Osoby zainteresowane tematem porodów, rozwoju dzieci i psychologią zapraszam na mojego bloga
www.mamik.online-24.pl
dopiero zaczynam, brakuje zdjęć, ale jest już sporo do poczytania.
Już wkrótce będą też porady psychologiczne online

blackberry ja się popłakałam jak głupia, bo u mnie 10 miesięcy temu historia wyglądała podobnie... wielkie oczekiwania na naturalny poród, wysłanie do szpitala na wywołanie (u mnie akcja niestety się nie zaczęła sama, więc nie ominął mnie cewnik), wspaniała położna, kilkanaście godzin skurczy z oksytocyną w tle i ta szyjka - jak zamurowana!
Ale najważniejsze, że córeczki całe i zdrowe przyszły na świat! Ściskam mocno!

Hania, dzielnie się spisałaś!
I zobacz, tak się wszystkie boimy tego nieznanego, a jak już przychodzi nasz czas, to nagle i spokój się znajduje, i siły

Hania, bardzo pięknie!!! Ja też się tak trzęsłam jak galareta, to chyba wysiłkowe. I to pieczenie w kroczu ;-) też mi się przypomniało.
Ale miałabym ochotę kopniaka dać tym położnym co to "motywują" przez "nie dasz rady". Co to w ogóle za pomysł. Moje były przy mnie "Dasz radę, pięknie rodzisz" - dla mnie to było potwierdzenie mojej mocy porodowej i wyraz jakiejś pięknej kobiecej solidarności w tych trudnych chwilach.
Nie rozumiem tych cc na żądanie, tak odnośnie rodziny męża. Pozbawiać się takiego doświadczenia dla wątpliwej wygody. No nie zrozumiem, z wyjątkiem przypadków dużej fobii porodowej i oczywiście medyczynych wskazań.

