Niesamowite jak szybko Jaś pojawił się na świecie, a Kronika taty aż się wzruszyłam:-))))

Pieknie Aine. Gratuluje.
A opis taty wzruszajacy!

Jak to nielegalnie :) Choc juz mam cykl dla przyjaciolek udostepniony i chyba karte tez. Ale to nie zmienia faktu ze jak ktos chce poczytac to wystarczy sie zaprosic do mnie.
Dziekujemy z emkiem za komplementy.

No to wam co nieco powiem jak to było tym razem :) w nocy z wtorku na środę jak oszalala chodziłam siku normalnie co pól godziny :) potem po 4 złapaly mnie krzyżowej ale myślałam ze to jak zawsze ze wstane i mina ale nie minęły a nasilily się i to w dość krótkich odstępach .zadzwoniłam wiec do mamy żeby przyszła do chłopców a my pojechaliśmy z M :) taksówkarz przerażony bo mnie już tak na maxa brało a tu światła tu autobus;) byliśmy na miejscu coś koło 5:30 lekarz odrazu mnie na porodowke rozwarcie pełne tylko pęcherz trzymał:) o 5:55 odeszły wody a raczej chlusnely bo miałam już parte . o 6:00 Wojtus już był z nami :) mam jeden szewek w środku bo jakieś małe otarcie miałam i woleli założyć :) na szczęście obyło się bez nacinania :) No to chyba na tyle :)

To może ja wkleję swój opis:
Położyliśmy się z mężem spać ale nie mogłam zasnąć,więc grałam sobie na telefonie i w pewnym momencie poczułam mocnego kopniaka od Julki prosto w pęcherz i ciepło na udzie. Myślałm,ze to mocz ale mąż zasiał ziarno niepewności ,że może to jednak wody… Na prześieradle była ledwie widoczna plamka. Na wszelki wypadek nie kładlam sie,zeby sprawdzić, czy coś sie dalej wydarzy. Zeby nie zasnać ugotowałm w środku nocy zupę i ryż na mleku na śniadanie ;) Poczułam,że chce mi się kupę, nie było to rozwolnienie ale poszło dość łatwo co mnie zastanowiło bo miałam zatwardzenie… Na wszelki wypadek wzięłam prysznic, wysuszyłam włosy ale nic się nie dzialo więc zdecydowalam,ze idę spać, po drodze do sypialni polecialo mi coś po nodze więc byłam prawie pewna,ze to wody, na szczęście czyste. Obudziłam męża,zeby pojechał po mamę (miała zostać z Adasiem). Ja poszłam jeszcze na sedes…i już z niego nie wstałam! W ciągu kilku minut dostałam tak masakrycznych skurczy partych,że nogami mało kabiny nie roz…łam! Mąż zadzwonił po pogotowie, bo nic ze mną nie był wstanie zrobić, przybiegła jego siostra, która mieszka obok a M zszedł na dól pilnować,zeby trafili bo dyspozytorka tak kazała. Ja próbowałam nie przeć, bo byłam pewna,ze nie ma jeszcze pełnego rozwarcia, przecież nic sie wcześniej nie działo a pozatym nie chciałam urodzić w domu. Trwalo to masakrycznie długo wg mnie a le wkońcu wpadl lekarz i 3 sanitariuszy. Przenieśli mnie na podlogę w salonie, kazali M przygotować czyste prześcieradła i ręczniki! Zdecydowali,ze rodzę w domu bo nie zdążymy do szpitala, mimoże byłam otępiała z bólu nie zgodziłam sie, bo się bałam o dziecko, M z siostrą równiez mnie poparli więc zgodzili się mnie zawiźć nie dając jednak dużych szans,ze dojedziemy! Znieśli mnie na dół na krzesełku sanitarnym całą gołą owiniętą tylko w prześcieradła!Nie macie pojęcia jaki to ból siedzić na czymś takim przypiętym na sztywno pasami i próbując powtrzymać parte!!! Jechali z prędkościa światła cały czas mnie głaszcząc i chwaląc,że jestem dzielna. Wpadli do szpitala i krzyczą,zeby ochroniarz windę łapał a on na to: jaką winde, to na IP trzeba najpierw! Lekarz krzyknął tylko,że nie ma na to czasu i sam pobiegł do windy ale tam juz czekała położna, zawieźli mnie na porodówkę a tam już wszyscy czekali. Podłaączyli KTG, badanie:rozwarcie na 7-8cm i gin krzyczy: przyj! (na szczęśćie trafiłam na swoją ulubioną p doktor z oddziału, młodziutka ale to cenny skarb tego szpitala). Już widocznie wiedzieli,ze coś jest nie tak i dlatego kazali rodzić na niepełnym rozwarciu! Nie szło szybko, więc gin wypychał malutką z brzucha własnym ciałem i w pewnym momencie mówi, przygotowujemy się do ciecia. Myślałm,ze cesarka a jej chodziło o naciecie krocza. Położna ciachnęla a gin wpadła na mnie z całą sila i Julka poprostu wyskoczyła. Szybko ja zabrali,żeby przywrócić czynności zyciowe, bo nie oddychała o czym ja nawet pojęcia nie miałam, dopiero jak juz leżała w inkubatorze przyszli mnie poinformować jak to wszystko wygladało.
Było naprawdę ciężko mimo,ze tak krótko… nie zapomnę żadnej sekundy z tego do końca zycia! Gin darła sie Justyna musisz ją urodzić, musisz mieć to dziecko i dopiero gdy to pisze dotarło do mnie co miala na myśli i łzy mi płyna… Mąż oczywiście dojechal jak już bylo po wszystkim ale to nieważne, najważniejsze,zeby Julcia była zdrowa :)

