Elfika no właśnie i ze względu na Klare musicie uważać. I dlatego mnie Twoje słowa zdziwiły. Nie mówię że w domu jest fajnie, ale bezpieczniej.

U mnie drugi dzień słoneczko, bezchmurne niebo, 22 'C. Ludzie na spacerach z psami, dziećmi, wózkami, hulajnogami, na rowerach całymi rodzinami. A będzie cieplej - kto usiedzi w domu?
My codziennie wychodzimy na nasz Rodos. Dzieciom palma już bije na całego od tego siedzenia w domu.

Wychowawczyni Henia założyła grupę klasową na Whatsapp i gada z dziećmi, zadaje zadania "na żywo " kto pierwszy odpowie. Dzwoni do dzieci (prawie wszystkie z klasy mają wlasne telefony) i przepytuje z tabliczki mnożenia, zasad ortografii itp.

Właśnie gadałam z sąsiadką (ja w oknie, ona pod klatką) - wróciła ze sklepu (była w markecie Netto). Ekspedientka na mięsnym jej powiedziała, że dziś w czasie dla seniorow 10-12 sprzedała 60 kg białej kiełbasy...

Ewasmerf: I nie, nie mam problemu zajac sie swoimi dziecmi, ale ja kurwa pracuje na pelen etat w tym czasie!

Dokładnie... A jak jeszcze szef dzwoni i mówi "no gdzie te materiały? Wysłałaś?", a tu dziecko jedno płacze, bo wpadło na ścianę i guz rośnie, a drugi krzyczy, że głodny, a kasza jeszcze się nie zrobiła... Nie jest lekko, uwielbiam ich, ale w piątek miałam ochotę się powiesić, bo nie wiedziałam, za co się zabrać - a mój mąż chodzi do pracy.

elfika: u mnie miejsce strachu zajmuje zimna krew i logiczne myślenie.

Też tak mam.

Haha :D

A co robicie z takimi naprawdę mega energicznymi dziećmi jak nie wychodzicie? U nas już dwa guzy wielkości śliwki, bo się zderzyli (mamy malutkie mieszkanie), do tej pory nas ratowały te lasy, bo robili po kilka ładnych km biegiem. Chodzą mi po suficie teraz, są tak niewybiegani, że masakra :( Na pewno zdrowi fizycznie z tej kwarantanny nie wyjdziemy.

karolciat: Trzeba już myśleć o scenariuszach wychodzenia z kryzysu i wsparcia obywateli.

Dokładnie tak. Tym bardziej, ze wszyscy lekarze powtarzają - za dwa-trzy miesiące wirus nie zniknie.

powiem wam z zycia, ze im dluzej to bedzie trwalo tym ludzie zaczna bardziej odpuszczac.
u mnie sasiedzi juz centralnie na patio wypuszczaja dzieci i zbieraja sie w kupki.
wszyscy bardziej sie martwia gospodarka niz korona.
sasiadka z bloku 55 plus pracuje nadal w piekarni - kolejki codziennie na pol ulicy.
panie w spolem pracuja, zdrowe (czego im zycze)
Sama bylam z marta na rowerku na patio - pogadalam z sasiadem, zachowujac ten 2 m odstep - jak milo wyjsc do ludzi.
Wrocilam do domu, umylam rece, buzie, marcie tez.
Owszem - moge zlapac tego wirusa. Nie chcialabym, wiadomo, tak jak nie chce zlapac grypy, sraczki i anginy.
Trzeba byc ostroznym, ale naprawde to co nam chca zafundowac to jakis dramat

Treść doklejona: 07.04.20 18:19
BTW widzialam na necie te budzace groze filmiki jak sie intubuje i podpina pod respirator

Marion, przykro mi :(
U nas też dramatyczna sytuacja. Moja siostra 1 kwietnia urodziła córkę. Zaraz po porodzie saturacja zaczęła spadać, natychmiast przewieziono małą do Poznania na oddział kardiochirurgii. Okazało się tam, że mała ma ciężką wadę serca- przełożenie dużych naczyń TGA. W 2 dobie życia przeszła operację serduszka, ratującą życie. Obecnie malutka leży na intensywniej terapii, ma niewydolność wielonarządową, jest podłączona do płuco-serca, sztucznej nerki, pod respiratorem. Mostek nadal niezamknięty, bo takie obrzęki ma :/
I tak... siostra widziała malutką na chwilę przed jej odjazdem do Poznania. Przywieźli ją jej w inkubatorze i dali na chwilkę się przytulić. Mała tak ufnie patrzyła jej wtedy w oczy... i tyle siostra ją widziała. Przez koronawirusa nie może odwiedzić dziecka. Nie wie, czy jeśli malutka nie da rady, zobaczy ją jeszcze żywą. Przeżywa dramat. Wszyscy przeżywamy dramat :((((

katka przykro mi. To ta sama siostra stracila dziecko wysoko w ciąży?

