Monia, zapytam, jako pedagoga: co, według Was, daje stosowanie time-out? Czy Ty, jako pedagog, widzisz jakieś pozytywy takiego karania? Ja u swojej córki póki co, widzę same negatywy przedszkola: jak się na mnie złości, to mówi, że jak będę tak broić, to mi zabierze coś (zależy, co robię: nóż, łyżkę, laptopa itd), że mam coś zrobić natychmiast, że będę musiała siedzieć na krzesełku. Nie mówię już o agresji w stosunku do mnie: już dawno miałyśmy opanowane histerie z powodu złamanego ciasteczka, a teraz znów wróciło, doszło do tego kopanie i bicie w afekcie. Doszły różnorakie objawy fizyczne stresu: rano trzęsie się, po wyjściu nie jest radosna, a wręcz się nie chce ode mnie odkleić, aby przebrać buty, ma rozwolnienie co rano. Sporo tego, jak dla mnie. I długo trwa.

cestmoi89: Sporo tego, jak dla mnie. I długo trwa.

bardzo nie dobrze to się czyta, ręce opadają. Mam nadzieję że jakoś przez to przebrniecie.

Monia502: W przedszkolu Waszej córki jest stosowany kompletnie źle i w nieadekwatnych sytuacjach... (na to wygląda)...

ja nie potrafię sobie wyobrazić sytuacji kiedy jest adekwatny, chyba mam małą wyobraźnię. Kara to kara.

A ja myślę, że w każdym domu panują inne zasady. Na podwórku inne zasady, u babci inne zasady. Nie było dotychczas, żeby to rozumiała. Nawet u nas w domu panuje pewnego rodzaju dualizm między zasadami moimi a męża. Nigdy to nie był dla niej stres aż tak wielki.
Pomijając. U mnie w domu nie było rb. U męża też nie, wręcz przeciwnie. A oboje (i nasze mamy) mamy złe przedszkolne doświadczenia. Zresztą, nieważne. Może za bardzo się "cackam" z własnym dzieckiem, ale po prostu serce mi pęka, jak widzę, co się dzieje. Jak męczy się ona i męczę się ja. Nie spodziewałam się. A miesiąc to już dla mnie za długo jak na adaptację. Dużo by pisać, ale nieważne. Spróbuję ostatni raz porozmawiać z paniami w tym tygodniu, co się tam dzieje. Tylko młodej biegunka przejdzie, bo nie dojdziemy nawet do połowy drogi

Jedno dziecko to też inna bajka niż np. 25 dzieci....

Naprawdę nie mam dziś głowy, do podjęcia dyskusji na ten temat. Znając życie rozpocznie się tu podważanie tego co powiem, znowu zacznie się przepychanka... Dziś nie mam na to siły... Może jakaś koleżanka, bo jest tu więcej pedagogów - ma ochotę na ciekawą dyskusję, ale ja miałam zbyt trudny dzień.... Jak ktoś śledzi forum wie dlaczego... Dajcie mi odpocząć ;)

Dziękuję, Frances. Natalia właśnie się bawi. Obudziła się przed drugą, że nie pójdzie do przedszkola i tak chyba będzie, jak zaśnie o szóstej.

super artykul O odwracaniu uwagi dziecka- czemu lepiej tego nie robic....wiele rzeczy nowych dla mnie

Ja tez sie nie zgodze bo w przypadku dzieci takich jak moje 4ro latek i pól roku to nie wiem jak bym miala rozwiazac spor o zabawke. Starszy jest na tyle duży ze wie dokladnie ze te zabawki sa/byly jego, nie zmuszam do dzielenia, z drugiej strony maluch chce sie akurat tymi pobawić to co mam niby zrobić jak nie odwrócić uwagę? Mam tlumaczyc pól roczniakowi czy 4ro latkowi jak jeden nie chce i juz a drugi chce i koniec.

