Dziewczyny jakie kapcie polecacie dla dziecka z tendencją do pocenia się stóp?
Gosia ma jakieś befado i inne z decathlonu i w obu mówi, że jej za ciepło. Pani w przedszkolu mówi, że ciągle ściąga kapcie (a inne dzieci za nią :-)). Jak ją odbierałam, to rzeczywiście stópka gorąca. W domu nie chce chodzić w kapciach, więc zakładam skarpetki z antypoślizgami i tyle. Ja też rzadko zakładam kapcie, więc ją rozumiem, no ale w przedszkolu jednak musi.

Madzinka ja miałam ze Starszakiem taki problem. Ile ja firm wypróbowałam! Całe szczęście w końcu trafiłam na befado i problem znikł. U córki też się super sprawdzają.
Ale to do przedszkola.
W domu oboje chodzą w takich skarpeto-kapciach. Podeszwa skórzana i do tego jakby skarpetka. I też sobie chwalę, pocenia nie ma. Syn chodzi jak mu każę ale córka nawet w lecie, w upały jak ma taki pomysł. Dla córki kupuję w h&m a dla syna w soxo. Soxo ma cieńszą podeszwę.

Filip już 3 tydzień chodzi do przedszkola i jest tam 6 godzin i przez te 6 godzin płacze. Serio.

Pierwsze dni w miare ok,a teraz armagedon.

Co robić? On jest trochę opóźniony od rowiesnikow,dopiero teraz zaczyna mówić jakies wyrazy,ale mam wrażenie że nie rozumie dużo rzeczy albo taki typ...

Mowisz coś a on jakby zafiksowany już na cos innego i nie kuma/nie słucha. Już sama nie wiem...

Jeżeli bawi się z któraś z pań to jest ok,ale jak tylko trzeba już w grupie cos robić to krzyk.


Płakać mi się chce.

Różowe!

anairda1986, daj mu jeszcze czas. Aklimatyzacja musi potrwać. A jeśli czas nic nie pomoże, to widocznie jeszcze nie jest dojrzały na przedszkole - będzie lepiej, jak poczekasz rok.

Karolyn: Nie no napisałam przecież, że mamy niebieskie jakbym mu kupiła różowe to w tej chwili siedziałabym już na rozprawie sądowej

Hahaha. Mi się te różowe podobają Ale ja mam dziewczynki

Ewasmerf: dzasti, jak tam w przedszkolu z maksiem? sytuacja sie jakos rozwiazala? polepszylo sie?

Wcale nie lepiej.
Jednego dnia jako tako do tego przedszkola idzie a potem ryk i żegnanie się ze mną po 20 min. Stwierdziliśmy z m., że On go będzie odprowadzał do przedszkola, bo przy tatusiu jakoś tak się mniej rozczula. A co z tego jak wychodzenie z domu trwa wtedy 20 min.... i jest szlochanie, czerwone oczka itp. O dziwo Maksiu zapytany czy chce iść na rytmikę mówi, że tak. Tylko czy może wziąć ze sobą swojego pieska (pluszak), żeby go mógł pocieszyć. Ustalone jest z Paniami, że Maksio pieska na rytmikę może brać. I piesek mu pomaga. Pierwsze dwie rytmiki siedział i tylko przytulał pieska, a potem już normalnie śpiewał i uczestniczył w zabawach. Ale to nie tylko ta rytmika jest tutaj problemem. To się wszystko nawarstwiło. W jego grupie pozostało tylko chyba 4 czy 6 dzieci, z którymi był do tej pory a reszta jest mu nieznana. Wchodził do przedszkola (jak ja do odprowadzałam), było wszystko ok i tylko usłyszał płacz dzieci to od razu podkówka na buzi i z każdą minutą coraz gorzej. I to nie tylko w dni, kiedy ta rytmika jest. Tylko w ogóle. Przy czym jak go odbieram to jest mega zadowolony i uśmiechnięty. Dziś rano obudził się z płaczem, mega kaszlem (całą noc zresztą płakał i kaszlał), mówił, że go główka boli i miał stan podgorączkowy, więc do przedszkola nie poszedł a zawiozłam go do mojej mamy. No i dziecko zadowolone, że do przedszkola nie idzie.
A mi się serce wyrywa jak o tym przedszkolu pomyślę. Nie wiem już co robić.

