Czy byś mogła, pelasiu, wrzucić jakąś skrótową relację z ostatniego porodu? Jestem ciekawa.

Pelasia, gratuluję udanego porodu!

No to jak ma być pozytywnie, to i ja się dorzucę . Relacja napisana kilka dni po porodzie, na gorąco, skopiowana spod wykresu.

Wszystko zaczęło się nocą z Wielkiego Czwartku na Wielki Piątek. Około 2:00 zaczęlam odczuwać regularne skurcze co mniej więcej 7 minut. Postanowiłam poczekać, żeby mieć pewność, że to na pewno to. Mimo zmian pozycji i kąpieli skurcze nie mijały, więc o 5:00 obudziłam Bartka i sprowadziliśmy teściową. Skupiłam się na ogarnięciu mieszkania, przygotowaniu ciuchów dla Jasia, śniadania. Tymczasem skurcze wyciszyły się, a po przekroczeniu progu szpitala prawie odeszły w niebyt.

Lekarz w izbie przyjęć zbadał mnie, stwierdzając rozwarcie na 1,5 cm. Zrobił usg, szacując wagę na 4200 g. Zobaczywszy GBS dodatni, nie chciał mnie puścić do domu, twierdząc, że lepiej dla mnie i dla dziecka będzie, jeśli poczekam sobie na patologii i przynajmniej nie dostanę antybiotyku zbyt późno. Poddałam się, ale było mi trochę przykro, bo nie pożegnałam się z Jasiem i mogłam ten czas spędzić z nim na świeżym powietrzu.

Na oddziale zrobiono mi ktg. Skurcze były nieregularne, niezbyt mocne. Postanowiłam trochę odpocząć i nabrać sił. Leżałam, czytałam, drzemałam. Mój lekarz zaczynał dyżur, zajrzał do mnie i zachęcił do porodu, skoro już jest na posterunku.

Starałam się myśleć pozytywnie, ale w głowie układały mi się czarne scenariusze. Bałam się, że jeśli nie urodzę, to w sobotę naszprycują mnie oksytocyną, żeby na Święta mieć spokój. Bartek przyjechał do mnie około 15:00. Była cudowna pogoda, więc poprosiłam położne o możliwość wyjścia na spacer. O dziwo, nikt nie stawiał oporu. Połaziliśmy sobie w słonku, stwierdzając, że od niepamiętnych czasów nie spacerowaliśmy sami. Skurcze wciąż były nieregularne, wyraźnie osłabły. Byłam zdesperowana i myślałam nawet o wyjściu na własne żądanie do domu. Bartka wysłałam do doktorka na zwiady (wciąż tkwiła mi w głowie groźba oksytocyny). Ten uspokajał i odradzał wychodzenie do domu. Bartek wrócił do Jasia, a ja zostałam. Postanowiłam się wreszcie trochę ogarnąć. Wzięłam długi prysznic i skurcze wróciły. Coś koło 20:00 zajrzał mój lekarz i usłyszawszy, że skurcze są i to dość regularne, powiedział, że jęsli będą wciąż co 5 minut, to za półtorej godziny mnie zbada.

Nadeszła pora wieczornego ktg i musiałam się położyć. Miałam dość tego unieruchomienia w trakcie akcji skurczowej. Poprosiałam położną, żeby mnie puściła, bo naprawdę nie mogę juz uleżeć. Zerknęła na zapis i stwierdziła, że żadnych skurczy nie mam, więc mam jeszcze chwilę poleżeć. Długo nie wytrzymałam, inna położna puściła mnie wolno. Było coś koło 21:30, lekarz zaprosił mnie na badanie, ogłaszając radosną nowinę, że oto mamy 5 cm rozwarcia, więc mam się pakować i ewakuować na porodówkę.

Zadzwoniłam po Bartka szczęśliwa, że wreszcie będe mogła coś sensownego zrobić, np. na piłce sobie poskakać na sali porodowej. Żeby nie było zbyt pięknie, pojawiła się położna z kolejną kroplówką z antybiotykiem, prosząc o położenie się do łóżka. Powiedziałam, że leżeć nie będę, że wolę pod kroplówką klęczeć niż się kłaść. Kroplówka zleciała, a na porodówce wciąż nie było żadnej wolnej sali, jakby wszystkie kobiety uparły się na poród w Wielki Piątek. Około 22:30 wreszcie znalazłam się na sali porodowej. Niestety, najmniejszej z możliwych. Przywitała mnie ta sama położna, z którą rodziłam Jasia. Okazało się, że nas pamięta (jakby można nas było nie zapamiętać ;) ), więc zrobiło się miło i sympatycznie. Badanie wykazało 7 cm rozwarcia (od razu włączyła mi sie lampka – kryzys 7 cm :) ). Dostałam piłkę i miałam sobie pod prysznicem poskakać, a położna poszła do innej rodzącej kobietki na chwilę.

