taki poród to marzenie- Gratuluję

Mam nadzieję że u mnie też będzie szybko:)

Dajen czytając Twój opis nie dość, że się poryczałam, to jeszcze żałuję, że nie wybrałam Kamieńskiego. Pomimo tego, że Kamieńskiego mam pod nosem, zdecydowałam się na Brochów. Ech, trzeba następnego dzidziozaura zrobić i tym razem lepiej szpital wybrać

Gratuluję serdecznie takiego pięknego porodu.

Witam, jestem w ciąży i wzięło mnie na wspomnienia, więc postanowiłam się podzielić swoim porodem sprzed dwóch lat

Mieszkałam wtedy między Wrocławiem a Oławą. Moja przyjaciółka jest położną we Wrocławiu i radziła wyłącznie Kamińskiego, ale dla nas to było daleko, więc w grę wchodził Brochów i Oława. Zamieszkaliśmy rok wcześniej na nowym osiedlu i wszystkie kobietki wybierały Brochów, ale wspomnienia miały raczej negatywne. Postanowiłam zaryzykować i skłaniałam się ku nikomu nieznanej Oławie, ale ostateczną decyzję zostawiliśmy sobie na ostatnią chwilę. Do porodu podchodziłam całą ciążę na spokojnie, nie miałam możliwości chodzenia do szkoły rodzenia z powodu zagrożenia, więc wszelkie informacje czerpałam z sieci. Mimo to byłam spokojna, może dlatego że ciąża była wyczekiwana bardzo długo. Termin miałam na 25.12.2010

14.12. odszedł mi bezbarwny czop. 17. miałam pierwsze ktg, które nie pokazało ani jednego skurczu. Lekarka stwierdziła, że po nowym roku wywołamy pewnie, bo nic się nie zapowiada, tym bardziej że szyjka jeszcze długa na 1cm. Wieczorem poczułam się źle, dostałam kataru. Wypiłam mleko z miodem i położyłam się spać.
O 2:30 obudziło mnie jakby pyknięcie ;) Leżałam i zastanawiałam się, co to było i nagle poczułam, że coś ze mnie leci. Obudziłam męża mówiąc, że wody mi odeszły i ma się szykować. Momentalnie ogarnął mnie ogromny strach, a wcześniej porodu się nie bałam. Wzięłam prysznic, zjadłam i pojechaliśmy na IP do Oławy. Skurczy żadnych nie miałam i wiedziałam, że łatwo nie będzie. Obudziliśmy położną i ku mojemu zdziwieniu powitała nas uśmiechnięta, co nie zgadzało się z opowieściami koleżanek. Co najdziwniejsze również zostałam zapytana o zgodę na szczepienie, nacięcie, lewatywę itd., co wtedy we Wrocławiu podobno wtedy standardem nie było.
Formalności zajęły około 1,5 godz. W tym czasie pojawiły się bóle jak na @: regularne co 7min, ale bardzo lekkie. Przy badaniu okazało się, że wody są żółto-zielone, a w domu były bezbarwne, przynajmniej ja nie zauważyłam zielonego koloru. Podłączyli mnie pod ktg, a tam jak dzień wcześniej skurcze około 0-10, a do tego tętno troszkę spada. Zakwaterowali nas w pokoju przedporodowym, ja w tym czasie miałam lewatywę, a mąż drzemał na fotelu :) Później miałam się przespać i poczekać, może lewatywa ruszy macicę do pracy. Oczywiście z wrażenia zasnąć nie mogłam.
Około 8 nadal skurczy na ktg nie było, chociaż ja czułam bóle miesiączkowe mocniejsze niż wcześniej. Rozwarcia również nie było. Postanowili podać oxy na wywołanie. Lekarka dała mi czas do 16 na poród sn(z powodu tych zielonych wód), na którym bardzo mi zależało. W tym czasie zaczęła się nowa zmiana i poznałam "swoją" położną- Panią Stasię. Okazało się, że będzie ze mną cały czas, mimo że nic nie płaciłam. I rzeczywiście wyszła trzy razy w ciągu całego dnia- 2 razy na przerwę i raz pomóc gdy parła inna pacjentka.

