A ja czuję się jakoś dziwnie winna, gdy Ania mówi do męża, że go nie lubi, nie chce z nim być i wypycha go z łóżka. Jak widać, niepotrzebnie.

My piszesz jakiś czas słyszeliśmy od Ameli że ona nas nie kocha, ona kocha tylko dziadka :)

Justyna, dziewczyny już się rozpisały, ja tylko dodam od siebie w kwestii rodzeństwa - zgadzam się z przedmówczynią (nie sprawdzę nicka, bo z komórki piszę), że przed pojawieniem się nowego członka rodziny tul, przytulaj na maksa, zalej miłością, po urodzeniu malucha jak najwięcej uwagi poświęcaj starszakowi, póki maluszek śpi, to Ci się opłaci. Tak mi się wydaje, że "zalany" miłością mały człowiek nie postrzega wtedy rodzeństwa jako zagrożenia. Przynajmniej u nas to faktycznie podziałało.

Oj, wyznania Ani o braku miłości i ja słyszę. Mi bardziej chodzi o to, że mam teraz w związku z ciążą pewne ograniczenia czysto fizyczne, ponadto czekają mnie min. 2 dni rozłąki z Anią na czas porodu i czułabym się bardziej komfortowo, gdybym widziała, że jej relacje z tatą są równie dobre, jak ze mną. Jest mi jej żal, bo ma tyle emocji w związku z przedszkolem, a tu niedługo dojdą kolejne. Forumowy wątek o pojawieniu się rodzeństwa już dawno przerobiłam od deski do deski, więc teoretycznie wiem, jak postępować. A tak z przymrużeniem oka powiem, że ja w usta całuję tylko męża, Ani nigdy. Co więcej, drażni mnie, gdy teściowa ją w usta całuje - jest mnóstwo innych bardziej higienicznych miejsc.
Na koniec dodam, że dzisiaj Ania znów obudziła się ze słowami, że nie chce do przedszkola, ale mąż bez problemu ją odprowadził - wczoraj musiał ją odrywać od siebie płaczącą. Mam nadzieję, że po weekendzie nie wróci "stare".

Dziewczyny potrzebuje rady, pomocy hmm może wsparcia. Nie wiem już co mam robić... mój Filip od września poszedł do przedszkola, początki byly trudne,buntował się trochę ale koniec końców chodzi z miła chęcią, nie może się doczekać kolejnego dnia.... tylko że problem jest z tym że on strasznie bije dzieci w przedszkolu i Panie mówią że nic na niego nie działa.... już nie wiem co mam robić... dodam że w domu też zaczął nad bić.. :(

U nas było bicie jak Miki słabo jeszcze mówił, odkąd umie się komunikować werbalnie zdecydowanie zmalały zachowania agresywne

Teo, jakby moje dziecko sie az tak wystraszyło, to chyba zapytałabym najpierw w przedszkolu jak to będzie wyglądało z ta rezygnacją. Co się będzie działo z dzieckiem... Potem pogadałabym z Ninką czy ona chce chodzić na religię, czy nie i bym wytłumaczyła co się z nią wówczas będzie działo: że pójdzie do innej grupy, albo będzie siedziała w innym miejscu, etc... Może ona sama podpowie jaka jest jej wola.

Takie migrowanie dla niej chyba nie jest przyjemne, bo ostatnio wspominała że szli na chwilę do maluchów żeby zobaczyć jak ćwiczą pasowanie i że ona nie chciała tam być. Ninka dość raczej nieśmiała jest, niż śmiała.
Dziś powiedziałam pani, że mąż chce ją wypisać i ona mi otwarcie powiedziała że będzie jedyna w grupie i że będzie najprawdopodobniej musiała te 30 minut przesiedzieć w tej samej sali i się bawić. Więc jaki sens skoro i tak wszystko słyszeć będzie ?
Dla mnie żaden. Poza tym odsuwanie jej od grupy na oczach grupy to trochę jednak ryzyko, że będą ją palcami wytykać czy tam coś.
Problem polega na tym, że religię mają we wtorki i czwartki od 10 do 10:30 więc w środku dnia. Gdyby to było na końcu to bym ją wcześniej zabierała po prostu. Tak robiłam w starym przedszkolu bo Nina generalnie boi się księży, nazywa ich czarnymi rycerzami etc
W tamtym roku zaczęła chodzić bo mieli z katechetka i luz. Teraz Nina mówi, że ksiądz fajny, młody, że mówią do niego Paweł, ale że właśnie tymi diabłami straszył.
Nie wiem też ile w tym było straszenia, a ile normalnej opowieści a ona wydygała bo po ojcu panikara

Frances: Trzeba albo ksiedza doedukowac, albo zmienic.

