Latwo sie ocenia innych... zwlaszcza negatywnie!

jaca_randa: To osoby, ktore moga miec dobra wole, zeby omagac swoim DOROSLYM dzieciom, ale nie musza.

Pewnie, że nie muszą, ale wtedy muszą się liczyć z negatywną oceną. Bo nikt tu nie mówi o kupnie mieszkania, mebli, samochodu dla dorosłych dzieci tylko, jak sama Hussy napisała, mleku czy pieluchach dla wnuczki. Moim zdaniem brak takiej pomocy- jesli wiadomo, że matce dziecka brakuje pieniędzy- to nie jest brak dobrej woli tylko elementarnej przyzwoitości.

Nie, ja nie ocenilam Hussy. Zareagowalam tylko na jej ocene. Osobiscie nie oczekuje od moich rodzicow czy tesciow pomocy przy dzieciach. To nie jest ich obowiazek. Jesli chca - jestem im wdzieczna. Ale oni swoje dzieci juz odchowali i nalezy sie im pomoc i opieka. Takie jest moje zdanie.

PS. Mysle, ze jest to kwestia wychowania. Moi rodzice nauczyli mnie samodzielnosci. Nie pisze tego, zeby sie chwalic, ale wiele z nas jest mamami i warto zastanowic sie, czy lepiej wychowac dzieci uzaleznione od naszej pomocy, czy uczyc je, zeby same dawaly sobie rade w zyciu. Nie chodzi o to, zeby sie alienowac od ludzi. Chodzi raczej o oczekiwania wobec nich. Kazdy czlowiek w zyciu ma pewne obowiazki. Za zapewnienie dzieciom opieki odpowiadaja ich rodzice. I tylko w przypadku braku rzeczonych, opieke przejmuja inni prawni opiekunowie. Decydujac sie na urodzenie dziecka rodzice biora na siebie obowiazek jego wychowania i opieki. Nikt nie ma obowiazku ich w tym wyreczac.
Inna sprawa sa kiepskie relacje w rodzinach. Brak jakiejs checi kontaktow, odciecie sie, zamkniecie. Z tym nie dyskutuje i nad tym tez boleje. Znacznie bardziej wartosciowe dla dzieci i doroslych sa blizsze i czestsze relacje z dalsza rodzina. Ale to jest inny problem i od nikogo nie mozna wymagac, zeby sie chcial spotykac z nami czy naszymi dziecmi. Ja traktuje to tak - nie chce - jego strata.

Jaca, zgadzam sie z Toba.

Zwaz jednak, ze w przypadku Hussy ojciec jej dziecka ma w nosie swoje obowiazki, zyje sobie pod troskliwymi skrzydlami swojej mamusi, ktora(z tego co Hussy pisze) zdaje sie zapominac o wnuczce.
W takiej sytuacji rozumiem rozgoryczenie matki dziecka.

Nie, absolutnie nie pochwalam postawy roszczeniowej, ale tez nie przyklaskuje obojetnosci dziadkow wobec dziecka.

Vitani, podpisuję się. Fajnie, jak dziadkowie chcą uczestniczyć w życiu dziecka. Jak widzę radość Krasnala jak przychodzą do niego dziadkowie, dzień w dzień to i mnie się gęba cieszy. Rodzice pomagają nam, a my na pewno pomożemy (i pomagamy) im, nawet nie będą musieli nic mówić. Ale tak jak Vitani napisała - to działa w obie strony.

Hussy, przepraszam, że zapytam o sferę rodzinną, ale gdzie są w tym wszystkim Twoi rodzice? Pomagają? Bo ciągle mowa o teściach..
Mówicie o sytuacjach podbramkowych - ja w takich przede wszystkim zwracam się do swojej rodziny..

