bladykotku zewnątrzoponowe (ZZO lub ZOP))a podpajęczynówkowe (ZP) to co innego :-)
Ja dostałam własnie podpajeczynówkowe, które " charakteryzuje się bardzo szybkim początkiem działania" w przeciwieństwie do ZOO, które charakteryzuje się mało dynamicznym początkiem znieczulenia- stąd też pewnie nieporozumienie z Madzią

agael77: podpajęczynówkowe

to POP :)

kate1: Owszem, podpisuje się zgodę na znieczulenie.

Zawsze się podpisuje zgodę, ale nie musisz godzić się na zewnątrzoponowe, ja już leżąc na sali się nie zgodziłam i dostałam pełne znieczulenie. Anestezjolog nie ma nic do gadania i nie robi żadnej łaski, chyba, że są przeciwwskazania do znieczulenia ogólnego, a wtedy to juz inna bajka

Ja miałam znieczulenie ZOP (zewnątrzoponowe) do zwykłego porodu (siłami natury). Zakładanie znieczulenia było nieprzyjedmne, bo skurcze miałam częste i bardzo bolesne (brzuszne, nie krzyżowe, ale takie też potrafią nieźle boleć, uj!). Ale samo wkłucie nie bolało, bo miałam znieczulane miejsce wkłucia (podskórnym zastrzykiem) - myślałam, że zawsze tak robią. Nie dlatego, żeby podnieść komfort znieczulenia (chociaż oczywiście lepiej jak nie boli), tylko po to, żeby pacjentka się nie wierciła i żeby można było trafić we właściwe miejsce (co wcale nie jest takie banalne).
W każdym razie poród ze znieczuleniem wspominam świetnie. Czułam się jak na imprezie, szybko zleciało, nic nie bolało, nie miałam żadnych skutków ubocznych, poza może słabszym postępem 2 fazy porodu. Pomimo silnych skurczów partych dziecko jakoś nie bardzo chciało schodzić. Ale to wcale nie musiał być efekt znieczulenia. Przy pierwszym porodzie (bez znieczulenia) miałam tak samo. Widocznie taka moja uroda.

Wiem, że miałam duużo szczęścia, jeśli chodzi o przebieg obydwu porodów, ale po co z góry zakładać, że chce się znieczulenia? Że to będzie ponad siły? Może lepiej pójść na szkołę rodzenia? Poznać inne, niemedyczne metody radzenia sobie z bólem, poznać wszystkie mechanizmy działania różnych rodzajów znieczulenia?
W trakcie pierwszego porodu nie zdążyłam pomyśleć "o rany, nie dam rady, dajcie znieczulenie" - bolało, nawet mocno, ale to było do zniesienia, zwłaszcza kiedy mogłam przyjąć pozycję, jaką chciałam. W trakcie drugiego porodu pomyślałam raz, że już nie dam rady, zwłaszcza, że byłam przekonana, że to potrwa jeszcze kilka godzin przynajmniej - okazało się, że jest już 8 cm i zaraz rodzimy i już ta wiadomość dodała mi tyle energii, ile było trzeba, żeby urodzić.

lecia_28: ja też chce wziasc znieczulenie, miedzy innymi dlatego nie boje sie porodu, tzn jeszcze nie wiem jak to jest rodzic wiec nie wiem czego mam sie bac ;) ale sie nie boje. A co do drugiej fazy to faktycznie tak sie wydluża po znieczuleniu? wiadomo ze u kazdego inaczej, ale mniej wiecej? i jak sie wtedy czuje parte?