To jeszcze mój poród, bo w końcu mam chwilę :)
Jako że córka urodziła się tydzień przed terminem, to już w terminie porodu Luckowego ogarnął mnie wielki strach, że do czerwca nie urodzę i wyląduję w szpitalu na wywoływaniu. I tak w tej prawie depresji do 28 maja z jakimiś lekkimi skurczami i obrzydliwą herbatą z werbeny chodziłam. 28 maja, kilka dni po terminie, po wyprawieniu Lilki do przedszkola leżałam w łóżku i z braku zajęcia zaczęłam liczyć skurcze. Ok. 9 rano były co 7 minut, w miarę regularne. Zadzwoniłam więc do położnej, pytając, czy mam coś z nimi zrobić. Odpowiedziała, że spokojnie, tak może być jeszcze parę dni, więc mam dać znać, jak coś będzie się działo więcej. O 10 odeszły mi wody, skurcze się zrobiły co 4-5minut więc umówiłyśmy się z położną i doulą, że się zbiorą i przyjadą. Postanowiłam skończyć robić chłodnik, ale dość szybko mi przeszedł ten pomysł, bo zaczęło bardziej boleć. Mój cudny mąż w tym czasie zamiast mnie wspierać, postanowił ogarnąć dom, żeby dziewczyn w bałaganie nie przyjmować :D No ale w końcu wrócił, przyjechała położna, w badaniu wyszło że mam 4cm rozwarcia, z których szybko zrobiło się siedem, i stwierdziłyśmy, że mogę na chwilę wejść do wanny, żeby trochę w tych skurczach sobie ulżyć. Próbowałam wcześniej chodzić, leżeć na boku, kołysać się na czworakach itp, ale nic za bardzo nie działało. W wannie zrobiło się trochę lepiej.
Wysłałam męża po Lilę, bo zbliżała się 12 (a ona do 12:30 jest w przedszkolu) i bałam się, że mogą nie zdążyć wrócić przed Luckiem. No i wtedy wiedziałam już, że z tej wanny nie wyjdę (nawet nie dlatego, że tak mi było dobrze, tylko że chyba nie dałabym rady). Położna zaproponowała, że możemy urodzić w tej wannie, mąż z Lilą wrócili akurat na skurcze parte . Doula (którą Lila uwielbia) zajęła się trochę Lilą, Robert mnie podtrzymywał i chyba w 15 minut (próbując chronić krocze), w kucki wyparłam to małe stworzenie, krzycząc, jak dla mnie niemiłosiernie, że ma już sobie wyjść, i że już nigdy nie zamierzam rodzić. Była 12:40, młody się wydarł, Lila stała i patrzyła zszokowana na tę nową istotę (potem stwierdziła, że wszystko fajnie, tylko krew jej się nie podobała), a mnie przestało boleć.
Wszystko działo się straszliwie szybko, bardzo intensywnie i bardzo zgodnie z tym, czego potrzebowałam. Było z jednej strony bardzo „dziko” i bardzo naturalnie, zwyczajnie, po prostu. Nie wiem, jak to opisać inaczej. Wiecie, wszyscy się w tej sytuacji odnaleźli na swoim miejscu, intuicyjnie.
Cudowne było to, że nikt mi nie mówił, co mam robić, że sama wiedziałam, choć tego się wcześniej obawiałam. Że parłam, gdy miałam potrzebę, że nie musiałam z nikim walczyć, o nic prosić.
Potem leżeliśmy w łóżku, Mąż kangurował Lucka, Lila mnie przytulała, żeby mnie nie bolało szycie krocza (choć miała wielką ochotę zobaczyć, jak to wygląda:P), sielanka :)
No i mogę spokojnie obalić teorię, że wszystkie dzieci urodzone w domu są takie spokojne i w ogóle. Śmieję się, że dzięki temu, że L. nie poznał szpitala, to nie zatracił pierwotnych instynktów i wie, że np. w dzień się nie śpi bez mamy, bo jeszcze mogłyby go zjeść wilki. W porównaniu z moją córką, która nawet nie zapłakała po porodzie, jest dość emocjonalny ;)
I to tyle chyba. Jeśli ktoś chce odpocząć po porodzie, to nie radzę rodzić w domu, bo następnego dnia, gdy się obudziłam, weszłam do pokoju córki i zaczęłam sprzątać, bo zastałam wielki bałagan :)
A, moja córka, mimo że widziała narodziny brata, nie ma traumy ;) W porównaniu z czasem ciąży bardzo wyspokojniała i jakoś wszystko przyjęła w miarę spokojnie. (Ale żeby nie było, nie uważam, że tylko poród w domu to gwarantuje).
...
No i wiecie, po miesiącu stwierdzam, że jednak chciałabym jeszcze kiedyś, za parę lat urodzić dziecko

Migg super poród, byłam ciekawa jak to u Ciebie poszło. Mój wczorajszy też był dziki w por. z pierwszym domowym a skoro mówisz, że twoje domowe dziecko nie jest aniołki em to porzucam swoją teorię o niespokojnym dziecku spowodowanym przez szpital. Laura odkąd wczoraj wróciliśmy ze szpitala wisi na cycu, płakała wczoraj do 1.00 w nocy pomogła dopiero suszarka. A od rana wisi na cycu i płacze jak tylko ja ruszyć. Luśka jadła i spala co 3 godziny, myślałam że to dlatego że domowa.