Vitani ale przecież to, że czegoś się nie oczekuje do dziadków, nie oznacza, że oni mają w dupie i więzy rodzinne są nadszarpnięte...
Można mieć nastawienie roszczeniowe i konkretne oczekiwania, a można też wyznawać zasadę, że jeśli druga osoba zechce i ma ku temu możliwości to pomoże, jeśli nie, to nie, świat się nie zawali.
Zawsze też możemy zwrócić się z prośbą, chyba lepsze to niż oczekiwać, nie dostawać i mieć pretensje, że nie dostałam?
Ja nie liczę w niczym na rodzinę, co nie oznacza, że nie dostaję wsparcia i sobie nie pomagamy. I na tym chyba polega cały dowcip. Tylko czy z tym wsparciem czy bez niego sobie poradzę. Przecież i rodziców i innych bliskich kiedyś może zabraknąć, co wtedy?

Peppermill: Walkę o dobro własnego dziecka nazywasz "złamaniem honoru"? Przecież Hussy nie kradnie, nie wyłudza, nie oszukuje... To o czym piszesz to nie honor, tylko duma, którą czasami trzeba umieć schować do kieszeni.Jak dla mnie strasznie pompatycznie brzmią twoje słowa...

Wyjęłaś mi te słowa z ust ;) dokładnie to samo chodziło mi po głowie...

jaca_randa: Nie można uzależnić się od rodziców, oczekiwać, że będą do końca życia łożyć na mnie kasę.

Rany boskie, ale kto o tym mówi? Strasznie w skrajności popadasz. A nie lepiej być dorosłym, niezależnym, za to otoczonym pomocnymi, bliskimi ludźmi i wiedzieć, że gdyby coś to masz na kogo liczyć?

Agatella, moi rodzice pomagają mi bardzo o ile sami są w stanie. Kiedy dla dziecka coś brak to nie muszę nawet pytać,bo od razu zrobią zakupy dla małej. Babcie też mnie wspierają, szczególnie finansowo.Nie jest to duża kwota,ale mam możliwość zapewnić dziecku potrzebne rzeczy typu pieluchy,jedzenie i jakieś drobne kosmetyki.
Czasami jest tyle do kupienia,że niestety mi nie starcza.
Ostatnio jak Oliwia chorowała ponad tydzień to mój tata kupił jej leki ,bo mojego męża G** to obchodziło.
Ja jestem osobą bardzo rodzinną. Od zawsze,kiedy pamiętam babcie zapraszały nas na obiad,pomagały nam,kupowały ubrania,jedzenie , ogółem wszystko.Dlatego tego samego w głębi duszy oczekiwałam. I bardzo zawiódł mnie fakt,że moje dziecko tego nie doświadczy...
Jaca,co do wyliczania. Nic jej nie wyliczam,po prostu stwierdzam bolesny fakt,że na papierosy ma pieniądze... Mój mąż to ten sam typ "wolę zapalić niż zjeść obiad" .
I trochę denerwuje mnie gadanie ,że zacznij być samodzielna. No to po raz kolejny pytam,jak do cholery? Postaw się w moje sytuacji,bo widzę,że klepać jest łatwo. Z kim mam zostawić dziecko ?? Moi rodzice pracują od rana do wieczora,koleżanki też mam zajęte,albo z dziećmi własnymi. To może mam zostawić ją w domu i iść do pracy? Bo przecież lepiej się nad sobą użalać . Myslisz,że gdybym miała taką możliwość to nie poszłabym? Jasne,że bym poszła,ale nie mam z kim zostawić dziecka.. Nie wiem czemu to jest tak trudne do zrozumienia? Każdy pragnie być samodzielny i niezależny,ale ja mimo ,że chcę NA RAZIE przynajmniej nie mam takiej możliwości.
Wszędzie gdzie jadę zawsze biorę ze sobą dziecko,nie mam innego wyboru. I nie chcę z siebie robić biedulki,bo mimo tej całej sytuacji w moim życiu czuje się cholernie silna.
I nie potrzebuję łaski ani pomocy. Jednak fajnie by było,gdyby matka męża CZASEM zadzwoniła i zapytała jak się czuje Oliwia. Zresztą ,teraz to już nie istotne. Jest dla mnie obcą osobą i niech robi co chce.

nie Agatella. Nie o TAKICH przypadkach tu mowa:

jaca_randa: Nie można uzależnić się od rodziców, oczekiwać, że będą do końca życia łożyć na mnie kasę.

