<strong>Tagusia</strong> pieknie napisane !!
Gratuluje..i oby wszytskie porody takie były!

No i co??? jak zwykle ryczę Tagusia, śliczny ten opis i taki optymistyczny. Też chce tak rodzić.

Tagusia SUPER! Wiem jak się czujecie i jak się czuliście tamtego dnia….my z moim M mieliśmy podobnie….
Znaliśmy termin porodu 11 dni wcześniej…magiczna dla nas data 29.02.08 godz. 19.30 (mieliśmy się stawić w instytucie).
Noc z 28 na 29 nie przespana – myślenie o tym jak to będzie?, jak podołamy temu wszystkiemu? Lęk przed nieznanym…. Czy wszystko będzie ok.?! Mój M poraz kolejny stanął na wysokości zadania i nie okazywał strachu, pocieszał mnie, tłumaczył…
W piątek 29.02.08 rano zjadłam jeszcze „lekkie” śniadanko, by pościć już do końca porodu…. Pojechaliśmy też na zakupki, by się odprężyć, zrelaksować – pogoda była piękna…
O godz. 18.30 M zarządził ,iż JEDZIEMY….
Na izbie przyjęć niesamowity tłok! Pełno kobiet czekających na przyjęcie…. Odczekaliśmy chwilkę i zadzwoniłam do swojego gin. Że już jesteśmy i czekamy…- czuł chyba mój stres bo zaczął się śmiać i powiedział, że on też za chwilkę będzie i by wejść do wewnątrz instytutu i zaraz położna poprosi mnie do siebie…. Czekaliśmy około 30-40 min (miałam wrażenie, że czas się zatrzymał) – przyszła położna i poprosiła mnie do środka z dokumentami i torbą… spisała co trzeba, najgorsze było oświadczenie o tym kogo powiadomić w razie mojej śmierci czy śmierci dziecka…., czy wyrażam zgodę na sekcję gdyby się coś stało….(cud, że w tej chwili umiałam jeszcze racjonalnie myśleć), następnie poprosiła bym się przebrała w koszulę oraz zapytała czy chcę by M poszedł ze mną na górę? Odpowiedziałam, że jeśli jest taka możliwość to oczywiście…. poszedł.
Na górze dostałam elektrolity w kroplówce i co jakiś czas musiałam iść na ktg…. Czas się dłużył niemiłosiernie, ja zaczęłam z nerwów dygotać… denerwowałam się już… pojawił się mój Gin. I powiedział że za chwilkę zaczynamy, przedstawił mi również drugą panią doktor która będzie pomagała przy zabiegu, zadała jeszcze kilka pytań…. Pożegnałam się z M. już nie było strachu, szłam w nieznane… wiedziałam że od tej chwili wszystko już będzie inne, że „wyjdę” odmieniona – nasze życie będzie odmienione…. Było około godz. 22.20
Sala operacyjna była dosyć duża, z zieloną na wysoki połysk glazurą oraz jak dla mnie wielkim łóżkiem ( mam 156 cm wzrostu) Było kilka kobiet, jedna z nich przedstawiła się jako anestezjolog, żartowały ze mną, były miłe….
Zostałam znieczulona podpajęczynówkowo (cały czas informowano mnie co mi robią i co się dzieje), nie było to miłe…,ale wiedziałam że w tej chwili nie mogę się ruszyć…. Pamiętam, że ostatni raz trzymałam rękę na brzuchu, ostatni raz trzymałam swoją Juleczkę jeszcze przez powłoki skórne mojego brzuszka…. Zaraz miało być po wszystkim…
Usłyszałam śpiew Leonarda Cohen’a (mój gin. jest jego fanem), zrobiło się miło.
Zaczęło się…. Czułam szarpnięcia, rwania (ale nic nie bolało) tylko czułam, miałam świadomość… miałam wrażenie, że wszystko trwa w nieskończoność…zrobiło mi się niedobrze, słabo, powiedziano mi że wszystko ok (że spada mi ciśnienie) – podano jakiś środek…
Nagle usłyszałam jakieś zakwilenie…, a może mi się zdawało?! Nieeee, przestraszyłam się, że coś jest nie tak, ale po chwili moja córcia zaczęła porządnie krzyczeć!!!! Była 22.50 Gin. powiedział, że jeszcze chwilka…. Zaczęłam płakać, pani pediatra pyta mnie jak mała ma na imię i czy poprosić męża, byłam w stanie tylko kiwnąć głową, wpadłam w histeryczny płacz, aż mój Gin zaczął się śmiać jak ja się mężowi pokażę z podpuchniętymi oczami…. Pojawił się mój M. przez szybkę, widział ją już, zrobił pierwsze zdjęcia – był dumny jak paw, był twardy! Pamiętam, tylko że powiedział że jest śliczna i że mnie strasznie kocha….- przyniesiono mi córcię (szkoda że tylko na chwilkę) była jeszcze umorusana w wodach, kwiliła ale już nie płakała…. Zabrali ją do mycia.
Potem pamiętam tylko ból i coś ciężkiego na moim brzuchu był to worek z piaskiem by szybciej obkurczała się macica… leżałam na Sali pooperacyjnej i M mógł zostać tylko chwilkę…- wynajął pielęgniarkę która opiekowała się mną i małą całą noc, przynosiła malutką do karmienia (mimo że nie miałam pokarmu), przytulałam malutką jak tylko umiałam najlepiej, mimo że nie czułam dolnej połowy ciała….
Kochane nasza kruszynka przyszłą na świat 29.02.08 o godz. 22.50 z wagą 2460 i 50 cm długości – 10 pkt. w skali Apgar.
WARTO BYŁO POCIERPIEĆ DLA TEGO MALEŃSTWA….

