Wiecie co nie naskakojcie bez powodu, juz pisalam ze po badaniach to byla decyzja mojej gin i specjalisty z kliniki, pisalam ze jest to unas genetyczne wiec lekarze wiedza co robia , mam skazac te dzieci chore na cierpienie nikt nie wie jak to jest to nie jedno dziecko chore tylko dwojka. Przyszlam do was po wsparcie a nie mnie osadzanie kazdej z was dobrze sie muwi ach...

Monia502- dziekuje z calego serca.

wiolka, wspierać będziemy, ale po jednym, nawet super-ekstra badaniu USG niekoniecznie ma się podstawy do usuwania ciąży. Warto to sprawdzić dokładnie, ponieważ przezierność karkowa może być nieprawidłowa, a dziecko urodzi się zdrowe i znam naprawdę sporo takich przypadków. Jeśli jesteś po dodatkowych badaniach, po kilku różnych opiniach różnych lekarzy, i jesteś na 100000% pewna, że dzieci są poważnie chore, to masz takie prawo i nie nam to osądzać. Ale jeśli masz choćby pół procenta szans, że Twoje dzieci mogą być zdrowe, to sprawdź to- przy wadach ciężkich przecież można wykonać terminację ciąży (nawet w Polsce) i nie musisz decydować już dziś.
I to chyba o to chodzi, tylko niektóre reagują bardziej emocjonalnie od innych.

Błagam, sprawdź testami z krwi i zasięgnij innych opinii lekarskich zanim zdecydujesz się na usunięcie dzieci.

Na forum.gazeta.pl jest forum Ciąża i poród. Babki z NT ok 6 u dziecka mają duże nadzieje na zdrowe dzieci! Jedna miała u dziecka NT 4,3, po testach pappa ryzyko zespołu Downa 1:99. Po amniopunkcji- dziecko genetycznie zdrowe, chłopiec. Najpewniej ma wadę serduszka i będą się konsultować z kardiochirurgiem w sprawie operacji, ale wygląda na to, że dziecko będzie żyć! Czasami dzieci są całkiem zdrowe mimo podwyższonego NT. Naprawdę warto sprawdzić dodatkowo...

Po pierwsze nie ja decyduje o usunieciu ciazy po drogie byly robione badania itd. myslicie ze usuwam ciaze bo ja tak chce przeciesz nie ja jestem do jasnej cholery lekarze Dajcie juz spokuj bo nie ma sensu , latwo sie muwi jak same nie jestescie w takiej sytulacji .Przyszlam po wsparcie a nie do jasnej nadskakiwanie na mnie !

Treść doklejona: 23.04.15 19:36
Zycze wam wszystkiego dobrego i nie napisze juz zadnego posta .

Wiolka, napisałaś że dziś byłaś u lekarza, a jutro zabieg... nie piszesz o wynikach amniopunkcji, biopsji kosmówki, testach pappa albo nifty... możemy wnioskować tylko o tym, co napisałaś.


Bardzo mi przykro.... Także niestety z powodu Twoich nerwów...

Ja się nie odnoszę do decyzji odnośnie aborcji chorych dzieci i nie wiem co ja bym zrobiła. Nie mam pojęcia i nie osądzam tego. I chyba nikt tego tu nie zrobił i wszyscy pytają tylko o podstawy tej diagnozy i takiej decyzji. Napisałaś tylko, że byłaś na USG. Jeżeli faktycznie dzieci są chore, to bardzo współczuję.
Resztę napisała MrsCreme, nie będę powielać.

