Else: Natomiast nie twierdzę, że któraś z nas jest "lepsza"/ "gorsza" ...

Każda z nas wychowuje swoje dzieci najlepiej jak potrafi...

Oooo, Else, podpisuje sie rekami i nogami. Nie oceniajmy sie wzajemnie, kazda z nas ma inny swiatopoglad wynikajacy z dotychczasowych doswiadczen a takze pewnie ze sposobu wychowania. (ja bylam wychowana przez dluzszy czas przez moja babcie, raczej tradycyjnie z nakazami i zakazami, ale tez bardzo duza doza samodzielnosci w tych ramach, w dzisiejszych czasach byloby to nazwane "maly dorosly" i chyba wyszlam na ludzi, wiec nie widze potrzeby eksperymentowania i ide podobna sciezka. No tyle ze to nie babcia moje dzieci wychowuje, tylko ja sama. ;)

Ja wylaczam sie juz z dyskusji, bo juz idzie w kierunku "moj sposob wychowania jest jedyna wlasciwa opcja" a na to mam alergie. To juz prawie jak rozmowa o polityce i religii.

Pozdrawiam i zycze wam wzajemnego szacunku do roznych pogladow i opinii!

Asertywność zdaje się nie polega na tym, żeby "mieć w nosie inne okoliczności", prawda?

Prawda, ale jak sama widziałaś na skórze taty swojej córci, że była asertywna i początkowo nie wzięła pod uwagę jego uczuć... Był impuls, ujawnienie swojego braku zadowolenia (asertywnie powiedziała, że prezent nie był trafiony). I nie mamy pewności, że gdyby te urodzinki miała własnie w ten "sądny" dzień, w innym miejscu, z innymi osobami... czy by ten sam impuls nie zadziałał (pomimo innej sytuacji)...

Zamiast cieszyć się z małego sukcesu mojej córki

Ale czy ja gdzies napisałam, że nie należy się cieszyć????

powinnam wg takiego sposobu rozumowania jeszcze ją poprawić, żeby było "doskonale" zamiast "wystarczająco dobrze,

tego też nie napisałam... Ja wielokrotnie pisałam. Nikogo nie uczę jak ma wychowywać dzieci. Niczyich metod nie podważam... Ja po prostu pytam.... Pytam o różne sytuacje.... Ale nigdzie nie napisałam "Hydro, ale Ty źle dzieci wychowujesz"...

Ja tylko pytam "co, jak i dlaczego"... Nie oceniam...

No ale mnie właśnie interesuje, jaki jest cel poprawiania reakcji dziecka i czy przypadkiem nie jest tak, że może to przynieść skutki odwrotne do zamierzonych? Zniechęcenie? "Tak bardzo się starałam, a mama i tak jest niezadowolona, widocznie się nie nadaję"?

Else: Ja tylko pytam "co, jak i dlaczego"... Nie oceniam...

Twoje pytania nie są poszukiwaniem odpowiedzi, tylko podważaniem wszystkiego, widać, że chcesz wykazać, że uogólniając mylimy się.

Else: Np. co gdyby córka taty nie przeprosiła... Co gdyby w grę weszły nie dorosłe osoby, a inne dzieci (kolega, rodzeństwo)... Bo własnie biorę pod uwagę, że dziecko dopiero się uczy....

Czy dziecko ma się uczyć tylko i wyłącznie na bazie doświadczeń dorosłych (w domyśle - mądrzejszych i bardziej doświadczonych), czy też na podstawie własnych doświadczeń? I co jest skuteczniejszą nauką? Czy jedno stłuczone kolano nie jest lepszą przestrogą przed nieostrożnym skakaniem z murka od 100 teoretycznych przestróg od mamy?

Twoje pytania nie są poszukiwaniem odpowiedzi, tylko podważaniem wszystkiego, widać, że chcesz wykazać, że uogólniając mylimy się.