Tak. Zasiłek rodzinny .Nie dużo,ale zawsze na dwie paczki pieluch mam -a to już jest duże COŚ

Hussy: Myslisz,że gdybym miała taką możliwość to nie poszłabym? Jasne,że bym poszła,ale nie mam z kim zostawić dziecka.. Nie wiem czemu to jest tak trudne do zrozumienia? Każdy pragnie być samodzielny i niezależny,ale ja mimo ,że chcę NA RAZIE przynajmniej nie mam takiej możliwości.

a nie myslalas zeby dac ogloszenie i przy okazji zajmowania sie corka wziac pod opieke jeszcze jedno dziecko? znam kilka dziewczyn ktore wlasnie w ten sposob rozwiazaly sytuacje braku pracy
albo moze jakies rekodzielo??

Agatella: wybacz Katka, ale nie rozumiem, co masz na myśli..

no nie dziwię się, bo dla niektórych tutaj osób, jest tylko czarne albo białe... Zrozumcie, że tak jak wiele jest osobowości na tych świecie, tak wiele sytuacji, zupełnie odmiennych, choć na pozór podobnych. Czytając to wszystko mam czasem wrażenie, ze samotna mama, która robi wszystko, by zapewnić swojemu dziecku godne życie jest narażona na więcej krytycznych uwag, niż ojciec, który się wypiął na swoja rodzinę, bo Mu niewygodnie... Przykre to..

Treść doklejona: 27.03.13 14:44

MrsHyde: a nie myslalas zeby dac ogloszenie i przy okazji zajmowania sie corka wziac pod opieke jeszcze jedno dziecko?

bardzo dobry pomysł.

katka_81: Agatella: wybacz Katka, ale nie rozumiem, co masz na myśli..

no nie dziwię się, bo dla niektórych tutaj osób, jest tylko czarne albo białe...

Katka nie wiem, czy to do mnie, ale jak tak, to nie oceniaj mnie, bo daleka jestem od spoglądania na świat w barwach tylko biało i czarnych. Po prostu nie zrozumiałam twojej wypowiedzi z przyczyn zapewne czysto gramatyczno/składniowych

Agatella: Katka nie wiem, czy to do mnie, ale jak tak, to nie oceniaj mnie, bo daleka jestem od spoglądania na świat w barwach tylko biało i czarnych. Po prostu nie zrozumiałam twojej wypowiedzi z przyczyn zapewne czysto gramatyczno/składniowych

ok, przepraszam Agatella... Zagotowało sie we mnie po prostu...

vitani_82: Jeśli dziecko za młodu nie pozna ciepła i bliskości dziadków to w przyszłości będą oni dla niego obcymi osobami

to święta racja!
nie dane mi było mieć ciepłych, fajnych babć i jako dorosła osoba wogóle nie czułam się z nimi związana :( a to naprawdę przykre...

[wpis usunięty przez moderatora]

Hussy ja mysle ze jestes bardzo dzielna ze zdecydowalas sie na rozstanie z mezem i nie widze nic zlego w tym ze starasz sie zyskaz dla Oliwki jak najwiecej, tez bym tak zrobila. Skoro tata nie czuje sie tatą, babcia nie poczowa sie babcią to mnie by g...obchodzilo kto bedzie te pieniadze placil, jest dziecko trzeba je wyzywic. I jesli nawet kiedys pojdziesz do pracy to te pieniadze beda sie Oliwce nadal nalezaly ze tak powiem "jak psu buda", to nie ma nic wspolnego z twoja samodzielnoscia.

