Minal miesiac odkad na swiat przyszla nasaz wyczekana Bobulinka W koncu trzeba sie wziasc i opisac porodowe przezycie !

Sroda (11.03) rano - po wstaniu z lozka duzo wodnistej wydzieliny, juz sie przestraszylam ze moze wody mi sie sacza ale caly dzien sucho wiec sie nie nakrecalam / za to zaczelo sie plamienie - wiedzialam ze juz blizej niz dalej ale nie przypuszczalam ze az tak blisko Skurczy brak,caly dzien leniuchowalam Wieczorem wymyslilam sobie domowe mini spa - wiecie peeling, maseczki i golenie ogolnoswiatowe W miedzyczasie zaczelam juz czuc takie kilkusekundowe sciaganie z pachwin w dol ale pomyslam,ze za duzo sie pogimnastykowalam przy tym moim spa i brzuch mi sie stawia ( to moj ciagly problem ciazowy). Po godzinie juz wiedzialam, ze to nie to. Ok godz. 23 poszlam spac, bo co bede siedziec i czekac ? Dlugo nie pospalam, od godz 1.30 mialam juz co 10 min BOLESNE skurcze / caly czas mialam skurcze krzyzowe, innych nie doznalam / przemeczylam sie cala noc..Rano zjadłam sniadanie i postanowilam, ze jedziemy bo juz mam dosyc ! Zreszta bałam sie o mala bo pod koniec ciazy nasze przeplywy nie byly najlepsze.
W szpitalu bylismy o 8.30 - badanie wykazalo 3 cm rozwarcia i zadnych skurczow na KTG a ja zwijalam sie z bolu przy nich ! Przyjecie trwalo jak zwykle cala wiecznosc bo papierkow cala masa ! Na porodowce znowu to samo, tysiace pytan oraz zrobione usg ( ktore wykazalo malo wod plodowych, dziec jeszcze wysoko, waga nie cale 3100g ). W tym czasie bylam sama, maz czekal na korytarzu. Sala rodzinna "wietrzyla" sie po przednim porodzie.W miedzyczasie wychodzilam do niego. Ok 11 skurcze byly juz co 5 min, a o 13 nareszcie bylam juz z mezem ! Myslalam,ze umre..prysznice, pilki, spacery - kosmos ! Cudawianki, ktore malo co pomagały..Od godz 14-15 skurcze nabraly jeszcze wiekszej sily i czestotliwosci (co 2-3 min), kiedy juz zaczelam miec skurcze parte (od godz 16) zjawil sie nowy lekarz dyzurny i zbadal mnie - rozwarcie na 5/6cm, wody czyste. To bylo cos okropnego, czujesz ze musisz przec a nie mozesz..Maz moj biedny cala koszulke mial juz powyciagana przeze mnie bo na niej zaciskalam dlonie...ale dzielnie znosil wszystko.
O 18.30 przyszla nowa polozna i bardzo sie ucieszylam gdy ja zobaczylam ! To byla kobitka, ktora nas oprowadzala po porodowce - po wyjsciu oboje stwierdzilismy, ze fajnie by bylo na nia trafic ! A tu moim oczom ukazala sie ona ! Zbadala mnie i powiedziala ze mam juz rozwarcie !!! O godz. 19 zaczynamy a na to ja biorac ja za reka zaczynam blagac,zeby juz ! TERAZ !
Tak jak powiedziala tak zaczelismy. Parcie w kuckach, na boku - rozne dziwne rzeczy Miedzyczasie przyszedl Pan doktor z pytaniem czy moga mi towarzyszyc studentki, powiem Wam ze liczylam sie z tym bo to szpital kliniczny i bylo mi to obojetne, mialam juz dosc wszystkiego ale moja wspaniala polozna zabronila ! Pozwolila dopiero jak juz Igula prawie byla Nawet nie zauwazylam kiedy weszły..Tak jak nie zauwazylam kiedy kolo mnie znalazlo sie 3 lekarzy i jeszcze jedna polozna ! Igulce troche tetno spadalo ale na szczescie samo bardzo glebokie oddychanie unormowalo to ! Na ostatnie 30 min podali mi oksytocyne z glukoza bo skurcze oslably a ja co tu duzo mowic caly dzien bez jedzenia - to tez wplynelo. Generalnie ostatnie 30 min w pozycji na plechach ! Co bylo okropne ! Najgorsza pozycja do rodzenia jaka moze byc ! Zwlaszcza przy skurczach krzyzowych.
Gdy uslyszalam, ze moja corcia ma czarne wloski dostalam oprocz oksy dodatkowego powera ! Gdy wychodzila jej glowa uslyszalam abym w zadnym razie nie parla ! Igulka wymyslila sobie zeby miec raczke przy buzi ! Intuicyjnie zaczelam krotko i szybko oddychac. Polozna jej pieknie i bezpiecznie pomogla wyjsc Gdy znalazla sie na moim brzuchu poczulam ogromne ulge ! Moja pierwsza mysla nie bylo jak mocno ja kocham tylko to,ze juz koniec tej meczarni! Szybko jednak doznalam uczucia szczescia gdy dotarl do mnie jej glosny i donosny placz ! Twarz mojego meza pamietam do dzisiaj ! Ten ogrom szczescia i wzruszenie
Pepowina dlugo tetnila a gdy tylko przestała maz ja odcial. Byla dosc krotka, a lozysko dosc zwapnione wiec odrazu uslyszalam pytanie czy palilam papierosy w ciazy. Ja do tej grupy osob nie naleze wiec odrazu zaprzeczylam !
Razem z mezem polozna zwazyla i pomierzyla core - 31114g, 52cm, 10pkt. Nastepnie poszli "patrzec na siebie" do pokoju obok.
A mnie musieli zrobic lyzeczkowanie bo cale lozysko nie wyszlo. Caly czas byly studentki, nawet fajnie bo nie dosc ze poznalam swoja cala anatomie i ciekawostki medyczne to jeszcze mnie troche wyciagnely z tego porodowego szalu. Jedna ze studentek trzymala doktorkowi wziernik a on dzialal co tam trzeba bylo. W pewnym momenci ona sie go pyta czy moze odejsc na bok bo jej slabo, on popatrzyl i gdy tylko wypowiedzial slowo TAK - to studentka zrobila sie blada jak sciana i zaczela leciec na mnie !!! A ja hyc ja za reke (ta z wziernikiem) i trzymam! Reszta sie rzucila do pomocy i mowia do niej zeby puscila wziernik a ona na odwrot jeszcze mocniej go zaciska ! DLugo sie nie zastanawiajac i majac wizje rozerwania mnie przez studentke wyciagnelam sobie wziernik. Akcja jak w filmie, znaczy ja sie czulam jakbym film w 5D ogladala Zbiegli sie wszyscy z porodowki, ale to nie koniec ! Ta dziewczyna nacisnela cos pod lozkiem i powedrowalam ciutenke w dol co spowodowalo rozbicie stojacego obok (z narzedziami dla doktorka) szklanego stolika ! Huk, stuk i na ten moment moj maz wpadl w panike ze mnie morduja ! Biedny nie mogl sie rozerwac bo tu Iga a tam ja wiec na w pol drogi tylko mogl sie wybrac i dowiedziec co i jak. Takze dziewczyny dzialo sie dzialo ! Gdy tylko skonczyli, dostalam swojego skarba do piersi Skonczylo sie tylko na lizaniu moich cyckow ale warto bylo
Po wszystkim dostalam jeszcze lod na krocze oraz obiad, po 2h lezenia z corka poszlam pod prysznic !
O zielonych wodach dowiedzialam sie dopiero od pediatry i tutaj tego nie rozumiem, o 16 byly czyste a pozniej zielone? musze zapytac mojego gin oto.
Obecnosc mojego meza byla czyms cudownym, bez niego nie dalabym rady!

