co chwilę i pytać „co się dzieje, co wy robicie?”, dać im znaleźć rozwiązanie. Interwencja powinna być w momencie jak zaczyna się przemoc, agresja lub jedno zostaje „ofiarą”, zaczyna być spychane do tej roli, dzieje mu się krzywda.

Co można zrobić, żeby ograniczyć konflikty?
- nie faworyzować jednego, poświęcać uwagę każdemu z osobna
- zorganizować zebranie, na którym określa się reguły – chociażby grafik korzystania z tableta, czy dłuższych kąpieli, spisanie zasad też działa
- podział zabawek, każde dziecko powinno mieć takie, które są tylko jej/jego i takie, które są wspólne. Jego/jej nie powinno się pożyczać bez pytania
- tworzenie z dzieci „ekipy”
- zbudowanie u dziecka świadomości, ze zawsze może liczyć na naszą uwagę i czas

To wszystko to niby takie oczywiste oczywistości, ale często się o tym zapomina.

I zasada 5 kroków podczas konfliktu.

1. Zbierz informacje o przebiegu konfliktu – wypytaj jednego i drugiego dziecka co się wydarzyło, powtarzaj po nich z nazywaniem emocji
2. Zdefiniuj problem – zebranie do kupy tego, co dzieci powiedziały, bez oceniania (popchnąłeś Adama i teraz płacze)
3. Zachęć dzieci, żeby poszukały różnych rozwiązań sytuacji (i zadać pytanie „co by było gdyby…faktycznie to wprowadzić w życie” ;))
4. Pomóż dzieciom ocenić poszczególne rozwiązania
5. Zapytaj dzieci o decyzję, wspólną i pomóż wdrożyć ją w życie

Nie jest to łatwe, bankowo, ale tak sobie myślę, że to uczy dzieci spokojnego dyskutowania o problemie, szukania rozwiązań… Mój mąż coś takiego opanował do perfekcji i mam nadzieję, że u nas też się da coś takiego zrobić.

Treść doklejona: 12.05.15 20:37
Doti, a weekendowe czym się różni? Ja bym poszła i na taki.

Niezły tekst. I takie to wszystko oczywiste się wydaje, jak się czyta, a jednak w praktyce nie zawsze jest ;)

Ja tez mojemu mężowi przeczytałam na co on oczywiście - "nie przesadzaj" .... a moim zdaniem - trafione w stówę!

Frances, no dla starszych, dla starszych, nas to zaraz będzie dotyczyło. Ale Krasnal juz potrafi takie rzeczy ogarniać. Jak zapytam co zrobił - powie dokładnie. Jak spytam o rozwiązanie, co możemy zrobic, żeby poprawić sytuację - coś wyduma po swojemu. Owszem, czasem bzdety, ale chodzi o to, żeby dzieci same myślały jak można rozwiązać konflikt. Trzylatek juz zaczyna być do tego zdolny. Półtoraroczniak to wiadomo ;)))

No Dżasti, Twój jeszcze malutki, ale za rok już będzie akurat.

Dlatego tam wtrącenie zrobiłam, że u maluchów najlepiej jest zabrać przedmiot sporu. Chyba, ze to jest rodzic ;)))

U nas od zawsze są takie tylko ich. Krasnal ma swoje pandusie (duuuh), a Gugiś ma osiołki-pluszaczki, oprócz tego każdy ma inne samochodziki.

Dzieci muszą się nauczyć, nawet takie maluszki, że są rzeczy, które należą tylko do nich i jeśli nie chcą to nie muszą się tym dzielić. Ale warto zapytać, czy ktoś coś swojego pożyczy, da na chwilkę. U nas Krasnal tupta do małego ze swoją pandą i mówi "Wiesz Gugisiu, ja ci dam moją pandusię, a chciałbym sobie twojego osiołka potulić, mooooogęęęęę?", Gugi mówi "dadada", a ten ucieszony "mogę, mamusia, powiedział, że mogę!".

Chodzi o to, żeby potrafili się komunikować, rozmawiać, a nie wyrywać jeden drugiemu, co niestety jest częste przy wspólnych. Jak sa ich to magiczne "to jest braciszka" działa. Nawet Olaf wie, że jak powiem "nie, to Krasnalka" to nie ruszy.

kurcze, a ja z kolei chyba jestem zwolennikiem "wspolnoty", żeby sie dzieci uczyly dzielić. Mam kuzyna, który od zawsze był wychowywany z poczuciem własnego posiadania i swoich zabawek i nigdy, ale przenigdy się niczym nie chciał dzielić "bo to jego". I do tej pory jest okropnym egoistą, a jak już coś pożyczy (w dorosłym życiu - powiedzmy wiertarkę), to za kilka godzin jest po tę swoją rzecz osobiście, bo trzeba mu oddac

