Manga coś widzę ze moj obstawiany termin realny :)

W kazdym razie życzę zeby malutka jednak szybciej zechciala wyjsc :)

Czy ten Tens działa tylko przy bólach krzyżowych?

Zapytaj w Pszczyńskim Kobietowie.

mangaa: Ja z kolei kojarzę, że nie mają.

A to mi się musiało pomylić A o Bonifratrach znowu ostatnio niezbyt fajne wieści słyszałam

mangaa: Ja z kolei kojarzę, że nie mają. Gaz mieli niby, ale jak ja rodziłam to akurat butli nie było czy coś, w każdym razie nie mogłam skorzystać.

- mnie tam niby dali gaz ale jakos nie czulam sie lepiej he he

azniee: o tym, że w położnictwie nic się nie dzieje z minuty na minutę, tylko wszystko można wychwycić wcześniej (to chyba było odnośnie porodów domowych)

"Położnej" nie znam, ale na 100% taki fragment jest też w książce I. Chołuj.

Nie wiem, gdzie to napisać, może tutaj. Otóż, studiuję na uniwerku medycznym, siłą rzeczą mam też ginekologię i położnictwo- i to w całkiem sporej liczbie godzin. I cieszę się ogromnie z tych zajęć. Prowadzą je różne kobiety, ale każda ma misję jakby, żeby nie tyle nam nudzić o mięśniakach macicy, co bardzo podkreślają jak ważne jest karmienie piersią i poród siłami natury. Podkreślają, że oksy to niekoniecznie samo dobro i może skończyć się cc, mówią dużo o obecności taty przy porodzie itp. Nazywam to przymusową szkołą rodzenia dla studentów choć niestety moi rówieśnicy jeszcze totalnie tego nie doceniają bo kompletnie o dziecku jeszcze nie myślą. Ale mam nadzieję, że mimo wszystko zostanie coś w tych moich znajomych. Coraz mniej z nich myśli, że cc to sama wygoda, niektóre były w szoku jak położna poruszyła temat skóra do skóry na 2h po porodzie (pewne były że dziecko najpierw TRZEBA zważyć, zmierzyć i zbadać), ogółem widać że te babki bardzo pro jeśli o naturalne porody chodzi. Miałam zajęcia z trzema lekarkami i dwoma położnymi. Co więcej, w sumie 4 z nich twardo podkreślały, że do 6tego miesiąca tylko pierś, że nie powinno się zupek podawać co to niby od 4 m.ż. Ta piąta twierdziła, że do 5tego.
Piszę to, bo wierzę że skoro takie rzeczy mówią nam na fizjoterapii, to tym bardziej moim koleżankom na położnictwie. Zmienia się ta świadomość bardzo i dobrze, że tak jest, nie tylko wśród położnych, ale i ginekologów.
Niby to powinno być normalne, no ale z tego co tu czasem piszecie to chyba serio ku lepszemu idzie
Ps. Furorę na wykładzie zrobił slajd z pozycją do porodu na linie (indianka? jakoś tak).
Ps.2: Ginki i położne są z Katowic- klinicznego i Bogucice.

Czy w ramach tych zajęć jest też temat planowania rodziny, w tym po porodzie?

Hej hooop, Cerise!
Napiszesz slowko o porodzie Janka? Udalo Ci sie rodzic w domu narodzin? Jak wrażenia?
Wczesniej Cie nie meczylam, ale widze, ze juz sie wiecej udzielasz, to sobie pozwalam na bezczelne zawezwanie ;)

Aneta u mnie bylo identyko.. I z tego co wiem drugie tez sn

Ja biorę to pod uwagę Fragile, nie boję się porodu powyżej 4 kg. Boję się cc bez rzeczywistych wskazań i wolę się przygotować teoretycznie, kto wie na jakiego asa się trafi na izbie

Z tego co się orientuję - zależy w jakim szpitalu.

Aneta mój prowadzący, który jest zresztą ordynatorem w szpitalu na położnictwie od początku mi mówił, że Liwcia będzie duża. Urodziła trochę ponad 4 kg długa na 62 cm i ani razu wcześniej nie wspomniał o CC. Rodziłam bez znieczulania, nie byłam nacinana, miałam lekkie otarcie na bocznej ścianie pochwy, bo mała miała dużą głowę i już :)

Aneta nastaw się na SN :) ja się bałam cholernie CC, ale byłam mega nakręcona na SN. To znaczy gdyby zaszła taka potrzeba, byłoby jakieś zagrożenie, to bym sie ni chwiluni nie zastanawiała i dała się pociąć choćby od gardła po pipkę.

