moje dziecko w lozeczku nie plakalo zeby go brac na rece, sam tam zasypial dopoki ja mu nie pokazalam ze moze zasypiac przy moim cycu. W lozczeku dziecko jak najbardziej moze czuc sie bezpiecznie. Nie zgadzam sie ze ta "tresura" jjest nie ludzka" gorsza jest ta kiedy dziecku pozwala sie wyc w nieskonczonosc. Co innego kiedy dziecko zaplacze wezmiesz go od razu na rece uspokoisz, odlozysz i tak w kolko.

Ja nie mam traumy po spaniu samodzielnym, no dobra duchow sie troche boje jak spie sama, ale juz cos innego

Hydra myślałam ze do mnie tak samo jak że do mnie Melodie napisała to zdanie

Melodie: Zdaje się, że jest zupełnie inaczej gdy ma się więcej niż jedno dziecko do "obrobienia". Jednemu można poświęcić cały swój czas, gdy dzieci jest więcej - trzeba sobie radzić inaczej :-)

Melodie: uważam, że warto próbować uczyć dziecko, że nie tylko przy mamie i przy jej piersi jest bezpiecznie. Oczywiście nie na siłę.

Ale ja się z tym zgadzam jak najbardziej. Nigdzie nie napisałam, że trzeba dziecię trzymać na siłę przy sobie i usypiać na rękach w sytuacji, gdy bezkonfliktowo zasypia leżąc w swoim łóżeczku Tyle, że jestem zdania, że dziecko, które od pierwszych dni dostaje maksimum uwagi i troski od swoich rodziców dojdzie do tego samo i to prędzej niż nam się wydaje. Mam na to żywy przykład w domu Znowu posłużę się cytatem znalezionym gdzieś w sieci, ale uważam, że doskonale oddaje to, co mam na myśli:
Wyobraź sobie, że jesteś spragniona i prosisz o wodę. I są dwie sytuacje - dostajesz tę wodę od razu i pijesz ile chcesz. Jesteś spokojna, syta wody i zajmujesz się innymi sprawami. Druga - dają Ci wodę czasami albo tylko trochę. Robisz się nerwowa, nie umiesz myśleć o niczym innym i prosisz o wodę bez przerwy, bo nigdy nie wiesz, kiedy i czy dostaniesz. Tak samo jest z dzieckiem i potrzebą bliskości - jeśli mu ją dasz w dużej ilości, poczuje, ze nie musi o nią walczyć i zajmie się w spokoju swoim rozwojem.

Podsumowując - podążanie ZA dzieckiem i jego rozwijającymi się z każdym dniem umiejętnościami - TAK, tresowanie dziecka w celu nauczenia go czegoś, na co nie jest w danym momencie gotowe - NIE.

Cały czas mam na myśli całkiem małe dzieci - noworodki, kilkumiesięczne niemowlęta. Po prostu razi mnie ten kontrast - z jednej strony miesiące (u niektórych i lata) starań o dziecko, "chuchanie na tempkę", zachwyty nad rosnącą "fasolką", zdjęcia "brzusia" itp. itd. A jak już dziecko przychodzi na świat, to z miejsca z przesłodkiej "fasolki" staje się terrorystą i intruzem, któremu trzeba od pierwszych dni pokazać,gdzie jego miejsce w szeregu, bo przecież mama i tata nie wzięli po uwagę, że ich życie może ulec jakiejkolwiek zmianie wraz z przyjściem na świat potomka...

Dwulatek to już inna liga i nie wydaje mi się, żeby można było sobie z takim radzić bez stawiania jakichkolwiek wymagań.

Mi się wydaje, że teraz jest ogólny trend w jakiś sposób ograniczania dzieci, tak, żeby w jak najmniejszy sposób zaburzały zwyczaje, przyzwyczajenia i komfort rodziców. Żeby były, ale jakby ich nie było. I z tym postrzeganiem dzieci jako terrorystów macie zupełną słuszność- zwróćcie uwagę, jakie sformułowania zapoczątkowały całą dyskusję "rodzice się nie ugięli", "noworodek potrafi wymuszać". Wydaje mi się, że to właśnie obrazuje jakie podejście do dzieci, jakie ich postrzeganie robi się wyznacznikiem naszych czasów.
Podam Wam przykład, jaki ostatnio rzucił mi się w oczy - zauważyłyście, że coraz starsze dzieci chodzą na spacery, bawią się, zasypiają, ze smokiem w buzi? Żeby było jasne- nie uważam, żeby smoczek był koszmarnym wynalazkiem, czasem się przydaje. Ale... 90% dzieci w wieku 0-4lata, które mijam na spacerach jest ze smokiem w buzi - śpią z nim, biegają, bawią się. A po co dziecku smoczek? No żeby się uspokoiło. I rodzice coraz częściej jak dziecko tylko zapłacze wpychają mu smoczek, żeby był spokój. Żeby spało samo w swoim łóżeczku, żeby nie chciało na ręce, żeby nie marudziło. Z własnego doświadczenia wiem, że nie danie dziecku smoka wymaga dużo większego zaangażowania od rodziców.