Opis mojego przyśpieszonego porodu :)
Wszystko zaczęło się niespodziewanie tydzień temu we wtorek. Około 6 rano musiałam do toalety. Wstałam,ale coś mi nie pasowało, bo moja piżama była cała mokra. Ups,posikałam się Poszłam do toalety, zrobiłam siku, a tam ciągle leci, i leci, i końca nie widać. Omatkozcórką, wody mi odchodzą. Ale jak,przecież to za wcześnie,torba niespakowana, nic nie gotowe, a mamy jeszcze u nas nie ma… Poinformowałam Dominika i poszłam zadzwonić do położnej, bo nie miałam pojęcia co ja mam teraz zrobić. Położną oczywiście obudziłam, jej głos nie brzmiał na zadowolony… trudno. Mamy nie panikować(ciekawe jak…), zjeść śniadanie (nawet o nim nie myślałam), spakować torbę i jechać do szpitala. Ale zaraz, a co z Kacperkiem?!?! Kto z nim zostanie, czy w ogóle on będzie chciał z kimś zostać. Dzwonię do znajomej, czy może do nas przyjść i zająć się Kapim. Ona nie widziała w tym problemu,ale przeczucie nam mówiło,że on musi z nami jechać do szpitala! Kumpela przyszła, trochę nas zebrała do kupy, bo ja latałam z ręcznikiem między nogami i zastanawiałam się co wrzucać do torby…
stwierdziliśmy,że ona pojedzie ze mną do szpitala, a Dominik ogarnie Kacperka i do nas dojadą. Na D głowie było zabranie toreb,w tym tej najważniejszej, mojej!
W szpitalu badanie, sprawdzanie, pytanie…. decyzja,że musimy lecieć ambulansem do szpitala w Glasgow. Ale pytanie czy Kapi będzie mógł lecieć z nami… co za niepewność….Na szczęście pilot podjął decyzję,że możemy lecieć wszyscy razem. A co hotelem dla moich chłopaków?Znajoma się tym zajęła, ufff:)
W Glasgow znowu badania, pytania, sprawdzanie czy to wody… Położyli mnie na oddział i kazali czekać. O 12 dostałam pierwszą dawkę steroidów i antybiotyk, żeby infekcja żadna się nie rozwinęła w brzuchu. I czekamy…Lekarz podjął decyzję o wywołaniu porodu na drugi dzień, ale nie wiadomo w jakich godzinach. Kacperek znosił to wszystko dzielnie. Ale szybko chciał jechać z tata do hotelu. O północy kolejna dawka steroidów.
Środa.
W południe zabrali mnie na porodówkę (z całym majdanem, walizka, fotelik samochodowy…). Mąż z Synkiem siedzieli na dole w szpitalu, ale po pewnym czasie pojechli do hotelu, bo Kapi był śpiący. Wywołanie przez podanie oksy. Co pół godziny zwiększali mi dawkę. Nie pamiętam od jakiej zaczęliśmy,ale skurczy zero, nic! Położne pytały czy chcę aktywnie rodzić. Zgadziłam się,z nadzieją,że to przyśpieszy wszystko. Skakałam na piłce, nie wiem jak długo, a skurcze jak na lekarstwo się pojawiają:/ Położna podkręca kroplówkę no i coś się rusza. Nie pamiętam godziny, ale chyba koło 14.30 zaczęły pojawiać się mocniejsze skurcze. Po 15 dają mi już popalić, ale nie chciałam znieczulenia. 15.11 pisałam smsa do męża,że skaczę sobie na piłeczce, i tutaj już miałam bardzo silne i bolesne skurcze, zwijałam się na piłce. Wstałam,dwa mocne skurcze jeden za drugim, położna poprosiła,żebym może położyła się na którymś boku,bo zanika zapis bicia serducha malutkiej. Kolejne dwa mega silne, bolesne skurcze i … muszę przeć!!!! chcę kupę!!!! Położna sprawdziła, co się dzieje, a tu główka już przy wyjściu! Wpadała druga położna i się zaczęło… miałam chyba z 5 skurczy partych i Blanka normalnie wyskoczyła jak z procy!:* z cudownym okrzykiem
Ale bolało (w tamtej chwili) cholernie, Zarzekłam się,że nigdy więcej dzieci,prosiłam o nacięcie,bo ta głowa wyjść nie chciała i takie tam:)! oczywiście na znieczulenie za późno było. A gaz to one sobie mogą w dooopę wsadzić! na mnie nie działa!
Moja Maleńka Blaneczka ważyła 2720, nie wiem ile mierzyła,bo oni tego nie robią:/ 9 pkt w skali Apgar.

