Dziewczyny może coś podpowiecie tak w duchu RB bo ile mi starcza sił to staram się tak z dzieckiem postępowac.
Do rzeczy. Nina miewa dość ostre histerie. Przyklad z dziś: Ninka chciała bym ubrala jej sukienke, bo ona chce tańczyć i śpiewać (rzecz działa sie w salonie i wymyslila sobie by w tv włączyć jej muzyke). Mąż uprzedzil, ze teraz on chce obejrzeć wiadomości. Ninka zaczęła sie krzywic (ale uprzednio oglądala bajkę wiec uwazam ze mąż mial prawo do tych wiadomosci tym bardziej że u nas nie duzo tv sie używa).

Zaczynała juz buczec wiec szybko mówię, że mogę jej włączyc piosenki u niej w pokoju (z cd) bądź radio w kuchni. Wytlumaczylam dlaczego i dalam dwie możliwości do wyboru. I wybuchła histeria. Ona wyła a my nic i nie ma sensu bo ona wtedy odpycha, nie można nic mówić.... tylko ze to czasem trwa i trwa, mi bebenki oraz nerwy puszczaja i zwyczajnie tez nie chce by ona tak dlugo ryczala, bo dobre to chyba nie jest. Jednocześnie mam związane ręce i nie mam pomysłu co z nia zrobić.
Mąż wyniósł ją do jej pokoju tłumacząc że my nie chcemy słuchać jej placzu. Acha uprzednio jeszcze ryczala bo chce sowe swoją (my nie przynieslismy i kolejna aria). U siebie nadal ryczac zaś wrzeszczala ze chce jeść...

jak tylko ciut sie uspokakala mąż szedl i informowal ze jesli jest juz dobrze to by przyszla do nas lub pojdziemy zjesc jesli chce
aria nadal...

zastanawiaja mnie te histerie, bo my nie latamy na każde jej widzimisię... jak chce cos to zawsze mówię że ma tak samo rączki i nóżki jak ja i moze sama iść, ewentualnie mogę pójść z nią...
kombinuje, proponuje rozwiazania, ale tak jak dziś... awantura wybuchla (choc w większości przypadków udaje mi sie do tego nie dopuścić).

Else: tylko, że tak wszystko "na poważnie" temu dziecku chcesz pokazać

Else - a tak się zastanawiam jak inaczej niż na poważnie przekazywać dzieciom wszystko, cały świat. My z Maksiem od zawsze rozmawiamy jak ,jakby to nazwać? jak z "małym człowiekiem". Wszystko opowiadamy jak jest, ale używamy sformułowań i słów, które On zrozumie. Nawet jeżeli opowiadanie o czymś bywa męczące (teraz mamy etap "dlaczego") to staramy się wyczerpać temat do końca. Czasem zastanawiamy się czy On w ogóle to rozumie, skuma i pojmie co my mu tak tłumaczymy, ale potem okazuje się, że tak, że wszystko rozumie.
Nie wiem, może o coś innego chodziło Ci w pytaniu, ale właśnie myślę, że dzieciom powinno się tak normalnie wszystko przedstawiać.

Ta dyskusja nie pójdzie dalej, jeśli druga strona będzie się upierać, że wiara w Mikołaja i jej podtrzymywanie jest kłamstwem, które serwuje się dziecku.
Całe RB jest tak ukierunkowane? Czy każdy indywidualnie to ocenia?

Ale , że np jak mnie zapytał, dajmy na to, dlaczego nie można jechać szybciej samochodem w mieście, to jakbym miała mu to inaczej odpowiedzieć niż tak jak jest. Mówię w sposób dostosowany do jego wieku, ale mówię to co sama myślę. Czyli nie dlatego, że tutaj jadą inne samochody wolno, czy że jest ograniczenie prędkości. tylko dlatego, że tutaj są domy, że mieszkają tu ludzie, którzy wychodzą na spacer i że jakby jechało się szybciej to można byłoby samochodem niechcący uderzyć taką osobę i zrobić mu krzywdę, więc trzeba jechać wolniej. POtem jest seria pytań, ale "dlaczego można uderzyć samochodem" i dalej odpowiadam aż Maks chyba uzna, że zrozumiał i nie pyta dalej.
Fakt faktem, często nam ludzie mówią, że my tak "dorośle" z Maksiem rozmawiamy, ale na zasadzie komplementu. Nigdy nie wydawało mi się to zbyt poważnym rozmawianiem. Zresztą ja inaczej bym nie potrafiła. Jak często słyszę jak rodzicie z dziećmi w ogóle nie dyskutuję, nie pytają o zdanie, tylko wydają polecenia, komendy i zakazy to mi jakoś tak przykro.