Tlumaczyla sie pozniej, ze od sniadania nic nie jadla a byla godz. 21

Tak sobie mysle, ze moze jak jej tetno spadlo to wtedy ta smolke oddala ?

Aż ciężko mi uwierzyć że juz praktycznie tydzień minął od mojego porodu

W ubiegłą niedzielę zadzwoniłam do mojej położnej ( Jeannette) z kilkoma pytaniami
We wtorek miała wyjechać na tygodniowy urlop ( termin miałam na czwartek)
Jednym z pytań było co mogę zrobić z nasilającą się wieczorem rwą kulszową, bardzo obawiałam się że mi utrudni poród SN
podała mi nr do fizjoterapeuty który przyjmuje ciężarne w jej szkole rodzenia, kazała dzwonić i się umawiać jak najszybciej " bo trzeba odblokować staw krzyżowo- biodrowy" no więc zadzwoniłam do Łuckasza i akurat miał wolną godzinkę następnego dnia! FART
No i w poniedziałek na 16 miałam się stawić w szkole Jeannette… Byłam trochę za wcześnie, Paweł w tym czasie biegał z Łucją po Łazienkach Królewskich. Fizjo mnie porządnie wymasował, jak to później Żanet stwierdziła " naprawił mnie". Wizyta się skończyła wpada Żanet SZOK mówi, że chce mnie zbadać, czy może?! Chciała mnie uspokoić że nic się nie dzieje, że wytrzymam do jej powrotu, ale w czasie badania robi wielkie oczy i mówi że ja już jestem gotowa do porodu i że nie zdziwi się jak wieczorem zadzwonie ( jest godzina 17.30) szyjka miała jeszcze 2 cm ale podobno na luzie wchodziły 2 palce ( a małych dłoni to ona nie ma ) Nagle stawia mi się macica. W ogóle mnie to nie dziwi, bo takie bezbolesne twardnienia co 5 min to ja od tygodnia miałam… A podobno głowa w tym czasie się pchała do wyjścia!
Paweł przyjechał po mnie i nie spodziewał się tego co usłyszy powiedziałam, że może to juz dziś, za radą położnej jesli skurcze nie ucichną mam malować w domu sutki, użyłam laktatora Ściagnęłam ponad 30 ml siary… Skurcze stały się wyczuwalne, a jak był jakiś w miarę bolesny to cieszyłam się jak głupia ( bo tak chciałam rodzić z Jeannette, chciałam zdążyć zanim wyjedzie). Napisałam sms’a że pod godziny regularne co 5 min trwają około miniuty. Kazała zaczekać aż bardziej zabolą o 19.40 zadzwoniłam że chyba jest dobrze Umówiłyśmy się że jak się coś zaczenie dziać mam dzwonić, a jeśli nie to do zobaczenia na IP o 21.30 No dobra! Wykąpałam Lu, zadzwoniliśmy po babcię… Przyjechała o 20.30 a młoda padła dosłownie 3 min przed jej przyjściem kolejny FART…
Na spokojnie przejechaliśmy pół Warszawy, zajechaliśmy do sklepu bo wody i przekąski, oczywiście pod szpitalem byliśmy za wcześnie ( 21.10) skurcze dalej co 5 min bolesne w skali 0-10 takie na 2-3. Tuż przed w 21.30 weszliśmy na IP. Oczywiście kolejka Pani mnie pyta czy mam skurcze czy wody odeszły, czy z położna ? Jak powiedziałam z kim rodzę stała się 10 razy milsza Śmiała się że pierwszy raz w historii rodząca jest przed Jeannette. Paweł jej jeszcze nie widział, uprzedzałam go że to kawał pięknej kobiety ale w szoku i tak był Generalnie ekspres z papierologią, położna poszła się przebrać, wepchała mnie w kolejkę do gabinetu żeby zbadać w tym czasie odeszły mi wody, dużoooo wód ( później jak zeszłam to w tej nerce było na moje oko ponad 2 l). Skurcze się oczywiście momentalnie nasiliły i częstotliwość zeszła do 