Nie jedna już myślała , że da radę takiemu chwiejącemu się... mhmmm
moja ciotka jak myślała , że się postawi draniowi , no bo przecież co jej zrobi taki nachwiany gościu.. to w ciąży spadła ze schodów... tak sobie dała radę....
znajoma w końcu się wkur***a i podniosła ręce na tego nachwianego... to mózg miała prawie na ścianie...
więc błagam...łatwo gdybać i mówić z boku...

Tak, każdy ma własne dno i każdy ma inne drzwi, przez które można dotrzeć. Nie zawsze jest łatwo, ale dobrze jest próbować.

Ale ważne jest, żeby osoba, która lata z tym kanistrem uzmysłowiła sobie, że są od niej silniejsi, że nie w złości siła. To jest bardzo ważne.

Jaca z całym szacunkiem, ale jakbyś dostała dziesiątki razy w twarz, miała powybijane jedynki i wiecznie podbite oczy, to byś inaczej pisała. Każdy człowiek ma rozum i wolę po to by ich używać. Jeśli ja jestem chora to idę do lekarza, a nie w zaparte trwam w chorobie, po to by zarażać innych. I to w zalążku jeśli to jest poważna choroba, taka jak alkoholizm właśnie. Alkoholikiem nie stajesz się z dnia na dzień, to cały proces. Często zanim dojdzie do rękoczynów, wyzywania itd. mija sporo czasu i wtedy właśnie, zanim dojdzie do tragedii jest odpowiedni moment na leczenie. Osoba dojrzała wie o tym i jeśli dba o najbliższych, to pójdzie w porę na leczenie przy wsparciu żony czy dzieci. Jeśli zacznie bić, wyzywać, gwałcić po pijaku to sorry, ale to nie jest dla mnie bycie ofiarą tylko wstrętnym, egoistycznym człowiekiem, który się nie opamiętał gdy przyszedł na to czas.

Tak piszecie o tym alkoholizmie i mi powróciły bolesne wspomnienia. Jeszcze wtedy nie byłam w ciąży,dopiero poznawałam swojego męża. Zaprosił mnie do znajomych na imprezę.Było miło,kulturalnie,każdy pił. I każdy się śmiał za moimi plecami,tylko ja nie wiedziałam o co chodzi.. Mój mąż uchlał się jak świnia i zaczął się rzucać do wszystkich z łapami,zaczął bredzić coś od rzeczy. Pobili go znajomi. Było mi wstyd,płakałam. Jego przyjaciel powiedział,żebym nie odchodziła i dała mu szansę,bo to dobry chłopak i ma dobre serce. I wtedy miałam właśnie wyjść i zakończyć to,bo już wiedziałam ,że ma problem i to straszny. Agresja po alkoholu - najgorsze co może być. I nikt nie jest w stanie sobie wyobrazić dopóki sam tego nie przeżyje.. I zostałam.Właśnie tego dnia zostałam razem z nim,pomyślałam,że może warto dać człowiekowi szanse,może to tylko jednorazowe? Wspomnę tylko,że nie raz jeszcze była awantura,a on nie raz dostał po mordzie za rzucanie się po pijaku. Pół roku po ślubie uchlał się na dobre (chlał wtedy co weekend piątek,sobota,niedziela) Tego dnia mało co nie ukręcił mi karku we własnym domu,całe szczęście,że wtedy brat przyszedł mi z pomocą,bo nie wiem czy bym wyszła z tego cało. Łzy mam jak to pisze, i na prawdę nikt tego nie zrozumie kto tego nie przeżył. Do dziś mam przed oczami tą sytuację minuta po minucie,każdy jego gest,każde słowo pamiętam,jak upadałam na ziemię bijąc głową w ścianę. I było mi ciężko,i byłam głupia ,że nie skończyłam tego. No i co ? Przerwa,potem kolejne szanse,potem znowu pijaństwo.. Teraz nie pije już,ale boję się z nim gdziekolwiek wychodzić,bo on rzuca się na ludzi po pijaku,robi wstyd,wyzywa,wyklina.. Siedzimy w domu.. Jak pojawiło się dziecko znów nastał problem grania w komputer. Wchodzę w jedno gówno w drugie i nie mam siły tego skończyć.Wiem co o mnie pomyślicie.Chce to zakończyć,ale nie wiem jak.. Jestem słaba,wiem.. Co ja mam zrobić?

