Igisiowa, pozwoliłam sobie zajrzeć pod twoje cykle - porobiłeś te wszystki badania zakładane zaraz po? Wyszło coś Tobie?
No i takie pytanko poza resztą... Jak szybko "po" zaczęłaś ćwiczyć? Ja chcę wrócić na siłownię, bo miałam małą przerwę ale na razie jeszcze nie jestem w formie :)

smieszka, może spróbuj wywołać @ luteiną? Pytałam gin, czy można - powiedział, że tak.

martitap: smieszka, może spróbuj wywołać @ luteiną? Pytałam gin, czy można - powiedział, że tak.

ja mam wywoływana lteina własnie, ale ja ja miałam od razu przez gin od 16 dc zapisana liczac zabieg jako 1 dc - ale ja i owu miałam w 17 dc wiec jakos bardzo szybko wsio do normy wróciło
zreszta cos wam powiem nigdy ale to nigdy nie wierzyłam w zioła homeopatie itd i gdzies w sierpniu/wrzesniu kolezanka namówiła mnie na zioła ojca sroki na niepłodnosc ( mieszanka nr3) i naprawde wiedze efekty organizm sie wyregulował mam owulacje bez wspomagaczy endo na poziomie 8-10 gdzie wczesniej 6mm to było juz cos - heh chyba zmienie poglady na starosc ;)

Ja w sumie po zabiegu plamiłam jeden dzień, a boleć nic mnie nie bolało, poza psychiką ;(

P.S. jednak bolał mnie prawy jajnik, ale nie wiem czy to bylo związane z tym...

U mnie poronienie było w piątek, a dzisiaj jeszcze mam lekkie krwawienie. @ też raczej mam obfite, więc może to jest zależne?

Nie wiem czy u mnie jest to zależne, ale przed zabiegiem moje @ były dość lekkie i krótkie, a po zabiegu zyskały na obfitości i długości.

bilia: Igisiowa, pozwoliłam sobie zajrzeć pod twoje cykle - porobiłeś te wszystki badania zakładane zaraz po? Wyszło coś Tobie?

Część badań poszłam zrobić od razu po - np wizyta u alergologa ze względu na duszności, ale spirometria wyszła mi w normie, a na testy alergiczne ze względu na burzę hormonów było za wcześnie. W tym okresie jeszcze tylko wizyta kontrolna po pierwszej @ u mojego gin i zielone światło na starania już w 2 cyklu (mimo zabiegu łyżeczkowania), no ale ze starań i tak nie wyszło nic. Teraz zaczynamy kolejny cykl, no i w 3dc zrobiłam badania hormonów i czekam na wyniki- maja być dziś lub jutro.

bilia: No i takie pytanko poza resztą... Jak szybko "po" zaczęłaś ćwiczyć? Ja chcę wrócić na siłownię, bo miałam małą przerwę ale na razie jeszcze nie jestem w formie :)

A z ćwiczeniami, to tak- od poronienia do pierwszej @ oszczędzałam się. W sumie nic mnie nie bolało, ale cały cykl a to plamienia, a to śluz brunatny- było widać że organizm dochodzi do siebie, chociaż i tak wyglądało na owu. Po @ powrót do seksu (bo ogólnie do @ był zakaz szpitalny), lekkie aerobiki. Mogło być więcej ale lenistwo nie pozwoliło, no i Święta wiadomo. Teraz @ a po okresie kolejny karnet na aerobik:)

A powiedzcie dziewuchy- czy Wy też po poronieniu dostałyście zakaz używania tamponów? Nie cierpię podpasek, ale 2 źródła wskazały, że po poronieniu i starając się szybko znów, lepiej unikać tamponów (łatwiej o zakażenia a infekcji chcemy tera szczególnie unikać). No i się męczę z tym:P
Co do @- to moje znacząco sie zmniejszyły i podejrzewam, że moja endo jeszcze nie doszła do normy. Szczególnie pierwszy okres był baaardzo skąpy, teraz jest trochę lepiej, ale w tym cyklu wchodzę we wspomagacze endo i śluzu bo widzę po poronieniu pogorszenie obu cech;/

