A może po prostu kupić szersze i większe łóżko?

madziik1983: Czym wstawiacie zdjecia bo mi TinyPic nie dziala?

Ja wrzuciłam pod jakiś stary wykres, skopiowałam link i wkleiłam. Tak najprościej dla mnie.

TEORKA: No najlepszym wyjściem jest zatem kupienie łóżka 200 x 220 cm.

Teo, zlituj się. moja sypialnia ma 2x4,5

No tylko, że ja mam tak że jak śpię to śpię a nie dumam, czy mi wygodnie czy nie

Zazdroszczę. Ja mam trudności z zasypianiem + budzi mnie najmniejszy szelest lub słowa wyszeptane przez sen dochodzące z pokoju obok...

super! gratulacje ;)

To jest jednak fakt.
Trzeba poskarżyć sie, ponarzekać na dziecko i jego zachowanie. Ono to w nocy przeczyta i zastosuje się do życzeń rodziców

Else: Mój syn, przez dłuuuugi czas, spał wczepiony we mnie jak małpka. Dosłownie...

U nas "pozycja na wczepioną małpę" jest grana codziennie. Kocham!

Klementynaa tak jak to spanie razem mogę zrozumieć, bo synek kopie, tak tej odmowy trzymania za rączkę zrozumieć nie mogę. Nie moje dziecko a jak to czytam, to łzy mi w oczach stają. Moja córka ma 5 lat i do tej pory, jesli potrzebuje, zasypia trzymajac moją dłoń. Nawet teraz, kiedy jestem w ciąży a moje zmęczenie sięga zenitu. Zaden pluszak nie daje jej tyle szczęścia i poczucia bezpieczeństwa. Śpimy osobno ale jeśli potrzebuje, jestem. Przytulam, trzymam za dłoń, śpię obok, glaszczę dopóki jeszcze mogę. Kiedyś to się skończy przecież. A to tylko parę krótkich lat. Niezwykle ważnych zresztą do budowania pewnych wartości w dziecku a nic tak ich nie buduje, jak bliskość.

Dziewczyny każdy z nas robi jak uważa.

Klementyna. Zgadza się. I ja myślę, że tu raczej nikt nie krytykuje czy nie chce dobić. Ale zwyczajnie nie rozumie. Tak jak część dziewczyn nie rozumie, że można się meczyć spiąć z dzieckiem i nie chcieć tego zmienić...
Ja na przykład totalnie nie rozumiałam systemu "odłóż do łóżeczka, niech płacze" i "wydłużaj czas między wizytami u płaczącego dziecka" w systemie nauki zasypiania. Dla mnie to barbarzyństwo, moja siostra sobie chwali...
I wiele innych - coś co dla mnie jest oczywiste niezrozumiałe jest dla innych i na odwrót.
A my tu chyba po to jesteśmy, żeby się dzielić wiedzą i spostrzeżeniami, a nie słodzić sobie nawzajem?

A nie sądzicie, że usilne próby nauki samodzielnego zasypiania i samodzielnego spania (koniecznie bez pobudek!) nie służą dziecku, a jedynie nam, dorosłym? Dla naszej wygody?
Bo jakby nie patrzeć, ta chęć przytulenia się do rodzica i zaśnięcia w ramionach, które są (powinny być) dla dziecka synonimem bezpieczeństwa i spokoju, oraz wszelkie pobudki nocne, są w pisane w dzieciństwo i rodzicielstwo. No taka kolej rzeczy. Ale kiedyś to minie - bo mija. I zostaniemy sami - i bankowo tęsknić będziemy.

A nie przesadzacie aby z tym wzajemnym zrozumieniem, co? ;) Tylko napisać, że ktoś coś robi inaczej niż większość udzielających się tu dziewczyn, to zaraz trzeba ustawić do pionu i wskazać jedyna słuszna droge ;)

Ja jestem zdeklarowana przeciwniczka spania z dziećmi. Moje dzieci jako polroczniaki wędrowały do swojego pokoju. Zupełnie im to nie przeszkadzało. Ja i mąż czuliśmy ulgę, że odzyskujemy jakaś niewielka przestrzeń w domu tylko dla siebie. Kocham moje dzieci ale czasem musze od nich odpocząć. Ilekroć zaplacza w nocy to do nich idę ale dążymy do tego aby każdy spał we własnym łóżku, we własnym pokoju.
Ja rozumiem też argument ze wstawaniem o 5 rano. Tez tak wstawalam do pracy. I tez musiałam jakoś w pracy myśleć a nie podsypiac. W domu z dziećmi dużo łatwiej być "niewyspana" niż w pracy. Jak ktoś do pracy nie chodzi to w ogóle w innej bajce żyje, w innym świecie.

Klementyna, na moje dziecko pluszaki nie działają. Ale ma swój kocyk i to z nim się przytula przed snem. Ma jeszcze pudełko smerfow i warzyw z lidla i tym się bawi zasypiajac. Jakby jednak ten pluszak nie działal to może zapytaj się małego z czym by chciał zasypiać. Niech wybierze jakaś zabawkę sam. Albo inna rzecz.

katka_81: Nie naklaniamy, by ktoś na siłę spał z dzieckiem, kiedy ono lubi spać samo.

