Ja uwazam ze szczescie zalezy tylko wylacznie odemnie a nie od ludzi.To jak pokierujemy zyciem zalezy od nas.Nie ufam ludziom-wiem do czego sa zdolni a poznalam ich naprawde wielu, jest kilka osob za ktore bym sie dala pokroic,ktorych jestem pewna i to tylko garstka.Tak naprawde nie ma definicji odnosnie milosci,szczescia,zaufania itd.Milosc zazwyczaj po kilku latach staje sie przyzwyczajeniem,szczescie zamienia sie w rutyne a zaufanie hmmm po 20 latach rozpadaja sie malzenstwa i mimo tego iz wydawalo sie ze znamy najblizsza osobe ona tak naprawde nie czuje sie w tym szczesliwa i okazuje pozory.Historia lubi sie powtarzac i nie wieze w teorie ze nie powinno sie patrzec za siebie oczywiscie ze trzeba to jest kawal bledow jak i sukcesow i ukladajac na nowo zycie trzeba wyciagac najbardziej korzystne wnioski.Znam niektore osoby,ktore zaczynajac nowe zwiazki pakowaly sie dokladnie w to samo w czym wczesniej tkwily czyli w bezsensie.Twierdzily ze sie zmienily ze doswiadczenie nauczylo zycia i nie beda wracac do przeszloscia...Wiec pytam gdzie zmiana?jakie doswiadczenie?i jakie wnioski na przyszlosc?Zawsze w tym miejscu nigdy nie uslyszalam odpowiedzi.Nienawidze slow ''nic nas nie rozlaczy'',''na zawsze'',''tylko tobie ufam'',nie maja nic wspolnego z miloscia a w praktyce zamieniaja sie w ''nienawidze'',''zaluje'',''to moja wina''.
Nie pisze tego bo jestem po rozwodzie i przezylam kawal czasu bo mam dopiero 21 lat ale zdazylam obracac sie w roznych towarzystwach od mlodziezy z pod bloku do ludzi obracajacymi duzymi pieniedzmi i wiem co widzialam.Pewnie nie raz popelnie bledy jeszcze ale wiem na co patrzec,wole wiedziec co warto nie zaleznie od sumy i zadnych absolutnie przyjazni nie wieze w nia.Nie mam przyjacoil to same znajome twarze.A co do wrogow no coz...Oni tez sie czasem przydaja.

Tez nie mam takiego podejscia. Ufam ludziom z zalozenia. Jak mnie zawioda, to trace do nich zaufanie. A rozwod to tylko wisienka na torcie moich problemow. Ani zycie, ani ludzie mnie nie rozpieszczali.
Ale w Milosci jestem chyba jakas skrzywiona i zawsze mam leki, ze zostane sama, ze on odejdzie. To chyba kalka z dziecinstwa i bierze sie ze stosunkow z ojcem. Wydaje mi sie jednak, ze mam na to wplyw i musze zainwestowa w siebie, w swoj rozwoj, uwierzyc w siebie, a wiara w Milosc przyjdzie z czasem.
Co wy na to? Dobrze kombinuje? :P

Blanko juz chodzilam na terapie i widze mega duze efekty i zmiany w sobie. Jest bardziej tak jak piszesz. Czyli moje decyzje sa moje, a nie skalkowane. A do tego staram sie widziec to co rzeczywiscie ma miejsce, a nie to, co moj strach sobie dopowiada.

Blanka81 Nie wiem czy to sakrkazm natomiast im bardziej jestem twarda tym lepiej radze sobie w zyciu.Podnioslam sie z depresji a to jest najlepszy dowod na to ze sobie radze i to jak postrzegam zycie tylko mnie w tym utwierdzilo.Nie potrafie znosic porazek wiec kazda obracam w sukces i jestem z tego bardzo dumna.Jestem z mezem zdania iz jezeli kiedys w zyciu zaistnieje sytuacja gdzie ktoros bedzie chcialo odejsc to nie bedziemy robic z tego wielkiej tragedi tylko jak ludzie to zrobimy i nie bedziemy sobie robic problemow.
Co do terapi ja nie mialam na to ani czasu ani pieniedzy a juz napewno ochoty,bralam jakies silne srodki antydepresyjne ktore odstawilam bo chodzilam po nich jak zombi.Dalam sobie sama rade a to kolejny dowod na to ze wlasna silna wola jest w stanie pomoc a nie sztab lekarzy czy tabletki.Oczywiscie nie potempiam nikogo kto korzysta z tego typu metod sa one po to aby pomoc.

