na bóle krzyżowe pomaga mocny tzw. przeciw-skurcz. Mnie mąż wbijał pięści z całej siły w krzyże - pomagało

Jeżeli chodzi o wadę wzroku, to faktycznie, moja siostra ma -6,5, urodziła dwójkę sn, bez wpływu na wadę. Ale musiała konsultować to z okulistą. Koleżanka z kolei miała cc ze względu na to, że jej siatkówka ma tendecje do odklejania się.

wydaje mi się, że generalnie przy drugim/kolejnym porodzie szanse na nacięcie są mniejsze

ja myślę że to wszystko zależy od szpitala i położnej - są miejsca gdzie tnie się nie patrząc na to czy jest to konieczne czy nie

A i jeszcze waga to pierwszy mial. 3660 drugi 4400, a trzeci 4800 wiec nie wiem czy waga ma znaczenie napeno jaikies ma ale z kazdym natepnym latwiej ;)

kfiatuszek: a jaka ulga potem przy siadaniu i wogole :)

lekarz nie mógł uwierzyć, że urodziłam pierwsze dziecko i nie mam nawet jednego szwa założonego, nawet w środku. Ja od początku mogłam chodzić i siadać, a koleżanka obok miała tylko 4 szwy w środku (drugi poród) i biedaczka się męczyła ;/

Lily: ja myślę że to wszystko zależy od szpitala i położnej

od położnej najwięcej, gdybym mogła zadecydować i wybrać to na pewno poprosiłabym o tą samą położną, która odbierała mi poród

Jeszcze apropos wroku a sn.
Tak mi też to mówiła okulistka i nawet byłam umówiona na badanie siatkówki. Ale potem okazało sie że ciąża jest zagrożona i musiałam zaryzykować rezygnację z badania.
Bazujac na tym zdziwiłam się że panikowali że mam -4 na porodówce i nie pytali o badania siatkówki do tego kiedy musieli użyć próżnociągu. Na szczęście nie byłam do końca świadoma tego i dopiero emek mi o tym powiedział po wszystkim.

Mada - super :) Cieszę się że będziesz miło wspominać swoje porody to najważniejsze.
A z tym osłabnięciem akcji przed partymi to naturalne - macica musi się przygotować do partych. Trwa to nawet do godziny - taka przerwa, osłabienie w skurczach. Także nie powinni dowalać Ci oxy tylko poczekać wtedy pewnie i parte byłyby znośniejsze bo wszystko w środku by się do nich przygotowało.

Mada, super! Cieszę się, że jesteś zadowolona:) taki poród to marzenie dla każdej przyszłej mamusi:) GRATULACJE!

Mada gratuluję córeczki! Super, że masz fajne wspomnienia z porodu! Ja swój też już wspominam z łezką w oku... i aż żal, że najprawdopodobniej już tego nie doświadczę :P (nie wierzę, że to napisałam :P )

no ładnie Wam poszło - zobacz a ja jeszcze męczę się w dwupaku

Troszkę długo to trwało, ale potem już super poszło! Super, że nie trzeba było szyć:) Jeszcze raz gratuluję

pandy1 wlalas we mnie iskierke nadziei :)
jeszcze tu ci pogratuluje!!

Witam Was :)
Od wczoraj czytam wasze opisy i płacze a przecierz przeżyłam juz dwa porody w polsce sn i cc a i jeden narazie :) w uk .....
Opisujecie porody w Polsce ja tez urodziłam syna i córkę w polsce. Moje pierwsze dziecko urodziło sie przez cc ... z powodu niekompetencji połoznej, za duzej ilości wspomagaczy .... w trakcie porodu który trwał 12 godzin dostałam krwotoku , dziecku zanikło tetno ... no ale synuś urodził sie i co prawda był reanimowany, w skali ap dostał w 2 potem 4 .... ale jest duzym i przystojnych mlodym mężczyzna. Córcia urodziła sie sn dzieki lekarzowi i bardzo optymistycznej połoznej ... poród trudny ...ale jest ok
I zaszłam w ciąże bedec juz w uk .
Opieka zupełnie inna ale o tym innym razem
Byłam 33tygodniu ciązy od 3 tygodni juz na urlopie ale w trakcie przeprowadzki ....
W czwartek po południu pojechaliśmy do marketu na zakupy i jakoś dziwnie poczułam sie ... mówie do m ze jakoś bardzo brzuch mi ciąży .... Dzien wczesniej bylismy w szpitalu bo plamiłam lekarz zbadał pomierzył stwierdził ze jest ok.
Wrócilismy do domu z zakupów i ja sobie odpoczywałam... czesto chodziłam na siusiu i tak dziwnie mi leciało ... stwierdziłam ze moze malenstwo uciska mi na pecherz .... ale raz drugi cos polecialo, nie za duzo, ale byłam juz pewna ze to nie siku... mówie do m
.... kochanie coś mi leci , było jakoś ok 22 . M dzielnie zadzwonił do szpitala i opowiedział co sie dzieje ... kazali przyjechac

