No to wklejam swój:
Miałam skurcze od 20.30 w środę i to od razu co 10 minut. Szybko przeszły w takie co 5 ale nie były szczególnie bolesne. W szpitalu bylismy o 24. KTG: no to się zaczęło ale to jeszcze potrwa usłyszałam od położnej. Na badaniu rozwarcie było na jeden palec i odchodzący czop. Wody nie odpłynęły. Leżałam na oddziale przedporodowym całą noc z tymi skurczami co 5 minut, które juz dawały mi nieźle w kość a o 7 rano okazało się, że mam dopiero 3 cm rozwarcia i dopiero wtedy przy badaniu wyszedł mi cały czop. Położna kazała mi przy skurczać przybierać „specjalne” pozycje. Mówiła że skurcze będą wtedy bardziej bolesne ale skuteczniejsze. Po jakiejś godzinie – półtorej, po badaniu kazali mi się szykowac na blok porodowy. Przebrałam się w koszulkę do porodu i zadzwoniłam po męża. Wsadzili mnie na fotel, podpięli KTG i podali kroplówkę z oksytocyną. Wtedy zaczęły się już „prawdziwe” skurcze Trwały prawie non stop, miałam wrażenie, że w ogóle nie ma między nimi przerwy i do tego ta niewygodna pozycja, masakra. Przyjechał Marcin a ja juz prawie nie kontaktowałam ze światem. Położna cały czas pytała czy są parte. Było mi okropnie niedobrze ale nie wymiotowałam. To był niby dobry znak bo oznaczał, że główka się wpycha. I faktycznie niedługo przyszły parte. Samo parcie nie szło mi najlepiej bo w ogóle juz nie słuchałam położnej – nie tak oddychałam, zaczęły mi już drętwieć ręce z niedotlenienia i trząść nogi. Dopiero na koniec się zmobilizowałam i wypchałam całego Maksa na jednym skurczu . Byłam nacinana ale w ogóle tego nie czułam jako coś bolesnego. Położyli mi Maksia na brzuchu ale nie czułam jakiegoś nagłego przypływu miłości, chciałam, żeby zostawili mnie już w spokoju. A moje pierwsze stwierdzenie po wszystkim: o, nie mam brzucha Łożysko już poszło gładko, sama przyjemność , szybkie szycie w znieczuleniu ( nie boli, piecze tylko przy odkażaniu) i już mogli mnie przewieść do maluszka i tatusia.

(zdecydowałam się jednak usunąć zdjęcie)

to i ja sie dopisze:
to był 35 tc i 3 dni :) jak co rano przywitałam sie z męzem ktory wrocił z nocki :) dałam mu buziaka i poszłam dalej spac :) byla to godzina 5 z groszami :)i nagle cos we mnie pekło .. i poczułam sie "mokra" cała w strachu pobiegłam do łazienki tam spedzilam najblizsze 5 minut dopoki mąż nie zauwazył ze cos sie dzieje .. zadzwonilam do mojej mamy bo nie mialam jeszcze wszytskich rzeczy w torbie .. wezwalismy taxi i pojechalismy do szpitala :) badanka i te takie :) o najdziwniejsze ie czułam wogole skurczy a przy badaniu okazało sie ze mam rozwarcie na 8 palcow no to nic przebralam sie do koszuli i na porodowke trafilam tam cos tak kolo 6 juz :)podali mi kroplowe i skurcze sie zaczeły i tez mialam..jeden skurcz .. skonczyl sie mowie do M patrz na zegarek co ile sa skurcze.. i nagle nastepny .. pytam sie ile mineło a on ze 5 minut a ja bo myslalam ze jakies 5 sekund :) caly porod w sumie przeleciał mi jakbym rodzila pol godziny a mineło 2h45min :)jak tylko dostałam bobaska po przecieciu pepowiny przytuliłam go i powiedzialam "O jaki ma sliczny nosek" nie wiem czemu podziwiałam jego nos ;) pozniej dostalam znieczulenie i mnie zszywali :) a bylo tego troche bo porozrywał mnie i bylam nacinana :)stracilam 400 ml krwi ale i tak to bylo cudowne :) co z tego ze bolało ??:) najwazniejsze ze moj mały Skarb był juz z nami :))