Trochę sie rozpisałam ale to wszystko wydaje mi sie tak nierealne,że musiałam. Nigdy nie słyszałam o takim porodzie, zeby bez żadnych wcześniejszych skurczy odrazu mieć parte i to tak silne, bez żadnej praktycznie przerwy. Myślalam,ze bede godzinami sie męczyć na porodówce i chodzić, żeby przyspieszyć poród a tu takie zaskoczenie.

Lekarze tez byli moze nie w szoku, ale zdziwieni, podobno po lekach podtrzymujących raz na jakis czas tak sie moze zdarzyc...hmm
Kasiek a Twoj maluszek zdrowy? Moja Julka miała wylew i ma powiększoną lewa komorę mózgową. Ale wierzymy,ze będzie dobrze.

Coś ostatnio same ekspresowe porody- ja rodziłam pierwszy raz, akcja trwała 1,5h. Wcześniej nie było żadnych skurczy...
Kfiatuszku, gratulacje! Tym bardziej, że synuś spory był. Moja ważyła 2470g, to co się dziwić, że na drugim parciu ją wypchnęłam. Ale dla Ciebie szacuneczek :)

Moja relacja pisana 3 dni po porodzie ;D
Na drugi poród nie czekałam z takim utęsknieniem jak na pierwszy. Wizja dwójki małych dzieci w domu jakoś specjalnie mnie nie ekscytowała ;) Oboje z mężem byliśmy przerażeni nowymi obowiązkami zatem, gdyby nie ogólne samopoczucie na końcówce ciąży, z chęcią pochodziłabym z brzuchem do Nowego Roku ;)
Kilka dni przed samym porodem moje ciało zaczęło niedomagać. Ból pleców stawał się nie do zniesienia tym bardziej, że pod nogami miałam Nikosia, który potrzebował mojej uwagi i aktywności w codziennych zabawach. W sobotę, na 2 dni przed porodem poczułam się psychicznie gotowa do roli podwójnej mamy.
Mój organizm chyba dość mocno jest związany z psyche ;) bo w niedziele od rana fundował mi pojedyncze skurcze. Niezbyt mocne, ale na pewno przepowiadające zbliżający się poród. Regularności nie było w tym żadnej, więc starałam się normalnie funkcjonować. Jedynie co wyróżniło ten dzień od innych niedziel to fakt, że postanowiliśmy spędzić go leniwie. Jak nigdy ;) Czyli cały dzień w domowych pieleszach wraz z rodzinną drzemką w południe ;) Tzn. moi mężczyźni spali, a ja po prostu odpoczywałam zastanawiając się, czy jutro urodzę ;) Po południu mieliśmy już dawno zapowiedzianą wizytę rodziny, która przyjechała z Wysp na urlop. Nikt specjalnie nie zwrócił uwagi, że co jakiś czas dziwnie się wykręcam na fotelu… choć teraz oczywiście każdy z obecnych wówczas osób mówi, że wiedział, że coś się święci :P terefere… Po wyjściu gości posprzątałam i zaczęłam liczyć skurcze. Co 7-12 minut… Postanowiłam się wykąpać, aby sprawdzić, czy to przypadkiem nie fałszywy alarm. Po gorącej kąpieli skurczybyki na ok. pół godziny sobie poszły całkowicie, aby wrócić z większą siłą i częstotliwością. Po położeniu spać starszego synka postanowiliśmy zadzwonić po babcię, a sami zaczęliśmy szykować się do szpitala. Skurcze nie były bardzo często, ale co 10-12 minut i dość bolesne… na tyle, że musiałam wówczas przystanąć oprzeć się rękoma o jakiś mebel i bujać biodrami, aby jakoś to opanować.
Musicie też wiedzieć, że do samego końca nie wiedziałam jak urodzę. Z racji tego, że pierwszy poród miałam przez cięcie cesarskie kwalifikowałam się do kolejnego cięcia. Z tą małą różnicą, ze… bardzo chciałam spróbować urodzić naturalnie. Miałam w tym wsparcie swojego lekarza prowadzącego. W sumie tylko jego… Kilka dni przed porodem byłam na Izbie Przyjęć, aby zorientować się, czy będę miała taką możliwość i tam lekarz sugerował mi zmianę decyzji. Wówczas podjęliśmy z mężem decyzję, że ostatecznie zadecydujemy jak rozkręci się akcja. Warunkiem porodu naturalnego był przychylny ku temu personel, który choć podobnie jak ja uwierzy, że mi się uda… bez tego uznałam, że nie będzie sensu się męczyć.
Godzina 22.20 meldujemy się na Izbie przyjęć. Gadki, szmatki, telefon położnej do lekarza dyżurującego „ pacjentka „stan po cięciu” z akcją porodową”… Przywitała mnie młoda lekarka, która z miejsca założyła, że szykujemy się do cc. Po moim sprostowaniu, że jednak bym chciała spróbować urodzić naturalnie spojrzała na mnie podejrzliwie i spytała „na pewno? Próbować zawsze można…” . Po krótkiej rozmowie zadecydowałyśmy, że jeśli maluch nie będzie zbyt duży, a akcja w przeciągu dwóch kolejnych godzin będzie postępować to próbujemy :)