3 min. Bez robienia KTG na IP pojechaliśmy od razu na blok. SZOK Pawła na widok sali, ładna, nowoczesna i ogromna! Przebrałam się, podłączyła mnie pod KTG, zapytała czy może przygarnąć jedną ze studentek… Zgodziłam się, bo miałam pozytywne wspomnienia z pierwszego porodu i obecnością praktykantek. Godzina 22 jak jestem przebrana, na sali pod KTG i podpisuję papiery ze zgodą na ZOO. Szyjka zgładzona 3 cm rozwarcia, skurcze bolesne na 4-5. O 22.45 już działa znieczulenie, mega mnie całe ciało swędziało ( podobno efekt uboczny jednego ze składników znieczulenia) ale lepsze to niż ból Nogami ruszać mogłam, ale były ciężkie i musiałam pomagać sobie aby zmienić pozycję, drapanie poniżej pasa nie miało sensu bo nie czułam go. Musiałam patrzeć na zapis aby odpowiednio oddychać na skurczu bo tego też nie czułam nawet twardnienia… Jeannette pytała czy rodzimy 13 czy 14 kwietnia, na prośbę teścia ( z 13 lutego) i teściowej ‘wybraliśmy’ 14 Była godzina 23.40 nie realne wydawało mi się, że to za 20 min miałoby być już po. Koło północy poczułam rozpieranie w dół, ale nie bolało, w badaniu wyszło że jest 8 cm, dostałam herbatkę gorącą ale jej nie dopiłam bo dosłownie chwilę później nasiliło się no i się zaczęło Ja już prę a Jeannette spokojnie obserwując mnie przygotowuje sobie stolik z narzędziami. Krzyczałam, bardzo.. Ale to nie były okrzyki związane z bólem ( choć wiadomo, że bolało!!) tylko ten krzyk mi pomagał , miałam wrażenie że się bardziej wczuwam i wyżywam na skurczu.
Pawłowi kazałam wyjść z sali na czas parcia bo wstydziłam się wpadki… " od 20 lat nie robią lewatywy rodzącym" mimo iż chciałam… Dokładnie czułam jak wychodzi głowa, musiałam być nacięta bo położna obawiała się jak zachowa się skóra obok mojej podobno strasznej blizny z poprzedniego porodu. Rodzenie brzuszka było cięższe niż głowy ( na usg z piątku wychodziła 3 cm różnica- brzuszek większy) cały czas miałam to w głowie, ale potem się okazało że i głowa i klatka piersiowa po 36cm Byłam świecie przekonana że to będzie pulpet, fałdka na fałdce a tu o godzinie 0.25 wyskoczyło maleństwo.
4150g 55cm długości przy wypisie dowiedziałam się że 10 punktów dostał. Sama przecinałam pępowinę, bardzo mi na tym zależało już przed porodem ale Paweł twierdził, że chora jestem i nie będę w stanie tego zrobić, a jednak byłam Oczywiście cały czas miałam go na sobie samo parcie trwało 10 min podobno, a dla mnie to była chwila! szyta byłam prawie godzinę, na szczęście w środku na szyjce ani jednego pęknięcia ( a przy Łucji mi całą rozerwało)
Naprawiła mnie troszkę po poprzednim kiepskim szyciu, zrobiła to tak, że cały czas mam szwy a kompletnie nic nie czuję, następnego dnia siedziałam z noga na nogę, po turecku etc
Cały poród to było coś niesamowitego, stwierdzam iż da się w miarę bezboleśnie .
Pół dnia później już chciałam rodzić kolejne dziecko Teraz tak sobie myślę, że szkoda by było raz jeszcze nie skorzystać z usług takiej położnej, tylko muszę znaleźć kogoś kto za mnie w ciąży chodził będzie!
Jeannette wylatywała koło 21 jeszcze tego samego dnia, a przyszła do mnie w odwiedziny do szpitala koło 16.
Jest niesamowita! CUD NIE POŁOŻNA <3

