ciasteczko ale jakie komplikacje masz na mysli?

nie rodzilam w domu i rodzic nie bede raczej, ale mam ten komfort, ze tutaj w szpitalach porody sa praktycznie jak domowe:) ale absolutnie nie mam nic przeciwko i podziwiam kobiety, ktore sie na porod w domu decyduja... tym bardziej czytajac co sie w szputalach wyprawia... wlos sie na glowie jezy!

z tego co czytam i co mi opowiadano, to przynajmniej tutaj, polozne do porodow domowych sa przygotowane i maja przy sobie sprzet ratujacy zycie... a jesli rzeczywiscie juz cos jest nie tak (co przy domowych porodach nie zdarza sie prawie wcale, bo porod jest naturalny, bez ingerencji czlowieka) caly sprzet dowozony jest do domu...

http://www.rodzicpoludzku.pl/index.php?option=com_content&view=article&id=455:czy-to-bezpieczne&catid=91:porod-w-domu&Itemid=3751

Podstawową kwestią powstrzymującą kobiety przed myślą o urodzeniu w domu jest przekonanie, że w czasie porodu nigdzie nie będą bardziej bezpieczne niż w szpitalu. Lekarze przekonują, że poród to proces tak dynamiczny, że w żadnym momencie nie można zagwarantować, że przebiegająca prawidłowo fizjologicznie akcja, nie przerodzi się w poważną, zagrażającą życiu bądź zdrowiu matki lub dziecka, patologię. Taka „propaganda", powtarzana już od wielu lat, skutecznie zniechęca znakomitą większość kobiet w ciąży niskiego ryzyka do planowania porodu w domu. Mimo wielkiego lęku przed szpitalem i medykalizacją porodu kobiety decydują się tam rodzić, tłumacząc sobie, że najważniejsze jest dla nich bezpieczeństwo - przede wszystkim dziecka, ale także ich własne. Czy słusznie przedstawia się porody szpitalne jako tak bezpieczne, a domowe jako tak ryzykowne?

Dla bezpieczeństwa porodu domowego ważne jest spełnienie następujących warunków:

* ciąża niskiego ryzyka u zdrowej matki,
* wcześniejsza świadoma decyzja matki, że chce rodzić w domu,
* asysta doświadczonej, dobrze przygotowanej położnej,
* w razie potrzeby zapewniony szybki transport do szpitala położniczego.


Jeśli przyjrzeć się badaniom porównującym bezpieczeństwo porodów w domu i w szpitalu, to wynika z nich jednoznacznie, że gdy spełnione są powyższe kryteria, to poród w domu jest co najmniej równie bezpieczny, co w szpitalu1.

Co więcej, występowanie wielu patologii jest ściśle związane ze stosowaniem procedur medycznych nadużywanych w przypadku porodów szpitalnych. Podręczniki położnicze2 jednoznacznie podają, że istotną przyczyną wielu niebezpiecznych powikłań (np. odklejenie łożyska, wypadnięcie pępowiny, krwotok poporodowy, pęknięcie macicy, niedotlenienie dziecka) bywa stosowanie podczas porodu kroplówki z oksytocyną, leków rozkurczowych, znieczulenia, przebicia pęcherza płodowego, przymusowego leżenia, czy innych procedur często w szpitalu wdrażanych rutynowo, bez żadnego uzasadnienia. W przypadku porodu domowego położna, z założenia, nie ingeruje w fizjologiczny przebieg porodu, więc prawdopodobieństwo wystąpienia wielu, częstych w warunkach szpitalnych, powikłań jest w oczywisty sposób znacznie mniejsze.

Wydaje mi się, że kobieta, która decyduje się rodzić w domu jest przebadana we wszystkich możliwych kierunkach, żeby zminimalizować ryzyko powikłań. Jeśli jest cień ryzyka na podstawie tych badań, to podejrzewam, że ani położna by się nie podjęła prowadzenia takiego porodu, ani matka nie zdecydowałaby się narażać dziecko.

