jaca...takie rzeczy to tylko w erze

Trafiłam na ciekawy dokument dotyczący porodów domowych i tych w szpitalu, o tym jak często przeprowadzane są cesarki i z czego one wynikają, o tym, że nie zawsze są potrzebne, zmusił mnie do głębokiej refleksji.

http://www.youtube.com/watch?v=bFH9RFd306U

"Fizjologicznych porodów w Polsce właściwie nie ma. Nasze badania z 2006 r. wykazały, że stanowią one niecałe 5% - co oznacza, że doszło do nich przez przypadek, np. w domu" - mówi psycholog Anna Otffinowska, prezes Fundacji Rodzić Po Ludzku. W ciągu zaledwie kilkunastu lat poczęcie, ciąża i poród uległy tak daleko idącej medyjalizacji i komercjalizacji, że możemy mówić o nowej gałęzi przemysłu - przemyśle narodzin. (...) lekarze coraz częściej proponują zupełnie zdrowym kobietom usługi, które do niedawna zarezerwowane były wyłącznie dla tych wymagających specjalnej troski. (...) Od kwietnia [2011r.] mamywreszcie oficjalny standard opieki okołoporodowej, kładący nacisk na naturalny przebieg porodu i unikanie ingerencji w fizjologię, o ile tylko jest to możliwe -
-za: J. Stradowski, Przemysł narodzin, w: Focus, grudzień 2011 (12/195), s. 32-29

Hydrozagadko, cztery lata temu do szpitala w Bydgoszczy chłopak przywiózł swoją dziewczynę. Od razu zapadła decyzja o cesarce z powodu odklejającego się łożyska-sprawa była poważna, tętno dziecka ginęło, chlusnęła krew. Dziewczyna spanikowała, pobiła lekarza i zaczęła uciekać. Wymknęła się dwóm rosłym sanitariuszom wezwanym na pomoc. Zemdlała na korytarzu szpitalnym, ale było już za późno. Nie udało się uratować ani jej, ani dziecka. W mediach lokalnych oglądalam nagrania z kamer przemysłowych szpitala dantejskie sceny, jak ta nastolatka z wielkim brzuchem potrafiła obezwładnić rosłych mężczyzn.
Po fakcie chłopak w żałobie opowiadał, że dziewczyna chciała urodzić w domu bez niczyjej pomocy, ale kiedy ją znalazł omdlałą w kałuży krwi, to wpakował do samochodu i przywiózł na oddział.

Trzy razy rodziłam w szpitalu. Dwa razy w wybranym przez siebie, gdzie spotkałam się z cudownymi położnymi, które mi towarzyszyły od początku do końca, lekarzem, który moje ciąże prowadził. Za darmo wszyscy byli mili, dyskretni, delikatni i troskliwi. Miesiąc przed rozwiązaniem robiłam rekonesans, pytałam o wszystko. Wolno mi było spacerować, nie skorzystałam z żadnego z "gadżetów" jak worek sako, drabinka czy krzesełko, bo zwyczajnie nie było czasu. Mąż był cały czas przy nas. To fakt, za każdym razem ostatni kwadrans porodu spędziłam na łóżku, a za pierwszym razem nie obyło się bez cięcia krocza. Położna mnie poinformowała, że mogę się jeszcze pomęczyć. Po cięciu poród skończył się na kolejnym parciu. Miałam dzieci od razu przy sobie, osuszano i badano je przy mnie, od razu mogłam je przystawiać do piersi, były przy mnie do samego wyjścia ze szpitala.
Trzeci raz mi się nie udało dostać na "mój" oddział. Z rykiem i lejącymi się wodami popędziliśmy do najbliższego szpitala. Byłam przerażona, co mi tam zrobią... A tam co? Kolejne miłe położne i lekarze, cierpliwi, rozumiejący... Położna zalecała kąpiel w ogromnej wannie z jacuzzi (to był mój pierwszy raz ), chodzenie, drabinki, skakanie na piłce. Tak mi upłynęło siedem godzin, kiedy masakrycznie bałam się, że zaczną mi wywoływać poród przez te nieszczęsne wody... pytałam przy każdym badaniu rozwarcia, czy to już, a położna odpowiadała, ze mamy czas, że wszystko w porządku. W ostatniej fazie mogłam przyjąc dowolną pozycję, biedna wisiała nade mną, w międzyczasie poprosiła mojego M, żeby wyłączył oświetlenie ogólne, a właczył tylko malutką lampkę nocną, żeby nie stresować maluszka. Nie było lewatyw, nacinania krocza, oksytocyn. Filip był ze mną, kiedy ja jadłam kolację, to dopiero wtedy wzięto go na badanie.
A to wszystko w placówce państwowej, gdzie tego samego dnia urodziło się już 8 dzieci.