Ogólnie to jeden wielki FART że udało się z nią !!





wpis przeniesiony przez moderatora

flavia: nie będę już kupowała :)

Ale jak to ? Nigdy ?

Przy Lu miałam Zoo a i tak bolało bardzo ;) a tu nie...

Flavia ja za Ciebie mogę w ciąży chodzić, Ty będziesz rodzic. Tylko jak się dzieckiem podzielimy?

Na żelaznej i wg cennika szpitalnego 3 tys i to się nie położnej płaci a przelewa na konto szpitalnej funfundacji, na bank całości ona nie dostaje ;)

FLAVIA, gratuluje!
Nie jestem skora do wzruszeń, a gardło mi sie ścisnęło.
Kolejny raz żałuje, ze pozwolenie na SN dostałam tak późno i polozne były juz zajęte... Moze, gdybym była pod opieka Jeanette, to potoczyłoby sie to inaczej. Po fakcie, na Karowej sie dowiedziałam, ze u nich na pewno bym rodziła naturalnie.
A w "moim" szpitalu mnie przecież i gin i położna przekonywała, ze trzeba CC, blizna nie wytrzyma 4kg :/
No nic. Grunt, ze dziecko zdrowe i na tym trzeba sie skupić :)

A kysz z tymi zdjęciami, bo jak oglądam, to gdzieś z tyłu głowy mi się znowu trzecie dziecko majaczy!

Mi się marzy poród w wodzie i mam nadzieje, że wszystko pójdzie po mojej myśli. Codziennie o tym myśle i wyobrażam sobie, jak to by mogło być :P
A fotografem będzie moja mama

Zobaczymy :D Poprzednim razem miałam w planach aktywny poród w domu narodzin, a wylądowałam piętro wyżej na łóżku pod ktg i z ciśnieniomierzem na ręce ;)
Może być i poród na łóżku, byle było sn.

Malisiek mieszka w UK

Azniee ja wiem gdzie mieszka Malisiek, dlatego się zdziwiłam i spytałam :)

Mamy dwójki dzieci (lub więcej), czy wasze porody znacząco różniły się od siebie czy raczej przebieg był podobny za każdym razem?

