Vall - historia podobna do mojej, ale moja na szczęście inaczej i trochę szybciej się zakończyła. Ale powiem ci , że jak czytałam twoją "opowieść" to miałam od razu dreszcze i przed oczami obraz mojego porodu. Na szczęście była przy mnie moja położna i lekarz prowadzący i to dzięki nim nie musiałam przeżywać do końca tego co ty przeżyłaś. Moja ulga nadeszła szybciej!

kochane ja tez mialam swoja polozna - pomogla bardzo na tyle ile mogła... i to chyba dzieki niej faktycznie zdecydowano sie w koncu zakonczyc to cc, a nie inaczej...
coż... ważne ze juz minęło..i teraz mamy naszego Skarbeczka......

No i ja dlatego zastanawiam się czy nie opłacić mojego lekarza do którego chodzę prywatnie , żeby był przy porodzie, aby uniknąć tych przykrych niespodzianek. A są tu mamy które drugi raz rodziły naturalnie ? Czy za drugim razem idzie szybciej ?

ale długosc porodu zalezy od fizjonomi, fizologi.. to ze pierwszy był ciężki, drugi łatwiejszy... moze tak wyszło z natury..niezaleznie od m-sca...
ja jestem bardzo wdzięczna i zadowolona z połoznej! zlego słowa na nia nie powiem... a to, ze decyzje podejmuje lekarz..na to sie nic nie poradzi..
Ponoc i tak miałam szczescie z etrafiłam własnie na tego

Vall, nie warto brać zzo? Z Twojej opowieści wynika, że to i tak nie pomaga.

Ciacho u mnie szpital tez jest jeden ale polozna ktora byla przy porodzie akurat miala duze mozliwosci, no i gin (moj obecny) tez nie z tych strachliwych co mial duzo do powiedzenia w szpitalu. Lekarz ktory prowadzil mi ciaze nie pracowal w tutejszym szpitalu tylko w innym miasteczku 50km stad i proponowal mi albo cc tam (juz bez zadnej kasy) albo wywolanie porodu - ja sie nie zgodzilam bo za slabe zaplecze noworodkowe mieli no i rodzina mialaby daleko. 3 dni przed urodzeniem Gabrysi poznalam mojego obecnego gina - zajal sie mna super i pozniej w czasie porodu tez podjal istotne decyzje (m.in. o podaniu konkretnych lekow) a polozna zalatwila w pore glukoze na wzmocnienie czy jakis zastrzyk w udo p/bolowy(sorki nie pamietam nazwy). w czasie porodu wiele zalezy od rodzacej ale jeszcze wiecej od personelu


wspolczuje Wam dziewczyny ze porod to dla was traumatyczne przezycie a nie jedna z najpiekniejszych chwil w zyciu

Ja nie miałam aż takiego strasznego porodu ale naprawdę ciężko by mi było nazwać to "wspaniałym przeżyciem" , jak dla mnie nie ma co się na to nastawiać . I tez nie czułam nic, do położonego mi na brzuchu noworodka - zupełna obojętność ...

Ale straszycie . To jak jest z tym zzo? pomaga czy nie?

Widzisz Josaris - różnie z tym porodem bywa Dobrze jednak być przygotowanym na każdą opcję ...

rany ale opowiesci;) dobrzeze ja jzu po :) poszło w miare szybko :) ale praktycznie przez cały czas mialam bole krzyzowe ..to straszne było jakby dzidzia chciala wyjsc plecami ... ale tez mysle z to było jedno z najwspanialszych chwil w moim zyciu;)

No cóz, moje przeżycia związane z porodem były może i traumatyczne i nie chcę na dzień dzisiejszy rodzić naturalne! Ale jak położono mi małą na piersi jeszcze z pępowią, taką usmarowaną, taka naszą maleńka istotkę - CUD, to mimo całego bólu i braku sił od razu zaczęłam ją bardzo przytulać i pamiętam że powiedziałam do męża: "jaka ona jest śliczna - nasza córeczka".Mimo wszystko i tak uważam, że to wspaniałe przeżycie i bardzo zbliża do siebie trzy osoby, które maja teraz tworzyć pełną rodzinę!

