Peppermill: Lady, a co się stało, że chciałaś odejść? Co było dla ciebie tą granicą, po której powiedziałaś sobie dość?
--

Psychiczne znęcanie się było nie do zniesienia... nie da się tego opisać tutaj w kilku zdaniach... wiele lat się poświęcałam i ciągle wierzyłam, że uda mi się postawić ten związek na nogi i będziemy znowu rodziną... Słowa, gesty, zachowanie, styl bycia, styl życia... miałam dość... Wpadałam co chwilę w złe nastroje, nie miałam ochoty na nic... nic mi się nie chciało, nie potrafiłam poświęcić dzieciom uwagi ze spokojem i cierpliwością. Uśmiechałam się przez łzy... wszystko co robiłam było wymuszone... Najmniejsze szczegóły, słowa wyprowadzały mnie z równowagi... moje nastroje były tak zmienne, że aż mi zaczynały przeszkadzać.
Powiedziałam sobie dość... mam tyle lat ile mam i może uda mi się jeszcze ułożyć życie... Postawiłam sobie cel z początkiem roku, że jak się nic nie zmieni w moim mężu to odejdę. Dniami, tygodniami i miesiącami przyzwyczajałam się do tej myśli... psychicznie zbierałam siły i z każdym dniem byłam coraz bardziej pewna swojej decyzji.... Ciągle jednak słyszałam, że nie dam sobie rady, że dzieci powinny mieć ojca, że i tak wrócę, że to Ja mam problemy nie on, że powinnam się leczyć... te słowa mnie dodatkowo budowały w przekonaniu o odejściu.
Koniec roku był coraz bliżej, pismo rozwodowe miałam przygotowane... i wtedy w październiku stało się co się stało...
Dwa lata już upłynęły od tamtej chwili :)

tu jest wątek o DDA...

osobiście nie uważam się za Tchorza dlatego że odeszłam. potrafiłam wybaczyc wiele nawet te że podnosił na mnie reke jak byłam w ciazy dla mnie momentem krytycznym było to jak podniosl reke na dzieci. nie darowałabym sobie gdybym została z nim i patrzyła na to jak krzywdzi dzieci które nie są niczemu winne.
każda sytuacja jest inna ale jeśli ktoś nie zauważa problemu tylko brnie w nałóg nie patrząc na konsekwencje i nie potrafi zmienić się mimo wstrząsu to nie ma sensu ratowanie związku.
odeszłam od męża i nic się nie zmieniło w dalszym ciągu zastrasza mnie, grozi ale dzieci dla niego nie istnieją nie interesuje się nimi, najwazniejsze jest to żeby on mial za co pic. jego zachowanie utwierdza mnie w tym że dobrze zrobiłam. dzieci są bezpieczne a to dla mnie Najwazniejsze...

Ja odeszłam od kata, mój synek miał 5 miesięcy a ja ważyłam 43 kg tym co robił doprowadził mnie do anoreksji, depresji i napadów lękowych. Po tym związku dochodziłam do siebie bardzo długo. Czy da sie zmienić alkoholika nie. Czy da sie uchronić dziecko tak czy da sie wyjść na prostą tak!

A czy wiedziałyście przed zawarciem małżeństwa, że Wasz przyszły mąż ma problem alkoholowy?

90 % alkoholicy ukrywają to skrzętnie.I dowiadujesz się o tym będąc już w malzeństwie akbo będąc w ciąży.