O, albo mi się przypomniało. Moja przyjaciółka, mama Leona 23 m-ce to na moje pytanie do niego o coś (Leoś nie mówi jeszcze) powiedziała, że On tam nic nie rozumie. To jej powiedziałam, że rozumie, dużo rozumie. To, że nie mówi, to nie oznacza, że nie rozumie. I Ona faktycznie nawet nie stara się tłumaczyć Leonowi świata. Po prostu lata mały po domu a Ona patrzy, żeby się nie zabił i coś zjadł - taki drastyczny przykład.

Else: No ale:
- po pierwsze jest to wątek otwarty, który czytają "wszyscy"... I jak im się coś "nie zgadza", to wiadomo, że się odezwą...
- po drugie, gdy "my" na innych watkach piszemy swoje wizje, to "Wy" także się odzywacie - zdziwione ;)...

A mi się podoba to dyskutowanie. Bo dopiero właśnie w takich dyskusjach, kiedy czasem trzeba "wytłumaczyć" laikowi, to można zrozumieć podejście RB. Nigdy bym się nie zainteresowała tą metodą, gdyby nie dyskusje na tym wątku. Nie jestem mamą RB, ponieważ chyba nie miałabym tyle cierpliwości, żeby pracować nad sobą. Ale coraz więcej rzeczy z RB do mnie przemawia, jeżeli wiem dlaczego. Zauważam też, że wiele zasad RB jednak stosuję w domu (yyy jak mam czas i cierpliwość, bo czasem nie mam).

Dlatego Winni - nie nerwuj się za to, że się wywiązuje dyskusja. Bo właśnie dzięki Twoim komentarzom, kiedy wyjaśniałaś "dlaczego" zaczęło do mnie wiele rzeczy docierać.

_Fragile_: Skoro on widzi potwora w szafie - jakim prawem mówię, że tego potwora tam nie ma, bez zaglądania do niej? Jeśli potwór chowa się pod łóżkiem - nie mogę powiedzieć "przestań, nie ma potworów". Ale mogę zajrzeć, wczuć się w jego rolę i razem możemy odkryć, że to nie potwór, tylko wieszak z ubraniami tak wygląda - tak w skrócie.

U nas nie ma jeszcze etapu "potwora w szafie". Ale ostatnio Maksio powiedział, że to nie On coś zrobił a duch. No to nie mówiłam, że nie ma ducha a go wypytałam o tego ducha. Jakby powiedział, że duch się gdzieś schował to zapewne też byśmy go razem szukali. Ja nie mówię, żeby w drastyczny sposób wyprowadzać dziecko jego fantazji. I myślę, że Winni też nie o to chodzi. Zresztą sama napisała, że jej syn wierzy w jakiegoś stwora i rozmawiają o nim.
Czym innym jest mówienie, że nie istnieje coś co dziecko samo sobie wymyśliło (tak jak pisałaś - taki etap rozwoju, chyba każde dziecko prędzej czy później coś takiego ma) a czym innym jest samemu wymyślanie dziecku takiej postaci i wmawianie, że Ona istnieje na prawdę.

Gabcia_I: Znajac swoje dziecko chyba można wyczuć czy nadszedł juz moment na uświadomienie. Problemem moze byc wcześniejsze nakręcanie całej sytuacji akcjami typu: "o, zobacz... Spóźniłeś sie, Miklaj juz wyszedł" albo "o tam jest !" itp. I to jak z tego wybrnąć nie robiąc dziecku krzywdy.

No właśnie, chodzi o ten niuans. Że nie uświadamiać, że Mikołaj jednak nie istnieje, tylko nie stwarzać tej całej historii o tym, że On istnieje i że lata i wchodzi przez komin.
Wydaje mi sie, że może być i wilk syty i owca cała. Nie "odzierać" dziecka z dzieciństwa jak tutaj pisano, ani też nie tworzyć irracjonalnych wierzeń. Może być magia, Mikołaj, wieszanie skarpety czy co tam jeszcze.

