elfika: dodatkowo nie przypadłyśmy sobie do gustu z ich córką. chowaną bezstresowo pannicą co to wyżej niż... nawet dziewcze miało twarde lądowanie, które jej zaserwowałam wzywając policję bo sobie urządziła balangę pod nieobecność rodziców i peciarnię pod balkonem.

Jednym przeszkadza głośną muzyka, innym psie kupy. Jezeli się zyje w bloku to chyba warto zyć według jakiś tam norm i miec na względzie to,ze sąsiedzi nie4koniecznie musza lubic to co my.
Taka norma wg mnie jest także mówienie "dzień dobry".

rany, az w szoku jestem ze ktos na to patrzy. ze starsze pokolenie - no ok, moze na dworze krolowej elzbiety to by trzeba bylo na to patrzec, i w protokole dyplomatycznym, ale na codzien to jakos kompletnie nie zwracam uwagi i nie czekam jak hrabina az mi sasiad (mezczyzna) powie czesc tylko jakos tak naturalnie to jest. jak mu powiem pierwsza albo rownoczesnie to nikomu korona z glowy nie spadnie. szczerze mowiac nawet nie wiem jak to wychodzi, nie zauwazylam, ale jakos tak nie czekam ze on musi pierwszy a ja dopiero odpowiem.
powiem wam ze robie to wszystko takim odruchem, ze wczoraj weszlam do lekarza, pierwszy raz bylam, wiec tak sie rozgladalam, nie wiedzialam czy jest poczekalnia itd, wjechalam z mala, ta kwekala, musialam nakarmic, usiadlam i sie zastanawialam czy powedzialam dzien dobry. normalnie 5 minut minelo a ja faktu nie pamietalam. i mysle sobie, kurde, moze nie powiedzialam z tego zaaferowania (a jedna babka tam siedziala). zaczelam z nia gadac i mowie, ze taka zakrecona jestem, ze nie pamietam czy sie w ogole przywitalam. a ona, ze jasne ze sie przywitalam. to sa takie odruchy jak z zamykaniem zamka i spuszczaniem wody w kiblu.
a tak jeszcze dodam, jak juz sie rozpisalam - tyle tu piszecie o kulturze, o dzien dobry, no wszystkie jak zwykle idealne razem ze swoimi dziecmi. i chyba w norach dziewczyny siedzicie;-P bo jak jestem w windzie w CH to never ever nikt mi nigdy dzien dobry nie powie ani do widzenia. a chyba ten caly sawlar wiwr tego wymaga, co nie?

Ewasmerf: a tak jeszcze dodam, jak juz sie rozpisalam - tyle tu piszecie o kulturze, o dzien dobry, no wszystkie jak zwykle idealne razem ze swoimi dziecmi.

Ewa- no ale gdzie tu widzisz idealne matki z idealnymi dziećmi w tej rozmowie? :) E- no- jezeli kryterium to móienie"dzien dobry" to to ja i hanna ideałami jestesmy ;) Haha :)

No no i ja!!!!
Poza tym ktoś kto tego nie pilnuje u dzieci, to raczej udziału w dyskusji nie weźmie, że pilnuje.

a_net_a: Wychodzi na to, że to po prostu jędza

takie też są
Ale to teraz a propos Ewy wpisu to ja jestem bardzo zaskoczona rodzicami dzieci w naszym przedszkolu. Będąc "nowym rodzicem" w zeszłym roku to nie wiedziałam czy to rodzice dzieci z przedszkola czy nie, ale nawet nie zdążyłam się zastanowić a wszyscy już do mnie dzień dobry z daleka krzyczeli. Teraz ja tak samo do tych "nowych rodziców" z daleka mówię a Oni tacy najpierw speszeni, że nie znają mnie itp. To już dziś jedna mama (nowa) zza rogu mnie zobaczyła i chyba na wyścigi ze mną chciała się przywitać. I dzieci z przedszkola o dziwo też jakoś częściej mówią niż inne. Ale u nas Panie w przedszkolu zawsze pogadankę o tym robią i jak jakiś rodzic przychodzi to dzieci obowiązkową muszą chórem dzień dobry powiedzieć.