Badanie, oczy z orbit… aby usłyszeć- mamy 6 cm. Przyjęto mnie z 3 cm rozwarciem, więc wg mnie szału nie było, ale Pani doktor i położna były zachwycone, więc zdopingowały mnie, abym jeszcze wytrzymała... zgodziłam się tylko dlatego, że obiecano mi „lek narkotyczny” po którym miało być mi lepiej :D I faktycznie na jednym skurczu odpłynęłam. W głowie totalny korkociąg, ból był, ale gdzieś obok… no ale jeden skurcz to zdecydowanie za mało, skoro następny przychodził zaraz za nim. Nagle krzyczę, że muszę iść znowu do toalety, że pewnie jeszcze po lewatywie mnie goni (miałam ją jakieś 15-20 minut temu). Pani Doktor, która przycupnęła sobie w kącie na krzesełku, powiedziała, że to dzidzia naciska i mam sobie poprzeć. Jezzooo jakie dziwne uczucie… jakbym miała załatwić się na leżąco… tak przy wszystkich. No ale faktycznie to nie była potrzeba toaletowa ;) Pani Doktor nawet nie drgnęła z miejsca i oznajmiła, że mamy pełne rozwarcie. Jasnowidz, czy jak? Położna wróciła ubrana w zielony kitelek, powiedziała, że pediatra został zawołany, sprawdziła rozwarcie i z wielkim uśmiechem powiedziała- „no pani Aniu, rodzimy!” Jak to? Już? Przecież to dopiero 6 cm… Położna przysunęła wózeczek, opuściła część fotela i szybko zaznajomiła mnie z zasadami parcia. Ledwo skończyła mówić, a już miałam skurcz… poszło…. Ooo nie jest najgorzej, już tak nie boli… tylko ten ucisk na tyłek…Pytam się ile to potrwa. W odpowiedzi dostaję „maks pół godziny, wszystko zależy od tego jak będziesz parła”. Zerkam na zegarek- dochodzi pierwsza…. Kolejny party, doktorka i położna są ze mnie bardzo zadowolone, co dodaje mi sił i motywację do kolejnego parcia. Między skurczami dopytuje się o nacięcie, p.Kamila (położna) pyta się, czy bardzo chcę to nacięcie, czy może spróbujemy jednak bez ;) A no pewnie, że próbujemy! Co chwile jest mi aplikowany jakiś żel- myślę, że właśnie w celu profilaktyki chronienia krocza. Nagle położna krzyczy „Anka nie przyj teraz, nie wolno Ci, otwórz oczy i NIE PRZYJ”. Spojrzałam na męża, który powtarzał słowa za położna. Trudny moment, bo parcia nie da się tak po prostu „odłączyć”, a w głosie specjalistów słyszysz, że od tego zależy zdrowie dziecka… no więc staram się, nie prę… jakoś samo idzie…i nagle na moim brzuchu pojawia się fioletowa, pomarszczona kluseczka. Jest!! Jest nasz synek!! Niezapomniana chwila… witamy się z krzyczącym maleństwem, tata dumnie przecina pępowinę. I znowu mamy chwile dla siebie, dla naszej trójki. Nikt nie spieszy się, żeby zabrać małego do badania. Jest zdrowy- jego krzyk ewidentnie o tym świadczy :D