Oczywiście, że ten przykład to skrajność. Ale jednak miał miejsce. I jest żywym przykładem na to, że się demonizuje. Wiele kobiet płaci grube pieniądze za "swoich" lekarzy i położne, gdzie i tak i tak są oni na dyżurze. Na czas porodu wyjechałyby na drugi koniec kraju albo jeszcze dalej. Ma to swoje podstawy, służba zdrowia na to pracuje, ale nie wolno dać się zwariować i decyzję podejmować "na chłodno".
Nie wiem, czemu NFZ nie refunduje porodów domowych. Podejrzewam, że wynagrodzenie takiej położnej, która dojedzie do kobiety ze szpitala, byłoby mniej dokuczliwe finansowo i nie obciążało tak placówki, jak np. trzymanie kobiety parę dni przed porodem, pełna obsługa w trakcie i zajęcie się nią i dzieckiem minimum 48 godzin po urodzeniu. Wtedy też poród dla tych mam, które się nasłuchały miejskich legend byłby mniejszą traumą

Montenio, rodziły moje znajome. I żyją. One i dzieci. Ba, te, co i kolejny raz zaszły w ciążę, też wracały do pierwszych szpitali, więc chyba nie tak źle.

Fretka_Flynn: rodziły moje znajome. I żyją. One i dzieci.

No to ja mam zdecydowanie większe oczekiwania wobec porodu w szpitalu niż tylko ujście z życiem

Fretka_Flynn: ja się panicznie bałam nie tyle porodu, co powikłań, nieprzewidzianych zwrotów akcji, tego, że wszystko może się zmienić w przeciągu sekundy i to był najważniejszy argument ZA szpitalem. Nie liczyło się, że trafię na zołzę, będą mi robić płukanki odbytnicze z asystą całego oddziału.

Rozumiem, ale nadal jestem zdania, że nawet w nagłych i dramatycznych przypadkach da się traktować kobietę z godnością i poszanowaniem jej praw.

I szkoda, że wielu przypadkach kobieta musi opłacić sobie życzliwość i szacunek osób asystujących w najważniejszych chwilach jej życia, niezależnie, czy rodzi w domu czy szpitalu

Fretka- czytaj ze zrozumieniem ja nie mam informacji od "panikar" tylko od położnych , które w szpitalu pracują...

Ja rozmiawialam kiedys z polozna, leciala ze mna w samolocie i powiedziala mi, ze jak sie samemu peknie to prawie zawsze lepsze nic nacinanie.
Owszem zdarzaja sie przypadki, bardzo glebokich, rozleglych pekniec. Ale masz racje Hydrozagadko, ze przewaznie powstaja one w skutek podania oksytocyny i innych srodkow. Mnie w szpitalu powiedzieli, ze ze wzgledu, ze pierwsze dziecko urodzilo sie cc to napewno bede nacieta .Skonczylo sie jak sie skonczylo-cc. Ogromna zasluge tutaj w takim przebiegu porodu mialo podanie oksy, a potem kolejnych lekow np. zzo. Po pol godziny od podania zzo i spuszczeniu 1-2 kropel oxy(mialam tak silne skurcze ,ze sie wilam, a mimo to nie zaprzestali podawac oksytocyny) coreczce spadlo tetno do takiego poziomu, ze juz myslalam,ze jej nie uratuja.

Jeszcze co do poloznych, to cala ich rzesza nie ma poprostu powolania, dzialaja jak roboty. A w tym zawodzie powolanie liczy sie bardzo, bo trzeba miec troche empatii, aby wesprzec rodzaca, a nie tylko dowalac lekami, mimo moich protestow. Gdy powiedzialam, ze nie chce oxy, kazali mi podpisac papier, ze odmawiam procedur medycznych i jak sie cos stanie dziecku to oni nie ponosza odpowiedzialnosci. Jak mozna robic cos takiego??? Czy od podania oksy zalezy zycie mojego dziecka? Nie moga mi pozwolic rodzic zgodnie z natura, bez chemii? Tylko ciekawe jest to, ze dzieki tym wspomagaczom prawie odebrali zycie mojemu dziecku! A tak bardzo chcialam rodzic naturalnie(mimo poprzedniej cesarki ) i zostalo mi to uniemozliwione...

poród w domu

Idealną sytuacją byłoby to, gdyby rodzące w domu miały zapewniony każdorazowo transport do szpitala, tak jak to jest w Holandii czy UK, gdzie w czasie porodu domowego pod domem stoi karetka. Koszt takiej "obsługi" porodu domowego ze strony szpitala na pewno byłoby kilkadziesiąt razy mniejszy, niż koszt kilkudniowego pobytu w szpitalu, często niepotrzebnie jeszcze przed porodem i potem po nim.