Co więcej, występowanie wielu patologii jest ściśle związane ze stosowaniem procedur medycznych nadużywanych w przypadku porodów szpitalnych.

Otóż to!

ze mnie taka panikara ze jakbym rodziła w domu to bym wogóle nie spała tylko patrzyła an to dzieciatko i je obserwowała.

pewnie tak - na szczęscie Binia nie miała żółtaczki

Może miałabyś ochotę opisać poród?

Bardzo mądry głos.

Odkryłam przypadkiem, że w końcówce zeszłego roku wydano długo niewznawianą pozycję Michela Odent "Odrodzone narodziny" . Dla niewtajemniczonych, od tego lekarza i jego działań zaczął się cały ruch porodów "po ludzku".

Niedawno odkryłam ten wątek. Jestem obecnie w ciąży z moim pierwszym, długo wyczekiwanym dzieckiem. Od początku starań o poczęcie wiedziałam, że - o ile to będzie możliwie - będę chciała urodzić dziecko w domu. Nie dlatego że boję się porodu w szpitalu. Po prostu chcę, żeby mój pierwszy poród był wydarzeniem intymnym i głęboko przeze mnie i przez mojego męża przeżytym. Myślę, że najlepszą przestrzenią do tego jest mój dom. Do tego chcę być autorką swojego porodu. A zatem przygotowuję się skrupulatnie! Narazie przede wszystkim czytam książki - niektóre wspomniane już na tym forum.
Czy ktoś na 28dni jeszcze rodził w domu oprócz *pani_wonki*?

fajny temat, naprawde, ja tez mialam w zamiarze poród domowy ale chyba musze sobie te marzenia darowac, bo spodziewam sie bliźniąt, co prawda sa dwujajowe wiec ryzyko powiklan jest mniejsze niz przy jednojajowych ale nie wiem czy by sie znalazla polozna ktora by sie odwazyla na odbior blizniat w domu (moja gin twierdzi, ze z bliźnietami to nikt sie raczej nie zdecyduje na odbior porodu w domu-zbyt duze ryzyko)...troche żaluje ale co zrobic, to moja pierwsza i raczej ostatnia ciaza bo chcemy miec tylko dwojke dzieci, wiec nie bede miala okazji niestety czegos takiego przezyc, takze zazdroszcze wam dziewczyny jesli macie ta mozliwosc rodzic w domu :]

Wklejam i tu :) Położne z wielkopolski działają już oficjalnie - także jak któraś chce to może się do nich zgłosić i spróbować urodzić w domu :)
Ja drugie dziecko - Staśka urodziłam z Iwonką w domu całkiem niedawno bo 20 stycznia :)
http://www.malinowerodzenie.pl/porody_domowe.php

To i ja dopisuję się do dziewczyn, które urodziły w domu, co prawda nie planowałam tego, po prostu nie zdążyliśmy do szpitala. Bardzo się cieszę, że tak w końcu wyszło i tak naprawdę nie miałam stresa (dzięki książce "Urodzić razem i naturalnie", którą czytałam w ciąży), chociaż może nawet nie było czasu, bo od pierwszego skurczu do narodzin mojego synka minęło jakieś 3 godziny. W końcu i tak wylądowaliśmy w szpitalu, gdyż byłam bardzo popękana i położna nie podjęła się szycia w domowych warunkach.

