zagladnełam :) jak znajde czas to napisze :)w kazdym razie nie ma zle ;)

Witajcie Dziewczyny. Właśnie skończyłam czytać wszystkie opisane historie. Po jednych można się nastraszyć, inne nastrajają bardzo pozytywnie. Mój poród zbliża się wielkimi krokami, jestem w 34tc. Już nie mogę się doczekać spotkania z naszym synkiem, a brzuszek i nagromadzone kilogramy ciążą coraz bardziej. Mam nadzieję na dobry poród, czyli przede wszystkim poród bez komplikacji, bezpieczny dla mojego dziecka.
Dziękuję wam wszystkim, że podzieliłyście się swoimi historiami.

Emkaf, ty trenuj pióro :) Niedługo przyjdzie pora na opis twojego porodu!!!

Emkaf pamietam ze ja tez miałam obawy czy nie bede tam rzucac miesem bo ja nerwus straszny jestem.a jak przyszło co do czego to nawet nie krzyczałam jak parlam ani nie stekałam chcoaz połozna kazała wrecz.nikogo nie wyzywałam od najgorszych ,byłam raczej grzeczna-tylko ciocia która ze mna była troszke oberwała ale za to ze była w pewnym momencie nachalna:)))))
M jak do niego zadzwoniłam to sie pytał"wyzywałas mnie tam?" hihihi

i ja czekam :) taki expresowy porod tylko pozazdroscic :)

Dziewczyny macie tu całkiem fajne opowiadania o porodach.

Nasz porod:
O godzinie 1 w nocy w czwartek obudzily mnie delikatne bole jak na @. Dzieki moim wczesniejszym 2 falszywy alarmom totalnie je zignorowalam, przerwocilam na drugi bok i zasnelam. O 4 obudzilam sie znow... postanowilam sprawdzic czas tego dziwnego przychodzacego i odchodzacego bolu- co 5min z zegarkiem w reku. Wowczac obudzilam M i postanowilismy poczekac do 7, zjesc spokojnie sniadanie i zadzwonic do szpitala. Skurcze nadal utrzymywaly sie co 5min. Zadzwonilam do szpitala, uslyszalam, ze moge przyjechac i sprawdzic jezeli sie niepokoje, ale najprawdopodobnie zostane odeslana do domu jezeli rozwarcie nie bedzie wystarczajace. Tu , w UK akcje porodowa uwaza sie za rozpoczeta od rozwarcia 4cm. Zaczelam sie ruszac po domu i NIC doslownie nie sprawialo, ze skurcze ustawaly- a tak bylo wczesniej. Caly czas utrzymywaly sie co 5min.
Pojechalismy do szpitala - torby na wszelki zostaly jeszcze w bagazniku auta:) W przeciagu 3h jakie spedzilam w szpitalu przez moja sale przewinelo sie ok 10 poloznych. Sprawdzajacych moje samopoczucie, donoszacych tosty z herbata, sprawdzajacych bicie serca malucha i rozwarcie. Jednak bylo ono na jakies 0.5-1cm i baaardzo trudne w okresleniu bo szyjka schowana byla dosc gleboko. Zaproponowano mi lek przeciwbolowy na bacie paracetamolu, ale ciut mocniejszy i pojechanie do domu. Zdecydowalam sie na to, bo mialam wczesniej zaplanowane dluzsze czekanie w domu. Wrocilismy do domu ok 11.
Bole zaczely sie porzadnie nasilac. Juz nie dalo sie ich wyczekiwac i sprawdzac czas- mialam gdzies zegarek, za to przerwy byly niebem. Przybieralam chyba wszystkie mozliwe pozycje na mojej sofie, stole. Ale nie moglam duzo chodzic, jak sobie kiedys zalozylam... Bol mnie totalnie sponiewieral. Tak minelo kilka porzadnych godzin- M maslowal, wachlowal, przypominal oddychac. Nasza rozmowa wygladala tak: idzie? idzie... I powtorka z rozrywki...
Ok 14 weszlam do wanny. Jaks czulam, ze juz w domu dlugo nie wytrzymam i bede musiala niedlugo jechac spowrotem do szpitala. W wannie polezalam ok godziny. Na poczatku woda byla zbawieniem, potem i jej mialam juz totalnie dosc. M mowi: to po kolejnym skurczu wychodzisz i sie zbieramy... A ja 'NIE! wychodze i jedziemy JUZ!:) Do dzisiaj to JUZ wspomina. Pojechalismy.