Około 9 skurcze zaczęły się skurcze i od razu bolały konkretnie i były częste bo co minutę, a na ktg marne 20, chociaż mąż później mówił, że co trzeci skakał nawet do 120. Na sam początek zwymiotowałam(kilka lat wcześniej na skurcze poronne reagowałam wymiotami i wtedy lekarz stwierdził, że przy porodzie będzie zapewne podobnie). Postanowiłam walczyć, żeby urodzić naturalnie: spacery, worek sako, drabinki. Pani Stasia zachęcała do ruchu, a męża instruowała jak masować plecy, bo miałam skurcze krzyżowe. Ktg miałam przenośne, więc nie było problemu, jedynie musiałam mieć przy sobie stojak z oksy.
Rozwarcie szło dość szybko, od zerowego o 9 do pełnego o 13. Kryzys miałam nie przy 7cm a przy 5, aż musiałam się położyć na kilkanaście minut, a potem dostałam powera: nadal tańczyłam, robiłam przysiady w czasie skurczu, a między nimi rozmawiałam z położną, a nawet żartowałam. Położne od 12 były właściwie dwie, bo inna pacjentka urodziła.
Niestety mimo pełnego rozwarcia, mały nie mógł się wstawić w kanał i nawet nie czułam partych :/ Po dwóch godzinach rozpoczęliśmy pierwsze próby parcia(ok.14:40). I tutaj kolejna niespodzianka, Pani Stasia podstawiła takie specjalne krzesełko z dziurką i stwierdziła, że się nie kładziemy a próbujemy tutaj. Wyjaśniła też jak przeć(jak na kupę z otwartymi oczami), bo tych partych nadal nie czułam :( Parłam, parłam i nic, nogi mi się zaczęły trząść ale chyba z wysiłku, bo ból przy parciu był dużo mniejszy niż przy rozwierających. Zmieniłam pozycję na klęczki, ale nie mogłam utrzymać równowagi z powodu tych nieszczęsnych nóg, więc położna zdecydowała się na powrót na łóżko, co przyznam szczerze było dla mnie ulgą.
Wybiła godzina zero czyli 16, a tam widać włoski. Wtedy położna mówi: musimy mu pomóc, bo cały czas się cofa. Myślałam, że chodzi o kleszcze czy próżnociąg, ale to „tylko” nacięcie, które nie bolało, ale szczypało lekko. Przy trzecim partym po nacięciu Adaś przyszedł na świat- była 16:25 :) Nie czułam żadnego bólu w momencie wypierania, nagle zobaczyłam na piersi mojego małego włochacza. Tatuś aż przysiadł z wrażenia i nie był w stanie przeciąć pępowiny. Łożysko wyszło samo po 5min., a potem szycie dość nieprzyjemne ale raczej bezbolesne. Adaś był podwójnie okręcony pępowiną.

Opieka poporodowa była również rewelacyjna, wciąż proponowano mi leki przeciwbólowe, mimo że nic mi nie dolegało. Położne od noworodków wciąż przychodziły i pytały, czy pomóc w karmieniu lub opiece nad maluszkiem.

Wybór tego szpitala był najlepszą decyzją w moim życiu. Wtedy w 2010 nie było jeszcze tego odgórnego standardu opieki poporodowej, a ja zostałam potraktowana po ludzku, czego, przyznam szczerze, nie spodziewałam się. Mimo że tam już nie mieszkam, prawdopodobnie w okolicach porodu się przeniosę, aby znowu tam rodzić

W książce Ireny Chołuj jest napisane, że żeby można było powiedzieć, że poród się zaczął, skurcze muszą występować regularnie, przynajmniej co 5 minut, trwać przynajmniej 60 sekund i powodować rozwieranie się szyjki. Więc wcale nie musi być od odejścia wód

Peppermill: Aaa...i jeszcze nadmienię, że przez cały poród byłam podpięta do ktg i żaden skurcz nie zapisał sie powyżej 15. Więc na wysokość zapisu KTG czasem nie warto patrzeć.

Potwierdzam, u mnie w obu porodach KTG ani razu nie zapisało ani jednego skurczu. Ale dobra położna nie patrzy na maszynę, tylko na kobietę i to jej przede wszystkim słucha

hydrozagadka: żeby można było powiedzieć, że poród się zaczął, skurcze muszą występować regularnie, przynajmniej co 5 minut, trwać przynajmniej 60 sekund i powodować rozwieranie się szyjki. Więc wcale nie musi być od odejścia wód

Dokładnie tak nam mówiła położna. Poród zaczyna się od regularnych skurczy 5m/60 sek ALBO od odejścia wód płodowych (nie siurkania, a od odejścia - czyli pęknięcia obu warstw pęcherza płodowego). I w ten sposób czas liczą w szpitalach. Od tego co pojawi się jako pierwsze. U mnie wody ciekły na początku, a dopiero potem pojawiły się regularne skurcze - i od tego momentu mam wpisany czas porodu.

