Cystografie miał mieć, ale jest przełożona ze względu na obecność pałeczki ropy błękitnej w moczu. Obecnie lezymy przez to badziewie w szpitalu.

W Świeciu tym razem

Azja,odezwij sie. co z Leonkiem ?

ciekawam jak rozwiaza to mamy z rb.

Szukałam pomocy na forum 2 latków ale może tutaj znajdę jakieś podpowiedzi jeśli chodzi o zachowanie mojego Ignasia bo widzę że Frances też masz mały problem ze starszą kim. Skopiuj wpis z tamtego wątku:
Ja też chcę się pożal i może szukać porady. Ignaś zawsze był uparty i większość rzeczy była na nie i dużo się buntować i płakał. Ale ostatnie dni i tygodnie yo jest koszmar. Nawet już moja mama traci cierpliwość a radziła sobie z jego butami super dotychczas. Ja wiem że to pewnie prócz trudnego charakteru zdarzenia ostatnie miały wpływ (braciszek, choroba dość poważna i rozstanie ze mną na tydzień) ale to nie jest normalne. Na wszystko są mega krzyki i paski. , nic nie chce robić o co proszę tylko na złość, i bije wszystkich kopie i gryzie. Próbuje wszystkiego ale nic nie skutkuje. Nie chce żeby wszyscy byli źli na niego albo zaczęli krzyczeć a widzę że i dziadków puszczają nerwy. Nie wiem co robić bo przykro mi jak widzę jak się denerwuje i płacze a z drugiej strony jestem tylko człowiekiem i mimo że bardzo się staram to czasem też wybuchnie i tracę cierpliwość :( próbowałam tłumaczyć, zagadywać. , nie zwracać uwagi, rozmawiać, dawać wybór zawsze, w końcu i kary typu stanie w kącie lub wyciszenie się w pokoju ale nic nie działa i jest tylko gorzej. Kocham go strasznie ale przecież nie można wszystkiego tolerować :("

Wszystkimi czterema podpisuje się pod Hydro - Tinamar wejdź sobie na wątek o rodzenstwie rok po roku, tam sporo było... niestety tylko czas...

No w sumie tak wlasnie zrobilam hydro. Powiedzialam mu, jaak juz sie przestal drzec, ze jak pluje na babcie czy kogokolwiek innego to ja wnioskuje, ze ma juz dosyc towarzystwa i jedziemy do domu i jak nie chce za tydzien jechac to mozemy siedziec w domku. No ale dzis naplul na kolege w piaskownicy, bo mu kija zlamal

Frag, ale od kiedy rb = zgoda na przekraczanie czyichś granic? Jak dla mnie jedno z drugim się nie wyklucza.

No ale co zrobilabys konkretnie, bo ja szczerze nie wiem co zrobic. Tlumacze mu, a on i tak swoje. Wiem, ze powinnam go zabrac z placu zabaw, ale obok siedzi Dominik, ktory jest zupelnie inny, lubi dzieci, bawi sie ladnie z nimi i szkoda mi psuc jemu zabawe, a sama jestem jjeszcze

a_net_a: Większy szlag mnie za to trafiał, jak po zakończonym posiłku Hania brała talerz i wyrzucała go za siebie, albo obok siebie.

:D ale się uśmiałam :)

u nas w grupie jest jedna dziewczynka, która pluje. I moje dziecko mi ostatnio wieczorem przy zasypianiu powiedziało po raz pierwszy, że jej ta koleżanka w łazience napluła w twarz. Nosz tak mi się przykro zrobiło i serce ścisnęło, że szok. Wytłumaczyłam Michasi jak ma postąpić następnym razem i postanowiłam, ze pójdę porozmawiać z Panią, kiedy się to powtórzy. Bo też sobie myślałam o tej dziewczynce, toż to dziecko przecież... wiem jak moją Miśką czasem emocje targają, jak sobie nie radzi, postępuje niefajnie. Niczym się ta dziewczynka nie różni przecież od mojego dziecka, więc staram się rozumieć. Taki etap :)

Mnie też. Co jest dziwne, zważywszy na to, że sami mieliśmy taki etap kiedyś. W sumie to dobrze, bo to znaczy, że jednak szybko i bezpowrotnie mija :D

Frances: Wiem, ze powinnam go zabrac z placu zabaw, ale obok siedzi Dominik, ktory jest zupelnie inny, lubi dzieci, bawi sie ladnie z nimi i szkoda mi psuc jemu zabawe, a sama jestem jjeszcze

U mnie tak jest od zawsze i niestety zabierałam wtedy obie. Niestety cierpiało przy tym drugie, które nic nie nabroiło, ale dzięki temu dziewczyny nauczyły się, że ich zachowanie ma wpływ też na innych i mogą zrobić przykrość nie tylko sobie, ale też siostrze.