Po dziesięciu latach od urodzenia mojego pierwszego dziecka zaszłam w ciążę, bardzo się cieszyłam i od razu, kiedy zobaczyłam 2 kreseczki pognałam do lekarza ( a nawet dwóch - jednago z NFZ, a drugiego prywatnego). Jako że zarodek był jeszcze maleńki, nie założyli mi karty ciąży. Miałam zgłosić się na kontrolę za miesiąc. Po miesiącu miałam kontrolne USG - serduszko już biło, ale zarodek był jakby mniejszy niż to wynikało z wieku ciąży. Nie przejęłam się tym zbytnio, bo przecież wiadomo, że nie każdy cykl trwa 28 dni, a owulacja ma miejsce w 14 dc. Kolejna wizyta miała być w 12 tc. Lekarz z NFZ kręcił głową nade mną, że taka stara jestem i wymyśliłam sobie zachodzenie w ciążę. Dał też skierowania na badania prenatalne. Kurcze, no nastolatką nie jestem, ale 39 lat to jeszcze nie wiek emerytalny...
W 10 tc, a była to niedziela, spałam sobie po obiedzie i śniło mi się, że mój mąż rozmawia z moim tatą ( i to rzeczywiście na jawie miało miejsce) i mówi mu, że ja jestem w ciąży, na co ja (nadal we śnie) wchodzę do pokoju i mówię "już nie". Zerwałam się ze snu, pognałam do WC - i zobaczyłam, że plamię na brunatno. Popędziłam do szpitala, zrobili mi USG - brak akcji serca. Zabieg na następny dzień. Zatem w poniedziałek rano rach-ciach, narkoza, skrobanka i do domu. We wtorek byłam już w pracy. Na pytanie, czy mam czekać aż macica sama się oczyści, lekarz wręcz mnie opieprzył, powiedział, że skąd taki pomysł, że zrobili by mi zabieg od razu, ale nie byłam naczczo. Nikt mi nie mówił ani o rejestracji, ani o odbieraniu ciałka. I dobrze, bo dla mnie to kosmos. Nie czułam, żebym straciła dziecko (wiem, dla niektórych może to się okazać okrutne, ale tak to czułam). Straciłam nadzieję na posiadanie dziecka. To bolało.
Po wypisie ze szpitala pognałam najpierw do lekarza z NFZ. Pokiwał głową i odnotował w karcie poronienie. Zapytałam, kiedy mogę się starać i czy mam szanse na donoszenie kolejnej ciąży. Odpowiedział mi "w pani wieku?! tak będzie się kończyła każda ciąża!". Wyszłam ze łzami w oczach, pozbawiona resztek nadziei.
Zrezygnowana poszłam jeszcze do tego prywatnego ginekologa. Ten zachował się zupełnie inaczej. Powiedział, że to, że zaszłam w ciążę znaczy, że MOGĘ zajść, a to, że posiadam już dziecko znaczy, że MOGĘ donosić ciążę. Że co czwarta ciąża kończy się poronieniem, a tym razem padło po prostu na mnie. Że najprawdopodobniej zarodek źle się rozwijał i tak rozwiązała to biologia i że to dobrze, bo przecież znacznie gorzej byłoby mi przeżyć gdyby dziecko umarło mi po porodzie. Na pytanie o mój wiek poiedział, że co ja w ogóle wymyślam. Że dopóki mam cykle miesiączkowe, mam owulacje, dopóty mój organizm jest przygotowany do rodzenia dzieci. Mam kilka miesięcy odczekać i zgłosić się od razu, jak tylko wyjdzie mi pozytywny test.
I tak się stało, przyczym nie zgłosiłam się od razu... Za to co kilka dni latałam jak głupia na betę, rysowałam książkowy wykres jej przyrostu i cieszyłam się. Poszłam w 9 tc, kiedy zauważyłam różowe plamienia. Wiecie... pierwsza reakcja - szok. Ale powiem Wam, że kompletnie nie czułam, żeby coś złego się działo. Bałam się, że zacznie się dziać, jak to zaniedbam. Dostałam opieprz, że nie przyszłam od razu i duphaston, po którym plamienia ciągnęły mi się jeszcze przeszło miesiąc. Na własne ryzyko odstawiłam Duphaston - i plamienia znikły.
Lekarz z NFZ (inny, do tamtego pana nie poszłabym już nigdy więcej) kazał zażywać mi Fenoterol, ale nie brałam go.

