Ja tez poszlam rodzic ze skierowaniem na cesarke, bo dziecko duze. Moj lekarz bal sie dystocji barkowej. Ordynator patologii jednak orzekl, ze mam rodzic naturalnie. Bolalo jak cholera, z bolu juz blagalam o to CC, a oni mnie straszyc zaczeli vacuum i kleszczami :/ Urodzilam sn synka 4450, 58 cm.

Dziewczyny, piszcie drukowanymi literami zawsze nazwę i adres szpitala- obojętnie, czy poród był prowadzony super, czy źle. Przestrzeżecie/zachęcicie w ten sposób inne użytkowniczki.
Motylku, Marycary- ja bym rozważyła skargę. Szczególnie Ty motylku- zachowanie i kłamstwa położnej to wręcz skandal jest. Dostaliby kilka skarg do kupy to może by następną rodzącą potraktowali po ludzku. Bo póki co- hulaj dusza, piekła nie ma. Z jednej strony jest to zrozumiałe, że po takich przejściach nie macie ochoty jeszcze na szarpaninę ze skargami... Z drugiej strony to chyba jedyny sposób, żeby te okropne praktyki ukrócić.
Zdrowia dla Was i Waszych pociech!

A! No i tej lewatywy nikt mi nie zrobil przez co w drugiej dobie po cc myslalam, ze jelita mi eksploduja.
Pozniej opisze jeszcze sytuacje z oddzialu.

Marycary - właśnie po przeczytaniu Twojej historii postanowiłam opisać moją.
Na szpital zdecydowałam się przez odległość - blisko domu, zawsze ktoś może na szybko coś dowieźć. Koleżanki tam rodziły i były zadowolone. Jedna z nich miała nawet tą położną co ja. Niestety, gdy okazało się, że koleżanka jest lekarzem, położna zmieniła zupełnie podejście i pomagała jej. To jest przerażające, co dzieje się na polskich porodówkach. I szpital też jest niby przyjazny matce i dziecku. Moim zdaniem ani jednemu ani drugiemu.
Drugi dzień po cięciu (w piątek) byłam pionizowana w południe. Rano lekarz zdecydował o ściągnięciu cewnika. Miałam super rehabilitantkę - bardzo motywowała i pomagała! Problem pojawił się po południu. Czułam, że muszę już iść do kibelka, bo narobię na łóżko (sorry za takie opisy, ale tak było). Poprosiłam siostrę, żeby zdjęła mi cewnik, bo pójdę z M. do ubikacji. Przyszła pielęgniarka i wyrwała mi cewnik - przeżyłam to. M. pomógł mi iść. Dotarliśmy, ale tylko zrobiłam siku. Droga powrotna - droga przez mękę. Wyszliśmy a mnie coraz bardziej bolała rana. Nie umiałam kroku zrobić. Piekło, szczypało i jeden Bóg wie co jeszcze. Szła położna i pyta co się dzieje. Ja ze łzami w oczach mówię, że mnie boli i nie wiem czy dojdę na salę z powrotem (kibelek był na drugim końcu oddziału, a później się dopiero dowiedziałam, że jest drugi w połowie oddziału, w dodatku przystosowany dla niepełnosprawnych!). Położna przyniosła mi krzesełko i usiadłam. Postała chwilę z nami i powiedziała, że mam sobie odpocząć i potem pójdę na salę. Za chwilę pojawiła się pielęgniarka. Dopytywała co się dzieje - no to mówię, że mnie boli i nie umiem iść. A ona do mnie, że wymyślam i mam wstawać i iść. Ja na to, że nie dam rady i się rozpłakałam. Przyniosła pyralginę i wstrzyknęła przez wenflon. Nie minęła minuta, a ja czułam, że odpływam. Robiło mi się zimno i gorąco, słabo i czułam, że zaczynam tracić przytomność. Dobrze, że M. był ze mną i dmuchał na mnie i wachlował. Jakoś udało się mnie przetransportować na salę - ale to była masakra. Na łóżku, które się zacinało i w którym kółka się nie kręciły...
Druga sytuacja z tą samą pielęgniarką - przyszła do mnie w sobotę wieczorem i nakrzyczała, że nie biorę tabletek przeciwbólowych (Ketonal). Mówię jej, że mnie nie boli i po co to mam brać. A ona do mnie - pani w poniedziałek ma iść do domu i zajmować się dzieckiem, jak pani to sobie wyobraża, ma pani wziąć tę tabletkę.
Kolejna sytuacja - inna już pielęgniarka opieprzyła mnie, że nie wypłukałam drugi raz ubranek (prałam wszystko w Loveli). Że Mała ma kąpiele lecznicze i wysypka jej nie schodzi i że muszę jak najszybciej zmienić proszek. Do dnia dzisiejszego używam Loveli a Mała nic nie ma
Kolejna sytuacja - jest noc, ok. 3. Słyszę, jak moje dziecko płacze (fototerapia). Przyniosła mi pielęgniarka Małą i mówi mi: niech pani coś zrobi z tym dzieckiem, bo ono wciąż płacze. Ja miałam 3 dzieci i z żadnym nie było problemów. Ona nie chce ani smoczka, ani wody z glukozą. Wzięłam Małą, nakarmiłam i spałyśmy razem do 7.
Ostatnia sytuacja - w dniu wypisu z pielęgniarką od Ketonalu. Chciałam rano iść siku. Pytam czy mam Małą samą zostawić w sali (byłyśmy w 3 na całym oddziale i każda w osobnym pokoju). Mówi mi, że pójdzie po nią a ja mam iść do ubikacji. Wracam z kibelka i co widzę? Jak moje dziecko jest dopajane glukozą, a ze mnie cieknie mleko po nogach i pełno kropek jest na ziemi. Wkurzyłam się i mówię, że ona jest do karmienia. Najlepsze jest to, że ja Małej w ogóle nie słyszałam płakać, a wychodząc z sali Mała spała.
Ogólnie - szpital beznadzieja. Mała była dopajana, a ja przeżywałam prawdziwy nawał pokarmu. Do końca nie wiem czy jej nie dali też mm. W papierach nie ma nic wpisane, ale jak było w rzeczywistości to się nigdy nie dowiem.
P.S. Jak mi się coś jeszcze przypomni, to napiszę.