A ja się chciałam spytać dlaczego nie mogłaś urodzić w tym Twoim szpitalu na wyspie, tylko musieliście lecieć do innego ?

fajnie ze ten załozony przeze mnie tyle lat temu wątek żyje :)

Nie było konieczność położenia jej w inkubatorze. Na drugi dzień wypuszczono nas do domu. Musiałam tylko przestrzegać godzin karmienia, co 3h wybudzać,żeby jadła, nie spadała na wadze i pozbywała się żółtaczki.
Była na oddziale jedna dziewczyna, której wywołali poród w 36tc1dc (malutka nie rosła) i po kilku dniach wróciły do szpitala,ponieważ córeczka nie jadła, cały czas spała, więc włożyli ją pod lampy.

Minęło już kilka miesięcy od mojego drugiego porodu. Wiało grozą w pewnych momentach, wiele rzeczy potoczyło się nie tak jak planowałam i po raz kolejny dostałam prztyczka w nos od losu zakładając, ze tym razem będzie bez komplikacji. Dzisiaj rodzi Ula i tak mnie jakoś natchnęła, żeby wrocic pamięcią do tego pięknego i strasznego dnia. Ale do rzeczy...
Byłam gotowa na poród siłami natury (po pierwszym porodzie oksytocynowym). Ciąża przebiegała w miarę normalnie, pomijając miękką szyjkę i panikę z tym związaną nic się nie działo do samego terminu. Najważniejsze - wykluczyliśmy hypotrofię, rósł we mnie duży chłopczyk. Ciązę prowadziłam u swojej ulubionej ginekolog, ktora prowadzila też pierwszą ciązę, byłam pod opieką świetnych specjalistow, w dodatku ze szpitala w którym mialam zamiar rodzić. Podpisalam też umowę z położną, i chociaż termin wypadał w czasie jej urlopu byłam jakoś spokojna - w końcu na umowie było 5 innych nazwisk położnych "na zastępstwo", które (jak sądziłam) zadbają o mnie w czasie porodu.
Dzień przed terminem zauważyłam krwistą wydzielinę, położna na urlopie - więc powiadomiłam o tym fakcie pierwszą z listy zastępczej. Miałam przeczucie i nie pomyliłam się - zaczęło się coś dziać. Wieczór i pół nocy minął mi na liczeniu skurczy, były dłuższe okresy kiedy ich częstotliwość była regularna, w międzyczasie na wkładkach pojawiały się kolejne ilości krwi. Rano, mimo moich nadziei, skurcze się wytłumiły i zupełnie rozregulowały, chociaż od czasu do czasu dawały o sobie znać. W dniu terminu, ze spakowaną torbą na wszelki wypadek, pojechałam zająć kolejkę do standardowego ktg. Oczywiście na zapisie były góry i doliny, ale niestety nie kwalifikujące do pozostania w szpitalu (a czułam, że to TO). Zostałam zaproszona na standardowe badanie na fotelu (szyjka zgładzona, przepuszczająca dwa palce), oraz usg (dziecko 3,5 kg - wszystko gra) i ... odesłana do domu. W drodze powrotnej (taksówką) zaczęły się mocniejsze skurcze, bardzo regularne. Liczyłam i zapisywałam żartując sobie z taksówkarza:) weszłam do domu, zmieniłam przepocone ubranie i zamówiłam kolejną taksówkę - z powrotem do szpitala - skurcze mocne i regularne. W pośpiechu zaczęłam też wydzwaniać do położnej z zastępstwa. Niestety nie była dyspozycyjna (schodziła z porodu), ale dzwoniła do swoich koleżanek. Stres, ból i Leoś nie rozumiejący co się dzieje i dlaczego nie poświecam mu uwagi. W drodze do taksówki rozpłakał się strasznie - mama zanosiła mi walizki a maluch w samych skarpetkach wybiegł za mną na schody i krzyczał wniebogłosy "mamuuusia", próbowałam go uspokoić, ale niestety nie miałam już czasu :( jechałam powoli przez zalewaną deszczem i zakorkowaną Warszawę wydzwaniając