Mónikha: Hussy - Twój M. raczej do młodszych tatusiów się zalicza, prawda?

Ma 30 lat
-
Ulcia,on w ogóle po ślubie zrobił się strasznie nerwowy. Kłócimy się baardzo często,a 19 listopada dopiero minie rok od ślubu.Czasem są dni,że się wyzywamy,wyklinamy ,a on też czasem potrafi mnie popchnąć,lekko bo lekko ale jednak.. No,ale najważniejsze jest dla mnie dziecko,bo jak będzie starsza i będzie rozumiała pewne rzeczy to ja sobie nie wyobrażam,że ona będzie słuchała tych kłótni i wyzwisk Sama musiałam to przechodzić i modliłam się ,żeby rodzice się tylko nie pozabijali. To już tyle czasu trwa,a on wsadza małą do łóżeczka i sobie gra.. Raz nawet wywróciła się w łóżeczku i płakała,a on słuchawki na uszach i w dupie to miał,że byłam obok w wc to usłyszałam i przybiegłam. A pytać pytałam co jest ważniejsze granie czy dziecko.Odpowiada oczywiście dziecko,ale jak tylko mu Oliwka w grze przeszkodzi to potrafi za przeproszeniem japę wydrzeć.

No właśnie martwi najbardziej to, że Oliwka za moment bedzie wszystko rozumiała (a nastrój i siekiere wiszacą w powietrzu to już na bank czuje) i coś z tym trzeba zrobić ... ale... jak piszesz sama wiesz najlepiej jak czuje sie dziecko w takiej sytuacji....

Nie wiem jak sobie z tym poradzić.. Tyle osób mi już mówiło,żebym dała sobie z nim spokój i zakończyła to,bo z takim kimś nie będzie życia.No,ale co ja mam zrobić? Powiedzieć mu żegnam i złożyć pozew o rozwód ? Niby to wydaje się takie proste,ale jednak nie jest.Niedawno powiedział,że przydałoby mi się dostać w mordę.No,ale jak tylko podniósł by na mnie rękę z miejsca bym go spakowała.
Bosca,nie wiem czy temat się powtarza.Napisałam tutaj,bo nie mam z kim o tym pogadać. Jego matka mówi,żeby to olać,jego siostra wzdycha tylko jak jej mówię co on wyprawia. Samej ciężko mi z tym.
Ewa,od dawna nie proszę go o pomoc.Jemu jest to na rękę ,bo ma więcej czasu na granie. Boję się,żeby pewnego dnia nie zrobił dziecku krzywdy,bo tyle słyszę teraz o tatusiach czy mamusiach zakochanych w komputerze co nie mogą dupska na 5 minut podnieść żeby dziecko nakarmić,a jak dziecko za dużo płacze to biją,albo krzyczą..

Kocham moją córeczkę,ale nie chce dla niej takiego życia.On do teraz ma pretensje,że ja nie pracuje,bo w ciąży na każdym kroku mi to wypominał..

Hussy, a odpowiedz sobie szczerze na pytanie, czy chcialabys, zeby Twoje dziecko wychowawalo sie w takiej atmosferze?

Lexia: że on może Cię równie dobrze jutro uderzyć...

albo niewinną Oliwkę...

Ja popieram dziewczyny w całości, odeszłabym. Jeśli nie z szacunku do samej siebie, to chociaż ze względu na Oliwkę.
Może jak zobaczy, że nie ma już Ciebie i dziecka to się otrząśnie, choć mówiąc szczerze, to wątpię w to.
Bardzo Ci współczuję. Sytuacja wygląda na tyle poważnie, że raczej zwykła rozmowa nic nie zmieni.

Hussy... Nie polecałabym ignorowania męża i robienia wszystkiego samej. Zobaczy, że wszystko robisz więc pewnie uzna, że nie musi nic robić bo ty dajesz sobie radę.
Jeśli boisz się o siebie i Oliwkę, to chyba coś naprawdę nie gra.
Mój mąż też kiedyś siedział dużo przy komputerze (grał w jedną grę) ale postawiłam na szczerą rozmowę. I to nie jedną. Przypomninałam, rozdzielałam obowiązki domowe. Tylko jest jedno ale. On musi chcieć Ci pomagać i odkleić się od kompa. Niech się zastanowi co jest ważniejsze. Jeśli mówi, że rodzina, to niech to pokaże w czynach.
Trzymam kciuki!