Kiciu i znow sie poryczalam sliczny opis badzcie juz zawsze zdrowe gratki dla taty tez mu sie naleza

Ależ się popłakałam. Kicia wspaniały opis, jednak najbardziej wzruszył mnie opis Twojego M. Niewielu mężczyzn stać na coś takiego. Wielkie gratulacje dla Was i całuski dla Julci.

pierwszy raz przy takim opisie
Kicia gratulacje

co opis to ryczę bardziej!!! świetny opis i tatusia również!!! kicia, gratuluję jeszcze raz! buziaki

Kicia po raz pierwszy uroniłam kilka łez podczas czytania. A opis twojego męża to już mnie powalił na kolana. Cudony opis. gratuluje wam obojgu małej, słodkiej Julci

no to teraz ja!!!jak wczesniej pisalam w temacie sex w ciazy!bylam sama cala ciaze ale kwitlam wspaniale sie czulam i wygladalam przytylam tylko 14 kilo a jak wychodzilam ze szpitala po porodzie wazylam prawie tyle co przed ciaza!!ale dziewczyny rodzilam strasznie dlugo 24 godziny i jak juz mialam rozwarcie okazalo sie ze wiktor nie ma zamiaru wyjsc i zaklinowal sie gdzies w kanale!!nie bede wam opisywala calego porodu bo nie chce nastraszyc przyszle mamy ale bole mialam z krzyza i z brzucha przez wszystkie te godziny!!urodzilam syna 3:15 w nocy lekarz po telefonie od poloznej przez krociutki korytaz szedl 15 minut!!mialam porod kleszczowy!wiktorek mial na skroniach siniaki ale byl zdrowy nie uszkodzili mu zadnych nazadow !wazyl 3,400 i mierzyl 55 dlugosci!ale jak uslyszalam kleszcze!!!!!!! to pomyslalam zeby Bog go mial w opiece aby byl zdrowy!!widzialam go przez mgle bo mialam bialka w oczach popekane(naczynka)!nio i po kleszczach mialam problem z zejsciem z lozka porodowego!!polozna podstawila mi schody i kazala zejsc!nawet mi nie pomogla!mialam potem ok 3 miesiecy problemy z chodzeniem idac na spacer z malym musialam opierac sie o wozek i co 10 minut siadac bo mdlaly mi nogi!naszczescie wszystko po kilkudziesieciu dniach sie cofnelo!bylo mi ciezko bo nawet nie mialam faceta ktory by mnie wspieral i pomagal ale moglam liczyc na moja mame i reszte rodziny!Ciesze sie ze nie wszystkie kobiety rodza tak jak ja!!teraz jestem i zyje na stale w stanach i mam nadzieje ze moje 2 dziecko nie bedzie tak cierpialo jak moj synek!!tu sa inne metody i nawet nie ma czegos takiego jak kleszcze!!nie prowadza takiej polityki w szpitalach ze jak jest cos zabronione to dalej to stosuja!!!tym razem chciala bym poprosic o znieczulenie poniewaz nie chce aby bol zaklocil szczescie jakim jest poczecie dziecka!!pozdrawiam babeczki!!