Ja tak jeszcze w temacie tego, co Karolciat niedawno napisała. Z tym nacinaniem krocza - naprawdę baaardzo, cholernie dużo zależy od położnej. Ja jestem w stu procentach przekonana, że żadne moje masowanie krocza czy jego naoliwianie nie dało tyle co jej pokierowanie na samym końcu. Ja już nawet nie pamiętam co ona mówiła, ale jakoś się udało tego uniknąć. Tylko pamiętajcie, by na początku porodu zaraz po przyjęciu do szpitala, wyraźnie i ze trzy razy powiedzieć : Proszę o ochronę krocza.

Wywołana do tablicy, opisuję na szybko, póki Janek śpi

Więc trzeci poród kosztował mnie cholernie, cholernie dużo nerwów, małemu skakało tętno, zapis ktg niby ok, a potem znowu tętno skakało … strasznie, strasznie się bałam. Po wszystkim okazało się, że mały akrobata zacisnął sobie na pępowinie węzeł i że byliśmy krok od tragedii. I najprawdopodobniej ten węzeł go trochę blokował i to spowalniało akcję.

Zaczęło się zgodnie z planem - rodziliśmy w Domu Narodzin, na początku było świetnie, mieliśmy super humory i fantastyczną opiekę. Ale... 14 godzin minęło i nie było żadnego postępu- skurcze zanikały, a rozwarcie stanęło na 4cm i szyjka ani drgnie. Skakałam na piłce, chodziłam, stałam pod prysznicem, kręciłam brodawkami- nic nie działało. Akcja co rusz zanikała, ja opadałam z sił, strasznie się bałam, ze nie dam rady, że przez to, że to tak długo trwa, a ja tracę siły to na partych zawalę i zaszkodzę Jankowi Ciągle tylko pytałam się jak mały, czułam taki cholerny lęk- że coś jest nie tak. Wszyscy mnie uspokajali, że mały ma się dobrze, ale ja nie potrafiłam pozbyć się tego głupiego uczucia, że właśnie nie jest ok...
Po 15stu godzinach skapitulowałam - zdecydowaliśmy o transferze na blok porodowy, ja już po prostu chciałam urodzić. Plan był taki, że dostanę znieczulenie, odpocznę trochę, a potem oxy, żeby akcja ruszyła (bo skurcze pojawiały się, ale szyjka zatrzymała się na 4cm).
Dotarliśmy na blok, zostałam zbadana- dalej te nieszczęsne 4cm, mimo cholernie mocnych skurczy. Bolało mnie już wszystko tak, że bałam się drgnąć. Dość szybko dostałam znieczulenie, samo znieczulanie średnio przyjemne, ale szybko zaczęłam odczuwać ulgę.
Po 10min przychodzi położna podpiąć mi nawodnienie przed oxy, podpina kroplówkę i bada mnie. Potem patrzy na mnie zdziwiona i mówi praktykantce, żeby odłożyła oxy, bo ja już weszłam w drugą fazę i rodzimy. Poryczałam się, poczułam cholerną ulgę, że coś ruszyło, że mogę działać.
Położna powiedziała mężowi, żeby szykował pieluszki, a potem rozłożyła mi łóżko, zrobiła dwa poziomy - tak, żebym nie musiała leżeć. Najpierw klęczałam wyprostowana, położna chciała, żebym była jak najbardziej spionizowana, ale jednocześnie bała się, że nie utrzymam się na nogach przez znieczulenie. Przez znieczulenie też odczuwanie skurczy było zupełnie, zupełnie inne, więc chwilę trwało, zanim się połapałam kiedy przeć.
Więc parłam, położna mnie dopingowała, mówiła, że świetnie nam idzie. Ale ja czułam, że muszę stanąć, że źle mi się rodzi klęcząc. Powiedziałam, że chcę spróbować wstać, ale położna cały czas bała się, że nie dam rady. Spojrzałam na męża, nawet nie musiałam mu nic mówić- wyciągnął rękę, powiedział, że mnie przytuli i damy radę. Więc stanęłam, złapałam go za szyję, on mnie mocno objął. Zapytałam się położnej, czy tak będzie ok- powiedziała mi, żebym się nią nie przejmowała, bo to nam ma być wygodnie, a ona się dostosuje. Jeszcze tylko poprosiliśmy o maksymalne przygaszenie świateł i zaczęliśmy ostatnią prostą.
Parłam wtulona w męża, który co skurcz szeptał mi do ucha, że idzie nam świetnie, że już bardzo blisko. Rzeczywiście poszło szybko, parłam niecały kwadrans. Nadszedł przedostatni skurcz, prę ile wlezie, czuję, że główka prawie wyszła. Dotykam ręką i czuję ciepłą, mokrą główkę mojego synka. Mówię jeszcze eMowi, że strasznie go kocham i szybko puszczam, bo czuję, że nadchodzi ostatni skurcz. Już nie prę, tylko oddycham i łapię wysuwającego się Janka. Jest taki maleńki, taki mój, nasz... Przytulam go do siebie, nie płacze. Mówię mu szybko, że już jest dobrze, że już jesteśmy razem, że jest naszą miłością, naszym cudem, naszym szczęściem. Powtarzam mu to ze dwadzieścia razy, aż młody się wkurwia, że mu brzęczę nad uchem i zaczyna się drzeć
A mi zaczyna się kręcić w głowie, więc szybko mówię do męża, żeby zabrał małego, bo się przewrócę. eM wziął Janka, otulił go pieluszkami, a położne położyły mnie szybko na łóżku, bo zaczęłam odpływać. Ale już mi było wszystko jedno, Jaś był z nami, nic mnie innego nie obchodziło.