Nie masz, nie masz Tinamar, na szczęście to wszystko mija :)
.

doti_p: U mnie tak jest od zawsze i niestety zabierałam wtedy obie. Niestety cierpiało przy tym drugie, które nic nie nabroiło, ale dzięki temu dziewczyny nauczyły się, że ich zachowanie ma wpływ też na innych i mogą zrobić przykrość nie tylko sobie, ale też siostrze.

Amen. U nas to samo.
.

katka_81: Wytłumaczyłam jej, by poszła do Pani, jeśli sytuacja się powtórzy, bo nikt nie ma prawa na nią pluć.

Uff, w sumie po to się pytałam. Bo ja tłumaczę, ale też mówię, żeby chodził do pani w takich sytuacjach. Bo to nie chodzi o to, żeby skarżyć, ale mnie tam na miejscu nie ma, a jakby nie patrzeć panie są w naszym, rodziców zastępstwie... Moi też tacy, że raczej nie oddadzą, chociaż ostatnio sama się zdziwiłam na sali zabaw jak usłyszałam od naszego forumowego Mikiego, że Krasnal go popchnął - a przecież różnica wieku znaczna Także nie wiadomo jak dziecię się zachowa i co w tej małej główce siedzi.

_Fragile_: Bo ja tłumaczę, ale też mówię, żeby chodził do pani w takich sytuacjach.

Ja jeszcze mówię dziewczynom, żeby za każdym razem głośno wyrażały swój sprzeciw słowami. Żeby umiały powiedzieć "nie bij mnie, to boli, nie chcę, żebyś mnie bił/a". Żeby wiedziały, że mogą faktycznie się sprzeciwiać, gdy ktoś je atakuje.

I mam jeszcze pytanie. Skoro nie krzyczeć i np nie stawiać w kącie to jak reagować jak kolejny raz bije i gryzie kogoś np babcię ? Ob jeszcze nie mówi więc mogę mu tłumaczyć ale nie porozmawiam. Dzisiaj mam wrażenie że poskutkowało jak mnie uderzył i ugryźć że zniosła go płaczący go do jego pokoju i tam płakał ale szybko się uspokoił.

A, Fran, bo myślałam, że to do Anety pytanie było :D Zastanawiam się, czy to tutaj pisać, czy nie, bo będzie, żem gestapo, no, ale może i jestem. I nie podpada to pod żadną metodę - po prostu u nas zadziałało. Raz to, co pisze Doti - ostrzeżenie, że a) wychodzimy, b) nie będzie czegoś fajnego, co miało być za chwilę, c) wstaw jakiekolwiek inne. Dwa - spełnienie "groźby" jeśli zrobi coś, czego robić nie powinno, a ja lojalnie uprzedzałam.
Wiem, to nie jest naturalna konsekwencja jego akcji, wiem, że nie uczy się na swoim błędzie (np. rzuciłem samochodzik, nie będę się miał czym bawić), ale ja po prostu uważam, że są sytuacje społeczne, kiedy dziecku trzeba powiedzieć "nie, bo nie, bo tak się nie robi, bo komuś będzie przykro, bo ktoś będzie przez ciebie płakał".
Ale tak jak mówię - u nas to zadziałało, akcje tego typu (np. walnięcie kogoś w głowę, oplucie, pokazywanie języka) były 1-2 razy i nie pojawiają się więcej.
Czasem to łączę np. dzisiaj poszliśmy kupić ananasa, a chłopcy byli potwornie rozbrykani, więc powiedziałam jeszcze przed wejściem do sklepu, że jak będą szaleć i biegać po sklepie to nie ma zmiłuj - wychodzimy natychmiast bez ananasa - dla mnie to jest akurat już konsekwencja ich akcji. I jakoś się ogarnęli i zakupy były w miarę spokojne ;)
A w niektórych przypadkach działają bajki terapeutyczne, ale to też zawczasu trzeba - ja ostatnio miałam taką bajkę, bo była jazda negatywna na babcię i nawet się nie chciał witać, także codziennie mieliśy bajeczkę o zwierzątkach, które nie chcą powiedzieć babci "dzień dobry". I działało - teraz się wita.
I u nas są grane bajki Barbary Ciemskiej (Akademia Dobrego Wychowania) o misiach i młodziakach, które postępują niewłaściwie (jest też taka o chłopcu, który nie potrafił bawić się z dziećmi). Ale nie ze wszystkimi się zgadzam, chociaż ogólnie książeczki fajne i działają mocno na wyobraźnię.
.
Hydro, to też, ale u tych młodszaków takie "nie bij mnie" kończy się tym, że jeszcze bardziej biją, chyba, że nam się taka grupka trafiła... Krasnal potrafi powiedzieć "nie chcę, żebyś mi zabierał pluszaka, bo to moja zabawka", po czym kończy się na wyrywaniu i przepychankach, taki wiek chyba...