Kfiatuszku super historia-poszło szybko w dwie godzinki .Kacperek poczekał aż tatuś wróci z pracy:)

Szymonkowa i Filipkowa "droga" na świat wyglądała następująco:
otóż przyjechałam do Matki Polki z sączeniem się wód płodowych, w 31tc ciąży bliźniaczej jednoowodniowej, a maluszki ułożone były: jeden główkowo [Filip] a drugi poprzecznie [Szymon]. Po badaniu ginekologicznym odeszły mi już resztki wód i zanikły tętna dzieciaków - akcja potoczyła się piorunem !! [słyszałam tylko trzaskające trepy położnych i lekarzy]. Faktem też jest, że miałam skurcze co 2 min i rozwarcie na 3 palce - a ja nie dowierzałam, że to już poród, gdyż było to wszystko za wcześnie, ale cóż ... O godzinie 14:50 urodził się Szymon Wojciech [1400g i 43cm] a 2 minuty później jedgo młodzszy brat Filip Jerzy [1620g i 49cm]!! Cięcie było wykonane w znieczuleniu zewnątrzoponowym i leżałam płasko przez 12h. W drugiej dobie miałam dopiero siły wstać [ból był]. W 5 dobie po cc ściągnięto mi szwy a w 7 wypis.
Pamiętam, że około 5:00 rano już latałam co chwila siusiu i dół brzucha pobolewał na @. Gdyby ktoś tego dnia powiedział mi, że ja wtedy urodzę to wyśmiałabym go !! Życie na każdym kroku niesie za sobą wiele niespodzianek - oby tych szczęśliwych było jak najwięcej !!

Aga1976 - opis rewelacja. Hania kiedys bedzie ci wdzieczna ze tak to pieknie opisalas

zuza ja tam nie wiem ale tak doktor powiedzial do pielegniarki ;) moze mu sie pomyliło ;) w koncu to byla 5 rano ;)) ale 8 napewno było ;)

No to teraz ja:
Fenoterol odstawiłam w piątek (21.09) o 12 ostatnia tabletka.
W sobotę rano dopadły mnie regularne twardnięcia brzucha co 4 min, ale nie jakieś strasznie bolesne. Jeszcze wysyłałam męża do pracy, bo według mnie nie były to skurcze porodowe, tylko przepowiadające. M jednak wolał nie ryzykowac, bo powinnam miec cesarke, więc pojechalismy do szpitala do miasta obok (godz 8:00) bo w moim nie lubia robic cesarek. Tam wyslali mnie na porodowke i od razu zrobili cesarke, bez żadnej łaski. Aż byliśmy w szoku. O 10:10 była juz Natalka. Położenie miednicowe, przegroda w macicy. Mała troszkę podduszona bo oplątana pępowiną. Niestety dostała tylko 7 pkt (po jednym za oddech – 3 min tlenu, odruchy i napięcie mięśniowe – przez te wszystkie moje leki), no ale wkońcu doszła do 10.
Sama cesarka w znieczuleniu dolędźwiowym. Niezbyt przyjemna, strasznie mną szarpało i doś mocno czułam wypychanie dziecka. Niestety M nie mogl byc ze mna, musial czekac w sali porodowej. Pozniej przewiezli mnie do sali pooperacyjnej, zaczelo bolec wiec leki. DOwiezli mala do karmienia. na drugi dzien spacerek do zwyklej sali. Koszmar, myslalam, ze jajko zniose. Jeszcze 3 razy wstawalam z lozka, ale nie chcialam malej na noc, bo niedalabym rady. Cewnik tez chcialam zostawic do rana. Na drugi dzien juz lepiej. Mala od rana ze mna. na koniec przyplatala sie jeszcze zołtaczka, wiec natalka wylądowała w solarium na jeden dzien. Wyszłyśmy do domu w środę. ja już z wagą -9kg (przytyłam w sumie 17kg), a teraz już -16kg.

