Ja się prawie przekonałam. Mam wątpliwości - naprawdę zadając pytania chcę je rozwiać. Pytania innych dziewczyn wydawały mi się logiczne, i wcale niezłośliwe, wróćcie proszę do tematu, co?
Rozumiem, że nie chwali się za rusunek, sprzątanie, pomoc w domu itp., nie chwali się za coś - ok! ta wersja szersza, poświęcająca więcej uwagi temu, co dziecko zrobiło bardzo mi się podoba i od dłuższego czasu nawet to stosuję (jak mi się przypomni, bo mi to jeszcze w nawyk nie weszło). A tak po prostu, spontanicznie, kiedy patrzę z miłością na dziecko - czy można powiedzieć: jesteś kochany, "cudowny", mój śliczny, tęskniłam za tobą kiedy byłeś w przedszkolu???. Czy wtedy pkreślenia "śliczny", "cudowny" są ok? To jest mój wyraz miłości przecież. Zwłaszcza, że w domu jest niemowlę, o którym cała rodzina łącznie ze mną mówi same miłe rzeczy, to jak mogłabym nie okazywać uczuć w podobny sposób starszakowi? Czułby się raczej zazdrosny...

Winni, ja nie mam żadnych uprzedzeń do Ciebie. ALE jak czytam mocno rozbudowane teorie, porządkujące każdy element relacji między rodzicem a dzieckiem i kategoryczne stwierdzenia, że wszystko inne spowoduje dramatyczne konsekwencje w przyszłości- to sama nie wiem czy mnie to bardziej dziwi czy śmieszy Dlatego nie bardzo chce mi się angażować w dyskusję, jak widzę, że rozmówca jest wręcz zabetonowany w swoich twierdzeniach- może dlatego dziewczyny używają coraz ostrzejszych argumentów- których normalnie by nie użyły- bo cały czas im się wydaje, że może jakoś ten mur ruszą Chcesz tworzyć wrażenie, że tylko neutralnie wymieniasz poglądy, ale wcale tak nie jest i masz czasem takie "wrzutki" w swoich wypowiedziach, że trudno o spokój z drugiej strony.

Co do chwalenia- przeczytałam, przemyślałam, nie przekonuje mnie to. Za dużo teorii w czymś, co jest naturalne i spontaniczne.
Ja w przeciwieństwie do wielu z Was (bo kilka osób o tym wspomniało), nie czuję potrzeby wychować dziecko inaczej niż moi rodzice- wręcz przeciwnie. Może dlatego nie szukam podparcia w metodach, o których na pewno się te 25lat temu nie mówiło (przynajmniej nie w tej wersji "podręcznikowej". I dlatego też system kar i nagród, naklejek itd. jest mi całkowicie obcy, dlatego nie zwracam uwagi na pewne zachowania, które wg niektórych mają niszczycielski wpływ na psychikę dziecka

Winni: Nie chodzi o czułe wykrzykniki pod adresem dziecka dotyczące jego małych stópek, słodkiego dzióbka i ślicznych loczków. No chyba, że będziesz to mówiła w kontekście, że jest najładniejszy/

A ja mówię moim dzieciom,ze są dla mnie najładniejsze, najkochańsze, najlepsze. Niezależnie od wszystkiego, bo przecież kocham ich bezwarunkowo :)
I też słysze od Hani,ze jestem najpiekniejszą i najlepszą mamą :) Od Michała to ewentualnie,ze jestem spoko ;)

szczypta_chilli: A ja mówię moim dzieciom,ze są dla mnie najładniejsze, najkochańsze, najlepsze. Niezależnie od wszystkiego, bo przecież kocham ich bezwarunkowo :)
I też słysze od Hani,ze jestem najpiekniejszą i najlepszą mamą :) Od Michała to ewentualnie,ze jestem spoko ;)