Wiecie, ja teraz też żałuję, że nie napisałam skargi.
Najpierw nieprzyjęcie na porodówkę, potem głupie docinki, że na patologii się cuda dzieją, skoro "nierodząca" rodzi w ciągu 2 godzin od przyjęcia, potem wyszarpywanie ze mnie łożyska, zakończone dwoma krwotokami i powrót do szpitala na zabieg w narkozie. Wisienką na torcie było zmuszenie mnie do odbycia wizyty kontrolnej po zabiegu w prywatnym gabinecie ordynatora. Za odpłatnością oczywiście.
Tylko ja do pewnych rzeczy doszłam po dłuższym czasie, chociażby z tym łożyskiem.
Mimo wszystko znów zdecydowałam się rodzić w Sieradzu, z dwóch powodów - kolejny najbliższy w Zduńskiej Woli ma jeszcze gorszą opinię, do kolejnych jest już co najmniej 40 km, a przy posiadaniu jednego już dziecka, któremu trzeba zapewnić opiekę, wolę, żeby wszystko było na miejscu.
Niemniej mam nadzieję, że nauczona już pierwszymi doświadczeniami tym razem będę "mądrzejsza".
Oby...

Zoja a Ty w Walbrzychu chesz rodzic?

Powiem Ci, ze od tego czasu co ja rodzilam sie zmienilo. Jest wiecej udogodnien. Kolezanka w pazdzierniku rodzila i jest zadowolona. Tu jest ten plus, ze jest sprzet do ratowania noworodkow, w razie co.

Love_line: polecam Wojewódzki Szpital Specjalistyczny we Wrocławiu

wow, albo się coś zmieniło w ciągu ostatniego roku albo miałaś szczęście, bo nie znam nikogo, kto polecałby ten szpital po porodzie ;p

Elyanna chyba żartujesz? pierwszy poród miał miejsce w 2012 roku, drugi, tydzień temu. nie wiem, może i tak, zależy jak się trafi. ja nie chciałam ryzykować, dlatego przy obu porodach wykupiliśmy położną. złota kobieta! oba porody były super, wiadomo pierwszy dłużej trwał, ale ona robiła wszystko, żeby mi ulżyć. kuzynka tez rodziła w tamtym szpitalu i tez była zadowolona. oddział po remoncie, naprawdę elegancko. położne i lekarze z reguły mili, wiadomo znajdzie się wszędzie jakaś małpa, ale to standard w każdym szpitalu. ja jestem bardzo zadowolona

Karolcia - piękny poród i bardzo ludzkie podejście do Ciebie jako do pacjentki - oby we wszystkich przypadkach i we wszystkich szpitalach był taki personel.