Po dłuższym momencie położna pyta się, czy może zabrać Kajtusia na badania- tata idzie z synkiem, a mnie czeka jeszcze urodzenie łożyska. Nie było to przyjemne, tymbardziej, że Pani Doktor musiała nacisnąć kilka razy na zbolały brzuch… ale poszło. Łożysko całe- ufff.
Teraz sprawdzanie krocza- mam delikatne pęknięcie 1stopnia- trzy szwy załatwią sprawę. Dostaję znieczulenie i Pani Doktor zabiera się za cerowanie. Nie było to przyjemne, ale w porównaniu do przeżyć z ostatnich dwóch godzin to czułam się jak w SPA ;)
Kolejna godzinka była dla nas na sali porodowej. Kajtulek pięknie przyssał się do piersi, a my z mężem nie mogliśmy uwierzyć, że tak szybko poszło. Od mojej prośby (delikatnie pisząc :P ) o zrobienie cc do samego finału minęło dosłownie 20-25 minut. Na sale poporodową szłam o własnych siłach. Kajtuś poszedł z położoną chwilę wcześniej. Tomek został w pokoju z małym, a ja poszłam pod gorący prysznic ciągle nie wierząc, że jesteśmy już PO.
Jestem jedną z nielicznych osób, które miały okazję doświadczyć dwóch rodzajów porodów.
Z mojego doświadczenia wynika i chciałabym to podkreślić, że poród przez cc w niczym nie ujmuje magii, jaką jest pojawienie się dziecka na świecie. Człowiek tak samo się wzrusza, tak samo jest przejęty i podekscytowany. Jedyną różnicę stanowi oczywiście nieopisany wysiłek przy porodzie naturalnym (wielki ukłon dla Was wszystkich, które rodziły przez długie godziny) i sposób dochodzenia do siebie po porodzie. Teraz, przy tym niewielkim pęknięciu byłam w stanie robić dosłownie wszystko. Począwszy od swobodnego siedzenia, poprzez kucanie, schylanie się… te wszystkie czynności były absolutnie nie do wykonania, albo do wykonania z ogromnym trudem przez ok. tydzień po cc. A wiadomo, przy dziecku to nieuniknione. U mnie to podwójna korzyść, bo wracając do domu, wracałam do niespełna dwuletniego malucha, który potrzebuje sprawnej, energicznej mamy.
A tak? fizycznie oprócz ogólnego zmęczenia czuję się znakomicie :) Teraz stoi przede mną nowe wyzwanie… rola podwójnej mamy. Coś czuję, że poród to przy tym „pikuś”….

Ania gratulacje! Piękna historia porodu :) Ja tez jestem jedna z nielicznych, która miała i cc i sn ;))))

super opisane :)
gratuluję!

