:)
masz już swoją kruszynkę i to jest najważniejsze

Fmartunia, ja też ćwiczyłam moje dziecko Vojtą, życzę Ci wytrwałości i systematyczności.
Po swoim dziecku widzę, że jest to bardzo skuteczna metoda.

Fmartuniu... Kochana.. Pod górkę to tylko chwilowo- zobaczysz Już niedługo z górki będzie ...

Maleńka nie będzie pamietała o tej szynie i zobaczysz- przyzwyczai się szybciutko.
Wierzę,ze Ci cięzko. Przytulam mocno.

fmartuniu u nas bioderko dyspaztyczne...prawdopodobnie czekaja nas szelki Pavlika....poki co stosujemy profilaktyke...wyszlo to u nas dopiero teraz jak pojechalam z malym do PL...wiec ciesz sie ze tak szybko mala zdiagnozowali....wszystko bedzie ok zobaczysz:)

No to teraz kolej na moje małe wypracowanie, mam nadzieję, że Was nie zanudzę :)
Termin miałam na 9 kwietnia 2008. Ponieważ nic się nie działo, 14 kwietnia pojechaliśmy do szpitala (post-date clinic) na wyznaczoną wizytę. Zrobili USG i pani doktor powiedziała, że wszystko z małym w porządku. Zaproponowała mi masaż szyjki na przyspieszenie bo miałam 2 cm rozwarcie więc się zgodziłam (to boli!). To było już późnym wieczorem, bo mimo że mieliśmy wizytę wyznaczoną na 19:00 to dość długo czekaliśmy aż nas przyjmą. Pani doktor powiedziała, że bardzo możliwe że wrócę na porodówkę jeszcze tej samej nocy lub następnego dnia. Po tym masażu już cały czas mnie pobolewało podbrzusze a około 23:30 zaczęły się skurcze, tylko ja na początku nie wiedziałam czy to przepowiadacze czy już te właściwe. Próbowałam zasnąć ale już mi się nie udało. Wzięłam więc długą, ciepłą kąpiel podczas gdy mąż i moja mama spali. Skurcze były coraz bardziej bolesne więc obudziłam męża żeby mierzył czas chociaż cały czas jeszcze myślałam że to jeszcze nie to. Przede wszystkim skurcze były nieregularne – co 4 min, co 6 min a nawet co 2 min. Mąż zadzwonił na porodówkę a oni na to że przy pierwszym dziecku skurcze muszą być co 4 min przez dwie godziny i mamy siedzieć w domu. Tymczasem ból stawał się już nie do wytrzymania. Minęło kilka skurczy i stwierdziłam, że nie dam rady, sama zadzwoniłam na porodówkę i położna powiedziała, że skoro chcę to mogę przyjechać. W samochodzie już krzyczałam a w szpitalu byliśmy ok. 2:30. Szybko mnie zaprowadzili do sali, położna sprawdziła rozwarcie – nadal 2 cm!!! Powiedziała że jej zdaniem to potrwa jeszcze bardzo długo, ja się załamałam bo skurcze bolesne i nieregularne, rozwarcie się nie ruszyło.....Zaproponowała mi znieczulenie – zastrzyk (pethidine), który działa od dwóch do trzech godzin. Ból czuje się nadal ale byłam bardzo śpiąca i spałam pomiędzy skurczami. Pamiętam, że nie chciałam się ruszać (zresztą byłam za bardzo otumaniona po tym zastrzyku i nie miałam siły), przy każdej zmianie pozycji zaczynał się skurcz, nieważne ile czasu minęło od poprzedniego. To było dla mnie zaskoczenie bo cały czas sobie wyobrażałam, że skurcze będą regularne i że będę chodzić, skakać na piłce itd. Byliśmy raz pod prysznicem - po prostu koszmar – skurcze non stop.
Przez cały ten czas położna nie sprawdzała mi rozwarcia a ja po tym co mi powiedziała byłam przekonana, że nic się nie rusza. Pamiętam jak odeszły mi wody i kazałam mężowi zawołać położną. Znieczulenie przestało działać. Już dokładnie nie pamiętam czy to właśnie wtedy czy troszkę później ale powiedziałam, że już nie daje rady i chcę kolejne znieczulenie. Położna powiedziała, że drugi raz nie da mi zastrzyku i może mi dać zewnątrzoponowe, ja na to żeby dawała. Miałam wrażenie, że spojrzała na mnie jak na ostatnią panikare i powiedziała, że w takim razie musi zawołać anestezjologa, tylko jeszcze raz sprawdzi mi rozwarcie (to było dopiero drugi raz jak mi sprawdzała!!). No i jakież było jej zdziwienie kiedy się okazało ze jest 10 cm rozwarcia!!! A nie chciała mi wierzyć, że boli ;-) Na znieczulenie było już więc za późno, miałam za to cały czas do dyspozycji gaz chociaż wydawało mi się, że on nic nie daje to pewnie coś dawał – przynajmniej to, że oddychałam podczas skurczu. No i zaraz zaczęły się parte.