<span style="font-size:11px;color#333;">Treść doklejona: 07.04.20 20:05</span>
marion my tez chodzimy na działkę. Inaczej bysmy zwariowali. Ja jak sobie pokopie to mi lepiej.

Jezu, Katka strasznie...
Będę się mocno modlić za malutka, ściskam Was mocno, kciuki też zaciśnięte ❤️

ale prze korona ja tyle widzial? przez te restrykcje?

Katko, trzymajcie się. Dziewczynki są silniejsze.

katka, wspolczuje z calego serca, sama mialam piortka na OIOMie. tez nas nie wpuszczali, poza okreslonymi godzinami, atu w ogole, wiec umiem sobie wyobrazic te rozpacz.
sory, ze to napisze - ale jakby z tym cov zylo sie w miare normalnie i nie byloby dzikiej paniki a lepsza dignostyka to by do takich syt nie dochodzilo. a teraz jest cyrk. i wolalabym umrzec na cov i miec bliskich wokol siiebie niz taki cyrk - ze malenstwo lezy samo, bo niby cov. ehh

Katka, współczuję, jaki dramat :(

katka_81: Dali telefon i lekarz im zrobił parę fote

Koszmar :(

Na fb jest lekarka, która walczy o to, żeby rodzice mieli dostęp do dzieci - odciążąją i tak już przeciążony personel i dziecko szybciej do siebie dochodzi, bo nie ma takiego stresu. Jako dziecko leżałam wiele razy w szpitalu (wtedy były tylko odwiedziny w określonych porach) i to była trauma, do tej pory jak obok tego szpitala przechodzę to mam ciarki.

Katka, trzymam kciuki za małą wojowniczkę!
Uważam że to okrutne, żeby w takich okoliczności nie pozwolić być przy dziecku. Tzn. rozumiem względu medyczne, ryzyko dla innych dzieci itd. Ale to po ludzku jest okrutne

Ewa, to są widzimisię dyrektorów oddziałów i szpitali. W naszym ostatnio jeszcze matki były z dziećmi. Tylko od początku do końca mógł być jeden zdrowy rodzic i już się wymieniać nie mogli.

Ewa, znaleźli na wszystkich powierzchniach.
Ale nie powiedzieli ile. Edit. Napisali. Nie wyświetlił mi się cały tekst. Było mniej.
A to ma znaczenie. Ile i w jakiej postaci go wchloniesz. Najniebezpieczniejsze jest zaaspirowanie do płuc aerozolu kaszlacej osoby. A przed tym cię maseczka ochroni. Żadne badania nie mówiły o 100 % skuteczności, bawełniane maseczki pochłaniają w zależności od badań 60-70 procent tego, co byś wykaszlała w powietrze. Chirurgiczne ponad 90. Żadna to nowość. Ale prezerwatywy ani pigułki też nie chronią w 100% a jednak ich używamy 😊 Przerywajcie też

Kasia trzymam z całych sił kciuki za Twoją Siostrzenicę ♥️
Mam nadzieję, że Malutka jest silna i z tego wyjdzie raz dwa.
Współczuję mega Twojej Siostrze.
To musi być mega ciężkie nie móc być przy dziecku 😭
Jedyne "pocieszenie" jest takie, że Malutka nie będzie tego potem pamiętać....
Ale czy to pocieszenie ?



Marysia współczuję również Wam i tej strasznie smutnej sytuacji, jaka u Was z Mamą Jacka 🙁

Monia, myślę, że to zależy od człowieka.
Ja pierwsze 3 miesiące życia spędziłam w szpitalu bez rodziców z 3% szans na przeżycie i z tego powodu traum nie mam. Miałam szczęśliwe dzieciństwo, nie miałam żadnych lęków czy deficytów [oczywiście sytuacja zmieniła się po śmierci mojej siostry, ale miałam wtedy 7 lat...].
A 36 lat temu nie było lepiej niż w obecnej sytuacji...dodatkowo moja mama była po CC i to takim przez cały brzuch...do szpitala gdzie leżałam jeździł jeden PKS o 6:00 i później wracał o 20:00 do Naszej miejscowości...mama jeździła tylko zawozić mleko dla mnie i siedziała na krześle w poczekalni, nawet nie mogła mnie widzieć...
Raz tylko mój chrzestny przyszedł i jego koleżanka pielęgniarka pokazała mu mnie...z masą igieł w głowie, wujek zemdlał i tyle było odwiedzin :)