To mam okazje teraz ja:
W piatek 16 obudziłam sie o godzinie 10.ale nie chciało mi sie wstac wiec tak sobie lezałam.Pomyślałam znów z ejuz drugi dzień mały bardzo spokojny...wstałam do łązienki i nagle...chrup! cos strzeliło w srodku i popłynęła mi ciepła woda po nogach .z kazdym krokiem było jej coraz wiecej-juz nie miałam watpliwosci ze to wody , naszczescie były przezroczyste i bez zapachu.zadzwoniłam najpierw do gina apotem do meża który akurat był na wyjeździe.zawiózł mnie szwagier i tak od godziny 11 razem z mojej mamy siostra siedziałysmy na porodówce w oczekiwaniu na skurcze..a ich nie było.Jedyne co to tylko 3 cm rozwarcia.łaziłam tak , gadałam z ciocia śmiałyśmy sie itp...mój gin był akurat na dyżurze wiec modliłam sie zeby sie zaczeło do godz 19.Była 15 gdy pielegniarka podała mi kroplówke-pomyślałam ze jest szansa urodzic na tej zmianie bo trafiła sie bardzo fajna.Niestety tak nie było...kroplówka naet przestała działac a wody odchodziły dalej.Gin kazał podac czopki na rozwarcie i dodatkowo zastrzyk...troche badzoej zaczeło bolec ale był taki problem ze mały nie ustawił sie pionowo do wyjscia a z ukosa,i trezba było mu pomóc troche zejsc na dół i jeszcze sie okrecic.siadanie na piłce,kołysanie biodrami na skurczu ,parcie na boku-takie to były metody.Caly czas prawie chodziłam albo sie kołysałam albo byłam na ukucku-lezałam tylko w ostatniej fazie porodu -poprostu na lezaco bolało najbardziej.Przyszła godz 19 i zmiana sie skonczyła.Przyszła inna położna ale jeszcze lepsza niz poprzednia! Bardziej konkretna.troche mieli ze mna trzy swiaty bo sie denerwowałam wszytskim-a to ,ze woda kapie z kranu albo że mnie połozna pyta jak ma maż na imie a ja mam skurcz! Ciocia w pewnym momencie tez sie juz ni e odzywała tylko poprostu była bo chciała mi poadac papcie za co tez została wyzwana.Moje zdziwienie siegneło zenitu gdy o 20 zobaczyłam mojego gina na porodówce.Powinien byc juz w domu! a jednak został do samego porodu.Ból pamietam do teraz.To tak jak na okres ale 100 razy silniejszy.Położna co chwile sprawdzała tetno dziecka bo było juz prawie bez wody.Wszytsko byłoby ok bo rozwarcie postepowało ale mały nie schodził do kanału rodnego-nadal był za wysoko.Podali mi naet antybiotyk gdyz za długo odbywał sie poród bez wód.Ogólnie to czas bardzo szybko tam leci.Najgorsze byly oczywiscie parte bóle ale chciałam zeby były poniewaz wiedziałam ze jestem wtedy blizej niz dalej końca.Pytam sie położnej czy urodze do północy-a ona na to-MUSISZ! bo juz za długo trwa.gdy zaczeły sie te prawdziwe parte to darłam sie ,ze wychodze , ze umre i takie tam a połózna widziała z e juz nie mam siły wiec stwierdziła ze nie ma wyjscia musza mi troche pomóc "od siebie" tak ze na ogromnym skurczu gin stał i czekał na główke a ona zwineła mi w rulon piżame i mocno scisneła na brzuchu .za pierwszym razem -nic ba za drugim parciem i z ich pomoca Mały wyszedł na jednym skurczu.Tak sie zmobilizowałam! i naprawde nalezy słuchac połoznej.Bo gdy ona mówiła zeby jeszcze nie przec ja parłam i nacieli mnie wcale nie na tym najwiekszym skurczu tak ze czułam wszystko Jak wyciagneli małego i położyli mi na brzuchu popłakałam sie ale nie ze szczescia czy cos...że sie już skończył ten koszmar.Małego zabrali na badanka ,Pan gin mnie poszył(bardzo ładnie dzis juz prawie nic nie czuje a z sali porodowej do swojej jednoosobowej szłam sama)pożegnalismy sie i Dobranoc.Za wiele z tej sob nocy nie pamietam-byłam pewnie w jakims szoku.Pamietam tylko słowa gina:"Nie było tak żle co? a ja na to " było tragicznie wiecej nie rodze!" Podobno te co tak mówia najpredzej wracaja...