Hussy: Jak wspominam to co było dwa lata temu to normalnie łzy mi same lecą.Nigdy nie byłam taka szczęśliwa z nikim,a na chwilę obecną mogę powiedzieć,że nigdy nie czułam się taka samotna jak teraz.

Hussy, bardzo to przykre i smutne co piszesz. Moge Cie tylko przytulic Wierze, iz podejmiesz wlasciwe decyzje dla siebie i dla Oliwii.

HUSSY jestes młoda,szkoda bys dawala siebie tak poniżać a zwlaszcza dziecko nie zostaniesz bez kasy beda alimenty na dziecko a jak dobrze pojdzie to na Ciebie tez.Chcesz byc wrakiem czlowieka?Bo takie psychiczne znecanie sie ma pozniej swoje skutki,i odbija sie na calej rodzinie jak sama wiesz.

Carrotka,właśnie musi chcieć,a on widocznie nie chce.

No to powinnaś wiedzieć co zrobić. Nie zmusisz go, żeby mu zależało na swojej rodzinie.

Pisał,że się zmieni itp,itd. Nic się nie zmieniło.

J/w

Czasem mam wrażenie,że on tęskni za dawnym życiem jakie prowadził. Granie całymi dniami, spotykanie się z kolegami itd. Tyle,że przed było o niebo lepiej. Nie było problemu z wydatkami,bo wszystko "inwestował" w siebie,nie trzeba było kupować pieluch,mleka,ubranek.

A to decydując się na dziecko nie wiedział, że priorytety się zmieniają i teraz będzie trzeba się zachowywać jak dorosły???? Nie wiedział, że dziecko kosztuje? Czy mała ma chodzić na golasa i żywić się powietrzem?
Skoro separacja nie pomogła to już chyba nic nie pomoże.
A co powiesz kiedyś Oliwce? Prawdę.
I jeszcze jedno - wolisz być z mężem, który sprawia, że jesteś nieszczęśliwa czy wolisz być sama ale nie bać się o siebie i Oilwkę?

Hussy, skoro byłaś z nim szczęsliwa i nie było problemu z wyzwiskami, to może wystarczy poważna i szczera rozmowa między Wami. Spytaj go dlaczego tak się zmienił, co się stało? Czy już mu na Tobie i Oliwce nie zależy?
I zastanów się czy na pewno dobre będzie dla Ciebie i dla córuni trwać w takim związku i czy nie lepiej tego przerwać póki nie stanie się najgorsze. Oliwka nie będzie szczęśliwa w takiej rodzinie. Mimo, że to małe dziecko to wyczuwa nastroje rodziców. Narażasz nie tylko siebie ale i ją na nieszczęśliwe życie.
Lepiej chyba jak będzie mieszkała ze szczęsliwą mamą i w domku, w którym panuje spokój i miłość niż tam, gdzie smutek,łzy i wyzwiska.
Zyczę Ci dużo siły i mam jednak nadzieję, że u Was to może jakiś przejściowy kryzys, bo jak nie to, bierz dziewczyno dziecko na rękę i nogi za pas od takiego partnera i tatusia, który nie potrafi być dla swoich kobiet wsparciem.

Hussy: Nigdy nie byłam taka szczęśliwa z nikim,a na chwilę obecną mogę powiedzieć,że nigdy nie czułam się taka samotna jak teraz.

HUssy, przytulam. bardzo smutno się to czyta.
Nie będe powtarzac po dziewczynach, ale dodam, ze rozumiem, że to nie jest takie łatwe. "Spakuj go i wyprowadź się" - dziewczyny, tak mówicie (i ja tez bym tak mogła powiedzięć), bo mamy ZDROWE związki.
Czy jest tu ktoś, kto spakował się z 10miesięcznym dzieckiem i odszedł od męża, nie mając pracy etc?
Zwróćcie uwagę, że sytuacja, w jakiej jest Hussy, kwalifikuje sie juz pod syndrom ofiary przemocy (móże jeszcze nie tyle fizycznej, ale na pewno psychicznej). To juz jest moment, w którym mamy zaburzone postrzeganie rzeczywistości: brak wiary w siebie i chorobliwe przywiązanie do osoby, która nas krzywdzi.