Gucio, podpisuje sie pod Hydro, swiadomy na maksa, wiedzialam co robic, jak sobie i dziecku pomoc, poszlo mega szybko. No i tego calego strachu nie bylo zwiazanego ze stawaniem sie rodzicem po raz pierwszy, sama, czysta radosc :))))

Wiem... Strach sie przyznac, ale im dalej od kolek tym bardziej mi sie za tym teskni. Ale wolalabym od razu roczniaka urodzic ;))))

wiesz co ja też teraz jestem po drugim cc
pierwszego nie pamiętam bo męczyli mnie wywoływaniem 36h więc
ogólnie ciągle przysypiałam teraz było zupełnie inaczej
wylądowałam w szpitalu najpierw na nerki później z b.wysokimi wynikami wątrobowymi
i podjęto decyzję tak jak i Ciebie że ciąża donoszona i szkoda truć i mnie i Wikusię
miałam stresa że teraz cesarka będzie tak na trzeźwo ale podeszłam do tego jak do normalnego porodu chciałam zapamiętać jak najwięcej
a myśl o tym że zobaczę Wiktorkę dodawała mi otuchy i strach sam odszedł
miałam czas na pożegnanie się z brzuszkiem jak czekałam od rana do 12 na cc to każdy ruch małej wyciskał ze mnie łzy że jest tam już ostatnie chwile a ja zarz ją przytulę
był ze mną mąż czekał aż mnie zacewnikują położyłam się na łóżku na którym później mnie przewieźli na salę operacyjną
Adi stał i dodawał mi otuchy choć jego strach chyba bardziej paraliżował( on z tych słabszych wrażliwy taki)
jak mnie zabrali to on czekał pod salą
na sali nie czółam się jakoś dyskomfortowo ja jestem gaduła z natury więc zaraz zaczęłam szczelaś żarcikami na rozluźnienie atmoswery
anestezjolog wkłówał się chyba 4 razy ale to moja wina bo przy porodzie ważyłam 89kg więc miał do pokanania barierę tłuszczykową:D
potem jak już poczółam ciepło w nogach położyli mnie przygotowali i może całe cięcie trwało 10 min wszystko poszło sprawnie Wiki też miała pempowinę na szyji
potem zaczęłam popłakiwać dali mi ją do wycałowania jak do niej mówiłam to szukała pijanym wzrokiem gdzie mamusia i nie płakała
za to ja wyłam jak wariat przy milce było mi już z bólu wszystko jedno
zważyli ją pomierzyli i Wiki pojechała do Tatusia przed salę
mnie pozszywali i przewieźli na salę i tu już gorzej bo szpital przepełniony więc nie byłam na sali pooperacyjnej a od razu na sali z ludźmi odwiedzającymi
obkurczanie nie bolało mnie tak jak przy Milce wtedy miałam kroplówkę z oksytocyną i z ketanolem i nieźle naparzało teraz tak jak by bez bólu
miałam kroplówkę z glukozą i jakąś przeciwbólową
na sali od razu po0jawił się Adi z Wiktorką
i do puki był to mała była z nami
później młoda położna mi jeszcze na leżąco Wiki dostawiła do piersi
na noc ją zabrały bo dopiero o 24 mnie pionizowały
ten poród wspominam dużo lepiej nie przypłaciłam tego depresja jak przy Milce
połowy rzeczy już nie pamiętam bo to było już 5 miesięcy temu
ale jak dla mnie druga CC o niebo lepsza od pierwszej!!
miałam napisać dwa zdania a wyszedł opis porodu:D

[quote=anula36][/quote]
Podpisuje sie pod kazdym zdaniem Anuli.

Agigi dzięki za fajny opis porodu. Bardzo lubię takie naturalne i świadome, zawsze dobrze mi się je czyta. Chyba dobrze, że nie zdążyłaś z tym znieczuleniem, co? :) Mam nadzieję, że po moim też będę się tak czuła jak Ty :)

agigi: a szczęście skurcze na chwilę odpuscily i udało się chwilę usnąc między nimi.