No więc podobno właśnie tak jest, że to znieczulenie działa tak demotywująco i rozleniwiająco. Dlatego zdarzają się problemy z parciem. Ale mnie to nie dotyczyło. Czułam silne skurcze, chciało mi się przeć, tylko położna nie pozwoliła, bo ponoć główka była jeszcze bardzo wysoko i uznała, że i tak bym dziecka nie wyparła, więc szkoda moich sił.
Wiesz, znieczulenie ZOP nie znosi czucia, znosi tylko ból. Skurcze (te w pierwszej fazie) odczuwa się, ale o jakieś 80-90% słabiej. Natomiast u mnie było tak, że jak przyszła druga faza, to znieczulenie mi już osłabło. Anestezjolożka musiała mi podać drugą porcję, podobno coś innego. Skurcze odczuwałam jak taką naglącą potrzebę parcia, nie było to bolesne, ale na dłuższą metę dość męczące (no bo jak nie przeć, jak się chce przeć?). Ale nie przejmuj się, normalnym ludziom dziecko schodzi nisko jeszcze przed początkiem porodu, więc ten problem ich nie dotyczy. Natomiast jest tak, że jak jest już pełne rozwarcie, to chociaż się nie chce, to trzeba się zmobilizować, wziąć w garść i przeć. Wtedy nie ma problemu.