No właśnie, chodzi o ten niuans. Że nie uświadamiać, że Mikołaj jednak nie istnieje, tylko nie stwarzać tej całej historii o tym, że On istnieje i że lata i wchodzi przez komin.

A no widzisz... To ja sama od siebie nie uświadamiałam, że Mikołaj istnieje... Ale... moja mama, przedszkole już tak... Ja mu nie "odwołuję całej akcji", bo uważam, że mieszanie mu teraz w głowie jednak przyniosłoby więcej szkody... Legendy o Mikołaju jeszcze nie zrozumie...

Natomiast też nie dziwi mnie jeśli ktoś decyduje się na wprowadzanie dzieci w świat Mikołaja... Ani nie przeszkadza, ani nie przeraża, ani nie uważam, że okłamuje dziecko...
Ja byłam wychowana w wierze o Mikołaju i nie przeżyłam żadnej traumy, nie miałam żalu do rodziców... nie straciłam zaufania do nich z tegoż tytułu... Natomiast w pamięci mam bardzo miły obraz...

Karolina zapytała mnie rok temu o św. Mikołaja, więc powiedziałam jej zgodnie z tym co wiem, i w co wierzę (Karolina wie, że nie każdy wierzy w Boga, że ludzie wyznają różne religie i są tacy, którzy w żadnego Boga nie wierzą), że była taka osoba, że dawno nie ma jej wśród żywych i że na ziemi są ludzie, którzy tak jak on chcą obdarowywać innych upominkami. Możemy nazwać ich "pomocnikami św. Mikołaja". I każdy takim pomocnikiem może być.

Nie przeszkadza ta wiedza mojemu dziecku cieszyć się na widok "Mikołaja" z koszykiem cukierków czy z prezentami. Dziś nawet byłyśmy w teatrze na "Królowej Śniegu" i później był "Mikołaj", do którego Karolina podeszła i powiedziała, że za rok życzy sobie "lalkę Elsę".

I ok. Zapytała mnie, to jej powiedziałam jak ja to widzę. Ale nie ingeruję w jej interpretację. Cieszy się jak widzi "Mikołaja" - super, przecież zawsze jest super gdy dziecko się cieszy. Nie mam misji na każdym kroku chodzić i powtarzać: "on nie jest prawdziwy", bo chyba nie o to chodzi. Ale jak mnie zapyta ponownie, powiem jej to samo, co rok temu.

danap: Faktem jest że nie nazwałabym tego co się dzieje w naszym domu „obchodzeniem świąt” po prostu czasem mamy choinkę, organizujemy prezenty,

a no widzisz... tak myślałam. Ty tego "obchodzeniem świąt" nie nazywasz ale w głowie dziecka już jakieś tradycje ugruntowujesz. Dalej nie rozumiem, dlaczego korzystacie z "przywilejów" Świąt, skoro nie wierzycie? Dla mnie to jest mącenie dziecku w głowie. Miałam kiedyś w grupie kiedyś chłopca, cudownego zresztą Jasia, którego rodzice nie wierzyli i on nie przychodził na Wigilię przedszkolną, na jasełka i inne takie. W domu, kiedy był czas Świąt, u nich był normalny czas, bez choinki i prezentów, odwiedzin. Po prostu. I on sam potrafił w rozmowie z kolegami normalnie powiedzieć, że "jutro na Wigilię nie przyjdę, bo my nie obchodzimy Świąt".

danap: Błędne jest natomiast Twoje przekonanie że tego nie tłumaczymy. Tłumaczymy.

Mogę wiedzieć jak tłumaczycie?

katka_81: Mogę wiedzieć jak tłumaczycie?

Normalnie ;) zgodnie z prawdą, ze żyjemy w kraju gdzie większość osób jest chrześcijanami i maja takie… święta. I z tymi świętami łącza się takie tradycje…. Czy ma ochotę na wykorzystanie tego czasu podobnie i pytam czy chce choinkę, prezenty, pierniki-> i chyba tylko tyle jeśli chodzi o te święta.
Nie za dużo ich było świadomych w życiu mojej córki, jeśli jesteśmy na wyjeździe (w hotelu) to zazwyczaj jest jakaś kolacja bardziej świąteczna my występujemy w dresach, jeśli jesteśmy u znajomych/rodziny to ubieramy się bardziej odświętnie.
Traktuję tak jak każdą inną uroczystość w obcym mi obrządku, nie ma dla nas wymiaru duchowego czy religijnego . Mamy tyle samo radości z obchodzenia świąt bożegonarodzenia czy wielkanocnych co z topienia marzanny, walentynek, święta flagi i innych. W zależności od nastroju i okoliczności czasem się bardziej przykładamy czasem mniej.

katka_81: Mogę wiedzieć jak tłumaczycie?