I tak- natura to jednak jest mądra, pierwszą fazę porodu, ten niekończący się maraton, pamiętam jak przez mgłę. Pamietam, że od pewnego momentu bolało nieziemsko, że płakałam, że na nic nie miałam siły- ale pamiętam to raczej tak, jakby ktoś mi o tym opowiedział, a nie jakbym sama to przeżyła.
Z całego porodu najbardziej pamiętam moment dotknięcia główki- to, że była taka delikatna, no i moment jak trzymałam wysuwającego się ze mnie Janka- on wyłaził, ja go trzymałam, a potem przytulałam do siebie... dziś pamiętam, że to takie czerwone-fioletowe było, oblepione mazią, spuchnięte i sądząc po minie- średnio zadowolone. Ale wtedy byłam święcie przekonana, że jest najpiękniejszym stworzeniem, jakie kiedykolwiek pojawiło się na świecie, absolutnym cudem i doskonałością w każdym milimetrze

Magdalena: A na którym etapie zorientowaliscie sie, ze jest ten węzeł? Wiem, ze moze głupie pytanie. Ale to po porodzie było widać, tak?

Na USG tydzień przed porodem lekarz nic nie widział- pytałam go nawet, czy mały nie zacisnął sobie węzła, ale lekarz nie widział (powiedział, że czasem jest i nie widać, a czasem dzieci dopiero podczas porodu sobie zaciskają), przepływy były ok
W trakcie porodu małemu kilka razy głupiało tętno, ale zapis KTG był w normie
Za to kojarzę tak coś ok 17stej, jak już miałam mocne skurcze (J. urodził się o 19:40), że położna mówiła do mojego męża, że małego jakby coś blokuje, bo główka nie schodzi niżej- na skurczu, na plecach było widać jak główka małego schodzi, a potem się jakby blokuje - eM mówił, że to wyglądało, jakby ktoś mi pięść pod skórą przesuwał.
no i jak się urodził, to położna nam pokazała pępowinę z zaciśniętym węzłem- nie luźno, tylko po prostu taki supeł chyba do końca życia nie przestanę Bogu dziękować, że Jasiek sobie tego pieprzonego węzła nie zacisnął ciut mocniej

<span style="font-size:11px;color#333;">Treść doklejona: 12.02.15 14:03</span>

Magdalena: Oraz (jaka jestem wścibska!;) cos przepowiadalo porod czy znowu cie złapało z zaskoczenia przy pierogach?

nie przy pierogach to było, tylko przy knedlach ze śliwkami
przepowiadało- cały wtorek krwawiłam, nie śluz z krwią, tylko takie lekkie krwawienie jak pierwszy dzień okresu. od popołudnia - nieregularne skurcze, tak co 2-3h mnie łapało. potem od północy już lekkie, regularne skurcze co 2-3min. o czwarte byliśmy w szpitalu.

Ceri, dobrze, że skończyło się na strachu No i całe szczęście, że tej oksy nie zdążyli podać...

Ja też bym spanikowała raczej przy krwawieniu.