O 23:15 miałam dość kąpieli, więc wymknęłam się spod prysznica (miałam tam siedzieć do 23:30). Kolejne badanie i prawie pełne rozwarcie. „No, Magdula, idziesz jak burza” – utkwiły mi w głowie te słowa położnej. Miałam wdrapać się na łóżko porodowe, bo znów czekałao mnie ktg (po co im co chwilę zapis? co innego sprawdzenie tętna…). Położna zaproponowała (?) przebicie pęcherza na skurczu, bo tak ponoć fajniej (ciekawe dla kogo?). Położnej się nie udało, więc zrobił to lekarz taką przesympatyczną igłą. Myślałam, że umrę z bólu. Potem było już tylko gorzej. Skurcze były naprawdę silne i w niczym nie przypominały uczucia ulgi, które kojarzę z Jasiowego porodu. Zaczęłam marudzić, że nie dam rady, że chcę cesarkę (o ironio, ja, która, tak bardzo jej nie chciałam), krzyczałam. Nie poznawałam samej siebie. Miałam jakieś takie dziwne rozdwojenie jaźni. Zdawałam sobie sprawę z tego, że muszę wziąć się w garść, że przecież odwrotu nie ma, a jednocześnie nie miałam sił, by tak zrobić. Byłam roztrzęsiona, zagubiona. Położna zaproponowała oksytocynę, na którą zgodzić się nie chciałam. Powiedziałam, że boję się, że będzie jeszcze mocniej bolało. W odpowiedzi usłyszałam, że nie będzie boleć, tylko siła skurczy będzie mocniejsza (wychodzi na to samo, heh). Wtedy wzięłam się w garść i zaczęłam przeć (pewnie na złość tym, co chcieli mnie oksy uraczyć ;) ). Kiepsko mi szło i czułam, że opadam z sił. Bartek starał się mnie mobilizować do walki. W momencie nacięcia (pomysł lekarza, położna potem mi się tłumaczyła, że ona chciała próbować bez) to już chyba nawet wrzeszczałam. Nie minęło wiele czasu i cieplutki Stasiek wylądował w moich ramionach. Nie mogłam uwierzyć, że to już. Totalnie się rokleiłam, ale byłam na tyle trzeźwa, by spojrzeć na zegarek ;). Miała być sobota, wyszedł piątek ;).

Łożysko było całe, więc doktorek zabrał sie do szycia. Zrobił to fenomenalnie! Poprawił to, co spartaczono ostatnim razem. Założył tylko szwy rozpuszczalne. Od początku nie miałam problemu z poruszaniem się, siedzeniem itp. Po szyciu trafiliśmy do przejściowej sali. Stasiek sobie pojadł trochę, a potem zajrzała położna. Miała czas, żeby usiąść i po ludzku pogadać. Widziała, że jestem rozbita. Pocieszała, mówiła, że widziała i czuła w czasie porodu, że jestem bardzo spięta, że nie mogę się rozluźnić. Odwiedziła mnie też w wielkanocny poranek, pytając, czy już sobie wszystko przeanalizowałam :).

PODSUMOWANIE:

Stasiek urodził się 22 kwietnia o 23:55, 4345 g, 58 cm, 10 puktów
I faza: 4 h 45 min
II faza: 10 min

widzę że Staśki ekspresowe chłopaki :) Nasz też:)

Ja mam wpisane I faze : 4 h
II faze: 15min
wiec jak na pierwsze chyba nie jest tak źle :P
Na porodówce to mnie chwaliły nawet nie krzyczałam. Cichutka jak myszka byłam :DD

Magdalena dzięki za opis
Mam jeszcze nikłą nadzieję, że mała się obróci i chociaż spróbuję SN, ale gin daje mało szans na to.

Magdalena: - depilacja: tak, ogolą Wam pipkę do połowy muszelki;)

do CC też ?