Witam witam - to może i ja napisze.
Termin miałam na 15-go. 11-go miałam wizytę na godz. 18. Pojechaliśmy do teściowej. Wysiadając z auta małża się mnie pyta czy się dobrze czuję bo jakoś dziwnie wyglądam - mówię mu że wyśmienicie:) Na drzwiach klatki schodowej wisiało ogłoszenie, że nie będzie ciepłej wody więc pierwsze co jak weszliśmy to poszłam do łazienki umyć głowę. Zjadłam pół arbuza (sama), trochę winogrona i myślałam, że mnie rozerwie :) Przyszła teściowa - zrobiła obiadek. Zjadłam z kg ziemniaków i ze 2 kotlety :) Potem kawka i jakieś słodkości :) No i pojechaliśmy na wizytę. Lekarz mnie zbadał i powiedział, że wszystko jest w porządku ale ..... mam 4 cm rozwarcia i dobrze by było jakbym se pojechała urodzić :) Wywaliłam na niego oczy, że co, że jak przecież nie mam żadnych skurczy ani bóli. Wróciliśmy do teściowej i ledwo zdążyłam z auta dobiec do domu. Lewatywa nie była potrzebna w szpitalu :) Wykąpałam się, zjadłam coś (jeszcze) i pojechaliśmy do szpitala. W szpitalu zanim pani mnie przyjęła, zbadała itp. to było koło 22. Zaprowadziła nas na porodówkę, podłączyła pod ktg i pod oxy. No i se leżałam, śmialiśmy z małżą - nic mnie nie bolało oczywiście :) No ale jak oxy w końcu zadziałała i wszystko się zaczęło to nie było mi już do śmiechu :) Rozwarcie poszło szybko ale nie chciało dobić do 10, bóle i skurcze nie dawały o sobie zapomnieć. Położna powiedział żebym się pod prysznic przeszła to może mi pomoże. Nie pomogło, marzyłam żeby wrócić na łóżko, Jakoś wcale mi lepiej nie było chodząc, chciała mi dać piłkę ale podziękowałam i szybko wróciłam na łóżeczko. Okazało się że poród można zacząć :) Poszło szybko :) O 3:10 urodziłam synka :)
Pomimo oxy to wcale nie wspominam źle porodu, nie mam żadnej traumy :) I jeżeli po oxy bóle są silniejsze to bez oxy chyba nic nie boli ;) hehehe

kyia: Opisujecie porody w Polsce ja tez urodziłam syna i córkę w polsce

kyia: Poród w uk.... super.

to gdzie był poród

Ojej faktycznie dość chaotycznie mi to wyszło....
Pierworodnego syna i córkę urodziłam w Polsce a kolejnego synka w UK w suffolk...
W sumie mam szczesliwą trójeczke i nadzieje na kolejną córcie

nie wiem
heheh no troszku się zamotałam przy tych opisach

Odświeżam wątek Dzisiaj mija rok od narodzin mojej córki. Wtedy jakoś zabrakło mi weny, żeby zrelacjonować poród, ale dzisiaj jakoś tak sentymentalnie mi się zrobiło... Znalazłam moje notatki i postanowiłam jednak napisać, jak było.