Tak tez robie, wiec to nadal odwracanie uwagi, zwykle nie skutkuje, wczoraj 10 razy go wynosilam do kuchni i dawalam inne atrakcyjne rzeczy, a ten za kazdym razem szedl do salonu do Dawida, niestrudzony. Ten pol roczniak za chwile bedzie roczniakiem i co wtedy? A Starszak, ech, nawet jesli zabawka sie nie bawi, nawet jesli ona ma tylko lezec to ma lezec i koniec. Ja zwariuje normalnie. A Oliwer raczkuje gdzies z 2 tygodnie. Wczesniej bylo super, Dawid brata ubustwial i nosil mu zabawki, oczywiscie ktore sam chcial, teraz jak Maluch idzie po interesujaca rzecz to inna historia.

Lecia, jak będzie starszy to z młodszym też porozmawiasz, dokładnie w myśl tego co danap napisała:

danap: a co robisz jak nie nie chcesz żeby bawił się szczotką od wc czy pilotem? Pewnie tłumaczysz że nie, zabierasz i dajesz alternatywę- tak?

lecia_28: Nie chce tez zeby Dawid sie przyzwyczail ze co jest jego to jest jego

Dlaczego? Czy w życiu tak nie ma?

lecia_28: Nie chce tez zeby Dawid sie przyzwyczail ze co jest jego to jest jego i mama zabierze intruza. No i wszystko fajnie w teorii jak sie ma jedno dziecko w domu bo z "goscinnymi dziecmi" moze sie nie chciec podzielic ale z bartem w domu to co innego. No co ja mam zrobic zabierc tego maluszka?

Leciu, doskonale rozumiem w czym rzecz, bo u nas też jest tak,że Ula MUSI się bawić tym, czym właśnie bawi się Wojtek. Ale to jest bardziej na zasadzie,że dana rzecz jest atrakcyjna, bo ma ją brat, jak brat odłoży zabawkę, to już niekoniecznie jest atrakcyjna.

Ja nigdy Wojtkowi nie mówiłam,że coś tam musi być wspólne etc., bo wiem,że on po pierwsze ma pewne swoje ulubione zabawki a po drugie nie chciała,żeby czuł zagrożenie płynące ze strony Uli.
Jak sobie radzę w takich sytuacjach? Przede wszystkim są takie grupy zabaw i zabawek, którymi WOjtek może się bawić, gdy Ula śpi. Tutaj świetnym przykładem są klocki lego- Wojtek wie,że Ula jest za mała,że mogłaby wziąc do buzi itp. Było mu to wiele razy mówione,że jakieś tam zabawki są dla Uli nieodpowiednie, bo ona jest za mała i mogłaby sobie zrobić krzywdę, a on jest już starszy, więcej rozumie i umie się bawić tak, żeby sobie tej krzywdy nie zrobić.
Po drugie- jeśli następuje taka sytuacja,że Ula ewidentnie Wojtkowi przeszkadza i nie daje mu się spokojnie pobawić, bo musi mieć to, co on, albo wręcz mu coś psuje, na czym mu bardzo zależało, to pozwalam mu zamknąć się w swoim pokoju i tam się pobawić. On to przyjmuje z ulgą, bo wie,że wtedy ma swój azyl, swój czas i swoją zabawę, w której mu nikt nie będzie przeszkadzał.

Nie wyobrażam sobie zabierania mu, nawet na chwilę zabawki, bo może się Uli znudzi. Spróbowałam tak zrobić raz i widziałam,że dla niego to była bardzo duża krzywda, no bo z jakiej racji ma przerywać świetną zabawę, oddać zabawkę i grzecznie czekać aż siostrze się znudzi....

lecia_28: Jakos tak bym wolala zeby bawili sie razem, albo jeden po drugim.

Sądzę,że na to, to trzeba będzie jeszcze chwilę poczekać. Nawet moim dzieciom daleko jeszcze do wspólnej zabawy. Zazwyczaj jest to zabawa obok siebie.