Wiolka, zapewniam Cię, że mi się nic łatwo nie mówi.
Ale mam wrażenie, że poddajesz się jakiejś wizji lekarzy - pamiętaj, to nie są ich dzieci, tylko Twoje, jesteś ich mamą. Trudno mi uwierzyć, byś miała w tej chwili (11 tc) w ręku wyniki inne, głębsze niż usg - bo to akurat czas I usg genetycznego, które zazwyczaj wyzwala dalszą diagnostykę. Amniopunkcję wykonuje się później.
Nie rozumiem tempa takiego postępowania, sama widzę, jak człowiek dojrzewa w pewnych emocjach, jak inaczej ja się czuję teraz - a doskonale pamiętam swój szok z dnia, kiedy dowiedziałam się nie o czymś tak jeszcze niepewnym, jak przezierność karkowa, ale o tym, że moje dziecko ma przepuklinę mózgową i nie tylko. Powtarzam, daj sobie i dzieciom szansę.

Bromapku, Twoja dojrzałość mnie powala. Wzruszam się niemal każdorazowo gdy czytam co piszesz...

Mogę się zapytać, jak wyglądają możliwe scenariusze po narodzinach Maciusia?

MrsCreme, to ciężki temat, wolę nie pisać w szczegółach. Wada określona została jako letalna, natomiast przede mną spotkanie z neonatologiem ze szpitala, w którym będę rodzić i rozmowa o tym, co przed nami.

Wiolko, ja jestem przeciwniczką aborcji, podjęłam decyzję wspólnie z mężem. Lekarz nie ma prawa by decydować zamiast mnie.

A ja dziś po wizycie i widziałam pierwszy raz na usg bijące serduszko mojego maleństwa ma 8 mm :)

Współczuje tobie Wiolka ;(

Wiolka,to jest forum dyskusyjne - nie możesz się więc oburzać, że Twoja wypowiedź wzbudziła dyskusję. Zwłaszcza na wątku, gdzie wiele jest dziewczyn oczekujących na dziecko po długich staraniach, do tego nasza dzielna Brombap spodziewająca się chorego maluszka. Nikt Cię tu nie obraził ani nie osądzał, nie oczekiwał tłumaczenia się. Dziewczyny starały się doradzić, a dopytywanie o szczegóły nie ma tu nic z wścibskości, raczej z chęci rzetelnej oceny sytuacji i lepszego wsparcia.
Ale widać szkoda słów... bo nasze dobre chęci zostały zupełnie odwrotnie odebrane :-(

BlackBerry słowa pisane nigdy nie są w 100 procentach dobrze i tak samo odbierane choćby najlepszych chęci piszącego. Prawda jest taka, że kto nie przechodzil takiej sytuacji nie zrozumie jak różne zachowania mogą być. Ja miałam identyczny kryzys jak Violka tylko kilkudniowy stąd rozumiem ją i po prostu wiem, że nie zawsze jest tak prosto fajnie, wiadomo dziewczyny chcą dobrze tego nikt nie neguje. Ja odnajduje się w tej sytuacji i wiem, że mimo iż Violka ma w tej chwili już wszystko ułożone, za parę dni może odnaleźć inny spokój zupełnie inny. Stąd proszę ja jeszcze o kilka dni, aby dala sobie czas.
Violka trzymam kciuki za Ciebie i proszę nie wierz lekarzom do końca mnie by to zgubiło i byłabym fo końca życia nieszczęśliwym człowiekiem.

Malisek to nie tak, że to nie do pomyślenia, bo kiedy na usg widzisz ciemna plamę zamiast mózgu tak było u mojego synka to byłam w takim stanie, że poszłabym na drugi dzień na terminacje. Ludzka psychika jest w pewnych momentach bardzo słaba i potrafi oszukiwać nas, że tak będzie lepiej dając nam tylko pozorny spokój i wytłumaczenie. Ale ja to dopiero wiem po przejściach, na gorąco kiedy lekarze dają same czarne scenariusze łatwo się ugiac nie będąc wcale potworem.

