W MSWiA w Bydgoszczy

Nano, u mnie położna przeleciała mój plan na tyle, na ile dała radę zdążyć, bo szybko rodziłam. I się zastosowała. Ale ja w Zośce w Wawie rodziłam, to jest absolutny pierwej sort wśród szpitali, nie wiem, jak by było gdzie indziej.

Wow Swietnie!
A mogę mieć prośbę? Czy przesłałybyście mi swoje plany privem? Od wczoraj debatujemy z M i dzięki całemu zamieszaniu, które wszczęłam, obgadaliśmy wiele spraw zupełnie prostych, które i w naszym szpitalu da się spełnić. Jednak, jak pisałam wyżej, trzeba wiedzieć, czego się chce

The_Fragile: Monteniu, normalnie staram sie nie czytać relacji z porodów (nie przed swoim ;))

aaaaa tam frag;) dobrze wiesz co Cię czeka;) no i wiadomo drugi podobno lżejszy :)))

hopelight:
aaaaa tam frag;) dobrze wiesz co Cię czeka;) no i wiadomo drugi podobno lżejszy :)))

Wiem, wiem, ale tak jak w poprzedniej ciąży wolę nie czytać :) Poczytam już po :DDDD Pierwszy był piękny, także liczę na powtórkę ;)

Smuga: Ważne jest to, by sporządzając plan porodu równocześnie wytworzyć sobie DYSTANS w stosunku do niego - bo często coś nie idzie zgodnie z planem i chodzi o to, by się nie zdołować gdy np. od razu coś pójdzie inaczej. Trzeba mieć na uwadze dobro dziecko i myśleć sobie "jak urodzę tak urodzę i będzie dobrze." Plan to wytyczne, które dotyczą idei porodu, a życie sobie. Ważne więc, by nie traktować go jako świętość i punkt honoru.

W sumie to nie spotkałam się jeszcze, żeby ktoś traktował plan porodu jak coś, co MUSI być w 100% spełnione, bo jak nie, to dramat. Chyba jednak większość dorosłych ludzi rozumie, że poród nie zawsze da się przeprowadzić zgodnie z planem.

Smuga: "jak urodzę tak urodzę i będzie dobrze."

Smugo, tyle, że w moim odczuciu robi się plan porodu, by urodzić nie obojętnie jak. Nie zgodzę się z tym fragmentem Twojej wypowiedzi. Nie zawsze tak jak chce personel jest dobrze Rodziłam już i zdaję sobie sprawę z tego, że mogę napisać koncert życzeń, a życie go zweryfikuje. Jednak zalezy mi na tym, by druga strona zechciała uwzględnić te sprawy, na które mamy wpływ i co do których wystarczy tylko odrobina dobrej woli, by je spełnić.

The_Fragile: dziewczyna robila jazdy, ze ten, ten i ten punkt porodu mial byc taki, a poszlo inaczej... I znam tez taka, ktora myslala, ze cesarka to widzimisie rodzacej i wpadla w gleboka depresje, bo zamiast sn miala cc...

Nie wiemy, dlaczego miała cc. Może nieuzasdniona ingerencja medyczna miała na to wpływ... Mało takich historii... Tego najbardziej się boję za każdym razem.

Nana, po prostu maly sie nie odwrocil, dlatego cc... Znam ten przypadek, bo to rodzina. Pewnie, ze warto sobie ustalic pewne zalozenia, jak da rade to przedyskutowac je, ale ze Smuga sie zgadzam, ze jest to taka sytuacja, ze do ostatniej chwili jak poloza nam malucha na brzuchu to po prostu nie wiemy co bedzie. Ja bym teraz tez bardzo chciala urodzic sn, ale nie nastawiam sie, zobaczymy, co bedzie.