Proszę bardzo Lily :) W ciąży dużo myślałam o porodzie w domu, jak już pisałam czytałam książkę Ireny Chołuj i byłam zachwycona opisami porodów domowych, podjęliśmy jednak decyzję, że odbędzie się to w szpitalu. Dodam, że mieszkamy w UK gdzie podejście do ciężarnych i do ciąży w ogóle jest bardziej "wyluzowane" niż w PL. Kiedy odeszły mi wody zadzwoniłam do szpitala, ale jako, ze nie mialam żadnych skurczy kazali przyjechać za 2 godziny. pamiętam, że nawet się ucieszyłam, mogliśmy z M. pobyć sobie jeszcze w domu, wzięłam kąpiel i spokojnie się wyszykowaliśmy. W szpitalu położna sprawdziłą wszystko oprócz mojego rozwarcia :) bo skurczy dalej nie było i odesłała mnie do domu, z czego się ucieszyłam bo byłam przekonana, że podadzą mi oksytocynę. Jednak nie, kazałą spokojnie czekać i przyjechać za 24h gdyby nic się nie działo. Ucieszona wróciłam więc do domu, wizja siedzenia i czekania na rozwój akcji w szpitalu przerażała mnie. Skurcze zaczęły się w drodze powrotnej by dopaść mnie w progu domu i powalić na podłogę :) M. robił mi masaż, wręcz zmuszał mnie żeby chodzić, zmieniać pozycje, i robić wszystko to co kryje się w nazwie "poród aktywny" co przyznam szczerze podziałało tylko chwilę bo bardzo szybko zaczęły się parte. Wtedy M. lekko spanikował i zadzwonił do szpitala a moje skurcze były tak silne, ze nie byłam w stanie rozmawiać z położną. M. próbował jej opisać "sytuację" :) i coś długo nie mogła uwierzyć (była to ta sama położna, która mnie odesłała pół godziny wcześniej do domu) i dopiero kiedy powiedziałam, że czuję główkę ręką zecydowała o przysłaniu karetki. W tym czasie ja sobie wybrałam kącik w rogu pokoju i tam ułożyłam się na podłodze, chciałam leżeć na płaskim i twardym, absolutnie nie na łóżku. Faceci z karetki chcieli mnie zabrać do szppitala, na szczęście zadzwoniła położna, taka specjalna do odbierania porodów domowych i innych ekstremalnych :) że jest już w drodze i żeby czekać na jej decyzję.Kiedy przyjechała pamiętam zbadała mnie i powiedziała, że za późno na transport do szpitala, bo urodzę w karetce i że rodzimy w domu :) a ja jej na to : chyba żartujesz :) Ona myślała, ze jestem przerażona i próbowała mnie uspokoić a mi się chciało śmiać. Kiedy zobaczyłam jak bardzo jest opanowana i doświadczona (wyczułam to) to bardzo się uspokoiłam i nie miałąm ani jednej negatywnej myśli, że coś może pójść nie tak. Za jakiś czas dojechała druga położna a ja sobie rodziałm tak jak chciałam, oparta o M., zmieniając pozycje tak jak proponowała położna. Kiedy urodził się Kostek to był magiczny moment od razu dostałam go na pierś, gdzie pierwszy raz otworzył oczy.Przed wyjazdem do szpitala położna przygotowała dla mnie kąpiel (jedna zajmowała się mną a druga Kostkiem) i wytaplałam się w swojej własnej wannie.
Był to niespodziewany poród w domu i większość naszych znajomych było zszokowanych tą sytuacją. Fakt, że było to dosyć ekstremalne bo inaczej jest rodzić w domu kiedy się do tego przygotujesz, a inaczej "na wariata" bez przygotowanych ręczników itp. Ale było naprawdę wyjątkowo i nie miałam czasu na strach.

Dobrosulko fajny porod:) Tutejsze polozne sa super przygotowane na kazda ewentualnosc:)

To ja dopiszę swoją relację z porodu domowego.

Pierwsza myśl o takim porodzie przyszla nam po obejrzeniu filmu "Orgasmic birth" z relacjami z takich porodów. Przeszlo nam przez myśl, że to może być coś dla nas, ale potrzebowaliśmy jeszcze 2 miesiące, aby przetrawić temat, więcej sie dowiedzieć, przemyśleć, przemodlić.