Wrzucam i moją historię.
9.11. miałam wizytę. Doktor zdjął krążek i twierdził, że nie wygląda na to, bym miała w tym tygodniu urodzić. Tego dnia odstawiłam wszystkie leki. Skurcze były dosyć silne, ale niebolesne – takie które juz nawiedzały mnie wcześniej, więc nie przejmowałam się nimi. M miał tego dnia urodziny i szczególnie wieczorem wisiał na telefonie. Zadzwoniła jego siostra i zażartowała pytaniem, o to gdzie jesteśmy i czy już na porodówce :P M jej na to nerwowo, skąd o tym wie, przecież wiedziała tylko teściowa, która została z synkiem w domu. Robiłam coraz większe oczy, a ten szył jak zawodowiec. Naopowiadał siostrze, że mam skurcze, mierzą mi ciśnienie, ale może jej mnie dać na chwilę do telefonu…W końcu przerwałam tę zabawę (M mógłby do końca wkręcać szwagierkę :P) i rozmawiałyśmy . Gdy skończyłyśmy było po 23. Powiedziałam M, że sie nie udało dac mu prezentu…na co on przytulił nas i stwierdził, że spokojnie poczeka :) Weszłam jeszcze zajrzeć do Was i poszłam się myć. M w tym czasie już podsypiał. Wgramoliłam się do łóżka, zdążyłam się dobrze ułożyć i chwilę poskakać po różnych kanałach w TV i nagle czuję skok małej, wrażenie, że coś się w środku oderwało i ciepłe, wypływające wody. Wyskoczyłam z łóżka nie dowierzając jeszcze… M się nagle obudził i patrzył na mnie dziwnie, na co ja mówię, że odchodza mi wody i jestem pewna, że się zaczeło, ale nic jeszcze nie czuję. M nie wierzył, stwierdził spokojnie, że przecież wody odchodzą mi już od kilku dni i spokojnie zamknął oczy. Ruszyłam do łazienki, by nie tracić czasu i upewnić się. Po chwili poczułam ostry, ale stały ból w dol brzucha i w okolicy kręgosłupa. Usiadłam na kibelku i słyszę sączące się wody. Nie wiem już kiedy nogi zaczęły mi się trząść jakby były z galarety… założyłam pieluszkę i ruszyłam budzić M. Zaraz przyszedł pierwszy skurcz, jakże inny od tych, które znałam z porodu syna. Ostry ból i w dole brzucha i w krzyżu, nie czułam wcale twardnienia macicy, tylko ten upierdliwy ból. Nie byłam w stanie nic zrobić. Pozostało skupić się na oddechu, poszukać odpowiedniej pozycji i przetrwać. M patrzył na moje zachowanie wielkimi oczami…momentalnie się obudził :) Ból przeszedł. Zaczynałam mieć wątpliwości…to miało być to…juz od początku tak bolało…i trwało tak długo… Wiedziałam, że jeśli się nie mylę (wiem, że teraz moje powątpiewanie wydaje się irracjonalne, ale naprawdę byłam w szoku) to nie mamy zbyt wiele czasu. Nie myliłam się po 4min. przyszedł kolejny skurcz. Ten sam ból i siła. M w trakcie 101 pytań, czy ma już się ubierać, jechać po teściową itp., itd. Był przy porodzie syna, a zachowywał się dokładnie tak, jakby nie wiedział, że mu nie odpowiem…po skurczu tłumaczę, żeby nie mówił do mnie w trakcie… :) Następny skurcz przyszedł po minucie, a M dalej swoje. Był przejęty, ale działał, więc było ok. Kolejny po 2 min. i kolejny po 3. Znów dopadały mnie wątpliwości, że może to nie to…tylko ta siła…no i wody… Kolejny znów przyszedł po 2/3 min. Ten sam ból i ta sama siła… Próbowałam działać między skurczami, ale musiałam walczyć ze sobą, najchętniej skupiłabym się tylko na sobie i kolejnych skurczach. M Pojechał po teścówkę i zostałam sama. Chwyciłam komórkę, żeby wiedzieć dokładnie, co ile mnie atakuje i starałam się poszukać coś do ubrania, jednak skurcze przychodzące co 2/3 min i trwające ok min. nie pozwalały mi się ruszyć. Dopiero po przyjeździe M pomógł się zebrać. Teściowa przezywała, że może bezpieczniej byłoby wezwać karetkę (urodziła 7 dzieci i jak widać ma doświadczenie :P). W końcu o 1:20 siedzieliśmy w samochodzie. M chciał ruszać, a ja poczułam, że muszę wysiąść, co tez zrobiłam prawie w biegu :P Wzięło mnie na wymioty. Rzygałam jak kot, zrobiło mi się lepiej i zarządziłam wyjazd, choć nie nakazywałam mężowi rajdowej jazdy. W drodze (mamy ok. 15-20min. drogi do szpitala) miałam 4 kolejne skurcze, cały czas ten sam ból i charakter. Jeden zdarzył się po minucie i trochę mnie przeraził, bo przecież nie pozwoliłam się spieszyć :) M zatrzymał się pod szpitalem, wysiadłam skurcz, podeszliśmy do drzwi następny, po drodze na oddział dwa kolejne, przed drzwiami jeszcze jeden. Szpital nie jest duży, więc podejrzewam, że były już regularnie co 2/1 min. Na oddziale powitała nas pielęgniarka noworodkowa, która witała na świecie mojego syna, zaraz po niej ukazała się nam położna - nasza znajoma (to ona właśnie towarzyszyła mi po porodzie synka). Dla mnie było to powoli bez znaczenia. Rozebrałam się. Położna zbadała i zrobiła dziwną minę. Myślałam, że usłyszę 2-3 cm – było 5-6 cm i główka bardzo mocno napierająca na szyjkę. Szok, ale i ulga. Po badaniu jeszcze na IP W. kazała mi się położyć na kozetce, żeby zrobić trochę zapisu…na co ja że nie dam rady i zaraz urodzę. Przyszedł skurcz przy którym poczułam niesamowite parcie…przeszło i już nie było planów na ktg w IP, ruszyłyśmy na porodówkę. Tam szybciutko na łóżko i próba ktg. Nie dało rady mnie namówić na leżenie na wznak, na boku nie pisały się skurcze, a były wyraźnie z uczuciem parcia (NIESAMOWITYM UCZUCIEM!!!) Zostałam znów zbadana – 8 cm. To były najtrudniejsze chwile. Mała pchała się na świat, a ja nie mogłam przeć i czułam wyraźnie, że nie wytrzymam długo, nie zapanuję nad tym. Skurcze po prostu rządziły moim organizmem. Położna zaczęła szybko przygotowywać wszystko, co potrzebne do przyjęcia maleństwa, jej koleżanka dzwoniła po doktorka. Nie wiem, ile skurczy musiałam przetrwać 3…może 4 i ku mojemu zdziwieniu dostałam pozwolenie, mogłam przeć. Po skurczu położna zapytała, czy chcę dotknąć główki – niesamowite uczucie…Uzgodniłyśmy, że próbujemy urodzić bez nacięcia. Kolejny skurcz, w którego trakcie dowiedziałam się, że jestem stworzona do rodzenia dzieci i następny, myslałam że mnie rozerwie i juz nie chciałam macać główki :P Oj bolało wtedy, ale wiedziałam, że już niedużo przede mną zostało. W kolejnym skurczu pękłam a Emilka wyskoczyła jak z procy. Zaraz znalazła się na moim brzuchu, cieplutka, różowa i płacząca… Nie byłam wtedy szczęśliwa…w jednej chwili poczułam ulgę. Spadła ze mnie cała niepewność naszego oczekiwania. W tym że wszystko jest dobrze i mamy zdrową córkę upewniał nas personel zachwycający się dobrą kondycją małej. Popatrzyłam na twarzyczkę mojej córeczki i wtedy przyszła pora na radość. Zobaczyłam bardzo delikatną, ale jednak miniaturkę mojego kochanego męża :))))) Chwilę później położna pokazała nam pępowinę…w jej połowie był supeł…taki jaki robi się przy wiązaniu butów…Mimo szypła, pępowiny dwunaczyniowej urodziła się silna dziewuszka, o ile różna od naszego synka… Po chwili urodziło się łożysko. położna poczekała aż pępowina przestanie tętnić i wysłała M do mycia rąk, wręczyła nożyczki, wytłumaczyła gdzie ciąć i byłyśmy rozdzielone (przy synu M bał się wziąć sprawy w swoje ręce :P, teraz został postawiony przed faktem dokonanym :P). Obejrzeliśmy pępowinę, łożysko. Wszystko wytłumaczyła nam nasza położna. Nie było łatwo, ale naprawdę doświadczenie niezapomniane i nikomu nie dałabym przejść mojej drogi.
M zadzwonił z dobrymi wieściami do mamy i oczywiście w środku nocy do siostry, która go zbeształa, że dalej jaja sobie robi…nie chciała mu wierzyć całą chwilę. Ogólnie sporo śmiechu było. Dostał swój wymarzony prezent 2 godz. po swoich okrągłych urodzinach.
Poród mnie zaskoczył, nie długością, lecz siłą. Mała od początku rwała się do życia ze wszystkich sił. Ani na chwilę nie zwolniło jej małe serduszko, pukało regularnie do samego końca. Urodziła się w świetnej kondycji, ssała jak mały odkurzacz od pierwszych chwil życia. W najśmielszych marzeniach nie obstawiałabym takiego scenariusza.
Następnego dnia rano wchodzi do naszej sali (bylismy z M w pokoju rodzinnym) mój gin…uśmiechnięty od ucha do ucha. Stwierdził od wejścia, że mnie na pewno się tutaj wczoraj nie spodziewał :))) Gratulował, obejrzał, pytał o pępowinę, wagę….fajnie było patrzeć, że cieszy się szczerze z nami :)
Także dziewuszki głowa do góry! Życzę Wam równie cudownych rozpakowań

