Ewasmerf: BTW ja tam nie pamietam traumy zwiazanej z tym ze nie ma mikolaja sama sie skapnelam ze to rodzice kupuja prezenty

Ja też tego nie pamiętam, po prostu kiedyś wierzyłam, a potem już wiedziałam, że to rodzice. Serio można mieć taką traumę? Kurczę, mam nadzieję, że żaden z moich chłopców nie powie, że to było najgorsze i że rodzice mu dzieciństwo zepsuli ;) Ale z drugiej strony ja to wspominam jako najpiękniejszą część dzieciństwa...
.
A co do mówienia "prawdy" od początku to po prostu chyba warto mówić, że była taka legenda, skąd to się wszystko wzięło i że to jest w sumie dobry zwyczaj, obdarowywanie tych, których się kocha, a czasem warto i przy tej okazji zrobić coś dla kompletnie nieznanych osób/zwierzaków. W przedszkolu Krasnala z okazji świąt są zbierane podarunki dla zwierząt - i dzieci wiedzą, że to ONE są Mikołajem dla psiaków i kotów ze schroniska, to jest bardzo fajny zwyczaj.

Tak w temacie dzisiaj z rana przeczytałam taki tekst, list matki, odpowiadającej dziecku, czy sw. Mikołaj istnieje iczy ona jest sw. Mikołajem. Po niemiecku niestety, ale dość prosto napisany.

tekst jest bardzo piekny, a co dla mnie najpiekniejsze w tym wszystkim nie ma w tym nic o bogu - choc juz sie balam jak czytalam, ze jak bedzie o wierze w niewidzialne to zaraz ktos tam wepchnie na sile boga, ale na szcsecie nie niemcy;-)

co czemu? czemu sie ciesze ze nikt tam boga nie wmieszal? bo wole zeby moje dziecko wierzylo " w siebie, w przyjaciol, w swoje talenty, w rodzine. aby wierzylo w rzeczy, ktorych nie mozna zmierzyc i trzymac w rekach - jak milosc".

aa, no bo wierzyc w niewidoczne to mi sie tak od razu skojarzylo, chyba ze wzgledu na wlasne paranoje, hehe

Dziewczyny, potrzebuję porady. Będziemy spotykać się także z psychologiem przedszkolnym i opiekunami i oni na pewno najwięcej nam pomogą, ale chciałabym też poczytać rady czy opinie innych mam.

Dodam, że zależy mi na opinii osób, które chciałyby się wypowiedzieć w duchu nvc. Nie chcę wchodzić tu w żadne polemiki.

Od dłuższego czasu Adaś nie chce chodzić do przedszkola. Wcale. Mieliśmy dzień w domu z mamą ( to zawsze pomagało, gdy były jakieś kryzysy emocjonalne ). Mieliśmy rozmowy różne.

I teraz tak, pierwsza sprawa to to, że od kilku tygodni mamy rzeczywiście bardzo napięty czas: kilkanaście wieczorów po przedszkolu musiałam poświęcić na szukanie kurtki dla siebie, więc do domu wracaliśmy na kąpiel, kolację i spanie, lub Adaś zasypiał w samochodzie, przenosiłam go i spał już do rana. Trzy ostatnie weekendy były albo poza domem ( u dziadków ), albo u nas goście byli, więc czasu dla Adasia było mikroskopijnie.

Przypomnę jeszcze, że nasz dzień wygląda tak, że wstajemy o 5:30, o 6:30 wychodzimy do pracy i przedszkola ( przedszkole Adaś zaczyna o 8:30, wychodzimy wszyscy razem bo ja mam na wczesną godzinę do pracy, jak się rozstajemy to chłopaki do tej 8:30 robią sobie poranny spacer ), potem o 15:30 Adasia odbieram, około 17:00 jesteśmy w domu ( warszawskie korki, ech… ) i to już jest pora, że on pada na nos, ale jeszcze do 18:30 jest krótka bajka, zabawa, potem kąpiel i około 19:00 spanie. Więc tego czasu w domu ogólnie spędza mało, a te ostatnie tygodnie to były tak jak wyżej pisałam.