jednocześnie do połoznych i partnera. Położna zasugerowała zmianę szpitala na Madalińskiego. Jak! Co?! Ja jestem już w połowie drogi, jadę w taksówce! W odpowiedzi usłyszalam, że to źle, za wcześnie, że powinnam wziąć kąpiel w domu. Ale ja mam dodatni gbs, o czym mowa, rodzę! Kolejna położna z listy odmówiła ze względu na chore dziecko. Ale ... Czwarta się zgodziła! Jadę, ona zadeklarowala, że dojedzie około 17-ej, kiedy odbierze dziecko z przedszkola. Po 16-ej dotarłam do szpitala, oczekiwanie, nasilający się ból, szybkie badanie na izbie i telefon od czwartej położnej - "dziecko wymiotuje, nie przyjadę". Rezygnacja - będzie co ma być... 16:50 - antybiotyk na gbs. Kolejne ktg, obok leżą dwie dziewczyny, jedna ma skurcze jakieś lekkie, bo tylko lekko się krzywi, druga za to siedzi sobie zrelaksowana - podsłuchuję lekarza, że ona właśnie wchodzi w drugą fazę i ma już spore rozwarcie - jestem w szoku, bo mnie przy każdym skurczu po prostu rozrywa, nie mam na czym zacisnąć rąk, wbijam nerwowo paznokcie w ścianę. Mój zapis jest dyskusyjny, ogólnie prawidłowy, ale zanotował się też pojedynczy spadek tętna i lekarze chwilę dyskutują między sobą czy mogę rodzić w domu narodzin. Nie mam wyjścia - nie ma miejsca na porodówce. Pytają między skurczami czy się zgadzam - nie mam wyjścia, oczywiście, że się zgadzam.
Trafiam do domu narodzin o 17:30, sala Rzym, ładnie, przyciemnione światło, ale niewiele mi to daje, boli i zaczynam się bać bólu, między skurczami łapię momenty na odpoczynek, ale te przerwy są takie krótkie... Położna z dyżuru - przynosi woreczek z pestkami wiśni - niewiele pomaga. Chcialabym wejsc do wanny - nie pozwala mi a ja w sumie nie wiem dlaczego. Próbuje mi posłuchać tętna dziecka podczas skurczu ale kiedy dotyka mi brzucha nie mogę wytrzymać z bólu. Zostawia mnie na chwilę samą - chodzę od ściany do ściany, kolejny skurcz i ... Wody chlustają na podłogę, mnóstwo wód, jak z wiadra. Po odejściu wód jest jakoś inaczej, ale nadal cholernie boli. Zmienia się dyżur, wita mnie kolejna położna, której nazwiska nie wyłapuję, siedzę na piłce i "śpiewam" podczas skurczów. Przyjeżdża partner - przebił się przez korki. Nowa położna pozwala mi wejśc do wanny i wtedy dzieje się coś dziwnego. Ból jest już częścią mnie, czuję się jakby to nigdy nie miało się skończyć, ale między skurczami zamykam oczy i odpływam myślami, zapominam gdzie jestem i co robię, odcinam się trochę jakbym traciła przytomność, ale nie do końca - bardziej jakbym przechodziła do innej rzeczywistości. Położna (jak się potem okazuje - słusznie) wybudza mnie z tego stanu i zmusza do przyjęcia pozycji kucznej w wannie - strasznie mnie to boli, zmiana pozycji nie jest mi na rękę, najchętniej w ogóle bym nie podnosiła ciała bo czuję się jakby było przyrośnięte do wanny. Kucam - nic to nie daje. "Czuję parcie" - mówię, chociaż sama nie jestem pewna czy to już parcie, czy po prostu tak bardzo nie mogę się doczekać postępu. Położna widząc słabe postępy znowu wkacza do akcji "Wychodzimy z wanny" - słyszę, kolejny raz więc w piekielnych bólach wstaję. Mam stanąć, chwycić drabinki i kucać przy skurczu. Wydaje mi się, że ona mi w tym czasie coś robi przy kroczu, (może palcami je rozwiera?), bo do bólu skurczowego dochodzi straszne pieczenie krocza, jakby mnie ktoś tam