Szczypta, kurczę ja nie rozumiem dlaczego inteligentne kobiety nie czują tego niuansu, kiedy mówię coś do dziecka o nim samym chcąc podkreślić, że DLA MNIE on jest najwspanialszy, a sytuacją kiedy mówię to, celowo lub mimowolnie podkreślając, że jest najwspanialszy w porównaniu do innych. Oraz jest różnica między mówieniem takich rzeczy w konkretnej sytuacji ( np. po posprzątaniu, po podaniu grzechotki, po ubraniu się itp. )a mówieniem ich w chwilach czułości ot tak po prostu dlatego, że dziecko jest tu i teraz.

azniee: ALE jak czytam mocno rozbudowane teorie, porządkujące każdy element relacji między rodzicem a dzieckiem i kategoryczne stwierdzenia, że wszystko inne spowoduje dramatyczne konsekwencje w przyszłości- to sama nie wiem czy mnie to bardziej dziwi czy śmieszy

Co do mocno rozbudowanych teorii… Nie ma praktyki bez mocnej podstawy, czyli bez teorii. Spróbuj prowadzić samochód bez znajomości przepisów drogowych. Spróbuj wychować dziecko bez jakiejkolwiek teoretycznej wiedzy o psychologii dziecka. Da się? Da. Jedno i drugie się da. Jaka będzie tego jakość? Cóż. Nie, wcale nie będzie zła. Gość może dojechać z punktu A do punktu B, nie powodując wypadku, może nawet nie spotka policji i nie potrąci staruszka na przejściu. Twoje dziecko bez tych teorii może przejść przez życie szczęśliwie, nie wpadając w żadne jego pułapki. Tylko że to jest ruletka. Mi teoretyczne podstawy dają to samo co kierowcy znajomość przepisów drogowych. Poczucie, że po pierwsze mam wiedzę, po drugie mam poczucie względnego bezpieczeństwa oraz po trzecie mam poczucie, że dla dobra mojego dziecka zrobiłam wszystko co mogłam.

Ja się tak jeszcze tylko zastanawiam - większosc z nas tutaj zastosuje metodę niechwalenia. Nasze dzieci pójdą następnie do szkoły, do montessori trafi jedno-dwoje dzieci (pewnie Adaś), a reszta do normalnych szkoł, gdzie dzieci uczą się na ocenę. I wszystko psu w budę...

szczypta_chilli: Ja chwale, nagradzam. Nie karzę- a przynajmniej się staram. Dlatego,ze czuję,ze w mojej rodzinie to się sprawdza.

Szczypta, wiesz jeśli czyimś celem jest uśmiechnięta buzia dziecka tu i teraz po pochwale, oraz pewność, że perspektywa nagrody sprawi, że dziecka zrobi to i to albo nie zrobi tego i tego, to ok. Tylko MI się nasuwa pytanie czy ja chciałabym by moje dziecko wyczekiwało ciągle na pochwały oraz jaka jest wartość działań podejmowanych przez dziecko, gdy na końcu czeka nagroda. Jaka jest jego motywacja? Czy robi to co robi z głębokiego przeświadczenia, że to ważne lub słuszne? Czy może jednak dlatego, że na końcu czeka nagroda? Nie wiesz, tego i ja tego nie wiem. Za to mam pewność, że moje dziecko wychowane bez kar, nagród oraz chwalenia, jeśli podejmuje decyzję, że zrobi coś o co go proszę lub do czego go zachęcam, to robi to a) dla siebie b) z własnej woli c) z właściwych pobudek d) bo widzi, ze to dla mnie ważna e) nigdy dla kogoś lub dla czegoś ( nagrody ).

Dla mnie to jest niesamowicie cenne.

_azja_: Ja się tak jeszcze tylko zastanawiam - większosc z nas tutaj zastosuje metodę niechwalenia. Nasze dzieci pójdą następnie do szkoły, do montessori trafi jedno-dwoje dzieci (pewnie Adaś), a reszta do normalnych szkoł, gdzie dzieci uczą się na ocenę. I wszystko psu w budę...