O lecia dobre pytanie - też chętnie poznam Wasze zdanie - czy nalezy koniecznie kupowac nowe zabawki drugiemu dziecku jesli starszy nie chce się dzielić, czy naklaniać/zmuszac starszego do oddawania młodszemu (zwlaszcza, ze dzieci są tej samej płci). Ja na razie przekonałam Leonka by dzielił się niektórymi zabawkami tym, że Jeremi kiedyś będzie miał swoje atrkcyjne zabawki i jeśli Leonek pokaże mu jak dobrze jest się dzielić to Jeremi też będzie się dzielił swoimi zabawkami.
Lecia u nas jest to samo, Jeremek już raczkuje sobie do zabawek Leosia i tylko przenoszenie ich na łóżko ratuje je przed zaślinieniem...

lecia_28: Tyle ze Dawid nie chce mu dać potrzymać.

Ano to faktycznie problem
Bo moja Nina bez problemu oddaje, nawet nieproszona przeze mnie/męża.
Tylko, że ona właśnie chyba sama zakumała tą zależność.
Tzn tą, że jak mu da na chwilkę to on to odrzuci, pójdzie dalej i będzie się mogła w spokoju bawić.
No ale to właśnie cała Nina, totalnie bezproblemowe dziecko, rany ja ją chyba muszę zacząć doceniać po stokroć bardziej

Jahe rozumiem o czym piszesz, tylko jak dokonać podzialu na te zabawki które są tylko Dawidka a które wspolne skoro on wszystkie uważa za swoje? U nas to cos nowego bo Oli dopiero sie zaczal przemieszczać, wcześniej Dawid sie dzielil- tym czym chcial

Lecia to może sprzedaj/oddaj część zabawek i w to miejsce kup nowe z przeznaczeniem na wspólne/tylko Dawida/tylko Oli....

Winni Oli to Oliwer, takie sprostowanie, masz prawo nie wiedzieć.

Treść doklejona: 08.10.15 21:18
Kupno nowych to jakieś rozwiązanie, obawiam sie jednak ze maz będzie mial veto

Treść doklejona: 08.10.15 21:22
Laski to wszystko to dla mnie nowy swiat, sama mam brata ale 8 lat mlodszego, traktowalam go jak lalke/ dziecko. Taka bylam jak Ninka. Chętnie Was poczytam później bo musze klasc chlopakow.

Z własnego doświadczenia mogę powiedzieć, że nawet najbardziej osobiste zabawki stają się wspólnymi w momencie, gdy młodsze rodzeństwo dorasta na tyle, że staje się partnerem do zabawy. Nie jest nim na pewno 6-miesięczniak, w sumie nie pamiętam, kiedy u nas to się stało, ale musiało trochę potrwać. I też uważam, że zmuszaniem/namawianiem niczego się nie osiągnie, bo to jest dość absurdalne w sumie - czy dorosłemu też byśmy kazali, żeby w ten sposób potraktował swoje osobiste rzeczy? Nigdy w życiu.

A mi się wydaje, że kupno nowych to niezbyt dobry pomysł...u nas np. jak Gajka dostanie coś co Miśkowi wpadnie w oko (np. na roczek dostała zabawkową kasę) to i tak nie da jej tego jakiś czas dotknąć a jak mówiliśmy mu że to zabawka Gajki to on mówił: "nie, Kołaja" ;)

