początek jest naprawdę przeokropny!
bardzo źle go wspominam
z tego też powodu odciągałam mleko i jak Milka miała kryzys i z żalem płakała że chce aby to mamusia ją umyła
to tatuś karmił Wiki a ja szłam do Milki
-
a np. zmienić system na taki żeby wykapać Ignasia szybciej choć o h może Tymek by na to przystał drzemka czy najedzony i odłożony
musisz pokombinować i znaleźć może nie złoty środek bo takiego nie ma gdyż dzieci to jak chorągiewki chwila ok za jakiś czas masakra:D

Ja też wspominam nieciekawie te pierwsze 3 miesiące. Momentami miałam ochotę wyjść z domu natychmiast i już więcej do niego nie wracać ;) Ale potem było już tylko lepiej. Teraz jest super - mała różnica wieku ma naprawdę dużo zalet :)

Bez przesady, jakie tam boginie :) Boginią to była moja prababcia, która zajmowała się dziesiątką swoich dzieci i jeszcze gospodarstwem, bez wszystkich dzisiejszych udogodnień. To dopiero była sztuka, przeżyć i nie zwariować ;)

Tinamar,
Cztery miesiące temu myślałam, że trzasnę drzwiami i sobie pójdę. Mam świeżo w pamięci obrazy, sytuacje, kiedy córka podczas usypiania syna zatykała sobie uszy i zaczynała krzyczeć. Wszystko musiało być na już. Każda rzecz, która była wcześniej drobnostką urastała do rangi końca świata i wybuchu bomby jądrowej. Możesz mi wierzyć, nieraz straciłam cierpliwość, nieraz płakałam, nieraz wychodziłam za drzwi mieszkania i przeklinałam na czym świat stoi. Teraz jest lepiej, tominie, tominie.
Na bieżące problemy polecam przytulanie. Prasowanie, pranie i sprzątanie nie ucieknie, w tym mogą Cię wyręczyć dziadkowie. Ale Twoja relacja z dziećmi jest najtwojniejsza i nikt Ci tego nie zabierze ani nie zbuduje. Ignaś jest w bardzo trudnym momencie rozwojowym: czuje, że chce decydować o wszystkim (często nie tylko o sobie), uczy się, co znaczy nie, czuje złość i frustrację, bo świat jest taki wielki, tyle się od niego wymaga. I jeszcze dodatkowo pojawił się jakiś alien, który zabiera mu mamę! JEGO mamę, nie wspólną, jego własną ukochaną mamę! Jego czas się skończył, zaczęło się dzielenie. Nie jest dziwne, że odczuwa w związku z tym ogromny dyskomfort. I wyraża to jak potrafi. A jedynym sposobem, jaki zna jest płacz, krzyk i przyległości. Pomyśl, jak silne muszą być jego emocje, jak wulkan, albo jak wodospad. Czuje się jak na rolerkosterze, raz fantastycznie, bo mama przyszła SAMA i daje mu siebie i czas i uwagę, ale po chwili zaczyna ten pakunek w łóżeczku płakać i mama rzuca zabawę i pędzi! Musi się wszystkiego nauczyć, a teraz ma dodatkową robotę do przepracowania - rodzeństwo.
Co do awantur. Jeśli Twój syn woli się rozładować sam, to pozwól mu na to. Siądź może kawałek dalej na podłodze, bądź dostępna. Ja w ciąży bałam się oberwać z małej stopy albo ręki (bo Nat w złości robiła wtedy różne rzeczy i zupełnie nad sobą nie panowała), więc siadałam na podłodze i czekałam. Nie ma sensu w takiej chwili czegokolwiek tłumaczyć, bo on i tak nie słyszy, nie mówiąc już, że nie zrozumie. W takiej chwili liczą się tylko jego emocje. Będąc przy nim powiesz mu "akceptuję Cię nawet jak się złościsz". Zapewnij mu bezpieczeństwo a jak emocje opadną, to będzie czas i na tłumaczenie i na przytulanki i na ocieranie łez. To, że płacze, krzyczy, bije, szczypie i rzuca się na podłogę w afekcie to najnormalniejsze zachowanie. Tominie, tominie :) Możesz mu na spokojnie zaproponować inne metody na złość: targanie kartek na kawałki, szarpanie poduszki, tupanie nogami, co tak akceptujesz. Przypominaj mu o tym, kiedy zaczyna się złość, ale nie licz, że zadziała za pierwszym ani za dziesiątym razem. Teraz jest histeria, później przyjdzie bicie, później plucie jak u Frances, później będzie "nienawidzę Cię", później trzaskanie drzwiami aż w końcu będzie wychodził z domu pobiegać :) Ty mu pokaż jak jest na danym etapie przez Ciebie akceptowalne, a za którymś razem zobaczysz i usłyszysz inną reakcję, jak uzyska odrobinę władzy nad sobą i swoją złością.
Wierzę, że jest Ci strasznie ciężko, bo chciałoby się, żeby to już było poukładane od już, żeby zrozumiał, żeby było cudownie i sielsko. Każda z nas to przechodzi. Trzeba przełączyć pstryczek u siebie w głowie. Ja trzy i pół miesiąca leciałam na autopilocie, bo bym psychicznie wysiadła. Dasz radę, wytrzymasz jeszcze trochę, z dnia na dzień będzie lepiej! Siedź i gadaj ze swoim synkiem, za którymś razem zrozumie, przyjmie do wiadomości, pogodzi się. Pomyśl, że to on z Was wszystkich ma teraz najtrudniejsze zadanie do wykonania, staje się bratem. Wspieraj go w tym. Ściskam mocno i znikam, bo się budzą dzieciaki :)