To, że ktoś jest cham, nie znaczy, że ja też mam być.
Nauczycielce z PO, która nas gnębiła niemiłosiernie, po tym, jak skończyliśmy z nią przedmiot kilka razy głośniej niż innym nauczycielom mówiliśmy "dzień dobry!". Kobieta miała zawsze głupią minę.
A dzisiaj jadę sobie na rowerze ścieżko-chodnikiem z równym uprzywilejowaniem (pozioma kreska), na przeciwko mnie idzie kobieta, jakieś 60-65 l. Ścieżka szeroka na 3 metry, ta idzie środkiem, widzi, że nadjeżdżam, więc zamiast iść dalej, lub ewentualnie zejść na drugi bok, włazi mi wprost pod koła. Robię unik (nie jeżdżę szybko, mam czas na reakcję), objeżdżam ją z drugiej strony. A ta za mną "którędy jedziesz, babo?!". Na co ja z uśmiechem "też pani życzę miłego dnia!"

bo rodzice go tworza upominajac - i co sie mowi?

Ewa, czyli dobrze jest niczego nie oczekiwać, wtedy nie ma zawodu i problemu?

A mnie w ogole nie rusza czy mi dzieci z sasiedztwa mowia dzien dobry czy nie. Ja mowie i nie zwracam.uwagi na jakies protokolykogo znam, temu mowie. Moje dzieci poki co tez mowia, ale jesli przestana to na.pewno nie bede ich za to karac, wymagac, by z podkowa na ustach, przez zeby cedzily sasiadce dzien dobry. Uwazam, ze dzieci nas nasladuja, a niekoniecznie sluchajawe wszystkim. Takkze jesli ja bede mowic dzien dobry to i oni ostatecznie beda, nawet jesli przez miesiac czy dwa beda mieli jakas faze na niemowienie tego dzien dobry

No kazdy ma patent na wychowanie swoich dzieci.

szczypta_chilli: No kazdy ma patent na wychowanie swoich dzieci

Dokładnie.

Aga, ja napisalam ze JA NIE ZNAM OSOBISCIE, w realu. znajomych rodzicow, ktorzy nie mowia dzien dobry. moich znajomych, ktorzy sa rodzicami.
kto co na tym watku pisze i jakie ma osobiste doswiadczenia to na tp nie mam wplywu

Są różne dzieci. I nieprawdą jest, że dzieci będą się uczyć na przykładzie rodziców i będą takie, jak rodzice. Przykład: jedziemy kiedyś autobusem (jakieś może 3 lata temu), dziecko znudzone, wyłazi na fotele, wiesza się na uchwytach, chce włazić na sufit. Mówię "zobacz, czy ktoś tak spina się po całym autobusie?", na to córa rezolutnie odpowiada "tak, JA!". Ale są dzieci, które pilnie obserwują i kopiują zachowania. Piszę tylko, że nie zawsze to takie proste i oczywiste.

Amen, Szczypta, potrójne "ooo". Lepiej bym tego nie ujęła.

Mój Miki do wszystkich ludzi krzyczy "cześć" ;) pewnie wynika to po części z tego że mieszkamy w domu i w sumie dookoła nas większość młodych ludzi więc co chwilę się krzyczy do każdego "cześć" ;)

A ja nie widzę nic złego w powiedzeniu dziecku" co się mowi". Nie wiem dlaczego miałby to być zwrot zły. Element edukacji dziecka.

A ja w szoku jestem, że ktoś kto nie ma sam problemów z powiedzeniem dzień dobry, nie uczy tego swojego dziecka.

Treść doklejona: 14.09.16 21:53
Po to są zasady współżycia społecznego, aby każdy mógł wiedzieć jak się zachowywać i jak dane zachowania interpretować. Jeżeli idę ulica a sąsiad przycina kwiaty na swojej posesji i mnie nie widzi to powiem mu dzień dobry pierwsza. Ale jeżeli sąsiad mnie mija na tejże ulicy twarzą w twarz i patrzy na mnie to sory, ale to On powinien się pierwszy przywitać. I jeżeli tego nie robi to albo jest Niewychowany, albo buc i burak, który nie raczy sie kłaniac (jednego takiego mamy), albo ma coś do mnie.

dżasti: że ktoś kto nie ma sam problemów z powiedzeniem dzień dobry, nie uczy tego swojego dziecka.

ale skąd wiesz, ze nie uczy? Dziecko to nie maszyna, nie da się go zaprogramować, ma swoje gorsze dni, ma swoje małe lub większe problemy, czasem jest wstydliwe i niekoniecznie radzi sobie z tym tak sprawnie, jak dorosły. A i nie każdy rodzic zwraca uwagę od razu, czasem woli dać dziecku czas, po prostu, nie nalega.
Ja mówię dzień dobry pierwsza z usmiechem nawet sąsiadce, która sie ledwo wprowadziła, jest mniej więcej w moim wieku no chyba, ze mnie wyprzedzi - też zawsze jest usmiechnieta:) Ja tam nie mam z tym problemu, lubię byc uśmiechnięta do ludzi, bo często to budzi uśmiech a takie życie mnie się bardziej podoba, aniżeli chodzenie bez uśmiechu.

katka_81: ale skąd wiesz, ze nie uczy? Dziecko to nie maszyna, nie da się go zaprogramować, ma swoje gorsze dni, ma swoje małe lub większe problemy, czasem jest wstydliwe i niekoniecznie radzi sobie z tym tak sprawnie, jak dorosły. A i nie każdy rodzic zwraca uwagę od razu, czasem woli dać dziecku czas, po prostu, nie nalega.