Hej dziewczyny:)
przyszla pora na mój opis porodu:)
Trochę sie naczekałam w szpitalu bo w sumie byłam 12 dni.
uffff….wreszcie wróciłam do żywych……ale powiem wam, że łatwo nie było.
Samo to, że w sumie spędziłam 12 dni w szpitalu dalo mi się we znaki, do tego stres i martwienie się o moją malutką…dwie indukcje porodu, dwa razy lewatywa…
W każdym razie jak przyszedł pamiętny dzien 21 lutego zabrali mnie na indukcję porodu na porodówkę, ale lekarka po obchodzie na badniu stwierdzila, że z racji tego, ze nie ma postępów w przygotowaniu szyjki wyrokuje że będzie cc.
Na porodówce po przebiciu pęcherza ( lekarz długo szukał miejsca z wodami płodowymi, było ich tak mało) i podaniu oksytocyny pojawiły się u mnie skurcze, nawet regulane co 2 minuty i były bardzo silne jednak całkowicie potrafiłam je rozładować za pomocą oddychania którego nauczyliśmy się na SR.
Po ponad 2 godz kolejne badanie – niestety szyjka ani drgnęła. Lekarz od razu zaproponowal cesarkę, zaoferował się że ją wykona i dał mi kilka minut na podjecie decyzji czy decyduje sie jednak na dalsze próby rodzenia naturalnie bez gwarancji, że w ogóle sie uda.
Szybko podjęliśmy decyzje z mężem, że wolimy cc, skoro nie wiadomo, jak to się może skończyć.
wtedy spanikowałam, zaczęłam się bać, że to jednak była zła decyzja a w około zaczęły się przygotowania – cewnik, zastrzyki, przebranie w specjalną koszulę….wtedy te skurcze, które przestałam kontrolować były bardzo bolesne.
Wtedy zawiezli mnie na salę operacyjną, musiałam usiąść na stole operacyjnym i dostałam znieczulenie zewnątrzoponowe, nie bolało a za chwilę po polożeniu mnie na stole zaczęłam tracić czucie od żeber w dół. Były zastrzyki, jakieś malowanie mojego brzucha czymś żółtym, lekarz powiedział: o jaki piękny brzuszek..a po chwili poczułam jak mnie przytrzymują i poczułam dziwne szarpanie, naciąganie i po chwili ktoś powiedział: widać główkę….stópki zawinięte pępowiną…o jaka filigranowa… i usłyszałam jej pierwszy krzyk – to bło wzruszające, łzy mi poleciały, niesamowite uczucie adrenaliny….:)
Połozna szybko umyła i ubrała małą i przyniosla mi ja do obejrzenia, przyłożyła mijej twarzyczkę do mojej twarzy, pokazała płeć i zobaczyłam te sine stópki kochane. Kaja wazyła 2850 gr, mierzyła 54 cm i dostała 10 pkt Apgar:). Moja dzielna dziewczynka.
Następnie zabrali mi ją a ja dostałam zastrzyk nasenny i przespałam szycie po czym obudziłam się już na sali pooperacyjnej a mąż własnie dawał mi buziaka. Oboje uroniliśmy łzy, on i ja….to był magiczny moment, on dziekował mi za piękną córeczkę, ja mu mówiłam że go kocham…
Potem była cięzka noc na sali pooperacyjnej, gdzie walczyłam z bólem pomimo leków, i dostałam coś na sen. A następnego dnia rano, czyli w piątek już zabrano mnie na oddział położnic, gdzie położne kazały wstać i zabrały pod prysznic, co było nie lada wyzwaniem, ból był straszny, wyprostować się cieżko a tu jeszcze musisz sie rozebrać i myć..
No i zaraz dostalyśmy nasze dzieci do opieki w systemie rooming in.
I to też było cieżkim wyzwaniem dla mnie. Obie koleżanki z sali mialy juz po jednym dziecku więc im było łatwiej. Ja byłam pod wpływem silnej adrenaliny i taka wykończona a jednak nie mogłam spać, nie dalo się. Szpital jest moim zdaniem męczarnią. Ciągły hałas, płacz dzieci, głośne rozmowy dziewczyn…do tego badania, stres, nie umiem przewijac, musze prosić o pomoc, nie umiem karmić – muszę dzwonić po polożne, mała płacze z głodu….i tak zdecydowałam się na dokarmianie mm w szpitalu bo mala za bardzo traciła wagę. Kaja urodziła się ze słabym odruchem ssania, gdy dzieci moich koleżanek z sali ładnie ssały to Kaja w bólach i płaczu uczyła się ssać.
Jak wróciłam do domu w niedzielę to poczułam tak ogromna ulgę, że całe to cisnienie zaczęło ze mnie wypływać w postaci łez. Płakałam z byle powodu, stałam pod prysznicem i łzy mi leciały a ja nie wiedziałam dlaczego. W dodatku mam opuchnięte stopy i zatrzymanie wody w organizmie. Na szczęście z dnia na dzień jest lepiej i dzisiaj juz normalnie funkcjonuję choć na czopkach przeciwbólowych, ale gdyby nie pomoc mojej mamy, która jest teraz z nami to byłoby mi ciężko.
Teraz mam problemy laktacyjne ale staram się pracować nad laktacją choć ciężko jest.
No to sie rozpisałam (ten opis skopiowalam spod karty:)