Druga sprawa:

Dowiedziałam się, że z przedszkola, decyzją przedszkola odszedł jeden chłopiec ( 5latek ), który bardzo rozwalał grupę ( przypomnę, że w Montessorii są dzieci mieszane wiekowo od 3 do 6 lat ). Nie znam szczegółów, ale u nas w przedszkolu naprawdę dzieci mają duuużo wolności i wiele akceptacji, więc musiało naprawdę być słabo, skoro taka decyzja została podjęta. Z tego co wiem „dzięki” temu chłopu wiele dzieci, w tym Adaś zagustowali, w różnych pomysłach typu: schowamy się przed dorosłymi i będziemy coś tam robić na co nam nie pozwalają, zamkniemy wszystkich dorosłych w zielonej Sali i będziemy sami się bawili, wykopiemy dziurę na placu zabaw, przejdziemy nią do garażu, zabierzemy jakiś samochód i pojedziemy do sklepu, a tam wygonimy panie kasjerki i zjemy wszystkie słodycze, a nawet teksty typu: zabijemy wszystkich dorosłych i coś tam dalej będziemy wtedy robili :-O. Jak go zapytałam czy wie co to znaczy zabić kogoś, to powiedział, że nie, a jak mu wyjaśniłam ( zna pojęcie śmierci i wie co to znaczy, że ktoś umiera ), to był przerażony tym pomysłem i powiedział, że już wcale nie chce zabić nikogo. No, ale powiem Wam, że przeraziło mnie, że ten chłopiec takie teksty i zabawy przynosił, skąd mu się to brało? W każdym razie dzieci zaczęły go naśladować, w tym Adaś, jak widać, często nawet nie rozumiejąc w co tak naprawdę się bawią. No i teraz Adaś ciągle powtarza, że on nie lubi chodzić do przedszkola, bo nie lubi dorosłych w przedszkolu, bo nie pozwalają im się bawić tak jak on z kolegami chce i nie pozwalają im się chować. No, a wiadomo, opiekunowie, próbują ogarnąć jakoś sytuację, po odejściu tego chłopca i na pewno wszystko w końcu wróci do normy. Tylko ja mam teraz problem z Adasiem, który nie chce chodzić do przedszkola ( i nie wiem czy to przez to, że w domu mało czasu ostatnio mieliśmy dla siebie, czy przez te akcje z tymi zabronionymi zabawami ).Od kilku dni Tomek mi mówi, że rozstają się po 1,5 godziny, a po Adasiu widać, że jest mu źle, ciągle powtarza, że on już nigdy do przedszkola nie wróci. Nie wiem jak go wesprzeć w tej sytuacji, co mu mówić. Mogę wziąć kilka dni wolnego ( i tak zrobię w przyszłym tygodniu, żebyśmy mogli odpocząć od tej sytuacji, zdystansować się ), ale problemu to nie rozwiąże, wiadomo.

Rozmawialiśmy o pomysłach, które przychodzą do głowy, o tym jak je oceniać i dlaczego chcemy wybierać te, które nikomu nie robią krzywdy i które są bezpieczne, o tym, że jak się nie rozumie jakichś słów w zabawie, to można zapytać w domu mamę albo tatę, co to znaczy, o tym, że jeśli dorośli w przedszkolu o coś proszą, to zawsze dlatego, że zależy im na bezpieczeństwie dzieci i jak się nie wie dlaczego oni czegoś chcą, to trzeba zapytać. No itd. itd.

Wczorajsza rozmowa była najpełniejsza, wiele sobie wyjaśniliśmy z Adasiem i miałam nadzieję, że dziś łatwiej przyjdzie mu iść do przedszkola ( bo że będzie idealnie, to w ogóle nie liczyłam ), a okazało się, że jest jeszcze gorzej, Tomek od 8:20 dopiero o 10:10 wyszedł z przedszkola.