Hydro, podejrzewam, że jak będzie starszy to zaprocentuje, ale póki co mówi w próżnię :( Chociaż nie, cofam - dziewczynki to akurat u niego w grupie respektują. A potem wraca do domu i mówi, że Paulinka/Małgosia/Ania jest fajna, bo powiedział, że nie chce, żeby dotykała jego pluszaka i nie dotknęła ;)))

Ja uczę Hanię, żeby mówiła głośno STOP (i gest ręką) i dopiero potem np. "to moje", "nie popychaj mnie" jakoś mam nadzieję, że to szybciej dociera do rozjuszonego przedszkolaka. Ale nie wiem, czy działa, nawet nie wiem czy ona pamięta o tym, jak przychodzi co do czego.

Z tym skarżeniem, to pewnie chodzi o to, że małe dziecko nie zawsze potrafi odróżnić, co jest poważnym problemem (ktoś go bije itp.), a co jakąś błahostką, którą powinien spokojnie rozwiązywać z kolegami bez pomocy dorosłych.

Dla mnie za małe. To jest dwulatek, nie rozumie emocji, które nim targają. Nie zachowuje się tak dlatego, że chce źle, tylko dlatego, że inaczej nie umie. Nie umie jeszcze nad tym wszystkim panować. Zostawianie go w tym wszystkim samego, to taki sygnał "radź sobie sam", w momencie, w którym on najbardziej potrzebuje, żeby przy nim być.

To jest trudne, ale nie trwa wiecznie. Będzie lepiej, na pewno. Teraz jest ciężki czas dla was wszystkich, trzeba poukładać wszystko na nowo.

Treść doklejona: 04.04.16 20:42
Tutaj jest dość fajny artykuł, z którym się zgadzam:

Wychowanie przez izolację.

Fran, a spróbuj z tymi książeczkami - my mamy sąsiada takiego "ancymonka" i kilka rzeczy z tych książeczek było na tyle sugestywnych, że zadziałały, a rodzice mogli sobie gadać i gadać i zabraniać i nic... Kto wie, a nuż pomoże? Albo bajkę jakąś wymyśl o oplutym dziecku/zwierzątku i mu opowiadaj...
.
Heh, to mój za ananasa to... wiesz ;)))

U nas zdziałały cuda z wizytą u dziadków i prądem (to u Gugisia) - teraz podchodzi do kontaktów, pokazuje paluszkiem z daleka i mówi NIE. Fajne są. I widzę, że na małego bardziej działają książeczki z misiami, a na dużego i z misiami i z dziećmi.

Tinamar, bo to nie jest tak, że ktoś zna odpowiedź, jak dokładnie postąpić. Nikt nie poda tu żadnej instrukcji typu "zrób to i to, to zadziała", bo każde dziecko jest na swój sposób inne. Chodzi tylko o to, żeby wiedzieć czego można, a czego nie można oczekiwać od dziecka w tym wieku. I że pewne zachowania to norma, która mija.

Z tego co piszesz, to dziadkowie są z wami teraz? A może to jest przyczyna? Za dużo ludzi w domu? I wszyscy siłą rzeczy skoncentrowani na noworodku? Tak bywa. Pisałaś, że jak wyszłaś z chłopakami sama, to było dobrze. Może po prostu trzeba jakoś w tym kierunku kombinować. Młodszego do chusty i można ze starszym rysować, układać klocki itp. Z czasem to wszystko się ułoży i znajdziecie najlepsze sposoby dla siebie. A teraz po prostu trzeba się trzymać, pamiętając, że starszak to jeszcze żaden starszak i odpuszczając mu tyle, ile to tylko możliwe.