no to moja kolej(z gory przepraszam za bledy)
juz kilka dni przed porodem strasznie bylam opuchnieta...ale mala miala urodzic sie dopiero 26.stycznia wiec kiedy moj ginekolog stwierdzil na wizycie 18.grudnia ze mam regularne skurcze(co 3 minuty!) i rozwarcie na 1cm bylam troszke w szoku.wiedzialam ze grozi mi porod przedwczesny,ale bralam tabletki na podtrzymanie wiec mialam nadzieje ze mala jeszcze sobie troszke posiedzi w brzuszku.
lekarz powiedzial ze jezeli bole stana sie mocniejsze lub odejda wody mam leciec do szpitala.
na szczescie dzien wczesniej spakowalam torbe.na drugi dzien bole staly sie mocniejsze i odszedl czop sluzowy.
posprzatalam troche,spakowalam ostatnie rzeczy i poszlam do szpitala.tam wpakowali mnie do karetki i wyslali do kliniki z oddzialem dla wczesniakow.skurcze byly juz dosc mocne i rozwarcie na 2 cm.poniewaz mala nadal siedziala dupcia w dol postanowili zrobic cesarke.moj chlopak dojechal z torba i uzbrojony w kamere.niestety okazalo sie ze znieczulenie doledzwiowe jest za ryzykowne, poniewarz mam kompletnie wytatuowane plecy.tak wiec mnie uspali a moj chlopak zostal z kamera przed wejsciem na sale.byl przy mnie jak sie obudzilam.pytalam czy mala krzyczala i poczulam wielka ulge gdy to potwierdzil.poniewarz nie bylam w stanie otworzyc oczu zostawil mi aparat cyfrowy pod poduszka ktorym zrobil zdjecie naszej corci.zobaczylam je dopiero w nocy.
mala urodzila sie 19.grudnia o 22:49,wazyla2600 i miala 46cm.mala blondyneczka.
nazajutrz nie moglam sie doczekac zeby ja zobaczyc.siostra pomogla mi sie ogarnac,wstac,pozbyc sie zbednych juz rurek i zawiozla mnie 2 pietra nizej na oddzial gdzie lezala moja kruszynka.
nigdy nie zapomne tego uczucia gdy podano mi ja na rece.rozplakalam sie jak dziecko.
w ten sam dzien zaczelam chodzic zeby jak najwiecej czasu spedzac na dole z mala.jest kompletnie zdrowa i silna.lezy jeszcze w ocieplanym lozeczku.
gdy otwiera oczka i sie usmiecha(chociaz wiem ze to narazie tylko takie minki) czuje ze jestem w stanie zrobic dla niej wszystko.
nigdy nie wierzylam w milosc od pierwszego wejrzenia...teraz wiem ze istnieje ona naprawde.

Milka23 rozpłakałam się ze wzruszenia. Gratuluje tak dzielnej córeczki. Trzymaj sie ciepło