No jasne ,że tak. Nikt nie twierdzi,że raz się powie dziecku i ono zrozumie.
To jak z myciem zębów- bywają awantury, bunty, niechęć. No ale nie odpuszczamy, prawda? I przychodzi czas że to mycie zębów staje się normą, odruchem. I dzieci robią to bez zastanowienia, prawda?
Wiekszosc z Was ma jeszcze bardzo małe dzieci. Ciekawa jestem Waszego zdania z początków podstawówki. Bo ja po prostu widzę mnóstwo rozwydrzonych i zwyczajnie niewychowanych dzieci. Bo rodzice nieustannie " dają dziecku czas".

Ja od samego początku uczyłam Ninke że trzeba się klaniac.
Nie na zasadzie zawstydzania czy coś. Po prostu wchodzilysmy do sklepu, spotykalysmy sąsiadkę więc mówiłam "Nineczko co się mówi ?", albo po prostu "powiedz kochanie dzień dobry/do widzenia/dziękuję/przepraszam".
W życiu bym nawet nie pomyślała, że to będzie dla niej kiedyś traumatycznym doświadczeniem czy coś. No na litość

Teraz już jej przypominać nie muszę. Sama zawsze wie kiedy i co powiedzieć.
Nawet na zdrowie obcym ludziom mówi, jak ktoś kichnie.
Wg mnie to mega urocze i od razu zyskuje sobie sympatię innych.

Teraz "pracuje" nad Hugiem bo on zaś do wszystkich woła cześć.
Gdyż dzień dobry nie potrafi

no faktycznie witki opadaja.

MOja Hania mn tez kolezankę. Fajna dziewczynka w sumie, ale... no nieszczególnie lubię, gdy do nas przychodzi. Zagląda do szaf, lezy na oparciu kanap, domaga się podzielenia Hani rzeczami. Rozumiem,ze w domu tak moze robić i ze wg rodziców to jest spoko, ale dla mnie to nie sa ogólnie przyjete normy społeczne. Kiedy tata przychodzi ja odebrać ona wyje, rzuca się na podłogę, przebiera w Hani pizame i twierdzi,że zostaje u nas na noc,. No ja bym oszalała na dłuzszą metę, przysięgam. I uwazam własnie,ze jest rozwydrzona.

Treść doklejona: 15.09.16 09:27
Hydro, no ja nie znoszę zawstydzania dzieci i tak jak juz poisałam wyzej- ja puszczam do hani oko jak coś. Ale kazdy musi sobie wypracowac własne metody.
I zeby nie było ja wcale nie mam wzorowych dzieci. tzn z Hanka to łartwo było, ale Michał to nas na wszytskich polach doświadczał

Szczypta, a wg mnie tak jak napisałaś, my tu (np. ja - dlatego się odzywam) mamy małe dzieci, więc nijak się mają problemy 8-9 latków do 3-6 latków. Te maluchy moim zdaniem jeszcze właśnie mają czas, żeby zrozumieć, że innym jest miło gdy się ich pozdrowi.
Z drogi gnoju to masakra Może ja się nie będę za bardzo mądrzyć, no bo moje dzieci ledwo od ziemi odrosły, ale z tego co obserwuję wynika, że wszystko się z domu wynosi. Więc skoro się młody tak odzywa, nawet przy rodzicach, no to ja bym nie oczekiwała jakoś że raptem zareagują. Skądś on najwyraźniej wie, że taki poziom wypowiedzi jest akceptowalny

Teo, bo to chyba jednak od formy przekazu dużo zależy. Jednak inaczej brzmi "powiedz kochanie dzień dobry/do widzenia/dziękuję/przepraszam" niż "co za wstyd, taka duża, a nie umie się przywitać". W przypadku nieśmiałego dziecka to ma kolosalne znaczenie, uwierz mi.

I tak, ja też jestem za tym, żeby dziecko od początku poznawało normy obowiązujące w społeczeństwie (oczywiście na miarę swoich możliwości), ale preferuję nieco inne "metody" niż moi rodzice stosowali ;)

A nie to wiadomo. Forma przekazu ma kolosalne znaczenie. Tu się zgadzam w 100 %