Tylko kto to ma zrobić? Księża nie podlegają ze swoimi programami pod dyrekcję szkoły czy przedszkola, tylko pod kurię. Nic się z nimi zrobić niestety nie da. Jestem świadkiem od wielu lat tego, jak wyglądają lekcje religii u nas w szkole. Przez 10 lat mojej pracy zawodowej był jeden ksiądz, który potrafił z młodzieżą rozmawiać, reszta wrzeszczy, wyzywa, daje się prowokować, nie potrafi utrzymać dyscypliny na lekcji. Przez jakiś czas miałam lekcje indywidualne w takiej kanciapie koło sali, gdzie odbywała się religia. Bywało, że nie słyszałam siedzącej przy tym samym stoliku co ja uczennicy.

I właśnie dlatego uważam, że religia powinna wrócić do kościołów. I pewnie byłoby to z korzyścią dla wszystkich. Chodziłyby tylko te dzieci, których rodzice naprawdę się angażują w te sprawy, a nie jak w szkole - "co ludzie powiedzą". Owczy pęd. I zero kontroli nad prowadzącymi ten "przedmiot". W szkole już na pierwszym zebraniu rodzice, których dzieci na religię chodzą, zgłaszali pretensje co do stylu prowadzenia zajęć przez katechetę - ponoć dzieci przerażone przychodzą do domu. A w poniedziałek w przedszkolu byłam świadkiem rozmowy między matką jednego z dzieci i panią - dziecko nie śpi po nocach i płacze, bo pani katechetka opowiedziała na lekcji, że jak ktoś jest nieochrzczony, to może zachorować, a nawet umrzeć. Po prostu jakiś koszmar...

_hydro_: Chodziłyby tylko te dzieci, których rodzice naprawdę się angażują w te sprawy, a nie jak w szkole - "co ludzie powiedzą". Owczy pęd.

Hydro, tak, tak, tak.

Nasz Krasnal nie uczestniczy w religii przedszkolnej, ale chodzi do szkółki niedzielnej. Chodzi, bo chcemy, chodzi, bo jest naprawdę fajnie prowadzona, nie straszą tam dzieci. Jakby mi powiedział, że się boi to byłby to dla mnie pierwszy krok, żeby go stamtąd zabrać - religia nie jest tego warta.

Madzinka, teoretycznie nic nie można, ale uwagę zwrócić a nawet opierdolić to można zawsze. nie ma nic gorszego niż brak reakcji...

Hydro, to w takim razie my mamy sporo szczęścia. Bianka chodzi na religię bo chce, bo jej się podoba, bo nie chce być w tym czasie jako jedyna z klasy na świetlicy. dla mnie ok, jej decyzja i na ja szanuję, ale też nie zgłasza tego typu rzeczy. zajęcia ma z katechetką.
ale jeśli zmieni jej się na np księdza albo inną nawiedzoną osobę i zacznie słuchać takich nie stworzonych rzeczy to mnie popamiętają na kilka pokoleń

Elfika, moje dzieci na religię nie chodzą w ogóle z tej prostej przyczyny, że nie jesteśmy wierzący. W przedszkolu na początku był problem, bo dzieci nie uczestniczące w zajęciach... czekały na korytarzu :/ Po interwencji zaczęli je zaprowadzać do równoległej grupy (co akurat Hani się bardzo podobało, bo poznała nowe dzieci, z niektórymi chodzi teraz do klasy). W szkole zdecydowanie lepiej, tzn. religia w planie lekcji jest na ostatnich godzinach właśnie ze względu na troje dzieci, które nie chodzą.

[/quote]

Asiunia892: Dziewczyny potrzebuje rady, pomocy hmm może wsparcia. Nie wiem już co mam robić... mój Filip od września poszedł do przedszkola, początki byly trudne,buntował się trochę ale koniec końców chodzi z miła chęcią, nie może się doczekać kolejnego dnia.... tylko że problem jest z tym że on strasznie bije dzieci w przedszkolu i Panie mówią że nic na niego nie działa.... już nie wiem co mam robić... dodam że w domu też zaczął nad bić.. :(

U mnie to samo.
Kalina najgorsza w grupie niby. Tylko co ja mam zrobić jak wiele zachowań o których mi przedszkolanki mówią to ja u niej w domu nie widziałam nigdy. Przecież nie wytłumaczę 3latkowi w domu kilka godzin po fakcie że " rano popchnelaś koleżankę w przedszkolu..tak nie wolno itd..." powie mi tylko " tak mamusiu" Przecież te kobiety po to tam są żeby reagowały wtedy kiedy coś takiego się dzieje, wytłumaczyły czy nawet dały karę. Ja mogę w domu mówisz ale na litość boską to jest trzylatka.

Nie no, ja mysle ze Panie tez tlumacza, ale w domu trzeba "przypominac".

Sony85: Kalina najgorsza w grupie niby.