Nie chciałam aby zabrzmiało to jak porównanie tylko chodziło mi o całą sytuację, że bardzo łatwo ugiac się pod naciskiem lekarzy. Nie jestem dobra w pisaniu chciałam poprosić tylko Violka jeszcze o to, aby dala sobie kilka dni czasu na ochloniecie i nie podejmowanie decyzji w tak dużych emocjach.
Tylko tyle Elfika nie wybieraj słów z kontekst i nie łap za słówka, bądź taktowana chociaż czasami nie zawsze, ale czasem wypada.
Już wiem dlaczego tu nie piszę.
Pozdrawiam
Trzymaj się Violka :)

Chciałam coś napisać ale nie wiem co, brak słów. Z jednej strony niezrozumienie ze można tak szybko podjąć decyzję o usunięciu swoich dzieci, z drugiej tak naprawdę nie znamy wszystkich szczegółów.
A u mnie dziś cały wieczór kłucie szyjki co chwila. Martwię się bo na ostatnim USG córeczka (najprawdopodobniej) bardzo nisko ułożona. Do gin idę w środę. Czy to znaczy ze z szyjka coś się dzieje?

Wiolka, daj sobie chociaż jeden dzień. Może dzieciaczki będą miały wady, które da się wyleczyć. Może zrób dodatkowe, dokładne badania przed ostateczną decyzją.
Siostra mojego męża nie mogła zajść w ciąże przez 8 lat. Po udanym in vitro dowiedziała się, że będą trojaczki. 11t4d ciąży - wyrok - NT dwójki dzieciaczków powyżej 3mm, a jednego prawie 6mm. Rada lekarza - usunąć ciążę jak najszybciej. Nawet nie zaoferował, że może zrobić dodatkowe badania. mieszkam w US i tutaj lekarze też od razu "doradzają" przerwanie ciąży. Jednak decyzja należy do rodziców i żaden lekarz nie ma prawa naciskać na zabieg. Sara zdecydowała się zmienić lekarza i nie robić dodatkowych badań. Przeleżała prawie całą ciąże. Na usg w 20 tc dowiedziała się, że dwie dziewczynki będą mieć średnie wady rozwojowe, a jedna ma przepuklinę mózgowo rdzeniową i nie ma szans na przeżycie. Dwie dziewczyny urodziły się zupełnie zdrowe i takie pozostają do dzis, a jedna niestety miała poważne wodogłowie, zniekształcone oczy i rozszczep części kręgosłupa. Żyła 9 miesięcy i odeszła na rękach swojej mamy. Sara przez tych 9 miesięcy spędziła każdy dzień w szpitalu, oddając swojej córci każdą kroplę matczynego mleka, modląc się i czekając na kolejny cud. Cud się nie zdarzył, ale Sara mimo tego cierpienia jest szczęśliwą mamą. Mamą, która liczyła się z tym, że pierwszy krzyk jej córeczek może trwać zaledwie kilka sekund... Jednak sekundy zamieniły sie w minuty, godziny, lata. Córy rozrabiają, dokuczają, wymądrzają się. A przecież miało ich nie być.

cytrynka251: Ikaan u mnie wczoraj też klucia w szyjce i nie wiem co to.

Już Wam mówię co to to :P

Otóż jak byłam w ciąży z Dawidkiem, to te kłucia miałam od 15 tyg ciąży. Akurat leżałam na podtrzymaniu (ale nie z powodu tychże :P), podeszłam do gbura ordynatora i pytam czy te kłucia są normalne. Odchamił mi się odpowiedzią "skoro je pani ma, to znaczy, że normalne" :P Fakt, że donosiłam ciążę do terminu, więc może miał rację ;)

Może się mylę, ale nie chce mi się wierzyć w tę historię, za dużo nieścisłości, lajtowe podejście, żadnych badań poza usg. No nie wierzę, że w tych czasach i to w DE lekarze na podstawie 1 usg zmuszają do aborcji.

subiektywna7: Dla mnie każda aborcja jest morderstwem i sama nie potrafiłabym żyć ze świadomością, że odebrałam komuś prawo do życia, nawet gdyby dziecko miało urodzić się chore, a tu mówimy o dwóch życiach!

Kurcze, tylko wiecie co? To wcale nie jest takie proste... Nie mówię, że podeszłabym do sprawy lajtowo, że nie zrobiłabym wszystkich możliwych badań, itp... Ale nie wiem czy zdecydowałabym się urodzić chore dziecko (tak samo jak nie wiem czy bym je usunęła)...

