dzięki Jadwigo. Takie rady otrzymywałam już nie jeden raz. Sama też prewnie tak bym komuś poradziła. Bądź silna, nie poniżaj się, pokaż jaka jestes fajna, pokaż że ci wcale tak bardzo nie zależy, niech zobaczy co stracił... Wszystko to takie książkowe rady, wiem - ale w praktyce mi nie idą. Kocham bardzo i nie umiem tak...

dzięki Ania. eM pozwu nie złozył. Powiedziałam mu, ze ja teraz nie dam mu rozwodu. Kocham i widzę szansę. Gdybym to powiedziała w sądzie, rozwodu ot tak sąd nie da - skieruje na mediacje itd.
Uważam, że to za szybko, biorąc pod uwagę nasz związek przez lata...
Wszystko co piszesz ma sens - wiem. Może potrzebuję więcej czasu. Postaram się zdystansować. STARAM SIĘ. Ale to potwornie trudne dla mnie

Witam Dziewczyny weszłam na ten wątek przypadkiem, poczytałam sobie o Twojej historii Karko, mimo iż swoje posty pokasowałaś z wypowiedzi dziewczyn domyśliłam się o co chodziło, widzę, że teraz odświeżyłaś wątek, nie będę pisać, że dasz sobie radę, że ból minie, bo nie wiem czy tak będzie, nikt nie wie, ale chciałam Ci coś napisać o tym lęku że stracisz córeczkę, napiszę coś osobistego, choć nie lubię się uzewnętrzniać, otóż jestem córką alkoholika i ten brak poczucia bezpieczeństwa, który przez całe dzieciństwo mi serwował odbił się na życiu dorosłym, teraz rozumiem syndrom DDA
Gdy spotkałam mojego męża to przez prawie 2 lata bałam się że odejdzie ot tak, rozmawialiśmy godzinami o tym przekonywał mnie, że tak nie będzie ale się bałam, jak już mnie utwierdził w przekonaniu, że zostanie to bałam się, że umrze, że coś mu się stanie w drodze powrotnej z domu. Po dwóch latach, po ślubie te lęki minęły.
Gdy urodziła się moja córeczka lęki powróciły, boję się cały czas, że ją stracę, że umrze i podobnie jak ty nie miałabym wtedy po co żyć mimo iż mam kochanego męża.
Rozmawiałam kiedyś o moich lękach z terapeutką i w ciągu 15 minut mnie rozszyfrowała, powiedziała że od razu domyśliła się że jestem córką alkoholika.
Dobra do rzeczy bo nie chcę dłużej zanudzać, myślę Karko, że twoje lęki o córkę są uzasadnione, myślę że straciłaś poczucie bezpieczeństwa, mąż dawał ci je przez prawie połowę życia, może nawet trochę spadło Twoje poczucie wartości (u mnie zawsze tak było po rozstaniach),myślę że te lęki są zrozumiałe, ale jak Ci w pewnym momencie zaczną utrudniać życie idź porozmawiać z psychoterapeutą, mnie to pomogło
pozdrawiam

Karko ja też jestem za tym żebyś na razie nie zgadzała się na rozwód, niestety w naszych czasach małżeństwo trudniej utrzymać niż się rozwieść.
Jak opadną emocje to spróbujecie wrócić do rozmowy o waszym małżeństwie. Ale myślę (choć wierzę że to jest naprawdę trudne) że powinnaś podnieść głowę bo w końcu ten drań Cię zostawił i nie ma co tu sobie mydlić oczu jak to rozwody ratują psychikę dziecka bo wiemy doskonale, że tak nie jest (chyba tylko w patologicznych rodzinach.
Zresztą (nie znam szczegółów) ale podejrzewam że w grę wchodzi osoba trzecia dlatego ważne teraz żebyś to przeczekała, trudności w uzyskaniu rozwodu na pewno zaognią nieco sytuację w ich związku.
Nie wierzę że twój mąż odszedł ot tak. Coś jest jeszcze.
Walcz.

jadwiga22: podejrzewam że w grę wchodzi osoba trzecia

Nie ma trzeciej osoby. Na 100%oczywiście nie wiem, ale na 90% jestem przekonana.
Nie chcę rozpisywać się na nowo o tym wszystkim wstecz...
OLIMPIJKO, ja na te pytania odpowiadam sobie wielokrotnie i wszystkie odpowiedzi skłaniają mnie do tego, by mieć nadzieję, by walczyć, by CHCIEĆ BYĆ Z NIM...
Jesli mogę spytać, czy z tamtego małżeńśtwa masz dziecko? TO wiele wnosi też do sprawy...
Zwłaszcza, że eM jest wspaniałym ojcem, jakich naprawdę mało. ALe główny powód mojego niepogodzenia się z sytuacją - KOCHAM GO

Niestety zgadzam się z przedmówczynami w kontekście tego co napisała również Trisha.
Tylko pewnie nie jest tak łatwo się odciąć jak się codziennie "exa-nie-exa" widzi.