Aguncia masz w 100% racje.Malgosia powinnas zajac sie soba.Nawet nie wiesz jak zmiana np. wygladu wplywa na zycie.Ja po urodzeniu dziecka z rozmiaru 36 przeskoczylam na 44 to mozesz sobie wyobrazic.Wiecznie zmeczona chodzilam w dodatku mialam zalobe po mamie.W koncu zaczelam zmiane od wygladu.Zaczelam duzo cwiczyc,dieta,fryzura,makijaz zmiana calkowita ubran w szafie.Skonczylam szkole teraz szkole sie na spedytora i chce sie spelniac zawodowo,transport to moja pasja ja to kocham i to chce w zyciu robic.
Teraz mimo iz niedogaduje sie z mezem mam cudowna coreczke,plany na przyszlosc i bede je realizowac.Skoro moj maz nie chce w tym zyciu uczestniczyc trudno dam rade sama.On i tak wiecznie w trasie jest,poniewaz jezdzi ciezarowkami.Kocham go,ale nie dam sie uwiazac w domu.Kiedys plakalam,przezywalam,obwinialam sie,ale pewnego dnia stwierdzilam ze tak nie moze byc i poprostu jestem obojetna na jego fochy-przytakne a i tak zrobie co uwazam za sluszne.

Olimpijka wlasnie dlatego nie ufam i nie potrzebuje pomocy takich specjalistow....Oni robia to co musza bo i tak biora za to kase.Z ta miloscia jest jak mowisz juz wczesniej o tym pisalam...;)

Olimpijka no to podejscie podobne do mojego trzymam kciuki,oby tak dalej!!;)

Tamara - tylko że wiesz ja akurat nie bardzo jestem rozumiana przez otoczenie... z racji mojego wieku to wszystkie moje znajome szczęśliwie męzate i dzieciate w 99% - o realu piszę. a rady które mi dawały w pewnej chwili - były warte funta kłaków... oceniając je of kors obiektywnie a nie zpunktu widzenia dobrej woli :D

RoxyEwa: Jestem z mezem zdania iz jezeli kiedys w zyciu zaistnieje sytuacja gdzie ktoros bedzie chcialo odejsc to nie bedziemy robic z tego wielkiej tragedi tylko jak ludzie to zrobimy i nie bedziemy sobie robic problemow.

Sorry, ale nie zgodzę się z Waszym nastawieniem... Wrócimy do tematu, kiedy będziecie na drodze rozstania, ok? (absolutnie Wam tego nie życzę, wręcz przeciwnie!)

Tamara - jesli oboje przestana... Co w zyciu zdarza sie niezmiernie rzadko

Wg mojego własnego doświadczenia... Nie twierdzę, że zawsze jest tak samo. Możliwe, że rzeczywiście będzie tak, jak RoxyEwa pisze, ale doskonale wiem, że życie jest przewrotne.

Roxy nie mowie o zadnym zmuszaniu. Na prawde zdaje sobie sprawe, ze do bycia razem zmusic sie nie da. Ale niestety jesli jedna osoba odchodzi, a druga nadal kocha, to nie da sie uniknac duzego cierpienia. I to cierpienie i tesknota nie pozwalaja na machniecie reka i przejscie nad tym do porzadku dziennego. Mowie z wlasnego doswiadczenia

Malgosiu wiem o czym piszesz.Zgadza sie to czesto prowadzi wlasnie do klotni,ale wazne jest kiedy przystopowac bo nic na sile sie nie da.No to latwo nie mialas kochana,wspolczuje naprawde.