Magdalena: waga: w dniu porodu ważyłam 75 kg (+8kg na plusie). W dniu wypisu: 68 kg. 10 dni po CC ważę 65 kg.

o kurde ! mniej niż przed zajściem w ciążę ?

Magdalena: ja już się szykuję na pierwsze serducho

Magdalena: Kate01, dzięki za radę!

Nie ma sprawy, cieszę się, że mogłam pomóc

Dziewczyny, ja wiem, że obiecywałam swoją relację z CC no i ... dałam dupy, mówiąc bez ogródek.
Spisałam swego czasu relację z 1go dnia pod wykresem (mareza i Magdalena czytały), ale dla reszty wkleję to, co mam. Teraz się zrehabilituję
U Madzi była narkoza, u mnie planowana CC więc będzie kilka różnic. Może którejś z Was się przyda.

No więc, jak wiecie, w piątek 05 sierpnia poszłam do szpitala i po porannym badaniu zastępca ordynatora (ordynator na urlopie) stwierdził, że przez weekend akcja porodowa prawdopodobnie się nie rozkręci i powinnam wytrzymać do poniedziałku, cesarka wtedy 7:00 08 sierpnia.
No i tak sobie leżałam i łaziłam po szpitalu, bo co było robić. Opcja z CC w poniedziałek rano była aktualna na każdym obchodzie aż do niedzieli wieczorem, kiedy to z-ca ordynatora stwierdził, że CC na drugi dzień rano jest owszem brana pod uwagę, ale on jednak podejmie decyzję po porannym badaniu. Na moje pytanie dlaczego tak, powiedział, że rozwarcie w piątek było na 1 palec a przydałoby się więcej, żeby odchody miały jak swobodnie odpływać. Zdziwiło mnie to bardzo, bo nigdy nie słyszałam o czymś takim, ale tak teraz na spokojnie jak o tym myślę, to chyba praktyką mojego szpitala jest to, że jak się ma zalecenie CC i już leży w szpitalu, to chcą poczekać na jakąkolwiek naturalną akcję porodową, czy to rozwieranie szyjki, czy to skurcze, żeby organizm sam zaczął poród i hormony ciążowe zaczęły samodzielnie „wymieniać” się z poporodowymi. To tak po mojemu jak myślę o tym po fakcie, choć wtedy byłam na bank pewna, że to ściema i chcą mnie przerzucić na wtorek (gdybym nie zaczęła sama rodzić), bo podobno w poniedziałek mieli mieć nawał operacyjny.
No, ale na szczęście badanie w poniedziałek rano wykazało, że rozwarcie mam na 2 palce (a palce lekarza to normalnie chyba w gardle czułam, brrr), KTG wykazało skurcze, choć ja nic nie czułam. Nawet położna mi powiedziała „brzuszek twardnieje”, na co ja jej, że nie, nie czuję, a ona się tylko uśmiechnęła :)
Zaraz po badaniu się spakowałam i zabrali mnie na porodówkę. Zdążyłam tylko po drodze zadzwonić do mamy i napisać tu do Was i już siedziałam na sali przedporodowej. Bardzo miła położna podpięła mi jeszcze KTG, wkłuła wenflon, podała środek przeciwwymiotny i założyła cewnik (dość nieprzyjemne uczucie – jeszcze potem jak szłam na salę cięć i trzymałam ten worek na mocz w drugiej ręce to mi się ta rura od cewnika zaplątała o jakiś uchwyt koło łóżka, nie zauważyłam tego i jak mnie nie szarpnie przy którymś kroku do tyłu! aż się skuliłam jak mnie ten cewnik pociągnął tam na dole…., drugie brrr). A, i jeszcze golenie oczywiście było, dość nisko zlikwidowali owłosienie. Na sali CC była cała armia ludzi: 2 anestezjologów, 2 lekarzy, położna, 2 osoby od obsługi sprzętu medycznego i chyba ze trzy te, które przejmują i badają dziecko.
Ogólnie atmosfera na sali wesoła, kawały sobie opowiadają, mnie się pytają na kogo czekamy, jak usłyszeli, że na Milenkę, to wszyscy chórem stwierdzili, że bardzo ładne imię no i się zaczęło. Posadzili mnie na łóżku, jedna pielęgniarka trzymała mi głowę przyciśniętą do klatki piersiowej, tak żeby kręgosłup maksymalnie wygiął się w pałąk, a anestezjolog szukała tego miejsca do wkłucia się. Wysmarowali mi do tego caluteńkie plecy jakąś czerwoną substancją, nie mogłam tego potem zmyć, po kilku prysznicach dopiero zeszło. Wkłuła się dość szybko, koszula poszła po szyję w górę, położyłam się, moją prawą rękę włożyli w jakąś taką tubę wzdłuż mojego ciała (gin, który stał z prawej strony stwierdził z uśmiechem, że to dla jego bezpieczeństwa) a lewą położyli na takim wysięgniku i przypięli cuś do palca. Na szyi postawili parawan, a na brzuch taką wielką chustę z dziurą w środku.
Anestezjolog co chwilą psikała mnie zimną wodą i pytała co czuję. Szybka przestałam czuć – tzn. czułam, że coś mi pryska na rękę, ale szybko przestałam czuć, że to zimne jest. I w sumie nawet nie wiem, kiedy zaczęła się operacja.