Wiesz Karko, od długiego czasu gryzę się w język jak Cię czytam i mam nadzieję, że nie będziesz miec mi za złe jak w końcu dam upust temu co mi się ciśnie na palce...
Minęło pół roku, spójrz na siebie i zobacz gdzie jesteś... jesteś dokładnie w tym samym miejscu co pół roku temu, a Twój mąż prze do przodu i wyprzedza Cię o lata świetlne. I nie mam na myśli tego co zmieniło się w Twoim życiu tzn nie te wszystkie sprawy, które toczą się swoim trybem mimo wszystko, tylko uczucia, niepogodzenie się, tęsknotę itp itd... I żal mi Ciebie, bo wydaje mi się, że uparcie, na przekór wszystkiemu, brniesz w ślepy zaułek. Wiem, co mi teraz napiszesz..., ze się nie da tak na pstryk, że uczucia, dziecko, rodzina, ze nie rozumiem, że każda sytuacja jest inna itepe itede. Ja tylko obawiam się, że jak się za kilka lat obudzisz z przysłowiową ręką w nocniku, to możesz żałowac straconego czasu. A skoro Twój mąż uparcie obstaje przy swojej decyzji to znaczy, że naprawdę marnujesz czas. Fajnie, że jest wspaniałym ojcem, ale nie jest takim mężem. Skoro od pół roku nie jesteście razem to wcale tym mężem nie jest i z tego co mówi nie zamierza byc. Nie mówię już żebyś go skreśliła (skoro nie chcesz), ale układaj sobie powoli życie tak jakby nigdy miał nie wrócic. Wróci - będziesz miec niespodziankę (chcianą lub nie), a nie wróci, to będziesz gotowa, żeby resztę swojego czasu przeżyc bez niego. Rozumiem, że trudno się oprzec uczuciom, tęsknocie, pragnieniu i nadziei, ale można przecież nad sobą pracowac, a w końcu do wszystkiego można się przynajmniej przyzwyczaic...

A ja tez juz nie moge wytrzymac podobnie jak Kodama i musze dac upust swoim myslom, choc innym niz ona.
Przede wszystkim Aggnieszko co to znaczy ze do milosci trzeba dwojga? Rozumiem ze kochasz bo ktos Cie kocha a z chwila jak misiu Ci nie daj Boze oswiadczy ze on juz nie to i Twoje uczucia gdzies odfruwaja? A ja myslalam ze milosc to cos bezinteresownego..
Kkarko, ja tez czytalam juz wczesniej Twoja historie, bardzo, bardzo Ci wspolczuje to raz a dwa- bardzo, bardzo, Cie podziwiam. To naprawde rzadkosc w dzisiejszym swiecie kogos naprawde kochac. Kochac nie za cos a pomimo, kochac bo tak sie kiedys wybralo, kochac na przekor temu ze ktos Cie rani. I na przekor tym wszystkim madrym radom o wlasnym szczesciu, godnosci, akceptacji nowej sytuacji itp modnych psychologicznych rozwazaniach...Nie daj sobie wmowic ze Twoje uczucia to brak godnosci, brak odwagi w stawianiu czola rzeczywistosci czy innym bzdurom...Masz prawo kochac nawet jesli ktos deklaruje ze Cie juz nie kocha, masz prawo miec nadzieje na poskladanie wszystkiego jeszcze raz , masz prawo marzyc ze Twoja corka bedzie miala dalej szczesliwa rodzine a Ty meza. Nie masz obowiazku udawac ze wszystko jest ok, nie musisz-imo nie powinnas, pokazywac swojemu mezowi i calemu swiatu jaka jestes silna, szczesliwa, itp - co to w ogole za glupawe gierki, z jednej strony forumki pisza o godnosci a z drugiej proponuja odstawiac jakies komedie zeby przyciagnac faceta.
Jeszcze slowo do innych doradzajacych,nie wiem jak sie skonczy ta historia, wydaje mi sie ze Kkarko chodzi po takim labiryncie- chodzi w nim sama ze swoimi myslami, miloscia, cierpieniem, tesknota, wybaczeniem w stosunku do meza, nadzieja. Wy natomiast stoicie przy jednym z wyjsc tego labiryntu i wrzeszczycie no szybciej,szybciej wylaz stamtad tu masz nowe zycie, tu czekaja na Ciebie nowe milosci, tu Ci przejdzie ta dziwna milosc do meza...Moze kkarko tam kiedys dotrze, a moze wyjdzie innym wyjsciem....wiec tak nie naciskajcie.