Ja bardzo chciałam urodzić maluszki SN - choć przyznam, że się bałam bardzo co i jak ...
Jednak wyszło jak wyszło - miałam CC i cieszę sie, że MALUCHY oba są zdrowe i silne mimo, że urodzone dużo przedwcześnie.
Vall dzielna kobieta z Ciebie - choć myślę sobie, że każda z nas była by [czy też dopiero będzie ] dzielna bo nie ma innego wyjścia. Mnie się wydawało, że jestem odporna na ból - tylko mi się WYDAWAŁO - te skurcze, które ja doświadczyłam od 5:00 rano do 14:40 to naprawdę były silne i upierdliwe - a co dopiero doświadczać je kilka czy kilkanaście godzin ...
Jeśli będzie następna ciąża to będę chciała rodzic SN - zobaczymy. Aga ma rację wybór szpitala jest ważny - nawet jeśli ma się do niego jechać 50 km [jak w moim przypadku]. No i jak ból jest nie do wytrzymania to ZZO można poprosić [w ICZMP podają nieodpłatnie].
Ja Maluchy widziałam przez ułamki sekund i to najbardziej mnie do dziś boli, że nie mogłam ich przytulić, dotknąć itp.

Vall, czytałam wczoraj Twoją opowieść i normalnie mnie wywróciło na drugą stronę prawie.
Bardzo się cieszę, że wszystko to jednak ma taki szczęśliwy finał i masz swojego synala ze sobą całego i zdrowego.
Jeśli pozwolisz, chciałabym zadać parę pytań: czy pytałaś potem, dlaczego poród miał taki przebieg? dlaczego zdecydowano się na cc? czy spadało tętno małego, czy nie postępowało rozwarcie? co się właściwie działo wtedy? Z Twojej opowieści wynika, że to wszystko trwało strasznie długo i w jakimś ogromnym chaosie!

My szykujemy się powoli do porodu w domu, mam nadzieję, że będę Wam miała milszą opowieść do napisania.

pani_wonka - tetno małego bardzo spadło...
po urodzeniu dostał 5 pkt -glównie za brak oddechu...

Mój M też czuł się bezsilny jak leżałam z cewnikiem podpięta do KTG i czekałam na sale. Ponoć tego dnia było dużo CC, nic dziwnego, przecież do ICZMP trafiają kobiety z całej Polski. Jak już było po wszystkim i tak leżałam i myślałam i nie dowierzałam, że Maluszki już się urodziły to słyszałam co chwila jak helikopter lądował a położne tylko po cichu mówiły, że kolejna kobieta z problemami - nie tylko ciążowymi ...
Ale cieszę się, że M był ze mną wówczas i, że położne wpuściły go do mnie nawet jak leżałam na bloku poporodowym - pamiętam, że mocno mnie ściskał za rękę i zacałowałby mnie gdyby położna go grzecznie nie wyprosiła "widać, że szczęśliwy tatuś, ale niech pan da żonie odpocząć" ... Cieszę się, że byliśmy razem mimo, że nasze maleństwa były 4 piętra niżej ... Trudno ...

Konwalijko- przeciez nie wszystkie opisy sa straszne :)
Wiele z nas naprawde dobrze wspomina chwile na sali porodowej.

Konwalijko te historie pisane przez nas na tym wątku nie są po to by "straszyć" dziewczyny przed rodzeniem dzieci. Ja potraktowałam ten wątek inaczej - wygadałam się po prostu. Wyrzuciłam z siebie to co we mnie siedziało [w sensie psychicznym] - rozumiesz strach o dzieci, niemożność bliskiego spotkania po urodzeniu ...
Jak sama zaciążysz - czego życzę Ci szczerze - to sama po urodzeniu dziecka będziesz chciała napisać jak Ty to przeżywałaś. Z drugiej strony wiemy jak to jest z lekarzami i położnymi - i w ogóle jak postępuje biały personel podczas narodzin dzieci - czasem jest różowo a czasem nie warto pisać

Vall, głęboki ukłon. Jestem pewna, że to przeżycie zmieniło Cię i że już nigdy w życiu nie braknie Ci siły.