Mam nadzieję, Hussy, że jednak mąż się opamięta. Jeśli nie, spróbuj to wszystko przemyśleć, porozmawiac z bliskimi, którzy mogą Cię wesprzeć. Nazwij sprawę po imieniu: tak, jest mi ciężko podjąć tę decyzje o odejściu, bo mnie dobija ta sytuacja. ALe zastanów sie tez, czy jest inne sensowne rozwiązanie.
Sama widzisz, że powielasz schemat rodziców. Cchcesz, żeby Oliwka tez tak miała? na pewno nie.

i na koniec, Kochana, współczuję strachu o maleństwo. Wyobrażam sobie, co czujesz jak wiesz, że jej się móże stać krzywda. Dobrze, że Ty jej dajesz ciepło i miłóść.

Hussy: Ja zostanę sama bez grosza przy duszy,bo przecież nie pracuję. Rodzina na pewno by mi pomogła,ale ile można tak żyć?

no Hussy, jak to ile? Jesli rodzice by Ci pomogli, to odchowasz małą dajmy na to jeszcze jakis czas i poszukasz jakiejś pracy, a dziecko dasz do przedszkola, żłobka czy zostanie może z babcią.
Usamodzilenisz się. Mieszkasz blisko Warszawy. jeśli nie w swoim miasteczku, to w stolicy znajdziesz jakąś pracę. Z tym to się az tak na zapas nie martw.
btw, zarejestrowałaś sie jako bezrobotna? wtedy przez pół roku będziesz miała zasiłek i czas na szukanie pracy.

Hussy i dziewczyny dobrze mówią - usamodzielnij się. Nie wiem, czy jest w tym jakaś prawidłowość, ale te dziewczyny, o których wspomniałam były bardzo od mężów/partnerów uzależnione - przede wszystkim finansowo. A uniezależnienie się finansowe sporo Ci da - także psychicznie.

TEORKA: jeśli jednym z głównych problemów jest jego ciągłe granie na kompie [a z tego co czytam to tak wnioskuję] to ja bym pierwsze co zrobiła to wypierd...... mu ten komputer przez okno
tudzież wzięła młotek i się na komputerze wyżyła

Przypuszczam,że wtedy dopiero mąż Hussy pokazałby na co go stać.
Jak dla mnie klasyczny przykład uzależnienia i współuzależnienia.

Tu nie pomogą rozmowy i tego typu zagrywki. Tu, albo zimny prysznic w sensie wyprowadzka męża albo Hussy z dzieckiem, albo dalej ten stan, który będzie się tylko pogarszał.
Hussy przykro mi. Wiem jak ciężko się wychodzi z takiego toksycznego związku, jak się jest bez dziecka, więc mogę się tylko domyślać, jak Tobie jest trudno podjąć taką decyzję.

Obyś tylko nie zmądrzała dopiero, jak będziesz miała np. łuk brwiowy rozbity, albo jak Oliwka wyląduje na pogotowiu.

Jaheira: Przypuszczam,że wtedy dopiero mąż Hussy pokazałby na co go stać.

no jakby pokazał to może by to HUSSY dało powód do faktycznego zakończenia związku...


bo z tego co Hussy napisałas mieszkacie teraz u Twoich rodzicow tak ?
więc moim zdaniem tym łatwiej jest go z domu wyrzucić a rodzice na pewno Ci pomogą zanim nie staniesz na nogi i nie zaczniesz zarabiać

Magdalena: "Spakuj go i wyprowadź się" - dziewczyny, tak mówicie (i ja tez bym tak mogła powiedzięć), bo mamy ZDROWE związki.

Magda ja mam zdrowy związek, ale jakiś czas temu tak się pokłóciłam z Marcinem na noże, że dosłownie się pakowałam i wyjeżdżałam z małą do moich rodziców. Gdybym była w sytuacji Hussy, ani 5 sekund bym się nie wahała. Zgadzam się z tym co napisała Jaheira, tu tylko kubeł zimnej wody, bo jak widać rozmowy nie pomagają.