TEORKA: o kurde ! mniej niż przed zajściem w ciążę ?

noo. tylko, że u mnie to raczej zeszło ze zmartwienia, nie naturalnie. wolałabym zostać z 10kg na plusie i urodzić w terminie.
no ale było, mineło, trzeba teraz szybko zapomnieć. a ta waga to taka drobna osłoda.
bardziej chodzi o to, że to schodzenie brzucha to pewnie indywidualna kwestia. kate narzekała, że jej wolno schodził, ale ona miała CC w 9 mcu, brzuch dużo bardziej rozciągnięty.
ja tam zawsze miałam flaka i nie miałam mięśni wyćwiczonych, więc teraz to schodzenie to raczej kwestia, owszem, laktacji, ale tez i tego, co przeszliśmy.

Jeszcze jedno, co moge wyznac i poradzić: nigdy przenigdy nie zdecydowałabym sie na narkozę, gdyby to ode mnie zależało. Fakt, że sie nie slyszy tego pierwszego krzyku jest dośc trudny. nie dośc, że było mi cięzko z wiadomych powodów, to jeszcze miałam wrażenie, że nie urodziłam, tylko mi zrobili operację.
tak więc nie wiem, czy w szpitalach dają czasem wybór, ale jak tak, to nie polecam decydowac sie na narkozę.

Magdalena: kate narzekała, że jej wolno schodził, ale ona miała CC w 9 mcu, brzuch dużo bardziej rozciągnięty

Madzia, mi niestety nadal brzuch sterczy W brzuchu mam w tej chwili 87cm i już sam nie spada, tylko ćwiczenia mogą coś zmienić.
Ja myślę, że tak mi się zrobiło nie z faktu dodatkowych (w stosunku do Ciebie) 2 miesięcy rozciągania, ale z tego, że na samym początku ciąży przytyłam z dobre 6-7 kilo a w sumie 16. Zawsze byłam bardzo szczupła i miałam niedowagę więc ten mega apetyt w pierwszych 3 miesiącach i wywalony od razu brzuch to chyba było uzupełnienie niedoboru wagi - wszystko niestety poszło w brzuch i trochę w uda, no i teraz zostało mi tylko 2 kilo na plusie w stosunku do wagi sprzed ciąży ale wanc taki jak w 15tc
Od kilku dni robię brzuszki i kręcę hula-hop. Poczekamy, zobaczymy...

Magdalena: Fakt, że sie nie slyszy tego pierwszego krzyku jest dośc trudny.

Wyobrażam sobie. To jest jednak tak bardzo wyczekiwany przez każdego rodzica moment.
Ale najważniejsze, że i Ty i Marysia wyszłyście z tego obronną ręką!

TEORKA: oj to ja sobie nie chcę nawet wyobrażać co mi zostanie ......

Teo, ale na to nie ma reguły
Ja całe studia i kilka lat po ważyłam w okolicy 45-47kg (przy wzroście 1,65m), dopiero rok przed ciążą udało się podskoczyć do 50kg a do szpitala poszłam ważąc 66kg.
Przybrałam w ciąży 1/3, więc wiesz...

TEORKA: i jak to ma znaczenie w późniejszym obkurczaniu się brzuchola to ja dziękuję

U mnie tak było, ale czy to reguła, to czort wie. Życzę Ci, żeby u Ciebie to się nie sprawdziło!