Jako mama autystycznego chłopca, mniej więcej wiem jak to wygląda. Nikt nam nie pomaga. Wszystko co jest związane z leczeniem i terapią chorego dziecka wiąże się z wielkimi kosztami (mowa o pieniądzach, pomijając wszelki wysiłek). Bywa, że nie śpię tygodniami (no może złapię kilka godzin snu jeśli akurat syn nie robi sobie pobudki od 23-6 rano).

Każdy tylko mówi, że współczuje (czego nie cierpię), ale nikt nie zapyta "jak Ci pomóc"...

No i ten strach co będzie z moim dzieckiem, gdy mnie zabraknie... W Polsce nikt nie dba o takich ludzi (mam nadzieję, że to się zmieni).

I powiem szczerze, że jakbym miała świadomość, że urodzę dajmy na to jeszcze bardziej chore maleństwo, to nie wiem czy bym dała radę... Czy bym mogła mu KUPIĆ leczenie??? Czy bym miała siłę się nim opiekować??? i znowu wizja że kiedyś moje ukochane dziecko wyląduje w jakimś przytułku... Miłość do dziecka czy zdrowego czy chorego jest tak ogromna, że aż się człowiek martwi. Aż się człowiek boi umrzeć... Z tym, że zdrowe dziecko pójdzie w świat, ułoży sobie życie, założy rodzinę... A chore??? A co jeśli takie dziecko nie zrozumie, że mama go nie porzuciła tylko poszła do nieba???? Co jeśli będzie tęsknić???

Przepraszam za ten wywód, ale po prostu mam świadomość, że dopóki ktoś się nie zmaga z jakimś problemem, to widzi to zupełnie inaczej niz ktoś kto musi się martwić tak jak ja sie martwię...

Monia502: Przepraszam za ten wywód, ale po prostu mam świadomość, że dopóki ktoś się nie zmaga z jakimś problemem, to widzi to zupełnie inaczej niz ktoś kto musi się martwić tak jak ja sie martwię...

Zgodzę się, ja też nie wiem co bym zrobiła, nie mówię, że nie podjęłabym się aborcji i nikogo nie potępiam. Tylko nie chce mi się wierzyć w historię Violki.

Mnie tak tak historia zszokowała, że się zastanawiałam, czy to może nie jakiś kiepski troll sie odezwał..
W ogóle niby taka załamana, a się na forum awanturuje.

Monia502: Jako mama autystycznego chłopca, mniej więcej wiem jak to wygląda.

Monia502: Miłość do dziecka czy zdrowego czy chorego jest tak ogromna, że aż się człowiek martwi. Aż się człowiek boi umrzeć...

A wiedziałaś o chorobie synka przed porodem? Jeśli tak, to czy ktoś proponował zakończyć ciążę wcześniej? Miałaś wybór?
Synka widać kochasz.

Tak sobie myślę o sobie... Gdyby mnie się coś takiego przytrafiło.
Zapewne skonsultowałabym diagnozę z kilkoma specjalistami - to pewne. Ale nawet jeśli rokowania by były złe, to ciąży bym nie usunęła. Dopiero po porodzie można dokładnie zdiagnozować dziecko - podczas życia płodowego żadne badania ani USG nie da nam całkowitej pewności co do stanu zdrowia. Nawet amniopunkcja - potwierdza np. Zespół Downa, ale nie mówi o stopniu zaawansowania (z resztą dla mnie ZD to ŻADEN powód do aborcji).
Dlaczego mam odbierać życie dziecku, skoro tak naprawdę nie ma się pewności co do jego stanu aż do porodu. A jeśli nawet dane by mu było żyć króciutko, kilak dni, to moim zdaniem warto - odejdzie otoczone miłością, z lekami uśmierzającymi ewentualny ból.
Zapewne ból rodziców jest wtedy kosmiczny, ale mimo to chciałabym swoje dzieciątko zobaczyć i poznać.

dżasti: Są kwestie, kulturowe, rodzinne, religijne, osobiste i

No i własnie czasami trzeba zrobić coś wbrew sobie, bo doświadczenie tego uczy. Zanim zostałam mamą Dawidka, byłam pewna, że nigdy, przenigdy nawet przez myśl mi nie przejdzie, że mogłabym usunąć ciążę. Nawet gdyby to oznaczała, że urodzę bardzo chore dziecko. I jeśli chodzi o pierwszą ciążę na 100% tak by było.