Treść doklejona: 09.04.20 10:01
I tak sobie myślę, że nawet szpital nie był nigdy dla mnie traumą. A w późniejszym okresie czasu również często bywałam w szpitalu, i wówczas rodzice nie mogli być przy dzieciach.
Pamiętam płacze, szlochy i wołania za rodzicami innych dzieci...
Pamiętam dziewczynkę, z którą leżałam na sali i w nocy musiałam ją przytulać...a była starsza ode mnie...
Pamiętam oddział w Chorzowie, gdzie na jednym korytarzu były sale z noworodkami z wodogłowiem, salę z dziećmi z oparzeniami z którymi mogliśmy się bawić tylko przez szybę...salę gdzie były dzieci ze złamaniami przywiercone do wysięgników... i do każdego z tych dzieci rodzice przychodzili na godzinkę, lub raz na jakiś czas. Ale to nigdy nie wywoływało we mnie traumy. BA! Byłam dzieckiem, które zostało wszędzie bez problemu i płaczu za rodzicami...

Treść doklejona: 09.04.20 10:06
Niemniej dla rodzica to dopiero trauma, że nie może pomoc własnemu wyczekanemu dziecku. I to może odbić się bardziej na rodzicach a pośrednio na dziecku, bo swoje traumy przerzuci bezwiednie na nie...
Oczywiście nie każdy rodzic po traumatycznych przeżyciach będzie "toksyczny" dla dzieci, to wszystko zależy od usposobienia a także od dziecka i późniejszej sytuacji zdrowotnej...
Katko, bardzo mi przykro i trzymam kciuki za siostrzenicę oraz za całą Waszą rodzinę!

Marion, przytulam, najgorzej gdy musimy się żegnać z ukochanymi, dobrymi ludźmi...

No chodziło mi bardziej o to że takie maleństwo na pewno takiej traumy po samotnym pobycie w szpitalu nie będzie miało jak np 5-7 latek
Bo wiadomo że obecność mamy dla każdego dziecka jest niezwykle ważna , to bezsprzecznie

Teo, to niestety się dopiero okaże jakie będą konsekwencje. Te pierwsze chwilę dziecka na świecie są bardzo, bardzo ważne... Dotyk, przytulenie rodzica, pogłaskanie to jest inwestycja. Nie bez powodu mówi się, że już życie płodowe, to jak ciążę przechodzimy, jakie emocje nami targają w tym czasie są istotne dla psychiki tego dziecka. Nawet Ci powiem takiemu 5 czy 7 latkowi wytłumaczysz co się dzieje. Owszem on to przeżyje, ucierpi, będzie w traumie, w stresie, ale wytłumaczysz. Taki noworodek z bezpiecznego brzucha mamy trafia w taki chaos... I nie jest w stanie tego zrozumieć. Jeszcze nikt mu nic nie wytłumaczy... Nie usłyszy głosu mamy, raty, a tylko te głosy zba. Tylko te głosy dobrze się kojarzą.

Wg mnie to jest coś co niestety się zakorzeni w podświadomości. Na ile się odbije ba niekorzyść tego dziecka? To pokaże czas.

<span style="font-size:11px;color#333;">Treść doklejona: 09.04.20 11:03</span>
Tak Ekfika, wszystko może zabić. Tylko że taki rodzic, gdy zabije wszystko, to przejdzie jakiś do porządku dziennego, ale gdy będzie to covid, to uwierz mi, że rodzice byliby bardziej rozczeniiwi. Szukano by winnego. Covid póki co fruwa i ludzie w takich sytuacjach chcą uchronić się przed tym, szczególnie w tych pierwszych grupach ryzyka. Gdyby covid wszedł na ten oddział to zaraz by się społeczeństwo oburzyło.

Tego w sumie tak do końca nie wiesz. Musiałabyś przejść psychoterapię tak naprawdę. Taką analizującą to wszystko, bo jednak jakieś tam problemy masz w życiu dorosłym. Mój partner też nie podejrzewał ze jego problemy maja związek z ojcem.