Libra, bo może on nigdy nie musiał się z nikim dzielić? Dla mnie Frag to ujęła bardzo fajnie, w sensie- zdrowo. Tak jak w dorosłym życiu- mieszkam na mieszkaniu z moim K. i dwoma kumplami i o ile nie rusza mnie jak sobie wezmą wspólne nasze talerze czy szklanki, to już bym się zdrowo wkurzyła, jakby mi zakosili mój osobisty kubek Każdy ma potrzebę posiadania czegoś tylko na wyłączność i decydowania komu i na ile oraz O ILE ją pożyczy. A już sztuką jest wychować młodego człowieka tak, by się chciał swoim dobrem dzielić, mimo tego, że nie musi . Podział na te wspólne i osobne zabawki chyba jest takim dobrym wstępem do tego.
Bardzo fajne porównanie z tą nową żoną, dobrze ujmuje to, jak się czuje młody człowiek jak pojawia się rodzeństwo- sama się tak czułam...

On był akurat tak wychowywany, wychuchany, wymuchany, bo ciocia straciła wcześniej 4 dzieci i przez to on musiał mieć wszystko dla siebie. Ma dwie młodsze siostr, które były wychowywane zupelnie inaczej, no i nie ma porównania do dzisiaj.

Wiadomo, jakas własność musi też byc, nie jestem zwolennikiem komuny za wszelką cenę, ale wspolność też musi być i właśnie sztuką rodzica jest wprowadzic podział na to, i na to ;) mam nadzieję, że kiedys mi się uda, bo poki co jestem tylko teoretykiem ;)

Frag dzieki za tekst z warsztatow, bardzo cenny!
Mam wrazenie ze to skrot z ksiazki "Rodzenstwo bez rywalizacji" no nie?
ale warsztat to warsztat...inaczej sie przyswaja wiedze niz czytajac ksiazke!

w 100 pociechach tez sa co jakis czas o rodzenstwie wyklady i warsztaty

Treść doklejona: 12.05.15 22:41

_Fragile_: Mówię Wam, uwielbiam chodzić na warsz

weszlam na strone fundacji ale nie widze info o tych warsztatach, moze ktos wypatrzyl?

Dorit: Mam wrazenie ze to skrot z ksiazki "Rodzenstwo bez rywalizacji" no nie?
ale warsztat to warsztat...inaczej sie przyswaja wiedze niz czytajac ksiazke!

Również, wyczytałam to w tej książce, ale pewne rzeczy warto powtarzać, aż do zakodowania.
Patrzyłam, czy i u mnie w mieście tego typu warsztatów nie ma, no ale niestety.
Dlatego z niecierpliwością czekam na każdy wasz wpis i komentarz:))

Doti, a jak z tymi warsztatmi weekendowymi? Bardzo się różnią?

Treść doklejona: 13.05.15 10:16

doti_p: wiadomo, że nie zawsze trafiłam, ale jakoś starałam się interpretować ich emocje

A to jest mega przydatne. Krasnal czasami sztorcuje Gugiego, który tylko stoi, patrzy się na niego tymi wielkimi oczami "Gugisiu zabrałeś mi samochodzik, nie wolno tak robić. Bo mi się przykro robi, wiesz, płakać mi się chce. Jak tobie zabiorę tez ci się będzie chciało płakać". także obiema łapami podpiszę się pod Doti, warto wcześniej zacząć, być może to po nich spłynie, może nie, ale bankowo cośtam w tych łepetynach zostaje.

Mi tez sie podoba ten podzial na rzeczy moje i wspolne. Ale powiedzcie jak to rozwiazac z 3,5 latkiem? Wasze dzieci byly mlodsze gdy pojawilo się rodzeństwo, niejako nie pamiętają życia "przed". Oliwerek jest jeszcze maly ale za rok pewnie będzie chcial każdej zabawki ktora ma Starszak. Co wtedy? No bo Dawid traktuje wszystkie zabawki jak swoje. To niby teraz wszystkie powinny byc jego czy wszystkie wspolne?

Teraz nie ma problemu, tak tylko sobie myślę co zrobić za rok jak Maly wkroczy na teren Starszego.

Tak sie wlasnie zastanawiam jak to będzie, Dawid będzie mial 4,5 roku, będzie wiedzial ze te zabawki jeszcze chwile temu byly tylko jego. On je dostal od mamy i taty.

U nas Maks już oddał sam z siebie kilka zabawek Aleksowi. Zdziwiło mnie to niesamowicie, ale jednego dnia wyciągał samochody i tam był taki z miękką górą i przybiegł do mnie i mówi "auto Alka". I tak sak samo dał swoją pozytywkę.