przypalał. Zachęca mnie do otwierania ust przy parciu, mam krzyczeć! Wydzieram się strasznie, jestem na granicy wytrzymałości, na granicy życia i śmierci - no boli jak sk... ! Nie do opisania... Drę się jakby od tego zależało moje i dziecka życie, bo naprawdę czuję, że przekroczyłam granicę bólu, za którą ludzie normalnie schodzą z tego swiata. Za niewiemktórym razem jest postęp! Czuję włoski dziecka, dotykam główki, piecze i boli, walczę. Pojawia się jeszcze jedna położna - zmiana pozycji - klękamy przy łóżku. Czuję ich presję, pośpiech, zniecierpliwienie, chociaż jeszcze nie wiem z czego ono wynika. Partner wychodzi (dobrze, nie chcę, żeby to widział), jeszcze kilka piekielnych partych i ... Rodzę około godziny 20-ej. Kładą mi na brzuch bardzo dużego chłopca, jest różowy, śliski, ale... Nie rusza się, nie podejmuje oddychania, zauważam w tym całym zamieszaniu sine paznokietki. Położne nerwowo poklepują go, kładą go na mnie nerwowo i podnoszą w kolko powtarzając, że różowy, ale zmęczony. Widzę ich zdenerwowanie, w oczy świeci mi mocne światło świetlówek. Mam nieruchome niemowlę na piersi. Zabierają go do pokoju obok, przybiega neonatolog, nie wiem co się dzieje, ale położne informują mnie, że już jest, że płacze, oddycha. Wiem, że parter jest przy dziecku, widzial jak ratują mu życie. Nie zdaję sobie jeszcze sprawy z powagi sytuacji. Dostaję zastrzyk oksytocyny i rodzę szybko łożysko. Słyszę, że zabierają dziecko na oddział neonatologii, zmieniają mi pościel, myją podłogi. Na raty dostajemy kolejne informacje. Że niedotlenienie, że był raz (luźno) owinięty pępowinką, punktacja w kolejnych minutach 4-6-8-8, waga 3860, 59 cm. Serduszko pracuje. Tylko to NIEDOTLENIENIE, co to znaczy? Nie potrafimy się jeszcze cieszyć, mina położnej, jej zdenerwowanie i przejęcie niepokoi mnie coraz bardziej. Nie odbieramy telefonów, chcemy wiedzieć wiecej. Jadę na wózku inwalidzkim na oddział - Jeremi jest śliczny, duży, ma podobno duże jak na noworodka stópki, jest pulchniutki, podobny do ś. p. dziadka... Ale... Nie mogę go wziąć na ręce, nie mogę go przystawić do piersi, jest podłączony do eeg i nieogrzewany - temperatura jego ciała spadła do 35 stopni, od wyników eeg zależy czy zastosują hipotermię, zeby zminimalizować skutki niedotlenienia. Ale badania są pomyślne, następnego dnia mogę go już wziąc na ręce, przystawiam do piersi i w końcu oddają mi go całego i zdrowego. Powolutku zaczynam odczuwać ulgę i radość, która z każdym dniem rośnie.
Mam silnego, dobrze rozwijającego się synka, który uwielbia kontakt z drugim czlowiekiem. Wierzę, mam nadzieję, że ten trudny start nie wpłynie na zdrowie mojego dziecka, na razie (odpukać) jest wzorowo rozwijającym się chłopcem i oby tak zostało.
Położna pomogła mi ochronić krocze - podobno otwarte usta, krzyk podczas skurczu zapobiega popękaniu.
Podobno zachęcanie do pozycji pionowej uratowało nas, przyspieszyło akcję. To był chyba jakiś cud. Kocham to moje "Cudeńko" miłością równie silną jak do Leonka, chociaż trudno było mi sobie to wyobrazić.
Nie wiem co mogłabym zrobić, żeby temu zapobiec, co poszło nie tak, kto zawalił, człowiek zawsze sobie zadaje takie pytania po fakcie. Żałuję, że w tym całym zamieszaniu nie podziękowałam neonatologowi za uratowanie życia mojego dziecka, to jest dług nie do spłacenia...