Nie za ma co, jak to mówi moja córka :p

Teo, ale Ty masz Ninkę "bezproblemową", tzn. spokojną. A jak dziecko torpeda albo bardzo emocjonalne to nie jest łatwo. Ja do tej pory pamiętam jak posadziłam Krasnala przed tv z jego ulubioną bajką, z kredkami, kartkami, poszłam do drugiego pokoju nakarmić Gugisia i co? Po mniej więcej minucie wrzask, krzyk, krew pod sufit. Jak ja wyszłam od razu złapał za krzesło i z niego skoczył z wywieszonym jęzorem, przegryzając go sobie na wylot.

I to była jedna z miliona sryliona akcji codziennych. Potem dopiero jakoś to sobie poukładałam, ale początek był ciężki. Może u nas było gorzej, bo Krasnal miał akurat ów "bunt/nie bunt", a Gugiś potworne kolki z ciągłym krzykiem (jego maks to było 5h ciurkiem). Skończyło się moją depresją.

Ano właśnie i może to, że ja też z dziećmi byłam 24h/dobę, bo Krasnal poszedł do żłobka jak miał ponad 2 lata. I jednak mniejsza różnica niż u Ciebie Teo, bo 1,5 roku i dwójka kompletnie niemówiących dzieci... W każdym razie początek był hardcorowy, ale teraz to jest bajka i stwierdzam, że i tak warto było przez ten sajgon przejść ;)))
.
Ale jeśli chodzi o zorganizowanie to się zgadzam, ja osiągnęłam chyba swój top level jeśli chodzi o logistykę dopiero przy dwójce. Przy jednym czas mi się jakoś "rozłaził", uciekał, a teraz każda minuta wykorzystana ;)

Dla mamy pewnie tak... A jak oni między sobą? Bawią się już, czy jeszcze nie bardzo?

Z małą różnicą to jest ten plus, że jest weekend, chłopaki bawią się razem w pokoju i jak tylko się przechodzi obok to Duży krzyczy "nie przeszkadzaj, bardzo zajęci jesteśmy" :D Także można i kawkę wypić i z mężem się przytulić bez okrzyków "teraz ja, teraz ja" ;))) Ja też bym tej różnicy nie zmieniła za Chiny, ale tak jak mówię - początek trzeba po prostu przejść...

Haha, czyli też już pełna interakcja. Ja się pytałam, bo ciekawa jestem, czy Nina już brata stroi w koraliki, sukienki :DDD Ostatnio się z tym spotkałam przy większej różnicy wieku i dziewczynce starszej i padłam ze smiechu jak jej brat wytuptał cały wystrojony przez siostrę jak lalka :)

TEORKA: będzie złość że zabiera jej zabawki czy tam coś

A to i przy małej jest ;))

_Fragile_: A to i przy małej jest ;))

No u nas właśnie nie ma
Chyba że jeszcze. ..... :P

A stroic brata nie będzie bo Ninka ma 1 wózek i 1 lalkę którymi to rzeczami się zupełnie nie bawi. Woli zagadki rodem ze Scoobyego, latarki, lornetki, zestawy szpiegowskie () oraz lekarskie.
A także mówi, że róż jest dla bab i poza różową piżama nic sobie w tym kolorze ubrać nie da
Także to raczej nie ten typ

Cesti o rany to faktycznie logistyczna kupa
No a jak te czasami ją zaprowadzasz to jest płacz? Czy dzielnie maszeruje i fajnie się z dzieciakami bawi ?
Ale w wózku /chuscie też by tych 20 minut Patryk nie wytrzymał?
Albo tata by jej zaprowadzić nie mógł?
U nas codziennie Nina z ojcem do przedszkola pogina bo mi Huga budzić szkoda..........przed 9

No co Ty gadasz?!
O fuj :)))))

Tzn wiesz ja osobiście Nince róż obrzydzalam od samego początku niemal. Podejrzewam że Tobie taki pomysł nawet do głowy nie wpadł. Bo i po co ;)

Treść doklejona: 05.04.16 14:33
No cóż.....
Moje chodzą spać o 20 a wcześniej jak o 9 nie wstają.
Nina w weekend potrafi do 10-11 spać.
Ale mój mąż to turbo combo śpioch i one po nim tak.