Ceri super zakończenie Byłaś bardzo dzielna :))

Magdalena: Po czym wiecie, ze takim krwawieniem nie nalezy sie martwic?
Bo krew to mi sie jakos zle kojarzy i boje sie, ze spanikuje na taki widok.

Ja tam nie wiedziałam, że mam się nie martwić. W poniedziałek był śluz z krwią, więc luuuuz, we wtorek jak pojawiła się sama krew, to się cała trzęsłam i panikowałam.
Więc wykorzystałam telefon do przyjaciela, tj zadzwoniłam do mojej gin- kazała nie czekać, tylko jechać do szpitala na KTG. KTG było ok, tzn małego tętno ok, ruszał się, o taką informację nam chodziło. Położna, która mnie wtedy zbadała, mówiła, że krwawienie z szyjki i że tak może być. No ale trzeba było sprawdzić.
W środę rano, jak zaczynała się akcja właściwa, to krwawiłam więcej, na wkładce zobaczyłam kilka skrzepów. 20min po tym fakcie byłam na IP
Nie wiem, może można to było olać, ale ja byłam spanikowana. I absolutnie nie żałuję, że panikowałam i sprawdzałam to krwawienie. I też raczej wszyscy- moja gin, położne, itd, wykazywały zrozumienie, że to raczej trzeba sprawdzić.
no i pierwszy raz- cały poród lekko krwawiłam. Nie mocno, ale jednak, jak leciutki okres. Poprzednie dwa razy nic takiego nie pamiętam.

Ceri piękny opis :-) mam pytanko z braku postępu w porodzie (32h z czego 21 podpieta pod oxy) i spadku ciśnienia u synka miałam cc. No i teraz się zastanawiam czy jeżeli ta stalowa szyjka doszła tylko do 4cm a ja zaczęłam czuć parte, to czy teraz jest szansa że ta sytuacja się nie powtórzy. Powiem jeszcze że moja mama miała tylko 6cm jak mnie urodziła pękła tak że potem nigdy nie mogła rodzic siłami natury. Trochę myślę o porodzie i mam pietra.

Ja też się absolutnie nie znam, tak jak moja przedmówczyni szanowna [ ] ale słyszałam, że stalowa [tzn ja znałam określenie tytanowa] szyjka jednak lubi się w ciąży "powtarzać".
Moja znajoma dwa razy próbowała SN i za każdym razem to samo. Szyjka dochodziła do 2 cm i dalej ni chu chu.
Ponoć to jest takie właśnie jakieś anatomiczne. Jak nie wiem, piegi czy skłonność do rozstępów.
Tak samo jak - podobno - skłonność do posiadania za krótkiej pępowiny. Moja znajoma rodziła naturalnie, doszła do 10 cm, ale nie mogła wyprzeć synka, więc szybko jej cc robili.
Po wszystkim sie okazało, że pępowina miała tylko 18 cm przy normie dużo większej.
I dziecko nie wyszło by, nie ma opcji.
Teraz ta dziewczyna jest w kolejnej ciąży i jej gin zaleca cc, bo mówi że pewnie sytuacja się powtórzy.


Aczkolwiek tak jak mówię- nie wiem ile w tym prawdy...........

O kurka, u mnie też była krótka pępowina - nie wiem ile miała, ale mąż musiał ją odciąć jak Hania była na rękach położnej jeszcze, bo nie dali rady położyć mi jej na brzuch.
Mam nadzieję, że tym razem sznurek będzie dłuższy

Po narodzinach drugiego syna okazało się,że pępowina okręcona wokół szyi była aż 4 razy.Lekarz kazal po urodzeniu łożyska zmierzyć jej dlugość i wyszło 104 cm:-o

myslałam ze pępowina jest zawsze mniej więcej takie samej długość, aż jestem w szoku, jedna 18cm a druga aż 104

Przepraszam Cię monaliza, ale uśmiałam się czytając Twój opis. Niezłe mieli z Tobą cyrki :)) Ważne, że wszystko skończyło się dobrze i może na następny raz już będziesz bardziej wyluzowana? :) Ja też się bałam nacięcia i też mnie poinformowali przed, ale stwierdziłam, że już mam wszystko gdzieś, niech robią byle pomogło. O dziwo poczułam tylko lekkie uszczypnięcie, jak przy szczepionce cienką iglą, więc nie było się czego bać. Aha, nie byłam niczym znieczulana. W wolnej chwili opiszę kiedyś mój poród, na otuchę ciężarówkom, które pewnie czytają ten wątek.