Moja rozumie (tzn pewnie na swój sposób) ale Martynka dostała "świrdum dyrdum na temat siostry - pokazuje jej zabawki, książeczki czyta, rozmawia z nią, całuje. jak mnie woła to os jakiegoś czasu woła tylko: "Mamusiu z Gabrysią, chodźcie o mnie" ... ;-)))
Normalnie szął ciał, ostatnio w Auchan MUSIELISMY kupic bodziaczka dla Gabi bo Starsza Siostra by bez niego nie wyszła ze sklepu!
A przed wczoraj kupiłam w Empiku książeczkę "Zuzia i nowy dzidziuś" - jakaś taka seria jest o Zuzi - i akurat w tej spodziewa się rodzeństwa. Martynka słuchała jak zaczarowana - choć i tak przecież ma ogarnięty temat. Zaraz poszukam zdjęcia, to Ci wstawie - może pomoże?
Aha - jeszcze na Wielkanoc kupiłam Martynce Lalke w ciąży - z dzidziusiem w brzuchu - tak dla zobrazowania tematu ;-) była zachwycona ;-)

Hmm, może też zakupię taką książeczkę (Gaba uwielbia książki).Dzięki, Ulka!
Podejście Martynki - niesamowite - chyba zazdroszczę;))

_hydro_: Nie sądzę, żeby dziecko w tym wieku było w stanie ogarnąć temat. To przecież czysta abstrakcja dla niego. Jakieś wyobrażenia sobie może stworzyć, ale zderzenie z rzeczywistością zawsze będzie trudne.

Ale moja nawet jakby nie ogarnia, że będzie to po prostu jeszcze jedna dziewczynka w domu - już pomijając kwestię relacji, więzów krwi.

Lecia ja też myślę, że sprawa zabawkowa się jakoś sama rozwiąże.
Nasza mega ugodowa Nina na początku burczala, że Hugus nie może dotykać jej Elmusia ( w sumie się cieszyłam, bo Elmo wygląda gorzej niż jakby go stado krów przezulo i wyplulo oraz chodzi z Ninka codziennie do pdkola, więc osmarkany przez inne dzieci ).
No więc zarzekala się, że mu nie da a teraz jak Hug w bujaku marudzi a ja jestem np w wc to pierwsza do niego biegnie, daje mu w/w Elma i mówi "pobaw się Huguniu, będziesz zadowolony"
Także widzisz.
Często też każe mi brać Huga do jej pokoju, sadzac w bujaczku i się razem we trójkę bawimy. Kuchnią, w doktora etc i nie ma problemu ze to jej pokój i jej ,zabawki.
Wiadomo że brat jeszcze nie jest na etapie mobilności i zabierania, ale myślę że nie będzie dramatu nawet wtedy.
A jak mu czegoś zabrać nie będzie pozwalała to ok. Niech się mały uczy od początku, że nie można wszystkiego dostać. Nawet jak się bardzo chce

Emza moja Nina się też spodziewała (dodatkowo starsza była od Gabrysi) a jak już z Hugiem wrociłam ze szpitala to widać było, że wcale Nina nie ogarnia
Pytała gdzie mam brzuch, czy to dziecko to na pewno Hugus, dziwila się kiedy płakał, była zaskoczona że nie reaguje na nią, na jej wołanie etc.
A najbardziej była -tak mi się wydaję- skonsternowana tym, ile czasu mu poświęcam (był mega cycozwisem pierwszy miesiąc).
I mimo, że bardzo fajnie i tak go przyjęła, nie było scen zazdrości, złości itp to uważam, że dziecko rzadko kiedy ogarnia tak do końca i to się tylko nam wydaje :-)

O to to to Ula.
Moja Nina też myślała że się z Hugiem od razu bawić będzie. Mimo, że jej przecież tłumaczyłam.

Chyba właśnie takiej reakcji się spodziewam - pt. 'niby wiedziałam, ale tego się nie spodziewałam':) Fajnie, że obyło wam się bez scen zazdrości. Mam nadzieję, że i nam się uda (w końcu przewalam na ten temat tony książek:))

Mikołaj miał 14 miesięcy jak się urodziła Hania. Jak ją przywieźliśmy ze szpitala do domku to popatrzył i zrobił minę w stylu "może z nami zostać, spoko jest". Przyjął fakt pojawienia się Hani za oczywisty, tak jakby ona zawsze z nami była. Myślę, że Mikołaj nie pamięta swojego życia przed Hanią :)
Od początku jest zaangażowany w opiekę nad siostrą - woła mnie kiedy Hania się obudzi a on usłyszy, "pomagał" zmieniać Hani pieluszkę, "pomagał" przy kąpieli. Teraz w dzień to są prawie nierozłączni - bawią się razem, psocą razem, a jak się chichrają!