Azja, nie, a przynajmniej niekoniecznie. Rodzice zawsze pozostaną dla dzieci najważniejszymi osobami na świecie i naprawdę jeśli dadzą im dużo wsparcia i akceptacji, to te dzieci poradzą sobie. Nie mam teraz czasu by rozwijać tę myśl, bo musiałabym poszukać pewnych artykułów.

azniee: a inaczej niż w RB to jest źle.

hehe, tak winni nigdzie nie napisala. same dopowiadacie sobie, ze to jest złe.
was chyba denerwuje ta pewnosc siebie winni, to, ze obrala jakas droge i jej sie trzyma i nie watpi.
skoro inne z was tez sa pewne swoich racji to co was tak "boli"?

Mi też się wydaje, a właściwie jestem pewna, że wszystko co robimy w życiu, robimy dla jakichś korzyści - materialnych i nie. I tego nie unikniemy, choćbyśmy się nie wiem jak starali i wybrali taką, czy inną metodę wychowawczą.

dojedzie bezpiecznie do punktu B, a tym czasem jej syn dojechał do kryminału.

pamiętajmy też, że to jak wychowamy swoje dziecko to jedno. Wpływ mamy tylko do pewnego czasu. Potem dziecko wchodzi w jakieś środowisko. Poznaje towarzystwo, które jesli dziecko podatne to niestety czasem niweczy nasz trud wychowania...
Z tego co zdążyłam się dowiedzieć to syn superniani ma jakies problemy psychiczne. To też niestety determinuje zachowania ludzkie.

Nie jest tak, że sposób naszego wychowania (a obieramy cel, że wychowamy super człowieka) gwarantuje nam sukces... choćbyśmy wybrały najlepszą metodę na świecie...

No moje nie jest, to fakt. I widzę,że mimo tego ,że np Hanie chwalę to jej tez lata to co robia czy myslą na jej temat kolezanki. Ale jednoczesnie jest pełna empatii dla innych i wrazliwa.

azniee: Ale nie walczę do ostatniego słowa, a tymi, którzy robią inaczej, nie czuję takiej potrzeby.

A ja po prostu lubię dyskutować o wychowaniu. Tak po prostu. Dlaczego zakładasz, że mój udział w dyskusji jest tylko i wyłącznie kwestią posiadania „ostatniego słowa”, co?

Interesuje mnie wychowanie nie tylko ze względu na to, że mam dziecko, mam też inne powody. I po prostu lubię tą tematykę, spotykam się z ludźmi o podobnych i różnych poglądach w tej dziedzinie i dyskutuję. Lubię w rozmowach sprawdzać i umacniać słuszność moich poglądów.

szczypta_chilli: I widzę,że mimo tego ,że np Hanie chwalę to jej tez lata to co robia czy myslą na jej temat kolezanki

Wiesz to na pewno? Myślę, że to wie tylko ona sama. Poza tym nie wiesz jako kolejne lata chwalenia na nią wpłyną. I właśnie ze względu na ten margines niepewności ja wolę inna drogę, która wydaje mi się ten margines niepewności mieć dużo mniejszy.

Winni nawiązując do Twojego komentarza - ja bym była skłonna napisać, że nie lubisz rozmawiać o wychowaniu,a o RB. Wychowanie to szerokie pojęcie, jak pokazała ta dyskusja dla każdego znaczy coś innego. Ty rozmawiasz tylko o RB, jako jedyna i słuszna droga. Nie dyskutujesz o wadach i zaletach innych nurtów wychowania, nie analizujesz i nie bierzesz pod uwagę innych metod. Kategorycznie odrzucasz wszystko inne i masz jasne poglądy, jakoby wszystkie inne metody wychowawcze były złe,a tylko RB jest właściwe.
Może to dość uszczypliwe, ale taka jest prawda. Mimo, że ja w dużej mierze podzielam poglądy RB, częściowo.
Ale zaznaczam, że lubię czytać te dyskusje, bo zawsze coś dla siebie z nich wyciągam. Stoję w tej dyskusji po środku.
Chwalę moje dziecko codziennie, ale w sposób opisowy. Rozmawiam podkreślając i opisując uczucia. Unikam w moim myśleniu słowa niegrzeczny itd.