Witam no to ja wam sie pochwale ze juz jestem po Najpiekniejszy dzien w moim zyciu juz za mna,a z niego wlasnie lezy w lozeczku taka mala niespodzinka. Dnia 25.12.2007 roku o godzinie 4:33 na swiat przyszla Julia .Waga 3850 i ok 55 dluga ~(nie wiem dokladnie bo mierzylismy sami),no i dostala cala 10 punktow.
O godz.2 dnia 24 .12 poczulam pierwszy skorcz ,i juz wiedzialam ze wielki dzien przedemna.Skorcze byly regularne co 10 min,ale do wytrzymania.O godz.5 poszlam do lazienki i zobaczylam krew na bieliznie ,troche sie wystraszylam.Maz zadzwonil do szpitala (w tym kraju trzeba zadzwonic i powiedziec ze sie jedzie rodzic,one robia wywiad i mowia za ile trzeba przyjechac- wszystko przez tel).Polozna powiedziala zeby poczekac spokojnie narazie sie wszystko zaczyna.Kazala mi zjesc sniadanie i odpoczac- jak tu odpoczywac jak boli.O godzi 17 pojechalismy do szpitala sprawdzic czy wszystko oki. Polozna po badaniu stwierdzila ze to jeszcze potrwa ,ze moge urodzic dzisiaj ,jutro ,albo mi przejdzie -nie mialam rozwarcia.Wrocilismy do domu zjedlismy kolacje wigilijna ,no i sie zaczelo (chodzilam po scianach :)).o godz 21 bylam w szpitalu ,po badaniu okazalo sie za ma 7 cm rozwarcia.Zeby bol byl mniejszy -skorcze co 3 min- dostalam gaz rozwesalajacy (fajnie dzialal).W pewnym momencie bol juz dawal w kosc i poprosilam o zneczulenie ,dostalam zastrzyk w udo.Znieczulenie dzialalo 2 godz.w tym czasie odpoczywalam sobie.Ja znieczulenie przestalo dzialac to zaczely sie parte.Po godz juz slyszalam najpiekniejszy krzyk na swiecie- to byl krzyk mojego malenstwa .Jestem dumna z mojego meza spisal sie na medal i to dzieki niemu mam takie szczescie
Dla takich malutki oczek i raczek warto przezyc ten bol ,o ktorym bardzo szybko sie zapomina.
Dziewczyny nie taki diabel jakiego go maluja.
Zycze wam takiego wspanialego dnia jaki ja mialam,Duza buzka od Doroty i jej corci Julci.

skorpio - wejdz o temat o cesarce, link wyzej. zobaczysz ze nie wszystko zloto co sie swieci :) dla mnie sn to miodzio w porownaniu z cc