???

Mam nadzieję, że panie takich słów nie użyły....

Sony, może chodzi o taka rozmowę "Kalina, panie w przedszkolu mówiły, że biłaś Jasia, Krzysia i Gosię. Nie wolno bić dzieci, bo to boli"... Co do zakrywania uszu, to może na pewne dźwięki jest nadwrażliwa??? Może ta muzyka jej nie odpowiada? W domu muzyke słucha się "po nic"... Słucha się, tańczy, a w przedszkolu po coś. Bo się uczą piosenki, bo trzeba opowiedzieć o czym jest utwór, bo trzeba tekst odtworzyć ruchem i gestem, etc... Może ona dlatego niechętnie słucha, bo wie, że czegoś się będzie wymagać???

Kalina jest w sumie jeszcze bardzo mała, to i pewne sprawy mogą ja przerastać i reaguje na nie tak jak umie...

panie widze sobie znalazly kozla ofiarnego, a ty masz wziac dziecko do domu, naprawic, i takie naprawione do przedszkola oddac czy jak?
po co cie inforumja o tym? jakies srodki zaradcze? jakies propozycje rozwiazania proboemu?
bo ja w przedszkolu nr 1 mialam podobne akcje. zmienilam przedszkole i nieee, rozowo nadal nie jest, bo moje dziecko daje popalic, ale przynajmniej jest dialog z rodzicem, szukanie rozwiazan, pomysly. a nie rozkladanie rak i skarzenie matce na dziecko.
Sony, niestety najczesciej jest tak, ze dziecko w jednym miejscu jest takie, a w drugim miejscu takie. moje w przedszkolu koszmarne, w domu fajne, a teraz na dodwort jest - w przedszkolu ok, a w domu troll. juz nie wiem co lepsze, ehhh

przenies do starszakow i zobacz czy nastapi poprawa. jak nie nastapi zmien przedszkole.

Treść doklejona: 27.10.16 11:38
ja bym sie umowila na rozmowe z dyrektorka i wychowawczynia. na raz, osobno, bez dzieci. na dluzsza rozmowe. ustalcie cos razem.

dzasti, dopoki jest tak u was z kim rozmawiac to rozmaiwaj i szukajcie rozwiazania problemu.
ewentualnie mozesz sprobowac jeszcze psychologa. ja nie jestem do psychologw przekonana, niestety, ale my bylismy. mimo, ze uwazam to za strate czasu i pieniedzy to bym sobie nie wybaczyla, jakbym cos zaniedbala.
i wiem doskonale jak cie to gryzie, bo ja zawsze strasznie sie tym gryze. jak chyba wszystkim.

Co do "niegrzeczności", to ja mam z tym wieeeelkie doświadczenie. Moja Wika zawsze była "tą niegrzeczną", bo w wieku 3 lat dwa razy utopiła całą rolkę papieru toaletowego w WC, bo za namową mniej odważnej, ale bardziej sprytnej koleżanki napluła do dzbanka z kompotem, bo nie słuchała pań, bo zaczepiała i biła dzieci bo nie chciała tańczyć na tańcach i tak dalej. Mówiłam jej, że jak będzie czuła że narasta w niej złość, to żeby poszła do pani i jej o tym powiedziała, ale że nie wolno jej krzywdzić dzieci. To tak raz zrobiła. Potem pani mi skarżyła na nią, że mówi jej, że jest zła. Kiedyś w złości rzucała zabawkami (pluszakami) - ja ją pochwaliłam, że nikt nie ucierpiał, że umiała tak skierować złość, żeby było miękko i nikogo nie naruszało - a pani ją zganiła, że robi bałagan. No i tak dalej - brak jednomyślności. Szczytem było to, jak przygotowali się do hospitacji. Pani dzień wcześniej błagała mnie, żebym wpłynęła na Wikę, żeby była grzeczna. Rozmawiałam z nią, obiecałam nawet nagrodę. Przez pół godziny była idealnie grzeczna, ale to napięcie ją przerosło - rozwaliła całe zajęcia. Zaczęła chodzić, zrzucać rzeczy z półek, nie mogli prowadzić zajęć. Po prostu było w niej zbyt dużo spięcia. Bo tak bardzo chciała wypaść dobrze, że ją to zgubiło.
Wytrzymaliśmy w tym przedszkolu 3 lata. Pod koniec tak już dawała do wiwatu, że dyrekcja zgłosiła sprawę do sądu (!!!), jakoby my, rodzice stosujemy bierność pedagogiczną. Co było wierutną bzdurą. Przedszkolna pani psycholog twierdziła, że to wina pań, że sobie z nią nie radzą. Dziecko jest śmiałe, niezahukane, że nie ma podstaw, żeby sądzić, że w domu dzieje się jej jakaś krzywda. Byliśmy w Poradni - stwierdzili - nic. Skierowali na dalsze badania do neurologa i psychiatry. No i tu się zaczęło. Ponieważ Młoda miała incydent utraty świadomości w wieku 1 roczku, to jest pod stałą opieką neurologa. Mamy regularnie robione EEG. Neurolożka nie uważa, że trzeba jej podawać jakiekolwiek leki. A psychiatra doszła do wniosku, że skoro te zapisy EEG nie były takie idealne, to powinniśmy jej dawać małe dawki leków przeciwpadaczkowych. Uznałam, że nie będę rozwiązywać sporu, kto ma rację i poszłam do kolejnego specjalisty, tym razem od biofeedbacku. Okazało się, że Młoda ewidentnie ma fale theta i delta powyżej norm i to jest przyczyna jej wszystkich zachowań i problemów. A skoro panie wymagają od niej czegoś, czego nie potrafi (na przykład siedzieć cicho na tyłku przez pół godziny), to rośnie w niej napięcie i potem wybucha przypadkowo... a jeśli ktoś jest pod ręką, to trafia na niego. W dodatku Młoda jest szalenie ciekawa świata, więc robi sobie eksperymenty... jak z tym papierem toaletowym na przykład.