Zdecydowaliśmy się więc w 7/8 miesiącu ciąży, a więc późno i wszystko zależało od znalezienia odpowiedniej położnej. W naszym mieście (Kolonia, Ńiemcy) jest ok 30 położnych, które w mniejszym lub większym zakresie takie porody przyjmują. Napisaliśmy do wszystkich, które udało nam się znaleźć i dwie z nich miały jeszcze wolny termin. Jedna z nich okazała się bardzo młoda, z niewielkim doświadczeniem i zupełnie nie budziła naszego zaufania, więcod razu podziękowaliśmy. Druga, mimo, że z dziwną biżuteria i tatuażami, wydawała się bardzo kompetenta i miała w sobie ogromny spokój, co mnie od razu przekonało. Faktycznie okazała się potem wspaniałą polozna.

Ponieważ w czasie ciąży miałam przedwczesne skrócenie szyjki macicy (od 32 tygodnia), byłam przez dwa tygodnie w szpitalu na obserwacji i potem musiałam jeszcze przez miesiąc cały czas leżeć. Ale od 39 zaczełam chodzić, kręcić biodrami i od zera zbierać kondycje na poród :). Tydzień przed terminem byłam na badaniu i pani doktor była bardzo zdziwiona, że jeszcze nie urodziłam: miałam już 3 cm rozwarcia, a więc pierwszwa faza porodu była teoretycznie za mną. Mąż zabrał mnie wieczorem do restauracji i obiecał, że teraz codziennie do porodu będzie mnie zapraszał na kolację. Nasze dziecko widać dba o kieszeń taty, bo postanowiło przyjść na świat kolejnego dnia.

Przed poludniem następnego dnia zeczęłam mieć jakby mrowienie w plecach. Że akurat siedzialam przy komputrze na jakimś forum o porodach domowych ;), to mogłam to dobrze poobserwować. Było dokładnie co 5 min. Potem jednak zabrałam się za sprzątanie i gotowanie obiadu i więcej tych chyba już skurczy nieczułam. O 16.15 zadzwonil mąż że wyszedł z pracy i za 15 min bedzie w domu, a ja mu na to, że skurcze niestety minęły. W momencie gdy to powiedziałam przyszedł pierwszy poważny skurcz, który powalił mnie na kolana. Kolejne przychodziły co 1,5 minuty i już nie pozwoliły mi podnieść się z kolan.

Mój Luby przyjechał, spojrzał na kartkę z zapisem czestotliwości skurczów i od razu zadzwonil do poloznej, ktora powiedziala, ze natychmiast wyjeżdza. Ja się na niego zdenerwowałam, bo byłam przekonana, że jeszcze nie rodzę. W końcu normalne skurcze są co 5 minut, a że moje są co 1,5 to na pewo nie są skurcze :) i kazałam mu natychmiast iść jeść obiad, póki ciepły.

Byłam zupelnie skupiona na znoszeniu skurczy, a on zaczął wszystko przygotowywać tak, jak było ustalone. Zebrał wszystkie potrzebne rzeczy, zawiesił chuste pod sufit (czytalam, ze fajnie jest się za taką trzymać ;)), rostawił na później świece, przygotowal muzykę, piłkę do siedzenia, przekąski - miala to być w końcu długa walka, jak na pierwszy porod przystało. Jeszcze przyszła pocztą waza do zupy, której długo w internecie szukaliśmy i długo na nią czekaliśmy. Mąż przyniósł ją i z uśmiechem prezentował, a ja tylko wrzasnełam: "ładna, ale zabierz, bo ROZBIJĘ" ;) już wiedział, że nie wolno mnie rozpraszać :)

W końcu z ogromnym trudnem przeniosłam się do pokoju, w którym zaplanowaliśmy rodzić. Skurcze robiły się nie do zniesienia. Przychodziły co minutę i nie byłam w stanie między nimi się rozluźnić. Wtedy przyjechała położna, była 17.30. Usiadła koło mnie i chwilę mi się przyglądała. Gdy mąz spytał, czy ma robić kawę (miała myć nałożona na krocze w celu złagodzenia bólu) polozna powiedziala, że nie ma już czasu i żeby podał ręczniki. On trochę oniemiał. Położna zaczeła masować mi plecy i pomogła zwolnić oddech. Była w tym momencie moim zbawieniem, od razu poczulam się lepiej. I wtedy nagle poczułam, że prę. W tym samym momencie odeszły mi wody i krzyknęłam przerażona. To już? Położna nawet nie sprawdzała rozwarcia...