Treść doklejona: 16.11.12 21:03

Hussy: Dałam mu dziś Oliwkę do przebrania i zaczął znów się drzeć i szarpać ją za nóżki,bo dziecko się cieszyło i machało nóżkami..

Nie mogę... ja już nic nie będę chwilowo pisać, bo tylko niecenzuralne słowa mam na palcach. Weź zrób coś z tym Hussy, straszne to jest. Współczuję ogromnie :(

Monia502: Póki co nic nie zapowiada, abym miała kogos poznać, bo nie mam jak....

tego naprawde się nie przewidzi. ja tydzień przed poznaniem M, zaklinałam się, że nie chcę faceta, przyjaciółki kazały mi już, patrząc na moje zafiksowanie na byłym, bym z kimś na kawę choć poszła, to mówiłam, że nie NIE NIE na pewno NIE. Tydzień później poznałam M i poszło szybko. Niełatwo, ale stało się i mamy nową rodzinę! HUSSY, bardzo mi przykro to czytać... Ja szczególnie wczuwam się w los dziecka w takich sytuacjach. Wyobrażam sobie, jak trudno podjąć decyzję, być ta, która zadecyduje ostatecznie...Ale wiesz co, jeśli nie zadzieje się coś drastycznego, jakieś kroki, to myślę, że on sie nie zmieni. Mała już dużo odczuwa - Wasze emocje na pewno. Nie każ jej trwać w tym. Ja miałam dobry związek, kilkanaście lat razem, żadnej [przemocy, uzależnieniń, patologii, ale się nie udało. Mąż spieprzył sprawe i tyle. Bardzo, bardzo rozpaczałam, żałowałam. Teraz... cóż, widzę, że moge mieć lepszy jeszcze związek, zaczęłam dostrzegać to, że mimo, iż wydawało mi się, ze jest super,to jednak może być bardziej super w relacji dwojga ludzi. Jeśli więc widzisz sama, że jest po prostu źle... nie zwlekaj. dla dobra swojego i malutkiej. Ściskam, ślę dobrą energię i MIEJ SIŁĘ!

Hussy: Ja zostanę sama bez grosza przy duszy,bo przecież nie pracuję. Rodzina na pewno by mi pomogła,ale ile można tak żyć? J

jak mój były mąż postanowił odejść, po najbardziej wstrętnej zdradzie, jaka mógł odwalić, Gosia miała rok i 9 miesięcy. Ja byłam na wychowawczym, bez pracy, w czasie studiów podyplomowych, ze wspólnym kredytem na mieszkanie... też nie wiedziałam, nie wyobrażałam sobie na początku jak ja dam radę. Wiedziałam, że rodzice nie dadzą mi "umrzeć z głodu", ze będa pomagać... Ale...tak się ułożyło, że skończyłam zaraz studia podyplomowe, dostałam wymarzoną wręcz pracę, dostałam wysokie alimenty (tutaj wola byłego - "odkupić" zapewne chciał tym świństwo, jakie zrobił).Teraz mam dobry fach w ręku, dobre alimenty, dorabiam nieźle dodatkowo, moge wynajmowac swoje mieszkanie, bo mieszkamy razem z nowym partnerem, z naszymi dziewczynami. Ułozyło się. Bardzo dobrze. Gdyby ktoś mnie zapewniał dwa lata temu, że tak będzie - nie wierzyłabym. Byłam w głębokiej, czarnej cholernie emocjonalnej dupie. Da się z takiej wyjść. Hussy, może idź do psychologa, porozmawiaj - to może ci pomoże. Jak dla mnie - teraz to, jaki będzie Twói i malutkiej los zależy tylko od Ciebie. Na niego nie masz co liczyć. Rozwieść się zdąrzysz, nie musisz od razu, ale separacja, jak nie będzie dawać kasy, to od razu wniosek do sadu o alimenty i kropka. Jak go to nie otrząśnie ( ale to musi potrwać, a nie powrót po tygodniu), to rozwód i jeszcze zaznacie z Oliwką nowego, lepszego życia.ZOBACZYSZ!