Póki co dla mnie, która rodziła i w szpitalu (przyjechałam z pierwszego porodu domowego) i w domu (drugi poród), to jest jedyny niepewny punkt porodu domowego - że w razie czego o transport do szpitala muszę się martwić sama, i co więcej, nie daj Panie Boże, żeby ktoś się dowiedział, że przyjechałam z porodu domowego. Niby to dozwolone, niby mam do tego prawo, ale cóż z tego...

Moim zdaniem poród domowy warunkują dwie podstawowe kwestie - decyzja o porodzie domowym nie może być dyktowana strachem przed szpitalem, tylko musi być świadomym wyborem tego, co matka uważa za najlepsze dla siebie i dla dziecka. A po drugie, matka, która rodzi w domu musi być gotowa na współpracę z położną i większe niż w szpitalu przyjęcie na siebie odpowiedzialności za poród. Myślę, że zwłaszcza na to drugie większość kobiet póki co nie jest gotowa, przeraża je to i w tych, które jednak są do takiej decyzji zdolne, upatrują "bohaterek", ale tak naprawdę w myślach uważają to za szarżowanie.
Tymczasem wystarczyłaby wiedza o tym, jak przebiegają porody domowe, jaka jest śmiertelność w tych porodach matek i dzieci, jakie są ryzyka zakażeń i powikłań, porównanie tego do wyników porodów szpitalnych, i być może okazałoby się, że bardziej bohaterskie są te z nas, które rodzą w szpitalu, same o tym nie wiedząc.

Póki co dobrze, że chociaż formalnie mamy wybór. Czekam jednak na ten moment, kiedy mój wybór o porodzie w domu będzie społecznie akceptowany i wspierany, tak samo jak społecznie akceptowana i wspierana jest decyzja o rodzeniu w szpitalu...

Dawno nie zaglądałam na tę stronę, choć przed pierwszym porodem studiowałam ją zaciekle;) Teraz znalazłam artykuł z badaniami porównawczymi prowadzonymi w Holandii, z których wynika, że poród domowy (oczywiście przy założeniu ciąży niskiego ryzyka, wykwalifikowanej położnej itp.) jest równie bezpieczny, jak poród w szpitalu.

Od siebie dodam, że rodziłam w UK w domu (poród w domu nieplanowany) a miałam do dyspozycji 2 położne + 2 ratowników w kuchni :) + karetka pod domem.

Stowarzyszenie „Dobrze Urodzeni" zaprasza na

III ZJAZD RODZICÓW I DZIECI URODZONYCH W DOMU

który odbędzie się 15 września 2012 roku
w Nieporęcie nad Zalewem Zegrzyńskim pod Warszawą