cudownie :)

kaczka najważniejsze że dzidziuś jest już z wami

Odrazu przypomniał mi sie mój poród, to takie wspaniałe przeżycie, ciężki i bolesne, ale wspaniałe! Brawa dla ciebie!

Dzieki dziewczynki.
Pati, moze faktycznie nasze dzieciaczki wolalyby w Polsce sie rodzic, juz nie moge sie doczekac zeby pokazac mu kraj ;-)

Kaczuszko ale sie wzruszylam. Latwego porodu nie mialas ale nagrode wspaniala

dzieki dziewczynki, tak sie ciesze ze juz mamy skarba po tej stronie

stokrotko - gratuluje tak spokojnego i właściwie łatwego porodu! Nic tylko dzieci rodzić!

No to teraz zmień suwaczek - i zrób dla swojej maleństwa, no i odliczamy do pierwszego roczku!

A ja mimo ciężkiego porodu poszłam z porodówki prosto pod prysznic, tylko obstawa (położna)stała koło kabiny i pytała co chwilkę jak się czuje "twardzielka". A ja nabrałam sił po porodzie i chyba wtedy lepiej się czułam niż na następny dzień!

A najbardziej byłam z siebie dumna gdy słyszałam jak położne mówiły miedzy sobą:"to był cieżki poród a ona fajnie współpracowała" no miło mi było i dodało powera troche ,wykapac sie chciałam ale gin mój powiedział ze mam z rana isć a nie o 2 w nocy:)

No to pora na mnie

W nocy z poniedziałku na wtorek zaczęłam odczuwać regularne skurcze. Intensywność bólu przypominała jedynie bóle miesiączkowe, postanowiłam więc spokojnie pojechać rano do szpitala, na zresztą umówione przecież przyjęcie na patologię. Trochę zmrużyłam oczy, a rano z ciocią pojechałam do szpitala.

Na izbie przyjęć był akurat mój gin (zaczynał 24-godzinny dyżur) i kiedy mnie zobaczył, zdziwił się i zapytał, czy nie umawialiśmy się przypadkiem na następny dzień. Nieco się zdenerwowała, bo ile razy można jeździć do szpitala z torbą i stresować się? Za chwilę jednak zawołała mnie połozna i kazała się przebierać w koszulę. Mój gin sprawdził rozwarcie – 1 cm i zrobił usg. Tym razem waga wyszła mu 4600 g. O cesarce przebąkiwał, ale stwierdził, że zawsze warto spróbować naturalnie (odmieniło mu się heh). Zaproponował nałożenie Prepidilu dnia następnego albo i nie, bo długi weekend…

Przebrałam się i położna zaprowadziła mnie na patologię. Położyli mnie na sali z koleżanką męża, więc miałam ciekawe towarzystwo. Zrobiono mi ktg, potem wpadł mój gin i wypisał receptę na Prepidil, mówiąc, że może nie będzie potrzebny, skoro są skurcze. Bolało mnie coraz bardziej, a skurcze były coraz częstsze. Chodziłam po korytarzu, kilka razy byłam pod prysznicem. Często mijałam się z moim ginem na korytarzu, był bardzo zainteresowany tym, co się dzieje – ogromnie byłam zdziwiona i mile zaskoczona, że tak mnie traktuje. Obiecał nawet, że jeśli to będzie dziś, to gwarantuje mi najlpeszą położną na oddziale. Na zmianie była bardzo życzliwa pielęgniarka – zagadywała, uspokajała, co jakiś czas wołała gina, żeby sprawdził rozwarcie. Rozwarcia oczywiście nie było… Dali mi relanium (oczywiście żadnej ulgi), bo strasznie sie trzęsłam. Znów podłączono mnie pod ktg. W pewnym momencie tętno Jaśka zaczęło spadać (możliwe, że po prostu sie poruszyłam, zresztą sprzęt kiepski mają) i pielęgniarka zawołała lekarkę. Rozwarcie wciąż było na 1cm, ale ona wyczarowała 2cm, robiąc masakryczny masaż szyjki i wysłała na trakt porodowy. Była mniej więcej 23:00.