Zupełnie się z tym nie zgadzam...

ja nie zadaję pytań na które brak jest odpowiedzi... czyli ich poszukuję...

I to własnie ja często odbieram, że Ty (bo Hydro nie) chcesz pokazać, że się mylę...

Ale my tu nie jesteśmy od tego by siebie nawzajem oceniać co do skuteczności metod wychowawczych... Nie jesteśmy ekspertami od poszczególnych metod.
Żadna z nas nauczycielem danej metody być nie może, bo do tego trzeba by zdobyć kwalifikacje :P...

Else: Ale gdzie ja napisałam, że mają być idealne????

Pośrednio tutaj:

Else: I nie mamy pewności, że gdyby te urodzinki miała własnie w ten "sądny" dzień, w innym miejscu, z innymi osobami... czy by ten sam impuls nie zadziałał (pomimo innej sytuacji)...

Błagam Cię... Gdzie ja tu pisałam o idealności?????

A czy uważasz, że Twoje tłumaczenie, zapobieganie takiej sytuacji?

ani nie pisałam o zapobieganiu sytuacji...
Wielu sytuacji nie da się zapobiec..

A co złego się stało, że nie padły?

No i znowu się nie zrozumiałyśmy, bo ja nie napisałam, że było...
Tylko zadałam pytanie czy wg Ciebie i dlaczego złe byłoby poruszanie uczuć drugiej osoby (taty w tym przypadku)...

<span style="font-size:11px;color#333;">Treść doklejona: 06.11.15 11:38</span>

Zaczynam odczuwać tę dyskusję jako stratę czasu

ja niestety też...

Bo ja o jednym, a Wy drugim... Troszkę mam odczucia jakby było odwracania kota ogonem by nie odpowiedziec mi na konkretne pytania, a ja chyba już jaśniej zapytać nie potrafię...

Else: Tylko zadałam pytanie czy wg Ciebie i dlaczego złe byłoby poruszanie uczuć drugiej osoby (taty w tym przypadku)...

Ja odpowiem, co ją myślę, a właściwie zacytuję, bo odpowiedzi na tę konkretne pytania padły tu już że sto razy:

Winni: Ja jeszcze dodam, że dzieci najczęściej instynktownie chcą wybierać to co właściwe, ale gdy odbierany im wiarę w to, że to potrafią ( a dzieje się tak zawsze gdy rodzic musi mieć rację na każdym kroku i nieustannie pokazuje dziecku: zobacz, to jest dobre, a to złe, to białe a to czarne ), w pewnym momencie tracą tę umiejętność, a może bardziej: przestają wierzyć, że potrafią same oceniać moralnie wybory swoje i otoczenia, zamiast same oceniać i wybierać, które postępowanie jest właściwe, coraz częściej rozglądają się za kimś, kto im to powie. Jeśli to jest rodzic, to zazwyczaj nie najgorzej ( ale i tak tylko do wieku nastoletniego, potem poszukają gdzie indziej ), ale rodzic nie zawsze jest obok, więc może koleg? Pan w sklepie? Pani w autobusie? Sąsiadka? Robi się chaos, bo często wzorce są sprzeczne, a sobie i swojej zdolności oceny już dziecko nie wierzy, więc i często chaotycznie wybiera, raz jak rodzice powiedzieli, raz jak kolega pokazał. I potem rośnie z tego człowiek, który niby wie czego chce i potrafi wybierać, a w duszy wiecznie ogląda się na innych