Kurczę, Agigi, gratuluję porodu! Ale po przeczytaniu tego tekstu padłam - serio przysnęłaś? Czy po prostu "odjechałaś" z bólu? Fajny opis :)))

Frag, przysnęłam. Nie wiem, jak długo to trwało, ale przyszedł taki moment, gdy zaczęły mi się nogi trząść i poczułam ogromną potrzebę położenia się i przymknięcia oczu. Miałam wrażenie wtedy, ze skurcze są ze dwa razy rzadziej. Ale moze to i moje wrażenie. Mąż mowi, ze spałam krótko i ze na pewno nie był to odjazd, ale ile dokładnie, to nie pamięta. Chyba to było takie wyciszenie się przed drugą fazą, bo potem jak mnie obudził skurczybyk party, to od razu senność przeszła.
I powiem Wam, ze jestem wdzięczna, ze wszystko się ułożyło tak naturalnie i bez znieczulenia. Jednak z perspektywy czasu pierwszy poród był daleki od ideału i widzę teraz, ze wtedy personel od razu nastawiał sie na cc i kto wie, czy by się tak nie skończyło, gdyby nie mój upór na SN i na kolejnej zmianie nie było cudownej pani doktor, która zachęcAla i dawała szansę na naturalne rozwiązanie.

Migg, Twój poród tez na pewno będzie super!
Magdalena, powiem Ci tak, ze na sali poporodowej leżała ze mną dziewczyna, która po dwóch cesarkach z powodzeniem urodziła ponad 3,5 kg dziecko zupełnie naturalnie, więc jezeli bierzecie pod uwagę kolejne maluchy - wszystko przed Tobą.

agigi: Mąż mowi, ze spałam krótko i ze na pewno nie był to odjazd, ale ile dokładnie, to nie pamięta. Chyba to było takie wyciszenie się przed drugą fazą, bo potem jak mnie obudził skurczybyk party, to od razu senność przeszła.

Agigi, czapki z głów, niezła jesteś!

No ja mialam dosc czeste i na pewno nie spalam hihi. Nawet wydaje mi sie, ze jeden skurcz do konca nie puscil macicy a juz byl drugi ;)

Isia, doktor Bednarek.
I zastanawiałam się mocno nad drugim porodem tam, ale ostatecznie po pobycie 1,5 roku temu na Żelaznej i doswiadczeniu, jak moze wyglądac pobyt w szpitalu, wycelowalam w Żelazną, a Karowa była na drugim miejscu.

Dojrzałam do tego, żeby opisać Wam moją historię.

13 maja mam stawić się w szpitalu w celu indukcji porodu. To równo 41 tc, ale wg USG 12 dni po terminie. Plan obejmuje założenie cewnika, który ma rozszerzać mechanicznie szyjkę i jeśli to nie pomoże, to kolejnego dnia już kroplówka z oksytocyną. Bo póki co szyjka w badaniach cały czas twarda i pozamykana na wszystkie spusty.
Tymczasem o 2:30 budzi mnie skurcz. Ze zdziwieniem i ciekawością czekam co dalej. Po 15 minutach pojawia się kolejny. I następny. Odstępy skracają się do 10 minut.
Około 4 rano wstaję do kibelka i zauważam dziwną, wodnistą wydzielinę, lekko podbarwioną na różowo. Nie jest tego dużo, nie wiem, czy to czop czy co. Nadal się skurczam, teraz już co 8 minut.
Po 5 budzę męża i z nieskrywaną radością informuję go, że się samo zaczęło! Na początku niedowierza, potem mierzy ze mną odstępy między skurczami. O 6 mąż leci do sklepu po jakieś bułki, żeby sobie prowiant przygotować na zapowiadający się ciężki dzień Ja dzwonię do położnej i przedstawiam sytuację. Położna wie, że chcę jak najdłużej zostać w domu, więc sugeruje mi długi ciepły prysznic, żeby zobaczyć, czy coś po nim przyspieszy. Prysznic nic nie zmienia, więc wracamy do łóżka i próbujemy drzemać pomiędzy skurczami.
Dziecko rusza się jak zwykle, więc jestem spokojna. O 8 dzwoni położna - mówię, że u mnie bez zmian. Skurcze co 8 minut, nie przybierają też na sile. Czekamy.
Około 11 kolejny telefon od położnej. U mnie nadal to samo. Położna sugeruje, żeby podjechać do szpitala na badanie - niech ktoś zobaczy, co się tam u mnie dzieje. Szpital mamy na drugim końcu miasta, więc powoli się zbieramy ze wszystkimi manatkami, bo wracać się już nie będzie opłacało.

