Nie wiem czy powinnam się wypowiadać, bo temat ma być luzacki, a mnie ostatnio przytłacza moje 31 i pół :), no ale zgłaszam się do grona tych z 3 z przodu :).

Puk, puk:)

Ja w czerwcu skończę 31, ale czuję się na 18

no, ja się niby nie łapie bo 29 ciągle, ale do 20-tek też juz nie należę (nikt mnie tam nie chce) jak mówię którejś z moich młodszych kolezanek że jesteśmy w podobnym wieku to widzę brak akceptacji
wierzę, że jak napiszę tutaj, że jesteśmy wiekowo podobne to mnie z chęcią przyjmiecie do swojego grona
jako prawie trzydziestkę-staraczkę

dziękuję
no cóż jak miałam lat 20-25 to też myślałam że 29 to starość a 3 z przodu O MATKO !! KONIEC ŚWIATA!!
niedługo ja też będe miała 3 z przodu i myślę że to najlepszy wiek dla kobiety... zwłaszcza na bycie mamą

skorpionka Ty tak serio? bo jeśli tak to zajebiście

No to i ja sie zgłaszam, we wrześniu skończę 32 , parę miesięcy temu stwierdziłam że najwyższy czas na drugie macierzyństwo.

ja sie tez do was dopisze :P ciekawe czy forum jeszcze istniec bedzie ;) duzo was tu 30 :) moze trza by załozyc o 20 tez??:P

A ja kiedys myslałam, ze juz jak mi stuknie ta magiczna 30 to bedę podstarzałą i kwękającą paniusią w średnim wieku:) I nawet patrząc na moje tuje w ogródku cieszyłam się, ze gdy ja osiągnę 30, to one będą na tyle duze,że nikt nie będzie juz mógł oglądać mojego pomarszczonego ciała :):):)
Teraz tuje są rzeczywiście spore, ale oprócz chwilowej deformacji ciazowej jakoś nie zauwazam istotnych zmian:)

Ba- powiem więcej- jako trzydziestolatka czuję sie bardziej szczęsliwa, atrakcyjna i spełniona niż jako dwudziestka.
To naprawdę fajny wiek

trochę zazdroszczę dziewczynom w wielu 20-25 które wiedzą że chcą byc mamami, trudno mi co prawda uwierzyć że tak swiadomie można w tym wieku chcieć, ale może tak jest- ok.
ja o tym nie myślałam, a nawet nie chciałam, zakładałam że kiedyś przyjdzie taki moment, że mnie "to" dopadnie- miałam rację tak się stało
Dla mnie oprócz zaplecza nazwijmy je materialnego potrzebna była dojrzałość, którą nabyłam z wiekiem, z 3 z przodu przyszła

ja w pierwsza zaszłam w wieku 19 lat a w drugą po 30 urodzinach.
Mimo,ze pierwsza byla bardzo chciana, druga napewno jest dojrzalsza i bardziej umiem sie nią cieszyć.

Ja długo "dorastałam" do decyzji o dziecku. Ale gdy dojrzałam do tego byłam całkowicie pewna. Ostateczna decyzja zapadła, gdy skończyłam 28 lat no i miesiąc później byłam już w ciąży, także zdążyłam urodzić przed 29 urodzinami:).
Wcześniej, gdy pojęcie macierzyństwa było jeszcze dosyć abstrakcyjnie myślałam, że kiedyś tam będę miała dwójkę dzieci z duża różnicą wieku (tak jak między mną i moją siostrą). Pewien czas po urodzeniu Niuni myślałam, że chyba pozostaniemy przy jednym, no albo będzie duża różnica wieku, chociaż to by znaczyło u nas późne macierzyństwo i bardzo późne "tacierzyństwo". A teraz widzę, że powoli dorastam do decyzji o drugim. Jeżeli będzie to trwało tyle co przy pierwszym (ta ostateczna faza przygotowań psychicznych) to tak koło wakacji coś z tego może być :). Szczególnie, że teraz decyzja będzie prostsza, bo nie będę musiała odstawiać tabsów :).

A abstrahując od tematu ciąży i macierzyństwa, to gdy patrzę na moją 24 letnią siostrę, wtedy najboleśniej odczuwam to moje 3 z przodu. Ten totalny luz w życiu. Studia na finiszu, świetna prac, wspaniały związek i totalna beztroska, ach to były czasy….