hydrazine: Skąd wiesz, co będzie kiedyś? Za kilka, kilkanaście lat? Takie traktowanie dziecka godzi w jego poczucie bezpieczeństwa, a poczucie bezpieczeństwa to chyba najważniejsza po potrzebach fizjologicznych sprawa dla człowieka.

a skąd wiesz czy Twoje dziecko, któremu "pozwalałaś" na całodzienne wiszenie na cycku i inne tego typu rzeczy nie będzie za kilka/kilkanaście lat niesamodzielne, nieporadne itp bo jego potrzebę bezpieczeństwa zaspakajałaś aż nadto ?
wg mnie to działa w dwie strony a Ty jakby za wszelką cenę chcesz udowodnić, że Twoje metody były lepsze a inne krzywdzące dla Maluszków i mogą zostawić w ich psychice jakieś piętno.....

Jestem ciekawa co ma zrobić mama bliźniaków? nosić po dwoje, spać z dwójką? te dzieci od początku muszą sie nauczyć czekać na swoją kolej, poleżeć chwilę same. Albo mamy które mają brzdące rok po roku, starsze dziecko w takim wypadku ma maximum uwagi a nagle ma ja stracic bo mama trzyma noworodka przez 3 godz przy piersi? trzeba to sobie jakoś ułożyć. I nie mówie że moje dziecko bedzie płakać samo w łóżeczku, ale nie nastawiam sie też na spanie z nim.

Lecia, myślę, że musiałabyś spytać mamę bliźniaków Ja znam jedną - ma dwie córki w wieku 2 lat i trzecią, miesięczną córeczkę. Radzi sobie świetnie, żadne z jej dzieci nie było nigdy tresowane metodami typu "wypłacz się".

Mam wrażenie, że osoby, które bardzo powierzchownie znają temat rodzicielstwa bliskości kompletnie nie rozumieją, o co w nim chodzi. Bo na pewno nie o to, że dziecko ma być uwieszone 24 h na matce i najlepiej stale podłączone do jej piersi. Ani o to, że matka ma wyrzec się swojego życia i stać się jednostką podporządkowaną swojemu dziecku. To kompletnie nie tak. Rodzicielstwo bliskości polega raczej na życiu w symbiozie z własnym dzieckiem. Na szanowaniu jego potrzeb. Na nie przymuszaniu dziecka do robienia czegoś, na co nie jest jeszcze gotowe. A to zawsze przynosi długoterminowe korzyści i dziecku, i rodzicom.

Przykład pierwszy z brzegu - jak moja córka była malutka, to zdecydowanie wolałam usypiać ją przy piersi lub na rękach (czas zasypiania <5 min) niż usiłować nauczyć ja samodzielnego zasypiania w łóżeczku, co trwałoby nieporównywalnie dłużej i kosztowałoby nas obie wiele stresu i łez. Efekt - dziecko zadowolone, bo zasypiało tak, jak lubiło najbardziej, ja zadowolona, bo zsaypiała bezstresowo i szybko. Korzyść obopólna. Znajoma z kolei walczyła zapamiętale ze swoim synem o "samodzielne zasypianie" odkiedy skończył miesiąc - były płacze, nerwy i krótkotrwałe sukcesy. Po kilku tygodniach wszystko wracało do punktu wyjścia i znowu była walka. Do dziś w porze spania jest histeria i płacz (ma 17 miesięcy). A u nas? Owszem, młoda lubi sobie wieczorem poszaleć do oporu (no cóż, nauczyła się niedawno chodzić i każdy moment chciałaby wykorzystać na doskonalenie tej umiejętności), ale przychodzi w końcu taki moment, że wreszcie robi się senna. Ląduje wtedy w swoim łóżku, zwija się w kłębek i zasypia. Nie miała w swoim życiu okazji zakodować sobie, że łóżeczko to jej wróg, więc nie ma teraz z tym żadnych problemów. Od dłuższego czasu przesypia w nim noce. Ciekawe, jak ona to robi, przecież nikt jej tego nie nauczył?

Melodie: Wie, że po kąpieli i jedzeniu jest czas na spanie.Zasypia sama. Kiedy ma kłopot z zaśnięciem, chodzę i tulę przez jakiś czas i odkładam do łóżeczka. Nie ma krzyków ani tresury.

no i właśnie o takie coś mi chodziło...
jak widać da się i nie trzeba być przez 10 godzin uwiązaną do dziecka za pośrednictwem piersi
ale niektóre uważają, że to dla dziecka krzywda, tresura i Bóg wie co jeszcze

i oczywiście mają prawo tak uważać



a tym zdaniem proponowałabym zakończyć ten off top bo to jednak temat o WYPRAWKACH a nie o tym która "lepiej" wychowuje swoje dziecko

hydrazine: To może faktycznie czas zakończyć temat

no więc po co drążysz dalej niepotrzebnie robiąc dalszy OT ?