Może macie jakieś pomysły co oprócz rozmowy z psychologiem i opiekunami, mogę sama jeszcze zrobić, co powiedzieć, o co zapytać?

Pierwszy raz rozbijam się o totalny mur, kiedy nic, ale to nic nie pomaga Adasiowi, więc ewidentnie to grubsza emocjonalnie sprawa.

Winni, ja pierwsza sprawa ktora widze to zbyt dlugie rozstawanie sie z dzieckiem rano.
optymalnie powinno byc tak - jedziecie do przedszkola, maly zmienia ubranie na zamienne, wchodzi do grupy/sali, ty obracasz sie na piecie i wychodzisz.
i nie ma to nic wspolnego z Rb czy nie - po porstu tak jest i tyle.
mi ostatanio pani zwrocila uwage, ze jak piter przychodzi z ojcem,a ten go teraz wozi do przedszkola, to trwa to wszystko dlugo, bawia sie, wyglupiaja i potem maly ma problem (u nas akurat chwilowy ale mimo wszystko problem jest) z wejsciem do grupy, z przestawieniem sie na funkcjonowanie przedszkolne. potem juz jest super. dlatego ojciec ma nad tym popracowac. ze mna takich problemow nie bylo.
druga sprawa - to ze ty uwazasz ze przedszkole jest super i ze tam wszystko gra i buczy i nawet jestes tego pewna nie znaczy ze dziecko tak uwaza. my zmienilismy przedszkole - i moj maly chodzi tak chetnie do przedszkola ze wrecz mu ostatanio zaproponowalam czy moze bysmy zostali w domu bo lekki katar ma to NIE CHCIAL!!!!!
a do poprzedniego przedszkola chodzil niechetnie, mimo ze akcji jakis u nas nigdy nie bylo.
wiec moze jest cos na rzeczy czego anie nie mowia, nie widza, albo nie uznaja za problem.
BTW ja do tej pory nie wiem co dokladnie u nas bylo problemem w poprzednje placowce. oprocz idiotek, ktore tam pracowaly. no ale jakis konkretow tez bym nie umiala wskazac.

Treść doklejona: 04.12.15 10:52
i jesi chodzi ten drugi przypadek, czyli problem z przedszkolem to mi maly tez nie mowil. jak podpytywalam czy ubi przedszkole - lubil, czy lubi panie - lubil, wszystko pozornie okazywalo sie ok, a jednak nie bylo. i najlepiej widac to po zmianie przedszkola.

Treść doklejona: 04.12.15 10:55
i winni, osobiscie bardzo ale to bardzo ci wspolczuje i mam nadzieje, ze rozwiazecie jakos te sytuacje, bo wiem jak musi ci byc ciezko.

winni, ja tez nie zostawiam dziecka "na sile". jednak takie przeciaganie rozstania do 2 godzin na pewno dziecku nie ulatwia, a wg mnie tylko pogarsza sprawe. na sam koniec dziecko juz samo nie wie czy chce do przedszkola czy w ogole po co tu przyszlo. osobiscie jako dorosly sama bym sie kiepsko czula w takim "chaosie". im dluzej na cos czekam tym bardziej sie denerwuje. no ale ja nie zostalam wychowana w duchu rb;-P

Winni: Ewa, ale co to znaczy, że nie zostawiasz na siłę? No bo wiesz, jak dziecko Cię trzyma mocno za rękę czy nogę, albo nie chce zejść z rąk/kolan, albo krzyczy „ nie idź, ja nie chcę być w przedszkolu”, to co byś zrobiła, żeby to rozstanie nie było na siłę?

no ok winni, nigdy nie mielismy takiej akcji wiec nie mam pojecia. chyba bym od razu zmienila placowke, albo poszla na wychowawczy jakbym miala takie jazdy.