Nie mam jeszcze sześciolatki w domu. Spróbuję tylko się wczuć w sytuację.
Podstawą relacji z dzieckiem jest... relacja z dzieckiem. To jest więź między mną a moim dzieckiem. Bez udziału osób trzecich. Moja relacja z dzieckiem, to nie relacja całej rodziny. Nie całego społeczeństwa. Nie innych dzieci i mamy. To jest coś, co dzieje się między naszą dwójką. To jest podstawowa podstawa. Ja chcę być w dyspozycji dziecka, kiedy ono mnie potrzebuje, wyłączam się na inne osoby w chwili, kiedy moje dziecko ma problem i prosi mnie o pomoc. Nie myślę o niczym ani o nikim innym wtedy, skupiam się na dziecku. Odrzucam nawet swoje myśli, swoje sądy, swoje przekonania, swoje doświadczenia, aby odkryć, co się dzieje w dziecku, z dzieckiem i pomóc mu to zrozumieć. Nie jest moją rolą pokazywanie mu otaczającego świata, innych ludzi, innych rozwiązań. Przynajmniej nie w chwili, kiedy prosi mnie o pomoc w uporządkowaniu swojego życia. Jeśli w innym momencie mnie poprosi o inne rzeczy, będę z nim inaczej. W chwili problemów z emocjami, ja, jako rodzic, jestem tylko ostoją, towarzyszem, nigdy przewodnikiem, nigdy nie dyktuję, jak ma rozwiązać swoje problemy w relacji z innymi osobami. I dlatego nie rozmawiam o innych ludziach z moim dzieckiem, kiedy ono potrzebuje siebie uporządkować.
Tyle wstępem.
Teraz ojciec. Cóż stoi na przeszkodzie, żeby on wziął swoją relację z dzieckiem w swoje ręce? Dlaczego ja mam tłumaczyć, co on czuje? Dlaczego nie może zrobić tego sam? Czemu nie mógłby wieczorem np podczas usypiania, pójść do córki i powiedzieć: słuchaj, było mi przykro, źle, co tam bądź, co czuł? Czemu JA mam tłumaczyć jego emocje? Dbając o moją relację z mężem, wysłuchałabym i jego, gdyby on też nie mógł sobie poradzić emocjonalnie ze sprawą. Po prostu poświęciłabym mu czas na zrozumienie i wysłuchanie.
A jeśli chodziłoby o inne dziecko z rodzeństwa? Wzięłabym ich oboje i nazwała i wysłuchała ich obu, dałabym im odczuć, że każde z osobna jest dla mnie ważne, a nie razem, jako rodzeństwo. Bo rodzeństwo to nie twór dwa czy trzy w jednym. Ale każde z osobna. Ale rozwiązanie sprawy zostawiłabym im samym. Tak jak zostawiłabym dziecku i ojcu. Nie obarczam siebie odpowiedzialnością za jakość relacji innych osób z moim dzieckiem - to oni muszą o nią zadbać lub odpuścić. I to moje dziecko musi zadbać we własnym zakresie o innych ludzi. A, mam nadzieję, to my dajemy jej przykład, jak to robić i co zrobić, żeby wyjśc poza schemat "ja".

<span style="font-size:11px;color#333;">Treść doklejona: 06.11.15 16:02</span>
Nooo... Bo mi głupio, że ja tu TAK,a Wy mi tylko ooo

Potrzebuje pomocy od Mam Chłopców

Mój Adi miał wrodzonego wodniaczka jądra lewego- monitorowaliśmy go i wchłonął sie przed 2 rokiem życia.

Od sierpnia tego roku co najmniej dwukrotnie zwiększyło sie Adiemu prawe jądro. Usg wykazało wodniaczka, , po konsultacji z chirurgiem który wcześniej monitorował Adiego, skierowanie do szpitala na zabieg.Twierdzi że w wieku już prawie 4 lat wodniaczek nie ma szans sie wchłonąć- zbyt ruchliwe dziecko. Choć twierdzi ze zabieg nie jest pilny to skierowanie mamy na 12 listopada- data ustalona ze mną- chce wszystko załatwić przed świętami.

Mam pytanie czy są mamy chłopców którzy mieli operowane wodniaczki??? Jak wygląda zabieg???


Mam mnówstwo wątpliwośći czy może jeszcze poczekać, czy są jakieś inne metody?