Dokładnie, po co? :D Teraz jednak już wiem. No nic, jeden ma różowy, drugi fioletowy, dżender pełną gębą ;))
.
Ale plus takiego wstawania - o 10 mówisz "już tyyyyle zrobiłam, a tu jeszcze cały dzień przede mną" ;))))

TEORKA: Nina z ojcem swym polprzytomnie bredza, że "jeszcze dwie minutki, proszę" ......

No to faktycznie jak tylko połowa tak wstaje to trochę kit ;))) Ale z drugiej strony - zobacz, wstajesz i jaka cisza w domu, co? A ja wstaję, a tu kot się drze, bo chce jeść, mały z dużym walą łyżkami w talerze i krzyczą "jeść! jeść! am! am!", a ja z mężem w tym jakże pięknym akompaniamencie próbujemy się pogodzić w kuchni ;)))

Ewa napisałam wyżej że ok 20-stej :)
Nina tylko w piątki i soboty może ciut dłużej posiedzieć.

Frag ooooooo no właśnie koty......
Te cholery to jak Twoje dzieci niemalże
5 - 5:30 i dra pyski że głodne ;)

E nie to faktycznie mąż nie wchodzi w grę. ....
A babcia jakaś? Sąsiadka etc?
I serio on Ci w tym wózku nie wytrzyma? Drzemnac też by się mógł w nim przecież ;)
Oraz jak Wy na spacery chodzicie jestem ciekawa :)

No to pieknie dzieci spia... Maks w weekend wstal po 6, a Blazej zasypia kolo 23:/ No hardcore, a maly w dzien slabo sypia wiec nawet nie mam szans na drzemke.. We wozku tez mu ciezko bylo dzisiaj, kolejny nie spiacy typ mi sie trafil:/

Kolezanki corka idzie spac kolo 20 i wtaje tez po 9, ciezko ja zebrac do przedszkola.

Może być w genach, bo ja z mężem też kury - chodzimy wcześnie spać i wstajemy rano, może nie o 5, ale za czasów "singielskich" 6 rano to była norma, nawet w weekendy... Teraz człowiek by trochę dłużej pospał, do tej 7 chociaż ;)

Hydro, muszę ukraść, mogę, mogę?

Na mnie kawa działa destrukcyjnie
Trzęsą mi się ręce, robi się niedobrze itp.

A co do tego spania to bankowo w genach jest.
Moje to mają po ojcu.
Bez dwóch zdań.

Cest dziękuję za taką długą odpowiedz! Cieszę się że tu napisałam mimo że dopiero 2 latka mamy. Ale bardzo ale to bardzo mnie uspokoiłyście :) nawet dzisiaj było już lepiej! Mały ma niestety kolki ale mąż jakoś dał radę i mogłam uśpić Ignasia. Mam nadzieję że będzie lepiej a Ignaś wyrośnie z tych zachowań. Jeszcze raz bardzo dziękuję za odpowiedzi bo naprawdę jakoś siły nabrałam inpizytywnego spojrzenia na tą sytuację która trochę mnie przerosła :*

agigi, ty sobie tarczyce zrob. bo ja taka sowa bylam dopoki nie zaczelam brac letroxu. teraz o 5 wstaje. niewazne o ktorej pojde spac.

Zaglądam żeby się pochwalić że dziś udało mi się samej wykąpać Ignasia i położyć go spać nawet z czytaniem bajek ! Wszystko z Tymkiem w chuście :) kąpiel była super usypianie już ciężej ale w sumie to norma u nas że 1h usypianie. Do tego podbite oko i rozciąga warga.... Ignasia, nie moja. Tak tak, tak to u nas też czasem wygląda i wcale go nie bije :/ ale jak dla mnie to i tak sukces mimo że padam na pysk ale wie że mam jest dla niego :) dzięki dziewczyny bo dzięki wam mam siłę :*

Teo, a ona tych pomysłów z przedszkola nie czerpie? A wstydzić się może, gdyż być może ktoś jej zwrócił uwagę, że to zła zabawa (może pani w przedszkolu, albo to dziecko od którego wszystko się zaczęło powiedziało, że rodzice nie pozwalają sie w to bawić, więc z góry założyły, że ta forma zabawy to tajemnica???).

Teo. Pewnie, że normalne... Z jakiegoś powodu się wstydzi. Ma powód, a więc normalne uczucie... Tak jak mówię. Ktos mógł coś zasugerować, zwrócić uwagę... Ona z jednej strony jest uświadomiona, że taka zabawa nie jest dobra, ale jej sie ta zabawa podoba. Wstydzi się, bo prawdopodobnie uważa, że się Wam też nie spodoba... Ale przyczyny mogą byc tez inne.

Teo, dzieciaki w przedszkolu się bardzo chętnie dzielą wiedzą. I pewnie wystarczy, że któremuś z nich w domu przedstawiono temat w taki, a nie inny sposób i teraz reszta dzieciaków też uważa, że to coś wstydliwego i tyle. Może po prostu sami powinniście z nią zacząć rozmawiać na takie tematy? Ja wychodzę z założenia, że wolę sama z dziećmi rozmawiać o rozmnażaniu itp., zanim właśnie ktoś inny to zrobi w sposób, który mi nie odpowiada.