No i odkąd mam 3 z przodu, a właściwie odkąd jestem mamą czas płynie dużo szybciej.

ewaroby ja zaczęłam pracować w wieku 20 lat, chociaż pochodzę ze średnio zamożnej rodziny. I chociaż jednocześnie studiowałam i pracowałam to i tak wspominam tamten okres jako beztroski.
Także na to co mam, a raczej na to co mamy zapracowaliśmy sobie z moim T sami i jesteśmy z tego bardzo dumni. Cieszy mnie to, że mając 32 lata(T.37) mamy własny dom, pojazdy mechaniczne różne ;) i stać nas na fajne wakacje oraz rozrywki typu koncerty i kino. I to wszystko bez wyjeżdżania za chlebem z kraju :).
A co do beztroski z okresu, 20-28 lat to myślę, że póki nie jest się odpowiedzialnym za inne życie można sobie pozwolić na beztroskę.

Także uważam, że dziecko to dopełnienie związku i nie uważam, żeby miało spowodować totalną rezygnację z dotychczasowych upodobań.
Nie czuje się jak cierpiętnica, która poświęciła się dla swojego dziecka. Np pod koniec czerwca jedziemy z T. na koncert do Gdyni - Heineken Opener, który trwa 3 dni, a jedziemy jeszcze dzień wcześniej, w sumie nie będzie mnie 5 dni. I byliśmy już na nim w zeszłym roku, a Niunia została z dziadkami.
I chociaż nadal mam czas dla siebie, a z T mamy czas dla naszego związku, to nasze dojrzałe rodzicielstwo powoduje, że mam świadomość odpowiedzialności za to młode istnienie, które sprowadziliśmy na świat. Ta świadomość i odpowiedzialność powoduje, że już nigdy nie będę miała takiego luzackiego stosunku do życia jak kiedyś. Rodzicem zostaje się na całe życie, nawet gdy Niuńka będzie miała własną rodzinę, gdzieś w moje świadomości będzie odpowiedzialność za nią.
No a w chwilach lekkich załamań ta odpowiedzialność mnie przytłacza.

I jeszcze jedno. Uważam, że dojrzałe rodzicielstwo to też umiejętność zrezygnowania, przynajmniej na pewien czas z pewnych atrakcji życia. Gdy w naszym życiu pojawia się dziecko trudno jest pogodzić z wychowywaniem go takie sprawy jak pracę, kino co poniedziałek, co weekendowy wypad na rower lub narty itd. Jeżeli ktoś mimo pojawienia się dziecka nadal ma czas na to wszystko to przepraszam bardzo kiedy ma czas dla dziecka?
A umiejętność godzenia pracy, własnych radości życia z potrzebami dziecka nie przychodzi z wiekiem, chociaż niewątpliwie jest łatwiejsze, gdy ma się już ustabilizowaną sytuację materialną.

pytałam bo to brzmialo jakby w domu byla hierarchia waznosci osob, kazdy zna swoje miejce, ale w sensie ze wszystko jest wg scisle ustalonego porzadku. bo tak musi byc i ani kroku w bok.
ja zostalam wychowana w rodzinie gdzie pierwsze dziecko,czytaj ja pojawilam sie gdy mama miala 25lat, skonczyla juz studia pracowala zawodowo, tata tez. byli 3lata po slubie, mieli wlasne mieszkanie. kwestia priorytetow moi rodzice maja teraz nas czworke i samochod pojawil sie dopiero jak mieli ok.40lat, mimo ze oboje ciezko pracowali, to jednak zalezy od zawodu jaki sie ma, (mama byla nauczycielka), i jakos nigdy nie mieli pracoholicznych ciagow po 16-18h. mimo ze ja takie miewam to staram sie by byly krotkowtrwale, najdluzej mialam taki 3-4miesiace, ale to dlatego ze rozwijam wlasna firme, rownoczesnie studiujac na kolejnych studiach i robiac mnostwo rzeczy na raz. mialam w pewnym mmcie zycia wybor pracowac w wielkiej korporacji po kilkanascie godzin na dobe, ale ciesze sie ze wybralam cos innego, bo zdalam sobie sprawe ze kasa jest dla mnie cholernie wazna a jednak..najwazniejsza jest rodzina(nie mam jeszcze dzieci) i rozwoj wlasny poza pracą. dodam jeszcze bo pojawil sie tu taki tekst ze osoby <30lat decydujace sie na dziecko to cos tam cos tam. ale moja mama bardzo chciala, starali sie 3lata po skonczeniu jej studiow..kolejne dzieci byly co 4lata wiec nie tak ze co rok to prorok. ale zawsze sie tata smial ze on ma dzieci zamiast samochodu. moze nie zawsze finansowo bylo cudownie, ale nauczylo mnie to odpowiedzialnosci i pracowalam b.szybko, bo dorabialam w wakacje juz od 7klasy SP. zwykle ludzie maja 1-2dzieci. a jednak ja bym nie zamienila mojej cudownej kochajacej sie rodzinki, na 10samochodow i wypasiony dom. rodzice teraz w sumie maja dom, ziemie, 2samochody, zycie im sie zaczelo are lat temu, w sumie najpiekniejsze po 50-tce. i uwazam ze to tez jest piekny sposob na zycie mimo ze ja wybralam inny. ale bardzo pilnuje zeby mnie klienci nie scigali tel. na urlopach ani poznymi wieczorami. smycz sobie lezy, znaja moje godziny pracy.wiadomo sa wyjatki ale jakos nie wyobrazam sobie byc pod tel. na urtlopie. CO TO ZA URLOP? no ale ja mam "tylko" 26,5 lat ale za to jestem najstarsza z czworki rodzenstwa conauczylo mnie odpowiedzialnosci ogromnej, i jestem z mojej rodzinki dumna jak cholera.
to była moja historia, hihi