Na dodatek Młody zasmarkany i jestem w jeszcze większej rozterce- czy odwlekać???
Musiałabym dopiero w styczniu zgłosić sie na zabieg bo od grudnia co chwilę gdzieś wyjeżdzamy???

Pomocy bo wariuję co robić!!!

Oficjalnie witamy sie na nowym watku :)

Katka !
Kiedys pisalas,ze podajesz Entitis Michasi? Dostaje jeszcz? i jak lepiej jest z odpornoscia? i ile juz dostaje? i czy dziecko moze byc zaziebione,czy musi byc zdrowe calkowicie? bo moja corka 10 dni po zakonczeniu antybiotyku znow jest przeziebiona! juz nie wiem co mam dawac. dostaje tez omega med w saszetkach i kurde nie wiem dlaczego tak choruje?

3,5 latek to małe dziecko. W porównaniu do młodszego rodzeństwa wydaje się taki duży, samodzielny, dojrzały - ale to tylko złudzenie. Ja to przerabiałam u nas dawno temu i teraz już wiem - odpuścić co się da. Czy faktycznie ta głupia (jak sama piszesz) paczka chusteczek jest warta półgodzinnego wycia? Popatrz z jego punktu widzenia - jest tylko 3,5 latkiem, niekoniecznie ogarnia sytuację, z którą przyszło mu się teraz mierzyć. Młodszy brat potrzebuje dużej uwagi i siłą rzeczy wokół niego kręci się teraz życie. Starszak to widzi i już wie, że stracił coś, co kiedyś było tylko dla niego. Do tego wymaga się, żeby zachowywał się dorośle, a on tego zwyczajnie nie potrafi, bo jest mały. Nie dziwne, że jest bunt. Rada ode mnie - olej to, co możesz, nie rób sprawy z pierdół. Nie będzie lekko, ale z czasem się to jakoś ułoży. A tak naprawdę dopiero jak młodszy będzie miał te 3,5 roku zrozumiesz, że za dużo chciałaś na tym etapie od starszego ;) Piszę na podstawie własnych doświadczeń, ale myślę, że nie ja jedna mam takie obserwacje.

montenia: Katka !
Kiedys pisalas,ze podajesz Entitis Michasi? Dostaje jeszcz? i jak lepiej jest z odpornoscia? i ile juz dostaje? i czy dziecko moze byc zaziebione,czy musi byc zdrowe calkowicie? bo moja corka 10 dni po zakonczeniu antybiotyku znow jest przeziebiona! juz nie wiem co mam dawac. dostaje tez omega med w saszetkach i kurde nie wiem dlaczego tak choruje?

Montenia, podaję już 2 opakowanie, czeka nas jeszcze trzecie. Powiem, że od 2 tygodni chodzi do przedszkola i zapowiada się, że w poniedziałek dalej pójdzie :) A wcześniej, po 5 dniach powrotu do przedszkola zwykle już była chora (zwykle w piątym dniu już chorobowo się czuła). Także nie wiem, czy to entitis ale u nas jest poprawa :) A no i jak jest infekcja, to juz nie ma zaczerwienionego gardła - każdorazowo gardło blade. Tylko katar i kaszel od spływającego kataru.

A to są pastylki do ssania? Bo też szukam czegoś na poprawę odporności tylko znając Kacpra to nie będzie ssał tylko pogryzie...

montenia, a myślałaś o echinacei, a przy chorobie o groprinosinie?
Oba są w wersji dla dzieci, choć ja mam doświadczenie dorosłego... Mój A. co roku chory w październiku, przynajmniej 7dni l4 (nie licząc weekendu). Cały październik jadł echinaceę i się nie pochorował. Za to w listopadzie stwierdził, że już ma dość łykania leków i sobie odpuszcza. Wieczorem we Wszystkich Świętych kiepsko się czuł, zaraz w poniedziałek kupiłam w aptece groprinosin i nie zdążyło go rozłożyć (poza katarem), a w czwartek już nawet katar był w ilościach mikro, według ulotki do wczoraj jadł groprinosin (trzeba go zażywać jeszcze dwa dni po infekcji). Specjalnie piszę o groprinosinie, bo to tańsza wersja reklamowanego neosine, a skład wg farmaceuty identyczny. Teraz znów wróciła echinacea i tak już chyba pozostanie.