No wiec mam chwile wiec opisze jak to u nas wygladalo.
Rano o 7.30 pojechalismy z męzem do szpitala na kontrolne ktg i usg ze wzgledu na ta niska wage i to lożysko.
Na ktg nie wyszly skurcze,choc to ktg bardziej pod wzgledem tego tetna dziecka .OK godz 9 łaskawie dotarł lekarz ktory mnie zbadal i stwierdzil ze rozwarcie na 3 cm i ze mnie zostawi w szpitalu.Nie bylam zachwycona bo pomyslalam ze bede sie pewnie tydzien w tym szpitalu bujac. Kazali mi sie przebrac i do 11 czekalam az zwolni sie pokój w miedzyczasie poczułam bol w krzyzach i pomyslalam ze moze cos sie ruszy.O 12 zbadala mnie polozna i mowi ze juz jest 4 -5 cm ,zrobila mi lewatywe i po tej lewatywie pojawily sie skurcze co 2 i 3 min ale znajac bol stwierdzilam ze to jeszcze nie porodowy i ze ma bolec bardziej.O 15 poczulam silniejsze skurcze wiec polozna wziela mnie na ktg na porodowke bo na oddziale byl zajety,no i tam okazalo sie ze jest juz 6 cm to była 15.15.Wiec wyciagam telefon,bo mialam go pod pooduszka i dzwonie do meza zeby szybko jechal bo juz a polozna mowi ze moze nie zdazyc.Udalo sie dojechal na ostatnie 15 min porodu,trzymal mnie za reke i powiem szczerze ze brakowalo mi tego jednak duzo to daje.O 15 .50 urodzil sie Wojtus i jak dali mi go na brzuch to sie rozplakalam jak zobaczylam jaki jest malutki.Lezal u mnie dosc dlugo,i nie plakal tylko patrzyl na mnie tymi malutkimi oczkami.Udalo sie bez naciecia ale cos tam peklo i potrzebne byly dwa szwy.Ogolnie to mega w szoku bylam ze to tak poszlo o 15 lezac pod ktg pomyslalam ze jeszcze pewnie sie pomecze do wieczora a tu ekspres.życze wszystkim takiego porodu.