Treść doklejona: 04.12.15 11:17
a na pewno poszlabym do psychologa, i to nie tylko przedszkolnego (czyli zwiazanego z placowka) tylko bezstronnego.
wspolczuje ci strasznie.

no dokladnie Winni, dokladnie u nas tak jest, i nie widzialam ze u was jest az tak zle.
moze pojdz jeszcze do jakiegos innego psychologa dzieciecego. oni niezle wyciagaja rozne rzeczy z dzieci.
powaga Winni, ale przyjrzalabym sie co sie tam w tym przedszkolu dzieje.

jesli masz mozliwosc to nie dawaj go do przedszkola.
jesli twoje przedszkole sie zgodzi to ja bym zaprosila 'swojego" pschologa do przedszkola, zeby zobaczyl cala sytuacje od A do Z i ewentualnie sprobowal ocenic co sie dzieje.
jedno jest pewne - przyczyna jakas jest. i upatrywalabym jej w przedszkolu.
mowie z doswiadczenia, dziwczyny ktorym sie zalilam wiedza ile mnie to kosztowalo i jak sie we mnie kotlowalo.

no jeszcze ci winni zostaje kamera + dyktafon.

Treść doklejona: 04.12.15 12:48
zebym w ogole nie zostala zle zrozumiana - przedszkole moze byc ok, panie powiedzmy tez, a jakies potrzeby dziecka nie sa zaspokajane i juz wystarczy zeby byl problem. czasem zreszta wystarczy ze pani ma nie taki tembr glosu, czy jest kolega ktory cos tam czasem powie, zeby dokuczyc. niby nic, a jednak.

na trudne rozstania u nas Gaja swego czasu wymyśliła sposób. Chciała być "siłą" zabierana z moich rąk w ręce opiekuna, czasem sama się odrywała czasem chciała siłowania. Potem miałam czekać aż podejdzie z opiekunem do okna i mi pomacha. To był jej sposób, może Twój syn wymyśli swój? Zapytajcie jak chciałby żeby te rozstania wyglądały.


Czasem w dziecku coś siedzi o czym samo nie wie.Czasem boi się powiedzieć.
Ja po kilku miesiącach dowiedziałam się że Gaja nienawidziła placówki przedszkolnej do której chodziła tylko 1 m-c przez wakacje a to dlatego że była przerażona ponieważ "niegrzeczne" dzieci za karę szły do innego pomieszczenia i ona się bała że tez tam pójdzie.
Moja przyjaciółka po kilku miesiącach dowiedział się że jej dziecko było molestowane przez starsza koleżankę.

Pomagała też nam bajka o czarodziejskiej mamie która ma moc prawdy. Bajka, która ma zapobiec sytuacji kiedy dziecko słyszy od innego dorosłego że nie może mówić czegoś rodzicom bo rodzicom wtedy coś się stanie, albo będą smutni albo będą się gniewali na dziecko- czyli te wszystkie sytuacje kiedy coś złego się dzieje a dziecko jest zmuszone żeby ukrywać to coś, bo prześladowca wmówił mu że ochrania bliskich. I nie mówię tu o prześladowcach w sensie pedofilii ale tak w ogóle.

danap: Pomagała też nam bajka o czarodziejskiej mamie która ma moc prawdy

Danap, co to za bajka?

Danap, ale u nas ewidentnie nie same rozstania są problemem, bo Adaś wcześniej rozstawał się bez kłopotu, nawet o buziaku na do widzenia zapominał, a poza tym on ewidentnie nie chce iść do przedszkola, on nie mówi, że mu jest trudno się rozstać, on NIE CHCE się rozstać i NIE CHCE zostać w przedszkolu, i jak pytam o jego pomysły o sposoby, to on mówi, że NIC nie pomoże, ponieważ one nie chce zostać i już.