Czasem po prostu kocha się tak mocno że nie zauważa się problemu albo Ma się nadzieję że miłość pomoże to przezwyciężyć. może głupie myslenie ale ja miałam taka nadzieję że uda mi się go zmienić. pomoc mu. ale było tylko gorzej.
zrobiłam wszystko co mogłam dla ratowania naszego małżeństwa ale starać muszą się dwie strony

Jaca – przerażasz mnie swoimi słowami… chetnie pokazałabym Ci zdjęcia mojego byłego męża, które zrobiłam na wypadek gdyby pachnący czyściutki i bosko przystojny sprawiał problemy na Sali rozwodowej, twierdząc że on zdecydowanie alkoholikiem nie jest a ja jestem wariatką.. zdjęcia na których leży urzygany po pas, albo te na których zwieracze mu puściły.. najmniej hardkorowe są te jak leży wśród butelek… na kilku zdjęciach pojawia się kot.. w miejsce kota wstaw sobie dziecko.. i podaj mi receptę jak uczyć takiego człowieka być szczęśliwym i uszczęśliwiać mnie.. dodam, że mój alkoholik nie był menelem spod budki z piwem, ale naprawdę inteligentnym człowiekiem..
I nie mów mi że odchodząc wykazałam się tchórzostwem.. nie po piekle które przeszłam.. po morzu łez które wylałam, po depresji i myślach samobójczych.. nie mów mi tak, bo po prostu mnie obrażasz i deprecjonujesz wszystko co osiągnęłam. To że miałam siłę, mimo miłości do partnera, ocalić siebie. Bo rozpatruję to jako ocalenie siebie. Pochwalę się, bo mam czym. W ciągu 2 lat wywalczyłam sobie 50% podwyżki w pracy, Sama spłaciłam samochód który kupiliśmy jako małżeństwo, wyremontowałam mieszkanie, kupiłam motor.. to tylko materialne oznaki tego że żyję. Niematerialne? To że się uśmiecham, że nie warczę na ludzi, że nie zanoszę się płaczę przy kompie w pracy… że czekam na weekend z utęsknieniem a nie ze zgrozą… po 6 latach koszmaru stanęłam na nogi i żyję, nie wegetuję, nie marnieję.
I żeby było jasne.. podejrzewałam że przyszły mąż ma problemy z alkoholem, ale postępowałam zgodnie z Twoimi zaleceniami.. kochałam i chciałam walczyć, bo wydawało mi się że miłość góry przenosi i pozwali pokonać kadzą trudność. Życie nieco zweryfikowało nieco moje zapatrywania. I nie mów mi proszę że jestem słabą kobietą, bo podejrzewam, że jestem jedną z tych silniejszych. Samodzielnie poradziłam sobie z anoreksją, bulimią 10 lat temu, współuzależnieniem niedawno i porozwodową depresją.