Winni: Tak na marginesie umysł dziecka bardzo łatwo może to sobie logicznie przetłumaczyć: „daję grzechotkę = jestem, super. Nie robię tego = nie jestem super. Podobnie w innych przypadkach: „Jesteś kochana, że mi tak pomogłaś!” Co może zrozumieć dziecko?: Jestem przez mamę kochana gdy pomagam, gdy tego nie robię, mama mnie nie kocha.

Kurcze no może nie uwierzysz, ale teraz mi się wydaje logiczne to, co piszesz.... Ale co w takim razie mam zrobić / powiedzieć?
Kiedy widzę jak ona zupełnie nieproszona biegnie i mu podaje to kurcze same te słowa mi się cisną na usta. Lepiej nic nie mówić ?
Czy może coś w stylu "Podalas mu grzechotke? Spadła mu czy wyrzucił? A jaka to grzechotka?"
Dobrze rozumiem?


Cesti/Monia jestem teraz w trasie z Hugiem i stukam z telefonu, więc teraz się aż tak nie odniosę. Jak bym chciała.
Cesti no ja tak mam, że często oceniam zanim poznam głębsze przyczyny. Taki mam nawyk i staram się go pozbyć ale nie zawsze mi to wychodzi. Dzieci smoczkowo/butelkowo/pampersowych nie oceniam co nawet można było zauważyć na wątku o przedszkolu gdzie chyba jako jedyna nie wyraziłam zdziwienia o 3 latkach z w/w akcesoriami.
Ale jak widzę dziecko tarzające się w sklepie i plujace na mamę oraz sypiace innemu dziecku, bez powodu (zapewniam że moja Nina nic nigdy innemu dziecku nie zrobiła, nie zaczepila, nie zabrała) to pierwsze słowo jakie mi na myśl przychodzi to niegrzeczne.
Ale teraz nie mam możliwości żeby wchodzić w dyskusję jakie zachowania są dla mnie niegrzeczne bo stukam z telefonu tak, jak napisałam na początku :)

Winni: Wiesz to na pewno? Myślę, że to wie tylko ona sama. Poza tym nie wiesz jako kolejne lata chwalenia na nią wpłyną. I właśnie ze względu na ten margines niepewności ja wolę inna drogę, która wydaje mi się ten margines niepewności mieć dużo mniejszy.

