Witajcie dziewczęta,
jestem na tym forum nowa. Dosłownie przed paroma minutami aktywowałam konto w 28dni.pl.
Najpierw napiszę kilka słów o sobie, a mianowicie imię me to Kasia (można w sumie z nicka wywnioskować ;) ), mam 24 lata. Studiuję zaocznie, chwilowo nie pracuję. I najważniejsze - jestem zakochana w swoim mężczyźnie! Nie wyobrażam sobie życia bez niego. To tak króciutko...
Wracając do konkretnego tematu...

Bardzo pragnę dziecka. Od dłuższego czasu kochamy się bez zabezpieczenia (około pół roku, hmm, nawet dłużej) i niestety ZAWSZE moje nadzieje kończą się nadchodzącym... okresem... :( Czasem zastanawiam się czy ja przypadkiem nie jestem bezpłodna... W mojej rodzinie nie było w tej dziedzinie kłopotów... Może poza kuzynką i moją ciocią, a dokładnie kuzynka zaczęła starać się w wieku 28 lat o dziecko ( zaczęli się starać ) i pierwszą ciążę poroniła. Na szczęście za drugim razem udało się i jest szczęśliwą matką już ponad rocznego synka. W drugim przypadku - mojej cioci - było z kolei tak, że po ślubie zaraz zaszła w ciążę, urodziła córcię i po około 15 (!) latach zdecydowali się na drugie dziecko. Pierwsza ciąża poroniona, ale wkrótce potem udało się i tak na świat przyszła jej druga córcia. Urodziła ją w wieku 38 lat. O innych przypadkach w rodzinie nie wiem... Tych smutnych, mam nadzieję, że nie było ich więcej, rzecz jasna... Moja mama ma troszkę rodzeństwa, a mianowicie 12., w tym 7 sióstr i wiem tylko o tym jedym przypadku poronienia wśród cioć i o przypadku wspomnianej kuzynki. Kuzynek więcej nie mam, oczywiście w odpowiednim wieku aby decydować się na dziecko... Z moim mężczyzną kochałam się ostatnio 19 stycznia i 22 stycznia. 30 stycznia powinien przyjść okres, oczywiście mam nadzieję, że nie przyjdzie... Obawiam się, że będzie tak jak zawsze. Powoli jestem już co raz bardziej załamana. Nawet teraz płakać mi się chce... Słyszałam, że ponoć zbyt nadmierne pragnienie dziecka powoduje jakąś blokadę i trudno jest zajść w ciąże.. Czy to może być prawda?? Ja naprawdę tracę już nadzieję powoli, chociaż zawsze przed terminem nadejścia okresu modlę się, żeby tym razem w końcu się udało...

Spokojnie. Niektórzy lekarze bezpłodność, a właściwie NIEPŁODNOŚĆ (bo to różnica) definiują po roku, a inni po 2 latach starań. My staraliśmy się prawei 3. Udąło się w cyklu, w którym zupełnie o tym NIE MYŚLAŁAM.

Zapraszam Cię tu: Starające się o dzidzię...

Na pewno w najbliższym czasie zacznę prowadzić wykres? Czy dobrze gdzieś tu na stronce wyczytałam, że tempke powinno zacząć się mierzyć w 6 dniu cyklu?
Pozdrowionka:)

Też zależy, kiedy zwykle wypada skok. U mnie nieraz wypadał już w 11 dc, więc mierząc od 6 dc nie uzyskałabym 6temperatur niższych. Warto mierzyć na te 6-7 dni przed planowanym skokiem. No, ale planować można jak się cokolwiek wie o sobie, a na początku to mierz jak najszybciej. Mierzyłam i w trakcie @, nie zmienia to niczego.

niunieczka13: (przez caly czas takze podczas okresu prubujemy)

w czasie okresu nie ma co próbować, bo przeważnie jest to okres niepłodny - chyba, że cykle są krótkie

Zacznij się obserwować, sprawdź kiedy możesz zajść w ciążę. Takie celowanie "na ślepo" często nie przynosi rezultatów, bo możecie trafiać w dni niepłodne. Zaopatrz się w termometr- mierz codziennie rano temperaturę.
Z drugiej strony - wyluzuj! (wiem, łatwo mówić!) Ale to NAPRAWDĘ przynosi rezultaty.

Niepłodność można leczyć - bezpłodności - nie.

Cześc tu Ela - nowa!.
Ja też staram się o dziecko,ale w moim przypadku trzecie,bo mam dwójkę(5lat i 2,5lat). Dużo czytałam o bezpłodności wtórnej,dlatego właśnie już zrobiłam badanie krwi ogólne i tarczycy,wyszło w normie. Teraz 21 dnia cyklu idę na badanie krwi pozio hormonów. Zobaczymy jak wyjdzie ? Jak wyjdzie w normie to poślę mąża?? Co prawdą powodem meże być zmęczenie czasami nie przespane noce,bo mała jeszcze wstaje czasami z płaczem jak się jej śni coś. Nie mogę dzieci odwieść na weekend do dziadków bo mieszkam poza Polską i jeste tylko ja i mąż i dzieci. I nawet nie wiem czy uda sie zajść czy nie,ale przynajmnije nie muszę się martwić o antykoncepcję:):)

a bezpłodność jest nienaturalna?