Wg mnie właśnie te schematy , współuzależnienie odgrywają tu główną rolę. U mnie w domu się nie piło. Miałam potężny kręgosłup wchodząc w dorosłe życie. Dobrych kochających rodziców bez nałogów.
Mój mąż pochodził z zupełnie innego domu. Teściu pił od zawsze praktycznie. Pochodził z rodziny w której pito, teściowa tak samo. Jej tata pił, jej dziadek, bracia... wszyscy dookoła. Dla niej jedno piwo dziennie to nie był alkoholizm . Godziła się na to. Przyjmowała wszystko no bo nie jest źle przecież... mąż pracuje, pieniążki do domu przynosi, a że w weekendy ledwo się na nogach trzyma. Przecież mogłoby być gorzej. ...Los się tak ułożył, że na rok czasu zamieszkaliśmy z teściami. Dla mnie to był szok. A wręcz niedopuszczalne było gdy teściu będąc pijany wyciągał ręce do Tymka, żeby go przytulić, a nie uderzyć oczywiście.. Teściu był łagodny po alkoholu. Ale jego dzieci nie miały nigdy miłości. I Mąż jak i jego siostra mają zachwiane poczucie wartości, kłopoty z emocjami . Siostra Marcina wyszła za alkoholika, no ale przecież w tygodniu pije tylko dwa trzy piwka dziennie... albo nie upił się tak mocno jak zawsze. We mnie rodzi się bunt na to. Pamietam jak którejś soboty teściu ledwo trzymając się na nogach podszedł do Tymka i chciał mi go wyrwać z rąk, no bo kocha wnuka. W jednej chwili podjęłam decyzję. Spakowałam nas i uciekłam z dzieckiem i mężem do mojej mamy. Następnego dnia rano, zadzwoniłam do teścia i powiedziałam mu, że czekam na niego bo chce z nim porozmawiać, ale jeżeli wyczuję alkohol to nie chcę go widzieć . Przyszedł. Powiedziałam mu jedno zdanie, jeżeli czegoś ze sobą nie zrobi, jeżeli nie przestanie pić to ostatni raz widzi swojego syna i wnuka. Prosił, płakał.... ale ja nie ustępowałam. Powiedziałam, że wrócimy, ale w momencie gdy da nam obietnicę i jej dotrzyma.. Obiecał. Od tamtej pory minęły 4 lata! teściu nie pije.
Pisze o tym, bo chcę pokazać, że inaczej się patrzy gdy się w tym tkwi. Ja nigdy nie doświadczyłam życia z alkoholikiem, ani nawet z alkoholem w tle. We mnie nie ma na to przyzwolenia, nie ma na to zgody. Teściowa i jej dzieci zawsze w tym tkwiły i dla nich ten alkoholizm jest codziennością, czymś z czym im łatwo nie jest , ale na co się godzą. Od kiedy znam teściową, rozumiem czym jest współuzależnienie. Wiem, że czasem się po prostu nie udaje zmienić swojego życia. Nie daje się komuś czasem wytłumaczyć, że tak na prawdę od nas wiele zależy. U teścia który pił 40 lat wystarczył jeden porządny impuls. Walczcie Dziewczyny o swoje życie, bo każda z was zasługuje na ogrom miłości i szczęścia. Proście o pomoc...

Niezalogowana0: Mam nadzieję tylko, że mój brat nie będzie taki jak ojciec...

Trzymam kciuki

Agnieszka25: Mąż jak i jego siostra mają zachwiane poczucie wartości, kłopoty z emocjami

To akurat występuje nie tylko w domach alkoholowych.

jaca_randa: Nie oceniam Cię, nie twierdzę, że jesteś tchórzliwa

Nie, mnie nie oceniasz. ale negatywnie oceniasz drogę którą obrałam i którą obierają inne kobiety, gloryfikując zachowanie na drugim biegunie. masz do tego prawo. problem w tym, że jest tu pełno, jak się okazało kobiet współuzależnionych, a Ty, mam wrażenie, mieszasz im w głowach. nie boję się tego napisać, bo skoro namieszałaś mnie na tyle, że od wczoarj zasatanawiałam się co Ci napisać, to co dopiero słabszym jednostkom?

The_Fragile: wylewamy alkohol, ja zrezygnuję z pracy i będę przy Tobie czuwać 24h na dobę, żebyś nie wypił ani kropli,będę za Tobą chodzić nawet do łazienki

to jest akurat klasyczny przejaw współuzależnienia. kontrola swojego alkoholkia :)

Jaca to ma wspolnego, ze przyzwolenie=brak problemu.
Jak kobieta tkwiaca w toksycznym zwiazku ma sobie zdawac sprawe z problemu, skoro NIKT nie widzi słonia na środku pokoju?

Jaca próbujesz podważyc prace wielu terapeutów, psychiatrów, psychologów?

Agnieszka25: z całą pewnością częściej w domach, w których potrzeby dzieci nie są zaspokojone.

Takich domów jest bardzo dużo, niestety.

bosca: to jest akurat klasyczny przejaw współuzależnienia. kontrola swojego alkoholkia :)

racja, racja, ale jak inaczej według Jacy ma wyglądać walka z nałogiem?

Jaca, ja nawet rozumiem, co ty masz na myśli i co próbujesz nam przekazać. Niestety z twoich wypowiedzi przebija tak niesamowita naiwność i nieznajomość problemu, że aż ciężko to się czyta. W większości to są po prostu puste słowa, porady, które pięknie brzmią, ale nie dają się w żaden sposób wykorzystać w prawdziwym życiu.