_azja_, u nas w tym wieku było podobnie. odpuszczalam pierdoły i akceptowałam w większości przypadków, gdy na pytanie, czy poda mi chusteczki, odpowiadał, ze nie. Jednocześnie tłumaczyłam, ze warto sobie nawzajem pomagać, bo jak zrobimy, to co trzeba szybciej, to potem mamy wiecej czasu na zabawę. Po jakimś czasie (dłuższym) jest lepiej. Dalej słyszę nie, ale jak powiem, ze to dla mnie ważne, żeby mi pomógł - pomaga.
Z kolei ja tez sie nauczyłam odmawiać i zdarza się, ze mowię, żeby sobie np. samodzielnie poradził, bo chcę sobie poleżeć albo mi się nie chce. I jest ok, jak sobie wszyscy dajemy prawo do tego, ze czasami po prostu nie mamy na coś ochoty.

Azja moja Nina ma cztery lata i myślisz że się sama ubierze? W życiu
Tzn w przedszkolu owszem, bo umie. Ale w domu jest mamusiu pomóż.
Jak idą w przedszkolu na spacer to ubierze się cała tj buty, kurtkę, szalik itp. W domu jest pomóż bo ja nie umiem
No więc jej pomagam. Skoro wiem, że potrafi a z jakiegoś powodu nie chce to cóż mnie zbawi jak jej te buty założę
W przedszkolu sama je, w domu czasami słyszę mamusia pokarmisz mnie?
Wiesz tak myślę, że oni widzą jak mama ubiera, karmi i pielęgnuje młodsze rodzeństwo. Może to takie znane "cofanie" się w umiejętnościach? Żeby mama zwróciła większą uwagę i przestała traktować jak dorosłych, którymi przecież nie są.
Ja przeczekuje.

Paczkę chusteczek z podłogi też bym wolała osiem razy sama podnieść niż słuchać pół godziny histerii.
Przecież to doprawdy jest poerdoła, z tymi chusteczkami znaczy.

Azja, a ja jeszcze podrzucę taki trop... Ile czasu spędzacie razem, tylko we dwójkę, z Leonkiem? Ile masz czasu tylko dla niego? Jak reagujesz, jak robi "dobrze"? Może za dużo w Waszej relacji spostrzegania tylko tych momentów, kiedy robi Ci na przekór? Bo widzisz... Pół godziny atencji mamy za niepodniesioną paczkę chusteczek? Super-bomba! Mama mówi, że nie wolno piłką w pobliżu obrazka? Co zrobić, żeby spostrzegła mnie? Oczywiście, porzucać tą piłką. Taki tylko trop, do przemyślenia, bo, oczywiście, nie wiem, jak u Was sprawa wygląda.

Poza tym co dziewczyny napisaly to te 3.5 roku to "ciezki" okres dla wiekszosci dzieci. U nas sytuacja z wczoraj. Kuba ma sie kapac z Dominikiem, ale niestety dziadek go rozebral a on chcial sam (mimo, ze wczesniej, podczas rozbierania nie protestowal), no wiec goly lata po domu, skacze po lozkach i twierdzi, ze juz nigdy nie bedzie sie kapal. Ok. Stwierdzilam, ze w sumie nic mu sie nie stanie jak sie dzis nie umyje. Gdy tylko Dominik wyszedl z wanny, wypuscilismy wode, Kuba ryk, ze przeciez on chce sie kapac! No to tak wlasnie
Ze sprzataniem to u mnie troche pomaga zamienianie obowiazku w zabawe czyli np. "Kto pierwszy wrzuci wszystkie klocki do pojemnika to mistrz" albo "ktory dzwig jest silniejszy i przeniesie wiecej klockow do pojemnika" i oni udaja te dzwigi. Natomiast paczke chusteczek to fakrycznie bym olala ale wiem Azja co czujesz...mnie tez czesto rece opadaja, bo w zasadzie o wszystko musiala bym prosic odwrotnie, czyli np. "O nie, absolutnie nie mozna podniesc tej paczki chusteczk i odlozyc jej na ta szafke, to zabronione, szafka parzy, a te chusteczki musza lezej akurat tu, na srodku korytarza"