dzieki serdeczne!1tez znam wiele przypadkow nieszczesliwego porodu kleszczowego(moja sasiadka miala taki porod dziecko pozniej mialo zeza i ponoc guza w glowce ale nie wiem jak to sie skonczylo!bo wyjechalam!ale ten krwiaczek lekarz mowil ze moze sie cofnac bo to malutkie dziecko a jak nie to operacja!!)teraz dziewczynka ma chyba ze 2 latka!i nie wiem jak sie ma!

kicia, kaczusia czekalam na wasze opisy sa super teraz bedzie kolej na mnie.
Cesarke jedna juz mam za soba teraz poczecie SN mam nadzieje ze sie nic niewydazy.
Mam pytanko czy wasi mezowie niemogli byc razem z wami na sali?moj mnie trzymal calyczas za reke przy cc to bylo dlamnie bardzo duzo.
Jak urodze to wam krociutko opisze pierwsza ciaze ktorej niewspominam z usmiechem.

Mahabi wspolczucia ja mam ciagle wlasnie taka wizje zeby tylko mala sie niezaklinowala najbardziej boje sie komplikacji a nie bolu.

Dziewczyny, pilne pytanie: jak odczułyście pęknięcie worka owodniowego w sobie?????

Ja przed chwila byłam w WC, gdy wstałam :) poczułam nagle w środku na dole potężne, choć zupełnie bezbolesne PUK!!! Nie wiem, co to było, ale woda mi nie leci. Przynajmniej na razie ... Hmm, czy jest możliwe, że worek pękł, lecz nic nie wyleci przez zamkniętą szyjkę? Hmm...

Dziękuję za odp. AniuM

Hmm, bo chyba niemożliwe, by tak nagle szybko, z przytupem :) sie głowa zsunęła???? Nie wiem, co myśleć. No nic, poczekamy na cokolwiek, co będzie działo się później :)

Haha, pewnie tak :)

Tak po cichu to napiszę, ze chciałabym, by Damian urodził się w moje urodzinki :) 22-go, no, ale wiadomo, Mały wykluje się, gdy będzie gotowy })i({

u mnie to tez było PUK ale potem było CHLUST wiec nie wiem co to było u ciebie ;)