Pierwszy poród miałam przez cc ze wskazań ortopedycznych- w ciąży bardzo męczyła mnie rwa kulszowa, a że nie można było zdiagnozować mojego kręgośłupa, w jakim jest stanie, to zapobiegawczo skierowano na cięcie... Po poierwszym porodzie zrobiłam zdjęcie rtg i nie wykaząło żadnych nieprawidłowości, więc kręgosłup nie stanowił problemu odnośnie drugiego porodu...
W Polsce masz prawo wyboru- jeśli pierwszy poród był przez cc nikt nie może zmusić Cię do rodzenia drogami natury. A jeśli zechcesz- to wszystko zależy z jakich przyczyn była pierwsza cesarka, jak duże jest dziecko, kiedy nastapiło ostatnie cięcie... w sumie jest sporo spraw, które to "chcenie" może zdeptać, ale nam się udało i serdecznie zachęcam to próby porodu sn po cc.

PONIEDZIAŁEK (2.08):
Chwilę po ósmej rano podłączyli mnie pod kroplówkę. Macica przez trzy godziny traktowana oksytocyną ani drgnęła. Ale za to na porodówce ruch był nieziemski. Zamknięty oddział położniczy w Brzegu plus wrocławski Brochów w remoncie skutkowały tym, że porodówka całą noc i w dzień była na najwyższych obrotach. Obok mnie, w bocznych boksach dwa porody. Jedna kobitka cichuteńko, urodziła synka w dwie godziny. Druga, jęczała okropnie jak ja przyszłam, jęczała nadal jak wychodziłam. I wykrzykiwała raz po raz, że chce cesarkę. Dr M. widząc moją przerażoną minę przy tych wszystkich odgłosach tylko się śmiał i proponował, bym pilnie słuchała i zapamiętywała, jak położne podpowiadały jednej z tych rodzących kiedy i jak ma przeć. A rzucając okiem na zapis mojego KTG z testu stwierdził, że chyba wodę mi podano zamiast oxy, i że jutro będziemy we mnie wlewać dalej, tym razem większe dawki. Super, nieziemsko byłam z tego uradowana.
Wróciłam więc na patologię. Przeszkadzał mi wenflon założony na przegubie ręki i udało mi się w końcu znaleźć pielęgniarkę, która dała się namówić, by mi go zdjąć.
Postanowiłam chodzić po schodach, by uniknąć kroplówki ;)
Pięć pięter szpitala, w górę i w dół, w sumie to nawet nie liczyłam ile razy zrobiłam tę trasę.
Położna od wenflonu stwierdziła, że powinnam dać sobie spokój, bo jeśli szyjka nie ma rozwarcia, to nic to nie da, a tylko zmęczona będę. Ja się uparłam i łaziłam dalej. Niestety, miała rację, nic to nie dało…
WTOREK (3.08):
Pierwsza przymiarka do porodu. Na śniadanie lewatywa i heja pod kroplówkę. Podpinała mnie już moja położna i była ze mną cały czas. Rozwarcie na jeden palec. Na początku skurcze były bezbolesne, w sumie samo spinanie brzucha. Zresztą same wiecie, byłam w stanie dziarsko pisać smsy, więc nie mogło być źle ;)
Po jakimś czasie skurcze były silniejsze i regularne, co 3 minuty. Jednak typowo oksytocynowe a nie moje własne. Nawet masaż szyjki (bolało…) dał rozwarcie tylko na 1,5 palca. Macica i szyjka nie chciały współpracować.
O 12 miała przyjść badać mnie dr Z-L i zdecydować, czy odłączamy kroplówkę, skoro nic się nie dzieje. O 12:45, kiedy nadal nie przychodziła, położna zadzwoniła po nią, okazało się, że w międzyczasie zeszła z dyżuru i przyjdzie dr M. Ten po badaniu stwierdził, że nic z tego dziś nie będzie i po jednodniowej przerwie, czyli w czwartek, miała być powtórka z rozrywki.
Po odłączeniu kroplówki, w ciągu kilku godzin skurcze przeszły całkowicie.
Z rozmów z położną dowiedziałam się, że normalna procedura jest taka, że test oxy robią w 9 dniu po terminie porodu a na 10 dobę dają pierwszą kroplówkę. U mnie było to przyśpieszone o dwa dni… p.S też była zdania, że może to po prostu za wcześnie.
Poza tym ona i druga położna, która miała dyżur, bardzo były zdziwione, że z taką wadą wzroku i okulista i dr M. pozwolili mi rodzić naturalnie. Obie zgodnie twierdziły, że bałyby się na moim miejscu. I trochę mnie w sumie wystraszyły, w końcu tylko jeden okulista oglądał moje oczy. Nie pomyślałam, że może warto na wszelki wypadek skonsultować to z drugim lekarzem.