Wiecie co? Do dziś wracam do tamtego dnia kiedy miałam stamtąd wyjść i z nim skończyć,ale jak pomyśle,że nie było by teraz ze mną córki... Po prostu nie umiem sobie tego wyobrazić i chyba nie chcę.

Hussy, czy w Twojej okolicy znajduje się jakiś Ośrodek Interwencji Kryzysowej? Poszukaj pomocy. Na pewno nie możesz tego zatajać, nie masz się czego wstydzić. Działaj, nie masz nic do stracenia.

Onekiss, nie denerwuj się, w Twoim stanie to niewskazane. Rozumiem, że nie rozumiesz. Nie ma sprawy.

jaca . . . bez komentarza. Dla mnie temat jest zamknięty, nie zamierzam go więcej odwiedzać, a już tym bardziej kontynuować go z Tobą.
a to czy rozumiem czy nie, to już nie Twoja sprawa, a ja tu swoich doświadczeń nie będę opisywać, bo i tak Ty nie zrozumiesz.

Twórczej wymiany zdań życzę, ale już beze mnie.

Jaca- tyle,że nie wszytsko da się naprawić.
Chciałabys naprawiac związek, w którym Twój maz wyciąga córkę z łózka za włosy i polewa benzyną? No sama powiedz....
Historie przytoczone przez dziewczyny mrożą krew w żyłach....

Jaca, na jakiej podstawie formułujesz swoje stanowisko?

który dał życie moim dzieciom

A potem próbował je odebrać...
Jaca, przyznam, ze meandry Twojego myślenia są dla mnie nieodgadnione.

jaca_randa: Tak, myślę, że walczyłabym o tego człowieka, o ten związek. Jeśli był to człowiek, którego pokochałam, który dał życie moim dzieciom, to walczyłabym.

Walczyłabys patrząc jak niszczy psychicznie dzieci, które kochasz? walczyłabyś bez względu na to,czy kopie Cię w brzuch w którym nosisz wspólne dziecko?
Jaca....
Ja nie jestem zwoleniczką rozwodów.
Sama nie mam super- hiper idealnego związku. Nie postrzegam miłosci w kategoriach białe/czarne. Tyle,że uwazam,ze należy kochac takze samego siebie. Bez tego nie osiągnie się nigdy szczęscia

Byłam uzależniona od mojego partnera i tworzyłam toksyczny związek, jako współuzależniona... Nie był to alkoholizm, ale uzależnienie od komputera.
Nic w moich oczach nie usprawiedliwia agresji, czy to pod wpływem akolholu czy na trzeźwo. Nic kompletnie... I ja też nie potrafiłam się uwolnić od człowieka, który podnosił na mnie rękę.
Zostałaś kiedyś przyciśnięta do ściany i powieszona na wieszaku kuchennym za kark?

Jaca, nie rozumiem Twojej argumentacji, naprawde. Alkoholizm to choroba, ale takie trwanie i pomaganie mimo wszystko to czesto objawy wspoluzaleznienia. Mysle, ze jak dochodzi do przemocy, to to juz nie ma co ratowac.

lubię rózne sytuacje, których opisywanie na forum nie jest wskazane

Dłubiesz w nosie?

[Sorry mam głupawkę, udziela mi się z innego forum ]

Peaberry: Dłubiesz w nosie?

No ja myusle,ze czasem kazdy dłubie

szczypta_chilli: Walczyłabys patrząc jak niszczy psychicznie dzieci, które kochasz? walczyłabyś bez względu na to,czy kopie Cię w brzuch w którym nosisz wspólne dziecko? Jaca....Ja nie jestem zwoleniczką rozwodów. Sama nie mam super- hiper idealnego związku. Nie postrzegam miłosci w kategoriach białe/czarne. Tyle,że uwazam,ze należy kochac takze samego siebie. Bez tego nie osiągnie się nigdy szczęscia

Oczywiście, bez miłości do samego siebie nie ma mowy o jakiejkolwiek miłości. Nie można pozwalać na krzywdzenie. Ale skoro jest źle,to się walczy. Gdyby było dobrze, nie potrzebna byłaby walka.