Tak mi jeszcze przyszło do głowy... obracanie wszystkiego w zabawę: jedzenie to zabawa w maszynę budowlaną (kopara nabiera zupę i do jaskini ją przenosi), ubieranie na wyścigi, żeby coś wytłumaczyć, to zamiana ról (dziecko staje się rodzicem, a rodzic dzieckiem i próbuje np. Grać w piłkę - u nas w takiej zabawie od razu słyszałam, ze przecież tak się nie robi plus wytłumaczenie i jak potem Młody próbował grać, tłumaczyłam mu identycznie jak on mi i wtedy zawsze działało), itp. Itd. U nas na topie rożne maszyny, więc np. Do chusteczek użyłabym tekstu: czy jest tu jakiś dźwig chusteczkowy? Trzeba chusteczki przenieść na Polkę, żeby nie znalazły ich robaki zjadającą chusteczki. Takie wymyślanie sporo kosztuje energii, szczególnie, jak sporo jest do roboty i maluch nie współpracuje, ale z czasem w nawyk wchodzi, a dziecko dostaje pozytywną uwagę. No i jest u nas teraz tak, ze często Młody sam inicjuje zabawę. Np. Mówię, ze pora na obiad i uruchamia się buczenie - odkurzacz idzie posprzątać talerz ;-)

<span style="font-size:11px;color#333;">Treść doklejona: 08.11.15 12:43</span>
Frances, pisałyśmy jednocześnie ;-)

Niektore dzisci maja kryzys 2 latka a niektore 3 latka..u nas zaczal sie jak Nicko mial ok 18 mcu i trwalo ok 1.5roku z roznym nasileniem als latwo nie bylo. Wczesniej dziecko aniol jakiego nigsy wczesniej nie widzialam. Teraz ma 3 lata 3 mce i jestesmy na prostej..no tylko u nas doszla dwujezycznosc i dopiero zaczyna ladnie mowic i cos kumac choc nie dokonca..

Azja, ja tez tak mam. No moze bardziej mialam, bo teraz to juz oni sami soba sie duzo zajmuja, ale pusze gdy mlodszy byla malenki to tez niestety nie mialam nikogo do pomocy (ok, mialam pania, ale wiadomo to jie to samo co rodzina). Wg mnie trzeba po prostu przez to przejsc. Mi tez wiele osob pisalo "znajdz czas tylko dla starszaka", a bedac ciagle z nimi sama, gdy tylko maly zasnal to jakis szybki obiad cos ogarnac...no niestety tak bylo. Teraz to wiadomo troche lepiej to wyglada, bo zazwyzaj bawimy sie razem. Aha, no i tez mialam mowic, ze wiem ze moj starszak potrafi sie sam ubierac (co robi w przedszkolu), ale w domu jest "mama pomoz" i ja bym tu sie drugiego dna nie doszukiwala. Matki sa po to, by w miare mozluwosci pomoc...przez nawet cale zycie z naciskiem na "w miere mozliwosci" oczywiscie

<span style="font-size:11px;color#333;">Treść doklejona: 08.11.15 14:24</span>
Czyli teraz jesli np karmie malego, bo nadal kp. To mowie, ze za chwile pomoge Ci sie ubrac, w rej chwili karmie Dominika.