Ja znam przypadki, kiedy 2-3 letnie dziecko samo zadecydowało i wyprowadzało się do własnego łóżka we własnym pokoju. I nikt wtedy na siłę nie próbował go zatrzymać, by nadal spało z rodzicami lub obok nich w niemowlęcym łóżeczku. Osobiście nie widzę więc powodu, by zmuszać dzieci potrzebujące bliskości do wyprowadzki.

_Isia_: I nikt nie ma odwagi napisać, że coś robi inaczej albo chce robić inaczej

- starszy na MM, młodszy sam się odstawił po 10 miesiącach KP (MM nawet nie powąchał)
- nigdy żadnego w chuście nie nosiłam
- nie karmiłam żadnego BLW
- kupuję w marketach (na produkty bio eko sreko mnie nie stać)
- używam jednorazowych pieluch Dada (nigdy nie miałam wielorazówek)
- do pracy wracałam dwa razy zaraz po macierzyńskim

Jeden podpunkt jest na TAK - spanie z dziećmi. Jaki więc obraz mnie jako matki z powyższego opisu się wyłania?

Isia,czy Ty uważasz, że dzieci nie posiadają potrzeb? Bo mam wrazenie, ze tak sprytnie sobie zmienilas nazwe "potrzeba" na "przyzwyczajenie" i tym wszystko jesteś w stanie wytłumaczyć, uzasadnić, usprawiedliwić. Rozumiem, ze dziecko nie ma potrzeby bliskości, bezpieczeństwa, czy choćby potrzeby ssania, i innych? Ono jest po prostu przyzywyczajone do dobrego i trzeba je odzwyczaic? Brawo.

_Isia_: Tak samo jak od małego dziecko śpi w swoim łóżeczku to nie ciągnie na sile do łóżka rodziców.

A wcale nieprawda
Moja Nina od samego początku śpiąca w swoim łóżeczku, w swoim pokoju (kompletnie jej to nie przeszkadzało) po pojawieniu się brata stała się totalnie mamusiowa i spała że mną aż do momentu, kiedy dwa tygodnie temu dostali łóżko piętrowe.
Także jak widać zasada się nie zawsze sprawdza


Najlepszego dla Adasia

O tą rękę się rozchodzi. Dla mnie dramat.

<span style="font-size:11px;color#333;">Treść doklejona: 28.03.18 13:22</span>
Isia, i vice versa. A wiedzę o owych przyzwyczajeniach, nie wiem skąd czerpiesz.

O tym karmieniu to pewnie o mnie

Widzę, że co niektóre z nas chyba za bardzo biorą pewne uwagi do siebie

Teo, Krysia też konsekwentnie usypiania w łóżeczku, spała sama. Do czasu, kiedy nie wróciłam do pracy. u niej po każdym karmieniu "odbijanie" trwało tyle, że rano chodziłam jak neptyk... A ulewała długo. Więc wolałam ją wziąć "na siebie", najwyżej mnie obrzyga, ale ja mogłam spać (że na półsiedząco, to nie ważne, ale spać ) I tak została do czasu odstawienia od piersi. Potem dostała swoje łóżko, ale i tak przychodziła do nas. I tak było jeszcze długo po urodzeniu Wojtka.
Ale to był nasz wybór, bo też co rusz słyszałam rady, ze powinna spać sama.
Wojtek już nie sypiał w łóżeczku, "parzyło" go w plecy. Ale znów- to mój wybór (i męża, żeby nie było, że tylko ja sama o wszystkim decyduję i narzucam innym w domu).
I rozumiem tych, którym to przeszkadza.

Krysi zrobiłam "krzywdę" bo zabrałam jej pierś. Ale ja już nie mogłam dłużej robić za nocny smoczek. Przełknęła w 2 dni. Teraz mam wyrzuty, bo Wojtek nadal czasem popija, i chociaż nie wierzyłam w samoodstawienie to być może jednak go zaznam. Ale i Wojtek miał inny system "jedzenia" nie wykańczał mnie jak Krysia. I tak, to też robiłam dla mojego komfortu.
Podobnie jak nie usypianie Wojtka leżąc z nim w łóżku. Bo jak się z nim kładłam, to nie było opcji żeby się do piersi nie dobrał, a też mu chciałam już ograniczyć. Drugim problemem był fakt, ze najzwyczajniej w świecie odlatywałam razem z nim i nie miałam wieczoru. Budziłam się połamana, rozdrażniona i nie nadawałam się do niczego.
Jak już dzieci do nas przyjdą to albo śpią z nami do rana, albo jak chcemy z mężem "zostać sami" to ich po prostu odnosimy i już.
I chyba nikomu krzywda się nie dzieje.

Ale, ale, ja z tych nawiedzonych- stara mi się kłaść obok moich śpiących dzieci, jak za długo nie przychodzą. Żeby je poprzytulać. Podobnie jak Krysia czasem prosi, żebym się z nią położyła, bo nie umie zasnąć. Ale nie dzieje się to często- zwykle oboje zasypiają szybko.