no wymeczyli cię jednak niedobrze jest nych za dlugo w szpitalu co dom to dom to
ale najważniejsze że wszystko ok i że mała jest już zdrowa z wami :-)

Cześć dziewczyny :)
W związku z tym, że występują u mnie wskazania do cc (nad czym ubolewam, ale wiem, że nie ma innego wyjścia), bardzo proszę o Wasze opinie na temat rodzaju znieczulenia, które może być stosowane.
Radziłybyście ogólne czy zewnątrzoponowe?

Dzięki dziewczyny.
Pięć lat temu miałam znieczulenie zewnątrzoponowe,które źle zniosłam. Czytałam też o tym, że ogólne może nie za dobrze podziałać na dzidzię, dlatego trochę się waham.
Ale w końcu dziecko jest ważniejsze niż moje odczucia.

wzruszylam sie piekny opis :) czuje juz jaki piekny to bedzie moment i marze zeby porod trwal tak krotko jak u ciebie :)

Witam Was mamusie
Myślę, że przyszedł czas na opisanie mojego porodu, podzielenie się tym co przeżyłam ale mimo wszystko źle nie wspominam i nawet sądzę, że " zapomniałam".
Pierwszy skurcz odczułam 9 marca o godzinie 15:32 podczas sobotniego obiad, gdzie byli moi rodzice następne skurcze - już regularne co 10 minut - poczułam o 21:32, mąż zaczął liczyć czas odstępstw jak i długość, mąż był bardzo podekscytowany Już chciał o 23 jechać do szpitala . Jednak pojechałam do MSWIA o 23:45, po badaniu odszedł mi czop ( nie cały ) i po godzinie położyli mnie na salę z rozwarciem na 1,5 cm a męża odesłali do domu. Do 6:00 skurcze się nasilały i występowały co 3-4 minuty więc zadzwoniłam po lekarza, zbadał mnie i powiedział, że rozwarcie mam na 2,5 cm! załamałam się, tyle godzin męczenia się i mówienia sobie " BĄDŹ DZIELNA I SILNA! KAŻDY SKURCZ POWODUJE WIĘKSZE ROZWARCIE I BLIŻEJ PORODU" a okazało się, że przez tyle godzin tylko na 1 cm szyjka się otworzyła zapytałam się lekarza jak on to widzi i co myśli? odpowiedział mi na pytanie i po przemyśleniu poprosiłam o ZZO, zadzwoniłam do męża, że ma przyjechać, zabrali mnie na porodówkę i kazali chodzić i skakać, z dużym trudem mi to szło, byłam już zmęczona, szczególnie, że skurcze były na prawdę silne, aż mnie paraliżowało ( to była godzina 7 ). O 8:30 przyszła położna i lekarka zbadały mnie i powiedziały, że rozwarcie na 2,5 cm ( czyli tyle samo ) i główka Leszka częściowo jest w kanale, bardziej po prawej stronie macicy, dlatego nie mam większego rozwarcia bo macica pracuje ale główka nie jest ułożona na swoim miejscu. o 9;00 dostałam ZZO ulga jak cholera!!! lekarstwo Bogów!!! Wyznawałam miłość lekarzowi o godzinie 11:30 przyszła lekarka i stwierdziła, że rozwarcie na 4 cm a skurcze się wyciszyły, więc więcej chodziłam i skakałam na piłce lecz nic to nie dało o 12:00 podłączyli mnie pod kroplówkę OXY, niestety nie na długo bo zapisały się gwałtowne spadki tętna Leszka ( kilka razy ). Bardzo się zdenerwowałam, aż się popłakałam! nie mogłam się uspokoić, w ciągle pytałam się co się dzieje?? dlaczego tak się dzieje?? co teraz będzie?? latali przy mnie jak poparzeni, męża wyprosili, padła decyzja o cesarce! zabrali mnie przed 13:00 a o 13:12 przyszedł na świat mój synek!c cały i zdrowy, był siny ale zdrowy. Dostał 10 punktów, ważył 3670 i mierzył 55 cm