Chyba trudno przekazać mi do końca istotę nastawienia, które uważam za właściwe (z mojego osobistego punktu widzenia), ale chciałam powiedzieć mniej-więcej to:

Samo sporządzenie planu porodu zakłada, że nie chcemy rodzić "byle jak" a w sposób przemyślany - i tu jest pułapka, bo sobie ślicznie zaplanujemy a potem czasami nie tylko trudno goją się rany po cesarce, a i rany na psychice, że nasz plan, taki świetny, spalił na panewce.
W sytuacji gdy plan nawala, to w/w nastawienie "urodzę jak urodzę" jest zbawienne - przenosimy wtedy ciężar z oczekiwań (plan) na cel (dzieciątko) i tym samym nie oglądamy się wstecz.
Czemu uważam to za istotne? Bo nawet jeśli urodzimy na hektolitrach oksy albo nas pokroją i nie tak miało być TO NIE POWINNIŚMY MÓWIĆ, ŻE TO BYLE JAKI PORÓD.... to przecież poród naszego dziecka.

Smuga miałaś bardzo podobny początek porodu, dokładnie miesiąc wcześniej ;)

No to nadszedł czas na moją relację.
Do szpitala trafiłam dwa dni przed porodem (w czwartek 11.07) ponieważ w nocy obudziło mnie „chluśnięcie” i uczucie mokrości w majtach. Nie wiedziałam czy to tylko efekty specjalnie odchodzącego czopu (który tak sobie odchodził już od kilku dni partiami) czy może faktycznie wody. Miałam lekkie pobolewanie jak na okres i w krzyżu. Zrobiłam test papierkiem lakmusowym ale wyszedł niepewnie, zabarwił się, lecz nie jednoznacznie. Poszłam więc spać. Rano zadzwoniłam do położnej i powiedziałam co się dzieje – kazała powoli zbierać się do szpitala, stwierdziła, że to najprawdopodobniej wody się sączą. Zaczęliśmy się szykować, poszłam pod prysznic, ogoliłam się, zrobiłam lewatywę, wypiliśmy kawę, zjedliśmy śniadanie i zapakowaliśmy się do samochodu, który... nie odpalił. . Ironią całej sytuacji z cieknięciem wód czy nie wód (nie wiadomo do dziś ) było to, że w naszym „staruszku” nastąpił wyciek paliwa... Zrobiło się nerwowo, ale dzięki uprzejmości rodziców przesiedliśmy się do samochodu rodziców i wyruszyliśmy do szpitala.
Na izbie byliśmy jakoś po 10:00, nie pamiętam dokładnie. Po całej papierkologii, przeszliśmy z moją położną na porodówkę. Tam zostałam zmierzona i zbadana - wyobraźcie sobie jaki był nasz zawód gdy okazało się, że rozwarcie mam na opuszek… Położna też niezbyt ukontentowana, bo nie za bardzo wiedziała co robić, w dodatku biedaczka była po nocce... Położna zrobiła badanie papierkiem, stwierdziła, że się zabarwia, ale lekarz powiedział, że za słabo jak na wody płodowe i wg niego to nie to... No więc nie było wskazania bym została na porodówce - lekarz zasugerował pozostanie na oddziale patologii, za namową położnych z oddziału zostałam.
Z perspektywy czasu myślę, że to była błędna decyzja.

W nocy z czwartku na piątek obudziło mnie znowu dziwne chluśnięcie i mokrość, tak, że zmoczyłam cały wkład porodowy. Dostałam dosyć silnych bólów krzyżowych, były nieregularne co 3 - 25 minut, nie zmrużyłam oka praktycznie... Położna oddziałowa na mnie krzyczała, że muszę być wypoczęta do porodu i mam spać, a ja stękałam i chodziłam po korytarzu bo nie mogłam wytrzymać w pozycji leżącej. Nad ranem zrobiła mi KTG – wykazało słabe skurcze, ale nieregularne. Podobno bóle krzyżowe są mniej efektywne – w sensie boli bardziej a mały postęp jest. I w sumie to się u mnie potwierdziło. Rano byłam wykończona. Siadła mi psycha, płakałam bo perspektywa weekendu w szpitalu z takimi bólami mnie dobijała, do tego płacz maluszków za ścianą... Skurcze się wyciszyły. Rozważałam czy nie wyjść na żądanie ale Lekarz urządził mi pogadankę wsiadającą na psychę - stwierdził, że jak chcę wyjść to na własną odpowiedzialność, że ryzykuję zdrowiem dziecka itd., bo oni wcale nie są pewni czy wody się nie sączą... Więc zostałam