Treść doklejona: 27.11.12 21:48
Mam nadzieję nigdy nie dojść do granic, po przekroczeniu których człowiek przestaje być człowiekiem.

Nie, nie chcę odpowiadać na Twoje pytanie. To osobista sprawa i zostawiam ją w sferze prywatnej.

jaca_randa: Mam nadzieję nigdy nie dojść do granic, po przekroczeniu których człowiek przestaje być człowiekiem.

Ja mysle,że tu padło wiele przykładów gdzie trudno mówic o człowieczeństwie....

No ale przecież mężu jest chory, bo pije i trzeba mu pomagać. Sama tak napisałaś. Poza tym gdzie ta granica wg Ciebie jest ?
Do pierwszego, drugiego, piętnastego policzka, kopa w brzuch, przypalenia fajką, wybitego zęba ? Do którego momentu trwałabyś przy mężu i chciała leczyć go w imię Waszej miłości.

jaca_randa... z całym szacunkiem, ale nie możesz rozumieć alkoholika, jeśli problem nie dotknął Cię bezpośrednio. Przez 15 lat mieszkałam pod jednym dachem z ojcem alkoholikiem i do dziś dnia go nie rozumiem! Bo jak można zrozumieć człowieka, który świadomie krzywdzi fizycznie i psychicznie swoich najbliższych, czerpiąc z tego satysfakcję? Bo czuje się silniejszy, kocha dominację... Nie ma mowy o leczeniu, bo nie uważa się za chorego. A jak wiadomo - on sam musi tego chcieć, bo inaczej nikt go na odwyk siłą nie zaciągnie.

Hussy - najprawdopodobniej miesięczna separacja nie jest dla Twego męża zdarzeniem powodującym zmianę na lepsze. Nie wiem co by mogło być dla niego takim wydarzeniem, mogę tylko podejrzewać. Ty go znasz, ja nie.
Tak jak Bosca pisała - jeśli podejmiesz decyzję, że ten pan ma się wyprowadzić, to musisz zamknąć za nim drzwi. Co nie oznacza, że ma to być koniec związku. Zgadzam się z Jacą, że warto zawalczyć. Ale na początku musisz (wg mnie oczywiście) poszukać psychologa, a potem pracy. Albo jednocześnie. Uniezależnić się od niego.
Moim zdaniem on nie widzi w Tobie partnerki, samodzielnej kobiety. On widzi, że jesteś "jego", potrzebujesz go. I wykorzystuje to okropnie.
Bosca pisała Ci tytuły książek, które warto przeczytać. Może spróbuj. Skoro przeciągasz w czasie podjęcie decyzji (rozumiem, że jest Ci trudno ją podjąć), to może wykorzystaj to chociażby na przeczytanie książki, która może Ci pomóc.

martitap: jak można zrozumieć człowieka, który świadomie krzywdzi fizycznie i psychicznie swoich najbliższych, czerpiąc z tego satysfakcję

Zagłębiając się w najciemniejsze zakamarki ludzkiej psychiki, przy dużej dawce empatii, można zrozumieć wiele. Zrozumieć nie znaczy usprawiedliwić.

madrill, to nie jest możliwe dla prostej kobiety, która jako 18-latka została SAMA z chorym bratem pod opieką, sprawami sądowymi itp., która wiąże się z mężczyzną, w którym pokłada nadzieję na stworzenie rodziny, wsparcie, pomoc. Po czym zostaje sama z dwójką dzieci, długami i alkoholikiem na głowie.

martitap: madrill, to nie jest możliwe dla prostej kobiety, która jako 18-latka została SAMA z chorym bratem pod opieką, sprawami sądowymi itp., która wiąże się z mężczyzną, w którym pokłada nadzieję na stworzenie rodziny, wsparcie, pomoc. Po czym zostaje sama z dwójką dzieci, długami i alkoholikiem na głowie.

Nie napisałam, w którym momencie jest to możliwe...
Napisałam tylko, że zrozumienie jest w ogóle możliwe, choć być może nie dla każdego.

Założę się, że dla większości nie jest możliwe.

Chciałabym wierzyć, że się mylę, ale za dobrze znam problem (nie tylko z własnego domu).