Winni, to ja będę taką niby-córką Szczypty (mam nadzieję, że się nie obrazi :P). Bo mam wrażenie, że podobnie było przez całe moje dzieciństwo, teraz powiedzmy, że już trochę odrosłam i dzieckiem nie jestem
Byłam chwalona przez rodziców, zresztą, dalej jestem i np. bardzo mi miło jak doceniają nawet teraz zdanie sesji, stypendium, etc. A jednocześnie uważam, że mam baaaardzo wyjebongo na opinię innych na swój temat, zresztą, sporo ludzi po prostu mi to mówi. Jednocześnie nie przechodzę obojętnie obok ludzi, którzy mają z czymś problem, zawsze wytłumaczę coś najlepiej jak umiem, pokieruję, dam radę- i to też widzę, bo sporo ludzi po prostu lubi mnie prosić o radę i wie, że podejdę do nich z ogromną chęcią zrozumienia ich problemu i empatią. Bo dla mnie różnica jest duża pomiędzy "miło mi, że ktoś mnie docenił", a "robię coś tylko dlatego, by dostać pochwałę rodzica/szefa/znajomych i tylko to mi daje motywację".
Lubię, jak ktoś doceni mój wkład i go pochwali, lubiłam to tak samo 15 lat temu jak byłam w podstawówce i tak samo lubię to teraz, na studiach. Ale bez tego bym przeżyła, stwierdziłabym trudno, nie doceniasz, ja siebie doceniam, bo wiem ile w to władowałam energii. A podkreślam, chwalona byłam i jestem dalej, nie jest to dla mnie natomiast motor napędowy- w sensie jedyny, który sprawia, że dalej mam chęć iść do przodu. Jest to jedna tylko część motywacji do działania. Poza tym, jeszcze kwestia pieniędzy... No nie ukrywam, ale jakoś inaczej mi się stara o dobre oceny, gdy wiem, że mam szansę potem za to otrzymać gratyfikację w postaci sumki na koncie co miesiąc. To też złe? Myślę, że nie, bo każdy dorosły człowiek chodzi do pracy po to, by zarabiać pieniądze i między innymi po to się stara. Fajnie, jak przy okazji sam jest z siebie dumny, z tego co robi, ale uważam, że praca może być również jedynie sposobem zarabiania pieniędzy, a spełniać można się w innych dziedzinach życiowych i tam czuć satysfakcję płynącą ze swoich poczynań.
I jeszcze kolejna rzecz. Bywało, że robiłam coś po to, by mojej mamie było miło. Nie, żeby mi było, tylko żeby jej. Zresztą, przecież ile razy robimy coś takiego w naszych związkach? Że robimy coś, by tej drugiej osobie zrobić przyjemność, jednocześnie ciesząc się z tego, że pewnie ten ktoś odwdzięczy się nam czy to pocałunkiem, czy czymś, bo po prostu doceni nasz wkład. No nie wiem, ale chyba wolę, jak mój facet podejdzie do mnie i powie- raaaany, ale zarąbiście wyglądasz, na prawdę super masz tę kieckę. Jakby tego nie powiedział- ukłuło by mnie pewnie, że nie zauważył, że wyglądam jak milion dolarów- no ale właśnie, mam świadomość, że tak wyglądam. Po prostu chcę zauważyć, że nie trzeba nie chwalić dziecka, by wyrosło ono na osobę umiejącą czerpać radość z pochwał, a równocześnie nie traktującą ich jako jedyny motor napędowy.

Bloody, trafiłaś w punkt

Bloody_Lady: Po prostu chcę zauważyć, że nie trzeba nie chwalić dziecka, by wyrosło ono na osobę umiejącą czerpać radość z pochwał, a równocześnie nie traktującą ich jako jedyny motor napędowy.

na innym watku odnosnie butelek byl wpis sliwsona:

Sliwson: No niestety, to że ktoś coś robił i nie było konsekwencji nie jest żadnym argumentem. Jednemu nie zaszkodzi [picie z butli 5 lat], drugi bedzie miał [wade zgryzu, wymowy i próchnicę].
Tylko my tu mówimy o własnych dzieciach dla których chcemy przecież najlepiej jak to możliwe. Zakładam zatem, że dokonujemy wyborów dzięki którym chcemy naszym dzieciom oszczędzić tych wszystkich późniejszych mało przyjemnych przejść...
Dlatego myślę, że nie ma co szukać potwierdzenia, że komuś nie zadzkodziło i liczyć, że Wszemu dziecku też nie zaszkodzi tylko świadomie dokonywać wyborów nawet jeśli czasami są mało wygodne.

Ewa, wielkie Oooo! To się nazywa relatywizm…

I zupełnie nie rozumiem dlaczego w kwestii zdrowia fizycznego rodzice wola nie ryzykować, a w kwestii zdrowia psychicznego tak łatwo padają ofiarą myślenia „mi nie zaszkodziło, to przecież innym też nie zaszkodzi”.

Ewa, ale ja jednego pojąć nie mogę!
Dlaczego tak bardzo tu bronisz czegoś, czego sama nie stosujesz?

Bloody_Lady: Winni, przeczytałam, tylko zacznijmy od tego, że ja bardzo ostrożnie podchodzę do tzw. studiów psychologii czyjejkolwiek. No dla mnie co innego kodeks drogowy, który dotyczy rzeczy materialnych, jakim jest pojazd, ulica, a co innego wgłębianie się w psychologię

Lady, właśnie dlatego, że nie wgłębiałaś się to trudno podjąć z Tobą dyskusję.