We wtorek, o godzinie 9:00, nieświadoma, że się zaczyna – pojechałam do szpitala na badanie. W drodze na autobus dostałam sms’a od Rafała, że jego babcia zmarła. Moja mama od razu przypomniała mi, że jak ja się urodziłam – zmarł mój stryj – brat Taty. Krąg życia…
Pani ginekolog już na mnie czekała. Weszłam na fotel, zaczęła badanie (bolało :/) – coś wyleciało. Mówi:
-Tu jest rozwarcie na 2cm i zdaje się, że odchodzą wody. Na pewno nic się nie działo? Musiałaś mieć jakieś skurcze!
Na to ja mówię, że jakieś tam miałam, ale nic regularnego ani bardzo bolesnego.
Dużo ze mnie nie wyleciało, więc pani gin stwierdziła, że pękł pęcherz górny czy dolny (nie pamiętam).
Później usg. Pani pielęgniarka (położna?) mierzy Młodą i mierzy – wyszło 3870 (nie pamiętam czy dokładnie taka końcówka), więc rokowania były spoko. Dziecko spore, ale mało przybrało w te 3 tygodnie.
Założyli mi podkład, ubrałam się. Pani ppielęgniarka zaczęła zakładać papiery potrzebne do przyjęcia na oddział. W międzyczasie dr zawołała moją mamę i kazała jechać po moje rzeczy. Mama roztrzęsiona – pojechała. Ja w międzyczasie sms do Rafała i koleżanek (w tym stąd :D), że rodzę!
Pielęgniarki wypytały mnie o wszystko, pomierzyły miednicę. Po chwili mama była z rzeczami. Przebrałam się w koszulę i pani położna zaprosiła mnie na fotel. Musiały pobrać jakiś wymaz przez te wody.
Poszłyśmy na oddział. Odwiedziny od 12 (a była 10), więc mama tylko zostawiła rzeczy i poszła. Położna założyła mi wenflon i chciała podać Augmentin (niestety coś się źle wkłuła i bolała ręka). Także zdjęła go. Augmentin (jak się później okazało) dali też przez te odchodzące wody. Położna zrobiła mi też cewnikowanie i wzięła mocz do badania (przez infekcję pęcherza z grudnia)
Około 12 przyjechał Rafał. Sąsiadki z sali na patologii ciąży dostały obiad – ja sobie mogłam popatrzeć :P
No i tak siedzieliśmy. W międzyczasie wchodziłam tu i relacjonowałam co się dzieje. Skurcze co 5, 4, 3 minuty. Tak dotarliśmy do godziny ok. 17. Położna zaprosiła mnie na badanie, bo zgłosiłam, że skurcze pojawiają się co ok. 3-4 minuty.