Treść doklejona: 22.09.16 11:52

Ewasmerf: takze czasem jakas bzdura i dla nas kompletnie nic spowoduje u dziecka strach, niepewnosc, niechec i chocby skaly sraly dana osoba juz tego nie nadrobi.

A wiem właśnie, że tak jest. Ja sama w ogóle byłam bardzo strachliwym dzieckiem i wystarczyło, że ktoś na mnie jakoś spojrzał a ja już najchętniej uciekłabym i już więcej nie musiała z taką osobą rozmawiać.
Ale teraz właśnie nie wiem czy to przejdzie, czy pogodzi się z inna niż do tej pory sytuacją. Czy polubi znów rytmikę tak bardzo jak kiedyś. Choć mówi, że śpiewać lubi na rytmice. A jak się go wcześniej pytałam dlaczego nie śpiewał (jak siedział z tym pieskiem) to powiedział "bo mi się nie kciało".
Poza tym ostatnio przed wyjściem z domu (mąż go odwoził) to 3 razy chodził robić kupę. A był już w kurtce. Myślę, że to ze stresu było. Ale jak z niego wydobyć co go tak na prawdę stresuje. Jak mu pomóc.

Salinos - genialne! No właśnie? Moze to to?
ja ostatnio opowiadałam Martyni bajkę o Czerwonym Kapturku - Boże, chyba już z 50 raz w sumie - a ona rozpłakała sie i powiedziała mi żebym juz nie mówiła o tym wilku - jakby dopiero teraz dogłębnie zrozumiała że ten wilk zjada babcie i dziewczynkę...(bo że wczesniej generalnie wszystko rozumiała to wiem, bo jest bardzo mądra i rezolutna ;-))

Salinos - nie wpadłam nawet na to Faktycznie tekst jest okropny. A Maksio to takie dzieciak, który wszystko analizuje. I jak bajki czytamy to się dopytuje o takie szczegóły, że czasem nie wiadomo jak odpowiedzieć. Może mu te jedzenie dzieci tak się w głowę wbiło, że się boi. A te dzieci małe jeszcze płakały i może sobie dodał 2 do 2 i mu wszyło, że płaczą, bo On ma je zjeść.
Jezu, wiecie, chyba tego typu piosenki to już nie powinny być śpiewane. To są z naszych czasów, kiedy to nikt o dzieciach w ten sposób nie myślał. Przecież jest mnóstwo innych fajnych zabaw i piosenek a nie non stop w kółko to samo.
Jaca - dzięki za podpowiedzenie książeczek. Na pewno kupię.
Dziś Maksiu był na rytmice i powiedział, że było super. Porozmawiam z nauczycielkami w poniedziałek co na rytmice dzisiaj było.

Dziś mama jednego chłopca z przedszkola (z grupy starszaków) podsunęła mi pomysł, aby może Maksia przepisać do starszaków. Tam przeszła większa część jego dotychczasowej grupy. Maksiu ma już przerobiony materiał dla 3 latków a w tej chwili go powtarza, więc nie byłoby przeskoku programu. A u Maksia ewidentnie jest problem z samą grupą. Dziś poszliśmy do przedszkola po rytmice. Maksio chciał, żebym koniecznie ja go odprowadziła (a ja nie mam dziś auta), więc poszliśmy piechotą, no i wiadomo było że na rytmikę to my się nie wyrobimy. Maksiu w przedpokoju prawie że obraził się na mnie, że nie będzie na rytmice - bo On chce iść na rytmikę. Bardzo. A w przedszkolu zobaczył swoją grupę i płacz, oczy pełne łez, że będzie o mnie myślał i za mną tęsknił. Czuje się chyba po prostu nie swojo w tej grupie. Nie wiem, dobry to pomysł?

Dżasti, ja odprowadzając 6-latkę do przedszkola miewam dni z płaczem i "zostań ze mną!". Dzieci chcą być z mamami, bo im jest lepiej. Co w tym dziwnego? Ja myślę, że się w końcu przekona. No, chyba, że nie i już, to lepiej go wtedy przepisz.