ja pępkiem swiata bylam moze ze 3lata. zanim urodzil mi sie mlodszy braciszek. nie wiem nie czulam zeby rodzice sie poswiecali, moze czasami, ale jednak z drugiej strony nie czulam sie jakby miala swoje miejsce w szeregu. mialam sporo obowiazkow typu pomaganie mamie w domu w sprzataniu zmywaniu czy w ogrodku,ale wlasciwie moglam wszystko co chcialam, jesli te obowiazki wypelnilam. nie czulam sie jakos zbyta na dalszy tor przez dobre wychowanie, sztywne trzymanie sie zasad, mysle ze nauczyli mnie rodzice duzej otwartosci i upartosci w dazeniu do celu,ale nie za wszelka cene. jakie szczescie mialam widze od paru lat dopiero jak jestem duzo starsza, i widze ile rodzicow sie porozwodzilo albo zyje ze soba bo tak wypada, bo mieli slub w kosciele, albo z przyzwyczajenia. zero okazywania czulosci milosci, a dzieci to maja spelniac ich wlasne marzenia. nawet jesli maja swoje- zupelnie inne.

dalej pracujesz 16-18h na dobe? dopiero doczytałam że masz wlasną firmę.

A tak w ogóle to to chyba miał być wesoły topik trzydziestolatek a zrobiła się poważna dyskusja o rodzicielstwie :).

ewaroby. dziecko moze pracowac, wyjezdzac za granice na wakacje. dla chcącego - da się. wiem po sobie. mama nauczycielka tata projektant ale w panstwowej firmie i czworka dzieci, i jakos sie udalo, wiec nie dramatyzujmy.
chociaz nikt nie mowi ze jest łatwo. ale to uczy dzieci samodzielnosci.

zapomniałam dodać ze wychowanie nas nie bylo latwe, bo jakos ludzie sie dziwnie patrzą jak sie mowi- mam 3dzieci. a 4???to juz w ogole masakra. jak Ty zyjesz. gdzie samochod drogie wycieczki itp.itd. coz. moj tata tez ma trojke starszego rodzenstwa. jakies 10lat nie gadali prawie z nim i wielki foch byl bo..babcia zapisala cala ziemie i dom tacie, jedynemu ktory z nia zostal, ktory pomagal przy domu mimo ze sam pracowal jako projektant(pole uprawiane bylo krotko jak bylam malutka i zyl 2gi maz babci, teraz to jest duzy ogrod, sad), placil podatki, dbal o to. kazdy z nich zwial do miasta. ktore de facto jest 10km od nas, wiec blisko. kazdy z nich ma 1-2dzieci, wlasne wypasione mieszkanie, dom, a niektorzy nawet kilka. ich dzieci sa samodzielne. a jednak mimo ze smiali sie z ojca ze inwestuje w zdrowe zycie, zdrowe odzywianie ze zostal w sumie na wsi i ma 4dzieci.. to jak okazalo sie ze ta wiesc staje sie sypialnia duzego miasta..to nagle poczuli kase. powiem szczerze b.nieprzyjemne uczucie. jednak mimo wszystko mam uczucie ze jestesmy cholernie zgrana rodzinką. moze sie klocimy czasem itp. ale jak trzeba sobie pomoc to sobie pomagamy. kiedys chcialam miec dwojke dzieci. teraz bede chciala trojke. to dla mnie taka optymalna liczba. tak mysle, a zycie pokaze:)
pieknie Paula pisze o tych drobnych radosciach codziennego rodzicielstwa:) jakos srednio widze rodzicow ciagle gdzie balujacych i podrozujacych jak bylismy mali. to juz lepiej nie miec wcale wtedy dzieci.