W moim odczuciu rozwód moich rodziców też mi w sumie w niczym nie przeszkadzał. Jakoś tego nie wspominam, nie rozpamiętuję, ale jeśli chodzi o moje wybory życiowe, to jestem klasycznym przykładem jak ten wielkie znaczenie miała ta sytuacja. Jak czytam książki na temat dzieci rozwodników to w dużej mierze jakbym czytała o sobie.

Natomiast ja tego psychicznie praktycznie wcale nie odczuwam, że moje życie to wynik mojej przeszłości.. Czyli działa podświadomość.

Ej no dziewczyny nie wmówicie mi, że większą traumę na dalsze życie odniesie z pobytu w szpitalu [sam bez mamy oczywiście bo o tym mówię] noworodek niż dziecko w wieku 3, 5 czy tam 6 lat.
Nie uwierzę w to, choćby nie wiem co

No nie muszę i nie wierzę zatem

no i ok, Ty wierzysz ja nie
z resztą z moim Hugiem nie raz w szpitalu leżałam
byłam z nim zawsze
i mimo to widziałam ogromną różnicę między pobytem kiedy miał dwa tygodnie a kiedy miał np 3 latka
różnica kolosalna
o wiele lepiej znosił pobyty jak był malutki i niczego nieświadomy

tu trochę inna sytuacja bo malutka sama, bez mamy ale mimo tego uważam, że jej wiek jest w tym momencie jednak z korzyścią dla dziecka
o ile w ogóle można mówić o jakichkolwiek korzyściach w takich okolicznościach

IwonkaLA: Ja pierwsze 3 miesiące życia spędziłam w szpitalu bez rodziców z 3% szans na przeżycie i z tego powodu traum nie mam. Miałam szczęśliwe dzieciństwo, nie miałam żadnych lęków czy deficytów

IwonkaLA: Pamiętam płacze, szlochy i wołania za rodzicami innych dzieci...

No to twardziel jesteś. Jako trzymiesięczniak możesz nic nie pamiętać, ja miałam 4 lata, potem 7, potem 10 - w międzyczasie sanatoria oczywiście też bez rodziców po 2-3 tygodnie. To ja byłam tulącą płaczące malutkie dzieci, ja jako 7 latka karmiłam z butelki niemowlaki, ja przewijałam bo pielęgniarki miały w dupie (tak w dupie, bo siedziały w dyżurce i chichrały, że starszaki sobie tak świetnie radzą). Dzieci płakały dzień i noc, jak rodzice wychodziły to były spazmy. Nienawidzę szpitali do tej pory.

Aha - i niemowlaki płakały non-stop takie nietulone. To tak a propos tego, że to maluszków nie rusza.

Treść doklejona: 09.04.20 14:22

Else: No mój syn właśnie gorzej znosił gdy był mały. Głowa walił w te szczeble od łóżka. Wrzeszczał. Nie mogłam wyjść nawet do kibla, chyba że akurat zasnął. Ciągnął za kabel od kroplówki.

Dokładnie tak.

Iwonka, ja nie mówię, że w Twoim przypadku tak nie jest jak mówisz, ale tego tak do końca nikt nie wie. Chyba, że "przetrawisz" to swoje życie u dobrego psychoterapeuty i będziesz miała pewność. W Twoim przypadku generalnie ta śmierć siostry była tak, czy siak czynnikiem, który przebiłby wszystko... Czynnikiem, który nawet gdyby ten Twój pierwszy pobyt w szpitalu dał się w przyszłości we znaki, to jednak takie doswiadczenie jak strata siostry, przebija...


To wiadomo, natomiast nie wiadomo co by było, gdyby siostra nadal zyła... Może te skutki pobytu w tym szpitalu jednak jakieś byś odczuła... Tego się już nie dowiesz.

Ten czas tylko się wydaje, że nie był traumatyczny, bo go nie pamiętasz.Tak jak ja wielu rzeczy z rozwodu rodziców nie pamiętam, a dopiero teraz się dowoaduję.... Moj parten też nie pamieta tego czasu gdy ojca nie było... Więc my zupełnie nie pamietamy tego jako jakąś traumę... Mi sie wiele lat wydawało, że żyję całkiem normalnie. Mam duszę optymisty... Raczej czerpię radość z życia, ale jednak coś w tym życiu nie zagrało... Nie zdawałam sobie sprawy, że to mogłbyc ten rozwód... Wydawało mi się, że spłynęło po mnie jak po kaczce. Bardziej u sistry widziałam, że ma traumę, ma dwubiegunówkę, od zawsze przeżywała sytuację rodzinną. No, ale z tyłka mi sie pewne schematy nie wzięly niestety...