azja , a ja się popłakałam.
Trzymam kciuki, żeby mały pozostał zdrowym, silnym chłopcem juz na zawsze.

Azja podziwiam az sie poplakalam. Stanal mi przed oczami porod z artkiem. Oby twoj synek byl juz zawsze zdrowy i napelnial twoje zycie radoscia :*

Ja chyba zaczęłam sobie uzmysławiać co się stało po kilku dniach po powrocie do domu, dopiero wtedy zapłakalam czytając wypis ze szpitala, widzàc słowo "zamartwica". Ale to było drugie dziecko i widziałam, że ma dobre napięcie, widziałam wszystkie odruchy, a kiedy po miesiącu zaczął się do nas tak pięknie uśmiechać to już w ogóle zapomnieliśmy o strachu. Wygląda na wzorowe dziecko, głuży, uwielbia śledzić ludzkie twarze, i potrafi tak ślicznie odwzajemnić uśmiech, że serce się topi. Rozwija się lepiej od brata.
Punktacja Apgar to nie wszystko, dzieci mają niesamowite zdolności regeneracyjne.

Korzystając z ostatnich ( mam nadzieję ) chwil w szpitalu napiszę opis mojego drugiego porodu. Będzie krótko; )
ok. 2 obudził mnie lekki ból brzucha, ale to nic niowego. Poszłam do wc, wróciłam do łóżka i zasnęłam, ale na krotko, bo ból okresowy pojawił się ponownie. Zaczęłam więc czuwać. Po chwili zachciało mi się nr 2 i porządnie przeczyszciło. Poszłam pod prysznic i po wyjściu, ok. 4 zaczęłam mierzyć odstępy między skurczami. Były już co 4 min. ale tak mało bolesne, że nie chciało mi się wierzyć, że to może być to. Obudziłam męża i powiedziałam, że chyba trzeba jechać do szpitala, bo boli co 4 min. ale że pewnie wrócimy, bo to na pewno nie skurcze porodowe. Zebraliśmy się i o 6 byliśmy w szpitalu. Nadal bolało znośnie i co 3 min. Przy przyjęciu miałam 5cm rozwarcia i ta wiadomość tak mnie ucieszyła, że nawet z położną sobie żartowałyśmy. Od razu poszlismy na salę porodową i tam spotkaliśmy tą samą położną, z którą rodziłam M. Podłączyła mnie pod ktg, sprawdziła rozwarcie -6cm. Mnie kurczyło coraz częściej, ale ból był do zniesienia. Po kolejnym skurczu czekałam na przerwę i byłam wściekła, że jej nie ma. Powiedziałam położnej, że główka bardzo napiera, wtedy sprawdziła rozwarcie i powiedziała, ze już jest pełne; ) była godz. ok.6.40. Dopiero wtedy zaczęło mnie porządnie boleć. Czułam dokładnie główkę w kanale i myślałam, że mnie rozerwie. Położna zaczęła się ubierać do przyjęcia dziecka i wyjmować jakieś narzędzia a ja myślałam, że zaraz nie zdąży się ubrać, bo dziecko wyskoczy. O 6.50 odeszły wody i wtedy już tylko parcie. Kingusia urodziła się na drugim parciu o 6.57. Była raz owinięta pępowiną. Jak tylko zaczęła płakać to położyli mi ją na brzuch, ale po chwili zabrali do zbadania, bo nie chciała mocniej zapłakać i nabrać powietrza. W badaniu było wszystko dobrze, położne mówiły, że jest mocno oszołomiona po takiej szybkiej akcji. Ważyła 3070 gr, 53cm długa. Dostałam ją na brzuch, po jakimś czasie przystawiłam do piersi. I tak ponad 2h leżałyśmy.
Każdemu życzę takiego porodu, bez bóli krzyżowych, bo nie ma zupełnie porównania pomiędzy rodzajem bólu.
Śmiejemy się z mężem, że gdybym jeszcze trochę poczekała, to by przyjmował poród w samochodzie.

akirka - krótko i pięknie
Gratuluję bardzo!