Zebrałam sie w końcu coby poród opisać.
W sumie dzisiaj tydzień mija, więc nie jest ze mną tak źle
Wiekszość zna historię mego pierwszego porodu i wie, jak bardzo chciałam urodzic drugie dziecko naturalnie.
No więc się niemal od poczęcia samego na ten dzien psychicznie przygotowywałam.
Czytałam, szukałam, szperalam, oglądałam, słuchałam etc.
Tak się w pewnym momencie zafiksowałam, że powiedziałam stop! Bo jak się za bardzo nakręce to potem sobie nie poradzę, jeśli pójdzie nie po mojej myśli.
No, ale do meritum.
7-go stycznia szyjka mej macicy była twarda i zupełnie nieporodowa mimo dość mocnych i męczących mnie nocami skurczybyków. Bolał mnie ten brzuch dobre dwa tygodnie a szyjka nic. Sobie myślę "o koza niedobra". Od kilku dni odchodził także czop i nic. Więc czekałam. Kawałki galarety leciały coraz większe, brzuch bolał coraz mocniej. I tak przez cały czwartek, piątek i sobotę. W niedzielę już miałam lekką irytację z powodu w/w, ale myślę " w sumie fajnie, że coś się dzieje".
Wieczorem, w niedzielę poczułam.NIEPRAWDOPODOBNĄ chęć wypicia bawarki
Poprosiłam więc Mateo i ok 22:30 prosto do łóżka przyniósł mi wielki kubek pysznego, gorącego napoju.
Dokończyłam jakiś bezedurny serial, wypiłam tą bawarkę i poczułam, że mnie zaczyna boleć żołądek i zaraz się porzygam
Więc poszłam spać.
Była prawie północ.
Pierwszy skurcz obudził mnie dokładnie o 02:40.
Nie wystraszył mnie, nie zasugerował że to już bo takie skurcze miewałam wcześniej.
Skurcz minął, ja zasnęłam i obudziłam się znowu. Że boli. Myślę sobie - pewnie już rano, wstawać trzeba. Zerkam na telefon a tam 02:58.
Myślę hmmmmm dwa skurcze w 20 minut, tego jeszcze nie było.
Kolejny skurcz 03:12 i już wiem, czuję że chyba coś z tego będzie.
Między kolejnymi skurczami - pojawiającymi się co 12; 15; 18 minut - przysypiam snem kamiennym.
W czasie niektórych skurczów wstaję, opieram się o łóżeczko synka i zaczynam oddychać przeponą kołysząc jednocześnie biodrami. Tak mnie bratowa uczyła, bo na SR w życiu nie byłam.
No więc radze sobie z bólem wg instrukcji made in bratowa
Między skurczami głaszczę się po brzuchu przemawiając w myślach do Huga, żeby był dzielny i dał radę a mamusia zrobi wszystko, żeby mu pomóc wyjść jak najszybciej. Jestem, o dziwo bo normalnie panikara ze mnie, bardzo spokojna i wyciszona. Podobnie jak cały dom. Mateo śpi, Ninka śpi, koty śpią. Jestem tylko ja i Huguś. I skurcze.
Mąż z córką wstają ok 8 rano. Mateo patrzy na mnie i pyta co się dzieje. Więc mówię, że mam skurcze, nie śpię od 3 ale, że to jeszcze potrwa więc niech jedzie do biura. No to jedzie. Ja zostaję z Ninką, bo dzień wcześniej skarżyła się na ból pipki i miała lekką temperaturę, więc do przedszkola nie idzie.
Robię nam śniadanie między skurczami. Jemy, siadamy do zabawy i wtedy goni mnie do wc po raz pierwszy. Za chwilę drugi, kolejny i jeszcze. Po szóstej wizycie przestaje liczyc, dzwonię do Mateo i mówię żeby wracał bo chyba jednak rodzę
Mateo wraca, zgarniając po drodze opiekę do Ninki.
Ja kończę się ubierać, sprawdzam torbę, żegnam się z Niną mając oczy pełne łez (to był jedyny moment, kiedy poczułam przerażenie i strach, że ją zostawiam) i wychodzimy. W szpitalu jesteśmy ok 12, w poczekalni pełno ciężarnych do przyjęcia, ale wszystkie do wywołania lub planowych cięć.
Zgłaszam więc, że ja ze skurczami i zostaję przyjęta poza kolejką. Położna przeprowadzając ze mną wywiad mówi cały czas, że ja bankowo nieporodowa, że ona przecież widzi, tzn że właśnie nic nie widzi i gdzie te moje skurcze. No to mówię, że coraz rzadsze, pewnie ze stresu.
Przebieram się, przychodzi lekarz i chce mnie zbadać, więc wskakuję na fotel niczym rasowa antylopa.
Lekarz czeka na skurcz (jakieś 8 min leżę przed nim rozkraczona a on poirytowany, że panike sieją a ja w ogóle bez akcji), na skurczu wkłada rękę i robi oczy jak 5 zł mówiąc, że dobre 7-8 cm.
Sobie myślę "no chyba Ty!!".
Jakie 7-8 ?! Toż ja już powinnam na kolanach wyć jak Indianka wgryzając się jednocześnie we framugę
A ja zamiast tego martwię się o niedogoloną pipkę i nienakarmione koty rano
Idziemy na oddział.
Salowa wjeżdża z aparatem do ktg i mówi, że za chwilę położna przyjdzie.
No i przychodzi. Anioł mój kochany, pani Bożenka. Podłącza mnie pod ktg, bada raz jeszcze rozwarcie i zostawia nas samych.