No i teraz chodzimy od sierpnia na treningi biofeedbacku, Przedszkole zmieniliśmy na prywatne. Teraz panie z nią rozmawiają. Zdarzają się problemy - wczoraj na przykład zdjęła z głowy czapkę jej ukochanemu koledze i podeptała ją. No to dali nam ją do wyprania. Sama prała. Raz jakiemuś chłopcu wrzuciła spodnie do WC. Też prała. Zawsze jest ten element zadośćuczynienia. Dodatkowo do tych wypranych ubranek chowamy jakiegoś łakocia. Tak na przeprosiny. Najważniejsze dla mnie jest to, że nie bije dzieci. Czasem się z nimi kłóci. Ale przeprasza później.
Teraz myślimy dodatkowo o psychoterapii, bo pani psycholog z tego przedszkola uważa, że Młoda ma strasznie zaniżoną samoocenę. Najprawdopodobniej w wyniku stłamszenia i zaszufladkowania jako "ta zła" w tamtym przedszkolu. Ale terminy są straszne. Póki co, ja widzę, że po biofeedbacku się nieco wyciszyła. Może nie jest najspokojniejszym dzieckiem, ale potrafi się szybciej opanować, kiedy ją coś zezłości.
Aha, sprawę w sądzie oczywiście wygraliśmy.

Ewasmerf: jaca, a ile ma?

We wrześniu skończyła 6.

ja tez w szoku. musze przetrawic zanim cos napisze

Wiecie ile dziecko musi mieć lat żeby skierowali na ten biofeedback?

Drogie Mamy Przedszkolaków

Chciałabym Was dopytać, czy któreś z Waszych dzieci również odmawiało jedzenia w przedszkolu ? Zacznę od tego, że Bąbel od poprzedniego tygodnia zaczął chodzić do przedszkola. Byliśmy przygotowani na długą i trudną adaptację, gdyż Synek do tej pory praktycznie 90% czasu spędzał ze mną w domu. Tydzień temu w poniedziałek spotkało nas przeogromne zaskoczenie - otóż Bąbel z zachwytem bawił się w przedszkolu nie zwracając kompletnie uwagi na Tatę, który mu towarzyszył pierwszego dnia, do tego stopnia, że we wtorek Bąbel został w przedszkolu bez żadnych obiekcji. Od godziny 9.00 do 13.00 ani razu nie wspomniał o rodzicach I tak kolejne dni. Jedyny problem to jedzenie. Pierwszego dnia wszedł na przedszkolną stołówkę, usiadł do stoliczka i to by było na tyle. Nie było mowy, żeby coś tknął. Owszem, jest niejadkiem i w domu też kręci nosem przy jedzeniu. Natomiast w przedszkolu od drugiego dnia szerokim łukiem omija stołówkę Nie chce tam nawet wejść, za każdym razem tłumacząc, że "teraz chce się bawić". Panie oczywiście pozwalają mu na to i któraś zabiera go do zabawy. Proponują mu kilka razy opcję pójścia na obiadek, ale Bąbel skutecznie odmawia. Na razie jesteśmy umówieni, że nie będą naciskać, bo nie chcemy, żeby Bąbel się zraził, ale co dalej ????
Wychodzi z domu po śniadanku, około 8.30. Odbieramy go najpóźniej o 13.30 - 14.00. Wiadomo, że jeśli nie zje nic w tym czasie to nie problem, bo zgłodnieje i zje w domu. Tylko nie wiem czy to jest rozwiązanie ... Macie jakieś doświadczenie w tej materii ?
Pozdrawiam !!!