Wiesz rozumiem,ale czy warto przejmowac sie czyms czego nie zmienisz lub na co nie mas zwplywu?.Zachowal sie jak palant i fakt faktem swoje trzeba przeplakac i w jakis sposob to przezyc a kazdy przechodzi to inaczej.Niektorzy wybaczaja i ida dalej, niektorzy sie rozchodza i ida dalej i naprawde kochana tak jak Ci radzilysmy zajmij sie soba to na co nie mialas czasu zrob teraz....Ta druga osoba sie gdzies kiedys znajdzie w najmniej oczekiwanym momencie.

Ewa, ale Małogosia to wie, pisała o tym. Ja ją rozumiem, bo jak można przejść do porządku dziennego nad faktem, że ktoś spowodował, jeśli nie uzyska stwierdzenia nieważności sakramentu małżeństwa, to do końca życia będzie w tej kwestii niespełniona? Będzie kogoś kochać, że nie będzie mogła wziąć ślubu kościelnego (piszę nazwę potoczną).
---
A czemu mam nie brać pod uwagę Twojego wieku? To tez jest wyznacznik naszego postępowania. Pomimo, że przeżyłaś to co przeżyłaś, wiek robi swoje. I nie, nie traktuję Cię jako gówniary:). Zresztą takie słowo u mnie nie istnieje. Szanuję zdanie każdego, czy to 10 latka czy 80:).

Aha, a rozmowę o problemie nie ja wymyśliłam tylko rzesza psychologów, psychiatrów.

Agnieszka25: że z taką łatwością piszesz o ewentualnym rozstaniu, że aż mi się coś w środku robi

Mam podobne odczucia. Ciężko mi sobie wyobrazić rozpad mojego obecnego związku, jakiś większy kryzys, ale jeśli już tak by się stało chyba nie potrafiłabym od tak - iść dalej sama.
Podobne odczucia mam, jak piszecie, że z czasem miłość zmienia się w przyzwyczajenie.... Nie chciałabym wierzyć w coś takiego. Jeśli za lat parę, paręnaście moja miłość ma być tylko przyzwyczajeniem, to ja dziękuję na wstępie. Nie chcę takiego związku. Wierzę w miłość do grobowej deski. Może to czyni ze mnie oderwaną od rzeczywistości małolatę, ale tak jest. Na razie przeżyliśmy ze sobą 5 lat. Raz było lepiej, raz było gorzej, ale nigdy nie odczułam, że nasza miłość gaśnie. Zmienia się, owszem - dojrzewa... ale nie zanika.
I szczerze zazdroszczę, gdy słyszę, że w kościele ksiądz odprawia mszę na cześć pary, która przyżyła ze sobą 50 lub więcej lat. To budujące. Myślicie, że te pary są ze sobą z przyzwyczajenia?

Agnieszko, no mam nadzieję, że nie, że nie są tylko z przyzwyczajenia:). Ja po 12 latach razem jeszcze się "nie przyzwyczaiłam" :)) - pewnie, co to jest w porównaniu z 50, ale od czegos trzeba zacząć, nie? :)), ale wciąż jestem zakochana:). Oczywiście nie jest to to samo, co 12 lat temu, jest o wiele lepiej:)
oj, to Talinka mówila o przyzwyczajeniu, coś mi się pomyliło.
---
ale to nie temat na to miejsce, sorki

Hej dziewczyny:)
Powiem Wam coś co daje ogromną nadzieję na przyszłość :)
Moja mama (teściówka :)) była w związku małżeńskim z moim Ś.P. teściem przez ponad 20 lat...Straciła dwoje dzieci jedno po drugim,bo urodziły się przedwcześnie (jedno w 6 miesiącu-zmarło po kilku godzinach i drugie w 8 miesiącu - zmarło po kilku dniach)...Jako trzeci urodził się mój mąż (na szczęście w terminie i zdrowo)...Niestety z teściem,to mama miała krzyż pański,bo nie dość,że wyższej rangi oficer wojskowy,to jeszcze chorobliwie zazdrosny i nadużywający alkoholu,a do tego zabraniający jej pracować i potrafiący wystawić ją w 6 miesiącu ciąży na 20* mróz w samej koszuli nocnej...Kiedy mój mąż miał 16 lat wniosła sprawę do sądu o unieważnienie związku cywilnego z przyczyn wymienionych powyżej...Związku zawartego w kościele nie unieważnili...