Skurcze parte były już inne, mogłam między nimi odpocząć. Położna po każdym słuchała bicia serduszka naszego maleństwa i zapewniała, że wszystko z nim dobrze. Już od jakiegoś czasu głośno stekałam, ale podczas partych darłam się jak dzikie zwierze. Nigdy wcześniej czegoś podobnego nie słyszałam. Mój Kochany też nie mógł uwierzyć, że człowiek jest w stanie z siebie takie odgłosy wydawać. Na szczęście nad nami mieszkam 96 letnia babcia a pod nami - głuchoniemy :).

O 18.15, czyli 2 godziny od pierwszych skurczy, przyszla na świat nasza córeczka Marysia :). Urodziłam w mojej jedynej dobrej pozycji - na kolanach, mąż asystował. Była zdrowa, silna i różowiutka, w ogole nie wyglądała na zmęczoną porodem. Dała nam popis krzyku, po czym udalo jej sie pierwszy raz przyssać do mojej piersi. Pierwszą godzinę, może dlużej leżała na mojej piersi. Byłam strasznie nieporadna w trzymaniu jej, troszkę bałam się nowej roli. Łożysko urodziło się bez problemu, tatuś odciął pępowinę, gdy przestała tętnić. Miałam kilka pęknieć i chciałam oddać Marysię na czas szycia. Polożna kazała tatusiowi zdjąć koszulkę i Marysia wtuliła się w pierś dumnego taty.

W między czasie jak dochodziłyśmy z Marysia do siebie, położna z męzem wszystko wysprzątali, wrzucili pierwszą pralkę rzeczy do prania, po porodzie nie zostało śladu. Marysia została na końcu dokładnie zbadana i zważona, położna wypisała wszystkie dokumenty, pożegnała się i pojechała. A my zamówiliśmy pizze, pokazaliśmy śpiącą królewnę rodzinie na skyp'ie i poszliśmy w trojke spać :)

---------

To był piękny poród. To było nasze wielkie rodzinne doświadczenie. Nie było tej romantyczności i spokoju na który się nastawialam, bo akcja porodowa była za szykbka, ale nie szkodzi. Cała trójka oraz polożna dała z siebie wszystko i daliśmy rade. Za 6 miesięcy urodzi się nam kolejne dziecko, i mamy nadzieję, że również w domu :)

Pięknie Jeśli masz tak na imię jak w nicku to pozdrawiam imienniczkę.
Jeszcze raz potwierdza się że szybki poród "rzuca" na kolana - u mnie przy drugim dziecku też tak było

strona o porodach domowych: W SŁUŻBIE BOCIANA

Propagatorka idei porodów domowych zmarła po takowym.

Wiadomo, że to nie przesądza, ale to jak śmierć na serce twórcy joggingu.

Po moim pierwszym porodzie (który przebiegł bez żadnych komplikacji) dostałam wstrząsu i gdyby nie natychmiastowa pomoc lekarska - nie byłoby mnie wśród żywych. Dletego nie zdecydowałabym się na poród w domu. Drugi raz rodziłam w szpitalu, gdzie nikt mnie nie poganiał, gdzie mogłam przyjmować dowolne pozycje i robić co tylko chciałam (piłki, prysznic, spacery itp.). Przemiła pani doktor i równie miła położna pokazywały mi jak kucając zminimalizować ból przy skurczach (kiedy miałam już pełne rozwarcie) i przyspieszyć schodzenie główki. Aha - i dostałam znieczulenie zop, bo o nie poprosiłam. Mój drugi poród był cudownym przeżyciem, co więcej, bezbolesnym, byłam zdziwiona i nawet trochę rozczarowana, że tak szybko się skończył. Zarówno moje dziecko, jak i ja, przez cały pobyt w szpitalu, byłyśmy otoczone dobrą, fachową opieką.
Nie potępiam porodów w domu, jednak ja zdecydowanie preferuję porody w szpitalu.