Udaliśmy się na izbę przyjęć, zostałam przyjęta i po długim wypełnianiu dokumentów położona pod ktg na pół godziny po czym okazało się, że właściwie skurczów brak, są ale niewielkie! Po chwili przyszła pani ginekolog żeby zbadać mnie manualnie i orzekła z pośpiechem - 8 cm rozwarcia, szybko lewatywa, prysznic i na boks porodowy! Zaczął się szał, a ja wcale nie czułam żebym miała zaraz urodzić.
I tak szybko - jeszcze ważenie (okazało się ,że przez te ostatnie 2 dni schudłam 2,5 kg), lewatywa, prysznic i przeszłam na boks porodowy gdzie czekał już mój mąż i jego koleżanka, która okazało się jest położną w naszym szpitalu. I całe szczęście, że Renatka (tak ma na imię położna) wzięła mnie w swoje ręce. Teraz wiem , że bez jej pomocy to urodziłabym chyba dopiero za conajmniej 2 dni. Lekarz ktory przyszedł na boks mnie zbadać powiedział, że ja jeszcze długo nie urodzę bo brak jest akcji porodowej i poszedł sobie!!! A to juz była godzina 8.30. Skurcze raz przychodziły, raz odchodziły. Raz ściągano mnie z lóżka, kazano chodzić, skakać na piłce, kucaś, wisieć na mężu, albo na lóżku, a kiedy zbliżały się skurcze wchodzić na lóżko. Niestety niewiele to dawało skurcze były tak słabe, że nie mogłam nawet 2 razy poprzeć, bo tak szybko odpuszczały. Już o 9.00 usłyszałam, że mam śliczne rozwarcie na 10 i widać główkę małej z czarnymi włoskami, alre skurczy nadal brak. Wkońcu przełożona położnych podjęła decyzję o podaniu mi oksytocyny w podwójnej dawce i o przebiciu pęcherza płodowego, bo wody nadal same mi nie odpłynęły. Niestety niewiele to pomogło, skurcze nadchodziły, ale krótkie i takie, że mogłam je przeoddychać i było po sprawie. Widziałam w oczach kilku położnych które razem z przełożonom się przy mnie znalazły, że denerwują się - że coś jest nie tak. Co chwilkę sprawdzały na ktg czy dz9idzia oddych, czy nie ma przyspieszonego tętna, ale wszystko było u niej OK.
Wierzcie mi dziewczyny, że byłam już wykończona. Zegar który wisial przd moim łóżkiem był niemiłosierny, gnał do przodu, a ja ciągle w tym samum miejscu - a tu już po 11. Miałam wrażenie, że mogłam tylko urodzić na kucąco przy lóżku, bo tylko wtedy skurcze były mocne, a jak weszłam na lóżko to zanikały. Niestety w moim szpitalu nie wolno rodzić w takiej pozycji!!!
Doskonale pamiętam moment kiedy ostatni raz schodziłam z łóżka i już nawet nie miałam siły położyć się bezwładnie na piłce, mąż był nademną i trzyman mnie od tyłu - wyjąkałam tylko do niego, że chyba nie dam rady urodzić tego maleństwa. Renia-położna usłyszała moje słowa i zadecydowały z przełożoną, że właściwie to one już nic nie mogą zrobić i przyszedł czas wezwać na pomoc ordynatora.
Wierzce mi, że gdy zobaczyłam swojego lekarza pocylonego nademną i mówiącego swoim spokojnym głosem: "wszystko będzoie dobrze pani Iwonko, zaraz to się skończy", to na moment poczułam ulgę, ale tylko na moment. Mam świetny słuch i słyszałam całą rozmowę mojego lekarza z położnymi, że nie dam rady urodzić sama (chociaż rozwarcie na 11 cm i mogłabym urodzić bez cięcia, ale brak mi skurczów i cała akcja jest zagrożeniem dla małej), że dziecko jest już w kanale rodnym, że nie powinni już robić cesarki - po czym mój lekarz powiedzial do nich, że nie pozwoli mi się tak dłużej męczć i on podejmuje się zrobienia cesarki. Podszedł do mnie, a mi już było wszystko jedno. Powiedział tylko: "pani Iwonko jeszcze jeden ostatni wysiłek, ja pomogę i musi się udać, a jak nie to pani ulżę i robimy cesarkę" To dla mnie był głos "anioła". Jeszcze tylko zobaczyłam przerażoną i zmartwioną twarz mojego męża i ruch lekarza który puścił całą parą mi oksytocynę w żyłę, a po chwili powiedsziała: "idzie skurcz panie doktorze". Zebrałam w sobie ostatnie siły jakie miałam i zaczęłam przeć najmocniej jak tylko potrafiłam, a lekarz przyłożył całą rękę pomiędzy brzuch i piersi i mocno wypchną moją małą córeczkę. Niestety główka wyszła tylko do połowy i musieliśmy czekać na następny skurcz. Przy drugim główka wyszła już cała i to była wielka ulga, trzeci skurcz to już tylko jej malutkie ciałko wyszło jak po maśle. I było po wszystki podano mi na piersi moją śliczną malutką, wymęczoną córeczkę, mój skarb, a ja nie widziałam nic na oczy bo mój mąż rzucił się na minie i chciał zacałować mnie na śmierć!

IWA5: ...kobieta jest w stanie przeżyć wiele strasznego cierpienia...

tylko dlaczego musi tak cierpieć? mamy tak daleko posunięta medycynę, a kobieta dalej cierpi
chyba jednak wolę cesarke i to w pełnym znieczuleniu

Iwa podobno z drugim idzie łatwiej, przynajmniej ja mam taką nadzieję , bo przy pierwszym namęczyłam się strasznie, żadnego rozwarcia nie było , za to masowanie szyjki a jakże, aż od rozwarcia na 10 cm

i ja podpisuje sie pod cesarka.nie chce wiecej rodzic siłami natury

Wspołczuję wam dziewczyny,ze macie takie wspomnienia z porodów...

Ja miałam nienajlepsze wrazenia po pierwszym porodzie ( ale to było 11 lat temu, więc i panujące zwyczaje były inne) dlatego teraz bardzo starannie wybierałam szpital i lekarza.
Dla mnie narodziny Hani były cudownym przeżyciem.
Gdybym miała rodzić raz jeszzce - to tylko sn

tak jak piszesz Aniu,chcemy cesarke a potem bedziemy porównywac.bo teraz nam sie wydaje ze nie ma napewno nic gorszego niz poród sn.