Kilka lat później poznała wspaniałego człowieka,który dał jej wszystko,to czego dotąd nie miała - miłość, oddanie, zainteresowanie...Niestety nie dane im było być razem dłużej niż kilka lat...On zachorował na raka...W ostatnim miesiącu swojego życia,tylko do siebie pisali,bo on nie chciał widzieć się z mamą...Napisał jej,że chce żeby go zapamiętała takiego jakim był...zdrowego,uśmiechniętego i przy jej boku...Mama pojechała dopiero na pogrzeb...
Po tym wszystkim nie chciała już z nikim być...wszystkich mężczyzn porównywała z nim przez wiele lat...To była miłość jej życia...

2.5 roku temu zmarł teść...pewien etap w życiu mojego męża i jego mamy się zakończył...

Teraz moja teścióweczka ma 58 lat i planuje ślub :):) Kilka miesięcy temu spotkała swojego przyjaciela z dawnych lat :) Coś między nimi zaiskrzyło:) Zaczęli się spotykać :) okazało się,że oboje są wolni, z bagażem doświadczeń, z jakąś przeszłością :) Mają podobne przyzwyczajenia, wiele wspólnych pasji :) Mogą ze sobą rozmawiać godzinami :)...
Tydzień temu poinformowali nas o zaręczynach :) Stwierdzili,że skoro oboje są wolni i młodsi już nie będą,to szkoda marnować czas,który można spędzić wspólnie :) No i ślub zaplanowany na przyszły rok :):)...

Nic nie dzieje się w naszym życiu bez przyczyny :) Każdy zakończony rozdział,rozpoczyna jakiś nowy...Drzwi,które zamykają się za nami,pozwalają nam bez obaw sprawdzić,co kryje się za następnymi :)...

To wiara i nadzieja czynią nas niezniszczalnymi

Jasne, że można - unieważnienie małżeństwa. To nie to samo, co rozwód.

ja tylko w kwestii wieku się wypowiem. Nie obrażam się, jak ktos mi mówi "jestes młoda i nie wiesz tego, co wie ktos w wieku X". Jak miałam 21 lat to myslałam,że pozjadałam wszystkie rozumy i jestem bardzo dojrzała. dziś mam zaledwie 6 lat więcej, a wydaje mi sie, że dzieli mnie z 20 lat od tamtej kobiety, właściwie dziewczyny. dlatego mam pokore wobec wieku i doświadczenia, którego z nim nabywamy. I buntowanie się, że ktoś bierze pod uwagę nasz wiek, jest w moim odczuciu przejawem niedojrząłości i typowo młodzieńczego braku pokory.
A szczerze mówiąc - pozwalam sobie, RoxyEwo, bo wypowiadasz sie tu chyba po to, by poznac opinie innych - odpowiedz sobie szczerze jak jest: jest między Wami miłość czy nie, kochacie się czy nie. Po co ściemniac, że jednej ze stron sie nie chce etc etc. Z opisu mi to po porostu wygląda na to, ze tu nie ma mowy o miłości. Bo inaczej nie przyjmuję do wiadomości postawy "nie staram się, bo jednej stronie się nie chce". Powiem Ci, że jak się kogoś kocha, to ma się w dupie, czy mu się chce czy nie, tylko robi się wszystko, żeby ten stan mu rpzeszedł.
I wiem co mówię. Mojemu obecnemu mężowi, w szczeniackich latach 8 lat temu tez się raz odechciało. Ale uratowałam wtedy związek. To się zawsze da zrobić, jak jest między ludźmi miłośc. Wtedy sie nie patrzy na to, że drugiej stronie sie nie chce. Dzisiaj jesteśmy bardzo szczęśliwym małżeństwem, spodziewmay sie dziecka, niedługo dobijemy do 10 lat bycia razem i nadal jestem zakochana.
Postaw sprawę jasno, radze Ci, a zaoszczędzisz sobie dylematów.