"Coś" zaczęło się dziać już 8 kwietnia. Brzuch pobolewał, twardniał, a ja się zrobiłam jakaś wyjątkowo "niedotykalska". Wszystko mnie drażniło strasznie (szczególnie rodzina, wydzwaniali po kilka razy na dzień, żeby sprawdzić czy to już, w końcu wyłączyłam telefon, tak miałam już dość). W sobotę, 10 kwietnia zaczęły się skurcze, momentami nawet regularne, ale szybko się wyciszały, jak się trochę więcej ruszałam. W niedzielę skurcze męczyły mnie już cały dzień, a po południu stały się regularne. Długo nie mogłam się zdecydować czy jechać już do szpitala. Najchętniej zostałabym w domu (przez pewien czas nawet bardzo poważnie myśleliśmy o porodzie domowym, nawet byliśmy wstępnie umówieni z położną, ale koniec końców nic z tego nie wyszło. Z jednej strony żałuję, bo wiem, że dałabym radę, z drugiej strony nastąpiły okoliczności, w których jednak lepiej się stało, że byłam w szpitalu).

Wybraliśmy szpital oddalony o jakieś 80 km od naszego miasta, więc tym bardziej nie chciałam się tam znaleźć zbyt wcześnie (po pobycie na patologii ciąży w miejscowym "rzeźniku" postanowiłam, że na pewno tam nie będę rodzić). Trafiliśmy tam w końu ok. 22 i okazało się, że z wrażenia skurcze ustały, a rozwarcie jest takie, jakie było miesiąc wcześniej (od lutego leżałam z powodu skracającej się szyjki, a miesiąc przed terminem miałam już 1 cm rozwarcia). Przyjęli mnie na oddział, mąż musiał niestety wracać do domu.

Przespałam prawie całą noc, obudziłam się o 4 nad ranem ze skurczami już co 4 minuty. Nie byłam w stanie już leżeć, więc spacerowałam sobie po korytarzu, sama, jakoś nie miałam ochoty nikogo powiadamiać jeszcze, żeby znowu się nie okazało, że to nadal nie to. Dopiero o 7, jak odeszły mi wody, zgłosiłam się do położnej. Skurcze szybko się nasiliły. Telefon do męża, szybko na porodówkę, króciutko KTG, wywiad i badanie. Okazało się, że przez te 3 godziny dreptania po szpitalnym korytarzu szyjka już całkiem zanikła i wg położnej "teraz to już pójdzie błyskawicznie". Super, myślę sobie, a tymczasem wpada poranny obchód lekarski i - nie wierzę własnym uszom - jeden taki doktorek chce koniecznie podłączyć mi oksytocynę! Pytam po co, skoro wg położnej akcja rozwija się błyskawicznie? "No jak to po co, żeby szybciej pani urodziła". Ale ja nie chcę szybciej urodzić, odmawiam. Komentarz: "Ach tak, pani, jak widzę, z tych naturalnych, no trudno, najwyżej sama pani poprosi o kroplówkę". Wrr. Wychodzą. Położna: "Niepotrzebna pani ta oksytocyna, będzie dobrze bez".

Potem już wszystko poszło szybko. Robiłam co chciałam, położne (były akurat dwie) co jakiś czas zaglądały na salę i doradzały. Piłka? Nieee, boli bardziej. Drabinki i inne wynalazki też nie bardzo mi podchodziły, wolałam po prostu spacerować, a przy skurczu kucać i chwytać się tego, co miałam pod ręką. Nikt niczego nie narzucał. Nie było KTG, badań postępu rozwarcia. Nic nie działo się bez mojej wiedzy i zgody. Odpowiadało mi to, że mogę być sama, jednocześnie wiedząc, że położna jest w pomieszczeniu obok i mogę w każdej chwili ją zawołać.

Skurcze przyspieszały, nasilały się, coraz trudniej było je znosić. Przychodzi położna, mówię, że mam dosyć i idę sobie zrobić przerwę. "To może sprawdzimy,
jak rozwarcie?". No jasne, założę się, że to już prawie finał. "Nieźle, 4 cm". Jak to 4? Tylko?? Dopadł mnie jakiś chwilowy dołek, że to bez sensu, że boli jak jasna cholera, a tyle jeszcze przede mną, że idę do domu, nie wracam, nie rodzę dzisiaj. "A może chciałabyś poleżeć sobie trochę w wannie? Zrelaksujesz się, ból się zmniejszy". Pewnie, że chcę, tyle się przecież nasłuchałam od mojej siostry, jak to dobrze spędzić poród w wannie. No i znowu niespodzianka. Ciepła woda wcale nie zmniejszyła bólu ani nie wyciszyła moich skurczów. One je wręcz nasiliła i przyspieszyła, a ból stał się jeszcze gorszy. Tego się naprawdę nie spodziewałam. Wytrzymałam ze 4 skurcze i stwierdziłam, że wychodzę, bo jednak lepiej mi było na lądzie.