Myszorka ja też byłam nastawiona tylko na posód siłami natury, koniecznie chciałam tak urodzić, wogóle nie brałam pod uwagę cesarki. Marzyłam o tych chwilach, myślałam jak to będzie pięknie, ja mój mąż i nasza maleńka dzidzia pchająca się na ten świat! Brałam pod uwagę ból - pozatym jestem dosyć odporna na wszelaki ból.
Niestety na dzień dzisiejszy dostaję gęsiej skórki i aż mnie ściska w brzuchu jak pomyślę sobie o porodzie. Owszem piękna i niezapomniana chwila jak kładą ci twoje maleństwo na piersi - takie malutkie, bezbronne i tylko twoje - nasze!
Ale tą chwilę można przeżyć również rodząc naturalnie ale mając znieczulenie zewnątrzoponowe lub cesarkę ze znieczulenien od pasa w dół! Myślę że po pierwszym razie już wiem jak to jest, więc moja ciekawość została zaspokojona, najpiękniejsza chwila jak położyli mi Oliwcię na piersi i tak sobie leżeliśmy w trójkę - możemy ją ponownie przeżyć, ale już bez tego bólu w danej chwili. Wiem później bedzie bolało - no chyba że naturalny poród ze znieczuleniem - chyba przy drugim dziecku własnie o tym pomyślę.

dziewczyny, ja chciałam tylko powiedzieć, że 2,5 roku temu miałam usuwany wyrostek, a z tego co wiem to jest to pikuś w stosunku do cc i jak sobie przypomnę dochodzenie do siebie to jestem gotowa zrobić wszystko aby rodzić sn, co do samej rany do tej pory mam martwicę tych okolic, nie wspomnę o wrażeniach estetycznych, muszę mieć dość wysokie majtki żeby nie wystawał szew, który oczywiście pomimo mojego dbania i tak się rozszedł. Po cc pewnie dziecko dodaje sił, bo chcąc nie chcąc trzeba wstać i chodzić i się maluchem zająć, ale cięcie na pewno ciągnie tak samo jak przy wyrostku, na pewno tak samo boli głupie kichnięcie czy kaszlnięcie. Dziewczyny - nie nastawiajcie się na cc, poczytajcie wypowiedzi tych, które tak rodziły - szczególnie osób jak Ania, która ma i taki i taki poród za sobą. I bez względu na to jak będę rodziła i jaki ten poród będzie, to zdania nie zmienię, rodzić trzeba naturalnie, a cc w przypadkach kiedy nie ma innego wyjścia.

Ja następny poród SN ale będę załatwiać ZZO

Ja znam, koleżanka bardzo sobie chwaliła, zwłaszcza swobodę ruchów pod wodą.

a nie słyszałyście o takich pompkach dla kobiet wciąży, które wkłada się do pochwy i ma to rozsiągagać ją i krocze, żeby nie pękały w casie porodu?? ja się nad tym zastanawiam, bo bardzo chciałabym rodzić w wodzie bez żadnych ingerencji i możliwie jak najszybciej wrócić do po porodzie...

cd..
Od ok. 20 czułam już skurcze parte, od 21 pozwolona przec… najpierw na leżaco, potem na klecząco przy łozku, potem na boku… Jak połozna wychodziła ja nadal parłam - bo to była chwila wytchnienia od bólu… skupiałam się na oddechu i parciu….

Niestety zadnych efektów…

Od ok. 23… na sali było poza mna i Arkiem - 6 osob – połozna, lekarz który mnie przyjął, anestezjolog, 2 młode lekarki, i jeszcze jedna położna… Dwie kazały mi się zapierac nogami o nie, dwie cisnęły na brzuch, Arek pomagał glowe trzymac, ja sama trzymałam się takich uchwytów i …. Lekarz właczył lampe stał miedzy moimi nogami i patrzył…….. Co skurcz i parcie – po ich ustaniu przykładano mi ktg i sprawdzano serduszko malucha… Mi brakowało sił – po 3 godzinach akcji (skurcze były jak dla mnie bez przerwy)– nie mialam siły nawet przytrzymac sama nóg… Wyjęto maskę tlenową… ale nie zdąrzyli użyć…

Ok. 00.15 nagła decyzja – lekarz mówi ”musimy to inaczej zakończyć”! JA ogromne oczy na połozną.. i pytam co to znaczy ( w głowie zaświtała mi wizja kleszczy)…. A ona Cięcie…