Na porodówce jesteśmy ok. 12:30. Nasza położna jest już na miejscu i szybko bierze mnie na badanie. Zauważa, że cieknie ze mnie ta wydzielina cały czas i stwierdza, że to wody odchodzą. Dopytuje od kiedy się tak sączą i jak tego dużo. Nie dużo, tak podcieka, cały czas czuję, że jest mi tak wilgotno. Ale jestem trochę zdziwona, bo nie spodziewałam się, że to wody.
Położna mnie bada i robi zawiedzioną minę mówiąc: “Ale ty wcale nie rodzisz…” Szyjka twarda, długa, zamknięta. No, opuszek przepuszcza, czy tam jeden palec, ale twarda jest jak skurczybyk. Badanie jest bardzo nieprzyjemne.
Idziemy na USG. Lekarka ocenia małą na 3500 g, wód jeszcze jest wystarczająco, ale na fotelu cały czas ze mnie trochę płyną… Lekarka decyduje, że jestem na pewno do przyjęcia na oddział, bo po terminie i te wody sączące.
Mąż z walizką przychodzi na salę porodową, ja się przebieram i podłączamy jeszcze KTG. Akcja serca małej w porządku, u mnie regularne skurcze, ale ich nasilenie nie wzrasta. Leżę pod tym KTG ponad pół godziny.
Pojawia się położna i znów lekko zawiedziona mówi, że przyszedł teraz na dyżur stary lekarz, który na bank każe indukować poród. Uspokaja mnie, że cały czas nade mną czuwa. Rzeczywiście przychodzi za chwilę lekarz, stary i nieprzyjemny. Wyprasza męża, bada mnie, potwierdza to, co wszyscy wiemy - szyjka się nie otwiera mimo akcji skurczowej. Mówi, że takie skurcze to za słabe są w ogóle i że trzeba podłączyć oksytocynę. Patrzę błagalnie na położną, która wie, że nastawiałam się na maksymalnie naturalny poród, ale ona kiwa głową, że nie ma wyjścia. Za długo to już trwa i gdyby nie odchodziły wody, to założyliby mi ten cewnik. Ale tak, nie ma rady, trzeba akcję podkręcić. Z lekkim żalem się zgadzam.
Podaje mi kroplówkę, podłącza z powrotem KTG, a ja kładę się z powrotem na łóżko.
Zaczynamy od małej dawki, żeby obserwować reakcję dziecka. Skurcze mocno się nasilają, położna pomaga mi się skupić na oddechu i relaksować pomiędzy skurczami. Proponuje piłkę, ale ponieważ widzi, że leżąc jestem w stanie zupełnie się odprężyć pomiędzy skurczami, zostaję na leżąco.
Co jakiś czas przychodzi mnie ktoś zbadać - postęp pomimo oksytocyny jest marny.
Chyba około 16 - trochę przestaję kontrolować już upływ czasu - położna zaprasza mnie pod prysznic. Pod prysznicem siadam na piłce i polewam sobie brzuch ciepłą wodą. Położna mężowi mówi, żeby przyniósł mi coś do jedzenia, ale jakoś nie mam ochoty jeść pod prysznicem. Woda mnie odpręża, skurcze się nie wyciszają, ale pomiędzy nimi rozmawiam i żartuję z mężem, naprawdę czuję się lepiej.
Po prysznicu wracamy na salę porodową i teraz strasznie chce mi się jeść. Zjadam małego batonika i… po kilku minutach nim wymiotuję. Położna mówi, że to dobry znak, że to główka wreszcie zaczęła się wstawiać. Może jej nacisk rozrusza wreszcie tą szyjkę.
Mija czas, w badaniu niestety nadal bez zmian. Położna coraz smutniejsza mówi, że jestem ciężkim przypadkiem i że nie wie, czy uda nam się urodzić naturalnie. Ale jeszcze chce podjąć jedną próbę - podanie znieczulenia i zwiększenie dawki oxy. Mówi, że często w znieczuleniu wreszcie wszystko “puszcza jak masełko”.
Przychodzi ten stary lekarz, bo musi uzyskać moją oficjalną zgodę. Tonem nie znającym sprzeciwu wygłasza: “To co? Chce pani znieczulenie? (i nie czekając nawet na odpowiedź) Damy pani znieczulenie.” Mówię, że wolałabym bez, ale rozumiem, że akcja się nie rozkręca.
Mąż zostaje wyproszony z sali i w 5 minut roi się wokół mnie pełno ludzi. Usadzają mnie na fotelu porodowym, gołym tyłkiem i plecami do wszystkich... Przede mną tylko moja położna. Ja nie wytrzymuję już emocji i łzy mi same lecą. Za chwilę położna ze śmiechem zauważa, że nie tylko łzy :-) Mleko leje mi się po brzuchu, a ja płaczę.
Po podaniu znieczulenia zwiększa mi dawkę oksytocyny. Czuję się jak na wczasach, zero bólu zupełnie, tak to mogłabym dziesięcioro dzieci urodzić. Położna bada mnie bardzo często, a ja wreszcie znoszę jakoś to badanie.
Mijają godziny, łącznie chyba ze 3 trzyma mnie znieczulenie. Po zwiększonej dawce oxy szyjka wreszcie się rozwiera… ale na 3-4 cm. Nie o taki efekt chodziło. Miało być spektakularne rozwarcie. Położna wyraźnie zmartwiona mówi mi, że chyba nic z tego nie będzie, żebym psychicznie nastawiała się na rozwiązanie przez cięcie. I że gdyby nie te wody, które odchodzą już od kilkunastu godzin, to powalczyłybyśmy nawet do rana, żeby ta szyjka nieszczęsna zaczęła współpracować. Ale za dużo czasu minęło, nie można ryzykować infekcji u małej. Dopytuję, czy w razie cc mąż będzie mógł kangurować. Położna nie odpowiada.