Co do tego, że chciałaś napisać jak to jest u Ciebie… Pomyśl, kto tu tutaj dyskutuje i jaka jest stawka. Czy naprawdę argument pt „u MNIE było tak i tak i MI to nie zaszkodziło”, powinien być argumentem, w jakiejkolwiek dyskusji, nie tylko tutaj? To tak jak z tymi kobietami pijącymi alkohol w ciąży, a których pisałam.

Natomiast jeszcze co do porównywania kodeksy drogowego do psychologii, to pełna zgoda. To jest inna półka i właśnie dlatego tym bardziej nie rozumiem lekkiego, bezrefleksyjnego ( na zasadzie mi coś nie zaszkodziło, to mojemu dziecku też nie zaszkodzi ) podejścia do kruchej i podatnej na bodźce psychiki dziecka. Wszak skoro nie jest to takie proste i nie można tego zapisać jak kodeksu za pomocą prostych zasad, to przecież oznacza ni mniej ni więcej, że skoro mamy tego narzędzia używać, do sprawy jakże ważnej – kształtowania postaw naszych dzieci – to chyba warto by było przeczytać kilka instrukcji? Zaufać badaniom jeśli pokazują, że 70% na 100% badanym coś się nie przysłużyło? Bo kurczę ja bym jakoś nie umiała tak liczyć że moje dziecko szczęśliwie znajdzie się w tych 30%...

Dlaczego przejmujemy się badaniami pokazującymi, że np. kobiety nie robiące regularnie cytologii, częściej umierają na raka szyjki macicy niż te robiące ją co 2-3 lata, i idziemy co to 2-3 lata albo i częściej na badanie, a nie przejmujemy się badaniami dotyczącymi zdrowia psychicznego, nawet jeśli pokazują, że jakaś metoda wpłynęła źle ( uogólniając ) na 60-70% badanych?

Ewasmerf: Bo metoda RB jest spojna, sensowna i bardzo logiczna. I podoba mi sie. A to ze ja bym chciala a mi jakos nie wychodzi to juz insza inszosc;-P

Fajna jest taka szczerość. Ale wiesz, każdemu czasem nie wychodzi. Mi się zdarzają dni, że mi się nawet zwyczajnie po prostu nie chce, bo RB wymaga od rodzica dużo wysiłku, łatwiej jest rzucić „o, ślicznie namalowałeś!” niż zagłębić się naprawdę w ten obrazek, zapytać o coś, pomóc odnaleźć satysfakcję z wysiłku, zwłaszcza gdy boli głowa albo właśnie jesteś spóźniona do pracy, i czasami wtedy odzywają się we mnie stare przyzwyczajenia. Adaś patrzy na mnie wtedy oczami wielkimi od zdziwienia, a ja musze naprawiać sytuację.

Blody, ale naprawdę nie widzisz różnicy pomiędzy tym, że okazując dziecku mnóstwo czułości, zainteresowania tym co robi, wsparcia w samodzielnym ocenianiu swoich dokonań, ale za to nie stosując w ogóle kar, nagród i chwalenia, no raczej naprawdę nie da się wychować człowieka uzależnionego od opinii innych, a przynajmniej no na logikę nawet, szanse są niewielkie ( chociaż jakieś tam zawsze istnieją ). Natomiast biorąc pod uwagę jak wiele osób jednak jest uzależnionych od tych opinii innych oraz biorąc pod uwagę to, co nam pokazują badania, to jednak też na logikę wychowanie wśród pochwal i nagród jednak niesie ze sobą większe ryzyko wychowania osoby, która poczucie własnej wartości opiera tylko i wyłącznie na tym co inni o niej powiedzą.

Ja nie mówię czarno-biało. Mówię o tym, gdzie w mojej opinii jest większe ryzyko. Kwestia wyboru, jest oczywiście indywidualna. Ale mi się podoba np. Ewy wypowiedź, która dostrzega tę logikę, ale też zwyczajnie mówi: biorę to na klatę! Najwyżej wychowam