U nas chyba działa najbardziej brak wtrącania się z naszej strony, przynajmniej dopóki nie dochodzi do rękoczynów

wpadam na szybko, potem poczytam, ciesze sie ze zajrzalyscie do linku
ja tez nie uwazam zeby odwracanie uwagi bylo calkiem zle, tak jak piszesz Ewo, czasem sie przydaje

i czasem jest wyjsciem przy ataku mocnych emocji, jak moja Panna jest w nich pogrązona dlugo i empatyzuje, jestem, przytulam....a ona b dlugo przezywa
czasem podrzucenie ksiazki czy maskotki przynosi ulge i ją "wyrywa" z tego stanu, jak to niektorzy mówią "histerii"
( nie lubie slowa bo kojarzy mi sie negatywnie i oceniająco ;)

tak więc nie jest czarno biało i nie ma zlotych zasad- ale artykul b cenny dla mnie, zauwazylam ze stosuje strategie odwracania uwagi jak mowie "nie"
i jest płacz oraz jak walczą o łopatkę w piaskownicy- poprobuje inaczej- konfrontacja z zakazem to jest cos!

doczytałam, choc dzieciaki od rana daja czadu
wlasnie tym dzieleniem chcialam sie wczoraj z wami podzielic a tu jest temat :))
dumna jestem z nich bo troche zaczyna wychodzic- wiem wiem pewno na poczatku :)
od poczatku daje prawo Agatce by miala swoje, ona b tego pilnuje a Tadziowi, cóz na razie wystarczaja drobiazgi kupione przez rodzine
jakas butelka, kabelek, drobiazgi i proste rzeczy, nie jest chlopak wymagający
i widze ze im wiecej tego pilnuje, tym ona chetniej sie dzieli,
wczoraj tlumaczylam zeby nie zabierala mu zabawek, a jesli cos bierze od niego, to niech "poprosi" i zamienia na inna zabawke
i ze jak nie chce by jej wchodzil na ukladanke to musi odsunac sie daleko a najlepiej polozyc wysoko na kanapie, wtedy mały szkodnik nie wejdzie tam ;)
i jednoczesnie cos podsunac jemu...zlapała to!!!!! wczoraj zastosowała i widze usmiech na ich buziach jak potrzasa mu przed nosem zabawką
i mów "Tadzio dla Ciebie" obija mu nos przy okazji ale co tam, szczescie widzę na obu buźkach
wychodze na chwile z pokoju i przybiegam bo mysle ze bedzie znów ryk, a tam symbioza

swietnie poczytać ze Wasze maluchy i starszaki mają podobnie- młode raczkuję z prędkoscia swiatła do elementów gotowych do połknięcia
oraz starszaki bronią swojego!! jestem starszym z rodzenstwa i jak nikt rozumiem moją Agatkę :) zastanawiam sie nawet czy nie pomijam za bardzo Tadzia
pewno im bedzie starszy apetyt na zabawki bedzie róśl i bedzie trudniej.
zabawki to zabawki.....ale ciuchy!!!!! maja podobne rozmiary juz i jest płacz jak Tadziowi chce zalozyc ogrodniczki w ktorych Aga smigała pare msc temu
na razie odczekuję i rozmawiam

Jeszcze sobie przypomniałam, że w pewnym momencie (jak się pojawiły rękoczyny typu odpychanie młodszej, szturchanie, żeby sobie poszła) bardzo pomogła rozmowa ze starszą - tak, zwykła rozmowa, upewnienie jej, że na pewno zabawki będące jej własnością są nadal tylko jej, że może się nimi dzielić, ale nie musi, że nawet jak młodsza siostra coś weźmie do ręki, to nie znaczy, że automatycznie zaczyna należeć do niej. Od tamtej pory ona wyraźnie wyluzowała, zaczęła się sama dzielić z siostrą, widocznie potrzebowała naszego potwierdzenia, że to ona w 100% decyduje o swoich rzeczach.