Może teraz ja...:
Ogólnie skurcze jakieś większe niż zwykle miałam, zaczęły sie w sobotę 22.03 ok. 15:30. Od razu co 8 minut, szybko osiągnęły częstotliwość co 4 minut, jednocześnie coraz bardziej bolesne. Zapisywaliśmy z mężem ich częstotliwość. Pojechaliśmy do szpitala o 17:00. Od razu wzięto nas na porodówkę, trafiliśmy do ładnego pokoju porodowego, gdzie było łóżko, wanna, piłka itp.
Od razu badanie, rozwarcie na 1,5 cm, dostałam Dolargan, jednak on zamiast uśmierzyć choć troszkę ból, przyspieszył jeszcze dodatkowo akcję, skakałam na piłce, a raczej to Adam kręcił mną na piłce i naciskał na ramiona, bym skakała :) Stanął na wysokości zadania od samego początku. Gdy zaczynał sie skurcz skakaliśmy, w czasie przerwy kręciliśmy się na piłce.
Po godzinie już były 4 cm. Ból faktycznie specyficzny, nie da się go pomylić z żadnym innym! Maż pytał czy chcę ZZO (u nas w szpitalu jest darmowe, wcześniej zgłosiłam że być może poproszę o ZZO, więc w tym celu pobrano mi dodatkowo na początku krew do badania). Położna jednak sprawdziła rozwarcie i mówi, ze nie ma sensu już brać znieczulenia, bo rozwarcie "dotarło" do 8 cm… i nagle mam wchodzić na łóżko. Męża na chwilę wyprosili, po czym położne wsunęły mi miskę pode mnie, leżałam pod pewnym katem i wzięto jakieś narzędzia. Potem dowiedziałam sie, ze położne próbowały pobrać z główki dziecka (jeszcze we mnie) krew do szybkiego badania, ponieważ Małemu zaczęło gwałtownie spadać tętno (do 28), co było wynikiem zaniedbania ze strony położnych, które zawołane były do porodu obok. Ja w tym czasie właśnie miałam najgorsze skurcze i bardzo szybko zaczęła następować akcja porodowa. Nie udało im się jednak pobrać krwi z główki, gdyż Mały cofnął się, zdążyły tylko skaleczyć go w główkę, co tłumaczyły potem w trakcie gdy już wychodził. Mąż mówił mi potem, ze wyczuł coś złego, więc wszedł drugimi drzwiami i stał niezauważony. Potem go poprosiły, by już wszedł, a on był już przy mnie. Przebiły na tym łóżku mi pęcherz płodowy, szybko nastąpiło rozwarcie całkowite, położne szybko zdejmują ze mnie moją koszulę, zakładają białą sznurowaną i zaczęły się bóle parte. Akcja niestety szła zbyt szybko i dostałam dożylnie trochę Fenoterolu, by osłabić akcję porodową. Jednak zadziałały bóle parte. Partych bólów nie da się powstrzymać, nawet nie czułam jak Mały mi wychodził, widziałam tylko nożyczki, położne mówią, że widać ciemne włoski i czy chce dotknąć główki, dotknęłam więc, a po chwili miałam go na brzuchu :) Poród ogólnie trwał 5,5 godziny, szybciutko poszło.
Mąż przeciął pępowinę, zniknął z położnymi na mierzenie i ważenie. Mi położna założyła 3 szwy skórne, gdyż mam małe nacięcie prawostronne, z czego bardzo się cieszę. Nie wyobrażam sobie, że mogłabym pęknąć nie w tę stronę co trzeba, np. w stronę odbytu. Trafiliśmy następnie z Adamem do pokoju, który mieliśmy przydzielony. Byliśmy tam tylko my (w sumie ja) przez cały pobyt. To duży komfort. Od razu po porodzie dostałam powera, poszłam do łazienki, krzątałam się. Na drugi dzień czuć było obrzęki. Oczywiście jesteśmy już w domu. Myślałam, ze będzie problem z kroczem, jednak prawie od początku siedzę normalnie, nie ma z tym problemu, z czego się bardzo cieszę, kółko dmuchane nieużywane :) Damian jest ok, ciągle je i śpi. Płacze oczywiście również.

I jeszcze jedno: jestem bardzo zadowolona z mojego Męża, urodziliśmy razem, był ze mną od początku, skupiony, kontrolował sytuację, całym sercem i całym sobą urodził ze mną nasze dziecko! Jest szczęśliwy, mówi, że nie wyobraża sobie być w tym czasie gdzie indziej i że nie rozumie jak można czuć po tym obrzydzenie. Wszystko miało być tak jak było :) Jest mi bardzo bliski. Kocham Cię Mężu!!!!
Pozdrawiam!!!!!!!!

Honiu jeszcze raz wielkie gratulacje dla was... no i przekaz gratki dzielnemu tatusiowi... tak trzymac

Honia, proponuję żebyś opowiadała o kolejnych wyczynach Damianka na rozpakowanych, będziecie bardziej zauważeni :)) a poród z tego co widać poszedł całkiem sprawnie, więc super

p.s. czy znacie kogoś kto czuje obrzydzenie po porodzie? bo wg mnie to fama i raczej argument w ustach panów, którzy nie chcą rodzić z żonami

ale opowieści

edma niestety nie możemy wybierać rodzaju porodu - wszystko zależy oid tego co najlepsze dla maluszka.
ściskam mocno

no zuza - jesteś expresówa już
i widze że przeżycia męża odciągneły twoją uwagę od nieprzyjeności porodowych

Zuza niezly ten Twoj gin :) pieknie meza namowil do wspolpracy :D

Zuza fajnie, że masz to już za sobą - no i M pewnie był zaskoczony hhii ;D Wracaj do nas :P

Fmartuniu fajnie ze juz jestes
zapraszamy na rozpakowane

zaraz bede zgrywac zdjecia
jeju jak czlowiek sie dorwie do internetu...nie wiadomo od czego zaczac