Mój mąż zjawił się w szpitalu (godzinkę wcześniej pojechał do domu, bo nie pozwolono mu zostać na patologii w nocy) z prędkością błyskawicy. Poznałam położną, która miała prowadzić poród. Zdawała się być bardzo sympatyczna. Uśmiechała się, wszystko tłumaczyła. Znów musiałam leżeć pod ktg, chcieli upewnić się, że z Jaśkiem wszystko w porządku i czy mogą podać mi pewne leki. Przyszła młodziutka pani ginekolog, która zadecydowała o podaniu dolarganu, enzaprostu i buscolisyny. Po dolarganie miałam niezły odlot :), ale przynajmniej odpoczęłam i pospałam trochę, bo skurcze były nieodczuwalne. Po półtorej godzinie (była chyba 2:30) wstałam i poszłam pod prysznic – miałam skakać na piłce. Dolargan, piłka i kolejny masaż szyjki dały rozwarcie na 5 cm. Czułam, że położna, p. Ewa, wie, co robi. Naprawdę działała cuda. Mojemu mężowi pozwoliła nawet na drzemkę na worku sako, kiedy byłam pod prysznicem, a potem na… łóżku porodowym.

Czas wolno leciał… Zaczęłam nawet żałować, że moje marzenie się spełniło i rodzę w nocy, bo coraz bardziej zmęczona byłam i zastanawiałam się, skąd ja wezmę siły na parte :). O 6:40 pojawił się mój gin i przebił pęcherz płodowy. Wody były zielone… Zadecydował o podaniu oksytocyny (wcześniej pytano mnie o zgodę, w ogóle niczego nie zrobiono bez mojej zgody i bez tłumaczenia). Czułam się jak pies przy budzie, chodząc z tą kroplówką – bardzo ogranicza ruchy, w dodatku zaczęły się również skurcze z krzyża. Bolało coraz bardziej. Miewałam nawet myśli o cesarce, marzyłam, żeby pojawił się mój gin i powiedział: tniemy :). Tymczasem zmieniły się położne. P. Ewa powiedziała, że zostawia mnie pod opieką swojej rodzonej siostry i że wszystko będzie dobrze. P. Marzena była miła, uśmiechnięta, ale stanowcza.

Czułam jakby czas stanął w miejscu. Chciałam mieć to już za sobą. Kiedy zaczęły sie parte, położna zaproponowała mi, żebym zaczęła przeć przed łóżkiem, robiąc przysiady. Wtedy już do mnie nie dochodziło, czego ode mnie się chce. Trochę sobie pokrzyczałam albo postękałam raczej. Próbowałam przeć przed tym łóżkiem, ale było mi bardzo niewygodnie, bo łóżko niskie, a ja wysoka. Wreszcie powiedziałam, że wolałabym przeć na leżąco. Pozwolono mi się położyć. Za chwilę zrobiło się tłumnie. Położna uprzedziła mnie, że choć zwykle stara się zachować krocze, tu nie będzie ryzykować i będzie ciąć. Powiedziała też, że może być kłopot z barkami maluszka, więc woła kogoś do pomocy, żeby w razie co wykonać odpowiedni ruch.

Josaris
no i szacunek dla personelu!

Dzieki Josaris za relacje i jeszcze raz gratuluje waszemu synowi dzielnej wspanialej mamy :-))

4390 g, 58 cm

Pelasia dopiero z siebie będziesz łzy wyciskać jak swojego szkraba będziesz tulić w ramionach :D

Wg mnie to normalny stan :D

Uwierzcie na słowo, że to wcale trudne nie było . Myślałam, że będzie o wiele gorzej!

Stokrotka, Josaris - wasze porody, jak wskazują opisy zupełnie różne, ale z obu bije pozytywne nastawienie i pozytywne emocje - miło się czyta

Brawo Anetusia za sprawną akcję i dla męża gratulacje

Anetusia - gratki!!! a dzieci z 17kwietnia to mocno charakterne sa - mam tego przyklad w domu po corce

Wielkie gratulacje Anetusia . Zdrówka dla Ciebie i Julci