Co do przebiegu porodu to jestem zdruzgotana, że na tyle rzeczy Ci nie pozwalano. Ok, wiele spraw to kwestia pieniędzy na wyposażenie (np. KTG przenośne, z którym można swobodnie się poruszać), ale poza tym? I te lekarskie wycieczki, brrr. A co do zzo to istnieje też możliwość, że niedokładnie wbito Ci wenflon.

S_biela, nie widzę sensu stosowania pompki. Wystarczy Twój własny albo mężczyzny palec (przepraszam, jeśli to dla kogoś niesmaczne) i dobra oliwka do masażu krocza. A na dwa tygodnie prze dporodem nasiadówki nad naparem z chabrów. A potem i tak mogą Cię naciąć - chyba że rodzisz w wodzie.

Jeśli macie ochotę poczytać dłużyznę to znajduje się tutaj
Mój nick na tamtym forum to również NovemberRain, wpis jest z 10.09.2007 19:09
Wkleiłabym tutaj, ale mi pokazuje, że
"Napotkano pewne problemy
komentarze jest o 3462 znaków za długie."
:)
I przepraszam za błędy jakie są w powyższym tekście, ale przyznaję się, że nie przeczytałam przed dodaniem.

Postaram się więc podzielić swoją opowieść. Przynajmniej będzie poprawiona i może dzieki temu będzie się ją lepiej czytać:

W piątek byłam u swojej lekarki na ostatniej wizycie – miałam jeszcze 2 tyg do terminu, ale powiedziałam jej, że czuję, że go nie doczekam. Po badaniu przyznała mi rację, stwierdziła, że do porodu brakuje tylko skurczy i że warunki mam dobre na szybki i łatwy poród, małe dziecko (wg. usg robionego we wtorek mały miał wtedy ważyć ok. 2600g), główka bardzo nisko...
W sobotę rano odszedł mi czop. Powiedziałam mężowi, że najdalej w ciągu dwóch dni zostaniemy rodzicami. Pojechaliśmy do mojego ojca do Pruszkowa (mieszkamy w Warszawie). Później, ok. 17 przyjechał po nas znajomy - zabrał nas do Grodziska do siebie, bo oni mieli do obgadania jakieś sprawy biznesowe (konstruują firmę). Wychodziliśmy, ja jeszcze siusiu. Wyszłam z toalety i poczułam, że coś ze mnie wyleciało. Weszłam jeszcze raz i stwierdziłam, że się nie zsikałam :P, ale tego mokrego było mało. Powiedziałam do męża, że chyba mi zaczęły odchodzić wody... Znajomy mówi, że nie, że to by musiało być dużo, bo jak on wiózł żonę do porodu, to z niej chlusnęło... Miał nas odwieźć do pociągu, ale wyszliśmy z klatki, a ze mnie znów pociekło, też nie dużo, ale już popłynęło po nogach. Była 19.45, skurczy brak. Znajomy zaoferował, że nas zawiezie do Warszawy (35km). Zawiózł nas do domu, ja spokojnie, mąż w nerwach. W domu jeszcze na spokojnie, wykąpałam się, umyłam i wysuszyłam głowę, zjadłam, pisałam na forum.
Do szpitala pojechaliśmy tramwajem i autobusem. A tu kartka na drzwiach, że nie przyjmują pacjentek, bo mają nadmiar...Zadzwoniliśmy domofonem, wyszła położna, pyta się, co się stało - mówię, że wody zaczęły mi odchodzić. Obejrzała moje dokumenty, zadzwoniła po położną z bloku porodowego, zarejestrowała mnie. Przyszła położna. Zbadała mnie. Powiedziała, że jak na brak skurczy, to szyjka jest ładna. Powiedziała, że pęcherz pękł gdzieś w środku, nie u dołu, dlatego wody się wylewają ze mnie tak stopniowo. Było ok. 22.30 - skurczy nadal nie miałam, rozwarcia brak.
Przeszliśmy z mężem na blok porodowy. Wszystkie sale były puste, w tym ta bezpłatna. Zrobiono mi ktg. Tętno Cyryla książkowe, skurczy brak. I tak sobie siedzimy. Mija jedna godzina... Kolejna... O pierwszej podłączyli mi oksytocynę. Dawkowali powoli. Tętno Cyryla super, skurczy brak. Do piątej skurcze nie przekraczały 20 chociaż brzuch zaczynał mnie delikatnie boleć. Dawka oksytocyny cały czas była zwiększana. Szkoda mi było mojego męża - biedak nic nie zjadł w domu i był bardzo zmęczony. Jakoś koło siódmej rano zaczął mnie boleć brzuch, ale skurczy nadal nie było. Miał przyjść o siódmej lekarz i przebić mi pęcherz płodowy. Ale o siódmej na sąsiednie łózko przyszła jakaś kobieta z bólami i 7.05 już miała synka na piersi... Prawie się popłakałam. Po pierwsze dlatego, że usłyszałam pierwszy krzyk jej dziecka, a po drugie - już byłam zmęczona tym czekaniem, tym, że się nic nie dzieje, a w tzw. międzyczasie już kilka kobiet urodziło.
O ósmej przyszedł do mnie lekarz i przebił pęcherz od dołu. Wtedy już miałam skurcze, bo pamiętam, jak mi siedział między nogami i pytał się "pani Paulino, czy idzie skurcz". Przyszła też nowa położna, młoda dziewczyna, mąż mówi, że Magda ma na imię, ja nie pamiętam. W każdym razie, później już zaczęły się skurcze, zaczęłam płakać, miałam problemy z oddechem. Kazali mi oddychać - a ja nie mogłam, dławiłam się łzami. Nie działało na mnie nawet to, że małemu słabło tętno - nie byłam w stanie właściwie oddychać.
Po trzecim pytaniu mojego męża o znieczulenie powiedziałam, że chcę. Na początku mi odmówili, bo nie było rozwarcia. W tym czasie też pojawiła się lekarka, która prowadziła moją ciążę. Wydawało mi się, że strasznie dużo czasu minęło, ale podobno o 8.30 badała mnie położna i było już 5 cm rozwarcia. Zapewne przez to, że przewalili mnie oksytocyną, która po przecięciu pęcherza płodowego znacznie przyspieszyła akcję porodową. Dostałam znieczulenie, które przyniosło niewielką ulgę. Ale jak położna zaproponowała mi przejście do wanny, to już nie mogłam na nogach ustać, byłam ledwo kojarząca, co się ze mną dzieje, było mi wszystko jedno...