Akirka ty szczesciaro 😄
Gratuluję i strasznie zazdroszczę tak szybkiej akcji😀
No tak to tylko można rodzic hehe

Akirko Ty szczęściaro!!!! zazdroszczę i życzę sobie i pozostałym kobietkom takiego porodu!! Przy pierwszym miałam krzyżowe, okropnie bolało, teraz liczę na lekki i szybki poród ;DDD

JA też nie odczuwam żadnych dolegliwosći po ZZO

Ja też miałam zzo i żadnych takich rzeczy nie odczuwalam. Teraz co prawda mam duże bóle pleców w nocy i to w okolicy wklucia. Pojawiły się miesiąc po porodzie. Ale nie wiem czy to nie kwestia noszenia synka który od początku dobrze przybiera i jest dość ciężki. Ale to bolą mnie całe plecy, kręgosłup. Mnie tam w ogóle samo wklucia bolalo mniej niż pobieranie krwi.

Czyli co, powinnam iść do lekarza...?

Kurcze, bo to eweidntnie od wkłucia/cewnika jest... To samo miejsce, w środku nocy z zamkniętymi oczami mogłaby powiedziec, gdzie miałam cewnik...

Ja już po porodzie, więc mogę skrobnąć kilka słów, by podzielić się wrażeniami z tego wydarzenia. A jaki wiadomo, wydarzenie to jest jednym z top of the top w życiu kobiety. Rodziłam przez cc. Zgłosiłam się do szpitala dzień wcześniej rano. Okazało się jednak, że mam 4 cm rozwarcia i na ktg zapisują się skurcze. Szyjka oczywiście zgładzona. Ja czułam twardnienie brzucha i jakieś tam boleści, ale bez przesady.Nie dotrwałam jednak do następnego dnia, bo rozwarcie postępowało i o 20:00 zabrano mnie na salę operacyjną, a o 20:25 maluch już był na świecie. Znieczulenie zniosłam dobrze, sama operacja nie była jakaś straszna, jednak mocno stresująca. Spięłam się tak, że się trzęsłam i skurcz mnie w karku złapał. Malec otrzymał 10 pkt i był oporządzany przy mężu i mojej mamie. Jak mnie zszyto i trafiłam na salę pooperacyjną, przyniesiono mi do piersi małego. Cudownie tak zapoznawać się z własnym dzieckiem. Szkoda tylko, że byłam unieruchomiona i nie mogłam ruszać głową, bo to mocno utrudniało pierwszy kontakt.
Cc boli. To nie bułka z masłem. Proces gojenia wymaga zaciskania zębów. Ja starałam się jak najszybciej się ogarnąć, ale i tak nie było kolorowo. Dobrze, że mąż mógł być później przy mnie i pomgać w opiece nad małym. Kruszynka jednak wynagradza wszelkie boleści i łagodzi każdy ból.

Środa: Czyli co, powinnam iść do lekarza...?

Środa, ja miałam cc i powiem Tobie, ze do tej pory jak dotykam czy kładę się na klecy, to czuję to miejsce, jakbym siniola na kręgu miała. Poza tym mam tam nieprzyjemne uczucie - jakbym znieczuloną skórę miała w tym miejscu, zdrętwiałą. A to już ponad 3 lata po cc.

Japo zzo pleców nie czułam ale głowa bolała 3 dni że funkcjonować nie mogłam;/
ból przechodził tylko w pozycji leżącej. A po zzo leżałam płasko 12 h i nic to nie dało

ikaan, przypomniałaś mi rodzenie Krysi Po badaniu kierunek patologia, bo to długo potrwa (choć u nas akurat porodówka pusta była). Skurcze przyprawiały o mdłości a położna mówi, że słabiutkie. Krzyżowe chciały mi plecy rozerwać, a zamiast chodzić musiałam leżeć pod ktg. U mnie jednak poszło szybko, bo "słabe, niedające czynności rozwierającej" skurcze w niecałe 2 godziny sprawiły ze z 1 zrobilo się 10 cm i ledwie zdążyły mnie na porodówkę przewieźć. Potem też moment i Krysia na mnie (po 2 godzinach tż zabrana na obserwację...). Gratulacje wielkie!