PENNY: jakas dziwna moda panuje by musieli jeszcze odchować wnuki w mimię niewiadomo czego

Penny, nie zgodzę się. Kiedyś to było normą, żyło się "na kupie", wielopokoleniowo. A teraz jest moda na to, że babcia i dziadek mogą szaleć, korzystać z drugiej młodości - wcześniej to było nie do pomyślenia. To też jest fajne, super, że tak się teraz da, że mają taką szansę.

Tylko nie wiem, czemu Wy dziewczyny popadacie tak w skrajności. Dzieci wychowujemy my - rodzice. A jak dziadkowie są obok, spotykają się, albo - chwała im za to - zajmują się wnukiem, żeby nie musiał iść do złobka, a mama wraca do pracy (jak u mnie) to jest to naprawdę najlepszą rzeczą pod słońcem. Ja swoich rodziców będę wynosiła za to pod niebiosa. Bo są, bo chcą, bo dzisiaj to rzadkość i niespotykane. A oprócz tego mają czas dla siebie i na rozwijanie swojego hobby.

I ja też zamierzam być babcią, która wnuki będzie traktowała jak "swoje" i jak moje dziecko/dzieci będą mnie potrzebować to będę dostępna. Mam nadzieję, że będzie mi to dane. Pewnie za 20-30 lat to popatrzą na mnie jak na dziwoląga, ale cóż, dla mnie rodzina jest najważniejsza.

Natomiast Hussy, ja bym dorwała jakąkolwiek pracę - tak jak dziewczyny Ci poradziły, łącząc to z opieką nad małą. Tylko po to, żeby się usamodzielnić i uniezależnić trochę finansowo. To Ci da niezłego kopa "pozytywnego" oczywiście :) Ja Ciebie i tak podziwiam, że zdobyłaś się na ten krok, a nie tkwisz w tak złym związku.

Heh, więcej powiem - mój tata jest najcudowniejszym opiekunem mojego synka. Gdybym mogła to za to bym go ozłociła, ale znając jego się nie zgodzi ;) Tak samo jak mnie oddawał całe swoje serce tak samo traktuje mojego synka. Nie robi tego, bo musi, czy dlatego, ze go prosiłam. Stale słyszę: "nie śpiesz się do domu, ja z nim jeszcze pójdę na spacer / nie śpiesz się, bo z babcią pójdziemy z nim karmić kaczki". Ja i tak lecę bez tchu, bo tęsknię, ale miłe jest to, że chcą, że sami z siebie. Pięknie się obserwuje jak Krasnal patrzy na mojego tatę jak w obraz. Wszystko co zrobi dziadek powoduje opad szczęki małego i wielki zachwyt. Takie momenty są naprawdę cudowne i żal mi, że niektórym nie jest to dane. I rozumiem rozgoryczenie Hussy.

Treść doklejona: 27.03.13 16:59
No właśnie Penny, ale przykre jest to, że teraz naprawdę sporo dziadków po prostu nie chce. Po ludzku przykro. Dlatego rozumiem Hussy, bo pewnie by chciała, żeby Oliwka miała - niezależnie od sytuacji rodzinnej - dwójkę dziadków, którzy z nią się kontaktują, kochają, są obok. A jak babcia dzwoni 5 razy w roku to raczej kiepska, mocno kiepska z niej babcia.

Fragile, cudownie sie to czyta! To, jak Twoi rodzice traktuja Twoje dziecko i to, jak Ty to odbierasz. Takie historie przywracaja wiare w ludzi.

Vitani, rozumiem Twoje emocje, ale w sumie ich nie rozumiem. Ja piszlam do pracy zaraz po zakonczeniu urlopu macierzynskiego (dwukrotnie) i nie uwazam, zeby dzieciom stala sie jakas krzywda.