Cudowne przezycie Emkaf. Wilekie gratulacje :) Pieknie wygladacie z córunią :)

no cudnie :) takie opisy mogę czytać, aż łza się kręci w oku!
Niesamowite przeżycie......
mój mąż też pod wrażeniem :)

Kolejny wspaniały opis - wracają wspomnienia !
Brawo!

dzieki;)

konkurs Onetu: wspomnienia z porodu

To jeszcze najnowsze fotki ( tak w zalaczniku do historii :)

śliczna opowieść

Jakie to wszystko proste.... :)
Aż miło się czyta, na prawdę! też bym chciała wytrzymać w domu do 4 cm rozwarcia, musiałaś mieć stalowe nerwy.

śliczna opowieść - kurcze taka rozczulająca i budząca wspomnienia!
Co do rozwarcia to ja pojawiając się w szpitalu miałam prawie 8 cm - pierwsze badanie.

Kurcze moja opowieśc na pierwszej stronie tego topiku - ale sobie powspominałam.

aga - tekst mnie powalił

o kurcze, dobra jestes:) ja pojechalam z rozwarciem 5cm o 16 i rodzilam jeszcze do 21.45

Śmieszko, piękna historia, ślicznie opowiedziana no i sam poród wygląda na przyjemny i ekspresowy :) Jak to miło czytac takie opowieści, jak balsam dla przyszłych rodzących, pośród tych dramatycznych opisów :)
Gratuluje sprawnej akcji i uroczego synka :)

Nasza historia ;) W czwartek 12go lutego o godz. 6:30 , w dzień terminu odszedł mi czop, powiedziałam do męża żeby pojechał spokojnie do pracy bo zanim to się rozkręci...no to pojechał. ok 7:00 odeszły mi wody w sumie co chwila 8 razy i jednocześnie przyszły skurcze. Na początku myślałam ze to nie skurcze tylko kolka tak jakby bo ostatnio takie coś miałam przez kilka dni w dole brzucha, ok 5 skurczy pierwszych było co 3-4 minuty(to jeszcze pogadałam z mamą przez tel, napisałam smsa do ludzi z pracy że raczej dziś będziemy rodzic, smsa do meza ze klika razy wody odeszły – to stwierdził że wraca do domu - włączyłam kompa, ale już nie dałam rady się na 28dni zalogowac), a później juz z minutową ledwo przerwą , strasznie najpierw bolały mnie uda i przechodziło to na brzuch aż w końcu po kilkunastu skurczach dochodziło do pleców tak , że nie mogłam się ruszyc tylko stałam i się trzymałam pralki, pól godziny mi zajęło ubranie jednej skarpetki bo co się chciałam nachylic to już sie znów zaczynało, w końcu zaczęłam się juz prawie modlic żebym miała choc chwile przerwy na porządne oddechy bo zwariuje, już się nawet poryczałam stojąc przy tej pralce, bolały mnie nogi ale nie dałam rady usiąśc bo było jeszcze gorzej. Na początku pomagało jak stałam i kręciłam biodrami, ale jak już podczas skurczy bolały plecy to już nie działało, w końcu zakumałam żeby sobie podczas skurczu masowac plecy w odcinku lędźwiowym i to na szczęście trochę pomagało. Za którymś podejściem udało mi się szybko zadzwonic do męża, spytałam gdzie jest, a on że gdzieś na przystanku autobusowym, mówię do niego ty tam nie stój tylko taksówkę szybko bierz, pyta się mnie i jak tam to tylko wydukałam że zajebiście boli cały czas. Mój pies tylko się położył pod drzwiami i się patrzył co się dzieje, że jak chodzę i jęczę :P Cudem się ubrałam, na kilka podejść każda skarpetka i but…Już mi ręce też odpadały od tego masowania pleców…i zaczęłam się martwic czy ja tu nie urodzę i pomyślałam, że jeszcze chwila i wezwę pogotowie!!! Na szczęście przyjechał mąż z siostrą i jej facetem, siedziałam na fotelu przy kompie i masowałam tylko plecy, byłam już nieźle wygięta i zmęczona. Mówię do męża siostry żeby spakowała tosty, bo akurat były zrobione, a ona zamiast włożyc je do torby do szpitala to okazało się później, że przykryła je tylko żeby nie wyschły :P Zabrali wszystkie rzeczy, poczekałam aż się skończy skurcz i biegiem po schodach do samochodu zanim się zacznie następny Jakoś wsiadłam do samochodu, mówiłam tylko do męża kiedy ma masowac plecy jak skurcz przychodził, a jak jakaś dziura była z asfalcie to w ogóle było ekstra ;/