Tylko, że wtedy jeszcze myślałam, że świat jest piękny... Zderzenie z rzeczywistością jest bardzo twarde... Człowiek jest bezsilny i bezradny, gdy ma świadomość, że wszystko musi robić sam. Nasze państwo nie bierze nawet pod uwagę tych biednych dzieci. Grosza nie dołoży, abyśmy mogli godnie te dzieciaki pielęgnować, leczyć, rehabilitować. Przytułki owszem są, ale tak prymitywne, że poważnie - strach umierać by zostawić tam człowieka...

Dlatego tak jak mówię, mi sumienia moje własne zabraniałoby usunąć ciążę, ale też nie pozwalałoby mi w tej rzeczywistości to dziecko kiedyś zostawić...

Oj dylemat dla mam świadomych, że noszą chore maleństwa jest ogromny!!!!!!! Niewyobrażalny...

Szkoda, że nasz kraj zmusza nas byśmy taki dylemat miały... Bo tak naprawdę jeśli chodzi o mnie, to jedyny powód dla którego mogłabym pomyśleć lub nawet i zrealizować decyzje o terminacji jest po prostu przyszłość i dobro tego chorego człowieka.... Żeby ktoś o niego zadbał, żeby ktoś go przytulił, żeby go rehabilitowano, godnie leczono, godnie traktowano... A nie tak na pastwę losu...

marion: A wiedziałaś o chorobie synka przed porodem? Jeśli tak, to czy ktoś proponował zakończyć ciążę wcześniej? Miałaś wybór?
Synka widać kochasz.

Nic nie wiedziałam... Oj ja mojego synka kocham, uwielbiam, rozpieszczam... Uśmiechamy się, śmiejemy, jesteśmy szczęśliwi...

Ale to własnie przez tą miłość mam takie, a nie inne przemyślenia... Boje się, że gdy mnie zabraknie, to on oszaleje z rozpaczy, bo nie ogarnie co się ze mną stało, że tak nagle go zostawiłam, że ktoś go wyszarpał do jakiegoś ośrodka, itp... Póki co robię wszystko, by potrafił żyć bez mojej asysty. Ale to tak jak mówiłam są koszta, duże... a gwarancji nie ma, że będzie tak jak planuję... W marcu wydałam na lekarzy, terapię 1100 zł (a to i tak mało, bo z wielu rzeczy muszę zrezygnować, bo nas nie stać), a wychowuję go sama. Mam do dyspozycji nie aż tak duże pieniądze... A to jest "tylko" autyzm. Inne schorzenia, wady... są jeszcze bardziej obciążające finanosowe... Gdzie w grę wchodzą na prawdę tysiące zł (a nawet euro)...

ja wiem, że głupio tak o pieniądzach, ale chcę Wam tylko pokazać, że to z każdej strony jest stres dla rodzica (także od tej strony)... Niestety od tych pieniędzy tez dużo zależy...

Od razu rozwieję wszelkie wątpliwości. Nie żałuję że urodziłam Dawidka. Tylko się o niego potwornie martwię...

Treść doklejona: 24.04.15 09:49
Sorki, za ten chaos, ale piszę i ryczę....

Zaznaczam też, że ja nie deklaruję że usunęłabym ciążę na 100%, ale na pewno bardzo bym rozważała... Bardzo... Nie wiem co bym ostatecznie zrobiła... Mam nadzieję, że nie będzie mi dane się przekonać...

Nikomu nie życzę.