W piątek odeszła mi reszta czopu, miałam cały czas mokro, położyłam się ok. 22, zasnęłam i około 23:30 obudziło mnie znowu chluśnięcie, tylko tym razem pociekło więcej. Do tego miałam skurcze co około 3 minuty w zasadzie od razu, trwające około 30-45 sekund. Niestety, głównie łupało mnie w krzyżu. Wzięłam podkład do łapki i poszłam do położnej jej to pokazać. Ta wzięła mnie na fotel i sprawdziła paskiem – wyszło jednoznacznie – wody. Rozwarcie – ledwo na palec. Zawiadomiła lekarkę, ta zbadała, potwierdziła, że rodzę i kazała iść do pokoju, jak skurcze zrobią się bardziej bolesne będę wysyłana na porodówkę.
Położna oddziałowa poradziła mi iść pod prysznic, co też uczyniłam, lecz najpierw zadzwoniłam po wsparcie w postaci Męża i osobistej położnej. Byłam mega podekscytowana, ale zaczęły mnie przerażać te bóle i to, że jestem niewyspana. Pojawiła się niepewność czy dam radę skoro już tak bardzo boli, a gdzie tam do końca... Pod prysznicem było spoko, podczas skurczu polewałam sobie ciepłą wodą dół pleców, trochę pomagało, lecz jak tylko wyszłam poczułam mega nasilenie... O to w sumie chodziło, by rozwarcie postępowało. Czekając na męża chodziłam po pokoju i rozmawiałam z dziewczynami z pokoju, przy skurczu przystawałam sobie przy łóżku i ściskałam oparcie. Bardzo mnie już bolało – cały czas w dole pleców. Dotarł Mąż - było coś chyba około 1:30. Przystąpił do mocnego masażu pleców podczas skurczu, co chyba jednak trochę pomagało. Później zaczął mi odliczać czas do kolejnego skurczu bym była na to przygotowana – to też mi bardzo pomagało - nie lubię niespodzianek. Nie mogliśmy się już doczekać naszej położnej, chciałam znaleźć się już na porodówce, usłyszeć jakieś jej cenne rady, chciałam iść pod prysznic, do wanny, cokolwiek tylko nie tkwić na patologii, w pokoju, gdzie bądź co bądź śpią inne oczekujące na poród babki.

Nasza położna dotarła jakoś po 3:00. Pamiętam, że wtedy byłam na nią zła, choć się nie widziałam to wiem jaką miałam minę gdy przyszła. Jak się później okazało ona też ją zapamiętała. Skurcze co 2,5 minuty, coraz dłuższe, coraz silniejsze. Dotarliśmy na porodówkę (na salę bez łóżka :D, za to z materacem, liną, workiem, piłką, drabinką i krzesełkiem porodowym – tak jak chcieliśmy) i po bolesnym badaniu (dalej rozwarcie na palec) oraz KTG, które wyszło dobrze poszłam pod prysznic. Tam wydawało mi się na początku, że kontroluję ból - polewałam plecy prawie gorącą wodą i jakoś dawałam radę. Mąż nie nadążał z mopem w łazience ale ja całkiem dobrze się tam czułam, więc jechałam z koksem. Po jakiejś godzinie prysznic przestał działać, wyszłam do pokoju i zaczęłam z mężem kombinować z piłką, solidnie miętoliłam ją plecami pod ścianą – odrobinę pomogło ale niestety na krótko. Skurcze co 2,5 minuty trwające 1,5 minuty – okropnie bolesne, wydawało mi się, że ktoś łamie mi w lędźwiach kręgosłup, do tego zaczęło mocno napitalać z przodu. Nie wiedziałam co robić - czy skupiać się na bólu pleców czy podbrzusza, krzyczałam, że nie dam rady. Mąż cały czas bardzo mnie wspierał, powtarzał, że wytrwam.