Bardzo ładny opis, dzięki! Fajny dialog z Mamą :)

Witam. Wklejam link do bardzo poruszajacego arykulu o przyjsciu na swiat dziecka niepelnosprawnego. W zasadzie artykul nie jest w calosci o porodzie, nie jest przede wszystkim o porodzie ale zalezalo mi zeby przynajmniej kilka z was zacheciec do lektury a nie bardzo wiem w jakim watku umiescic informacje.
http://goscniedzielny.wiara.pl/index.php?grupa=6&cr=0&kolej=0&art=1200314855&dzi=1104786574&katg

Ja też prawie płakałam, ale wolałabym nie urodzić takiego dziecka, niż potem przeżywać traumę porodu, śmierci, i pogrzebu.

Chyba mimo wszystko nie powiedziałabym tak jak Iwa,ze jest to PIĘKNA HISTORIA.
Mam nadzieję,że NIGDY nie pojawi się na naszym forum taki opis porodu napisany przez 28-dniową foremkę.

W biegu codziennych dni, czasem zapominam podziekować Bogu za szczęście, jakim są moje zdrowe dzieci

juz wczesniej czytałam ta historie i szczerze powiem,ze podziwiam rodziców tego dziecka.musieli byc bardzo ze soba zwiazani emocjnalnie bo wiadomo ze jeden wspierał drugiego a to dodawało im siły żeby podjac taka decyzje.A mąż nie zawsze umie znależć sie w takiej sytuacji niestety...

i własnie po takich historiach dopiero otwieraja sie nam niekiedy oczy ,że jestesmy ogronymi szczesciarami majac zdrowe dzieci..