Wolno mi?

Pewności żadnej, ale na pewno tam miałaby większe szanse na przeżycie.

Zakwalifikować się do porodu domowego nie jest wcale tak łatwo, do tego nawet, gdy poród już odbywa się w domu, to i tak w wielu przypadkach kończy się w szpitalu, jeżeli jest choćby cień podejrzenia, że coś idzie nie tak - nikt przy zdrowych zmysłach nie ryzykowałby zostania w domu wiedząc, że coś już się dzieje źle. I tak sobie pomyślałam czytając o tej kobiecie - tam padło takie zdanie: Australijka stwierdziła kiedyś, że będzie zmuszona do porodu bez asysty położnej, jeśli nie będą one w Australii prawnie chronione podczas towarzyszenia kobietom przy narodzinach. - kto wie, skoro byłaby zdolna rodzić bez pomocy położnej, to równie dobrze mogła zlekceważyć inne przesłanki, które przemawiały za porodem w szpitalu? Trudno powiedzieć, bo szczegółów nie podano, takie moje gdybanie.
Bo to, że porody domowe są bezpieczne najlepiej widać na przykładzie Holandii - kraju, w którym co trzeci poród odbywa się właśnie w domu.

Montenia, wiele z komplikacji przy porodzie wynika w prostej linii z niepotrzebnych interwencji medycznych stosowanych w szpitalach - wszechobecna na polskich porodówkach oksytocyna podawana z marszu, bez wskazań często powoduje zaburzenia tętna u dzieci. Nieraz gdyby lekarze nie "grzebali" w przebiegu porodu, to nie musieli by potem ratować (sic!) tych dzieci. I sądzę, że stąd bierze się u wielu kobiet chęć uniknięcia szpitala.

khmm...gdyby rodzenie w domu było tak super niebezpieczne czy wymagało super odwagi to ludzkość by wyginęła...
pamiętajmy, że porodówki w szpitalu to wynalazek ostatnich 60 lat? Wiem z pierwszej ręki czyli od położnych, że dzisiejsze zmedykalizowanie porodów i ingerencja lekarska nie jest zupełnie potrzebna a nawet szkodliwa.

Fretka_Flynn: My mamy wybór i każdy jest dobry

Tak do końca nie da się z tym zgodzić. Ja w moim mieście mam wybór między szpitalem-rzeźnią, a... szpitalem-rzeźnią Najbliższa położna domowa zbyt daleko, by miało to sens, chociaż rozważaliśmy to dość poważnie. Poprzednio rodziłam 80 km od mojego miasta, teraz jadę trochę bliżej, ale tylko dlatego, że dostałam namiar na pewną położną, o której wiem, że z nią poród będzie naprawdę naturalny. I co? Niby JAKIŚ wybór to jest, ale czy to jest to, o co chodzi? Że nie mogę bez stresu rodzić ani u siebie w domu, ani na porodówce 5 minut drogi ode mnie, tylko muszę jeździć po innych miastach? Bez sensu, prawda? Dalej upieram się przy zdaniu, że w Polsce na razie prawdziwego wyboru nie ma.

Ja nie rozumiem jednego: demonizujecie poród w szpitalu, ale przecież na WSZYSTKIE procedury przeprowadzane na kobiecie w szpitalu musi ona wyrazić zgodę. Trzeba po prostu czytać to, co się podpisuje, a szpital nie ma prawa odmówić przyjęcia porodu, jeśli rodząca nie życzy sobie nacięcia krocza, podania oksytocyny, czy też wlewek przeczyszczających. Ma do tego prawo i nie wiem, co znaczy, że szpital jest rzeźnią? Jeśli mi się nie podoba jakieś traktowanie mojej osoby, to po prostu nie wyrażam na to zgody. Oj, oni się tam boją, że pacjenci będą ich skarżyć, więc na pewno nie zrobią nic wbrew życzeniu pacjenta.