Położna mobilizowała mnie, że jak będzie 4cm to pójdziemy do wanny i tam będzie już super z górki. Pobiegłam z tą nadzieją znowu pod prysznic, kręciłam biodrami wizualizując na skurczach, że Milka schodzi w dół kanału i jest coraz bliżej – pomagało mi to trochę. Mąż ponownie pełnił funkcję mopowego. O 8:00, czyli po jakichś kolejnych 2h pod prysznicem, meeeega bolesnych skurczach pomiędzy którymi przysypiałam na stojąco położna zapytała czy chcę sprawdzić rozwarcie. Pewnie, że chciałam – miałam nadzieję, że usłyszę, że jest jakieś 7cm… Niestety usłyszałam, że tylko 3,5cm. Buuuuu... Znowu zawód.
Zbadał mnie lekarz – potwierdził. Zdołowałam się niemiłosiernie.

Tu zaczął się masakryczny kryzys. Chciałam się z tego wszystkiego wyoutować. Błagałam Położną o środki przeciwbólowe. Prosiłam również o znieczulenie zewnątrzoponowe i cesarkę. A Mężowi wyznałam, że to pierwsze i ostatnie dziecko na jakie się decyduję i generalnie ja z tego się wypisuję, wychodzę – teraz! Chciałam się ewakuować, co oczywiście było niemożliwe. Pamiętam, że przeszło mi nawet przez myśl to, że byłam głupia, że wykonywałam te wszystkie ćwiczenia by Milka się odwróciła główką w dół...Mogłam mieć cesarkę przecież. Jednocześnie czułam się jak jakiś totalny mięczak, rozhisteryzowana baba... Było mi źle, że tak sobie słabo radzę z bólem, a zawsze myślałam, że mam wysoki próg bólu... Plułam sobie w brodę, że nie wzięłam opcji ZZO.
W zamian dostałam środek rozkurczowy, który niby miał być dolerganem - nic oczywiście nie dało. Dostałam też obietnicę gazu rozweselającego, który nigdy nie dotarł. W ogóle muszę tu nadmienić, że moja położna sprytnie ściemniała, ale to oczywiście część jej pracy – cieszę się bo ostatecznie postępowała zgodnie z planem, a ja miałam przynajmniej jakieś światełko w tunelu, którego się trzymałam. Nadzieja matką... ;)

Umierałam z bólu - bolało i z przodu i z tyłu. Prosiłam by ktoś mi użył. Po chwili położna zabrała mnie do wanny, zrobiła klimacik – zapaliła świeczki zapachowe, przygasiła światło, ale na mnie to nie robiło wrażenia. Byłam sponiewierana bólem - jęczałam i pytałam kiedy to się w końcu skończy. Woda nie dała ukojenia, ale przyniosła za to postęp w rozwarciu bo po 10:00 było już 7cm. Gdy położna mi to oznajmiła, nie dowierzałam i dopytywałam kilkukrotnie czy mnie czasem nie okłamuje...
Dostałam wtedy nakaz wyjścia z wanny bo już zbyt długo przebywałam w bardzo ciepłej wodzie. Wyszłam na kilka minut ale szybciorem wróciłam... ;) Po powrocie skurcze stały się rzadsze, miałam niekiedy nawet ponad 5- minutowe przerwy pomiędzy skurczami – spałam podczas nich, czas przyspieszył. Po 11 wreszcie usłyszałam magiczne 10. Wtedy też Mąż szepnął mi do ucha, że jestem wspaniała - dostałam dodatkowego kopa by szybko mieć to za sobą.