Potem wszystko dzieje się już bardzo szybko. Pojawia się znów ten stary lekarz, bada mnie, żeby potwierdzić brak postępu porodu. Tonem, który działa mi mocno na nerwy, mówi, że muszę myśleć o dobru dziecka (tak jakbym miała to gdzieś). Podpisuję zgodę na cięcie i przechodzimy na salę operacyjną. W karcie informacyjnej jako powód cięcia zostaje wpisane “dystocja szyjkowa, brak postępu 1 fazy porodu, stan 17 godzin po odejściu wód płodowych”.
W międzyczasie mówię jeszcze do położnej, że chcę jak najszybciej dostać małą do piersi, sama przecież widziała te rzeki mleka.
Na sali bardzo miła pani anestezjolog uspokaja mnie jak może, bo ja znowu zaczynam płakać. Dopytuje, jak mała będzie miała na imię i informuje dokładnie o wszystkim, co się będzie działo. Mija naprawdę tylko kilka chwil i słyszę pierwszy krzyk mojej córeczki. Lekarz unosi ją do góry tak, żebym mogła ją zobaczyć nad parawanem, który oddziela moją głowę od reszty ciała ;-) Położna pokazuje mi za chwilę oznaczenia na rączki, na których jest wpisana godzina porodu 22:52. Pytam, czy możemy wpisać 22:55, czy to będzie wielkie przestępstwo. Bo to ulubiona godzina mojego męża. Wszyscy zaciekawieni dopytują dlaczego (w każdą stronę wygląda tak samo) i zgadzają się na małe oszustwo :-) (Mąż potem mi mówi, że nie dał się nabrać, bo popatrzył na zegarek, kiedy usłyszał pierwszy krzyk :-) Ale docenia mój gest).
Po chwili przychodzi miły, młody neonatolog i oznajmia, że stwierdzili gromadnie, że dziewczynka bardzo im się podoba, że waży 3240 g i rozgląda się zaciekawiona dookoła.
Położna biegnie do męża po telefon, przynoszą mi małego golaska i przytulają do policzka, a położna robi zdjęcia.
Dalszej części operacji w zasadzie nie pamiętam, bo… usnęłam. Wyczerpana ze zmęczenia i emocji.
W międzyczasie mąż dostaje małą na chwilę kontaktu skóra do skóry (położna później przyznaje, że nie normalnie robią tego po cięciach). Opowiada mi później, że mała od razu szukała u niego czegoś do zjedzenia :-)
Zgodnie z moją prośbą położna pomaga mi przystawić małą do piersi zaraz na sali pooperacyjnej, mimo że jestem ledwo przytomna ze zmęczenia. Mała pięknie ssie przez sporą chwilę. Potem zabierają ją na oddział noworodków, a mnie przewożą na salę poporodową. Jest już prawie 2 w nocy, więc nie śpię od 24 godzin, ale mimo to nie mogę usnąć.
Rano po obchodzie przywożą mi córeczkę i bardzo miła pani doradczyni laktacyjna pomaga mi ją przystawić do piersi, bo jeszcze leżę po operacji. Kiedy mała tak łapczywie je swoje pierwsze śniadanko, przyjeżdża mąż i widząc nas, jak się karmimy, bardzo się wzrusza. Płaczemy ze szczęścia oboje, a mała słodko zasypia.

Inaczej sobie to wszystko wyobrażałam, ale dzięki troskliwej opiece położnej nie mam jakiejś traumy związanej z niespełnionymi oczekiwaniami. W końcu nie da się przewidzieć, jak się poród potoczy. Najważniejsze, że jesteśmy już razem, we trójkę. Cali i zdrowi