Przyjechał P. Ja cały czas pod KTG, niezbyt wygodnie było mi na tym łóżku z tymi silnymi skurczami; do 13 stękałam z ostatnimi iskierkami nadziei, że moja szyjka się w końcu zacznie rozwierać. Kolejne badanie przez dr Z-L – rozwarcie na 3 cm, wyrok: przygotować do cięcia.
Znowu ryczałam ze złości i bezsilności, ale jednocześnie cieszyłam się, że ta farsa się za chwilę skończy i zobaczę mojego Malucha.
Po decyzji, że poród nie postępuje jak należy i należy ciąć, poszło już szybko: wcisnęli mi papiery do podpisania, że się zgadzam na operację, w ruch poszedł cewnik, oxy odłączono, przełożyli mnie na łóżko na kółkach i wywieźli do Sali operacyjnej. Wszystko oczywiście ciągle ze skurczami, nie dało się ich wyłączyć ;)
Poprzypinali mi jakieś kable do rąk i nóg, kazali usiąść i pochylić się do przodu. Anestezjolożki zabrały się za znieczulanie. I to był kolejny hard core. Jedno ukłucie w kręgosłup, drugie, trzecie i gadka, że coś jest nie tak, że za płytko wchodzi igła, że kręgosłup jakiś zrotowany w prawo (a przez ostatnie dwa tygodnie ciąży krzyż bolał mnie dosyć dziwnie, właśnie po prawej stronie a nie centralnie), że muszą próbować w kolejne miejsca, bo może nie zadziałać tak jak trzeba. Jeżeli dobrze policzyłam, to dopiero za ósmym wkłuciem się udało i w końcu mnie położyli. Mrowienie w nogach czułam, skurcze zelżały, ale szczypanie i próbę skalpela czułam nadal. Znieczulenie działało wolniej niż normalnie, może ze względu na moją wagę i wzrost, może dlatego, że byłam nafaszerowana oksytocyną, nie wiem… ale ginekolodzy (dr M i zajebista dr Z-L) chcieli ciąć a anestezjolog nie pozwalał. W końcu podjęły decyzję, że dostanę na wszelki wypadek minimalną dawkę jakiegoś „głupiego Jasia”. I rzeczywiście, dostałam coś dożylnie, lampy nade mną zaczęły wirować, zrobiło mi się dobrze, normalnie jak w jakimś matriksie ;) i odpłynęłam. Musiało to trwać jakieś trzy, może cztery minuty, bo jak się ocknęłam to było już w takcie szycia a mi kazali spojrzeć w prawą stronę, gdzie P. trzymał zawiniętą w rożek Weronikę. Na czas znieczulania położna wyprosiła mojego M, żeby na to nie patrzył ;) ale potem mógł operację oglądać przez szybę. Wynieśli mu ją do przecięcia pępowiny. Była owinięta pępowiną, stąd zielone wody, bo prawdopodobnie lekko się poddusiła i zaczęła oddawać smółkę. Ale punktów dostała 10. Mi przynieśli ją tylko na chwilę, położyli ją tak blisko twarzy, że nawet nie zdołałam jej obejrzeć. Także nie widziałam nic z samego wyciągania jej z brzucha, wszystko mnie ominęło.
Do dr M, jak już przestał mi się plątać język powiedziałam, że ma szczęście, że dobrze płeć określił, bo miałam dla niego przygotowaną reklamówkę z różowymi ciuszkami, gdyby jednak się okazało, że chłopak ;) Stwierdził tylko, że niedobrze, że nie mam zaufania do swojego lekarza ;)
Przewieźli mnie na salę pooperacyjną, P mógł tam chwilę ze mną posiedzieć, dzwonił do rodziny i do Sponti ;) P.S. na chwilę przyniosła mi Małą i pomogła przystawić ją do piersi. Mały Smoczek załapał o co chodzi bez problemu, przyssała się jak należy ;)