__
kurcze, jestem założycielka tego wątku,w bardzo trudnych chwilach usunęłam swoje wpisy z niego, pozostały odpowiedzi tych, które mnie tu wspieraly... teraz... wątek znowu odżył..i kurcze, to jest smutne...takie wątki mogłyby zamierać, bez zainteresowania...niestety - nie zamierają. Smutne. Ale myślę, że ważne, że można pogadac, wymienic doświadczenia. Ja się nieraz przekonałam, że trzeźwe spojrzenie z boku może pomóc.

Hussy: Teorka,tak mieszkamy u moich rodziców.

no to może w tej sytuacji nie ma na co czekać tylko każ mu się wyprowadzić ?
możesz liczyć na pomoc swoich rodziców ?
czy nie bardzo ?


bo gdybyś mieszkała u niego i miała odejść to faktycznie mogło by być ciężko
ale jesteś u siebie, więc jakby to plus

a rodzice pomogą na początku [mam nadzieję] i albo on się opamięta i zmieni albo zaczniesz życie na nowo
z córcią


i tak jak KARKO pisze - na pewno się ułoży i dasz radę
mimo, że teraz to sie wydaje awykonalne i nierealne

Hassy strasznie Ci współczuję, przez moment postawiłam się na twoim miejscu i łzy napłynęły mi do oczu.
To smutne, że facet który jest mężem i ojcem potrafi krzywdzić kobiety, które powinny być całym jego światem. Wydaje mi się, że musisz podjąć radykalne kroki aby w waszym związku było jeszcze kiedyś normalnie.
Z całym szacunkiem ale Twój mąż zachowuje się jak zwykły dupek. Wygodnie mu bo mieszkacie u Twoich rodziców, Ty zajmujesz się dzieckiem a on ma w głowie to, że skoro jako jedyny przynosi pieniądze do domu to już nic więcej nie musi robić.
Jesteś o tyle w komfortowej sytuacji, że to nie Ty musiałabyś się wyprowadzić... więc może warto spróbować żyć inaczej?

Hussy... Od czego tu zacząć. To może krótko i na temat (i chyba po raz pierwszy w życiu mówię o tym "publicznie"): ja jestem maltretowanym dzieckiem. Zaczynało się od krzyków, poirytowania, ciągłych kłótni rodziców i jak ojciec potrzebował wyładować złość to robił to na mnie. Jaka była skala tego to już nie jest istotne. To, co mnie dziś, jako dorosłą kobietę, matkę, boli najbardziej to to, że moja mam nigdy od niego nie odeszła. W rezultacie ja wyprowadziłam się z domu mając 15 lat i prawie rok mieszkałam z dziadkiem. Tego, że staneła (moim zdaniem oczywiście) po nie właściwej stronie nigdy jej nie zapomnę. Wybaczyłam, ale nie zapomniałam. Tego, że biernie zezwalała (ze strachu o młodszą siostrę) na fizyczną przemoc- nie zapomnę. Wybaczę, ale na pewno nie zapomnę. I chociaż dziś te relacje wyglądają inaczej i mój ojciec nie ma nade mną władzy to jednak na jego podniesiony ton głosu (choćby głośniej dowcip opowiadał) zawsze reaguje tak samo. Strachem. A mam prawie 30 lat. Przemoc fizyczna jest pewnego rodzaju emocjonalnym zniewoleniem. I żeby nie było wątpliwości, te kłótnie, awantury, popychania twoja córka w którymś momencie zapamięta. W którym- trudno powiedzieć. Ja swój "pierwszy moment" pamiętam doskonale a mogłam mieć 3-4 latka.
Dziś, chociaż jestem zaledwie początkującą mamą wiem, że moment w który którekolwiek z nas podniesie rękę na nasze dziecko, będzie momentem w którym przegraliśmy.
Miało być krótko, a wyszło jak zawsze. Przepraszam, że tak się wcięłam w temat.
Hussy, odwagi.