Kasia uciekło mi pytanie :) Normalnie, w sensie tak by mały człowiek zrozumiał jak najwięcej :P ja do tej pory nie wiem ile z tego rozumie Nadia, ale tłumaczę i mówię do niej tak samo normalnie, gdy miała pół roku, dziś zrozumie tyle, jutro kapkę więcej :) Opowiedziałam najpierw całą legendę - o dobrym człowieku, który pomagał innym. Potem pokazałam na mapie Rovaniemi, opowiedziałam o reniferach, saniach, dzwoneczkach, o tym, że żeby uczcić pamięć tego pierwszego Mikołaja, to od momentu jego odejścia co roku zastępuje go ktoś inny :) Dodałam też, że skoro ten współczesny Mikołaj w Laponii jest tylko jeden, a dzieci tyle do obdarowania, to potrzebuje zapewne pomocy. I tu cała opowieść o tym, że każdy może być dla każdego świętym Mikołajem. Że można się przebrać, zarzucić wór na plecy, przyjść i dać prezenty komu się tylko chce, bo taka jest tradycja :)

katka_81: Dalej nie rozumiem, dlaczego korzystacie z "przywilejów" Świąt, skoro nie wierzycie?

Katka, uczciwym byłoby wspomnieć, że te święta chrześcijańskie stały się na długo potem, zanim zaczęto je obchodzić na naszych ziemiach ;)

U nas jest tak, że my świąt nie obchodzimy, ale obchodzą je nasi wierzący rodzice. Co roku przyjmujemy ich zaproszenie, bo nie wyobrażam sobie, żebym z racji swojej niewiary miała im odmówić. Na jakiej niby podstawie?

Natomiast co do obawy niektórych, że krzywdzimy swoje dzieci pozbawiając je "świątecznej otoczki", "magicznego pyłku" czy jak to tam jeszcze nazwałyście - no cóż, może to tak wygląda z waszej perspektywy i widziane przez pryzmat waszych doświadczeń. Wydaje mi się, że już to kiedyś tutaj pisałam, ale się powtórzę - otóż uważam, że jeżeli postrzega się innych tylko z własnej perspektywy, nie starając się nawet popatrzeć na to szerzej, uważając, że tylko to co my sami znamy i kultywujemy zasługuje na miano słusznego, to zawsze każdy, kto myśli lub robi inaczej od nas będzie naszym zdaniem gorszy. A to bardzo poważny błąd. Bardzo, bardzo.

Danap dziękuję za zauważenie :)

Odpowiadając na pytanie: nie, nie... nie chodziło jej o uwagę, nie chciala tańczyć dla nas... po prostu czasem ma na to ochotę , bardziej chodzilo o upór że musi być to puszczone z tv.

Z mojego punktu widzenia nie pozwalacie dzieciom nauczyć się wierzyć, a potem wątpić, tylko podajecie im prawdę na tacy. Nie wiem czy to takie dobre.

Melodie: Z mojego punktu widzenia nie pozwalacie dzieciom nauczyć się wierzyć, a potem wątpić

A to w ogóle ma jakąś wartość? W sensie , że wmawiam dziecku, że coś jest a później On zaczyna wątpić w słowa rodzica, że rodzic mówi prawdę...

ja nie stosuje rb, jesli to bylo do mnie.
i nie chce zeby wierzylo w bzdury.

A jakie to widzimisię? Bo ja nie znajduję miejsca na widzimisię. Takie ogólnikowe sformułowania rzucasz.

Melodie: W ten sposób ćwiczy się w odróżnianiu prawdy od kłamstwa, rzeczywistości od wyobraźni. Dla mnie to ważne.

Dla mnie ten ważne. Dlatego są bajki. Czytamy je na potęgę.

Melodie pisząc

Melodie: mojego punktu widzenia nie pozwalacie dzieciom nauczyć się wierzyć, a potem wątpić, tylko podajecie im prawdę na tacy. Nie wiem czy to takie dobre.