Potem już akcja poszła szybciutko…
Połozna do mnie Marta szybko, biegniemy… Ja w amok, w bólach… biegne na bosaka, koszulka zadarta do pasa… ta mnie ciagnie za ręke ..wpadamy na sale operacyjna (ten sam korytarz na szczęscie).. mówi mi żeby się położyła - ja w bólach partych nie ma sznas bezy się wdrapała na tak wysokei łożko… Niemal krzycze ze nie dam rady, ze boli, ze musze przec – ci ze nie wolno..
Podłożyli jakis podescik, pomogli poszyłam się… bóle były starszne, anestezjolog podał dawkę… jak na zbawienie czekałam na ulgę.. Niedługo troche ulżyło… Lekarz zapytal czy czuje jak ukłuł mnie w brzuch –ja ze owszem, pyta czy mam ciezkie nogi, czy mogę ruszac – ja jak najbardziej… A potem….. wiem, ze była jakas dyskusja anestezjologa z jakas inna lekarką… Nałożyli mi maskę…. I obudziłam się po wszystkim jak kończono mnie zszywac…

Małucha widziałam przez momencik, jak wynoszono go na Oiom… Byłam tak zdezorientowana, bo sniło mi się cos zupełnie abstrakcyjnego ze nie kumałam wogole o co chodzi… Az głupio się przyznac, ale było mi tak wsyztsko jendo, taka ugle poczułam, z juz po wszystkim..ze nie miałam siły się przejąc losem malucha.. Wstyd mi…

Zapytałam lekarza o godzine, powiedział ze 1! Powiedziałam, ze chce mi się pić.. zabroniono! A dygotałam jak galareta… Przewieziono mnie na pooperacyjna, zapodano przeciwbólowe z pompy… kroplówe i jakis zastrzyk, przykryto dodatkowo 3 kocami…

A teraz Arek – bez niego nie przetrwałabym tego wszystkiego…Wiadomo nie wiele mógł pomóc, ale sama w tych bólach – nie dałabym rady! Raz w bolach powiedziałam mu – „Arek zrób cos, pomóz mi” , choc wiadomo – co on mógł…
Troche mnie wkurzał… np. kiedy ja klecząc parałam, on (chciał pomóc) podkładał mi ręcznik pod kolona, żebym nie kleczałana zimnej posadzce itd..to mnie wkurzał – bo co mnie kolana obchodza, jak mnie boli….jak k..m…

Bardzo mi pomógl w tej ostatniej fazie, podtrzymywał, miał siłe żeby pomoc mi przeć…
A na koniec- biedny został sam w tej Sali – wszyscy razem ze mną wybiegli, jemu kazano czekać… Przejął się, zestresował – zostal SAM… Potem widział jak lekarka biegnie z małym do Oiom, potem mnie jak wywoża… Potem mi powiedział, ze bardzo sie zdenerwował....

Pozbierał wszystkie graty , przyszedł do mnie… wtedy dowiedziałam się, ze mały miał problemy z oddechem, ze może zapelnie płuc itd… Przestraszyłam się..ale ciągle byłam w amoku…
Potem pojechał bo go wyprosili - było ok. 2 w nocy…

Zachwile przyszła pani doktor od dzieci… powiedziała mi co było, co jest – ze jeszcze rano będą badac, sprawdzac, ze obserwują… ale ze oddycha samodzielnie i mamy być dobrej mysli….

Napisałam szybko Arkowi, bezy się nie denerwował…

A potem zamiast spac..lezałam i stukałam smsy…………. Byłam jak letargu, a jak zapadłam w drzemke to budziło mnie wspomnienie boli partych i od razu oczy jak 5 zł…

Tyle relacji pordowej dochodzenie do siebie po cc..to inna bajka… inne historie jakie mi się przydarzyły pomine..

ps. dodam, ze o ile kiedys jeszcze przyjdzie mi rodzić to......... chyba od razu zdecyduje sie na cc..... boli, ciągnie, utrudnia wiele..ale chyba nie odważe sie poraz koljeny na "coś" takiego

Zgadzam się Aga, następnym razem bardziej zastanowię się nad wyborem szpitala a może nawet zdecyduję się na prywatną klinikę ...