Po 25 min sprawdza zapis, odpina kable i zaprasza na porodówkę.
Skurcze jakby częściej, ale nie bolą jakoś mocno.
Na porodówce nie wiem do końca co robić (jest ok 14:00) bo mam rodzić, ale mi się jakby odechciało.
Więc zaczynam skakać na piłce kręcąc jednocześnie sutkami.
I nic. Tzn skurcze nadal co 8 minut i takie na jeża średnie.
Po pół godz skakania i masowania Bożenka sprawdza rozwarcie. Dalej 8 cm, główka nieprzyparta.
Bożenka wie, że NIC wspomagającego mi podać nie mogą więc woła lekarkę (cudna kolejna młoda babeczka, drugi anioł) i dumają co by tu....
Lekarka mówi, że przebijemy pęcherz bo w badaniu bardzo twardy, napięty i wypiera główkę. Tłumaczy mi wszystko, przedstawia ryzyko z przebiciem związane i pyta co myślę. Przypominam sobie z art na temat VBAC fragmenty o przebiciu pęcherza i zgadzam się, bo ryzyko powikłań niewielkie.
No więc czekamy na skurcz i przebijamy. Ogrom, ale taki konkretny, cieplutkiej cieczy zalewa całe łóżko, szpital i okolice.
Tak mi się przynajmniej wtedy wydaje
Jest godzina 15:00,.wody odeszły i czekamy w napięciu co teraz.
Długo nam czekać nie przychodzi.
15:05 pierwszy mega bolesny ból z krzyża. Sobie myślę "upsss, że to tak ma bolec?"
15:10 kolejny, 15:15 jeszcze jeden. Każdy następny sprowadza mnie do poziomu posadzki.
Idzie następny, cedzę przez zęby "Mateo masuj!!!!", Mateo rzuca się na me krzyże z rękami, czuję dotyk i cedzę przez zęby ponownie "nie dotykaj błagam".
Chcę żeby był, ale nie chcę żeby mi przeszkadzał. Każdy kolejny skurcz paraliżuje moje ciało komórka po komórce. Ale oddycham w skupieniu, bo myślę tylko o dziecku. Ja dam radę, jemu muszę pomóc. Tracę poczucie czasu, nie zerkam już na zegar, klęczę na podłodze z głową wtuloną w kolana męża. Na każdym skurczu nucę coś pod nosem. Nie pamiętam potem co, a Mateo twierdzi że byłam cicho.
Nie wiem ile mija czasu, czuję nagle że muszę przeć. Położna sprawdza rozwarcie i mówi, że jest 10 cm więc mogę.
Prę kilka razy i czuję dokładnie jak główka centymetr po centymetrze się obniża. Czuję jak mi się rozchodzą biodra, czuję że muszę stanąc szerzej (bo prę na stojąco) żeby synek miał miejsce, czuję jakby mi ktoś ogniem żywym palił między nogami. Bożenka każe dotknąć główkę. Dotykamy ją oboje, tzn jej czubek bo reszta schowana. Mateo patrzy w dół i mówi, że są włoski. Stoję na nim wsparta, on mnie całuje i szepta do ucha "dasz radę, już niedługo". Myślę "no przecież wiem, że dam".
Czekam na kolejny skurcz, ale chcę się położyć bo tracę czucie w nogach. Z pomocą męża wdrapuje się na łóżko. Bożenka cały czas wpycha ręce w krocze próbując je ochronić, ale mówi - mocno zawiedzionym i przepraszającym tonem- że musi ciąć. Pyta o zgodę, więc kiwam tylko głową bo idzie skurcz więc nabieram już powietrza. Bożenka tnie (czuję to dokładnie), ja prę i nagle mija uczucie piekielnego ognia i wychodzi główka. Bożenka woła "Asia teraz nie przyj, trzymaj!!" ale niestety, nie powstrzymuję już tego. Prę bez skurczu i synek wyskakuje na ręce Bożenki.
A następnie ląduje na mych piersiach.
I wtedy czas staje w miejscu.
Dostrzegam zegar i godzinę 16:30, widzę że za oknem już ciemno, widzę wzruszonego męża który ma sine ręce od mojego w czasie parcia uścisku. Wszystkie szczegóły widzę i dostrzegam a cały świat przesłania mi ta mała, ciepła, bezbronna istotka na moim brzuchu. Wpatruje się we mnie zdziwionymi oczami a ja cały czas powtarzam w myślach "dałeś radę synku, jestem z Ciebie dumna".
I nic już nie jest ważne.
To, że nie posłuchałam Bożenki i parłam bez skurczu przez co pękła mi cewka moczowa i zrobiło się pełno otarć. To, że z pękniętej cewki dostałam krwotoku, musieli mnie zacewnikować i szyli 45 minut.
Nic się nie liczy tylko to moje wielkie Szczęście, że jest Hug i że leżymy sobie razem przez te 2 godziny.
Zaczynam wyć dopiero wtedy, kiedy przypominam sobie o Nince. Że nie widziałam jej już od rana i nie ma jej z nami. Tak jakby mi kawałka serca brakowało.
Dopiero, kiedy kilka dni później wracamy do domu, czuję i wiem że jesteśmy pełną rodziną i nie wiem, jak do tej pory mogliśmy tą rodzinę tworzyć bez małego chłopczyka, który właśnie leży wtulony w mą pierś i spokojnie oddycha co jakis czas słodko wzdychając.
Kocham moje dzieci, kocham mojego męża, jestem spełniona w 100% i wszystkim Wam życzę tego samego