Treść doklejona: 14.08.13 16:48
II fazę chciałam spędzić na krzesełku. Spróbowałam ale nie dałam rady - okropnie bolały mnie plecy i odbyt, na materacu to samo – okropny ból, w zasadzie nieustanny, czułam jakby mi rozrywało pupę... Dopiero gdy przeszłam na fotel w pokoju obok, ustawiony w pozycji pionowej ból z tyłu ustąpił – może dlatego, że dostałam podparcie dla pleców? Parłam parędziesiąt minut. Pod koniec czułam, że brakuje mi już sił, odpadałam, byłam okropnie zmęczona, przysypiałam... Położna spytała czy wykluczam nacięcie – powiedziałam, że jej ufam i pozostawiam to jej decyzji. Po kilkukrotnych próbach i spadku tętna małej położna zdecydowała o nacięciu. Jak się okazało nie było to proste - dwukrotne podejście do nacięcia, w końcu poszło. Zapytała jaki sport uprawiałam, że mam tam takie żelazne mięśnie. Taniec na rurze przyszedł mi do głowy hyhy. Po cięciu już poszło... O 12:13 wypchałam Milkę - 3870h. Położono mi mojego papuśnego, ciepłego włochacza na brzuch... Ale nie poczułam tej euforii o jakiej mówią niektóre mamusie. Byłam tak zmęczona i sponiewierana, że nie potrafiłam się mocno cieszyć... Ogarnęło mnie jednak uczucie spełnienia i dumy z jednoczesną myślą, że nigdy więcej tego przeżyć nie chcę... No i chciało mi się cholernie spać. Mąż płakał ze wzruszenia, całował nas, powtarzał, że nasza córka jest cudowna. Po chwili odciął pępowinę, a potem położna pobrała krew do zdeponowania.

III faza poszła gładko łożysko było wydalone w całości dosyć szybko - po kilku minutach, było jednak nieprawidłowo zbudowane. Nie pamiętam sformułowania jakim posłużyła się położna ale polega to na tym, że ujście pępowiny było umiejscowione na jego skraju, czy coś w ten deseń. Położna wyjaśniła mi, że gdyby pęcherz płodowy pękł gdzieś w pobliżu mogłoby dojść do niedotlenienia dziecka – brrrr, ciarki... Na szczęście wszystko poszło dobrze, a ja mam swoją kochaną Mychę przy sobie.
Na koniec szycie – praktycznie nic nie czułam. Chyba dobrze wykonane bo po 6 dniach nie odczuwałam już w zasadzie żadnego dyskomfortu.

Podsumowując moje wypociny:
Nie przygotowałam się na to co mnie spotkało – tzn słyszałam te wszystkie historie o bólach krzyżowych ale nie brałam tego jakoś specjalnie do siebie. Dlaczego niby miałoby mi się to przytrafić? Teraz już wiem, że przy znacznym tyłozgięciu macicy bardzo często takie bóle występują ze względu na krótsze więzadła. Podejrzewam, że gdybym wcześniej trochę o tym poczytała wzięłabym w opcję ZZO, zrobiłabym wcześniej tę cholerna konsultację anestezjologiczną i wpisałabym to w plan.
Po porodzie dominowało u mnie uczucie, że nie chcę drugi raz rodzić siłami natury. Teraz to uczucie oczywiście osłabło ;) ale planuję mieć jednak opcję ZZO przy kolejnym dziecku. Ja, taka zagorzała zwolenniczka porodów naturalnych…
Domyślam się, że całą sprawę komplikował fakt, że nie spałam praktycznie ponad dobę, że od początku w szpitalu, a nie w domu. Wiem też, że przy drugim porodzie powinno być łatwiej (podobno więzadła są już bardziej elastyczne itd.), ale nie podejmę tego ryzyka. Pamiętam co wtedy przeżywałam i nie zdecyduję się na powtórkę z rozrywki.

Mangaa ja też miałam bóle z krzyża, więc wiem co piszesz

ja czekałam aż podłączą ZZO ale nie było postępu porodu, później jak się rozkręciło na 8-9 cm to już nie było czasu...

a o łożysku to położna przypadkiem nie mówiła że brzeźnie ułożone?

akirka: Manga - po swoim porodzie miałam bardzo podobne odczucia do Twoich - że już nigdy więcej!!