Klementyna, w tej całej dyskusji wszystkie zapomniałyśmy o jednym- że większość dzieci w okolicy 2 lat miewa problemy ze snem. Przebudzają się, płaczą, jęczą (Wojtkowi do tej pory się zdarza). Krysia nam się wybudzała z krzykiem, nie można jej było uspokoić- niby nie spała ale jednak spała. Być może i u Czarka nastał ten etap. To zwykle mija.
I nie piszę tu tego, żeby cię nakłonić do rezygnacji z planu , tylko żeby uświadomić, ze ci się dziecko nie zepsuło, ze to najpewniej naturalny element rozwoju emocjonalnego. I że na pewno będzie lepiej.
Co nie zmienia faktu, ze my, matki, do śmierci już chyba niewyspane chodzić będziemy, bo co chwila znajdzie się jakis powód do pobudek w nocy (ja na przykład co najmniej raz muszę iśc na siku ).

No tak, dwójkę dzieci mam, skrajnie różnych, ale co ja tam mogę wiedzieć o dzieciach ;)
Miłego dnia dziewczyny! Idę świętować ze swoimi dziećmi.

Else, trzymam kciuki bo jak żadna mama potrzebujesz wsparcia! I ze się nie pochwaliłas nic, no wiesz co ;)

Night i pisze to kobieta ciężarna z dwójką dzieci :) Można? Można. Szacun :)
Klementyna, piszesz, ze "metoda stopniowej separacji"? A minie się wydaje ze nic z tej stopniowosci nie ma bo zarowno wyprowadzilas dziecko z łóżka, jak i ograniczylas bliskość w postaci ręki. Generalnie w chwilach, kiedy dziecko tej mamy najbardziej potrzebuje, zabralas mu całą siebie. To nazywasz stopniową separacją?
Poraża mnie rozumowanie typu "zrobił sobie maskotkę z mojej reki".

katka nie zrozumiemy się.
Ty masz takie podejścia a ja mam inne i nie wypominam Ci tego, więc proszę daj już sobie spokój.
Jeśli będę widziała, że moje dziecko z tego powodu cierpi to zmienię podejście, ale widzę, że nie jest to dla niego większym problemem bo zasypia i nie marudzi.
I możesz myśleć że jestem wyrodną matką i pisać co Ci się tylko podoba ale to moje dziecko i moja decyzja.

Wiesz co, troszkę przesadziłaś. Albo może nawet jak wiecej niż troszkę. Nie znasz mnie, nie znasz moich dzieci ani mojej rodziny. Nie waż się pisać ani słowa na temat tego w jaki sposób respektuję potrzeby moich dzieci i jak o nie dbam bo gucio o tym wiesz. Nie życzę sobie.

No cóż, idąc tym tokiem rozumowania to też nie rozumiałam Krysi potrzeby i z dnia na dzień zabrałam jej pierś....
Myślę, że wszystko trzeba wypośrodkować, i tak jak Klementyna pisze, obserwować dziecko. Krysia pierwszej nocy histeryzowała i rozpaczała. Mój błąd, bo nie dałam jej się 'pożegnać"... W końcu uległam i pozwoliłam się napić, tłumacząc, że to ostatni raz. Następnego wieczora (piła tylko do zaśnięcia i całą noc memłała) było pewnie z pół godziny (no może mniej) wrzasku o mleko, ale takiego "wymuszającego", innego niż poprzedniej nocy. W końcu się uspokoiła, zapytała czy mleka już nie będzie, a po usłyszeniu odpowiedzi po prostu odwróciła się i zasnęła. Kolejnego wieczoru po prostu poszła spać.
Byłam dumna z niej, wiedziałam że jednak była gotowa na koniec karmienia. Cieszyłam się z decyzji.
A mimo to, w przypadku Wojtka nie zdecydowałam się na ten "drastyczny" krok, co z kolei powodowało u mnie wyrzuty sumienia, że Krysi ten rytuał zabrałam szybciej...
I choć karmienie każdego z nich wyglądało inaczej i czasu już nie cofnę, to w takim poczuciu winy tkwię dalej...
Tak czy siak życzę powodzenia Klementynie i Czarkowi. Wierzę, że znajdą dobre wyjście z sytuacji i dla żadnego z nich traumą się nie skończy.
Isia, sto lat i dużo zdrowia dla synka!
Else, kciuki za was wszystkich (nie wiem ile was tam będzie razem ze zwierzyńcem? ).

Isia, wuzuj trochę, co? Nie pisałam o Twoich dzieciach a o dzieciach ogólnie i o Twoim zdaniu na temat ich "przyzwyczajeń". Nic mi do Twojej rodziny, więc nie wypowiadam się i nigdzie o Twojej rodzinie nie pisałam. Z calym szacunkiem ale nawet nie wiem czy masz dzieci a jesli nawet,to ile. Chyba Cię trochę nerwy poniosły niepotrzebnie.