jak prę to trochę mniej czuję skurcz, to sobie trochę parłam, ale chciało mi się coraz bardziej, położna mówi ze nie za mocno i że mam wolniej między skurczami odduchac – mąż mówi wolniej wolniej słuchaj pani, nie przyj tak mocno, a ja do niego cicho muszę :P W końcu po ok. 30 min chyba kazała położyc się na plecach, przec trochę na skurczu jak czuję, że mi się chce, po chwili miałam trzymac się za kolana i już przec mocno, mówiła tylko zmień oddech, dobrze, przyj. Wzięła moją rękę i dotknęłam główki małego, ja tylko powiedziałam, że dupa mi zaraz odpadnie . No i jeszcze kilka parc i mały wyskoczył. W między czasie czułam nacięcie, już wiedziałam w którym momencie się go spodziewac dlatego parłam wtedy mocno, ale to było tylko takie zaszczypanie, myślałam, że to coś gorszego. No i jeszcze jak barki małego wychodziły i położna musiała trochę nim poobracac i pociągnąc to myślałam, że wszystko mi od razu z brzucha wyciągnie…ale mały już wyszedł, mąż powiedział że mnie kocha;) ja tylko spytała czemu nie płacze, położna mówi że zaraz będzie i położyła mi go na brzuch, tak się fajnie patrzył, był spokojny, tylko się rozglądał. Powiedziałam mężowi żeby aparat szybko wyjął – już się bałam że go nie ma, ale na szczeście miał. Kamil urodził się o 10:10, 3680g i 57 cm, dostał 10 pkt mimo że był owinięty pempowiną. Przyszedł lekarz, poprosiłam od razu o znieczulenie przy szyciu, bo tego się jeszcze bałam, powiedział że w ramach wyjątku nie ma sprawy :P (ale wiedziałam, że i tak znieczulają ). Zapytałam jeszcze położną czy jest jeszcze łożysko, mówiła że tak, myślałam że obcina pępowinę i mówię do męża czemu on nie obcina, ale za moment przeciął  Lekarz próbował dac mi zastrzyk z oksytocyny zanim się urodzi łożysko, ale nie mógł żyły znaleźć, bo u mnie nic nie widac, no i w tym momencie mój mąż musiał usiąść  Położna się pyta, czy on się dobrze czuje, a on – ten poród to nic ja nie lubię pobierania krwi :D to się wszyscy uśmiali :P W jakimś momencie coś mi położna pomogła, to jej powiedziałam żeby Pani Bozia w dzieciach wynagrodziła, to się lekarz śmiał, że ona ma już dwójkę :P Łożysko jakoś położna sama wyciągnęła, a myślałam, ze jeszcze będzie trzeba przec…Lekarz dał znieczulenie i zaczął szyc, czułam na początku lekko igłę a nici bez bólu, po chwili coś tam postękałam i dał drugie znieczulenie, mówił że ukłucia igłą może wyeliminowac, będę czuc tylko przeciąganie nitki ale bez bólu. W sumie poród trwał niecałe 4 godzinki :) Jak lekarz skończył podał mi rękę i pogratulował, położna zabrała małego do zbadania, pomogli mi przeturlac się na nowe łóżko, małego zawinęli w rożek, wsadzili do wózka i pojechaliśmy razem z mężem do sali obserwacyjnej na 2 godzinki, gdzie patrzeliśmy się na nasze małe cudeńko, przeżyliśmy pierwsze karmienie i nadal nie mogliśmy uwierzyc, że nasz synek jest już z nami…mąż uśmiechał się od ucha do ucha i tylko mówił, że mógłby go schrupac ;) ;*

Brawo dziewczyny - opisy świetne :P
Aga haha

Ale szybciutko poszło, biorąc pod uwagę, że Twój synek to spory chłopak:-)