Lekarz mnie zbadał, zapytał czy wody dalej ciekły i stwierdził, że wg niego to nie wody mi ciekną, a rodzę! W tamtej chwili miałam rozwarcie 5cm. Położna zapytała czy zgadzam się na lewatywę – zgodziłam się.
Po lewatywie miałam iść powiedzieć Rafałowi, że ma wziąć z izby przyjęć fartuch. To poszedł. Trochę to zajęło, bo trafić nie mógł :D
W końcu – wrócił. Zabraliśmy rzeczy i ewakuowaliśmy się na porodówkę.

Tam kolejna położna zaczęła wypisywać następną stertę papierów. W międzyczasie Rafał szykował rzeczy dla Młodej :)
Mnie wysłali pod prysznic na minimum 30 minut. Miałam lać wodę na brzuch :P Była też piłka, to wykorzystałam. :)
Jak wyszłam spod prysznica – było około 20. Wdrapałam się na łóżko i dalej liczyłam skurcze. Ok. 21 po badaniu było 8cm rozwarcia. Czekaliśmy dalej. Skurcz za skurczem – aż w końcu – było 10cm! Rafała wyprosili i przebili mi pęcherz płodowy – okazało się, że NIC ze mnie nie wyleciało – pęcherz był CAŁY.
Lekarz stwierdził, że teraz to już nie ma odwrotu i muszę urodzić!
Dosłownie po chwili zaczęły się parte. Niestety z początku mało efektowne. Miałam wstać, złapać się łóżka i czekać na skurcz. Wytrzymałam tak dwa, może trzy skurcze. Wdrapałam się znów na łózko. Położna zbadała mnie na skurczu i stwierdziła, że mam dmuchać świeczki, a na szczycie skurczu – robić kupę, he he :P
Krzyczałam niesamowicie. Aż położna stwierdziła, że mam być ciszej, bo się cały szpital zleci, he he :P
W pewnym momencie poczułam, że już nie mogę… na jednym skurczu parłam ok. 2-3 razy. Niewiele.
W końcu położna stwierdziła, że widzi główkę i włoski!!!! Najgorszy moment? Jak główka zatrzymała się w połowie, a ja nie miałam siły przeć! No, ale na kolejnym skuurczu po 2 parciach – wyszła! A na kolejnym – reszta naszej Młodej :)
Położne ją wytarły, położyły mi na brzuch na chwilę. Później wzięły do ubrania :) i dały Rafałowi.
W tym czasie ja rodziłam łożysko i byłam zszyta.
Paulina Emilia urodziła się o 23:05, ważyła 4470g, miała 61cm. Obwód główki 34cm, klatki piersiowej 35cm.

Jak skończyli mnie szyć – przeszłam na zwykłe łóżko, położyli mi Młodą do karmienia i zaczął się hardcore! Źle mi ją przystawili [i pokazali jak się przystawia] i bolało [zresztą nadal boli]….
Zawieźli nas do pokoju.i zaczęła się „nasza” przygoda!