Dziewczyny już nie wiem, co robić. Moja trzyletnia córka poszla od wrześnie do przedszkola. 8.30-14.00. Jest w grupie Montessori. Wcześniej przez 9 m-cy chodziła do żłobka, potem od maja 4 m-ce ze mną w,domu. Codziennie rano pierwsze pytanie po przebudzeniu to czy idzie,do przedszkola, potem marudzenie i płacz. W przedszkolu trzeba ją od siebie odrywać. Na początku gdy po nią przychodziłam, widząc mnie rzucała się na podłogę i odpychała mnie, biła mnie. W domu o tym z nią rozmawiałam i przestała mnie bić - witała mnie słowami: już cię nie będę biła. Za każdym razem po odebraniu szłyśmy na przyszkolny plac zabaw z którego po godzinie do,dwóch ściągałam ją z histerią - znowu krzyki, rzucanie się na ziemię i bicie. Wczoraj popsuła się pogoda, powiedziałam, że nie pójdziemy na plac. Wpadła w histerię. Ja jestem w 32 tyg. ciąży. Wyszla mi przepuklina pępkowa i już nie mogę jej dźwigać i się z nią siłować. Nerwy mi puszczają i martwię się, co będzie gdy urodzę. Co robić? Zrezygnować z przedszkola? W żłobku też do końca były problemy przy odbiorze i zostawianiu jej. Wtedy nie miałam wyjścia, bo chodziłam do pracy, teraz przede mną rok macierzyńskiego.

Else dobrze prawi, choć to sztuka niełatwa.
Ale z tego zwykle wyrastają.
Ja mam teraz powtórkę z rozrywki, bo Wojtek sceny zaczyna.

Bardzo nie łatwa... Ja z racji naszej sytuacji byłam już mega wyczerpana i przyznam, że poszłam na łatwiznę, bo lizaczek, lód, to troszkę przekupstwo... Ale nie miałam siły inaczej... Tu z racji ciąży i przepukliny nie bawiłabym sie w coś co mnie stresuje, zmusza do wysiłku, dźwigania...

Jak umiejętnie się to przekupstwo wykorzysta, to ono z czasem będzie zapomniane... Po tych rzeczowych "przekupstwach" przeszłam na fizyczne... "Chodź pójdziemy po rower" (do naszego domu oczywiście hihih, nie do sklepu), jak padał deszcze to mówiłam, że mokro, że będzie chory lub po prostu rzuciłam, że Masha i niedźwiedź w TV leci" :P... Obecnie naprawdę przeszło juz w naturalne słuchanie mamy i mówię, że pora wracać i dziecko wraca... U nas o tyle problem, że do autysty mało argumentów dociera. Ze zdrowym dzieckiem z czasem, jak już ogarniecie histerie więcej spraw dogadacie, obgadacie... No i należy pamiętać że w histerii se można do dziecka gadać a i tak nic nie dotrze, a wręcz podziała jak płachta na byka.

Justyna, a ona tak tylko tobie czy babci też? Pytam z ciekawości, bo moja Krysia mężowi scen mniej robiła. Dziadkom też, ale to na mnie się wiekszość skupiała.

Justyna - moj Maks tez potrafi robic awantury straszne jak wychodzimy z placu zabaw. Rzuca sie przed wozek, ciagnie za niego, ciagnie za spodnie, rzuca we mnie zabawka, no katastrofa.. Ja cierpliwie ide i tlumacze ze idziemy do domu bo "juz pora, sciemnia sie, uderzyles mnie, uciekles z placu zabaw a prosilam aby nie, bo bijesz dzieci", stosownie do sytuacji. Czekam az problem minie, bo niewiem co z tym robic. W domu przewaznie sie uspokaja, najgorzej w drodze.

Justyna niektóre dzieci i pół roku się adaptują ... Rzadko, ale tak bywa. Dlatego ten miesiąc co jest za Wami to jeszcze nie jest tak długo. A Ania ma już skończone 3 lata? Bo może jeszcze nie osiagneła gotowości.

No to jeszcze malutka jest. Nie wszystkie dzieci są gotowe w wieku 3 lat. To tak nie działa... Jedne - jak mój siostrzeniec w wieku 2 lat są gotowe na rozłąkę, a drugie w wieku 4 jeszcze nie będzie.

W takim razie może powinnam się wstrzymać z przedszkolem do przyszłego roku, skoro jestem w domu?

A ja uwazam, ze powinna chodzic, za rok to dopiero nie pojdzie jak sie dziecko urodze, bo sie poczuje odrzucone a tak to bedzie normalna kolej rzeczy.