A na lądzie okazało się, że w tym krótkim czasie w wodzie rozwarcie zwiększyło się już do 8 cm. To mi z kolei bardzo dodało motywacji. W tym czasie dotarł mój mąż, zdążył na finał. Zaczęło się najgorsze, bo czułam już skurcze parte, a przeć nie mogłam. Leżałam na kolanach i na łokciach, oddychałam i po każdym skurczu jęczałam, że już naprawdę nie daję rady. Wtedy już pamiętam otoczenie, jak przez mgłę. Wszyscy byli gdzieś obok, byłam tylko ja, moje skurcze i to koszmarne uczucie, że mi tyłek zaraz rozerwie.W końcu dostałam zielone światło - jest pełne rozwarcie, możesz przeć. Uff!!! Co za ulga. Naprawdę parte po tym wszystkim już w ogóle nie bolały, czułam tylko ogromny wysiłek.

Usiadłam sobie na brzegu łóżka i tak przetrwałam sporą część czasu. Zdziwiło mnie, że będąc w takiej pozycji nie muszę w zasadzie przeć, a młoda i tak szybko się obniża pod wpływem siły samego skurczu. Pod koniec zaczęłam czuć się dość słabo - po każdym skurczu kładłam się i miałam wrażenie, że zasnę (położna: "spoko, jak dasz radę, zasypiaj, odpoczniesz"). Końcówka była masakryczna. Nie spodziewałam się, że wyjście głowy będzie tak strasznie bolało. To chyba najgorsze wspomnienie. Szczególnie, że ustaliłam wcześniej z położnymi, że próbujemy bez nacięcia - a tu coś takiego. Nie potrafiłam jej wypchnąć na zewnątrz, jakby się przyblokowała. Po kilku próbach zgodziłam się na nacięcie. Dalej już poszło szybko. Okazało się, że mała rodząc się wystawiła do przodu lewą rękę i tym sposobem utrudniła mi bardzo zadanie.

W końcu udało się. Mokra, ciężka i gorąca, na moim brzuchu. Nie płacze. Co za chwila. Nic już nie boli. Leżałyśmy tak 2 godziny, lekarz tylko ją obejrzał, nikt nam nie przeszkadzał. Gdzieś tam obok trwała cała reszta porodowych atrakcji, łożysko, oględziny, szycie... Ale pamiętam to, jak przez mgłę. Teraz, jak to wszystko wspominam, to jest ten moment, do którego najczęściej wracam. I nie wyobrażam sobie, jak to możliwe, że w niektórych szpitalach daje się dziecko matce na 5 minut i zabiera...

Dopiero potem, gdy mnie odwieźli na salę, mała pojechała z tatą na badania, ważenie i mierzenie. Potem już cały pobyt w szpitalu była tylko ze mną.

Poród mnie zaskoczył - pozytywnie. Spodziewałam się, że będzie dużo gorzej. Co prawda w trakcie co chwilę przypominałam mężowi, że może zapomnieć o następnych dzieciach, ale bardzo szybko zmieniłam zdanie. Jeśli tak mam rodzić, to proszę bardzo, mogę częściej. Dla tej chwili, gdy mokre i cieplutkie dziecko ląduje na brzuchu i po chwili patrzy mi prosto w oczy, warto to znieść jeszcze raz. I jeszcze raz... I jeszcze. Właśnie jesteśmy na etapie decyzji o następnych staraniach. Kto wie, może za rok powtórka?