Dzisiaj moje drugie szczęście ma 16 miesięcy i jest najcudowniejszym stworzeniem na świecie. O tamtej stracie pamiętam, ale nie czuję bólu, żalu czy żałoby. Mam dwójkę kochanych dzieci i na nich skupia się cała moja uwaga.

U mnie to świeże, ale potrzebuję wyrzucić z siebie i zapomnieć.

W zeszły wtorek zaczęlam lekko plamić więc popędziłam do gina, jakaż była nasza radośc, maly urósł, jest akcja serca, rozpierała mnie duma i energia, oczywiście dostalam leki i miałam leżeć nim ustąpią plamienia...
ale zaczęlo dziać sie gorzej, krwawienie sie nasiliło, napięcie z piersi spadlo całkowicie... intuicja mówila, że jest źle, ale widok żywego zarodka na usg podtrzymywał mnie przy nadziei...
w końcu w sobotę mocniej zacząl boleć mnie brzuch, decyzja- jedziemy do szpitala, przyjęli mnie na oddział i na drugi dzien zrobili usg... dzieciątko od wtorku nic nie urosło, nie ma akcji serca... niedziela kolejne badanie i decyzja o zabiegu... czas ciągnął sie niemiłosiernie, zabieg bez narkozy, tylko znieczulenie miejscowe- traumatyczne przezycie...
teraz próbuję wypłakać mój żal... serce pęka..

AniaBB: zioła to nie homeopatia

to to ja wiem napisałam tylko ze ani w to ani w to nie wierzyłam i twierdziłam zawzse ze pomaga jak ktos wierzy na zasadzie placebo dlatego czasem tez zapisywałam je swoim pacjentom ;)

eveke - płacz, płacz pomaga, mi pomogła bardzo chwilowa bytnosc na stronach poronienie.pl oraz ksiazka niebo istnie naprawde i aniołkowe mamy zaczełam pisac bloga taka moja psychoterapia no i usaliłam plany na przyszłosc - ale mi mija zaraz miesiac - czy jest lepiej tak,chyba tak choc sa chwile ze znowu jest ciezko i zapalam moje aniołkowe tealigter`y stojace na parapecie jako pamiatka po moich aniołkach ale sa chwile ze juz nie mysle nie pamietam ciesze sie tak normalnie zyciem i planuje planuje planuje
na to musi przyjsc czas teraz sie wyspij wypłacz wykrzycz wyzal rób to co potrzebujesz najbardziej bo musisz przezyc swoja załobe swój zal i pozwól sobie na to to wazne :*

AniaBB: ale jednak nie są obojętne dla organizmu.

no wiec wałasnie chyba sama na sobie sie przekonałam :)a nigdy nie dowierzałam jak ktos mi opowiadał ile to moga zdziałac ;)

Oj Moje Ty Kochanie:(tak bardzo mi przykro ja o tyle miałam "dobrze",że miałam całkowite znieczulenie,ale po obudzeniu czulam taką pustkę,jakby mi ktoś serce wydarł...także płacz ile chcesz musisz wylać łzy bedzie lżej...

Eveke- strasznie mi przykro, na początku jest najgorzej i widoków pełno z tyłu głowy.. Powiem Ci, że to blednie z czasem, ale falami wraca do głowy.. U mnie w szpitalu małe ciąże doprowadzają lekami do samoistnego poronienia- najczęściej dzieje się to w wc (:/), a potem tylko doczyszczają pod narkozą. Hm ja dostałam znieczulenie całkowite- taką chwilówkę dożylną, działała 15 minut- akurat na zabieg a potem już sama wstajesz i kulasz się na łóżko z wózka.
Trzymaj się ciepło.