skarbie ,rozumiem cie ,ja czekalam 4 lata i teraz jestem w ciazy,przyjdzie czas tez na ciebie ,wytrwalosci... VICKy da sie ,oczywiscie wszystko malymi kroczkami ,ja nie nazekam studiòw nie mam a i tak z mojej pracy jestem zadowolona,ale gdybym miala latwiejszy start w zyciu,to by by bylo chyba latwiej...dlatego postaram ,mojemu dzidziusiowi zapewnic latwiejszy start w zyciu niz ja mialam FAJNE TE POGADUSZKI NASZE

ewaroby jasne ze byloby latwiej. ale jak nie masz wszystkiego to jest sie silniejszym:) wszystko ma swoje plusy i minusy. przynajmniej rodzice mieli dla mnie i mojego rodzenstwa i dla siebie duzo czasu a nie pracowali dniami i nocami, na swieta mialam ich i skrmne prezenty. a inni maja super prezenty, ale na codzien widzą nianki albo filmy w tv i gry na kompach..

danap moim zdaniem jak we wszystkim także w życiu rodzinnym najlepszy jest złoty środek. Nikt nie powinien być najważniejszy. Równowaga jest chyba najlepsza dla wszystkich. Dzieci nie mogą być najważniejsze, bo przecież kiedyś założą własne rodziny, ale nie mogą być też mniej ważne od współmałżonka, bo ... tu nie mam argumentu, ale tak czuję.
Ja mam wrażenie, że razem z T udaje nam się tą równowagę osiągać każdego dnia. Wiem, że jak Niunia pojawiła się na świecie to oboje stwierdziliśmy, że jest dla nas najważniejsza na świecie, ale jednocześnie oboje poczuliśmy, że bardziej się kochamy.
Gdy patrzę na Niuńkę to widzę w niej najwspanialsze cechy moje i T. Czasem śmiejemy się, że ona jest dowodem na to jak idealnie do siebie pasujemy, także pod względem genetycznym ;).

skorpionka7
przeciez to co piszemy (to co ja tu wyczytałam) jest do siebie bardzo podobne, żadna z nas nie chce rezygnować z siebie, dla piszących tu matek maluch jest pepkiem świata ale zdrowo a nie bezstresowo(czyt. zna swoje miejsce w szeregu)
nasze złote środki są podobne ale nie takie same- bo przeciez to niemożliwe; przekazane innymi słowami ale podobne- no chyba że czegoś nie rozumiem

tak sobie poczytałam co tu piszecie i stwierdzam naprawde fajowe temaciki
cóż u mnie mega rozbierznosc ...pierwsze dziecko w wieku 20 lat ......z moim byłym mężem......moja cudowna córeczka.....eh..młodosc....nie bylismy chyba aż tak dojrzali.....równowiesnicy.....rozstanie po 5 latach.....sama odeszłam....nie byłam przerażona wizią samotnej matki ....miałam dom,bardzo dobrze płatną prace,samochód....
ale nie można życ samotnie....
4 lata temu poznałam mężczyzne starszy odemnie o 10 lat tzn.znalizmy się ale ale tylko tak na czesc.....i nagle coś zagrało..zamieszkalismy....moja córka zaakceptowała związek....i teraz czekamy na nasze maleństwo a córka czeka ma rodzenstwo....
jest cudownie.....niczego nie żałuje ....nic nie straciłam....i nic nie strace....

ale się rozpisałam....

aga1976: Jednak nie dla kazdej kobiety dziecko musi stac w szeregu za kontrahentami, złotymi kartami, żaglówkami i wakacjami

oj!aga1976 to jest nadinterpretacja

oho! aleście się rozgadały... pozwolę się tu skrobnąć, mimo że 30latką będę dopiero w pazdzierniku; po ślubie nie byliśmy pewni kiedy będzie czas na dzieci; obiecaliśmy sobie jednak, że ze względów zdrowotnych (M lekarz) pierwsze maleństwo pojawi się przed 30 i niestety nie mamy już na to szansy, bo nam jakoś nie wychodzi; w chwili obecnej pragnienie bycia matką jest tak silne, że żałuję, że nie zaczęliśmy się starać wcześniej; możliwe, że instynkt nałożył mi klapki na oczy i wszystko inne stanęło na dalszym planie... :)))