Danap, fajna. My też wymyslamy bajki jak pojawia się jakiś problem, łatwiej się to rozwiązuje niż w "normalnej" rozmowie i mam wrażenie, że dziecko wtedy więcej rozumie, bo potrafi się "scalic" z bohaterem bajki...

Ja tylko na sekundę wrócę do tematu Mikołaja.
Ninka mi dzisiaj opowiedziała, że Mikołaja nie ma. Umarł dawno temu. Od tamtej pory ludzie się w strój mikolajowy przebierają i roznosza dzieciom prezenty.

Info od pani katechetki z religii dziecko przytargawszy

Podobno wiara w Mikołaja to taki etap rozwojowy u dzieci, tu rozmowa z psychologiem dziecięcym.

Moonia, bo tak chcę. Nie podoba mi się komercja Mikołajowa na każdym kroku. Zresztą to nie tak że mówię dziecku, że Mikołaj nie istnieje, przeczytałam mu legendę, powiedziałam, że od tamtej pory każdy kto chce też może być takim Mikołajem i robić innym tajemnicze prezenty i że może się zdarzyć, że i nam jakiś Mikołaj podrzuci prezent. Nie musi na razie wiedzieć, że tym Mikołajem są rodzice, ale też nie chcę go wprost okłamywać.

Bo mi się Teo wydaje, że to bardziej rodzice przeżywają to rzekome "odarcie" z dzieciństwa i magii, niż same dzieci.

Haha, Melodie, patrząc na wpisy z poprzedniej strony i wspominanie tego jako traumy to chyba masz rację...
.
Pytałam się dzisiaj męża, czy pamięta kiedy się dowiedział, że Mikołaja tak naprawdę nie ma. Mówi, że w sumie późno, ale sam podejrzewał, że to rodzice i jakoś tak wyszło. Ale też źle tego nie wspomina...

Wiesz moonia, ją tak jak pisałam, wcale nie powiedziałam Adasiowi, że Mikołaj nie istnieje, a prezenty kupują rodzice. Ale chciałam, żeby znał legendę o Mikołaju, a nie wierzył, że Mikołaj wchodzi przez komin i ma fabrykę zabawek. Natomiast nic nie stoi na przeszkodzie by czekać na prezenty i zastanawiać się rano skąd się wzięły, kto mógł być tym Mikołajem i jak mu się udało podrzucić prezenty tak, że nikt go nie zauważył.

Wiesz Frag, ją często z Adasiem fantazjuję na przeróżne tematy, Adaś np. "wierzy" że istnieją hapsony. Nie wiem co to jest, sam wymyślił i snuje przeróżne historie jak to hapsony latają na niebie tylko nocą, zawsze jak mówi że widzi hapsona, to wskazuje zawsze na gwiazdy, mają jedno skrzydło, jedne są stare, drugie młode, mogą nas zabrać w kosmos, na każdą planetę itd.itd. No i mi się wydaje, że on tak naprawdę wie, że hapsonów nie ma, ale zachowuje się jakby w to wierzył.
I chciałabym dla niego czegoś podobnego o Mikołaju. Żebyśmy mogli fantazjować trochę, ale żeby jednak gdzieś tam w tle było kim był prawdziwy Mikołaj.

A no to z tym się w 100% mogę zgodzić, bo Krasnal legendę też zna, bo mu musiałam jakoś wytłumaczyć skąd jest Mikołaj na każdym rogu ;))) A to wymyślanie to chyba po prostu TEN wiek, u nas co i rusz jakieś historie, wielowątkowe i z dnia na dzień rozwijające się ;) Dla mnie to cudne, spisuję wszystko, kiedyś sobie przeczyta i się pośmieje ;)

mooniia: a czemu tak wcześnie uświadamiacie dzieci??przecież to element dzieciństwa

dla mnie to kłamstwo, nie chcę kłamstwa jako elementu dzieciństwa mojego dziecka