Annalena: I buntowanie się, że ktoś bierze pod uwagę nasz wiek, jest w moim odczuciu przejawem niedojrząłości i typowo młodzieńczego braku pokory.A szczerze mówiąc - pozwalam sobie, RoxyEwo, bo wypowiadasz sie tu chyba po to, by poznac opinie innych - odpowiedz sobie szczerze jak jest: jest między Wami miłość czy nie, kochacie się czy nie. Po co ściemniac, że jednej ze stron sie nie chce etc etc. Z opisu mi to po porostu wygląda na to, ze tu nie ma mowy o miłości. Bo inaczej nie przyjmuję do wiadomości postawy "nie staram się, bo jednej stronie się nie chce". Powiem Ci, że jak się kogoś kocha, to ma się w dupie, czy mu się chce czy nie, tylko robi się wszystko, żeby ten stan mu rpzeszedł.

Bunt mam juz dawno za soba wiec nawet takiej opinii nie biore pod uwage.Owszem wypowiadam sie po to by poznac opinie innych,ale wiek nie ma tu nic do rzeczy.I wogole widze po Twojej wypowiedzi ze wszystko wiesz najlepiej,ale kazda sytuacja jest inna i nie mozna wrzucac wszystkiego do wlasnego worka bo przemawia przez Ciebie doswiadczenie.W ogole nie powinnam sie wypowiadac tutaj moglam przewidziec tego typu komentarze.Tak kocham mojego meza i zrobilabym wszystko,ale sa pewne granice ktorych nieprzekrocze.I wogole przepraszam ze zkalocilam dyskusje.
A odnosnie pokry to tyle razy dostalam pod dupie od zycia ze nie musicie mi o tym mowic bo nie jedna z was by sie zdziwila przez co przeszlam.
Pozdrawiam

wracając jeszcze do pomocy innych...ktoś tu napisał o praniu brudów na forum...ja tego praniem brudów nie nazywam, tylko zwykłą szczerością... i nie mówię akurat o forum, bo tu się udzielam od miesiąca... swoje problemy przeżywałam pod wykresem w gronie mniej lub bardziej zaufanych dziewczyn... gdzie pisałam o wszystkim, głownie o złym, bo tylko zło się w pewnym momencie działo... w ciężkich chwilach o dziwota większe wsparcie otrzymałam właśnie stąd niż od osób bliskich mi realnie... poza tym po tym wszystkim, po rozmowach, porównaniach i w ogóle uznaję że na portalu w większości panuje zakłamanie i mierzi mnie to że z pozoru u każdego jest cudnie i pięknie... życie i poznanie się bliżej pokazało że każda ze znanych mi tu osób ma swoje mniej luba bardziej poważne problemy w związku :D
co do wieku - zdania nie mam..ja tam bez względu na wiek muszę się nauczyć na własnej skórze.
i dopisując - nie wierzę ja, jako ja - aczkolwiek istnienia nie wykluczam, w miłość do końca życia. zawsze zaczynając jakikolwiek związek zakładam, że to może mieć początek i koniec. żeby właśnie później za bardzo się nie rozczarować, jak się okaże że w pewnym momencie jednak nam nie po drodze w tym życiu. po co się męczyć i cierpieć. w imię czego?

ależ Tamaro - właśnie to samo mniej więcej napisałam :D

Annalena jezeli chcialabys sie dowiedziec czegos wiecej to chetnie napisasze ale na priv.Juz mialam nieprzyjemnosci gdy napisalam na forum publicznym o swoich problemach.

Tamara wez Ty kobieto wyluzuj.Dobrze niech Ci bedzie ze niedoroslam i brakuje mi pokory heh.Gdzie Ty tu masz krzyk i agresje?Cos Ci sie pomylilo.To ze wypowiadam sie w sposob stanowczy nie znaczy ze jestem jakas zimna suka juz nieprzesadzajmy.A skoro nie chcesz z emna dyskutowac to nie odpisuj poporstu ja sie napewno nie obraze.Mam charakter jaki mam ,ale zawsze jestem bezposrednia i nawet jesli jest to nieprzyjemne to pisze wprost.Mysle ze to nie jest zla cecha?Zawsze taka bylam.Ja niepotrzebuje przyjaciol,mialam jedna przyjaciolke stracilam ja i dosc.

Ewa - no jakoś mnie to nie dziwi, że nie potrzebujesz przyjaciół:(.
A skąd wiem o agresji w Twoich wypowiedziach? Wiek i doświadczenie:) - umiem czytać między wierszami:).