Hussy wiem ze nie jest Ci latwo ale zostaw drania, on sie nie zmieni. Ja w to nie wierze. Moj tata taki byl, co prawda nigdy nie uderzyl ani mnie ani brata, mame kilka razy popchnal ale do dzis pamietam to uczucie jak sie o mame balam. Nie moglam spac po nocach, sprawdzalam czy wszystko ok. Co dzien modlilam sie zeby nie przyszedl z pracy pijany. Wiesz jaka to odpowiedzialnosc dla dziecka? jaki ciezar? to Ty masz ja chronic nie ona martwic sie o ciebie. A tak sie stanie bo z kazdym rokiem bedzie bardziej swiadoma. Dasz sobie rade, na pewno kogos spotkasz.
Mam tez kolezanke ktorej ojciec bil ja i jej mame, na niej to zostawilo bardzo trwaly slad, wszystkie jej zwiazki sa niejako toksyczne, za kazdym razem wybiera ten sam typ faceta. Jesli nie odejdziesz, nie zmienisz czegos Oliwka w przyszlosci bedzie popelniac takie same bledy, chcesz by ktos ja tak traktowal?

Hussy, gdzie mieszkasz? Może jest jakaś dziewczyna stąd, która się z Tobą skontaktuje? Daj znać, jak można Ci pomóc.
Pamiętajcie, że spakowanie walizki to dopiero początek drogi. Potem trzeba jeszcze opanować codzienność i stawić czoło konsekwencjom, które mogą okazać się nieprzewidywalne. Nie każdy ma w sobie na tyle siły i odwagi by temu podołać samodzielnie. Pisanie daje wiele wsparcia, ale realna pomoc, chcoćby wieczorna wizyta , by dotrzymać towarzystwa, pomoc w organizowaniu życia to znacznie więcej. Świadomość, że można zadzwonić do koleżanki i wypłakać się, albo upewnić się, że zrobiło się dobrze.
Rozstać się z toksycznego związku trzeba najpierw w swojej głowie.

Hussy Wiem w jakiej Jestes sytuacji Bylam w podobnej tylko u mnie na dokładkę był alkohol. Mowisz że gdyby podniosl reke wyrzuciłabys go? pierwszy raz pisze o tym na forum ale może to ci oczy otworzy i podejmiesz decyzję.
ja też tak mowilam. i co jak to zrobił wybaczyłam a Bylam wtedy w ciazy i po pijaku Dostalam w brzuch. wybaczylam i potem już było gorzej. dzieci przeszkadzały bo nie spia bo grać /pic nie można. ja podjęłam decyzję za pozno jak już zaczelo odbijać się to na dzieciach jak zobaczyłam kiedyś jak mała szarpie żeby się uciszyła bo Tatus chce mieć spokój spakowalam siebie i dzieci i wyniosłam się do rodzicow. rozumiem twoje obawy też nie pracowałam tylko tobie z jednym dzieckiem będzie troszkę łatwiej, ja mam trojke. ale dajemy sobie rade. jeśli chodzi o alimenty nawet jeśli nie pracuje dostaniesz kasę z funduszu a jego będą ścigać i to będzie jego problem wiem to bo mój straszył że jeśli złoże o alimenty rzuci pracę ale adwokat mnie uspokoił że to nie ma znaczenia i tak Dostaniesz kasę. nie Chcialam o tym pisać ale może to ci pomoze. jeśli ja z trójka maluchów daje rade to ty z jedną kruszynka też dasz. też Bylam od niego uzależniona jego rodzina rozkładala Rece. wierze że podejmiesz dobra decyzję i będziecie obie szczęśliwe. pozdrawiam

Tylko, że każdy jest inny a Ty patrzysz przez pryzmat siebie. Tobie wystarczy napędzanie się złością, komuś innemu potrzebne jest głaskanie po głowie a jeszcze komuś innemu potrzebna jest izolacja, by mógł nauczyć się funkcjonować.

Nie, mi też jest potrzebne wsparcie, jak każdemu... Nie jestem kamieniem tylko człowiekiem.... Ale myslę, że jak ma się dziecko to trzeba mysleć o nim, a nie o sobie... Zycie w takich toksynach zrujnuje temu dziecku psychikę... I też piszę to z własnego doświadczenia....

Teraz jestem na tetapie smutku, bo ze wszystkim jestem sama, samotne wieczory, nie ma z kim pogadać, z kim wypić kawy... Sama wychowuję dziecko.... Ale tak jak pisałam wyżej mimo wszystko jestem szczęśliwsza, bo nie jestem poniżana. Nie żyję w stresie.... Dziecko ma cichy i spokojny dom....

Zawsze jak sobie ktoś nie radzi to może skorzystać z pomocy psychologa, ale na litość, nie żyć w takim związku!!!!