Ale szybciutkie te porody

Zostałam przyjęta na oddział, a Tomkowi kazano jechać do domu przygotowanie mnie do cięcia miało zająć jakieś 2-3 h… na sali podłączono mnie do ktg… jezoooo jak można leżeć przy skurczach?? No jak? Po pół godzinie przypomniałam położnej, żeby dała mi znać minimum pół godziny przed operacją, bo chcę, aby mąż tu był…Zdziwiła się strasznie… „a to ma być poród rodzinny:?” A jaki? Pewnie, że rodzinny… wiem, że przy cięciu męża nie będzie, ale chcieliśmy bardzo, aby mógł uczestniczyć w oporządzaniu maluszka w kąciku noworodka… „ a wie Pani, że to kosztuje 150 zł?” ehhh chwile zajęło mi tłumaczenie położonej dlaczego nie uważam tego za stracone pieniądze… „no to niech Pani dzwoni po starego- niech popatrzy jak pani cierpi…” Po 15 minutach Tomek był na miejscu. Poprosiłam, aby odłączyli mnie od tych kabli, abym mogła chodzić…Skurcze były mniej więcej co 2 minuty, silne… Dziewczyny ściemniać nie będę- zaje.biście boli. Nie wiem, czy ja mam tylko tak obniżony próg bólu, czy jak… ale do tej pory mam ciary na plecach jak sobie przypomnę Ale nic to… dałam radę, Tomek wspierał mnie jak mógł, choć cwaniak teraz twierdzi, że na niego „warczałam” Po ponad 3 godzinach zaczął zbierać się zespoł lekarzy, weszłam na salę operacyjną, a skurcze jak na zawołanie zaczeły przybierać na sile i częstotliwości… miałam wrażenie, że są ciągle… Ktoś mnie jeszcze zbadał… (nie za bardzo wiem kto- w kitlach wszyscy obecni na sali operacyjnej wyglądają tak samo )pokiwał głową i wyraził smutek, że rodzimy przez cc… „taka piękna akcja skurczowa, szybki postęp…” Ja nie żałowałam… chciałam jak najszybciej pozbyć się uczucia bólu… choć na chwilkę… odpocząć!!!! Znieczulenie okazało się wybawieniem, choć jego podanie było cholernie trudne ze względu na skurczybyki… ale udało się… i ostatni skurcz w połowie puścił co za ulga!!! Mogę rodzić Poprosiłam anestezjologa, aby zaglądał za parawanik i mówił mi co robią… Doktor był przemiły, co chwile głaskał mnie po ręku opowiadając co się dzieje… połowy nie rozumiałam… nagle doszło do mnie hasło „mamy główkę” jezooooooooo „czy są włoski?”, zapytałam „są- ale nie dużo”. Oczy mi się zeszkliły… i nagle ten wrzask… Dziewczyny, to był najpiękniejszy odgłos jaki kiedykolwiek słyszałam… krzyk mojego dziecka… głośny, donośny… myślałam, ze mijają godziny zanim mi go pokazali… położona najpierw pokazała, ze synek- nie da się ukryć jajka pokazane 3 cm od twarzy zdawały się być olbrzymie później położyła go przy buzi… mogłam pocałować mojego synka…przywitać się z nim… jak już wczesniej wiele z Was pisało- nie da się nic mądrego w takim momencie powiedzieć… ja po prostu płakałam ze szczęścia i powtarzałam w kółko „cześć syneczku, cześć kruszynko…” niezapomniane chwile… poprosiłam, aby jak najszybciej zaniosły go do męża…
Tomek mówi, że jak usłyszał jego płacz nie wiedział co robić… pielęgniarki wyniosły małe zawiniątko i położyły pod lampami, gdzie został zbadany, zmierzony, zważony…Spytano Tomka, czy chce go na ręce… mąż bez wahania powiedział, ze tak. Dostał krzesełko, owiniętego maluszka… i tak spędzili ze sobą 20 minut sam na sam na „męskiej rozmowie”. Tomek jest ogromnie wdzięczny za możliwość przeżycia tych chwil tylko z Nikosiem… mówi, że w tym momencie pokochał go tak mocno, że nie wyobrażał sobie, że jest do takich uczuć zdolny.
A ja ? A ja miałam szansę poznać mojego synka na sali pooperacyjnej… mąż położył mi go przy piersi a ja wpatrywałam się w niego jak w obrazek… nasz Mały Wielki Cud. Uwierzyć nie mogłam, że jest już z nami… Kochałam go już jak był w brzuszku, ale uczucia jakie się budzą na widok własnego dziecka są wręcz niewyobrażalne. Miłość wybucha z taką niesamowitą siłą…magia, po prostu magia!

Ania wszystko da się przeżyć nieprawdaż? :P
Niech Nikoś zdrowo się chowa :D