Więcej: http://www.dobrzeurodzeni.pl/?i=59&idd=50

Wklejam moją historię, może ożywi odrobinkę wątek :)
Dzień przed wyznaczonym terminem porodu – 4 grudnia o godz. 5.17 w naszym domu przyszła na świat Łucja.
O porodzie domowym myślałam jeszcze przed ciążą, chciałam urodzić we własnym tempie, tak by nikt nam nie przeszkadzał, w poszanowaniu dla naturalnych i fizjologicznych procesów, ufając swojemu ciału. Im bliżej porodu, tym bardziej utwierdzałam się w przekonaniu, że nie chcę rodzić w szpitalu – pomijając aspekty medykalizacji i wymuszania procedur, chciałam aby mój mąż był obecny w życiu córeczki od początku i bez przerwy, nie tylko w godzinach odwiedzin w szpitalu.
Moje naturalne podejście do ciąży chyba nie przypadło do gustu ginekologowi, który prowadził ciążę, już od października musiałam leżeć plackiem w łóżku, ponieważ pojawiły się skurcze i skracała się szyjka macicy. Otrzymałam receptę na fenoterol + metocard, ale postanowiłam, że nie będę się faszerować lekami, tylko będę grzecznie leżeć (rzeczywiście skurcze się wyciszyły :). Oczywiście to nie spodobało się mojemu ginowi, który na początku listopada stwierdził, że „Pani się nie chce leczyć!” (sic!), oraz, że wg niego urodzę w 37 tygodniu ciąży, czyli w połowie listopada. Zatem grzecznie leżałam, co by dziecia nie wypuścić za wcześnie na świat. 15 listopada przyjechały do nas położne na pierwsze domowe spotkanie – ustaliliśmy szczegóły, po badaniu potwierdziło się, że główka jest już nisko i wywołuje już silny nacisk, a szyjka ma 1cm, więc wszystko jest już gotowe do porodu. Otrzymałam grafik dyżurów położnych i ustalone terminy, w których są one dostępne. Ustaliłyśmy, ze pierwsze podejście do porodu zrobimy 20 listopada, dostałam przepis na magiczną miksturę na wywołanie, która niestety wywołała tylko skurcze przepowiadające i dzięki temu odbyła się próba generalna  drugie podejście również się nie udało i odpuściliśmy – co ma być to będzie , jak dziecko chce siedzieć do końca to znaczy, że tak ma być.
Ze względu na to, że byłam również pod stałą kontrolą położnej środowiskowej, odpuściliśmy wizytę u lekarza 20.11, no i przecież miałam lada dzień rodzić.. A ponieważ nie urodziłam, to wybraliśmy się na kontrolę 3.12 i niestety tu zaczyna się najgorsza część, o której nie chcę już wspominać. Pan doktor urażony brakiem wizyt (wiadomo-kasa), dopatrzył się braku wód płodowych, określił to jako patologia, brak możliwości porodu naturalnego, zagrożenie cesarskim cięciem i że mam na drugi dzień zgłosić się na oddział w klinice, żeby jeszcze to potwierdzić, i że to stan zagrażający dziecku, a ja tak sobie olałam wizytę kontrolną. Ze skierowaniem w ręku i minami grobowymi wyszliśmy z gabinetu, mąż bardzo przejęty, ja mniej, bo od razu byliśmy umówieni na porodówce z naszymi położnymi na ktg i kontrolę. W szpitalu położna stwierdziła, że mój brzuch nie wygląda na taki bez wód i że zaraz poprosi lekarza na usg i mam tylko nie mówić o co chodzi, żeby nie sugerować. Przyszedł lekarz i 6 studentów medycyny, więc sobie dokładnie pooglądaliśmy maleństwo i okazało się, że wody płodowe są w normie (!!!), a pan doktor wg położnej postanowił mnie ukarać za to, że nie słucham go i nie kiwam głową na każde jego słowo. Niestety skierowanie zostało wypisane, a położne stwierdziły, że jeśli nie urodzę do jutra to niestety do południa muszę się zgłosić na te patologię, bo oficjalna diagnoza jest jednak dla nas niepomyślna i one nie mogą w to ingerować. Na szczęście mają dyżur wieczorny i zajmą się mną i urodzimy naturalnie w szpitalu.
Podłamała mnie wizja szpitala i wywoływania córeczki siłą na świat na oddziale, poddałam się właściwie i w kwaśnych humorach wracaliśmy do domu, czekała nas ostatnia próba- w nocy miała pójść w ruch ostatni raz mikstura.
Wieczorem długo jeszcze leżałam w łóżku czytając nowego Pilipiuka, starając się nie myśleć o szpitalu. Pięć minut przed północą usłyszałam cichy trzask, jak pękający balonik i poczułam ciepło odchodzących wód, niewiele ale czyste, podbarwione krwią po wcześniejszych badaniach. Wyskoczyłam z łóżka, oczywiście dostałam drgawek z nerwów, obudziłam męża i stwierdziliśmy, ze trzeba poinformować położną, że może będzie musiała jednak do nas przyjechać. Skurcze rozwinęły się po pół godziny, były co 4 minuty, o 2.30 znów telefon do położnej – mam wejść pod prysznic, potem podpiąć tens i za godzinę dzwonić. Prysznic mi nie ulżył, wzmocnił skurcze, nie mogłam znaleźć dogodnej pozycji i po 4 skurczach uciekłam. Przy zakładaniu tensa oczywiście mąż zapomniał które kabelki gdzie i czekałam cierpliwie nie okazując irytacji aż doczyta w instrukcji, powoli zaczynały się bóle krzyżowe. Po podłączeniu aparatu chodziłam sobie po sypialni, na każdym skurczu opierając się o łóżko lub o łóżeczko dziecka. Skurcze były już co 2-2,5 minut i minęła godzina, więc zadzwoniliśmy po położną (była 3.25 w nocy), która stwierdziła, że wyjeżdża czyli będzie u nas za godzinę. Mąż poszedł przygotować wszystko na przyjazd dziewczyn, a ja ponieważ i tak byłam nietykalska leżałam sobie i przeżywałam skurcze, bo już nie miałam siły chodzić. O godz. 4.00 skurcze zamieniły się w skurcze parte, położnych nadal nie było… z każdym partym skurczem leciały ze mnie wody (te których nie było;) ja z wyciskanej cytryny. Leżałam sobie, wody wsiąkały w szlafrok, a ja już miałam to w nosie, mąż miotał się na dole, a ja się zastanawiałam co on do cholery robi? O 4.20 telefon do położnych gdzie są? Już niedaleko, 20 minut i będą. Ja tymczasem skupiona na buczeniu i porykiwaniu na partych stwierdzam, że nagle wszystko zanika – trwa to może 5 minut, dostaję książkowej czkawki i nagle wracają parte z mocniejszą siłą. Już myślę o tym, ze zaraz wyląduję na podłodze na kolanach i niech dzieje się co ma się dziać  No ale już są położne, najpierw jedna, potem za 10 minut druga. Myślę sobie, nie boli aż tak bardzo, więc zaraz mi powiedzą, że jest 5 cm rozwarcia i zacznie się jazda… a tu niespodzianka, jest pełne rozwarcie, szybki badanie tętna u malutkiej wszystko dobrze, jeszcze dwa skurcze na leżąco i wio na stołek porodowy – widać główkę, trzy parte i nic, zatem wstajemy, mam chodzić, ale nie chcę więc wiszę na mężu przy skurczach, kręcę biodrami w międzyczasie. Położne piją kawę, a ja słyszę „patrz jak oni pięknie rodzą”  Trzecia seria skurczy na stołku i po trzech skurczach o godz. 5.17 Maleńka jest już na świecie, nie krzyczy tylko cicho kwili, za chwilę ląduje u mnie na brzuchu, Tata przecina pępowinę i już od tej pory nie rozstajemy się ani na chwilkę.
Łożysko wyskakuje na pierwszym parciu, jest całe. Położna ocenia obrażenia – mam pękniecie pierwszego stopnia, zakłada kilka szwów, a ja w tym czasie mówię, że jestem rozczarowana i ze myślałam, że będzie bardziej boleć. Naprawdę byłam nastawiona na rozdzierający ból, a tu owszem bolało, ale nie było to nie do zniesienia. I to chyba jest cała magia porodu naturalnego, zaufania w moc kobiecej fizjologii i wiary we własny organizm.