To chyba nie chodzi o popadanie w skrajnosci, a o to co dla dziecka, a nie dla mamy jest najwazniejsze, bo taki maluch w pierwszych miesiacach zycia najbardziej potrzebuje bliskosci i bezieczenstwa. Dzieci to nie robociki, kazde jest inne i kazde dochodzi do wszystkiego w swoim tempie. Chodzi o to, zeby mu w tym pomoc, a nie wymagac od niego czegos, na co nie jest gotowe.
Dzieci sa rozne, jedne potrzebuja byc dluzej przytulane inne krocej, sztuka jest, zeby miec w sobie na tyle empatii do tego malego czlowieczka, zeby dac mu ile potrzebuje, a nie ile nam sie wydaje, ze potrzebuje.

Bledow wychowawczych nie unikniemy, a AP nie ma z tym wiele wspolnego, bo to nie metoda wychowawcza

11 mitów na temat Attachment Parenting

Tak czytam o tej potrzebie bliskości i czytam i ciągle mam w głowie moją znajomą młodą mamę... Synek ma sześć miesięcy i ma "alergię na łóżeczko" nienawidzi go ze wszystkich sił, nie było więc innego wyjścia, jest noszony, usypiany na rękach (obecnie uśnie tylko w ten sposób), w nocy śpi spokojnie tylko w łóżku rodziców (doprowadziło to do tego że obecnie tata nie bardzo mieści się w łóżku), w dzień ciągle na rękach mamy (tata jest łaskawie tolerowany w tzw. lepszych dniach, na rękach innych osób jest wrzask), nie może nic ugotować, posprzątać, spokojnie się wykąpać, jak mały uśnie (na rękach) śpi tak czujnie że każda próba odłożenia go wywołuje wrzask. Dziewczyna jest umęczona, zaczynają się problemy z plecami, ale nosi uparcie, czy to wciąż zaspokajanie bliskości i potrzeby bezpieczeństwa? Jak długo to wytrzyma? I co się stanie za miesiąc, kiedy wróci do pracy na siedem godzin dziennie? A wrócić musi, bo finanse nie pozwolą im na urlop wychowawczy.

jak usypiamy swoje dzieci

wracając do tematu wyprawkowego: doświadczone mamusie, mam pytanie dot. nożyczek do paznokci. Dla dzieci są takie specjalne z zaokrąglonymi czubkami. Ostatnio ktoś mi jednak powiedział, że takimi nie da się obcinać paznokci i lepiej używać takich dla doroslych (i obcinać, jak dziecko śpi). CO doradzicie w tym temacie?

Agunia05: Przez pierwsze tygodnie u rąk obgryzałam maluszkowi

ja nie umiem obgryzać paznokci

ja sobie obgryzania nie wyobrażam też;)

Ja sobie nie umiem/nienawidzę obcinać paznokci nożyczkami (tylko obcinacz), za to małej tylko nożyczkami obcinam. Fakt, że typowo dziecięce rewelacyjne nie są- szczególnie w porównaniu z dobrymi dorosłymi nożyczkami. Miałyśmy Canpola, szału nie było. Teraz mamy Wilkinsona i jest o niebo lepiej. Gdybym tego Wilkinsona nie dorwała, to pewno bym zainwestowała w dobre dorosłe nożyczki do skórek- ostre, a mają zaokrąglone końce.

Agunia05: złapiesz od boczku i oberwiesz

AŁA.....

ja z kolei obcinaczy nie toleruję i sama tylko nożyczek używam. No nic, kupię, tak jak któraś radziła, takie dorosłe do skórek i jak się nie sprawdzą, zostawię sobie i ew. będę kombinować z czym innym.
*cerisecerise*, nie wiedziałam, że Wilkinson produkuje nożyczki - zawsze mi się kojarzył tylko z akcesoriami do golenia ;-)

moja bratowa ma z tej serii nożyczki i jest bardzo zadowolona

takie mają :

NOŻYCZKI

Są nożyczki Wilkinsona specjalnie dla dzieci. Nie są jakości dorosłych nożyczek, ale i tak są o niebo lepsze od nożyczek Canpola, które miałam wcześniej. A kosztują podobnie - za zestaw nożyczki + pilniczek płaciłam 6 czy 8zł.

gracjanna: więc to raczej gra w: upolować pazurka!

Bywają w sklepach płatki mydlane, ale uważaj, żeby ich do pralki nie nasypać, bo się pienią straszliwie. Ja na początku prałam ubranka w proszkach dla dzieci, bez płynu do płukania tkanin i włączałam dodatkowe płukanie w pralce. Było ok, żadnych podrażnień.

Są płatki mydlane Bebi- całkiem fajne, miałam dla Ewy.
Prałam nimi w pralce, ale fakt- najlepiej nadają się do prania ręcznego. Rozpuszczałam je we wrzątku i wlewałam do miski z praniem/bębna pralki.

Ja kupowałam w supermarkecie, ale widziałam nawet w osiedlowym markeciku :)
Stoją razem z płynami do prania dzieciowymi. Ja miałam i płyn Bebi i płatki- z jednych i drugich byłam zadowolona. Chociaż i tak szybko przeszłam na "zwykły" proszek sensitive, bo nie miałam cierpliwości do tych dziecięcych
Płyn i płatki