Wnioski i przemyślenia? Nie zwracać uwagi na to, że się wykluczają ;)
1. nigdy więcej porodów. następne dzieci adoptuję. dobrych wspomnień nie mam, zero mistycyzmu. 3 w 1, czyli patologię ciąży, sn i cc jednocześnie wcale mnie nie rajcują;.
2. jeśli poród naturalny, to lekarza, oprócz położnej, też sobie wynajmę, żeby drugi raz na taką sucz jak dr Z-L nie trafić. bardzo się cieszę z tego, że miałam swoją położną; mocno mi to pomogło, zdecydowanie pewniej się czułam i jakiś taki bardziej osobowy ten mój poród był; zdanie się na aktualnie dyżurującą położną i ewentualne ich zmiany byłyby dla mnie dodatkowym stresem, zwłaszcza, że nie wszystkie te położne były ach i och; także: dobra położna do porodu tak, koniecznie; mąż – miły dodatek, ale nie niezbędny ;)
3. poród w domu wybiłam sobie z głowy; co by było, gdyby zielone wody po jej owinięciu się nie odeszły same? Gdybyśmy nie zdążyli dojechać do szpitala?
4. a poza tym, i tak najpewniej, mimo całej masakry jaką jest dochodzenie do siebie po operacji, pójdę najpewniej za radą położnej i następne dziecko będę rodzić od razu przez cc, ze względu na ryzyko związane z moimi ślepiami.

Aniajaz gratulacje. Milo czytac, ze podejscie w szpitalach sie jednak zmienia. Szkoda, ze nie pozwolili Ci chodzic, jak bylas podpieta, ja moglam, wiec mozna. Moge zapytac w ktorym szpitalu w Sz. rodzilas?

To w takim wypadku jeszcze jeden opis porodu cc.
Wszystko miało miejsce prawie rok temu. O cc wiedziałam, z uwagi na zanik mięśni nie przyszło mi do głowy, by próbować rodzić sn. Zresztą, nie pozwolono by mi na to. Dodatkowym "bajerem" był problem ze znieczuleniem - z uwagi na stan zdrowia musiałam mieć niestandardowe, nowatorskie itd - zaserwowane przez szefa anestezjologów szpitala, w którym rodziłam.
W szpitalu znalazłam się tydzień przed porodem - z uwagi na nie dokońca idealne ktg musiałam być pod kontrolą. Zresztą ktg kojarzy mi się ze strasznym stresem - to wsłuchiwanie się w tętno własnego dziecka... I ciągła obawa, czy za bardzo nie zwalnia.
Termin miałąm na 1-2 stycznia 2010 r., ale postanowiono nie czekać - z uwagi na ryzyko rozpoczęcia naturalnego porodu, który nie mógł mieć miejsca. Tak więc ostatecznie mój lekarz prowadzący postanowił, że urodzę dzień przed Wigilią, 23 grudnia 2009 r.
Oczywiście od samego rana zaczęły się przygotowania, jakaś kroplówka (nawodnienie?). Wiedziałam, że mój mąż jest już w szpitalu gdzieś na oddziale porodowym. Ja tam przyjechałam z oddziału, potem wszystkie formalności i okazało się, że muszę czekać, by weszło nieplanowane cc. Nie wiedziałam, gdzie dokłanie jest P. i tak sobie sama siedziałam. Tych chwil nie zapomnę do końca życia - obok z sali porodowej dobiegały odgłosy porodu, ja delikatnie rzecz ujmując - podekscytowana;-) bo przecież to już za chwilkę, a w tle - "Gdy śliczna panna synka kołysała". Gdy to sobie przypominam, płączę.
Po chwili znalazł się P., potem przyszedł anestezjolog (cudowny lekarz) i zaczął nas zabawiać rozmową o podróżach. W końcu przyszła pora na mnie.
Zabrano mnie na salę, P. został na korytarzu. Na sali mnóstwo ludzi (bo to niestandardowe znieczulenie, do tego moja choroba...). Najpierw znieczulenie - nic przyjemnego. Potem położono mnie, i mój lekarz prowadzący zabrał się za cięcie. Musiał się bardzo spieszyć, bo znieczulenie nie mogło być długotrwałe, ale w sumie troszkę czasu to zabrało. Dziwne było takie uczucie szarpania przy wyciąganiu Malutkiej, ale to chyba z tego pośpiechu. Anestezjolog (właściwie jeden z nich) ciągle do mnie mówił, a w pewnej chwili powiedział "teraz rodzi się MArta" i poszedł ją zobaczyć. Po chwili usłyszałam płacz dziecka... Po chwili lekarz mi szepnął "Ojciec płacze" (to o P.:)) i dano mi MArtę - tylko na chwilkę, bo trzeba było ją ważyć itd, a mnie pozszywać. W pierwszej minucie dostałą 9 pkt (ze względu na kolor skóry), ale potem już 10.
Martusia z tatą czekali na mnie na sali poporodowej. MAgiczne chwile:))
Potem było trudniej, zwłaszcza gdy trzeba było wstać po wyciągnięciu cewnika. No i to zakażenie układu moczowego... Ale i tak wspominam to jako najpiękniejsze chwile w moim życiu.
A kolęda "Gdy śliczna panna..." zawsze będzie mi o nich przypominać:)))