Hydrazine - świetnie sobie poradziłaś :)

No to czas i na mnie ;-)

W środę pojechaliśmy na noc do moich rodziców, bo mieliśmy na 8:15 w czwartek umówioną kontrolną wizytę u lekarza w szpitalu, a rodzice mieszkają 10 min spacerkiem od niego. Moja mama profilaktycznie wzięła urlop przekonana ze mi wywołają poród na tej wizycie. Nie musieli. Zaczęło się samo. Pierwszy skurcz obudził mnie o 3:07, zaspana spojrzałam na zegarek i zastanawiałam się dłuzsza chwilę cóż to. Nagle czuje następny skurcz. Patrze na zegarek 7:14. Tak półprzytomna, zastanawiająca się czy to już, czy to przepowiadające, wegetowałam w półśnie do ok.5. Po 5 wstał mój mąż z zamiarem pójścia do toalety ale jak tylko spojrzał na mnie i w moje oczy jak pięć złotych to wiedział ze coś nie gra. Mówie mu, że chyba mam skurcze, on- co ile?, ja- co 7. On: to na pewno TO, ja- nieeeee to na pewno przepowiadające, on- a boli mocno, ja- nie, prawie wcale, tylko taki dyskomfort.
No ale już nie poszliśmy spać. Koło 6 wstala moja mama, tata wrócił z pracy a my zjedliśmy śniadanie, ja oczywiście się wykąpałam, wymalowałam, WYPROSTOWALAM WŁOSY (!), i stwierdziłąm ze jestem gotowa na wizytę (cały czas twierdząc że nie rodzę). Skurcze były co 5-6 min ale nie były zbytnio bolesne, co prawda musiałam wstawać i kręcić dupskiem jak mnie łapały ale nie bolały mocno.
O 8;15 zjawiliśmy się na wizycie. Przyszła moja lekarka, zbadała, stwierdziła ze rozwarcie od ostatniej wizyty takie samo czyli na 4,5 cm ale skurcze łądne, szkoda ich i że na porodówkę. No to na porodówkę pomyślałam. W zasadzie myślalam ze mnie ze strachu sparaliżuje ale byłam dziwnie spokojna i opanowana i podświadomie czulam ze będzie ok. Koło 10 leżałam już na łóżku porodowym z przypiętym ktg, skurcze co 5 min, niezbyt bolesne, oddychałam sobie przeponowo i było ok. Żartowaliśmy z mężem i dzwoniliśy do męża siostry ;-)
Po ktg, podłączyli mi oksytocyne. Smialiśmy się z położną ze do 13 muszę urodzić bo moja lekarka ma do tej godziny dyżur :-) Ona sceptycznie ja optymistycznie ;-) I po tej oksytocynie skurcze nasiliły się. Były mocniejsze, ale nie były jakieś nie do zniesienia. Poszłam sobie pod prysznic. Tam mi było wyjątkowo dobrze i siedziałąm chyba z godzinę. Potem kolejne ktg. Skurcze co 2 min. Już musiałam się trochę skupiać na skurczach i oddychałam intensywniej. Ale nie było źle. Jak skupialam się na oddechu to nie bolało tak mocno. Już jak czułam szczyt skurczu to już leżałam w błogości że przechodzi ;-) Potem przyszedł czas na piłkę. Skurcze co 1,5 min. Piłka mi wcale nie podkręciła. Ale na tej piłce zaczęłam „sapać” przeponowo- oszzzz cóż to było za rewolucyjne odkrycie ;-) Zmniejszało bół o jakieś 50 % ;-) Więc resztę skurczów spędziłam na intesywnym sapaniu. Tak intensywnym ze aż mi ręce drętwiały z nadmiaru tlenu ;-) Myśle sobie- niech drętwieją, mały przynajmniej dotleniony będzie ;-) Po piłce kolejny prysznic- położna mi mówi ze rozwarcie na 9 cm i jeszcze troche i pewnie przyjdą parte. Jak poczuje to mam ją wołać. Polazłam więc z mężęm pod ten prysznic. Tam megaaa ulga. Woda i moje sapanie było booooskie. Po paru minutach na końcówkach skurczów zaczęłam czuć parcie. No to sru na łóżko- tam badanie, rozwarcie na 9,5 cm, ja czułam coraz większą potrzebę parcia ale nie dla psa kiełbasa- na lewy bok i sapiemy, nie przemy, bo Mały musi się trochę obniżyć. I tak chyba ze 3-4 skurcze. Boooże jakiż to był problem nie przeć. No ale sapałam po swojemu i dawałam radę ;-) Jak przyszły parte to już meeega ulga. Potem kolejne badanko- Mały się obniżył możemy przeć- ja wniebowzięta ;-) Położna szybko poinstrułowała co i jak. Słuchłam jej pilnie i robiłam tak jak kazała. Mąż stał już blady jak ściana ale dawał radę ;-) Acha- jeszcze zapytalam czy będzie ciąć, ona mówi że wąsko tam u mnie i ze nie da rady bez nacięcia. Pomyślałam sobie ze jak ma mały się męczyć i przeciskać a ja mam ostatecznie pęknąć to niech tnie. Dała znieczulenie i przecieła. Na 2 cm. Nie bolało- nic nie czulam. No i zaczęłam przeć. Ochhh jak mi dobrze było że mogłam w końcu przeć a nie sapać ;-) Po trzecim skurczu mały był już na mojej piersi a dumny i zapłakany Tatuś przecinał pępowinę. Pierwsze co pomyślałam jak położyli mi małego na pierś to „czy to już?” „już po wszystkim?” „Daliśmy radę?” ;-) No i łzy radości, liczenie paluszków, tulenie, szybkie spojrzenie czy jest siurek, czy nas usg nie oszukało ;-) i Maleństwo oddelegowano z Tatusiem na mierzenie i ważenie ;-) Mnie w tym czasie zszywała moja lekarka która przyszła po swoim dyżurze. Prawie się udało do 13 ;-) MAły urodził się o 13:23. Szycie też nie bolało bo dostałam 2x znieczulenie więc leżałam jak królewna z bananem na twarzy w stanie błogości ;-)
Potem przewieźli mnie na poporodową, położna przystawiła małego do piersi- zassał się od razu :-) Potem zjadłam obiadek wypiłam herbatkę i wpatrywałam się z mężem w ten nasz mały cud i zachodziliśmy w głowe jak to wszystko możliwe ;-) Jeżeli mozna powiedzieć ze poród był fajny- to było fajnie ;-) Zero traumy, jakiś negatywnych emocji, jestem mega zadowolona i dumna i z siebie i z męża i naszego maleństwa ;-) Teraz dopiero zaczyna się ŻYCIE ;-)