The_Fragile: Tylko nie wiem, czemu Wy dziewczyny popadacie tak w skrajności. Dzieci wychowujemy my - rodzice. A jak dziadkowie są obok, spotykają się, albo - chwała im za to - zajmują się wnukiem, żeby nie musiał iść do złobka, a mama wraca do pracy (jak u mnie) to jest to naprawdę najlepszą rzeczą pod słońcem. Ja swoich rodziców będę wynosiła za to pod niebiosa. Bo są, bo chcą, bo dzisiaj to rzadkość i niespotykane. A oprócz tego mają czas dla siebie i na rozwijanie swojego hobby.

Fragile, to o czym Ty piszesz tutaj właściwie będzie się kończyło na Waszym pokoleniu... Bo ja wiem, że w obecnych realiach moi rodzice, wiedząc, że muszą pracować do 67 r.ż. raczej na sto procent nie będą mieli czasu na zajmowanie się moimi dziećmi, bo gdy oni w końcu już będą mieli czas na emeryturze, to ja będę miała, bagatela, 45 lat na karku i swoje dzieci już w okolicach nastoletnich (a przynajmniej mam nadzieję).
Fajnie jest mieć dobry kontakt z babcią (sama taki posiadam), fajnie, jak babcia wspomoże groszem, słodyczem, czy po prostu można czasem do niej uciec i się poużalać. No ale jednak nigdy nie obarczałabym moich rodziców czy ewentualnych teściów odpowiedzialnością za pomoc finansową czy jakąkolwiek inną- w takim sensie, że nie traktowałabym tego jako ich obowiązek, skoro jestem ich dzieckiem. Jeśli chcieliby pomóc- super, pięknie, z wdzięcznością bym się zgodziła, no ale nie można tego wymagać. Ten akapit to nie konkretnie do Ciebie, Fragile, raczej mówię, co myślę w sprawie całej dyskusji na forum

A ja zmienię Wam temat, bo jakis czas temu pisałam o swoim rozstaniu z ojcem mojego dziecka.... Teraz układam sobie życie od nowa, z kims innym... Jak to się skończy nie wiem. Na razie jest dobrze... Ale byłam sceptycznie nastawiona, że ktos mnie zechce... Ktos zechciał i mnie i moje dziecko....

Jaki będzie finał, nie wiem (choć mam juz pierścionek na palcu), ale teraz wierzę, że wszystko jest mozliwe...

Trzymajcie się kobietki...

Dziewczyny, dosyc teoretyzowania...

Z wlasnego podworka- 7 lat temu zakonczylam cholernie trudny zwiazek. Zwiazek, z ktorego wyszlam z zerowym poczuciem wlasnej wrtosci. Poza tym z pustymi kieszeniami i dlugami... Mialam tez to "szczescie", ze nie mialam pracy...
Moglabym tu opisywac, jak to na chleb brakowalo itd...
To trzeba przezyc, zeby zrozumiec... Taaaak o glodzie, czy zaleglosciach w spoldzielni niektorzy moga sobie teoretyzowac i pisac...(i cale szczescie!)
Mysle, ze niektore osoby zapominaja o tym, ze kiedy rozpada sie zwiazek to nie rozpada on sie tylko osobom, ktore zajmuja swietne stanowiska w pracy i maja kilkanascie lokat w banku...

"Staniecie na nogi" nie trwa jednego, czy dwoch dni... Ale to zrozumie osoba, ktora byla w takiej sytuacji.

Szczerze Wam powiem, ze nie wyobrazam sobie, co by bylo gdybym miala wtedy dziecko...
Moge tylko przypuszczac, ze niewyobrazalnym bylby dla mnie fakt, ze mojemu dziecku brakuje na pieluchy, czy mleko.
I moge tylko przypuszczac, ze tak byloby mi przykro gdyby ojciec i dziadkowie "zapomnieli" o nim...

I tak, jak juz niejednokrotnie wspominalam- nie pochwalam oczekiwan, ze ktos bedzie utrzymywal matke i jej dziecko.
Ale dlaczego nikt nie chce zrozumiec, ze kiedy dzis zostaje sama, to jutro nie nie mam swietnej pracy, opieki nad dzieckiem i mnostwa oszczednosci...