U nas jest o tyle inaczej, że Ania w przedszkolu po moim wyjściu dobrze sobie radzi - jest wesoła, uczestniczy w zabawach. Teraz już wychodzi do mnie zadowolona. Przy zostawianiu jej w przedszkolu jest jednak coraz gorzej. Obawiam się, że to jest kwestią jej charakteru i nie ulegnie zmianie za,rok. Rozmawiałam dzisiaj z jej panią i wg niej nie ma co rezygnować. Zobaczymy...

O to to na pewno. U nas bylo tak z sikaniem w pieluchę czy odstawieniem od piersi - musiał nadejść odpowiedni moment, wcześniejsze próby nie przynosiły efektu. U nas jeszcze dochodzi kwestia brata, który się pojawi za dwa miesiące i którego Ania nie chce. Do wszystkich (babcia, pani w przedszkolu) dziarsko opowiada o bracie, a mi wczoraj przed zaśnięciem płakała, że nie chce brata. No i od kilku dni Ania ma na moim punkcie hopla. Ale to już temat na inny wątek.

Ja równiez uważam, że to nie chodzi, że ona nie chce brata, tylko nie potrafi sobie wyobrazić jak to będzie, gdy mama/ tata będzie musiała podzielić czas, uwagę, miłość na dwóch. Dziecko może to rozumieć tak, że będzie mniej kochana, bo przecież jak się coś dzieli, kroi, to jest tego mniej :P.
Inna sprawa, że może ktoś w dobrej wierze rzucał hasłami "OOo, to Ty teraz będziesz starsza siostra. Nooo, to musisz być grzeczna i dawać dobry przykład. Będziesz musiała pomagać mamie, etc". Byłam świadkiem takich rozmów i o ile jedno dziecko się ucieszy, to drugie może się przerazić....

Och, żeby to było takie proste. O ciąży Ani powiedziałam niemal od,razu, żeby miała czas,na oswojenie tematu. Przeżyła to bardzo. Nigdy nie miała smoczka, a zaczęła w sytuacjach kryzysowych wkładać do buzi różne rzeczy, które nazywała smoczkiem i autentycznie tego potrzebowała, to nie było zgrywanie się. Odpuściłam temat żałując, że jej powiedziałam, ale nigdy jej nie okłamuję, a musiałam jakoś wytłumaczyć, że nie mogę już jej nosić na barana i wygłupiać jak dawniej ze względu na brzuch.Prosiłam męża, żeby wziął teraz na siebie te,wszystkie fizyczne zabawy by Ania miała możliwość pozytywnego wyładowania, ale to sztywniak i mruk, więc mu to nie wychodzi. Ja nie poruszam tematu brata, ale Ania sama o tym mówi. Pyta, gdzie będzie spał itd. No i niestety muszę przyznać, że jakoś nie czuję tego, że będę miała drugie dziecko. Koncentruję się tylko na Ani, robię to, o czym pisze Frances i niestety to chyba nie było dobre rozwiązanie. Ania śpi z nami i wypycha z lóżka męża. W środku nocy budzi się i mówi: idź stąd, nie lubię Cię. W ciągu dnia to samo, ale jeśli jej zwrócę uwagę, albo na coś nie pozwolę, to wtedy woła, że chce do taty. Taki efekt przyniosło przytulanie, zapewnianie o miłości i spędzanie z nią całego dnia. Czuję, że,zrobiłam jej krzywdę niejako uzależniając od siebie.

U nas było odwrotnie. Ja zabiegałam o miłość synka, a on "wolał" tatę... Tata zniknął, ja zostałam i teraz siłą rzeczy ja jestem na topie :P. Dzieci się dostosowują do sytuacji i jak brat przyjdzie do domu, to chociaż będzie różnie (raz lepiej, raz gorzej), to z czasem zrobi się tak jak być powinno :). Podejrzewam, że i z tym przedszkolem i z placem zabaw tez się poukłada. Ile dzieci tyle róznych osobowości ;).
Ja naprawdę nie wierzyłam, że moje dziecko z pewnych zachowań "wyrośnie", a dziś widzę, że to była kwestia czasu ;).

Ja nie wierze, ze nadmiar przytulania "uzaleznia" dzieci od matki. Wrecz przeciwnie - glodne "lasza sie". Natomiast wiem, ze male dzieci potrzebuja mamusi. Taka natura.