Tez nie mam potrzeby o tym dyskutowac dlatego nie zaczynalam takiego tematu.Mam tylko prosbe, jak zmieniasz swoje przemyslenia, cos dodajesz, to zrob to w nowym poscie, a nie poprawiaj starego, zwlaszcza jak ktos sie juz do niego ustosunkowal. W taki sposob mozna cala dyskusje rozwalic.

Ach i sorry za to Kkarko przez 2 k , tu chyba winna wszystkiemu moja podwykresowa kkurka

Do jednego Aggnieszko posta, zdazylam sie ustosunkowac

Kodama, tak wlasnie myslalam, ze zaraz zaczniemy pisac o depresji, bo to przeciez niemozliwe jest byc wierna swojej milosci, wszak trza sie wziac w garsc i szukac nowego szczescia...

Tiramisu wydaje mi się że aggnieszce chodzi o to aby Karko nie zatraciła poczucia własnej wartości. Nie wiem jak wy ale ja też byłam kiedyś porzucona po długoletnim związku i jest ciężko ale trzeba wziąć się w garść. I najlepszym sposobem dla mnie wtedy było uporządkowanie swoich spraw.
Dla męża Karko nic się nie zmieniło a zresztą za bezczelność uważam teksty typu "i tak już nie będziemy razem". Więc jak nie to spadaj.
Czas leczy rany jak emocje opadną to może będzie łatwiej wam rozmawiać co było nie tak w związku i kto wie. Znam osobiście małżeństwo, które do siebie wróciło po 4 latach ( a też się tak zarzekał, że nigdy nie wróci do swojej żony).

Ale co to znaczy wziac sie w garsc Jadwigo? Karko pracuje, wychowuje dziecko, zdaje sie tez studiuje, pisze jak widze, na forum o roznych sprawach, naprawde wydaje mi sie ze zyje normalnie, tylko cierpi co jest zrozumiale. A Wy jej to prawo odbieracie, ma byc silna, ma o nim nie myslec, ma planowac nowa przyszlosc najlepiej u boku jakiego przystojaniaka, w imie czego ? bo dzisiejszy swiat tak pedzi , bo takie normy lansuje?

No widzisz Aggnieszko ale karko wybiera inna droge. Wybiera milosc ktora rani. Wybiera milosc nielatwa. I ma do tego prawo.
Zreszta ja juz koncze te dyskusje, bo nie wiem czy karko by sobie jej zyczyla, chcialam w sumie napisac tylko to co w pierwszym poscie.

Nie Aggnieszko, uczucia nie sa zalezne od nas, uczucia nie sa wyborem. Ale milosc to nie tylko uczucie (w sensie odczucie)- ale to juz ustalilismy, ze nie mamy potrzeby o definicji milosci rozmawiac.
Kodamo nie rozumiemy sie i chyba nie zrozumiemy. Widze ze w milosci wazne jest tylko co sie dostanie w zamian, inaczej to ta milosc jest nieoplacalna.
W ogole najlepiej to klin klinem
Aga, ale w jakiej uludzie? Karko przeciez wie ze zyje bez swojego meza.

Faktycznie chyba się nie zrozumiemy. Pochopnie i powierzchownie oceniasz moje pojmowanie miłości jak i intencje. A o klinie nie pisałam, ani o tym, że miłośc musi się opłacac. Warto jednak pamiętac, że miłośc potrafi też wpływac destrukcyjnie, i na nas samych i na osobę, która tę miłośc odrzuca.

Skoro tak twierdzisz Karko, to nie mam powodu Ci nie wierzyc. To subiektywne wrażenie.

aggnieszka ... ??

rozumiem

Ok Karko.
Widzę że tym bardziej że twój mąż musi być jakiś dziwny skoro z takiej babki rezygnuje. Z twoich postów możliwie że błędnie wywnioskowałam że wasze spotkania to obrazek jak z melodramatu : ty rozdygotana on pewny siebie ważniak.
Skoro jednak na tym forum dajesz upust jedynie skrywanym emocjom to pisz ile dasz radę, trzymam kciuki, pozdrawiam i wszystkiego dobrego.