A ja odwrotnieMimo ciężkiego porodu to 4 godziny po nim, mogłabym rodzić jeszcze raz :)Na dzień dzisiejszy mi z lekka przeszło...:)

Podejrzewam, że gdybym spała w nocy poprzedzającej poród to może i ta euforia by mi się udzieliła. A tak to po prostu myślałam by oczy mi się nie zamykały. ;)
Dlatego będę wszystkim kobitkom polecać by pod koniec ciąży starały się przesypiać każdą noc, chodziły wcześnie spać, ucinały sobie drzemki w dzień - nigdy nie wiadomo kiedy nastąpi poród a trzeba mieć siły by znieść te trudy.

I polecam korzystanie z wanny po 4cm... U mnie mega przyspieszyło postęp rozwarcia.
Tak na marginesie to na drugi dzień położne na oddziale się śmiały, że słyszały, że całą ciepłą wodę zużyłam .

Treść doklejona: 14.08.13 19:03

anairda1986:
a o łożysku to położna przypadkiem nie mówiła że brzeźnie ułożone?

Nie, użyła jakiegoś potocznego sformułowania, mam wrażenie. Jak sobie przypomnę to napiszę.

Nano a co do jeszcze planu porodu, to ja rodziłam w szpitalu i z położną która bardzo go respektowała. Ten sam szpital o którym pisze Hydro.
W zasadzie to oprócz nacięcia, które było koniecznością w odczuciu mojej położnej (ja zresztą też tak czułam) to z planu zrealizowałyśmy wszystko. Choć w sumie plan nie wykluczał całkowicie cięcia, tylko, że istotna jest dla mnie ochrona. W moim odczuciu zrobiłyśmy wszystko by się udało to uzyskać, no ale niestety żelazne krocze mam.
Ale tu własnie - plan planem, a ważne na jaką położną się trafi, lub jaką się wybierze do indywidualnej pomocy.

Odnoszę wrażenie, że gdybym miała jakąś mniej doświadczoną, a pewnie są tam takie to mogłoby to się skończyć inaczej. Moja umiała tak polawirować by w końcu wyszło tak jak sobie życzyłam w planie. Stawała na rzęsach by mi ulżyć ale w sposób naturalny, motywowała do tego by jeszcze wytrzymać, po porodzie przez te kilka dni co leżałam w szpitalu też otrzymałam od niej mega wsparcie... Jednej nocy siedziała ze mną i przystawiała Małą przez prawie godzinę do cyca bo ta nie kumała o co chodzi.

Jestem zdania, że jeśli chce się rodzić w miarę naturalnie to warto wybrać sobie taką pomoc - jest nieoceniona, nie wyobrażam sobie teraz, że mogłoby jej przy mnie nie być. Dlatego Hydro - dziękuję. :D

Byłam tak zmęczona i sponiewierana, że nie potrafiłam się mocno cieszyć... Ogarnęło mnie jednak uczucie spełnienia i dumy z jednoczesną myślą, że nigdy więcej tego przeżyć nie chcę.

- mialam podobne odczucia.. tez w noc przed porodem juz mialam bole przepowiadajace i spalam niewiele, w dzien mialam jeszcze sprawy dozalatwienia i jak w koncu sie na wieczor polozylam to skurcze przyszly i 12h porodu, bylam wykonczona.. i tez blagalam o zzo ;)

manga rozumiem Cię poniekąd bo też miałam krzyżowe i w trakcie porodu zdarzyło mi się powiedzieć że nie chcę tego dziecka i ze chce cesarkę i że nie dam rady...ale z każdym badaniem gdy rozwarcie postępowało to mój optymizm powracał chciałam dziecko i mówiłam do siebie DAM RADĘMąż też mi dużo pomógł a dobra położna podnosi na prawdę na duchu i daję Ci tą potrzebną siłę by wyprzeć maleństwo i znieść te nieszczęsne skurcze

ew3ame ciężko miałaś ale dałaś rade brawo kochana

montenia wspaniałego masz męża, stresa chłopina miał,ale na szczęście doczekał się trzeciej kobietki w domu