Czy można zmienić alkoholika? Można. Pod warunkiem, że ten alkoholik jest kochaną osobą, bliską, najbliższą na świecie. Jeśli naprawdę się kogoś kocha i jeśli na nim zależy, to się za to weźmie.

Nie można zmienić alkoholika. Nie można zmienić nikogo. Człowiek nie ma takiej władzy, żeby siłą woli, miłością czy czymkolwiek innym zmienić drugiego człowieka. Ten drugi człowiek może się zmienić sam, przy naszym wsparciu, pomocy itd. ale jest jeden warunek- sam musi tego chcieć.

Nie potępiam tych, którym się nie udało i odeszły zostawiając swoich partnerów. Trudno, nie każdy ma to szczęście, nie każdy ma tyle siły, miłości i odwagi, żeby zmieniać.

Jakie pięknie są te słowa o odwadze, sile i miłości. I jak pusto brzmią w odniesieniu do problemu alkoholizmu...

Nie da się walczyć z nałogiem występującym u drugiej osoby... to walka z wiatrakami :(

Jaca, a może powiedz, jak praktycznie (nie w teorii) miałoby wyglądać codziennie życie z alkoholikiem? Jak walczyć z jego nałogiem? Jak zmieniać człowieka? Nie powiem, może faktycznie masz jakąś złotą radę - ale nie rzucaj proszę frazesami, tylko podaj konkrety. Mąż przychodzi do domu, nawalony, próbuje Cię uderzyć, a Ty co robisz (oprócz wzywania sąsiadów, bo to jest niestety nierealne)? Mąż próbuje Cię za włosy zaciągnąć do łóżka i zgwałcić (bo to chyba nie seks, skoro krzyczysz, że nie chcesz?). Co wtedy robisz? Mąż pije od rana, Ty wychodzisz do pracy i już widzisz opróżnioną butelkę. Wiesz, że za kilka godzin wsiądzie w samochód. Co w takim przypadku? Dzieci widzą tatusia przewracającego sie i bełkoczącego. Jak reagujesz i co im mówisz?

Swoją drogą ostatnio była świetna społeczna reklama dotycząca picia przy dzieciach:

jaca_randa: Weź się puknij, dziewczyno i czytaj ze zrozumieniem

Wyłącz agresor Jaca i Ty przeczytaj to co napisałam ze zrozumieniem.

Frag - ale ja to pisałam kilka stron wcześniej. nie dostałam odpowiedzi oprócz wymijajającej że kochając można dotrzeć do każdego alkoholka, bo jak się go zna i kocha to się znajdzie drogę :)

Jaca, ale zrozum ze jeden pijak bedzie chcial sie leczyc, nie jest agresywny itd, a drugi nie widzi problemu, ze pije, robi burdy, krzywdzi dzieci.. A o leczeniu nie chce slyszec, bo przeciez on nie ma problemu..

Bosca, czyli mam nie czekać na złote rady?

Wam kobiety, które nie zderzyłyście się nigdy problemem alkoholu trudno będzie zrozumieć te, które w tym żyły na co dzień... trudno będzie zrozumieć dlaczego nie odchodzą i tkwią :( Też tego nie rozumiałam nigdy do momentu aż sama doświadczyłam tego problemu... Mój problem i tak nie był aż tak wielki ale był i dlatego choć troszkę staram się zrozumieć kobiety, które nie potrafią odejść :( którym ciężko postawić ten pierwszy krok.

Niestety nigdy nie zrozumie tego, że ALKOHOLIZM to CHOROBA - nie dociera to do mnie w dalszym ciągu :( Nie potrafi mnie o tym przekonać nawet psycholog :( DLA MNIE TO GŁUPOTA NA WŁASNE ŻYCZENIE!

Kobieta kobiecie... Brak mi slow.