Lily 40t6dz.
6 dni po terminie wyznaczonym z OM i 1 dzień po terminie wyznaczonym ze szczytu śluzu wg.Rotzera (w dupie wszyscy mieli moje wyliczenia i tłumaczenie, że to za wcześnie...)
Z jednej strony mogę mieć pretensje do lekarzy (siebie), że tak się pośpieszyli z wywoływaniem porodu (że na to pozwoliłam), a z drugiej, gdybym się uparła i na własne życzenie na przykład wypisała się ze szpitala (bo ciśnienie przecież już miałam ok) chcąc w domu czekać na poród aż zacznie się sam, czy nie skończyłoby się to tragicznie?
Sama nie wiem... teraz to już nie ma znaczenia, bo tak jak Aniajaz pisze, Córcia wynagradza mi wszystko :)
.
Danap piękne imię ma Twoja Córa :)

aniajaz: donap- bardzo "surowo" napisana relacja

tak juz mam, co nie znaczy że nie było emocji

biedrona_: Danap piękne imię ma Twoja Córa :)

dziękuję

Amazonka: Danap, masz przeciwskazania do karmienia?

nie, nie miałam

aniajaz: rooda rodziłam w Zdrojach :)

moja sis tez, miala wywolywany porod... fajnie, ze tam sie podejscie do porodu zmienia:)

U mnie KTG było tylko na początku, przy przyjęciu na porodówkę. Trwało pół godzinki, mogłam się poruszać i zmieniać pozycję na długość kabli ;-) Potem już ani razu mnie nie podpięli, położna kontrolowała tętno po każdym skurczu przenośnym detektorem - musiała się czasem nagimnastykować, zależy w jakiej akurat byłam pozycji ;-) To prawda, że zmienia się na lepsze, ale niestety nie w każdym szpitalu. Ja, żeby urodzić mniej więcej tak, jak chciałam (piszę mniej więcej, bo w 100% idealnie jednak nie było) musiałam jechać 80 km do większego miasta. W mojej mieścinie niestety na oddziale ginekologiczno-położniczym królują standardy rodem z lat 80-tych i nic nie wskazuje na to, żeby miało się to zmienić w najbliższych latach :-/

Witajcie dziewczyny
czytam Wasze opisy z porodów i jestem zaskoczona, że mogłyście chodzić w trakcie KTG. Pamiętam, że pierszą rzeczą po przyjęciu mnie na porodówkę położna podpięła mnie pod KTG, ale niestety nie dokończyła bo dostała telefon z pogotowia, że wiozą rodzącą (która wprawdzie urodziła 1 dzień później niż ja - panikara była) i musiałam schodzić z łóżka. Tak więc mieliśmy tylko częściowy odczyt, tyle dobrze, że dopiero pod koniec położna odebrała tel

Dla mnie najgorszym momentem był skurcz w pozycji leżącej na plecach, chwilę wcześniej położna mnie zbadała, żeby sprawdzić postęp i właśnie miałam złazić z wyrka, żeby dalej dreptać. Nie zdążyłam. Koszmar :-/ Ból 4 x silniejszy i jeszcze jakaś taka bezradność, bo w ogóle nie mogłam się ruszyć. Nie wyobrażam sobie, jak musi być strasznie, gdy musisz cały czas leżeć. To wbrew naturze.

I ja się z tym zgadzam... skurcze na leżąco są dużo gorsze... dlatego już nie chciałam wracać na łóżko tylko kazałam się ciąć :P hehe dobrze, ze później już wszystko błyskiem poszło ;)
To czy można chodzić przy ktg, czy nie pewnie także zalezy od klasy sprzętu. U nas ktg się nie pisało jak się ruszałam... więc tylko leżenie było możliwe.