Mangaa, dzięki za opis Pierwsze, o czym pomyślałam czytając - dłuugo walczyłaś Dzielna z Ciebie kobieta, ja bym nie dała rady. No a pani Jola... Uprzedzałam, że to pierwsza liga Tak sobie pomyślałam, że gdyby każda położna miała w sobie choć 30% tego zaangażowania, które ma ona, to już byłoby nieźle...

Hydro, pewnie, ja też przeszłam baby bluesa (chyba większość z nas), tylko z innych powodów. Ale w tym przypadku było obwinianie siebie, że jest gorszą kobietą, bo przecież CHCIAŁA sn, a sie nie udało, były leki, z powodu których musiała odstawić karmienie, więc to dodatkowy "kop", że "przecież jestem złą matką", była gigantyczna depresja. Faktycznie są takie osoby, jeśli pójdzie cokolwiek nie po ich myśli, cokolwiek to kończy się kiepsko. I są takie, dla których plan porodu jest sztywny i żadnego punktu nie można zmienić (ja bym powiedziała, że delikatnie mówiąc nie są to osoby myślące), bez względu na wszystko. Chwała Bogu, że są to tylko pojedyncze przypadki. Ale znajomym zawsze mówię - nie nastawiaj się na nic. Ani na to, że nie będziesz pod żadnym pozorem nacięta, ani na to, że nie będziesz miała cc - bo sytuacja w każdej chwili może się zmienić.

Gadki o pokarmie, nagabywanie do dokarmiania i nieuzasadnione ingerencje podczas porodu rzutujące na jego przebieg oraz moja zgoda na nie wynikająca z bezsilności czy zmęczenia to dla mnie jedyne sprawy, z którymi nie mogłabym się chyba pogodzić.
Co do baby bluesa to nie doświadczyłam raczej. Z Emi na pewno nie, choć najeżona wewnętrznie czekałam na spadek formy. Z Pawłem nie wiem, czy to było to, czy po prostu kłopot z piersiami, strach przed nieznanym (myślę o karmieniu, nie za bardzo wiedziałam wtedy jak się za siebie zabrać, dlatego były problemy) i wysoka gorączka dała się tak odczuć. Kilka godzin i koniec.

Śmieszne to w ogóle było Moja teściowa, która jest starszą kobietą, mawia, że poród ma swoją moc. Coś w tym chyba jest. Mając w pamięci jej powiedzonko i doświadczenia z Pawłem czekałam aż mnie dopadnie ta bezsilność. Nie przyszła! A czekałam długo Brałam pod uwagę naprawdę aż za bardzo chyba Otrząsnęłam się po kilku tygodniach ze zdziwieniem, że chyba tym razem mnie nie dopadło Myślę, że spory wpływ na to miał poród bez komplikacji i stała obecność męża. Byliśmy razem na oddziale. Nie wyobrażam sobie inaczej. Gdybym siedziała tam sama, bez niego - jedynej osoby, która dawała mi siłę w takich chwilach, reagowałabym pewnie podobnie. Tak myślę. Wcale Ci się nie dziwię. Bez dziecka, w obcym w sumie miejscu w tak nowej sytuacji.

W ogóle mój mąż to kluczowa osoba w tej sytuacji. Sama na pewno nie dałabym rady i miałabym chęć wymiksowania się na długo wcześniej niż mangaa (podziwiam szczerze) Ze wszystkiego Tak jak pisałam wcześniej najpewniej wycofałabym się (gdybym mogła) jeszcze przed salą porodową Ja raczej z tych bojących się. Natomiast przy M wiem, że mogę wszystko i to wychodziło we wielu, wielu życiowych sytuacjach.