Na pewno ma znaczenie czy mięśnie brzucha są wyćwiczone przed ciążą, wtedy podobno brzuch później staje się widoczny. Ja niestety na bakier byłam z aktywnością fizyczną, więc wylazło szydło z worka dość szybko.
Nie żebym dowalała do pieca, bo przeczytałam na innym wątku o tej właśnie aktywności fizycznej

TEORKA: sorki, że tak wypaliłam...

Ee, cos Ty, nie odebralam tego tak. Tylko tak dla jasnosci napisalam.

No tak, bo przy planowanej CC jest znieczulenie, a przy nagłej akcji tak jak u Madzi albo w przypadku porodu SN, który nagle zmienia charakter na CC - narkoza, bo nie ma czasu na szukanie miejsca na wkłucie w kręgosłup.

kate1: No tak, bo przy planowanej CC jest znieczulenie, a przy nagłej akcji tak jak u Madzi albo w przypadku porodu SN, który nagle zmienia charakter na CC - narkoza, bo nie ma czasu na szukanie miejsca na wkłucie w kręgosłup.

Nieprawda Ja miałam nagłą cesarkę i dostałam znieczulenie w kręgosłup. Przeprowadzili akcję błyskawicznie.

a nie orientujecie się dziewczyny, czy przy ZZO problemem może być dość spory tatuaż mniej więcej w miejscu, gdzie się anestezjolog wkłuwa ?
tzn tak myślę, że tam to robi bo dokładnie nie wiem....

agael77: Nieprawda Ja miałam nagłą cesarkę i dostałam znieczulenie w kręgosłup. Przeprowadzili akcję błyskawicznie.

Ykhm. To chyba jest roznica miedzy nagła a nagła cc. Ja mialam krwotok od godziny, jednoczesnie mnie golili, cewnikowali, smarowali czyms brzuch i ustawiali narkoze. Nie wyobrazam sobie, ze mieliby jeszcze wkluwac sie w kregoslup. Sa NAGŁE przypadki, gdzie narkoza jest szybsza, bo znieczula szybciej.

przeszkodą mogą być tipsy albo lakier na paznokciach-pielęgniarki narzekają na każdy, ale znaczenie ma tylko taki nienaturalny-czyli bezbarwny, cielisty albo różowy mogą być

czy to wkłucie w krzyż to boli ? czy po prostu jest nieprzyjemne ?

wkłucie w plecy trochę kłuje, w niektórych szpitalach znieczulają skórę takim czymś jak u dentysty(to szczypie i rozpiera),
może być nieprzyjemne jeśli za słabo się wygniesz(trzeba wypchnąć część lędźwiową do tyłu) i lekarz dotknie tą igiełką do kości
ale generalnie to plecy są słabo unerwione czuciowo ;)
trzeba się dobrze położyć, nie napinać i nie podskakiwać

hm, takiej długości, żeby doszła do kręgosłupa ;)
ale bardzo cieniutka :) grubości włosa mniej więcej

Wkłucie nie bolało, poczułam tylko takie mało przyjemne ukłucie i faktycznie ta igła musiała być bardzo cienka bo nawet tak to było czuć. Mnie wkłuwali na siedząco i też raz dwa poszło.

to pomyśl jak cudnie zobaczyć maleństwo zaraz po urodzeniu-gdy nic Cię nie boli...

agael77: Myślę, ze raczej zależy to od szpitala

Aga, nie chcę do tego wracac, żeby udowadniać swoje racje, bo mam po prostu traumę. Powiem tylko, że ja bym nie przezyła bez narkozy. Po prostu już schodziłam z tego świata i tyle. Rozmawiałam potem z anestezjologiem i ordynatorem i wyjasnili mi, czym by sie skończyło ZZO w moim przypadku.
Wybacz, ale nie ma porównania pomiędzy porodem SN zamieniającym sie w CC czy jakimkolwiek CC w TERMINIE, a rodzeniem w 32tc czy wczesniej.
Ale zgadzam się, że jeśli chodzi o pozostałe przypadki, na pewno jest to kwestia szpitala. nie spotkałam się jednak dotąd z tym, żeby gdziekolwiek woleli dac kobiecie narkozę niż ZZO przy CC. Po narkozie trzeba się kobieta dłużej opiekować, po ZZO szybciej sie wraca do siebie.

gracjanna: ale bardzo cieniutka :) grubości włosa mniej więcej

przesadziłaś :)

agael77: I dla ścisłości- nie ZZO tylko ZP

u nas w szpitali stosują skrót ZOP