Rafał jest niesamowitym ojcem! Nie spodziewałabym się po nim tylu umiejętności!! A ile miłości ma dla naszej córuni…. achhhh ;-)

Nie no nie chciałam straszyć, broń Boże hi hi

Czułam, czułam. Ale parte to było TO!

nooo parte są okropne

Dziewczyny a jest tu ktoś po cesarce w narkozie?

super Talka !! :)
i z Twojego opisu wychodzi, że do partych to było spoko nie ?

i jedno mnie "zdziwiło"
moja córa prawie o 1 kg mniejsza [ !! ] a główkę miała większą niż Paulinka !
to może dlatego nie chciała wejść w kanał......

morela1: nooo parte są okropne

A ja odwrotnie, na partych odczułam ogromną ulgę, że mogę coś zrobić i że to już
Najgorsze było kilka godzin przed partymi

hahaha, zgadzam się Talka z tym że jak głowka w połowie się zatrzyma to uczucie masakryczne! Ja podobno krzyknelam do poloznej że zaraz mi tyłek eksploduje

The_fragile - spokojnie kochana! Brzmi strasznie ale ja poród super wspominam. Zobaczysz, że wszystko da się przeżyć a uczucie jak dziecko ląduje na brzuchu niesamowite!!!!! I zaraz wszystko zapomnisz a pozniej bedziesz sie wspominac wszystko z usmiechem na twarzy. Poród to naprawdę piękne przeżycie choć booooli

Neamo: A ja odwrotnie, na partych odczułam ogromną ulgę, że mogę coś zrobić i że to już
Najgorsze było kilka godzin przed partymi

Mam takie same odczucia

Gratulacje Talinka raz jeszcze!
Dobra robota!!

The_fragile: Rany, jak ja będę ryczeć ze szczęscia :DDD

Też tak myślałam i mówiłam... Ale gdzie tam... Jak mi położyli dziecko na brzuchu to zadałam pytanie "Już?" Byłam najszczęśliwszą pod słońcem osobą,że już przestało boleć... Radość z ujrzenia dziecka przyszła chwilę potem. Taka ze mnie wyrodna matka

Neamo: A ja odwrotnie, na partych odczułam ogromną ulgę, że mogę coś zrobić i że to już
Najgorsze było kilka godzin przed partymi

Mam takie same odczucia

to wielki szacun !
ja myślałam że mnie rozniesie

Teorka,a u Ciebie co bylo, ze cc zrobili? Niedotlenienie?

Nie no dobra Jestes, dziecko Ci pokazuja a Ty sie martisz,ze ma za malo wlosow. Hahaha
To nic ja jak sie obudzilam z nakrozy to sie meza pytalam czy chlopiec czy dziewczynka . A wiedzialam od dawna ,ze coreczka bedzie

montenia: Teorka,a u Ciebie co bylo, ze cc zrobili? Niedotlenienie?

głowa nie wstawiała się w kanał i jak zaczęłam skakać na piłce, żeby się wstawiła [chociaż potem mi lekarz powiedział, że prawdopodobnie i tak by vacum się skończyło....] to zaczęło Małej szaleć tętno...

montenia: Nie no dobra Jestes, dziecko Ci pokazuja a Ty sie martisz,ze ma za malo wlosow. Hahaha

no bo całą ciążę marzyłam o mega owłosionym dziecku [zwłaszcza, że ja urodziłam się z długimi czarnymi włosiskami i mój mąż też] a tu takie łyse z przodu mi pokazują a ja sobie myślę "kurde co jest ? ! "
heheehhehe :)
ale wiesz ja w czasie CC miałam krwotok więc pewnie to z powodu utraty krwi hahahahaha

Livia, ja jeszcze przed ,,prawdziwym,, porodem mialam 3 falszywe alarmy, normalne bolesne skurcze co 3 minuty i po wejsciu na porodowke zanikaly.. chyba ze strachu

ja poczułam końcówkę jak już zabrakło mi tchu na dłuższe parcie i przerwałam to sekundę jeszcze czułam takie ukłucie ale to jest gówno dla mnie w porównaniu z tym co jest potem