Dziękuję, że pytasz, to bardzo miłe. Ciężko mi powiedzieć, czy się coś zmieni, czy nie. Zgłosiłam, rozmawiałam. Panie twierdzą, że dzieci tego potrzebują. Ciężko zmienić takie nastawienie. Jednakże u nich nie ma z małą problemu już, zaczęły się dogadywać. Poszła dopiero w czwartek, bo z biegunki zrobił się katar, później oskrzela. Dużo w tym czasie rozmawiałyśmy, tłumaczyłam wiele rzeczy. W czwartek właśnie powiedziała, że chce iść już do przedszkola, więc poszła. I tak już chyba zostanie. Jak będzie chciała iść, to pójdzie, bez mojej ingerencji i nacisków. Może niedługo w mieście obok powstanie coś bardziej przyjaznego.

moj ma 5 lat, za 3 miesiace pojawi sie siostra, ale maly odnalazl sie poki co super. od poczatku wie, ze nie moge podnosic, wiec sam nawet wychodzi z wanny. caluje brzuch, glaszcze, stal sie duzo bardziej samodzielny, bo wie ze pewne rzeczy przychodza mi z trudem - jak zapiecie mu rzepow.
jedyne co ja sie malemu staram uzmyslowic to ze siostra bedzie na poczatku kompletnie "bezuzyteczna' - bedzie spala, jadla i plakala, zadnym kompanem nie bedzie, ani tez nie bedzie atakowac mieszkania, hehe, bo maly martwi sie, ze cos zje, cos zepsuje, cos polknie - no nie zdaje sobie sprawy jaka "roslinka" jest niemowle.

Winni, pisze tutaj - jak ci poszlo z uswiadamianiem Adasia, ze nie ma mikolaja?
Ja nigdy nie wciskalam kitow, ale wiadomo, ze wszedzie wciskaja, wiec maly jakos tez chyba tym nasiaknal.
W przedszkolu pisali list do Mikolaja, wczoraj przyszedl do domu. Maly narysowal, ze chce dzwig (identyczny jaki juz ma w domu - po porstu drugi taki sam, zeby podniesc ciezka betoniarke) i teleskop. I mi sie zrobil problem taki, ze no przeciez nie lupie drugiego takiego samego dzwigu (dla mnie to nonsens nad nonsensy), a teleskop raz ze na szybko i dwa ze na zime to tez bezsensu. mamy dla niego cos innego. probowalam wyjasnic jak to bywa z tymi mikolajami, przekonac ze moze cos innego by mu ten mikolaj przyniosl, az w koncu uznalam, ze najlepiej bedzie ak mu wyloze kawe na lawe. wiec zaczelam od tego, ze kiedys zyl sobie ksiadz, ktory rozdawal biednym prezenty, stad narodzila sie tradycja, cos jak legenda, ale tak naprawde ludzie sie przebieraja za mikolaja. i ze ten list trafil do mamy i taty, ze to rodzice kupuja prezenty, bo bardzo kochaja dzieci. a ci mikolajowie co przychodza czy do przedszkola czy do domu to przebrani ludzie.
i ze dzwig sobie wybierze w sklepie (tu bedzie latwiej nakierowac na cos innego), a teleskop kupimy - ale porzadny na wiosne i zamontujemy go na balkonie.
z jednej strony szkoda mi jakos tak, ze jest "obdarty" z wiary w tego mikolaja, ale uznalam ze tak bedzie najlepiej i lepiej przezyc krotkie dziwienie, ze z tym mikolajem to sciema (zwlaszcza jak sie widzi potem na miescie 10 mikolajow razem) niz przezyc rozczarowanie, ze mikolaj nie przyniosl tego co on chcial ( a innym przykladowo przyniosl).

Danap, a może spróbuj Gai pokazać na jej własnym przykładzie, że można kochać bardzo mocno dwie osoby jednocześnie. Przecież ona kocha jednocześnie mamę i tatę, więc Ty będziesz kochała ją i malucha tak samo.

Treść doklejona: 03.12.15 20:50
Ewa, jeszcze Adasiowi nic nie mówiłam. Przy okazji prezentu na Mikołajki mu o tym opowiem, napiszę tu potem relację. Ale u nas łatwiej, bo w przedszkolu nie ma żadnych listów do Mikołaja, a większość dzieci, z tego co wiem, zna prawdę czyli legendę o Mikołaju.