Dziołchy zrobiłam hormonki, wyniki pod cyklem- jak ktoś może wspomóc interpretację zapraszam:)

bilia: że musiałyście

ja nie musiałam, ja chciałam, miałam nadzieje ze moze zobacze pecherzyk sam, ale niestety nie było nic widac - mnie nie przerazaja takie widoki po prostu byłam ciekawa mimo bólu, takiego duchowego rozdarcia chciałam zobaczyc co miałam w srodku. Zreszta ja jak miałam cc w znieczuleniu podpajeczynówkowym to tez poprosiłam zeby nie wieszali mi tej szmaty przed oczami a dodatkowo widziałam wszystko w szkle lampy bezcieniowej

bilia bo ja lekarzem jestem z zawodu to wiesz takie skrzywienie mam ;)

Ja nie chciałam nie z powodu krwi czy wrażeń "drastycznych", ale wolę nie mieć tego wspomnienia. Zresztą samo sadowienie się na fotelu to wspomnienie bolesne, a co dopiero reszta. Podali mi też coś na uspokojenie, bo miałam wręcz niedrożny nos, z powodu płaczu, anestezjolog poprosiła o coś jak tylko mi zainstalują kaniulę, chwilkę leżałam na fotelu potem, poczułam niezły odjazd, nawet powiedziałam, że działa już. A potem odpadłam stopniowo...
Normalnie to mogę patrzeć, od czasu samodzielnych zastrzyków nawet wkłuwanie mnie nie rusza - a zawsze to właśnie mnie ruszało, nie filmik z operacji czy autopsji, tylko wkłucie, dziwne to było...

Tak to właśnie działa, że najgorsze cierpienie z czasem blednie, przemija.
W tamten dzień płakałam ile razy spojrzałam na brzuch, pomyślałam o tym. Już rano, jak się obudziłam, pomyślałam o brzuszku i nie rozpłakałam się- wiedziałam już, że wracam do normy. Oczywiście nawet i teraz zdarza mi się uronić łezkę, w zeszłym tygodniu miałam ostatnie silniejsze rozczulenie, ale z czasem wszystko człowiek oswaja. To też.

ANIABB ja też myślałam,że tamte wspomniena zbladły,ale gdy EVEKE poroniła wspomnienia wróciły i będą wracać mimo,że od tamtego dnia(23.12.2006)mineło 6 lat nigdy nie zapomnę,nie da się zapomnieć

Dokładnie dzień zabiegu jest najgorszy ze wszystkich dni PO

eveke, bardzo mi przykro :(

U mnie najgorszy moment to zaraz po wizycie kiedy okazało się, że maluch nie rozwija się i że nie widać serduszka (a to był koniec 9tc). U lekarza jakoś się trzymałam choć głos mi drżał i mało co pamiętam z rozmowy. Ale jak wsiadłam do męża do samochodu to rozbeczałam się i tak to trwało do połowy noc. Gdy na drugi dzień w pracy (teraz się dziwię, że byłam w stanie do niej iść) gdy pojawiło się krwawienie to łzy samoistnie płynęły aż dotarłam do szpitala. U mnie dzień zabiegu nie był najgorszy. Bardzo chciałam już być "po" bo nie wiem czy byłabym w stanie dłużej znieść widok zarodka. Po tabletkach miałam bardzo mocne skurcze a obraz na usg nie zmieniał się. I taki widok po 2 razy dziennie przez 4 dni. O mało co nie "wkręciłam" sobie, że maluch chce pozostać ze mną - ta myśl mnie prześladowała.
Myślę, że najgorszy dzień jest dopiero przede mną... 16 lipiec 2012

esteban: U mnie najgorszy moment to zaraz po wizycie kiedy okazało się, że maluch nie rozwija się i że nie widać serduszka (a to był koniec 9tc). U lekarza jakoś się trzymałam choć głos mi drżał i mało co pamiętam z rozmowy. Ale jak wsiadłam do męża do samochodu to rozbeczałam się i tak to trwało do połowy noc.

Jakbym czytała swoja historię... Tyleże ja wróciłam po godzinie do lekarza a po 6-ciu miałam zabieg.

osz kuźwa

Esteban ale cię przetrzymali w tym szpitalu :( ja po tabletkach poroniłam po kilku godzinach, jeżeli nie to wtedy miałabym zabieg wieczorem tego samego dnia. dlatego kazali nie jeść i nie pić. ja miałam termin na 14.07 po pierwszej wizycie u gin, a wg usg ze szpitala z martwą ciążą 17.07:((