Trisha: wydaje mi sie (i chyba nie tylko mnie), ze widzisz szanse na ponowny zwiazek z mezem i na jego powrot do Ciebie?

TAK - właśnie widzę.

jadwiga22: rozdygotana on pewny siebie ważniak

zupełnie nie tak to wygląda. Prz nim nie jestem w ogóle rozdygotana. Tylko wieczorami,w samotności się zdarza. A on nie zachowuje się w ogóle jak ważniak...

Trisha, oczywiście, wiem, że nie zmuszę.
Wiecie, wiele waszych rad jest bardzo cennych... Problem w tym, że nie są nowością dla mnie -znam je na pamięć prawie. Tak samo pewnie bym doradzała...
Ale niestety - co innego wiedzieć, a co innego żyć i postępować tak i tak jak by się chciało.
Staram się, myślę, ze itak dobrze mi to wychodzi. Ba, nawet jestem przekonana o tym, że w całej tej sytuacji trzymam się naprawdę dobrze.
Ale są chwile kiedy ból wraca - silny, świeży, niezmienny. I kocham nadal.
Chyba swoimi postami tworzyłam nieświadomie trochę inny obraz siebie, eMa i tego wszystkiego niż jest to w rzeczywistości. może to dowód na to, że nie ma sensu rozpisywać się na forum...? Nie wiem.
Dziękuję Wam za wparcie - jest cenne.
DAM RADĘ, o depresję, myśli samobójcze itp. nie martwcie się, o nie!
Ale nie mam przycisku, którego wciśnięcie da efekt JUŻ NIE KOCHAM.

KARKO: Chyba swoimi postami tworzyłam nieświadomie trochę inny obraz siebie, eMa i tego wszystkiego niż jest to w rzeczywistości. może to dowód na to, że nie ma sensu rozpisywać się na forum...? Nie wiem.

Może masz rację z tym tworzeniem innego obrazu. Wg mnie warto się "wygadac", ale warto też napisac o tym co dobre - wtedy obraz będzie prawdziwy.

Tak czytam i czytam sobie i przemyśliwuję:)
Żyłam prawie 3lata, wiem to nie 15, w toksycznym związku... na wiele się godziłam i jak go zakończyłam po kilku próbach..cholera 3dni ryków, ale generalnie po tygodniu.. jaka ulga, niesamowita ulga, że jakbym wiedziała to wcześniej to bym zdecydowała się szybciej;) nie znaczy że nie bolało, że przeżywałam to emocjonalnie parę dni..chodzi mi bardziej o to że ja targowałam się o uczucie przez sporą część związku...
a teraz już 1,5 roku później jestem z kimś i się układa, da się rozmawiać o wszystkim.. wtedy pomogła mi myśl, nie dam sobie cholera jasna odebrać radości życia.
a wyryczeć wieczorem czasami pomaga:) lepiej dać emocjom upust.
chociaż nie zgadzam się że nie mam wpływu na to co czuję. ja wybieram czy jestem smutna czy wesoła, pamiętam dzień w którym to odkryłam.
Tyle że emocja a uczucie.. to lekka różnica.
Czy na miłość mamy wpływ, jakiś pewnie tak.. możemy myślę wpłynąć na to czy chcemy dać się uczuciu wyniszczyć, czy raczej przejść przez nie.
Ale jeśli Ty chcesz tak jak robisz, to Twoje życie, Twój wybór:)
__
I taka refleksja w sumie to jak czytam to jesteś cyborg babeczka, zdolniacha (z innego topiku może z opisu kojarzyłam już te fakty), i mi się czasami prędzej wydaje, że to Ty miałaś ten silniejszy charakter, a on nie umiał się wyodrębnić, że tak powiem;)
mój M. jest niby spokojniejszy, ale nie pozwoli sobie wejść na głowę, niby się wkurzam, ale cenię go za to;)
oczywiście mogę nie mieć racji.

Tak mi się skojarzyło z syt. innej znajomem z forum, argumenty dość podobne kolesia...
Ona się ogarnęła i wyciągnęła wnioski dot. dawania przestrzeni do wykazania się facetowi życiowo. Tam akurat wyszło dość specyficznie, ale ona się też dużo z całej sytuacji nauczyła.