Melodie: Wydawało mi się, że w RB dziecko jest na pierwszym miejscu a nie widzimisię rodzica. A to jest wasza wola, żeby nie nauczyło się wierzyć

Bardzo trudno dyskutować z kimś, kto ma takie nastawienie. To nasze widzimisię? Nie stawiamy dziecka na pierwszym miejscu - nie wierzę w to co czytam.... A jak mam inaczej dziecku podawać prawdę, jeśli nie na tacy? Mam ją ukryć, a potem powiedzieć, że jednak przez kilka lat zmyślałam jakąś historię ? I według Ciebie dziecko przez to nauczy się odróżniać prawdę od fałszu ??? Nie ma innych sposobów według Ciebie? Prawda sama w sobie jest dobra, nie potrzebuje kłamstw i zmyślanych historii by prawdą się okazać, ona się sama obroni. W ogóle jak możesz komukolwiek zarzucać, że nie pozwala uczyć się dziecku w coś wierzyć na tak szokującym przykładzie jak dawanie prezentu przez świętego Mikołaja Dla mnie ręce w beton po prostu...

Melodie: W ten sposób ćwiczy się w odróżnianiu prawdy od kłamstwa

Ja uważam, że moje dzieci zostaną tyle razy w życiu okłamane i oszukane, że nie chcę im tego fundować w naszym rodzinnym domu, który ma być ostoją i ciepłą opoką właśnie w takich chwilach zwątpienia. Przyjdzie czas, że doświadczą jeszcze wielu przykrości, ja im ich serwować nie będę, bo nie czuję takiej potrzeby.

Melodie: I sądzę że dzieci chcą wierzyć w Mikołaja i lubią go.

Tak rodzą się z przeświadczeniem, ze chcą wierzyć w Mikołaja. O niczym innym nie myślą, tylko o tym żę chcą w niego wierzyć. Kolejny raz nie wierzę, w to co czytam. Bo to wcale nie rodzice, nie dziadkowie i nie reklamy i wyskakujący z lodówki Mikołaj chcą, by to dziecko w Mikołaja wierzyło. Wcale a wcale.

Melodie: że to właśnie rodzicom ten Mikołaj najbardziej nie leży i to rodzice go nie chcą

Czytasz Melodie uważnie? Jaki Mikołaj nie leży? Gdzie ukryłyśmy Mikołaja, nie ma go u nas czy jak ? Opowiadamy dzieciom legendą o świętym, o jego następcach, mówimy prawdę o pochodzeniu tej tradycji i "robimy" mikołajki co roku, gdzie nam ten Mikołaj nie pasuje. W sposobie opowiedzenia historii?
Rozumiesz, że tak samo można by dzieciom serwować inne historie: na przykład o Jezusie i jego narodzinach, tylko po to, by według Ciebie ćwiczyć ich wiarę i zwątpienie

Melodie: Dziecko musi się nauczyć odróżniać prawdę od kłamstwa samodzielnie

Rozwiń proszę.

Melodie: chyba nie będziesz całe życie prowadzić go za rączkę i mówić mu co jest prawdą a co nie.

Nie skomentuję tego wpisu, bo mi energii zabrakło i chęci chyba już też.....

Penny, a jak opowiadasz "bajke" o Jezusie?
my antykoscielni jestesmy, ale biblie czytamy, tlumacze malemu, ze to jest jak legenda o bazyliszku - nie wiadomo czy bylo czy nie bylo, jedni w to wierza inni nie. ale opowiesci mozna znac, czemu nie. i warto wiedziec kim dla niektorych jezus jest.

Melodie idąc Twoim tokiem myślenia, powinnam codziennie okłamywać moje dzieci, tylko po to, by na drugim dzień wyznać im jakąś tam prawdę. No przepraszam, ja w to nie wchodzę ...

A__gnieszka: Szczerze mówiąc nie ogarniam skąd tyle szumu o tego Mikołaja...

Ale jaki szum :) Myślisz, że kilkanaście lat temu, ktoś nie robił podobnie jak ja czy Winni. Oczywiście, że tak :) Teraz jest internet szybszy przepływ wzajemnych informacji. Oraz napisałam, że mi nie przeszkadza i nie uważam, że się robi dziecku krzywdę mówiąc mu o tym Mikołaju wchodzącym przez komin :) ile razy mam to podkreślać. Przeczytałam za to, że krzywdzę moje dzieci opowiadając im legendę o świętym oraz skąd się wzięła tradycja... normalnie zła matka roku jestem...