Gratulacje dziewczyny

Venus, jak dla mnie to spadki tętna dziecka, nerwy i CC zawdzięczasz temu lekarzowi, który Ci podał ZZO na za małym rozwarciu... Dolna granica to chyba 4cm (a nawet i to mało), żeby nie zahamować porodu. Ale najważniejsze, że jesteście cali i zdrowi

akirka: Venus, wiesz co to za lekarz i lekarka byli przy porodzie?

Niestety nie wiem

venus super opis. Byłaś dzielna!
A ja jak tak sobie czytam te porody to mi się chce kolejnego! Porodu oczywiście, chociaż i z ciąży bym skorzystała Nie wiem czemu ale to był cudowny czas... Pierwsze skurcze, kiedy to nawet nie wiedziałam do końca czy to to. I w zasadzie nawet nie wierzyłam, że to może być to! I było super! I jak malutki przyszedł na świat to wszystkim wypisałam mmsy ze zdjęciem i to było urocze jak wszyscy czekali na wiadomość ode mnie w stresie i w zniecierpliwieniu... A ja walczyłam jak lwica na tym łóżku i po części w wannie...
I nie jestem masochistką, ale chętnie bym to powtórzyła

cytrynko opis dodający mi otuchy :-)

Venus, Cytrynko - gratulacje!!!
Każdy opis i poród inny ale oba cudowne:) bo przzyszły na świat wasze skarby!

Milagros gratuluję. Byłaś naprawdę dzielna! I ogólnie bardzo ładna data porodu Twoja Ala urodziła się w moje urodziny! Mała Rybka

Dwa lata od wprowadzenia nowego standardu opieki okołoporodowej i wciąż praktycznie bez zmian...

Rodzić po ludzku? Nie w Polsce.

Niezalogowana0: Ona powiedziała, że mam być cicho bo to jeszcze nie są bóle. A normalnych nie przeżyję...

słodki Jezu ! cóż za kobieta z niej ?
nie myślałaś o tym, żeby napisać imienną skargę na jej zachowanie ?
ja bym chyba nie odpuściła.....

Ja po przeczytaniu postow, ze krzyk lagodzi bol, postanowilam sprawdzic to na porodowce i tak jak powyzej spotkalam sie z tekstem ''ale prosze nie krzyczec tylko sapac''...Mimo iz faktycznie bylo mi lepiej to polozna to guzik obchodzilo.Szpital promuje akcje rodzic po ludzku tylko zastanawiam sie po co?ani znieczulenia nie podaja,ani nie pozwalaja wstac z lozka, mimo iz pytalam czy moge jakos zlagodzic bol zmieniajac pozycje. Polozna patrzac w karte jak zobaczyla ,ze to drugi porod powiedziala ''a tam, da pani rade urodzic szybko na lozku.''Nie wiem czy tak szybko bylo, ale bol o wiele wiekszy niz przy drugim porodzie.
W dodatku rutynowo podaja narkoze do CC.

Niezalogowana0: No właśnie tymbardziej, że to kobieta. powinna mieć jakieś uczucia. No niestety.

No niestety, czasami jak sie czyta co wyrabiaja wlasnie polozne na porodowce to ciary przechodza...

Malisiek, moje prośby na nic się nie zdały. Mógłby sobie wolne wtedy załatwić. Ale nie kiedy wychodziłam ze szpitala też go nie było. Przy najważniejszych momentach... Mam duży żal do niego o to... :(

niezalogowana współczuję opis mrozacy krew w żyłach a znieczulica i zachowanie pielęgniarek poprostu żal z całego serca życzę im tak ciężkiego porodu i takich pań do opieki... a m nie dziwię się że masz żal...

YPolly wiem... Cieszę się jedynie z tego, że jeszcze nie jesteśmy małżeństwem... I licze na to, że nie będziemy.

corcia najważniejsza :-* a facet albo może się ogarnie albo mówi się trudno taka piękna i mądra kobieta jak ty na pewno znajdzie sobie lepszego :-*