Jest anomalią, wiadomo.

AniuM,
od jutra zaczynam mierzyć temperaturę. Będę wszystko dokładnie zapisywać. Wierzę, że mi to pomoże. Teraz znowu niestety nie udało się... Dostałam okres.:(

Tuli pani , czemu nietrafione? A to nie jest tak, że , że za niepłodność uznaje się okres niepłodności, który w prawidłowym cyklu jest całkowicie normalnym zjawiskiem?

tu akurat była mowa o niepłodności w kontekście niemożności poczęcia dziecka, a nie części cyklu, stąd moje stwierdzenie

Trzeba rozróżniać te dwa rodzaje niepłodności.

beniulka - byłam rok starsza od Ciebie kiedy zaczynałam się starać. Także mnie to nie dziwi

życiowa decyzja no i odpowiedzialność, oprócz chcenia trzebaby zapewnić dziecku warunki, jeśli ktoś ma na tyle szczęścia że w młodym wieku ma odpowiednia zaplecze, głównie finansowe to czemu nie

moim zdaniem to nie tylko Twoje chcenie powinno sie liczyc ale tez Twojego partnera. dziecko to nie zabawka, trzeba sprawe przedyskutowac i przemyslec. decyzja zyciowa nie tylko dla was ale i dla dziecka. Nie oszukujmy sie, taki maluch rewolucjonizuje zycie, nastepuje przewartosciowanie etc.

skoro masz lat 18 to jestes jeszcze w szkole sredniej i przed matura. owszem szkola moze przyznac nauczanie indywidualne ale to juz zalezy od woli dyrektora. z dzieckiem mozna sie uczyc i studiowac ale wymaga to ogromnej samodyscypliny. a mlode kolezanki matki czasami robia dobra mine do zlej gry, pogadaj od serca i zapytaj czy by ciazy nie przesunely w czasie, chociaz do skonczenia liceum

Pierwsze dziecko urodziłam w wieku 20 lat i uwazam,że to zdecydowanie za wczesnie!
Absolutnie nie mówię,że żałuję- bo kocham mojego syna miłością przeogromną ale prawidłowa kolejnosc to:
- wykształcenie
-zdobywanie zyciowego doswiadczenia
- odpowiednia praca i zabezpieczenie finansowe
- zwiedzanie swiata i "wyszumienie się "
-pieluchy
Przez to,ze Michał urodził się gdy konczyłam I rok studiów na to by osiągnac to co moi rówieśnicy, musiałam pracować 2 razy więcej.
Jezlei jesteś silna, Twój partner pragnie tego co Ty, macie mieszkanie i finanse, aby zabezpieczyc dziecku byt- to czemu nie. Chociaz mówiąc szczerze, nie bardzo wierzę w dojrzałość 18-latków Z własnego doświadczenia- niestety.

Najlepiej odnieść to do pozycji dziecka i zadać sobie pytanie "do jakiej rodziny chciałabym trafić, jak przygotowanej?" - wtedy odpowiedź na pytanie, kiedy mieć dziecko jest prostsza.

Kierowanie się przede wszystkim swoimi chęciami i pragnieniami jest niemądre, trzeba spojrzeć od drugiej strony.

Witaj. Podobnie jak Tabaluga uwazam ze warto probowac spojrzec na cala sytuacje z punktu widzenia dziecka. Odpowiedzcie sobie oboje na pytanie w jakiej rodzinie chcielibyscie sie urodzic, byc wychowywani, ksztaltowani, dorastac, przezywac swoje trudne chwile. Moje doswiadczenia z bycia dzieckiem, z wychowywania dzieci, z kontaktu z ludzmi ktorzy czesto maja chec dzielic sie ze mna swoim zyciem upowazniaja mnie do twierdzenia ze nie jest tu chyba decydujacy status materialny (nie napisalem ze pieniadze sa calkowicie bez znaczenia), wyksztalcenie( nie napisalem ze wyksztalcenie, pewien poziom kulturalny, zawodowy, duchowy to rzeczy nieistotne), wiek czy swiatowe przetarcie.
Pisalem juz to na 28dni kilka razy ale pozwole sobie powtorzyc ze dziecko ma zwyczajnie prawo urodzic sie i wychowywac w trwalej rodzinie tzn w trwalym zwiazku swoich rodzicow. Twierdze tez ze dla dziecka ale takze dla jego bliskich procz tego poczucia trwalosci, stabilnosci, bezpieczenstwa ma znaczenie by ta rodzina miala ramy akceptowalne w danym srodowisku, w danej spolecznosci, w ktorej funkcjonuje i zamierza funkcjonowac.
Nie nie zamierzam nikogo wbrew jego przekonaniom ciagnac do oltarza - wrecz przeciwnie, powtarzalem i przy roznych okazjach powtarzam ze sakrament malzenstwa jest wylacznie dla wierzacych, silnie zwiazanych z Kosciolem katolikow.
Jesli rodzice sa niewierzacy to ich dziecko ma prawo urodzic sie wychowywac w zwiazku cywilnym, jesli sa muzlmanami i ten sposob na zycie uznaja za najlepszy dla siebie i dla swojego dziecka to oczywiscie powinni rodzine zakladac w meczecie itd. Trwaly, akceptowany w danej spolecznosci zwiazek ojca i matki sie dziecku zwyczajnie nalezy. Kazdemu dziecku a juz w szczegolnosci waszemu dziecku, ktore kochacie, ktorego dobro jest wasza glowna troska...