No to tak..
To było moje pierwsze dziecko więc nawet nie poznawałam że mam skurcze.. cholernie bolał od rana brzuch ... Aż wkońcu matka ok.17 kazała sie ubrać i zawiozła do szpitala.. już w drodze wyszło że mam skurcze co ok.4 minuty ... No i w szpitalu odrazu badanie i jak się dowiedziałam że rodzę to sie poryczałam.. Tak cholernie się bałam tego... a to już teraz.. Nic trzeba sie przemęczyć... Zaprowadziły mnie na porodówke... Podłączyły do tego wszystkiego i tak leżałam zwijając się z bólu i błagając o wode przez 2 godziny chyba.. No cóż nie było przyjemne jak co rusz któraś podchodziła i wtykała mi tam palce ;/ wody odeszły . wkońcu przeniosły mnie na fotel do rodzenia.. i zaczeła się właściwa akcja porodowa.. Trudno nie było .. Byłam dzielna i w 15 minut wypchnełam na świat małą Juleczke.. No a najgorsze teraz jest dochodzenie do sb.. wszystko sie zagoiło.. Ale krwawie wciąż ;/

venika, chyba nie ma na nia sposobu. Mialam dokladnie tak samo ;/ nie chciala sie wygladzic za cholere

a tak mowila mi polozna o spermie, no ale my nie zdazylismy.

No to mnie smarowala polozna wlasnie, ale ni chu chu pomoglo.

Ja z kolei usłyszałam od swojej położnej, że zabieg wypalania nadżerki może powodować trudności w rozwieraniu się szyjki podczas porodu. Dlatego część lekarzy odradza ten zabieg kobietom, które jeszcze nie rodziły. Ale nie ma reguły, bo ja też miałam taki zabieg (dawno temu, nikt mnie nie poinformował, że może to mieć takie skutki), a problemów z rozwieraniem nie było żadnych, wręcz przeciwnie, położna na porodówce ciągle mi powtarzała, że jak na pierwszy poród, postęp jest super szybki.