serratia - czy ta mikstura miała w sobie sok z brzoskwiń, olej rycynowy i inne takie fajne składniki?;)

serratia
przepiękny miałaś poród i tylko pozazdrościć ,ja bałam się rodzić w domu.

Tak, mieszkamy w okolicach Pniew :)

Zgadzam się z brombap. Jak dla mnie nie odpowiedzialne było nie branie lekarstw. Jak miałaś wątpliwości trzeba było udać się do innego lekarza na konsultacje! Ryzykowałaś porodem przedwczesnym.

Jak dla mnie ideał - szkoda, że z czymś tak naturalnym jak poród, odeszliśmy tak daleko od natury ...
klik

Gaja00: w NL tak jest że trzymają w szpitalu tylko od 12 do 24 godz jeżeli wszystko jest w porządku z mamą i dzieckiem

Ech, tego bardzo zazdroszczę. Uważam, że w naszych szpitalach trochę przesadzają. Trzy doby to sporo, a jak się ma jeszcze jednego malucha w domu to baaaaaardzo dużo. Patrząc na poród Krasnalowy to mogłabym albo wieczorem (urodziłam rano), albo następnego dnia być już w domu, sytuacja by się nie zmieniła, a ja bym miała mniejszy mętlik w głowie spowodowany sprzecznymi informacjami dot. karmienia. I mogłabym się zdać na intuicję. A tak to przez trzy doby mogą sporo namieszać ;)

Fajnie :) I tak powinno być jak nic się nie dzieje. My z sumie ponad tydzień leżeliśmy ze względu na Krasnala, ale jakby nic się nie działo to wolałabym "dogrzewać się" w domu ;)