Jak przeczytałam relację Talinki to wzięło mnie na wspominki mojego porodu. Zamieszczam relację głównie po to, by pokazać, że pierwszy poród wcale nie musi być długi. A także, co ważniejsze, że za krótki poród wcale nie jest taki super.
Termin porodu miałam na 15 marca.
23 lutego około 16 po kilku godzinach zakupów i biegania po mieście (pierwszy raz od nie wiem kiedy rozsadzała mnie energia) wstąpiłam na herbatkę do mojej przyjaciółki. Siedziałyśmy plotkując rozkosznie, kiedy poczułam, jakby w środku mojego brzucha pękł balon. Dosłownie. Miałam nawet wrażenie, że słyszę taki odgłos. W ciągu kilkunastu sekund wody płodowe zalały mnie do kolan i poczułam pierwszy skurcz- taki jak przed okresem, lekki, prawie bezbolesny. Była 18:06.( Moja przytomna przyjacióka zapisała, żeby liczyc częstotliwość skurczy). Zadzwoniłam po męża i zanim przyjechał po mnie z pracy, miałam jeszcze jeden skurcz- po 25 minutach. Pojechaliśmy do domu po torbę i stamtąd zadzwoniłam do szpitala. Powiedziałam co i jak, a położna uznała, że skurcze co 25 min to jeszcze żaden poród, ale jeśli chcę to moge przyjechać na ktg. Kiedy doczekaliśmy się na taksówkę miałam skurcze co 10 min. W połowie drogi do szpitala - co 3 minuty i wtedy zaczęło boleć. Scena jak z komedii- mąż otwiera okna w taksówce, wachluje mnie jakąś ulotką, taksówkarz krzyczy: oddychaj, oddychaj! Na porodówkę dotarłam zgięta wpół, ze skurczami co minutę i w pozycji klęcząco- kucającej zajęłam miejsce na poczekalni, gdzie miaał po mnie przyjść położna. Nie byłam w stanie usiąść ani stanąć i większość czasu spędziłam "w parterze", z mężem u boku, którego chyba trochę to krępowało, bo co chwila mówił: usiądź sobie kochanie, popatrz inne panie siedzą.
Na badanie zostałam wezwana po jakimś czasie poza kolejką, bo mąż zgłosił na recepcji, że mam bóle parte. Na fotelu zmierzyli rozwartość - 5cm i wysłali mnie na oddział uznawszy, że czas dać znieczulenie.(miałam w karcie ciąży deklarację, że chcę zewnątrzoponowe) Wieźli mnie wózkiem, a ja cały czas mówiłam męzowi- nie zdążą, nie zdążą. No i oczywiście nie zdążyli, bo pani anestezjolog uparła się odczytać mi cały regulamin ( nie usłyszałam ani słowa, bo rzucało mnie z bólu). Gdzieś w połowie pierwszej strony położna powiedziała, że na znieczulenie to już za późno, bo widać główkę.
Na porodówce spędziłam dokładnie 17 minut, jak wynika z dokumentacji porodu. I było to najbardziej spanikowane 17 minut mojego życia. Wszystko działo się tak szybko, że nie byłam w stanie skupić się na niczym. Nie potrafiłam współpracować z położną, bo ona nawet nie miała czasu wytłumaczyć mi co mam robić. Parłam raczej instynktownie i za cholerę nie mogłam wstrzymać parcia, kiedy położna mi kazała. Mąż twierdzi, że darłam się tak, że mama w Polsce na pewno mnie słyszała. Urodziłam o 20:52. Natalia ważyła 2330g, miała 48 cm. ( Urodziła się w 36+6 tc)
I już wtedy obiecałam sobie, że przy kolejnym dziecku ( które ponoć rodzi się szybciej) zamelduję się w szpitalu jak tylko zauważę, że coś się zbliża i wołami mnie stamtąd nie ruszą!

Talinka,aż mi się łza zakręciła :) To musi być cudowne przeżycie.. Wszystkiego dobrego dla Waszej trójeczki :)