Beniulka - a co chłopak na to? tez chce dziecko?
Poza tym zazdrość raczej nie jest dobrym powodem chęci posiadania dziecka, ale rozumiem, że żartowałaś?:)

Tamara74: Poza tym zazdrość raczej nie jest dobrym powodem chęci posiadania dziecka, ale rozumiem, że żartowałaś?:)

Z początku też czułam zazdrość, ale wtedy nie decydowałabym się na dziecko. Dopiero później odczułam prawdziwy instynkt macierzyński. Bez zazdrości, a raczej z radością patrzyłam na koleżanki zajmujące się swoimi pociechami

Ja również dołączę do wątku. Myślę, że nie jest niczym zdrożnym instynkt odczuwać macierzyński w wieku lat 16-19. Ale czy od razu go realizować? Myślę, że decyzja powinna zależeć od naszej sytuacji. Dziecko to nie powinno być spełnienie naszych zachcianek. To przede wszystkim ogromna odpowiedzialność. Dlatego decyzja powinna być przemyślana i nie może być podejmowana pochopnie. A w wieku lat 18 niewiele osób jest na tyle dojrzałych, aby stworzyć pełną rodzinę. Niewielu, co nie znaczy, że to niemożliwe.

Poza tym- tak jak napisałam- byłam niewiele starsza od założycielki wątku, gdy urodziłam mojego syna. Pracował tylko mój mąż, więc jakoś dawaliśmy radę. Różowo napewno nie było. Dopiero po 11 latach zdecydowaliśmy się na drugie dziecko - biorąc juz pod uwagę inne priorytety :)
Jestem więc przykładem, że da się zbudowac rodzinę. Tyle,że dużym kosztem. Uwazam,że wiek 18 czy 20 lat nie jest wiekiem odpowiednim na rodzenie dzieci. Chociaz kiedyś "zabawa w dom" wydawała mi się fascynujaca :)

Kochać się da i to jest stosunkowo łatwe, my jesteśmy ze sobą od 16 roku życia i nie żałuję ani chwili.

Trudniej właśnie o wytrwanie w trudnych chwilach, a założenie domu na pewno utrudnia wiele spraw. To jeszcze różnica, czy partner jest starszy / ustabilizowany finansowo, czy też pomieszka się pokątnie u mamusi. Czy partner jest dojrzały do rodzicielstwa, czy też po pół roku ojcostwa wybuchnie, że on nie myślał, że będzie musiał zrezygnować z niektórych rzeczy. Dlatego właśnie mówię - przemyśleć sprawę po 100 razy, bo tego wyboru już się nie cofnie.

ale czy ktos mowil o wyszumieniu i ustabilizowaniu zycia dopiero po 30stce?
ja urodzilam corke majac 23 lata, pracowalismy juz obydwoje a ja mialam czesc studiow za soba. moze nie bylismy "ustawieni" zyciowo i dopiero zaczynalismy sie wszystkiego dorabiac ale mysle ze to byl juz w miare dobry czas. chociaz z perspektywy czasu jednak teraz bym odczekala te 2-3 lata po slubie zeby nacieszyc sie soba tak zupelnie bez obowiazkow.
Instynkt macierzynski to jednak za malo zeby mowic o dojrzalosci i odpowiednim czasie na macierzynstwo. znam 15-16latki ktore sie rozczulaja na malenstwem i rzucaja "ach jakbym chciala miec takie swoje bobo" - no ale wlasnie czesto jest to wlasnie wyobrazenie o bobo ktore mozna stroic a nie placzace nocami i wymagajace pokladow cierpliwosci ale takze pieniedzy. Swoja droga to jestem nauczycielka w szkole sredniej i z obserwacji dzisiejszej mlodziezy ciezko byloby mi powiedziec ze obecne 17-18-19 latki sa gotowe do powaznych wyzwan a tym bardziej ze sa na tyle odpowiedzialne aby rodzic i WYCHOWYWAC dzieci. Znam kilka bardzo mlodych mam i niestety nie sa rozentuzjazmowane jesli idzie o wlasna rodzine a co wiecej tylko jedna jest dalej w zwiazku z ojcem dziecka z reguly mlodzi tatusiowie chca sie nacieszyc wolnoscia i miec swiety spokoj i wielka milosc zostaje wspomnieniem...