Oj, mnie ostro ten baby blues dopadł za pierwszym razem. Niby wiedziałam, że jest coś takiego, ale chyba się nie spodziewałam, że aż takie może mieć rozmiary. Ale jak sobie teraz myślę, to uważam, że przyczynił się do tego szpital stosujący wtedy wyjątkowo agresywny terror dokarmiania mm (dziecka, które ssało normalnie, na wadze spadło niewiele i żółtaczki nie miało - generalnie bezproblemowego w temacie karmienia), gdzie pani neonatolog usiłowała mnie szantażować, że do domu nas nie wypisze, jeśli się nie zgodzę dokarmiać. A po drugie - towarzystwo na sali też średnie, tzn. babka ok, ale jej cała, kilkunastoosobowa rodzina tłocząca się codziennie od 8 do 20 w naszej sali autentycznie doprowadzała mnie do rozpaczy. Za drugim razem było już luzacko, ale salę miałam własną, więc zero obcych ludzi pałętających się od rana do nocy, do tego z kp nikt nam nie przeszkadzał. Tak niewiele, a jaka różnica w samopoczuciu...

hydrozagadka: Za drugim razem było już luzacko, ale salę miałam własną, więc zero obcych ludzi pałętających się od rana do nocy, do tego z kp nikt nam nie przeszkadzał. Tak niewiele, a jaka różnica w samopoczuciu...

Też miałam osobną salę :D W której byłaś? Ja w fioletowej hrhr
W kazdym razie my mieliśmy problemy z przystawianiem, no i tak do 11:00 szło nam najgorzej bo ciągle ktoś wchodził po coś, mała miała żółtaczkę, mieliśmy konflikt i mnóstwo badań w związku z tym.
No i miałam mega baby bluesa, że pobyt w szpitalu się przedłużył... Ale później odwiedziła mnie doradczyni laktacyjna i pokazała co i jak, przestałam czuć się paskudnie bo miałam już wyrzuty sumienia, że dziecko ma żółtaczkę przeze mnie.

Dziewczyny a ja mam pytanie odnośnie znieczulenia.
Oczywiście mam wielką nadzieję że obędzie się bez niego :)
Tutaj u mnie w szpitalu bez problemu je podają, czy w razie czego warto?
Bo jakoś się tego obawiam, tymbardziej że osłuchałam się złych opini, że potem kobieta ma powikłania, częściej choruje etc.
I już sama mam zamęt w głowie...

Dzięki uś :)
Poczytam jeszcze trochę, mam nadzieję że znajdę rzetelne wiadomości na ten temat.
Najbardziej boję się właśnie skutków ubocznych
No ale nie wiem co będzie na porodówce, jak to wszystko zniosę także nie wykluczam znieczulenia. Tymbardziej że tutaj w szpitalu sami proponują znieczulenie, co byłam zdziwiona bo myślałam że ciężko się o nie doprosić.

mangaa miałam dokładnie takie same odczucia co do bólu jak Ty podczas pierwszego porodu. Też nie wierzyłam, że to może być aż taki ból, mam na myśli bóle krzyżowe, kt miałam. Bólu brzucha w ogóle i cała siła bólu szła na kręgosłup, do tego 28 szwów i ogromne hemoroidy. Żadnych wielkich fajerwerków, jak dziecko już wyszło. Po porodzie powiedziałam, że nigdy więcej rodzić nie będę i wcale z czasem mi się to nie zmieniło. A u mnie w szpitalu i w okolicy opcji ZZO nie ma w ogóle. Drugi poród cc bez żadnych wskazań medycznych, nie wyobrażałam sobie kolejny raz tego przechodzić. Chodziłam w ciąży do ordynatora szpitala, którego zdaniem "poród sn to zarzynanie kobiety i gdyby to mężczyźni rodzili to porodów naturalnych już dawno by nie było". CC umówione tydzień przed terminem, rana bolała o wiele mniej, niż ta na kroczu po sn i też się szybko zagoiła, śladu prawie nie ma.