Hania89: kurczę, ja z tego wszystkiego najbardziej boję się pęknięcia... że będę chodziła później tydzień jak w westernie.

Wierz mi, że nie będziesz. Po nacięciu, owszem - i ze dwa tygodnie, ale większość samoistnych pęknięć goi się raz, dwa i czasem nawet nie wiesz, że były

Aj, rzadko rusza mnie czytanie opisów porodu, ale końcówka Twojego Teo mnie wzruszyła mega :-) wracam do rzeczywistości, bo jeszcze powiem zaraz, że pora na następnego dzidziola ;-)

Teo, jak fajnie, że się udało To skoro tak świetnie porody sn ci idą, to może jeszcze kiedyś jakiś?

_Fragile_: dla mnie ten ból, wstawanie, "walka" z blizną są bardziej przerażające niż wizja sn

Dla mnie też. A już szczególnie po drugim sn, po którym śmigałam, jak gdyby nigdy nic.

Spłakałam się - choć nieczęsto mi się to zdarza przy opisach porodów!
I ten brakujący kawałek serca w postaci Ninki czekającej w domu - o jezu, znowu płaczę.

Teo, dajesz nadzieję wszystkim mamom, którym nie było dane rodzić naturalnie za pierwszym razem. Bardzo wzruszający opis. Gratuluję dzielna mamusiu :)

Asiu, spłakałam się jak bóbr! Piękny opis! Oddałaś piękno porodu, to jak przeżywa to matka. PIĘKNIE!
Oczywiście nie zabrakło zajedwabistych porównań w Twoim stylu, jak chociażby ta wyjąca Indianka na podłodze
Czytałam jednym tchem.
Spisałaś się na medal. Spisaliście się: i Ty i Mateo i p. Bożenka i HUG przede wszystkim
Jeszcze raz ogromne GRATULACJE

O matko, aleś z nas wszystkich oceany łez wycisnęła, Teo...! Ja też ryczę :-)
A mogę zapytać, gdzie Hugisia rodziłaś?

Już chyba nie płaczę podczas lektury opisów po prostu. Minęło mi chyba, uffff... :P
Ale cieszę się ogromnie, OGROMNIE, że mogłaś tego cudu doświadczyć, i że jednocześnie kolejna mama i kolejne dziecko mają taki piękny start.
Oby było takich początków jak najwięcej!
Wszystkiego dobrego dla całej rodzinki!

Ja tez sie poplakalam. TEO ogromne gratulacje. Podobnie, jak asiuli, dajesz nadzieje, ze jednak bede mogla kiedys rodzic sn!

Teo jesteś niesamowita, zawsze lubiłam czytać Twoje wpisy ale tym razem wymiękam, może nie płaczę ale buzia mi się uśmiecha od ucha do ucha.

Mnie też szlag trafiał jak krocze żywym ogniem paliło, a koleżanka z łóżka obok z pęknięciem "jedynie" śmigała jak sarenka... No ale jak się później okazało, to była wina szwa, który puścił i tym sposobem dochodziłam do siebie dwa tygodnie. Mam nadzieję, że tym razem się to nie wydarzy.

A ja się nie zgodzę, że nacięcie gorsze.
Mam kilka szwów na pipce.
Jedno nacięcie, dwa peknięcia, trzy-cztery obtarcia.
I jedynym szwem (a tym samym raną), który mi nie dokucza, nie boli, nie ściąga, nie szczypie jest właśnie ten ,gdzie mnie ciachnęli.
Najbardziej dokucza ten na cewce moczowej, gdzie pękłam dość konkretnie. Te na obtarciach w środku, na szyjce też ściągają.
A ten zewnętrzny od cięcia właśnie luz. Nawet go nie czuję. Także chyba nie ma reguły


Oraz uprzejmie Was przepraszam za to, że się uryczałyście niektóre
Nie miałam takiego zamiaru. Tzn łez z Was wyciskać
Chciałam tylko podzielić się moimi/naszymi przeżyciami i dać nadzieję mamom pocesarkowym.
Że się da

I jescze mam przemyślenie po moim porodzie.
99% sukcesu to nasze głowy.
Psychika ludzka cuda działa i myślę sobie, że u mnie właśnie to zaparcie pomogło i to, że od początku ciąży wierzyłam w swoje ciało i w to, że damy radę.
Także pozytywne myślenie zawsze na pierwszym miejscu